Hoofstuk 1

Meneer Dragas stapte het café binnen waar hij sinds lange tijd niet meer was geweest. Het had zo zijn reden maar dat zal later wel blijken als het verhaal zich ontvouwd.

Zijn ogen moesten wennen aan het schemerdonker en hij rook weer de bekende lucht van slechte schoonmaak en verschraald bier.

Hij keek in de richting van de verstofte ramen waar een gelig licht doorscheen en ontwaarde een bekende gestalte. Meneer Tromp, die aan een van de tafeltje zat en die zich naar de nieuwe binnenkomer omdraaide.

"Meneer Dragas, wat aardig u weer te zien.. het is al te lang geleden.. kom, zet u zich aan mijn tafeltje dan kunnen we wat praten". Dat deed meneer Dragas en even later zaten deze oude mannen weer als vrienden bij elkaar. "Het is te lang geleden", sprak Tromp. "Hoe bent u gevaren, de afgelopen tijd. Maar laat ik wat voor u bestellen, hetzelfde als altijd zeker? Kastelein.. graag twee jonge klare!"

Dragas zuchtte en dacht na over het antwoord op de vraag die hem gesteld was. "Mijn beste Tromp, wat kan ik je voor nieuws vertellen.. mijn vrouw is nog steeds ziek en zal niet meer beter worden. Ik help haar wat ik kan maar het is allemaal moeizaam. Hoelang bent u al getrouwd met haar? Drie en veertig jaar al.. een lange tijd als ik zo terug kijk maar de ziekte sloop langzaam ons leven binnen en op de duur leg je je er bij neer dat het nooit meer goed zal komen".

"Een zware last om te dragen", sprak Tromp en hij knikte zorgelijk."U zal het niet altijd makkelijk hebben ermee. Inderdaad, sprak Dragas, soms zou ik willen dat ik weer vrijgezel was, maar ja.. wat doe je.. je laat een ziek persoon, die je al zo lang kent niet in de steek, je zorgt ervoor en zet alle andere dingen opzij en op de duur komt de berusting die de dingen dragelijker maakt. Maar niet altijd", voegde hij toe en iets van het oude vuur lichtte op in zijn ogen.