zult u als lief lezertje langzamerhand wel zeggen. Wat hebbu geleden, wat overkomt u allemaal en waarom uitgerekend u. Zullen wij eens een nationale inzamelingsactie voor u houden of.. beter nog en stichting oprichten?
Op het eerste zeg ik meteen ja.. mijn leed is haast niet in woorden uit te drukken, dat ben ik met u eens.. wat mij allemaal overkomt! Maar op het tweede zeg ik meteen resoluut nee.. een inzameling is voor rampen veraf en ik voel me niet een doelgroep. Kan ik wat geld erbij gebruiken? Daarop zeg ik meteen ja.. wie niet?
Ik zag laatst nog bij M&S een degelijke grijs groene loden mantel.. ik zag mj daar al mee lopen met mijn Meffistoos.. maar ja.
Maar een stichting? Daar doet u mij echt geen lol mee. Dat is leuk in het begin .. allemaal enthousiaste mensen, maar dan krijgen ze heibel over een kleinigheid. Een voorraad die verloren is gegaan of zo iets. En wordt er met de vinger naar elkaar gewezen. Of heb je te maken met een te creatieve boekhouder... u hebt geen idee wat er allemaal met een stichting mis kan gaan en hoe snel het oorspronkelijke doel uit het oog verloren gaat worden!
Maar om even terug te komen op de reddingspoging die werd gedaan om mij te bevrijden uit Huize De zachte wind.. Wout, ja, want zo heette mijn redder, pakte me op met kop en stoel en duwde mij het raam uit nadat hij eerst mij vastmaakte met een karabijn haak en een touw die onder de helikopter hing.. en daar zweefde ik woosh door het luchtruim.
Wat kan ik zeggen.. De twaalfbaan van de Efteling was er niets bij en ik had niet uren in een door hekjes gestuurde rij moeten wachten.
Het was een mooie ervaring lezertjes.. ik voelde me opeens een met de kosmos hoewel ik daar normaliter geen last van heb. De helikopter maakte wel een pestherrie ja.. en dat deed afbreuk aan de Feng Soeii ervaring die ik had.. zo zwevend tussen hem en aarde. Ik kreeg zelfs milde neigingen.
Maar de helikopter ging dalen en ik kreeg het benauwd.. hoe zou de bovengrondse opvang zijn. Die stoel kon een poot of vier breken maar ik ook.. twee dan bedoel ik..
Net toen ik op de operatie stoel was geïnstalleerd brak er buiten een hels kabaal uit.
Ik hoorde het geluid van een helikopter vlakbij en vroeg me af welke misdadiger ze achternazaten in de lucht.
Dokter Noest was ook niet zo zeker van zichzelf toen ook hij naar het raam liep en zuster Dwee kroop onder een van de bijzettafeltjes. Waarbij ik zag dat ze een flinke ladder in haar panty had en een spatader.
Een luide knal en het geluid van brekend glas. ..Een grote zwarte laars door de ruit en een lid van de luchtmacht stond al binnen.
Het was een flinke kerel, hij had wat brandweermanachtigs.. want hij kwam me redden!
dat gaf me toch wel een heel fijn gevoel...
Een held.. die mij kwam redden!
Maar ondertussen zat ik nog steeds vastgegespt op mijn stoel...
Ik ben even weg hoor, mijn hulp is dringend gewenst op de Wadden.
Ik neem straks de boot naar Terschelling want ik ga lekker milieujutten.
Een paar jaar geleden had ik iets met Sil , weet je nog?
Hij organiseert nu een opruimactie en ach, ik wil Sil wel weer eens zien.
We hebben afgesproken bij de molen waar je van die lekkere cranberrietaartjes kan eten!
En dan gaan we met zijn trekker naar het strand samen jutten.
Je roept maar wanneer je er anders over denkt.
Mr. Hoddema had toch geen tijd, hij doet ook aan politiek tegenwoordig. Doeg Truus, ik moet nu echt rennen anders is de boot al weg.
