Gerda kwam binnenhollen met rode konen. "Ik moet u iets verschrikkelijks vertellen. Nee, twee verschrikkelijke dingen zijn gebeurd"! Zij struikelde over haar eigen woorden.
"Rustig maar lieve meid, wat kan er nu voor verschrikkelijks gebeuren in een ziekenhuis. Ga even op de po-stoel zitten en vertel". Maar Gerda keek met een vies gezicht naar de postoel die haar herinnerde aan haar plichten en ging op de rand van het bed zitten.
"Begin maar bij het begin.. vertel het maar rustig aan tante Truus".
"Wat er nu gebeurd is, tante Truus", Gerda herpakte zich. "De lopende patienten hebben u geblokt voor de conversatiezaal! Wel daar keek ik van op hoor. Hoezo dat."? Ging ik voor iemand zijn dikke neus zitten toen de TV aanstond?
"Nee dat niet. U ging overal doorheen zitten praten zeiden ze, zowel door Goede Tijden als door de kwis, "Wie wint de goudklomp". Ze vonden dat zeer storend. Ze konden de verhaallijn niet meer volgen omdat u overal commentaar op had. Ze willen niet meer dat u in de zaal komt en hebben met toestemming van de Raad van Bestuur een verbodsbord op de deur geplakt. "No trespassing voor tante Truus!"
Ik haalde even diep adem. Hoe durfden ze! Ik had alleen maar mijn tips en leermomenten doorgegeven aan dat zootje kreukels en ik moest er boven uit schreeuwen omdat de TV zo hard stond!
"En dat is nog niet alles", zei Gerda op samenzweerdige toon. "Er circuleert een brief in de wandelgangen zowel op het intranet van het ziekenhuis die van uw hand afkomstig zou zijn"!
"Wat stond daar dan in" vroeg ik verwonderd. Gerda haalde een beduimeld briefje uit haar schortzak en overhandigde dit aan mij.
Ik las
*
Lieve Let,
Ik heb zo iets bijzonders meegemaakt hier.
Er liep een dokter langs die ik persoonlijk ken.
Hij staat op twee van mijn doktersromans . Op de omslag van kamer 4 en
op de kaft van
Dokter Lewis grote geheim.
Wat een toeval dat ik hem hier tegenkom.
Nu wil ik nog wel even blijven en ik weet dat als ik in zijn armen lig,
ik nooit meer wil ontwaken.
De zusters keken hoe vrolijk ik was en zeiden, het gaat goed met u, dan
kunt u weer naar huis.
Nee, dus.
*
Ik liet me van de schrik achterover in de kussens stuiteren.
"Wat! Er is helemaal geen dokter Lewis in dit ziekenhuis!
Wie heeft dit verzonnen"!
"Ik hoorde dat de directie dit hoog opneemt" zei Gerda. "Ze overwegen zelfs overplaatsing aan te vragen voor u naar ziekenhuis Veelenhuizen"!
Opeens kreeg Tante Truus een helder idee. "Dit is een FAKE bericht en vast van de hand van Douwe"!
Dr van Vlammen kwam nu pas op gang terwijl hij onderwijl zijn aanwijsstokje richtte op zijn ingelijste goudomrande bul die pontificaal in het het midden van de muur was opgespijkerd.
"Dag mevrouw Truus, ik zal me even aan u voorstellen. Ik ben Paul van Vlammen, registerpsycholoog bij het Neihuisinstituut te Naarden. Ik heb gestudeerd aan de Haselbaum-universiteit in Heidelberg gelegen aan de Schwagerwilhemstrasse 143. Wat een mooie tijd was dat. Ik wist niet dat er zoveel Kneipen waren in Heidelberg. Een gerenommeerd instituut dat zeer bekend is ook in het buitenland. Gespecialliseerd heb ik me in een niche van de psychologie n.l. "Das Gemüt".Op zijn Hollands is dat "Het gemoed".
Dat trok wel de aandacht van tante Truus want over haar eigen gemoed had zij niks te klagen.
