Vanmorgen werd er op het luikje geklopt en werd er een mooie vuurwerkkaart doorgeschoven.
Dat was nog eens iets positiefs.. Groetjes van Albert en Lenie. Bedankt luitjes en niet te hard knallen met dat vuurwerk en zet vooral een anti-vuurwerkbrilletje op. Je hebt ze in te gekke kleurtjes. Die kan je ook gewoon zonder langs te gaan bij Hans Andersen dragen en zonder voor gek te lopen met wat sterretjes.
Maar.. niet alleen kwam de zuster die kaart brengen maar ook mijn bezoek kwam binnen.
Over dat bezoek was ik erg verbaasd.. Chantal met betraande ogen en een nat zakdoekje in haar hand en de enige echte Wodan, met een mooi nieuw roze wollen dekje.. waarop geborduurd stond SECURITY. Hij kwam parmantig op mij af en scheen zijn identiteitscrisis te boven zijn gekomen.
Chantal ging op de enige houten stoel zitten en barstte los dat ze zo'n spijt had etc. etc. dat ze de GGD achter me aan had gestuurd en gezegd had dat er een gevaarlijke gek was ontsnapt.
En dat ik een stel van haar kostbaarste figurines had gebroken toen ik van de trap naar beneden denderde. Dat zal ook wel want ik herinnerde me het begeleidende geluid van brekend porselein wel maar herinnerde me niet dat het kostbaar zou zijn. Volgens mij was het gewoon Kringloop cheap chique!
Ondertussen snuffelde Wodannetje rond op zoek naar verlaten kruimels en kefte weer een flink aantal decibellen die versterkt werden door de holle akoestiek in deze kale cel.
Ja.. wat moest ik hier nu mee.. leuk was anders dit te horen.. ik wist natuurlijk wel dat het een geraffineerd loeder was... dat was niks nieuws voor mij.
Moet je horen, snikte ze.. Ik heb iemand geregeld voor je die een gesprek met je wil aangaan om hier een Nederland een glanzende carrière op te bouwen en het wordt ook nog goed betaald. Je zou op doktersadvies dan een cursus aangeboden krijgen met gegarandeerd toekomstperspectief via het CZ.
Nu daar had ik wel oren na.. tante Truus in het Welzijnswerk.. of in de Zorgsector of zo..dat leek me wel gaaf en ik hoefde het niet eens zelf te betalen al kostte het wel altijd eerst mijn eigen risico natuurlijk. Maar ik moest om te beginnen proberen weg te komen uit huize De zachte wind.
Weer werd er op het luikje geklopt .. het bezoek moest vertrekken en de zuster zei.. hier is een pilletje en morgen gaan we even een electriciteitsbehandeling met u doen. Het is een experiment zei dokter Noest.
In een tochtig oud pand in the middle of nowhere met een hardvochtige hoofdzuster die schijnbaar met ijzeren hand zowel het personeel als de patienten in de tang had.
Waren er nou veel patienten.. ik zou het niet weten eigenlijk. Als ik begeleid door de gang liep hoorde ik her en der wat gekreun rondzingen maar ik durfde niet te gaan denken wat er in die duistere zaaltjes plaatsvond. Er hing wel als voorzorg op iedere verdieping een automaat met wegwerpspuiten aan de muur. Een luguber apparaat was dat wel.
Daar lag ik dan met de deur dicht en een klein doorgeefluikje voor het groentesoep en bietenbrood.
Veel te lezen was er ook niet, een oude Metro waar toch nooit wat zinnig in stond en die was achtergelaten door een andere stakker.
Er werd op het luikje geklopt. Mevrouw Truus.. er is een bezoeker voor U!
misschien kunnen jullie nog herinneren dat ik in een intake-kamertje zat van een gerenommeerd maar verplicht rusthuis was beland.. maar het waar en het wat was me niet helemaal duidelijk gemaakt. Ook omdat er veel gesteggel tussen doorkwam over een verbogen kledinghanger die werd betiteld als een triangel. En die was ook verloren geraakt of door een magneet bij de vuilverwerking opgepikt. Kortom.. wist ik veel.. waar die gebleven was, bedoel ik?
Ondertussen zat ik op mijn harde houten stoel na te denken en de situatie in te schatten toen ik het geruis van gesteven linnen hoorde en een statige verschijning zag die zich aan mij bekend maakte als Opperhoofdzuster louise. Ik neem het van hieraf over, zei ze tegen de zuster die mij had binnen gelaten, en had beweerd dat ik op visite was.
Opperhoofdzuster Louise hielp mij wel even uit de droom.
U bent hier geplaatst op indicatie en na diverse klachten vanuit den lande..
beste Werner knul...Dit is een serieuze blog en niet de afdeling Gevonden Voorwerpen van de RET.
Alsof ik op het moment niet iets anders aan mijn hoofd heb!
Ik zal je het adres van mijn paranormale buurvrouw geven..
Dan heb je nog de meeste kans om je dure vibrerende ijzerwerkje terug te vinden.
Ik raad je aan voortaan maar piano te gaan spelen, zo'n piano verlies je niet zo gauw onderweg.. dat zou me stug lijken. Maar je kan zeker geen piano spelen.. Geen zin gehad in een jaren lange studio. Ik ken figuren zoal als jij wel.. Voor triangel slaan hoef je niet naar het conservatorium .. en hard oefenen.
Dat kon je vanaf je zelden verschoonde bed doen. Ting..ting,,ting..
Lieve Tante Truus,
Gisteravond moest ik optreden in het concertgebouw, want ik speel triangel
in het Concertgebouw orkest.