Groeten van Leatitia (met hoofdletter deze keer) voorheen Let
De volgende dag verscheen dokter Noest hoogst persoonlijk om me naar zijn experimentele operatiezaal te begeleiden.
Alle patiënten zijn mij kostbaar, zei hij tegen mij met een zijdelingse glimlach terwijl hij mijn elleboog greep. Wat zou hij daarmee bedoelen? Ving hij bij iedere patiënt een fors bedrag van een van de concurrerende ziekenfondsen?
Maar ik liep maar braaf met hem mee want hij had me nog een extra de luxe bonusoperatie beloofd nadat ik had geklaagd dat tegenwoordig mijn gemoed wat zwaar op de navel drukte.
We kwamen de operatiezaal binnen en die zag er heel anders uit dan alle operatiezalen die ik met mijn bultenoperaties had meegemaakt.
In het midden stond een grote vergulde Louis Kenze stoel op een groot podium onder een fel verlichte kroonluchter en er lag een hoogpolig tapijt... dat had ik nog nooit meegemaakt. Er stonden wat bijzettafeltjes waarop wat enge instrumenten lagen te blikkeren. Een van die geniepige zusters stond al grijnzend klaar en kwam op me af met een grote spuit.
Op de wanden was roze fluweel gespannen en er stond een mooie boekenkast met bruine geleerde werken. De dokter waste zijn handen in een Carrera marmeren fonteintje, trok zijn groene schort aan en pakte een hygiënisch maskertje. Daarna pakte hij een zilveren vergiet waar losse electroden aanhingen.
Ik zette mij schrap.. de transformatie ging beginnen.
Ondertussen,,, hoorde ik daar vanuit de verte een gillende sirene aan komen? Zou er ergens in de buurt soms brand zijn? Ik werd vasgeklipt aan de stoelpoten en aan de leuningen. Het lawaai kwam steeds dichter bij. Dokter Noest en zuster Dwee keken geërgerd richting raam.
Die herrie paste niet bij de procedure.
Er werd hard op de deur geklopt. Alle alarmbellen gingen rinkelen en de sprinklerinstallatie begon te druppelen....
jij bent een schoolvoorbeeld van iemand die het niet snapt, niet goed leest en het nooit zal snappen. Goed timen kan je ook al niet.
Wat heb ik nu gezegd.. VANDAAG krijg ik mijn exclusieve electrieke behandeling van dokter Noest. Jij komt er gewoon niet in met je Mr. Hobbema (is dat niet die advocaat die een banvloek had gekregen van het allerhoogste gerechtshof wegens ongepast gedrag in de achterbankjes, ja die met die grijze krulletjes ja)
Als jij hier op de stoep verschijnt gaan hier in huize De zachte wind alle alarmbellen af. Onder dit afgebladderde uiterlijk gaat een uiterst geavanceerd bewakingsysteem schuil. Van interventies en spectaculaire ontsnappingen houden ze hier niet van en de zusters hebben allen een giga taser op zak. Het is hier net Alcatraz
Dus bezint voor je begint.. of wou je weer snel terug naar je tehuis?
En dat je je nu leatitia noemt met een kleine l... je hebt wel kaspsjones gekregen hoor.
Misplaatst naar mijn idee. Dat je jaloers bent op Chantal wist ik al lang. En die vijl kan je houden. Als ik hier uit ben ga ik wel naar een exclusief nagelsalon in Rotterdam-Zuid.
Dag lieve Truus,
Wat hoor ik nu van Chantal?
Houden ze je vast in Huize de Zachte Wind?
Meid toch! Het is niet te geloven.
Zit die enge opperhoofdzuster met haar kille ogen en stijfgestreken uniform er nog?
Vraag me niet hoe ik dit weet, dat is een verhaal apart.
Maar ik kom je redden hoor, jij hebt mij de vorige keer ook opgehaald uit dat gebouw dat instortte.
Daar ben ik je nog steeds dankbaar voor.
