Tante Truus was behoorlijk overstuur nadat ze het verslag had gehoord van vriendin Chantal.
Haar huis was gekraakt.. daar moest ze direct tegen optreden.. maar ze lag hier nog steeds in het ziekenhuis.
Dat was ook geen wonder want een minder gevoelig tiepje zou eveneens geraakt worden in zijn emotiecentrum.
Dr. van Vlammen was ook aangeslagen nadat hij het gebeurde via Gerda had vernomen.
"Wat kan ik doen "jammerde hij terwijl hij handenwringend door de kale gang liep waar alleen wat niet gesigneerde vage aquarellen aan de wand hingen in een dun houten lijsje.
Gerda zag dit allemaal gebeuren en kwam met een goed idee. "Paul"! riep ze over de gang, "rustig maar, kom even hier, ik denk dat ik een supergoed idee heb. Ik ken een para-medium en als ik haar een belletje geef komt ze onmiddelijk langs als ik zeg dat er hier een noodgeval ligt". Paul van Vlammen die natuurlijk direct kwam aanlopen toen Gerda riep, keek zeer geschrokken. "Maar.. dat is totaal onwetenschappelijk"!
" Wat maakt dat nu uit" sprak de nuchtere Gerda hem tegen, "als het maar helpt"!
Ondertussen pleegde Tante Truus wat telefoontjes met de boksvereniging " De Knalbeuk", die illegaal een sorteerpunt van Post.nl had bezet om een knokploeg samen te stellen.
Het bezoekuur van het ziekenhuis was officieël van 3 tot 4 des middags.
Maar kwart voor 4 stapte er een nieuwe bezoekster de kamer van Tante Truus binnen. Het was een vriendin van heel lang geleden, het was Chantal.
"Hoi die Truus, hoe gaat het u met je", sprak de het bezoekster wat gehaast. "Zo leef jij nog", was het antwoord van tante Truus." Je hebt het zeker heel erg druk gehad het afgelopen jaar". "Meid.. hoe raadt je het zo.. probeerde Chantal het sarcasme te omzeilen. 'Vandaag nog.. mijn nagels zagen er niet uit en ik kon nog net een afspraak maken"!
"Ik ben blij dat ik zo kon bijdragen aan je nagelgeluk zeg" zei ik hatelijk, maar Chantal stond al op van de bezoekersstoel. "Ik kom je nog even een roddeltje influisteren. Let en Stanislaus wonen samen in jouw huis en ze verbouwen je kelder tot laberatorium, wat ze gaan maken..ik weet het niet, iets met hoogwaardige kruidenbuiltjes of zo"Ze legde met een zwierig gebaar een netje mandarijntjes op mijn buik. De bonus label van Alhein zat er nog aan.
Zo kende ik haar weer. Schraperig. Ik viel terug in de kussens om al dit nieuwe nieuws te verwerken. Het was te heftig. Een zwaai nog en Chantal was al de kamer uit.
Onze vliegende reporter Douwe heeft er een potje van gemaakt.
Wat gebeurde er nu eigenlijk wel?
In de keuken, gelegen op de parterre, hadden ze een tijdelijk hulpje, ook een eigen benoemde ZZpeër, Daan, deze had een ouwe frituurpan ontdekt die afgedankt in een hoek stond want hij bakte niet gezond genoeg meer en ze hadden al eens een grote vetbal in het riool op loodgieterwijze moeten doorprikken en die loodgieters weten van prijzen.
Kortom.. het was weer vragen om moeilijkheden.
Er stond een plakker opgelakt. "ÁFBLEIVEN!", maar dat had Daan niet tegengehouden want hij had trek in de bitterballen, die hij onder in de vrieskist had gevonden. In de pauze, toen iedereen buiten stond te roken kreeg hij de pan aan de praat, dat wel, maar door de smook gingen de sprinkellers sproeien en het vet spetterde niemand ontziend de pan uit. In de brandweerkazerne werden ze door de sirene gealarmeerd en wakker uit hun middagdutje. Met groot vertoon reden ze een kwartier later met hun mooie rooie brandweerauto die ze Max noemden richting het ziekenhuis en bespraken wat vaagjes een evacuatieplan.
Toen ze eenmaal binnen gestormd waren zijn ze wat aan het schuiven geweest met de ziekenhuisbedden en hebben daarvoor nog even de trappen gebruikt maar omdat ziekenhuisbedden nou eenmaal van loeizwaar staal zijn gemaakt gaven ze dat al gauw op. Zodoende stond ten leste haast iedere patient ontheemd op een andere plek dan waar die thuishoorde.
Ondertussen had de dappere brandweercommandant de schuldige te pakken gekregen. Daan was erg geschrokken. Zonde was het van zijn bitterballen, dat wel, ze waren haast uitgebakken en hij was op zoek geweest naar de mosterd die ergens in de buurt zou staan. Bram van Uiteren, de brandweercommandant, sprak Daan vaderlijk toe terwijl hij hem bij een lurf vasthad. "Dat doe je niet meer:! Buiten stond het keukenpersoneel op het sein Brand Meester! te wachten.
Het was een verloren middag geweest.
Tante Truus zocht haar bed. "Geen idee waar het staat maar me middagdutje is heilig"!
Bericht van onze vliegende parttime reporter, de ZZPer Douwe
Brandoefening
Vanmddag gingen plotseling op onze afdeling alle lichten aan en klonken er
sirenes. Ik dacht gelijk, de derde wereldoorlog . De Russen komen.
Zuster Geertje normaal een lief zacht vrouwtje bulderde, iedereen in
bed blijven!
Gelijk kwamen mannen met helmen de zaal binnen en duwde ons met bed en
al de zaal uit.
Het bleek dat er voor noodgevallen een verbinding was met de naast liggende
parkeergarage. En daar gingen we dan, een duwtje en we reden in de
parkeergarage van de zevende verdieping naar beneden.
Bij de hoeken werden we in de goede richting geduwd en binnen vier
minuten reed ik de straat op.
Wat hebben we gegild.
Bij de uitgang stond dokter Vlammen met een notitieboekje het aantal
bedden te tellen.
Hij riep nog één, ging eens kijken en verdween onder het laatste bed.
Heel tevreden waren ze.
Maar het werk moest nog beginnen. Ieder bed moest met een van de twee
liften naar boven
en er werd niet zo nauw gekeken, want ik belandde op de afdeling
gynaecologie.
Ik vind het steeds leuker hier.
Tante Truus.
*
Nou bedankt Douwe, wat een realistisch verslag is dit. Het leek net of je er vlakbij stond i.v. 5 dorpen verder met je oor aan de politiezender gekleefd.
En ik heb helemaal niet gezegd dat ik het steeds leuker vond hier. Waar haal je het vandaan! Dat heb je volledig uit je duim zitten verzinnen. Ben verbaasd dat je hier part-time in dienst werd genomen. Ze hebben zeker niet naar je CV geïnformeerd. Je printer was vast toevallig stuk of de inkt was net op of je kreeg je PDFje maar niet geconverteerd. Jaja.
Tante Truus houdt je in de gaten!
p.s. Zuster Geertje? Er is hier helemaal geen zuster Geertje!