"Wat wil dat nu eigenlijk zeggen, "Het gemoed", kom, ik zal u dat even in lekentaal uitleggen. Professor Haselbaum heeft zijn hele leven aan dit onderwerp gegeven en hij deed een geweldige ontdekking in 1932. Hij vond de plek waar het gemoed zetelde. Het is een kleine plek tussen maag en hart gelegen en het ziet er uit als een klein gelig sponsje een soort van klier is het. Heb je teveel gegeten (gefressen) dan wordt het naar boven gedrukt en heb je veel op je hart {Liebesmerzen) dan wordt het naar beneden gedrukt. Dat gemoed zit dus nog al eens bekneld"
Ik luisterde nu met rooie oortjes, het werd interessanter en nog interessanter!
"Maar", hervatte Paul van Vlammen zijn betoog, "ik zal u verder niet vermoeien met praktijkvoorbeelden want we moeten aan de slag, Time is money! En er komen nog meer patienten vanmiddag", zei hij terwijl hij wat bedrukt op zijn knotsgrote Swatch keek.
"Laten we beginnen. Zucht u maar even diep. Wat voelt u?
Heeft u een bezwaard gemoed"?
Dat vond ik een tamelijk inpertinente vraag maar ik begreep wel dat het met de Gemoedstherapie te maken zou kunnen hebben, die onvermijdelijk zou volgen na het beantwoorden van deze vraag.
"Ja.. ik zie het al. We gaan beginnen met de Erleichterung therapie. Die houdt in dat u per dag 2 uurtjes langzaam zucht. U concentreert zich dus op uw ademhaling. In uw brein komen dan endorfientjes vrij en die zakken af naar de sponsdeeltjes van het Gemoed. Die zwellen op en lopen weer leeg (erledigen sich), dan voelt u zich opgelucht.
Over een week terugkomen".
"Ik zal Gerda even oproepen om u op te halen. Zo'n lief verpleegstertje is dat toch". Hij keek even door het mistige raam aan de rechterkant naar buiten "Maar ik ben gelukkig getrouwd met Sandra", vervolgde hij. "Zij is erg zorgzaam ook. Ze heeft overal camera's laten installeren, ook hier, om me voor aantijgingen te behoeden zei ze nog. Was voor mijn eigen bestwil zei ze er bij". Hij zuchtte even.
om de afgesproken tijd, 3 uur acherp, werd ik door het lieve verpleegstertje Gerda met de lift naar de 3e verdieping gebracht. Grappig dat "verdieping" eigenlijk betekent dat je afdaalt in plaats van omhoog te gaan. Tante Truus is best gevoelig voor taalnuances maar dit terzijde.
Gerda schoof mij bij kamer 11 naar binnen.
Ik keek eerst mijn ogen uit. Wat een luxe zeg. Blauw gemëleerd shaggy tapijt. Meer iets voor een zwoele slaapkamer als u het mij vraagt, grote mahonie meubelen met messing handvatten. Een duur Illy espressoapparaat. Het bureau was gigantisch, de design bureaustoel was van zacht kalfsleer, kortom .. het kon niet op. Wel stonden er ook een paar eigentijdse beelden van roestvrij plaatstaal. Duidelijk kunst dus. Maar waar ik kop nog staart aan kon ontdekken, wulps gevormd, of misschien kon ik nu opeens er wel een kop en een staart in zien.
Met moeite focuste ik mijn blik op een figuur die een silhouet vormde tegen de Luxalflex. Dat moest van Vlammen zijn. Hij deed een stap naar voren, "Ik ben Paul", sprak hij eenvoudig
Nu, lieve lezertjes, hou ik uit principe helemaal niet getutoyeer. Bah. Zeg alstublieft Tante Truus tegen me,
Maar die van Vlammen was zo nog lelijk niet. Kaarsrecht, een mooi pak en niet van de C&A of van Peek. Dat was duidelijk.
"U moet tante Truus zijn", sprak hij met een warme glimlach op zijn gezicht en boog zich over me. "Ik heb reeds veel over u gehoord". Argwanend keek hem aan. "Ik zal u even in het hoekje met de schemerlamp zetten en een sussend klassiekje opzetten, dan beginnen wij de sessie. Ons gesprek bedoe ik", en daarbij drukte hij op een klein knopje van zijn dure Swatch.
dat was even een koude douche van vriendin Let. Eerst laat ze me planten vermoorden en dan verhuurt ze mijn leuke flatje achter mijn rug aan buitenstaanders! Het kan me niet schelen waar ze vandaan komen maar straks ziet mijn flat er niet uit! Bovendien stak Let het geld in haar eigen zak ook nog!