En in de tussentijd.... Niets, maar dan ook niets, tekenen.
Weet je waarom je daar zit? Heb je iets gedaan waar ik niets van af weet? Of heeft die geniepige Chantal je aangegeven? die was erg boos omdat die lelijke beeldjes kapot waren.
Ik neem een goede bevriende advocaat mee MR.Hoddema. Die krijgt iedereen vrij.
Het kost wel wat maar dan heb je ook wat.
Bijgesloten is er een sudoko-boekje en een vijl.
Kan je alvast je nagels vijlen.
Als het goed is komen we overmorgen na het middagmaal. Hoddema is nogal strikt met zijn etenstijden.
om 12 uur altijd soep met een broodje-bal en om 6 uur de warme prak.
De volgende dag was ik aan de beurt voor de elektrische behandeling.
Het zou beginnen met een intake gesprek met dokter Noest.
Samen met een zuster die mij zorgzaam bij de elleboog vasthield uit angst dat ik zou voortijdig zou ontsnappen kwam ik bij kamer 11 op de derde verdieping aan.
Komt u binnen, riep hij gul, en gaat u maar op deze gemakkelijke stoel zitten. Het was een huiselijk ogende oranje vintage ribfluwelen fauteuil, die je niet zo snel zou verwachten in deze medische ambiance. Ik vermoed dat het de bedoeling was om zijn doelgroep, behoeftige senioren op hun gemak te stellen. Oude meuk waarbij ze zich automatisch thuis zouden voelen.
Jaren zeventig rotzooi.
Ik zonk dus weg in de stoel en de dokter schonk mij een vertrouwenswekkende blik vanachter zijn notenhouten Queen Ann, waarvan ik meteen zag dat het een replica was.
Wel ik moet zeggen dat dokter Noest een aangename verschijning was, een fiere houding, een sonore stem en een mooie bos bruin haar met lieve grijze streepjes. Ik besloot direct mijn beste beentje voor te zetten.
Bent u getrouwd dokter en heeft u kinderen? Dokter Noest zette me gelijk op een afstand nadat ik deze indringende naar zijn mening impertinente vraag had gesteld.
Ik dacht bij mijzelf als hij een inkijkje in mijn brein wil hebben mag ik toch ook wel kijken wat hem bezield? Op wat voor tiepje zou hij op kunnen vallen
Ik wil het over uw behandeling hebben, sprak hij sonoor. Er zat een soort galm in zijn stem die weerkaatste tussen de witte granol wanden.
Wij gaan u dus behandelen door electroden op uw hoofd aan te brengen om de breinactiviteit te meten. Wij vermoeden dat deze bovengemiddeld zal zijn.
Dat moest ik even laten bezinken. Wie zijn die wij en hoe kwam ik aan een bovengemiddelde hersenactiviteit. Goed.. ik kwam niet echt dom over, dat wist ik ook wel maar hier was toch lelijk ingetuind. In huize De zachte wind. Dit had ik niet zien aankomen.
Ik haalde diep adem, en.. als u die activiteit eenmaal hebt vastgesteld.. wat zijn dan de verdere plannen? Dokter Noest antwoordde daarop dat ze de breinactiviteit zouden gaan reguleren, dan zou het leven voor mij eenvoudiger worden en zou ik schik kunnen krijgen in puzzels en bingo en busreisjes naar de Veluwe..
Hier schrok ik wel van.. wilde ik dat wel?
