In gedachten.

met de schoenen in

haar hand loopt ze in gedachten

verzonken over ‘t smalle kiezelstrand

voeten in ’t nat, gezicht gericht

op de brandingsgolven, die keer

op keer het zand bedolven

met daarin de voetstappen en

haar gedachten welke verdwenen

in ’t natte zand

13-06-2015 om 14:20 geschreven door Leonardo

De stilte van het Franse land.

beelden van uitzonderlijke schoonheid

verschijnen soms ‘s avonds in mijn gedachten

gekleurde rotsen in oker en geel

hun contouren in felle schittering van de zon

soms sluit ik bij deze beelden mijn ogen

 wordt het me allemaal wat te veel,

dampen stijgen in krullende bewegingen op

 in een verkrampte eindigende gloed.

gevangen door de brandende zon van het zuiden

stijgen ze langzaam hun dood tegemoet

een boer met zijn tractor op het land

omgeven door fraaie felle kleuren

een hemels mooi natuurlijk gebeuren

in de stilte van het Franse land 

13-06-2015 om 14:14 geschreven door Leonardo

Het verlaten Franse dorpje

ze zijn nog maar negen inwoners

in ˈt vervallen dorpje op de heuvel

vergeten, verlaten en in de tijd verloren

ˈwinters  heel koud en heet in de zomers

lekkende daken, veel verrot hout

slechts ˈt ruizen van de wind

door toppen van dikke eikenbomen

ˈt dorpje is reeds dood en koud

enkele stokoude dames en heren

zijn in ˈt dorpje achtergebleven

volledig op zichzelf aangewezen

triest; terwijl ze toch de dood niet vrezen

13-06-2015 om 14:11 geschreven door Leonardo

 Het strand.

als zeehonden naast elkaar

gelegen op ˈt zand

een massa vlees dat in

de voorjaarszon ligt te garen

kan dat menselijk gedrag

niet goed verklaren

met zˈn allen naar dat

drukke, smalle strand

een moeder met een huilend

kindje aan de hand

de plastic bal die

stuitert op fiere vrouwenbillen

een kleuter gooit zand

over met olie ingesmeerde ruggen

stel kleuters staat aan

de branding hard te gillen

bij oostenwind ook nog last

van kwallen en steekmuggen

het strand, het zand, de

gigantische mensenmassa aan zee

 voor mij oogt het steeds meer als

een afstotend hysterisch tafereel

al die half blote mensen bij elkaar

worden mij tegenwoordig al snel teveel 

13-06-2015 om 14:08 geschreven door Leonardo

Het jonge naaktmodel.

achttien lentes jong; staat met het hoofd iets opgeheven

strak lijf, de fraaie borsten fier naar voren gedragen

schilder doet haar linkerarm nog iets verlagen

blanke huid glanst als ware het door olie ingewreven

het korenblonde haar hangt welgevallig over haar schouders

haar slanke figuurtje geurt naar witte seringen en rozen

vanwege haar onbevangenheid is ze als model gekozen

heeft haar wil doorgezet; ondanks protesten van haar ouders

fraai en ontspannen staat ze als een prachtige sierlijke lelie

rechterbeen provocerend iets naar voren opgeheven

zo natuurlijk, zo oprecht, zonder een ogenblik te beven

penseel glijdt over ˈt doek op  tonen van haar lievelingsmelodie

vakkundig wordt haar beeltenis op ˈt doek  gedreven

over enkele weken zal de wereld haar geschilderde naaktheid beleven 

13-06-2015 om 14:05 geschreven door Leonardo

Het einde nadert.

 grijs uitgeslagen rotsen markeren het ruige veld

waarop zijn blonde schapen vredig lopen te grazen

de twee honden die tegen weglopers grauwen en razen

de bejaarde herder werkt hard voor zo weinig geld

terwijl hijzelf na zoveel lichamelijk zware jaren

vele honderden hectaren met zijn beesten heeft belopen

is opeens de onrust en angst in zijn lijf geslopen

een bedreigend gevoel dat hij maar niet kan verklaren

de  wil is verdwenen uit zijn troosteloos leven

 moment lijkt thans aangebroken om terug te keren

voordat zijn afgenomen krachten het voorgoed begeven

 voelt dat de tijd is gekomen om meteen te gaan

zijn kudde zal hier wel verder kunnen verkeren

hij is op; verlangt naar zijn huisje hier ver vandaan 

13-06-2015 om 14:02 geschreven door Leonardo

Geluidoverlast.