Ja lezertjes dat is toch te gek voor woorden. Zou u dat pikken denkt u? Nee toch!
Het probleem is dat ik het ziekenhuis nog niet mag verlaten. Er zijn nog twee ingeplande afspraken. Een met die van Vlammen en er staat ook nog een afspraak met dr. No. Ik dacht al zoiets toen ik hem hier rond zag sluipen toen ik uit me coma kwam en me bewust werd dat ik flink was aangekomen in de afgelopen tijd.
Maar ik moet de zaken een voor een aanpakken. Vanmiddag dus.. is van Vlammen aan de beurt. Ik trek mijn mooie nachtpon aan met die zonnebloemen en dat zwarte kant en daar over heen mijn groen gebreide duster.
Hij zal weten wie daar binnenkomt, vanmiddag.
Met mij valt niet te spotten!
"Ja Gerda, zet het kopje thee maar op het tafeltje. Is het citroenthee? Ik had gemberthee aangekruisd! Aan goed lezen doen ze ook niet bij de catering hier! Daar ga ik nog wel eens een klacht indienen. Vier suikerzakjes graag, dank je lief kind".
Deze brief lag op mijn wendbare ziekenhuistafeltje te wachten van mijn oude vriendin Let. Hoewel ...vriendin...
na het lezen van dit epistel vroeg ik me dat voor de zoveelste keer af. Een ding klopte wel.. dat woordje "oud".
Hoi die Truus,
Gaat het weer een beetje?
Hebben ze je al bijgepraat over de afgelopen tijd?
Nou hoor ik dat je woonruimte aangeboden krijgt, is dat een lolletje ?
Die Wittgenstein zou zo maar eens een Duitse actrice kunnen zijn met haar mantelpak.
Het zit nl. zo. Al die tijd is de huur van je flat gewoon afgeschreven van je pensioentje.
Je was tenslotte nog in het land der levenden.
Gelukkig had ik de sleutel en heb je plantjes water gegeven, maar daar is iets mis gegaan, want toen het vorig jaar zo heet was had ik geen puf om je plantjes te bewateren.
En er is ook nog een dingetje... omdat je daar toch van niets wist, in je ziekenhuisbed met die coma, ben ik zo vrij geweest om je flat te verhuren aan een paar hele aardige, hardwerkende jongens uit het Oosten van Europa.
Ze zeiden dat ze keurig waren en niet dronken en feestjes hielden ze ook niet van.
Ze hebben de huur aan mij overgemaakt want tenslotte doe ik al die moeite voor jou.
Dus nu moeten je ze maar de huur opzeggen en dan kan jij lekker weer in je eigen flatje. Vraag maar naar Stanislaw.
Het zijn jongens die in de bouw werken , dus ze zullen ook wel wat opgeknapt hebben.
Ik ben er sindsdien niet meer geweest want ik was wandelen met de club. We hebben het Pieterpad gelopen.
Nou dan ben je wel even zoet hoor!
Nou doei dan maar en laat je niet gek maken door die Frau Wittgenstein.
Daar werd tante Truus wel even stil van en dat wil heel wat zeggen.
Mevrouw Wittgenstein leunde intussen voldaan achterover. Zij had haar plicht gedaan en haar zegje gezegd.
"Zo", zei ik, "dus dat zijn de mogelijkheden die ik krijg aangeboden? Het lijkt helemaal nergens op. Ik kan me nog beter inschrijven voor een verblijf in een hondenasiel.Daar zijn tenminste nog speelweiden met ballen.
Gaan jullie zo om met de ouderen in de samenleving? Het staat je netjes Stein. Maar jij bent alleen maar een doorgevende figuur met een bovenmodaal salaris. Wacht maar eens wat er gebeurd als jij mijn leeftijd hebt bereikt. Misschien kom je wel in een slecht geïsoleerde container met een schutkleur terecht en moet je het daar mee doen. Misschien wordt het je dan voorgespiegeld as een eigentijds tiny house waar je nog blij en dankbaar voor moet zijn. Laat ik je dat maar eens vertellen dame".
Maar mevrouwWittgenstein was al stilletjes weggeslopen.
Een klopje op de deur en Gerda verscheen, "Dag tante Truus, gaat het een beetje.. wilt u een kopje warme soep"? "Dank je lieve meid. Tante Truus moet even bijkomen van dit gesprek".