Hij schoof mij een ingewikkeld document toe. Wilt u even tekenen?
ik zit hier heel eenzaam in mijn cel op deze eerste dag van het nieuwe jaar. Ze hebben me een soort sudokoboekje gegeven met intelligente vragen die ik moet opvullen. Dat valt nog niet mee met al die rare strikvraagjes. Ik vraag me dan ook af welke idioot dit allemaal heeft verzonnen,
Kleine opsomming
> Hoe ziet u dat iemand liegt?
a..hij heeft jeuk aan zijn neus
b..met zijn linkeroog kijkt ie de andere kant op
c..hij gaat plotseling zitten om een sok uit te doen
Weet u het? Nou ik niet
> Hoe ziet u of iemand een zacht ei is?
a..als hij handschoenen draagt
b..als hij aan zijn wenkbrauw plukt
c..als hij gaat zitten en een broekspijp opschuift
> Hoe ziet u of iemand de waarheid en niets dan de waarheid spreekt?
a..als hij vraagt ..wat bedoel je precies?
b..als hij zegt.. ik weet niet waar je het over hebt
c..als hij gaat zitten en zijn schoenen gaat poetsen met een zakdoek
Hoe weet u dat iemand muzikaal is?
a..als hij vraagt.. hebbu hier een douche?
b..als hij tegen een straatmuzikant zegt dat hij een valse toon aanslaat
c..als hij je vraagt of je een fluit op zak hebt
Hoe merk je dat iemand een kunstenaar is
a..hij ziet er flodderig uit en ruikt naar sterke drank
b..hij heeft het jongetje met een natte traan als screensaver op zijn smartfoon
c.hij heeft een geleende museumjaarkaart op zak
Op deze laatste zou ik wel een antwoord weten want ik ken dat volkje..
En zo kan ik nog uren doorgaan met overschrijven wat er in dat rare boekje staat. ik bedenk me plotseling dat het wel eens een soort stiekem testboekje is van de psychiater hier die nu zondagsdienst heeft, die heeft een best lepe ongure oogopslag.
En ik vertrouw hier helemaal niks en niemand...
Ik weet ook niet wat ze gaan bedoelen met een elektrische behandeling. gaan ze me aansluiten op een strijkijzer? Of ergens op een gênante plek electroden aansluiten? Kijken ze of ik elektrisch geladen ben en of dat van pas kan komen in het huishouden om de energierekening van de Eneco te drukken?
Lieve lezertjes.. vragen en meer vragen.. nu heb ik hier verder toch niks te doen dus het gepieker is in vol bedrijf. Is dat nu een goede manier om het nieuwe jaar te starten.
Vanmorgen werd er op het luikje geklopt en werd er een mooie vuurwerkkaart doorgeschoven.
Dat was nog eens iets positiefs.. Groetjes van Albert en Lenie. Bedankt luitjes en niet te hard knallen met dat vuurwerk en zet vooral een anti-vuurwerkbrilletje op. Je hebt ze in te gekke kleurtjes. Die kan je ook gewoon zonder langs te gaan bij Hans Andersen dragen en zonder voor gek te lopen met wat sterretjes.
Maar.. niet alleen kwam de zuster die kaart brengen maar ook mijn bezoek kwam binnen.
Over dat bezoek was ik erg verbaasd.. Chantal met betraande ogen en een nat zakdoekje in haar hand en de enige echte Wodan, met een mooi nieuw roze wollen dekje.. waarop geborduurd stond SECURITY. Hij kwam parmantig op mij af en scheen zijn identiteitscrisis te boven zijn gekomen.
Chantal ging op de enige houten stoel zitten en barstte los dat ze zo'n spijt had etc. etc. dat ze de GGD achter me aan had gestuurd en gezegd had dat er een gevaarlijke gek was ontsnapt.
En dat ik een stel van haar kostbaarste figurines had gebroken toen ik van de trap naar beneden denderde. Dat zal ook wel want ik herinnerde me het begeleidende geluid van brekend porselein wel maar herinnerde me niet dat het kostbaar zou zijn. Volgens mij was het gewoon Kringloop cheap chique!
Ondertussen snuffelde Wodannetje rond op zoek naar verlaten kruimels en kefte weer een flink aantal decibellen die versterkt werden door de holle akoestiek in deze kale cel.
Ja.. wat moest ik hier nu mee.. leuk was anders dit te horen.. ik wist natuurlijk wel dat het een geraffineerd loeder was... dat was niks nieuws voor mij.
