HET OPONTHOUD

Dit verhaal zou overal kunnen afspelen. Het is geen bijzonder verhaal, het is zelfs gewoon te noemen. Hoe vaak zal het nog gebeuren dat twee mensen elkaar ontmoeten op deze terloopse wijze. Zonder verwachtingen, zonder illusies, zelfs zonder de hoop dat deze ontmoeting tot wat leiden zal. Misschien is het voorbeschikt.. Met wat geloof en goede wil zijn gebeurtenissen wel voorbeschikt te noemen. Mochten ze tot niets leiden dan is de vraag of het een zinvolle belevenis was.

Maar moet het leven wel zin hebben… Dit is een vraag waarover de vrouw in dit verhaal vaak over had nagedacht en al een voorlopige conclusie had getrokken. Zelfs nadenken over de zin van het leven was doelloos. Wij verpakken onze hunkeringen en verlangens immer in iets wat het de moeite waard zou maken, ten laatste. Een lauwe rechtvaardiging voor het armzalige dagelijkse leven. Bang als we zijn voor de consequenties die we moeten trekken als het leven zinloos mocht zijn. De strop is nooit ver weg.. De donkere rivier lonkt bij avondgedachten.. Het perron van de metro is maar smal..

Zo stapte deze vrouw, die ik Janna wil noemen, op een koele herfstmorgen uit de trein die haar naar Brussel had gebracht. Na veel overwegingen en talloze brieven hadden twee mensen besloten elkaar daar te ontmoeten. Zij hadden elkaar nooit gezien, nooit aangeraakt, alleen hun gedachten hadden elkaar gevonden.

Janna’s gevoel van verwachting voerde een strijd met haar immer cynische idee dat het kon tegenvallen. Zij besefte wel dat dit wederzijds kon zijn. Het was niet langer mogelijk voor haar om nog onbekommerd en spontaan te zijn. Even stond zij stil bij de vraag of dit een gemis was of juist een verworvenheid van het verstand. Maken de belevenissen van de vele jaren iemand wel wijzer of brengen ze alleen meer angst. Dat was moeilijk te zeggen, bedacht ze, toen ze over de Quade Orseilles liep die haar naar het centrum van Brussel voerde.

Brussel is een Grande dame, waar nog steeds leven inzat, een mooie niet te temmen stad waar men respect voor moest koesteren. Druk was het in de straten. De mensen die langs haar liepen keken haar soms aan, voor een moment, op weg naar een doel waar zij slechts naar kon gissen. Naar hun werk? Naar een rendez-vous zoals zij zich had voorgenomen? Misschien kon men het aan haar zien, proefde men haar onzekerheid. Maar mensen zijn minder met anderen bezig dan met zichzelf en daarin was troost te vinden. Het was prettig onopvallend en anoniem te zijn en op deze wijze als vanzelf in de massa op te gaan. Janna sloeg de hoek om van de Rue de la Concorde op weg naar de plaats van ontmoeting, het Cafe Rossignol.

Mrs.G.

Dit is het verslag van de dichters bijeenkomst..in het kader van Dichter bij de Bar het nieuwe actie-evenement. Na het welkoms-woord en dankwoord barstte de dichterschaar volledig los..

Hier zijn de dichters bezig hun gedichten met luide stemmen te declameren.

Zet u maar schrap....

1 Jan Hagel, de dichter uit de Pijp, met zijn dichtbundel: In de goot, uit de goot, allemaal dood

2 Archibald Rapaille, de dichter uit Parijs, die na zijn vlucht uit Parijs, wegens drankschulden is neergestreken in Utrecht met zijn anarchistische oeuvre ("Weg met Swarofski!")

En het beruchte omstreden gedicht...

3 Koos Corvée. de uitkeringsdichter die daar zwaarmoedig over dicht vanuit zijn actuele situatie.

Uit het Leven

Het leven is zwaar... zwaar
Het ongeluk ligt hier en daar... daar

Heb ik nog lege flessen staan... staan...
Kan ik ze inwisselen gaan... gaan..

Want wat een strop.. een strop..
Mijn geld is weer op ...op

ZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZ


en het gedicht, uit acute geldnood geboren...


Koper! Koper! Koper!
en zink...

4 Ali Ben Baba, onze allochtoner dichter die een schitterende talen rijkdom ten toon spreidt.

5 Abraham Mostero, uit Dyon, die de verschrikkingen van het ouder worden zo
treffend onder woorden kan brengen. Wij hopen dat hij inmiddels goed hersteld is van zijn
laatste heupoperatie en hij eigenhandig en benig het trapje kan betreden op weg naar het
podium, anders moeten we hem even stutten.

6 Julia Corvelijn, de staddichteres van Ermelo met actuele poëzie

Mooi Ermelo

Het is maar zo en zo
in mooi Ermelo

7 De geheimzinnige Mr.X., de nostalgist die gehuld in een cape en gedempt licht zijn opwachting
zal maken met zijn hoge hoed en zijn nieuwe konijn.

8 En tot slot... de ontdekking! Rintje! De boerend dichter die zal voor dragen uit zijn pas
gekopiëerde bundel.. Mijn Beestenboel..

Wat moet ik er nog verder over vertellen.. het liep natuurlijk totaal uit de klauw..

Julia Corvelein kreeg een duw en verstuikte haar stuitje zodat de EHBO doos er aan te pas moest komen die natuurlijk onvindbaar was. Maar liefhebbers genoeg die een beduimelde pleister wilden plakken op haar twintigjarige bolle achterkantje. Dat wel...

Abraham Mostero wilde niet op het podium geholpen worden maar toen hij er eenmaal op stond moesten ze hem er af duwen want hij wilde geen plaats maken voor de volgende dichters-aanwinst.. hij hield hier een gekneusde teen aan over en moest weer terug naar het revalidatiecentrum maar zijn laatste bierfles liet hij niet meer los.

Koos Korvee deed een greep in de kas en werd door de kastelein er uit geknikkerd.

De allochtone dichter zat na zijn optreden nog enige tijd in een donker hoekje te wenen van heimwee en liefdesverdriet waar ook niemand wat aan kon doen, dus er werd nog maar eens extra ingeschonken en dat waren duidelijk geen bakkies troost, meer Kethel 1, 2, 3,4, 5 en 7 in royaal bemeten glazen!

Archibald Rapaille begon te vechten met Jan Hagel want die had nog een lang verlopen drank lening bij hem staan. Daarna lag Jan Hagel zijn roes uit te slapen onder de tafels en verschrikkelijk in de weg.

Toen Rintje zijn debuterende snertgedicht luidkeels had voorgedragen kwam die andere agrariër Ardje binnen, hij zag zijn verloren geliefde Helene zitten die sinds enige tijd aan het verkeren was met Rintje.. en daar barstte toch een zure bom.. daar was niks dichterlijks meer aan! Fel realisme!Al maakt hij waardeloze gedichten en is hij over de pony getild.. dat gunde ik Rintje niet. Vooral niet toen Helene of Leentje naar huis ging met Ardje. Dat zal nazorg behoeven.

De nostalgist nam ik tenslotte zelf maar onder mijn hoede.. Hij had zijn best gedaan al vond ik zijn gedicht van een bedenkelijk allooi. Maar de arme jongen had de laatste trein gemist (story of his life) dus hij kon bij mij op de chaise longue slapen met zijn nieuwe konijn.

Ik hoef u niet te vertellen dat ik naar de borgsom kon fluiten en dat ik met mijn zooitje, zoals de kastelein dit minder dichterlijk verwoordde nooit meer hoefde terug te komen.