" Maar er zijn 2 brieven voor u gekomen .. dat is toch best leuk nieuws voor u"?
Dat hangt er van af wie ze hebben geschreven. Ik weet dat nog niet zo net. ik zal het wel zien,
de lieve Gerda duwde me dus met enige moeite kamer 13 van het ziekenhuis in en zette me pal voor een groot bureau zorgzaam op de handrem.
"Dag tante Truus", zei ze,"ik krijg straks een seintje en dan kom ik u weer halen". Nu werd het spannend want achter het bureau was een forse vrouw gezeteld met een krijtgestreept colbertje en een grote hoornen bril.
Dat zag er wel allemaal erg zakelijk uit maar schijn kan altijd bedriegen. Mevrouw Wittgenstein keek op van de stapel formulieren die voor haar lagen en zei: "U bent zeker tante Truus'.
Nu .. daar viel weinig tegen in te brengen dus ik knikte maar bevestigend.
"Wat zijn uw plannen voor uw toekomst Tante Truus, hebt u daar wel eens bij stil gestaan". Een vorsende blik volgde.
Oh ja zei ik, in deze multy-map heb ik alles op geschreven. Ik schraapte mijn keel en sloeg het boekwerk open.
Wat ik wil is een vrijstaande bungalow met minstens 4 ruim bemeten kamers voor me hobbies tussen het groen in Wassenaer. Een logeerkamer hoef ik er niet bij te hebben want ik nodig toch niemand uit en daarom heen een mooie lap grond en een elektrieke grasmaaier en een pittoresk schuurtje en ik bedoel niet een van het bouwvallige soort natuurlijk".
Mevrouw Wittgenstein schoof met een ruk haar stoel met piepende wieltjes achteruit en begon schel te lachen.
"Die tante Truus", zei ze, "ik had al meer over u gehoord en over uw gevoel van humor maar dit slaat alles".
Zei schoof haar stoel weer aan, boog zich over het bureua en keek mij streng aan.
"En wie denkt u die dat allemaal gaat betalen"? zei ze.
Nu"... de gemeenschap natuurlijk", sprak ik. "Ik heb voldoende mij voor de gemeenschap ingezet en zij mogen ook wel eens wat terugdoen".
Mevrouw Wittgenstein stond nu op en zwaaide met haar armen.
"Ik ga u nu vertellen wat uw opties zijn. Dat zijn er dus welgeteld twee.
Optie een is een permanent verblijf in Huize Zonnerust in Leidscherdam. Dat is mooi gelegen aan de rand van Leidscherdam en aan de buitenkant van het industrieterrein. Het enige wat u hoort is het laden en lossen van de vrachtauto's en dat gaat 24 uur door.
Soms rijdt er een busje richting de Jumbo die in wijk Snaaigaren is gevestigd. U krijgt dan een uur de tijd om boodschapjes te doen. Het busje zal niet op u wachten want anders bellen ze politie en die pikt u dan op.
Bent u dan te laat voor het avondeten dan zal er geen keus meer zijn in de toetjes. Die zijn dan op namelijk.
Er is gerenommeerde keukenpersoneel dat vetvrij kookt en eens heeft de chef-kok een Michelinstar gehad wordt gezegd". Van de drankcabine heeft alleen de directeur en mevrouw Stuurs de sleutel".
Verbijsterd leunde ik achterover.
"En wat mag dan wel optie twee zijn"?
"Bij optie twee wordt u gevestigd in een verbouwd industrieel pand aan de Maashaven. Er is een prachtig uitzicht op de haven maar de ramen van uw kamer daar zijn vergrendeld met tralies. Dat is ter bescherming van de gasten, de bewoners dus. Luchten doe je daar door de deur naar de gang open te zetten. Wel gaan de geuren uit de keuken door een fout geinstalleerd beluchting-systeem door het hele gebouw heen maar aan een oplossing wordt gewerkt zegt de Maasoevers. U heeft daar een mooie kamer van 3 bij 4 en een douche en WC ruimte van 79cm bij 1.18 Ruim genoeg allemaal. Op de eerste verdieping is de conversatie-zaal waar ook een TV staat van 69 bij 96 cm. In de hoek heb je een eigentijdse Koffie-Bistro en plastic kuipstoeltjes in een opgewekte kleur. De barkrukken hebben helaas maar een week gestaan maar daar gebeurden teveel ongelukken mee dus in het belang van de bewoners zijn die weggehaald. Deze hebben nu een plaatsje gekregen bij het in het zelfde gebouw gevestigde jeugdhonk van de wijk. Freework Factory. Soms is er wel wat geluidsoverlast maar dat hoort bij zo'n dynamische wijk.