Moet je horen, snikte ze.. Ik heb iemand geregeld voor je die een gesprek met je wil aangaan om hier een Nederland een glanzende carrière op te bouwen en het wordt ook nog goed betaald. Je zou op doktersadvies dan een cursus aangeboden krijgen met gegarandeerd toekomstperspectief via het CZ.
Nu daar had ik wel oren na.. tante Truus in het Welzijnswerk.. of in de Zorgsector of zo..dat leek me wel gaaf en ik hoefde het niet eens zelf te betalen al kostte het wel altijd eerst mijn eigen risico natuurlijk. Maar ik moest om te beginnen proberen weg te komen uit huize De zachte wind.
Weer werd er op het luikje geklopt .. het bezoek moest vertrekken en de zuster zei.. hier is een pilletje en morgen gaan we even een electriciteitsbehandeling met u doen. Het is een experiment zei dokter Noest.
In een tochtig oud pand in the middle of nowhere met een hardvochtige hoofdzuster die schijnbaar met ijzeren hand zowel het personeel als de patienten in de tang had.
Waren er nou veel patienten.. ik zou het niet weten eigenlijk. Als ik begeleid door de gang liep hoorde ik her en der wat gekreun rondzingen maar ik durfde niet te gaan denken wat er in die duistere zaaltjes plaatsvond. Er hing wel als voorzorg op iedere verdieping een automaat met wegwerpspuiten aan de muur. Een luguber apparaat was dat wel.
Daar lag ik dan met de deur dicht en een klein doorgeefluikje voor het groentesoep en bietenbrood.
Veel te lezen was er ook niet, een oude Metro waar toch nooit wat zinnig in stond en die was achtergelaten door een andere stakker.
Er werd op het luikje geklopt. Mevrouw Truus.. er is een bezoeker voor U!
misschien kunnen jullie nog herinneren dat ik in een intake-kamertje zat van een gerenommeerd maar verplicht rusthuis was beland.. maar het waar en het wat was me niet helemaal duidelijk gemaakt. Ook omdat er veel gesteggel tussen doorkwam over een verbogen kledinghanger die werd betiteld als een triangel. En die was ook verloren geraakt of door een magneet bij de vuilverwerking opgepikt. Kortom.. wist ik veel.. waar die gebleven was, bedoel ik?
Ondertussen zat ik op mijn harde houten stoel na te denken en de situatie in te schatten toen ik het geruis van gesteven linnen hoorde en een statige verschijning zag die zich aan mij bekend maakte als Opperhoofdzuster louise. Ik neem het van hieraf over, zei ze tegen de zuster die mij had binnen gelaten, en had beweerd dat ik op visite was.
Opperhoofdzuster Louise hielp mij wel even uit de droom.
U bent hier geplaatst op indicatie en na diverse klachten vanuit den lande..
beste Werner knul...Dit is een serieuze blog en niet de afdeling Gevonden Voorwerpen van de RET.
Alsof ik op het moment niet iets anders aan mijn hoofd heb!
Ik zal je het adres van mijn paranormale buurvrouw geven..
Dan heb je nog de meeste kans om je dure vibrerende ijzerwerkje terug te vinden.
Ik raad je aan voortaan maar piano te gaan spelen, zo'n piano verlies je niet zo gauw onderweg.. dat zou me stug lijken. Maar je kan zeker geen piano spelen.. Geen zin gehad in een jaren lange studio. Ik ken figuren zoal als jij wel.. Voor triangel slaan hoef je niet naar het conservatorium .. en hard oefenen.
Dat kon je vanaf je zelden verschoonde bed doen. Ting..ting,,ting..
Lieve Tante Truus,
Gisteravond moest ik optreden in het concertgebouw, want ik speel triangel
in het Concertgebouw orkest.
Samen met mijn collega met contrabas gaan we altijd met de tram vanwege het parkeren.
Zelf heb ik een klein instrument in foedraal maar mijn collega heeft het maar moeilijk
bij het in en uitstappen. Wat is die contrabas groot en zwaar.