Het geluid dat wekelijks op

zaterdagavond mijn

oren pijnlijk doet treffen

mij week in week uit ongevraagd

doet beseffen dat

er verschil bestaat tussen

muziek en geluid.

Zoals bonensoep zonder kerrie

of beter nog als

een sopraan zonder stem

zo zit ik tegenwoordig werkelijk

elke zaterdagavond klem in

een wolk van

georkestreerde disco herrie.

13-06-2015 om 13:59 geschreven door Leonardo

Symbolisch vergelijk. 

een teer jong blad valt

op ’t stromende  beekwater

gewelddadig meegesleurd

naar een kleine stroomversnelling

het duikelt om en

komt toch weer boven

waarna vervolgens met

veel spetter en geklater

een volgende krachtige waterval

voorgoed bezit neemt van

haar laatste levensader 

 …De mensen in de gammele bootjes die de oorlog in het Midden Oosten trachten te ontvluchten maar vaak hun leven geven in de stromingen en de golven van de Middellandse Zee…

13-06-2015 om 13:55 geschreven door Leonardo

Een meedogenloze vossenjacht

Uitgestrekt ligt ze in dekking in een droge sloot

het hoofd fier, iets opgeheven

urenlang is ze reeds opgedreven

gevaren zijn nog steeds levensgroot

sloten en hekken heeft ze getrotseerd

vele kilometers ver hard gelopen

tot tweemaal toe met hagel beschoten

is aan haar flank reeds licht geblesseerd

voorlopig heeft ze even rust gevonden

ligt uitgestrekt te hijgen en te kwijlen uit haar bek

likt af en toe voorzichtig haar bloedende wonden

hondengeblaf nadert; maakt zich gereed voor nieuwe vluchtronde

ze  schrikt op; neemt een haastige sprong over een hek,

zwemt moeizaam over een sloot; verdwijnt in de avond-stonde  

13-06-2015 om 13:44 geschreven door Leonardo

Koude strandwandeling

Hand in hand lopen ze

te sloffen over

het drijfnatte strand

terwijl de wind

boosaardig om hen

heen huilt en grijze wolken

zich vormen tot een

klagelijke massa

waaruit  neerslag  

onverdroten neervalt op

hun reeds doorweekte en

verkleumde lijven die

 even staren naar de golven

waar schuimkoppen zich

grauw en ruw bollen en

met geweld uiteen rollen  

op de zandbanken voor

de Hollandse kust

even rilt ze, waarna

zij zich tegen hem

aandrukt en hij zijn arm

bezorgt om haar heen slaat

terwijl hun hoofden zich

naar elkaar toe richten en

hun gedachten versmelten in

een langdurige warme kus 

13-06-2015 om 13:39 geschreven door Leonardo

De oude koepelvulkaan. 

In de verte gloort zijn silhouet als een troon.

Majestueus richt hij zijn bolle toet omhoog.

Kijkt uit over ’t landschap hoog en droog.

Op zijn hoofd rust een witte nevelige kroon.

Ook al zijn er hogere bergen in ’t gebied.

Het aanzicht van de Puy de Dôme vergeet men niet.

13-06-2015 om 13:38 geschreven door Leonardo

13-06-2015 om 13:33 geschreven door Leonardo

Vrouw van een garnalenvisser

Huilende windvlagen; huizenhoge golven slaan tegen het beton.

Haren voor de ogen, haar passen voorzichtig gezet.

Gedachten bij haar man, handen gevouwen in gebed.

Kleumend op de pier in ˈt laatste glimpje voorjaarszon.

Het leven van een visserman; gevaren te over.

Vrijheid genoeg maar inkomen vaak zeer pover.

