om de afgesproken tijd, 3 uur acherp, werd ik door het lieve verpleegstertje Gerda met de lift naar de 3e verdieping gebracht. Grappig dat "verdieping" eigenlijk betekent dat je afdaalt in plaats van omhoog te gaan. Tante Truus is best gevoelig voor taalnuances maar dit terzijde.
Gerda schoof mij bij kamer 11 naar binnen.
Ik keek eerst mijn ogen uit. Wat een luxe zeg. Blauw gemëleerd shaggy tapijt. Meer iets voor een zwoele slaapkamer als u het mij vraagt, grote mahonie meubelen met messing handvatten. Een duur Illy espressoapparaat. Het bureau was gigantisch, de design bureaustoel was van zacht kalfsleer, kortom .. het kon niet op. Wel stonden er ook een paar eigentijdse beelden van roestvrij plaatstaal. Duidelijk kunst dus. Maar waar ik kop nog staart aan kon ontdekken, wulps gevormd, of misschien kon ik nu opeens er wel een kop en een staart in zien.
Met moeite focuste ik mijn blik op een figuur die een silhouet vormde tegen de Luxalflex. Dat moest van Vlammen zijn. Hij deed een stap naar voren, "Ik ben Paul", sprak hij eenvoudig
Nu, lieve lezertjes, hou ik uit principe helemaal niet getutoyeer. Bah. Zeg alstublieft Tante Truus tegen me,
Maar die van Vlammen was zo nog lelijk niet. Kaarsrecht, een mooi pak en niet van de C&A of van Peek. Dat was duidelijk.
"U moet tante Truus zijn", sprak hij met een warme glimlach op zijn gezicht en boog zich over me. "Ik heb reeds veel over u gehoord". Argwanend keek hem aan. "Ik zal u even in het hoekje met de schemerlamp zetten en een sussend klassiekje opzetten, dan beginnen wij de sessie. Ons gesprek bedoe ik", en daarbij drukte hij op een klein knopje van zijn dure Swatch.
dat was even een koude douche van vriendin Let. Eerst laat ze me planten vermoorden en dan verhuurt ze mijn leuke flatje achter mijn rug aan buitenstaanders! Het kan me niet schelen waar ze vandaan komen maar straks ziet mijn flat er niet uit! Bovendien stak Let het geld in haar eigen zak ook nog!
Ja lezertjes dat is toch te gek voor woorden. Zou u dat pikken denkt u? Nee toch!
Het probleem is dat ik het ziekenhuis nog niet mag verlaten. Er zijn nog twee ingeplande afspraken. Een met die van Vlammen en er staat ook nog een afspraak met dr. No. Ik dacht al zoiets toen ik hem hier rond zag sluipen toen ik uit me coma kwam en me bewust werd dat ik flink was aangekomen in de afgelopen tijd.
Maar ik moet de zaken een voor een aanpakken. Vanmiddag dus.. is van Vlammen aan de beurt. Ik trek mijn mooie nachtpon aan met die zonnebloemen en dat zwarte kant en daar over heen mijn groen gebreide duster.
Hij zal weten wie daar binnenkomt, vanmiddag.
Met mij valt niet te spotten!
"Ja Gerda, zet het kopje thee maar op het tafeltje. Is het citroenthee? Ik had gemberthee aangekruisd! Aan goed lezen doen ze ook niet bij de catering hier! Daar ga ik nog wel eens een klacht indienen. Vier suikerzakjes graag, dank je lief kind".
Deze brief lag op mijn wendbare ziekenhuistafeltje te wachten van mijn oude vriendin Let. Hoewel ...vriendin...
na het lezen van dit epistel vroeg ik me dat voor de zoveelste keer af. Een ding klopte wel.. dat woordje "oud".
Hoi die Truus,
Gaat het weer een beetje?
Hebben ze je al bijgepraat over de afgelopen tijd?
Nou hoor ik dat je woonruimte aangeboden krijgt, is dat een lolletje ?
Die Wittgenstein zou zo maar eens een Duitse actrice kunnen zijn met haar mantelpak.
Het zit nl. zo. Al die tijd is de huur van je flat gewoon afgeschreven van je pensioentje.
Je was tenslotte nog in het land der levenden.
Gelukkig had ik de sleutel en heb je plantjes water gegeven, maar daar is iets mis gegaan, want toen het vorig jaar zo heet was had ik geen puf om je plantjes te bewateren.
En er is ook nog een dingetje... omdat je daar toch van niets wist, in je ziekenhuisbed met die coma, ben ik zo vrij geweest om je flat te verhuren aan een paar hele aardige, hardwerkende jongens uit het Oosten van Europa.
Ze zeiden dat ze keurig waren en niet dronken en feestjes hielden ze ook niet van.
Ze hebben de huur aan mij overgemaakt want tenslotte doe ik al die moeite voor jou.
Dus nu moeten je ze maar de huur opzeggen en dan kan jij lekker weer in je eigen flatje. Vraag maar naar Stanislaw.
Het zijn jongens die in de bouw werken , dus ze zullen ook wel wat opgeknapt hebben.
Ik ben er sindsdien niet meer geweest want ik was wandelen met de club. We hebben het Pieterpad gelopen.
Nou dan ben je wel even zoet hoor!
Nou doei dan maar en laat je niet gek maken door die Frau Wittgenstein.
Daar werd tante Truus wel even stil van en dat wil heel wat zeggen.
Mevrouw Wittgenstein leunde intussen voldaan achterover. Zij had haar plicht gedaan en haar zegje gezegd.
"Zo", zei ik, "dus dat zijn de mogelijkheden die ik krijg aangeboden? Het lijkt helemaal nergens op. Ik kan me nog beter inschrijven voor een verblijf in een hondenasiel.Daar zijn tenminste nog speelweiden met ballen.
Gaan jullie zo om met de ouderen in de samenleving? Het staat je netjes Stein. Maar jij bent alleen maar een doorgevende figuur met een bovenmodaal salaris. Wacht maar eens wat er gebeurd als jij mijn leeftijd hebt bereikt. Misschien kom je wel in een slecht geïsoleerde container met een schutkleur terecht en moet je het daar mee doen. Misschien wordt het je dan voorgespiegeld as een eigentijds tiny house waar je nog blij en dankbaar voor moet zijn. Laat ik je dat maar eens vertellen dame".
Maar mevrouwWittgenstein was al stilletjes weggeslopen.
Een klopje op de deur en Gerda verscheen, "Dag tante Truus, gaat het een beetje.. wilt u een kopje warme soep"? "Dank je lieve meid. Tante Truus moet even bijkomen van dit gesprek".
" Maar er zijn 2 brieven voor u gekomen .. dat is toch best leuk nieuws voor u"?
Dat hangt er van af wie ze hebben geschreven. Ik weet dat nog niet zo net. ik zal het wel zien,