Daarom hielp ik hem even met uitstappen en vergat daardoor mijn kostbare triangel.
We zagen de tram nog wegrijden.
Daar zat ik dan in het volledige orkest zonder triangel.
We speelden Harold en Italië van Hector Berlioz, waarin de triangel normaal duidelijk een belangrijke rol heeft.
Het applaus was dan ook magertjes, want het ontbreken van de triangel was opgevallen.
Vanmorgen vroeg stond ik al bij gevonden voorwerpen. Dat wordt moeilijk zei de ambtenaar,
Zo'n klein ding valt niet op, wat jammer dat het geen paarse krokodil is.
Wilt u eens aan uw lezers vragen uit te kijken naar mijn kostbare instrument.
Ik ben helemaal ontdaan. Bedankt voor uw medeleven.
Werner de Vreede
ja daar zat ik dus in een hele moeilijke situatie. Ik had een gerustellend prikje gekregen wat Weegbree beweerde.. maar dat was al gebeurd voordat ik zelf toestemming gaf om mij te prikken.
Knap brutaal eigenlijk maar ik kon altijd nog later een klacht indienen bij de tuchtcommissie van de Dr.Fruit Stichting.
Ondersteunt door de 2 bodybuilders in witte kielen werd ik in een ambulance gehesen en onmiddellijk afgevoerd in de crisisruimte achterin waar ik tegelijkertijd scherp in de gaten werd gehouden. Ik zat wat mummelend te protesteren want veel zinnigs kon ik niet uitbrengen.
Na enige uren hard doorrijden vergezeld door sirene geluiden kwamen we aan bij een wat vervallen villa. Een groot smakeloos neonbord naast de roestige ingangspoort gaf de naam aan van de villa, De Zachte Wind.
Ik keek om me heen en dacht te zien dat we aan de kust waren beland.. Scheveningen, of Zandvoort of daar ergens tussenin.. misschien wel Wassenaar.
Ik werd de trap op gehesen en de wat afgebladderde monumentale deur ging knarsend open.
Daar stond een soort Hoofdzuster die mij vorsend aankeek.
Komt u binnen, sprak ze en zij wees met een handgebaar de gang in.
Nadat ik binnenstapte werd ik met zachte hand in een klein kamertje gebracht , waarin een pluche fauteuil stond van onbestemde kleur waar ik in zakte.
Zijzelf ging achter een groot eiken bureau zitten en kruiste de armen over elkaar.
Kijk, zei ze, u vraagt zich zeker af waarom u hier op visite bent?
Als je alles hebt meegemaakt ...komt er een mailtje binnen van Toedels
die ergens een klok heeft horen luiden.
En nee.. ik geloof nooit dat Wodan en Tarzan vriendjes zullen worden.
Tante Truus,
Wat leuk dat u ook een Chiwawa hebt.
Ik heb er ook een omdat Paris Hilton er ook zo eentje had.
En hij past in mijn handtas, dat is altijd meegenomen.
Maar ze hebben wel een eigen willetje hoor!
En U wil niet weten wat er allemaal al kapot gegaan is in huis.
De postbode durft ook niet meer een brief door te duwen.
Ik moet nu noodgedwongen de post ophalen bij het loket in de Bruna.
Ook is het altijd vechten met onze Willem, en dat is echt een goedzak maar van het begin af aan is het matten .
Een voordeel is wel dat ik niet meer hoef op te passen op de drieling van mijn dochter, die durven niet meer binnen te komen na een klein voorvalletje met Tarzan (zo heet ie)
Zullen we gezellig samen naar een chiwawa-opvoedcursus gaan?
Het is hier op zaterdagmorgen op het veldje achter de kerk.
Wie weet worden Wodan en Tarzan dan wel vriendjes.
Ik stuur u ook een fotootje van de druktemaker.
Toen tante Truus in hotel Tulp haar kamer betrad en zij zag dat er tralies voor de ramen waren op de 3e verdieping voelde ze duidelijk nattigheid.