Samen met mijn collega met contrabas gaan we altijd met de tram vanwege het parkeren.
Zelf heb ik een klein instrument in foedraal maar mijn collega heeft het maar moeilijk
bij het in en uitstappen. Wat is die contrabas groot en zwaar.
Daarom hielp ik hem even met uitstappen en vergat daardoor mijn kostbare triangel.
We zagen de tram nog wegrijden.
Daar zat ik dan in het volledige orkest zonder triangel.
We speelden Harold en Italië van Hector Berlioz, waarin de triangel normaal duidelijk een belangrijke rol heeft.
Het applaus was dan ook magertjes, want het ontbreken van de triangel was opgevallen.
Vanmorgen vroeg stond ik al bij gevonden voorwerpen. Dat wordt moeilijk zei de ambtenaar,
Zo'n klein ding valt niet op, wat jammer dat het geen paarse krokodil is.
Wilt u eens aan uw lezers vragen uit te kijken naar mijn kostbare instrument.
Ik ben helemaal ontdaan. Bedankt voor uw medeleven.
Werner de Vreede
ja daar zat ik dus in een hele moeilijke situatie. Ik had een gerustellend prikje gekregen wat Weegbree beweerde.. maar dat was al gebeurd voordat ik zelf toestemming gaf om mij te prikken.
Knap brutaal eigenlijk maar ik kon altijd nog later een klacht indienen bij de tuchtcommissie van de Dr.Fruit Stichting.
Ondersteunt door de 2 bodybuilders in witte kielen werd ik in een ambulance gehesen en onmiddellijk afgevoerd in de crisisruimte achterin waar ik tegelijkertijd scherp in de gaten werd gehouden. Ik zat wat mummelend te protesteren want veel zinnigs kon ik niet uitbrengen.
Na enige uren hard doorrijden vergezeld door sirene geluiden kwamen we aan bij een wat vervallen villa. Een groot smakeloos neonbord naast de roestige ingangspoort gaf de naam aan van de villa, De Zachte Wind.
Ik keek om me heen en dacht te zien dat we aan de kust waren beland.. Scheveningen, of Zandvoort of daar ergens tussenin.. misschien wel Wassenaar.
Ik werd de trap op gehesen en de wat afgebladderde monumentale deur ging knarsend open.
Daar stond een soort Hoofdzuster die mij vorsend aankeek.
Komt u binnen, sprak ze en zij wees met een handgebaar de gang in.
Nadat ik binnenstapte werd ik met zachte hand in een klein kamertje gebracht , waarin een pluche fauteuil stond van onbestemde kleur waar ik in zakte.
Zijzelf ging achter een groot eiken bureau zitten en kruiste de armen over elkaar.
Kijk, zei ze, u vraagt zich zeker af waarom u hier op visite bent?
Als je alles hebt meegemaakt ...komt er een mailtje binnen van Toedels
die ergens een klok heeft horen luiden.
En nee.. ik geloof nooit dat Wodan en Tarzan vriendjes zullen worden.
Tante Truus,
Wat leuk dat u ook een Chiwawa hebt.
Ik heb er ook een omdat Paris Hilton er ook zo eentje had.
En hij past in mijn handtas, dat is altijd meegenomen.
Maar ze hebben wel een eigen willetje hoor!
En U wil niet weten wat er allemaal al kapot gegaan is in huis.
De postbode durft ook niet meer een brief door te duwen.
Ik moet nu noodgedwongen de post ophalen bij het loket in de Bruna.
Ook is het altijd vechten met onze Willem, en dat is echt een goedzak maar van het begin af aan is het matten .
Een voordeel is wel dat ik niet meer hoef op te passen op de drieling van mijn dochter, die durven niet meer binnen te komen na een klein voorvalletje met Tarzan (zo heet ie)
Zullen we gezellig samen naar een chiwawa-opvoedcursus gaan?
Het is hier op zaterdagmorgen op het veldje achter de kerk.
Wie weet worden Wodan en Tarzan dan wel vriendjes.
Ik stuur u ook een fotootje van de druktemaker.
Toen tante Truus in hotel Tulp haar kamer betrad en zij zag dat er tralies voor de ramen waren op de 3e verdieping voelde ze duidelijk nattigheid.
Waar ben ik nu weer in beland .. ik keerde me om en probeerde met de afgepakte sleutel de deur weer te openen maar er zat geen beweging in. Vaag hoorde ik iemand snel weglopen en in de verte hoorde ik een sirene dichterbij komen.
Wat gaan we nu krijgen?
Ik bonkte zo hard ik kon op de deur en riep.. laat me er uit. Laat me er onmiddellijk uit!
Een hele tijd was er diepe stilte toen hoorde ik gestommel en zware voetstappen dichterbij komen. Een sleutel werd in het slot gestoken en de deur ging voorzichtig open, een man van middelbare leeftijd met een bril en een baardje stak zijn hoofd om de hoek en zei... dag mevrouw.. mag ik even binnenkomen? ik keek verbaasd naar en zei.. komt u maar binnen. Vlug stapte hij naar binnen en achter hem kwamen onmiddellijk 2 forse figuren met een witte kiel achter hem de kamer binnen.
Daar keek ik wel vreemd van op en ik zei.. wat is dit? Wat heeft dit betekenen?
Geruststellend legde het mollige mannetje een vlezig handje op de mijne en zei.. wees maar gerust tante Truus, ik ben Paul Wegenbree, uw vriendelijke psychiater. Ik hoorde dat u een noodgeval bent.
