Tante Truus vroeg vijf minuten later aan Gerda of ze haar even ernstig kon spreken.

Gerda voelde nattigheid maar had voor alle zekerheid gevraagd aan Paul van Vlammen of hij 10 minuten later toevallig langs kon komen.

Ze stapte de kamer van tante Truus binnen en had een lekker kopje koffie meegebracht met een frorse Jan Hagel van de Jumbo. "Dag tante Truus"zei ze met een wat schel stemmetje, "kijk eens! Een lekker kopje koffie uit de kantine". 

"Die koffie daar is niet te zuipen",  zei Tante Truus met een zuur gezicht. Je denkt toch niet dat ik dit opdrink omdat ik het lekker vind. Wat denk je zelf.! Ze maken die automaat te weinig schoon en je krijgt altijd wat bitter doortrokken drab van het vorige kopje koffie mee en er komt vieze witte poeder mee en dat noemen ze dan melk!. Dat kunen ze niet eens daar, wat goed schoonmaken en ze vragen daar nog een Euro voor? Radar zou er wat van moeten zeggen op de TV. Afkeuren! Aan de kaak stellen. Een vette boete geven"!

Gerda zuchtte maar eens diep. Dit hebben we weer gehad, dacht ze. "Waarover wilde u me spreken,"zei ze voorzichtig.

"Ik wil dat ze dat mens weghalen"!, riep tante Truus, tewijl ze met een opgewonden vinger naar het lege bed naast zich wees. "Ik ben mijn privacy kwijt, ze luistert mee met mijn belangrijke telefoongesprekken en ze kletst de oren van mijn hoofd vooral over dat Woordfeut. Ik wordt hier gillend gek van! Doe er wat aan"!

Er klonk een klopje op de deur en er kwam een forse mevrouw binnen die een barmeubel met boeken voor zich uit duwde. "Hallo allemaal", zei ze vrolijk, "ik ben een vrijwillige gastvrouw met een leeg nest gevoel, hier bij dit ziekenhuis. Ik verzorg hier het boekenclubje. Allemaal mooie boeken met mooie grote letters. Ook hebben we een " Hoe schrijf ik een mooi boek" clubje. Dat is iets heel speciaals met de hulp van een hele grote schrijver die zelf wel eens in een ziekenhui heeft gelegen, dat hebben ze nergens hoor. maar ik leg dat nog wel eens uit". 

Ze legde een flink wat beduimeld boek op het bijzetnachttafeltje van Aaltje en wendde zich tot tante Truus. "U wil zeker weer geen  boek", sprak ze. "Nee", zei tante Truus,"maar wel de Privaat of de Sorry. Ik wil weten hoe het nu met die arme Andree gaat.

"Die koopt u maar zelf in de kiosk beneden," zei de vrijwillige gastvrouw, "daar ben ik niet voor".