Adem van ˈt land. 

zon brandt venijnig op de huid

damp stijgt langzaam op

vogels zweven in de warme lucht

krekels tjirpen eentonig en luid

meisje op een  rode bergfiets

zomerjurkje hoog opgetrokken

olijfkleurige huid glimt begeerlijk

verdwijnt plotseling in ˈt niets

honden strekken zich in ˈt zand

in schaduw van de dikke kurkeik

hitte stijgt in vlagen op als

adem van ˈt geroosterd land

verblindende mooie natuurlijke kleuren

adelaars zweven in de lucht langs

okerkleurige, grijze en witte rotsen

wilde orchideeën die heerlijk geuren

schilders pallet met temperamentvol leven

Zuid Frankrijk in al haar

kleurrijke facetten gepresenteerd

herinnering duurt helaas maar  even 

Het kleine geluk. 

waar de kat knorrend langs het keukenraam schuurt

een hond buiten in de tuin van zijn maaltijd geniet

die langs sjokkende man; zo dronken als een vergiet

ons buurvrouw die haar klierende zoontje wegstuurt

een zonnestraal brengt licht in het leven

regendruppels verdampen al tijdens hun val

buurvrouw Jansen heeft plotseling een paard in de hal

dat brulde de radio zo even

maar; ˈt kleine geluk ligt op straat te lonken

dat beweren althans de echte kenners

wie het ziet pakt het op

om er later zelf mee te pronken 

Het trieste fluitenkruidje. 

Een fier jong helder wit fluitenkruidje

keek met haar hoofd eens in het rond

haar blik viel plots op een klein hondje

zo’n beestje met een zwart wit wollen truitje

hondje besnuffelde en besproeide haar tere huidje

met onwelriekend bijtend vocht

ze kromp ineen na de onwelkome douche

en verschrompelde al snel tot een afzichtelijk pruikje

nu staat ze daar tussen al haar zusters zielig te kijk

geen bijtje voelt zich tot haar aangetrokken

verbrand als ze is door het scherpe honden zeik

maar opeens rijst fluitenkruitje weer op uit de dood

want regen doet wonderen geschieden

ze blijft wel in leven al wordt haar stengel

waarschijnlijk niet meer zo erg groot

De vliegenzwam.

Haar kleurenpracht in

grauwe troostloosheid

grijze vochtige nevel

hangt om haar heen

rondom haar struiken en grassen

de fiere gestalte recht omhoog geheven

haar hoofd deemoedig iets gebogen

het rode schedeldak gesierd met

kleine witte stippen

waar volgens legendes soms

kabouters op wippen

en vliegen neerstrijken die

zich stil willen vermaken

ons kinderen een kreet te doen slaken van

kijk eens; daar heb je er weer een staan

zo eenzaam

 tussen mossen en

dennenappels in ˈt zand

 met rondom haar

takken, grassen en steen

 staat ze sierlijk te pronken op

haar fraaie witte been

opdat ze ons tijdelijk kan behagen

waarna ze helaas vrij snel verteert

en stilaan in de aarde wederkeert.

De prachtige vliegenzwam – La Fausse Oronge in het Frans – is een zogenaamde Alamiet. Dat zijn paddenstoelen met een soort hoedje op. Het is een zeer giftige groep zwammen die niet met de handen moet worden aangeraakt vanwege het afscheiden van het uiterst giftige Alfa-Amanitine. Een zeer gevaarlijk mycotoxine gif dat vrij snel via de huid in de bloedbaan kan geraken en ernstige verlammingen aan het zenuwstelsel kan veroorzaken, vaak met de dood tot gevolg.

Ook al zijn paddenstoelen in het Nederlandse en Franse taalgebied mannelijk, de vliegenzwam wordt daar in tegen als enige soort als vrouwelijk beschouwd. Vandaar de vrouwelijk opbouw van dit dicht.

De sierlijke zwanenbloem

Ze houdt van het nat bij sloot en plas,

eveneens van bescherming door het hoge riet.

Camouflage, waardoor je haar soms niet ziet,

je loopt haar zo voorbij; alras.

Maar wie er op uit trekt in de polder langs de sloot,

kan soms haar lange hals wel ontdekken.