Zeer aantrekkelijk wonen daar. Oh ja.. bij de faciliteiten hoort ook nog een deeltijd verpleegster voor in geval van nood". Als u aan de bel trekt en er is geen geval van nood legt het bestuur u een boete op. Bij de derde keer kunt u vertrekken".
Ik moest dit allemaal even laten bezinken toen Gerda mij naar mijn ziekenhuskamer terugbracht.
Gerda kwam vrolijk bij me binnen huppelen. Ik kom u halen Tante Truus, de mevrouw van het intergratiebureu is gearriveerd en zit in kamer 13. U moet wel in de rolstoel plaatsnemen nu.
Dat bleek nog niet zo eenvoudig want ik was flink aangekomen tijdens me coma. Af en toe rolden ze me eens om maar dat was ook de enige lichaamsbeweging die ik had gehad, Maar met veel getrek en gefoeter lukte het Gerda me klem te zetten in de stoel. En daar gingen we.. richting kamer 13.
Zowel zojuist een levensteken van Let gehoord. Geen spat veranderd die Let.
Ze zou z.g. op bezoek zijn geweest bij mij en mijn toestand. En ik had de verkeerde nachtpon aan.Ik zou niet weten wat ze bedoelt? Die met die blauwe ruitjes of die met die grote gele zonnebloemen met dat zwarte kant? Geen ideee.. Big deal. Als je haar maar goed zit niet waar? Ze kan zeggen wat ze wil. Het is een vrij land hier al mag niet alles.
En ze zit weer over me te roddelen. Ik zou Douwe hebben beledigd en die leed daar nog steeds onder.
Nou,, daar geloof ik helemaal niets van. Douwe zegt maar wat. Daar hoef ik toch niet serieus op te reageren.. soms?
Dat kan je niet menen!
Hij zou volgens eigen zeggen nog een sieraad voor me hebben meegebracht. En daar moest ik dan blij mee zijn! Hij verwachtte vast een tegenprestatie.
Al was hij de laatste holbewoner.. dan nog niet. Het zal wel zo'n lelijke broche met een B keus zirkoon geweest zijn van verguld zink van de firma Nobel. Die hebben toch een lelijk joekel van een pand gezet hier in het centrum. Dat de burgemeester dat goed vond....
Ik voel me nog wat slapjes en ga maar een dutje doen. Het gesprek met het intergratiebureau met dat Wittgensteinmens is verpaatst naar morgen want ze had opeens een belangzijke Zoomvergadering. Het zal allemaal wel. Mij best. Ik zal mijn wensen voor mijn toekomstige huisvestiging wel eens stevig op papier zetten. Een mooie taak voor morgen.
Wat krijgen we nou? Ben je weer in het land der levenden?
Ik had je al afgeschreven om het maar eens oneerbiedig te zeggen.
Een half jaar geleden ben ik eens op bezoek geweest, en je lag daar maar te liggen in een afschuwelijk nachthemd.
Je reageerde helemaal niet, ook toen ik je een paar porren gegeven had, niets..nope..nada..
Toen ben ik maar een sigaretje gaan roken op de gang wat niet mocht van de zuster. Maar Dokter No kwam langs en we hebben even gezellig gepraat, Hij gaf nog wat tips voor nachthemden in grote maten van Ulla Popken.
Maar je lag er prima bij met gekamde haren dus ik ben maar weer weggegaan want zo was er ook geen lol aan.
Trouwens je hebt wat gemist hoor de laatste tijd.
Iets met Chinese vleermuizen, mondkapjes en helden in de zorg.
Je mag niet meer zo maar zoenen en je moet geprikt worden.
Maar ze leggen het nog wel uit.
Ik kwam Douwe Schat nog tegen, die zei dat jij hem niet goed behandeld hebt, want hij was niet welkom op je feestje.
En dat ze daardoor wel een cadeau van de juwelier misliep.