Waar ben ik nu weer in beland .. ik keerde me om en probeerde met de afgepakte sleutel de deur weer te openen maar er zat geen beweging in. Vaag hoorde ik iemand snel weglopen en in de verte hoorde ik een sirene dichterbij komen.
Wat gaan we nu krijgen?
Ik bonkte zo hard ik kon op de deur en riep.. laat me er uit. Laat me er onmiddellijk uit!
Een hele tijd was er diepe stilte toen hoorde ik gestommel en zware voetstappen dichterbij komen. Een sleutel werd in het slot gestoken en de deur ging voorzichtig open, een man van middelbare leeftijd met een bril en een baardje stak zijn hoofd om de hoek en zei... dag mevrouw.. mag ik even binnenkomen? ik keek verbaasd naar en zei.. komt u maar binnen. Vlug stapte hij naar binnen en achter hem kwamen onmiddellijk 2 forse figuren met een witte kiel achter hem de kamer binnen.
Daar keek ik wel vreemd van op en ik zei.. wat is dit? Wat heeft dit betekenen?
Geruststellend legde het mollige mannetje een vlezig handje op de mijne en zei.. wees maar gerust tante Truus, ik ben Paul Wegenbree, uw vriendelijke psychiater. Ik hoorde dat u een noodgeval bent.
Alleen een bericht van zijn Manuel. Ik mis je Truus. Het geld is een. En reclames in de ketens van schelpen, er is nul binnen. De toeristen willen ze niet meer, ze gaan voor echte nepparels. Wanneer kom je nog een keer terug? Mijn nichtje moet naar haar grote teen worden geopereerd en mijn neef heeft een kenteken. De huur van mijn hut is ook te laat. Ik kwam niet snel thuis, dus ik moet maar een andere vrouw zoeken. Ik heb er al een in mijn oog en ik ook! Staat het je toe om sommigen van jullie snel te horen?
Daar liep ik dan, laat in de middag over de Meuseboulevard met een bleek zonnetje achter me en op zoek naar een goedkoop hotel wat niet al te ordinair was tegelijkerijd.
Lastig zoeken, maar mijn roodgeruite koffertje met twee kleine krassende wieltjes volgde mij braaf en op gepaste afstand. In de verte zag ik het silhouet van het hotel waar ik op zoek naar was, hotel Tulp. Ik liep door de draaideur met mijn koffertje en kwam binnen in de soiree.
Achter de balie stond een lange slungel met een slecht zittend donker kostuum.
Een goede dag, sprak hij, waarmee kan ik u van dienst zijn?
Wat dacht jezelf sprak ik op een wat snauwende toon want ik had een hele boulevard afgelopen en was wat uit mijn humeur. Ik sta hier met een koffertje.. waarom zou ik hier binnenstappen denk je.
De jongen verbleekte, hij werd schijnbaar zelden onheus bejegend en deed een stap naar achteren. ik wilde aleen maar, hij was aan het stotteren..
Jaja, sprak ik... ik zoek een rustige kamer hier en vlug een beetje. De jongen drukte op een koperen belletje en er verscheen een nog jonger exemplaar van het mannelijk ras maar wel met een wat gespierder uiterlijk.
Breng mevrouw zo snel mogelijk naar kamer 42 op de 3e verdieping. De jongen keek even naar me en had al zijn oordeel klaar, een gek oud wijf, maar pakte wel mijn koffer op en ging mij voor op de trap. Op de lift stond een bordje. Lift is kapot.
Een slecht teken.
Hijgend boven gekomen stak de jongen een grote sleutel in het sleutelgat van kamer 42 en draaide zich naar mij om met zijn hand uitgestoken die ik negeerde. Wel griste ik de sleutel uit zijn andere hand. Zo vlug mogelijk liep ik de kamer binnen en deed de deur dicht. Ik keek de kamer in.
dat was even een anti-climax. Wodan liep bibberend en met zijn staartje tussen zijn pootjes de deur uit en trok mij, tante Truus achter mij aan.
