Er is ...."

"Goed dat je weer eens binnenhuppelt, lieve kind. Ik moet je dringend spreken over een belangrijke zaak. Je hebt me toch zo'n damesblad gegeven, de Fler of de Fiva of de weet ik veel.. om mijn heftige gedachten wat af te leiden en me wat rust te geven door te lezen wat andere vrouwen aan wijsheid bezitten en die in hun collum verspreiden. Nu.. dat viel wat tegen, wat die wijsheid aanging. Je kunt niet en tegelijkertijd lollig actueel wezen en wijs. Dat bedoel ik.

 Maar waar ik me aan heb gestoord zijn die grote advertenties die Dove hier placht te slijten. Sinds een tijdje hebben ze een type vrouw voor ogen in hun reclamepraat en die noemen ze "De gewone vrouw". daarbij laten ze wat dames van diverse leeftijden en formaten door het beeld dartelen. Laat ik je een ding zeggen, me lieve kind. Er bestaat geen gewone vrouw. Iedere vrouw is speciaal, dik of dun, oud of jong. Wat Dove alleen maar wil is de omzet  te vergroten door zoveel mogelijk vrouwen aan te spreken. Hun doelgroep vergroten dus. Niks idealisme. (Het liefst die vrouwen met complexjes dat hun dit of hun dat niet goed genoeg is, te dik, te dun, te harig, te lelijk enz. vul maar in).. Grootschalig hun producten slijten.... dat willen ze.

Het doel is ordinair geld te verdienen en het liefst zoveel mogelijk".

En laten we wel wezen, wil jij je als een gewone vrouw laten bestempelen? Nou ik, tante Truus dus, niet"!

"Tante Truus! Er is brand"!  riep Gerda terwijl ze onrustig uit het raam keek"

Dr. No is gearriveerd. Hij komt zo met de lift naar boven en wil u bezoeken", riep de lieve Gerda.

Dat viel even tegen. Daar had Tante Truus niet op gerekend. Er kwam vast ruzie van, vast en zeker.

Dr. No stapte met zijn handen in zijn zakken de ziekenkamer waar tante Truus zetelde in. Hij liep met de gebruikelijke norse uitdrukking op zijn gezicht naar tante Truus toe. "Hello, how are you", zei hij. "Nou",  zei tante Truus, "dat zou veel beter kunnen, ik"..." U moet geen uitvluchten zoeken", viel Dr. No haar in de reden, "ik lees hier op de kaart dat u 120 kilo weegt inmiddels. Met zo'n gewicht haalt u niet eens de komende Kerst". "Zij zijn de schuld"! riep tante Truus terwijl ze wild driftig om zich heen gebaarde."Ze hebben me hier liggen vetmesten"!

"Tut tut, opwinden is slecht voor uw bloeddruk en u bereikt er bovendien niks mee. Ik geef u nu enige leef en dieetregels mee en zie u over een week terug". Hij overhandigde haar een beduimeld pamflet. 

"Er moet dan 16 kilo vanaf zijn. Dan komt u in aanmerking voor een maagverkleining". "Ik wil helemaal geen maagverkleining"! brulde Tante Truus nu. Dat is vreemd" zei Dr No, " iedereen die ik tegenkom wil toch een maagverkleining"? 

"Ik niet"!!!schreeuwde tante Truus, " Ga weg en laat me met rust"!!!

Ze dreigde nu uit het bed te stappen en had reeds een bol wit been naar buiten gestoken.

Dr. No haastte zich naar de deur. Op de drempel bleef hij even staan  en snoof. "Ik ruik een brandlucht" zei hij.

Gerda kwam wat treurig uit de kamer van Tante Truus vandaan. Zij wilde zo graag helpen, tante Truus opbeuren, al was dat niet letterlijk bedoeld natuurlijk. Dat was vragen om een hernia.

Zij besloot een collegaatje te bezoeken om het geval Tante Truus te bespreken. Misschien kon zij haar wat goede raad geven. Wel moest het van het soort zijn waar zij daadwerkelijk wat aan had. Niet van het soort van .. alleen maar positieve gedachten hebben, of..na regen komt zonneschijn, of .. een van de ergste.. dat zij dicht bij haar zelf moest blijven. (dat gezegde had ze nooit begrepen).

Zo stapte ze dus een kantoortje binnen waarvan ze wist dat haar collega Mieke Ruis aan het werk was. Mieke was voor vele verpleegsters een rots in de branding. Een struise blondine met een realistische kijk op alles. Mieke draaide zich om met haar stoel toen ze iemand hoorde binnenkomen. "Hallo, Ger wat is er aan de hand", zei ze toen ze Gerda's bedrukte gezicht zag. 

Boehhh",Gerda barstte in snikken uit, "het is tante Truus".