Dat is wel pech!
Nou Truus... ik heb haast want ik moet hoognodig naar de Ikea.
Ik hoor wel als je weer naar huis mag. .
Oh, die welzijnswerker Paul van Vlammen , daar moet je voor oppassen . Dat vertel ik je nog wel eens.
Ik kan niet anders zeggen dat ik er mooi bijlag in een nieuwe roze nachtpon met ruches, randjes en roosjes van de Wibra.
Nu hoor ik u denken. Wat is dat een ouderwetse nachtpon, roosjes en ruches .. welja. Maar tante Truus houdt wel van iets degelijks zoals als zwaar flannel van een goede kwaliteit. Het is wel lastig keren als je je om wil draaien dat wel en je bent iedere nacht bezig met met die gesteven lap weer los te maken van je knieën.
Hoe ik er aan kwam.. geen idee. Let zie ik er niet toe in staat zoiets smaakvol uit te kiezen. Ze zou die hele winkel niet eens kunnen vinden al liep er een levende TomTom naast haar om haar dorre handje vast te houden.
Dit doet me ondertussen wel afvragen of wie er eigenlijk in dat verloren jaar de moeite heeft genomen om me op te zoeken. Daar ben ik nu wel benieuwd naar. Moet ik toch eens navragen bij die Gerda en ik laat me niet met een kluit de waterkering insturen.
Maar.. daar is Gerda al met een sinassapje en een rietje. "Tante Truus! Morgen om 2 uur komt de mevrouw van het intergratiebureau een praatje met u maken. Zij heet mevrouw Wittgenstein en is een afgestudeerde mevrouw. Dus u bent in goede handen. Daar kunt U zeker van zijn.
Nu daar was ik zelf nog niet zo zeker van. Maar we gaan het meemaken
Wat ben ik een tijd onder zeil geweest al lag ik niet in een boot. Maar in een riant ziekenhuisbed voorzien van allerlei kleuren slangen, apparaten die piepjes doorzonden en flikkerende beeldschermpjes. Alsof het niks kostte..
De eerste die ik zag, toen ik mijn ogen open deed was dokter No, die me ergens vaag bekend voorkwam. Waar kende ik die norse figuur nu van? Maar daar moest ik me later maar eens in verdiepen. Hij was ergens op de foute afdeling of zo... maar wat en waar? Uw tante Truus was nog niet genoeg bij de pinken en scherp van zinnen om met een weloverwogen oordeel te komen. Geruis van een broekpak en een lief verpleegstertje kwam nader en pakte mijn hand vast. "Dag tante Truus, ik ben Gerda, gelukkig bent u weer terug.Ze lachte me stralend tegemoet.
"Er komt dadelijk iemand van de SIB, ons sociaal intergratiebureau om u bij te praten. En daarna onze geestelijke welzijnswerker Paul van Vlammen.
Er is heel wat gebeurd in de tijd dat u in coma lag. Maar van Vlammen heeft zich vrijwillig beschikbaar gesteld om u weer actief op weg te helpen".
Daar was ik al bang voor. Me op weg helpen. Welke weg bedoelden ze ze. Ik ben niet helemaal van overtuigd dat hier ze hier goede bedoelingen mee hadden. Leer mij de mensen kennen!
Ik voelde me langzaam weer de oude worden. Maar eerst een kop sterke koffie please!
ik ben dus gered dank zij mijn held Wout ( hij wilde zijn telefoonnummer niet afstaan) en ik ben overgebracht naar het traumacentrum Leidervaart,
U kunt daar uw fletse Beterschapskaarten naar toe sturen. ik zal u helpen,, ze zijn het goedloopst bij de Voordeel bookshop. Vergeet niet er een postzegel op te doen want ik ga dat niet betalen.
Ik lig hier in een geblindeerde kamer met alleen een spaarlichtje. Af en toe komt er iemand binnensluipen en ik kan niet eens zien wie het is.Ik slaap veel en plotseling wordt er dan een kouwe po onder me geschoven...en er wordt..grote meid ...tegen me gezegd.. Te erg voor woorden.