13-06-2015 om 13:31 geschreven door Leonardo

Ons aller einde is de dood.

het einde van haar leven nadert met rasser schreden

arts zit naast het bed van de amechtig ademende vrouw

ze hoest; haar leven eindigt nu waarschijnlijk gauw

de pastoor heeft reeds voor haar gebeden

teleurstelling is groot; haar vier kinderen zijn weggebleven

eigenbelang prefereert boven moeders stervens verdriet

de vermoeide ogen vallen dicht, niemand die het ziet

dokter luistert met stethoscoop; geeft haar nog maar heel even

het morfinepompje is naast haar op tafel gezet

ze kreunt; de handen bleek en reeds stil gevouwen

haar half geopende mond prevelt nog zacht een laatste gebed

arts luistert en buigt zich weer even over haar heen

maar het leven is reeds uit haar verdwenen

de handen voelen al koud als steen  

13-06-2015 om 13:29 geschreven door Leonardo

Corsica: la perla di mare

hoge donkerkleurige bergen vormen het achterland

terrasvormig gebouwde huizen en panden

gele, witte en okerkleurige muren en buitenwanden

vluchtige impressie van een havenstad op een zonnig eiland

fel gekleurde openbootjes in de vissershaven

geschreeuw en drukte op de visserskaai

aan dek van een bootje ligt een kleine spartelende haai

drommen toeristen die zich op terrasjes aan de haven, laven

‘dit is hier het paradijs,’ roept luidkeels een Engelse toerist

terwijl hij zijn - dorade con risotto - wegspoelt met witte wijn

kunstschilder op de kaai kijkt op; alsof hij iets heeft gemist

doch ook hier, op dit door zon overgoten eiland

speelt harde munt de belangrijkste rol in ˈt dagelijks leven

slechts enkele gelukkigen is hier derhalve het paradijs gegeven

13-06-2015 om 13:24 geschreven door Leonardo

Een mooi Hollands meisje

 komt ze aan 

hondje aan de lijn

elegant en voornaam 

gezichtje zo fijn

ogen als korenbloemen blauw 

ze straalt als een

zonnetje in het grauw 

 haren vallen als

een waterval over 

haar schouders

fiere borsten steken 

recht naar voren;

ze oogt zo fraai, zo 

slank, zo gezond, 

zo oer Hollands blond.

13-06-2015 om 13:22 geschreven door Leonardo

Afgesloten tijdperk.

zijn herderlijke rol is reeds enkele jaren ten einde

de kerk zit al weer twee jaar op slot

naar een koper wordt naarstig gezocht

want het bisdom is niet meer zo erg

aan deze gebedsruimte verknocht

vrijwel geen kerkganger kwam meer in dit oude kot

het uurwerk is reeds uit de toren gesloopt

ramen zijn ingegooid en bloemperken vertrapt

kan misschien nog allemaal weer worden opgelapt

dat is waar de voormalige pastoor stil op hoopt

zolang er maar geen zwervers, daklozen of

asielzoekers in worden getrapt

13-06-2015 om 13:16 geschreven door Leonardo

Baskische gedrevenheid

ze zwoegen en werken dagelijks

winters gekleed in

de hitte van de dag aan

ˈt nieuwe zwembad

zwart Alpinopetje scheef

op de gebruinde koppen

dikke houthakkershemden en

wollen truien aan, terwijl

wij hijgen van de hitte en

in ons zweet lopen te soppen heeft

de gemiddelde Bask

van die hitte kennelijk geen last

13-06-2015 om 13:16 geschreven door Leonardo

Storm in Bretagne

dreunend golvend geweld beukt op gladde rotsen

fonteinen van water, opspattend schuim en zeezout

storm huilt om me heen, voel me hier intens oud

op deze grauwe gladde plek waar water en land botsen

neerziend vanaf de hoge kliffen aan de Bretonse kust

diep onder me; zware rollende golven met witte koppen

welke met boosaardig geweld op de rotsachtige kust stoppen

ben me hier zeer van deze intense natuurkrachten bewust

een meeuw in de lucht staat stil in de wind

het stormachtige geweld doet zijn vliegende enthousiasme verdwijnen

hij draait zich in balans om en verdwijnt gezwind.

soms is de wind mens en dier niet goed gezind

doet zijn gewelddadige grootsheid de mensen in deemoed verkleinen,

 gelijktijdig aansporende snel te verdwijnen vanwaar men zich dan bevindt

13-06-2015 om 00:00 geschreven door Leonardo

13-06-2015 om 00:00 geschreven door Leonardo