We waren snel thuis en ik vertelde het nieuws aan Chantal.
Deze geloofde mij niet en ontkende het meteen. Ze had Wodan eens gekocht op de markt van een oud vrouwtje en die had gezegd dat het een bekroond dwergpincertje was met een koninklijk stamboom maar die had ze niet bij zich op dat moment. Het kon geen sjiwawa zijn.
Intussen trok Wodan zich terug in zijn mandje met een identiteitscrisis en rolde dramatisch met zijn ogen.
Intussen stommelde ik naar boven en ging even op bed liggen om bij te komen. Wat een gedoe.. Als ik dat had geweten had ik die club niet bezocht.
Chantal viel me ook weer lelijk tegen. Ik keek eens om mij heen naar alle porseleinen kitsj om me heen en werd goed. kwaad. Zat was ik het hier.Met een zwaai maaide ik een paar consooltjes leeg en pakte mijn koffer.
Ze zocht het maar uit.
Ik ging wel naar een hotel.
In de hal lag er een brief voor mij op de brievenbus. Ik scheurde hem open en las hem terwijl ik mijn koffer, tasje en herenparaplu naast mij neerzette en las de brief van een of andere bemoeial die wat van de situatie vond.
Dat is schrikken. U heeft dus een Chiwawa gekocht.
Wat een schatje !
Maar de mensen kennen dit ras helemaal niet.
Daarom een waarschuwing .
Vraag niet in herengezelschap , wil je mijn Chiwawa zien.
Dat wordt namelijk nogal eens verkeerd opgevat.
Na een informerend telefoongesprek met Gerda Knip van het hondendwergpincertjesclubje
had tante Truus uiteindelijk een afspraak gemaakt om eens langs te komen om Wodan te introduceren aan de club.
Eigenlijk leek het me van het begin af aan een twijfelachtig idee want iedereen weet wat een pestherrie zoiets kan worden. Een nieuwe vreemde hond te introduceren in een groep honden die elkaar al kennen maar ik had mijn oordoppen bij me.
Wodan leek het wel een goed idee toen ik het hem vertelde.. hij blafte wel voor 5 minuten.
Omdat ik zoveel mogelijk probeerde buitenshuis uit die doorzonwoning van Chantal te zijn om conflicten te vermijden.. was het wel een goed idee een doel te hebben om ergens met Wodan heen te lopen. Wodan scheen zich steeds meer aan mij te hechten of hij had een opdracht om mij voortdurend in de smiezen te houden om later rapport uit te brengen thuis, dat kan ook.
Een GSM tracker kon het niet beter doen dan Wodan.
Maar goed, Wodan wilde ook wel eens een verzetje en was in voor een fikse wandeling naar de club die in een achterafstraatje in een oude portiekwoning was gevestigd.
We gingen op stap en ik belde uiteindelijk aan. Er deed een wat verward manspersoon open die duidelijk doof was.. watzegt u.. watzegt u? En hij liet ons in het gangetje. Ik hoorde al een oorverdovend geblaf en geroep.. dat was dus de clubbijeenkomst..
Loopt u maar door zej de persoon die ons binnen had gelaten.. Gerda verwacht u al.
Ik deed een ouderwetse deur open aan het einde van de donkere gang en er trad mij een dunne dame tegemoet, dat moest Gerda zijn..
Wodan had opeens geen zin meer en verzette zich maar ik gaf hem een klein zetje en daar stonden Wodan en ik in de kamer waar ongeveer 10 hondeneigenaren zich ophielden met hun hondjes aan de lijn,
Mij viel het opeens op dat er heel verbaasd werd gekeken naar ons en ik dacht dat er nog ontbijtjam op mijn lip zat maar dat was was het niet.
Ook Gerda was even stil.. uiteindelijk vond ze haar stem weer.
Maar dat is geen dwergpincertje.. dat is een sjiwawa!