Wel is er onder mijn aanbracht dat er een foto zou zijn gemaakt van mij Droomvlucht onder aan de helicopter. Vast van iemand die een do-it-yourself kursusje Fotosjop heeft gevolgd en uitgeschoten is met de breedste brus. Wel gek want ik zou er toch een weddenschap tegen een pakje mergpijpen om verwedden dat ik op een Loewie Kenze stoel zat en niet op zo'n lamme sta op stoel. Ja knippen en plakken is ook een kunst hoor!
zult u als lief lezertje langzamerhand wel zeggen. Wat hebbu geleden, wat overkomt u allemaal en waarom uitgerekend u. Zullen wij eens een nationale inzamelingsactie voor u houden of.. beter nog en stichting oprichten?
Op het eerste zeg ik meteen ja.. mijn leed is haast niet in woorden uit te drukken, dat ben ik met u eens.. wat mij allemaal overkomt! Maar op het tweede zeg ik meteen resoluut nee.. een inzameling is voor rampen veraf en ik voel me niet een doelgroep. Kan ik wat geld erbij gebruiken? Daarop zeg ik meteen ja.. wie niet?
Ik zag laatst nog bij M&S een degelijke grijs groene loden mantel.. ik zag mj daar al mee lopen met mijn Meffistoos.. maar ja.
Maar een stichting? Daar doet u mij echt geen lol mee. Dat is leuk in het begin .. allemaal enthousiaste mensen, maar dan krijgen ze heibel over een kleinigheid. Een voorraad die verloren is gegaan of zo iets. En wordt er met de vinger naar elkaar gewezen. Of heb je te maken met een te creatieve boekhouder... u hebt geen idee wat er allemaal met een stichting mis kan gaan en hoe snel het oorspronkelijke doel uit het oog verloren gaat worden!
Maar om even terug te komen op de reddingspoging die werd gedaan om mij te bevrijden uit Huize De zachte wind.. Wout, ja, want zo heette mijn redder, pakte me op met kop en stoel en duwde mij het raam uit nadat hij eerst mij vastmaakte met een karabijn haak en een touw die onder de helikopter hing.. en daar zweefde ik woosh door het luchtruim.
Wat kan ik zeggen.. De twaalfbaan van de Efteling was er niets bij en ik had niet uren in een door hekjes gestuurde rij moeten wachten.
Het was een mooie ervaring lezertjes.. ik voelde me opeens een met de kosmos hoewel ik daar normaliter geen last van heb. De helikopter maakte wel een pestherrie ja.. en dat deed afbreuk aan de Feng Soeii ervaring die ik had.. zo zwevend tussen hem en aarde. Ik kreeg zelfs milde neigingen.
Maar de helikopter ging dalen en ik kreeg het benauwd.. hoe zou de bovengrondse opvang zijn. Die stoel kon een poot of vier breken maar ik ook.. twee dan bedoel ik..
Net toen ik op de operatie stoel was geïnstalleerd brak er buiten een hels kabaal uit.
Ik hoorde het geluid van een helikopter vlakbij en vroeg me af welke misdadiger ze achternazaten in de lucht.
Dokter Noest was ook niet zo zeker van zichzelf toen ook hij naar het raam liep en zuster Dwee kroop onder een van de bijzettafeltjes. Waarbij ik zag dat ze een flinke ladder in haar panty had en een spatader.
Een luide knal en het geluid van brekend glas. ..Een grote zwarte laars door de ruit en een lid van de luchtmacht stond al binnen.
Het was een flinke kerel, hij had wat brandweermanachtigs.. want hij kwam me redden!
dat gaf me toch wel een heel fijn gevoel...
Een held.. die mij kwam redden!
Maar ondertussen zat ik nog steeds vastgegespt op mijn stoel...
Ik ben even weg hoor, mijn hulp is dringend gewenst op de Wadden.
Ik neem straks de boot naar Terschelling want ik ga lekker milieujutten.
Een paar jaar geleden had ik iets met Sil , weet je nog?
Hij organiseert nu een opruimactie en ach, ik wil Sil wel weer eens zien.
We hebben afgesproken bij de molen waar je van die lekkere cranberrietaartjes kan eten!
En dan gaan we met zijn trekker naar het strand samen jutten.
Je roept maar wanneer je er anders over denkt.
Mr. Hoddema had toch geen tijd, hij doet ook aan politiek tegenwoordig. Doeg Truus, ik moet nu echt rennen anders is de boot al weg.
Groeten van Leatitia (met hoofdletter deze keer) voorheen Let