Nu.. daar had Mieke wel een mening over." Dat vervelende mens? Ze zouden haar moeten overplaatsen, iedereen wordt gek van haar!En een praatjes dat ze heeft! Het is hier geen drie sterren hotel. Ze moet dit wel en dat weer niet. De toetjeskaart van de catering is niet gevarieerd genoeg. Ze wil er lammetjespap en crème Brulée op. Alsof dat niets kost. De ziekenhuisraad ziet ons aankomen. We werken al met verliezen!Ze heeft zelfs een bezwaar gemaakt tegen de geur van het schoonmaakmiddel. Ze heeft liever iets met een citroengeur. En dat gaat maar door".

"Als ik jou was zou ik het geval tante Truus maar eens gaan bespreken met Paul van Vlammen tijdens een lunchbroodje in de kantine. Hij had zich als vrijwilliger opgegeven om een therapie op haar los te laten. Daar zal hij nu een spijt van hebben! Hahaha. Maar een praatje daarover kan geen kwaad vind je niet'? Werk hem maar op zijn gemoed! Ze lachte aan moedigend. En het verzoek van Sandra van Vlammen om camera's op te hangen is toendertijd afgewezen. Geheel terecht overigens.. Belachelijk mens ook"

Dat idee beviel Gerda wel..daar kon ze wel van opknappen.

zei Gerda, het blije verpleegstertje dat tante Truus zo goed begeleidde. En dat viel nog niet mee want tante Truus kon behoorlijk eigengereid zijn en andere verpleegsters ruilden hun diensten zelfs als ze zaaldienst hadden bij zaal 7 waar tante Truus in haar eentje lag. "Gewoon gedumpt", zei tante Truus zelf ervan.

Maar Gerda had een lief hartje en zij zag altijd het goede in van mensen in dit geval van Dat mens.

Tante Truus lag nors in het rond te kijken. Ze voelde zich zeer beledigd door die "Conversatiezaalterroristen", zoals ze het groepje dissidenten omschreef. Phuh! Wat dachten ze wel!En dan die Raad van Bestuur die zich door hun liet en ringeloren! Die moesten zich nodig na laten kijken of hun eigen hersens nog up to date waren! Maar dan in een ander ziekenhuis!

Gerda liet de hele retirade maar over zich heen gaan, ze snapte wel dat tante Truus zich ernstig getroffen voelde door de gebeurtenissen. "Ik vraag Spotify aan"! riep tante Truus. "Ze kunnen me allemaal wat en ik laat me niet devaporeren naar Veelenhuizen! Zijn ze gek geworden hier"!

Ik sleep ze allemaal voor de tuchtraad"! Ze komen nooit meer ergens aan de bak"!

Gerda besloot er nu tussen te komen want tante Truus liep paars aan. Dat kon niet goed zijn voor haar gezondheid. "Tante Truus, ik heb een leuk nieuwtje. Vanmiddag komen de Punnikmeisjes"!

 

"Waaat? zei tante Truus nu van haar stuk gebracht. " Wat moet ik met die Punnikgrieten"! "Nou", zei Gerda, "ze gaan u leren punniken op HBO niveau en dat is nog zo eenvoudig niet".

Tante Truus viel even stil.. dat is pas erg.. Punniken op hoog niveau! "Kan je dan meedoen aan de Olympische Spelen over 4 jaar? Hahaha"!.. Ze barstte in een bulderend gelach uit die de armzalige glazen bloemenvaas met wat verlepte herfstastertjes deed rinkelen.

"An menooit niet!"!!!.. geef me Ifoon eens aan.. ik ga even bellen". Gerda voldeed aan haar verzoek en het volgende moment toetste tante Truus een mummer in. Er klonk een schril piepje. Spreek ik met de heer Parmentier van Motorclub Lamawaja?Ik wil me opgeven voor de motorclub en vraag u of u langs wil komen voor een Intakegesprek. Ik app u de adresgegeven wel. 

Zo dat was dat.  Voldaan leunde tante Truus achterover in de witte kwaliteitskussens en er verscheen een brede glimlach op haar verhit gezicht.

Gerda kwam binnenhollen met rode konen. "Ik moet u iets verschrikkelijks vertellen. Nee, twee verschrikkelijke dingen zijn gebeurd"! Zij struikelde over haar eigen woorden.

"Rustig maar lieve meid, wat kan er nu voor verschrikkelijks gebeuren in een ziekenhuis. Ga even op de po-stoel zitten en vertel". Maar Gerda keek met een vies gezicht naar de postoel die haar herinnerde aan haar plichten en ging op de rand van het bed zitten.

"Begin maar bij het begin.. vertel het maar rustig aan tante Truus".

"Wat er nu gebeurd is, tante Truus", Gerda herpakte zich. "De lopende patienten hebben u geblokt voor de conversatiezaal! Wel daar keek ik van op hoor. Hoezo dat."? Ging ik voor iemand zijn dikke neus zitten toen de TV aanstond? 