Vaak op weinig toegankelijke plekken,

sierlijk ten hemel gestrekt kleurt ze wit en rood.

Ze doet haar naam eer aan met haar gestalte, de

slanke  hals als een zwaan recht omhoog gerekt.

Haar wit met rode bloemetjes ten hemel gestrekt,

een plant met een hoog schoonheidsgehalte.

Blijf van haar af, laat haar gewoon staan in ’t groen,

koester je slechts in het ultieme verlangen.

Ooit eens een foto van haar aan de muur te hangen,

ter herinnering aan deze prachtige zwanenbloem.

Le Mont Ventoux 

Haar barse grauwe silhouet

witte wangen van haar top

grijze sombere flanken

vergt een heel klein verzet

heftige warme luchtstromen

geseling van het macadam

benen die willen blokkeren

opeens niet meer vooruit te komen

heroïsche wielergevechten

helling voor specialisten

hitte en droogte

op de top beslechten

vele bekende namen

sommige vroeg gestorven

doping al om

 een berg voor meest bekwame

Snelheid in de benen. 

Haar schoonheid doet mijn ogen strelen

getroffen door haar fraaie verschijning

verbaasd door haar plotselinge verdwijning

in een menigte tussen velen

maar na een minuut daar is ze weer

ze beweegt prachtig  met haar soepele gestalte

haar benen zijn van hoog gehalte

de stappen licht als een veer

minzaam kijkt ze me een seconde aan

zon speelt met de trekken van haar bruine wangen

probeer nog eens haar blik te vangen

ze loopt echter hautain bij mij vandaan.

nog slechts een minuut dan valt de lijn

haar tijd om zich te laten gelden

in een snelle run met veel venijn

de inspanning die ze heeft geleden

haar lichaam dampt en trilt

ze heeft dit alles overigens zelf gewild 

De grillige natuur.

Het is jammer en schril te

moeten constateren  

dat fraaie bloemen vaak

staan te overleven op

regels arme grond  langs

spoorbanen, en autowegen

terwijl ze soms zelfs

tussen vangrails staan

weg te teren.

Dat ze daar leven is

natuurlijk op zich een

bijzonderheid, doch waarom

nu juist daar;  is wel mijn

steeds terugkerende vraag, te

groeien en bloeien tussen ’t

wegenvuil en nabij een

asfaltlaag waar

grasmaaiers uiteindelijk een

eind maken aan

hun overlevingsstrijd.

Ontwakend leven 

gisteren was er echt nog niets te zien

droeg de aarde nog een bruingroene deken

maar vanmorgen was het anders zo

leek het mij althans

terwijl ik toch heel goed heb gekeken

bij die verrotte dode eikenboom welke

gestrekt ligt op het sterren-mos

ontwaakte vanmorgen opeens leven vanuit de

duistere ondergrond en brak middels een

klein scheurtje de bovenlaag los

nu zie ik opeens vanuit mijn vensterraam

dat er een wit hoedje is verschenen

het mos is ter plekke zo goed als

verdwenen terwijl er een kleine paddenstoel

op die plaats is ontstaan

‘hier ben ik dan eindelijk,’ lijkt de

kleine zwam mij te willen zeggen, terwijl

zijn hoedje wat schudt in de krachtige wind

hopelijk houdt hij stand in dit gure weer

het is uiteindelijk nog maar

een teer zwammenkind

De eerste ooievaars 

Ik heb vandaag twee ooievaars gezien

ze oefenden in het opmaken van hun nest

naar beneden duvelden ze de overtollige oude mest

schoon moest het zijn en ruim bovendien.

Ik heb echt vandaag twee ooievaars gezien

die liepen te pikken in ‘t weiland bij de vaart

mooi wit en zwart met een sierlijke staart

rode snavels bovendien. 

Ik zag vandaag twee ooievaars kleumen in de wind

onder de paal, met daar bovenin hun nest,

speelde luidruchtig met een bal, een lief klein kind.

De twee ooievaars hadden elkaar op het nest bemind

doch herrie en spelende kinderen hadden hun liefdesdroom verpest

ze sprongen opeens op;  en verdwenen daarna gezwind.