"Nee dat niet. U ging overal doorheen zitten praten zeiden ze, zowel door Goede Tijden als door de kwis, "Wie wint de goudklomp". Ze vonden dat zeer storend. Ze konden de verhaallijn niet meer volgen omdat u overal commentaar op had. Ze willen niet meer dat u in de zaal komt en hebben met toestemming van de Raad van Bestuur een verbodsbord op de deur geplakt. "No trespassing voor tante Truus!"

Ik haalde even diep adem. Hoe durfden ze! Ik had alleen maar mijn tips en leermomenten doorgegeven aan dat zootje kreukels en ik moest er boven uit schreeuwen omdat de TV zo hard stond!

"En dat is nog niet alles", zei Gerda op samenzweerdige toon. "Er circuleert een brief in de wandelgangen zowel op het intranet van het ziekenhuis die van uw hand afkomstig zou zijn"!

"Wat stond daar dan in" vroeg ik verwonderd. Gerda haalde een beduimeld briefje uit haar schortzak en overhandigde dit aan mij.

Ik las

*

Nee, dus.

*

Ik liet me van de schrik achterover in de kussens stuiteren.

"Wat! Er is helemaal geen dokter Lewis in dit ziekenhuis!

Wie heeft dit verzonnen"!

"Ik hoorde dat de directie dit hoog opneemt" zei Gerda. "Ze overwegen zelfs overplaatsing aan te vragen voor u naar ziekenhuis Veelenhuizen"!

Opeens kreeg Tante Truus een helder idee. "Dit is een FAKE bericht en vast van de hand van Douwe"!

"Dag mevrouw Truus, ik zal me even aan u voorstellen. Ik ben Paul van Vlammen, registerpsycholoog bij het Neihuisinstituut te Naarden. Ik heb gestudeerd aan de Haselbaum-universiteit in Heidelberg gelegen aan de Schwagerwilhemstrasse 143. Wat een mooie tijd was dat. Ik wist niet dat er zoveel Kneipen waren in Heidelberg. Een gerenommeerd instituut dat zeer bekend is ook in het buitenland. Gespecialliseerd heb ik me in een niche van de psychologie n.l. "Das Gemüt".Op zijn Hollands is dat "Het gemoed". 

Dat trok wel de aandacht van tante Truus want over haar eigen gemoed had zij niks te klagen.

"Wat wil dat nu eigenlijk zeggen, "Het gemoed", kom, ik zal u dat even in lekentaal uitleggen. Professor Haselbaum heeft zijn hele leven aan dit onderwerp gegeven en hij deed een geweldige ontdekking in 1932. Hij vond de plek waar het gemoed zetelde. Het is een kleine plek tussen maag en hart gelegen en het ziet  er uit als een klein gelig sponsje een soort van klier is het. Heb je teveel gegeten (gefressen) dan wordt het naar boven gedrukt en heb je veel op je hart {Liebesmerzen) dan wordt het naar beneden gedrukt. Dat gemoed zit dus nog al eens bekneld"

Ik luisterde nu met rooie oortjes, het werd interessanter en nog interessanter!

"Maar", hervatte Paul van Vlammen zijn betoog,  "ik zal u verder niet vermoeien met praktijkvoorbeelden want we moeten aan de slag, Time is money! En er komen nog meer patienten vanmiddag", zei hij terwijl hij wat bedrukt op zijn knotsgrote Swatch keek.

"Laten we beginnen. Zucht u maar even diep. Wat voelt u?

Heeft u een bezwaard gemoed"?

Dat vond ik een tamelijk inpertinente vraag maar ik begreep wel dat het met de Gemoedstherapie te maken zou kunnen hebben, die onvermijdelijk zou volgen na het beantwoorden van deze vraag.

"Ja.. ik zie het al. We gaan beginnen met de Erleichterung therapie. Die houdt in dat u per dag 2 uurtjes langzaam zucht. U concentreert zich dus op uw ademhaling. In uw brein komen dan endorfientjes vrij en die zakken af naar de sponsdeeltjes van het Gemoed. Die zwellen op en lopen weer leeg (erledigen sich), dan voelt u zich opgelucht. 

Over een week terugkomen".

"Ik zal Gerda even oproepen om u op te halen. Zo'n lief verpleegstertje is dat toch". Hij keek even door het mistige raam aan de rechterkant naar buiten "Maar ik ben gelukkig getrouwd met Sandra", vervolgde hij. "Zij is erg zorgzaam ook. Ze heeft overal camera's laten installeren, ook hier, om me voor aantijgingen te behoeden zei ze nog. Was voor mijn eigen bestwil zei ze er bij". Hij zuchtte even.