Na een paar uur vertraging en na een zoekactie met een hashhond op de airport bij de koffers kon ik eindelijk op de trein naar mijn woonplaats stappen. Chantal kon me niet afhalen want die had nog een dingetje te doen maar ze was wel thuis toen ik met de Ubertaxi aankwam.
Daarna ben ik op het logeerbed in het logeerkamertje geploft met me jetlag en probeerde een paar uur te slapen... maar dat lukt niet echt want Wodan zit voor het voorraam op de vensterbank van de doorzonwoning te keffen tegen alles wat langsloopt.
Blij keek hij ook niet toen ik met me koffers eindelijk arriveerde. Kijk Wodan, zei Chantal nog, daar heb je Truus maar Wodan trok meteen zijn lip op en ging daarna met zijn rug naar mij toe zitten.. Dat belooft nog wat.. dat oppassen.
Afijn, ik lag daar gebroken op de patchworkdeken en keek om me heen in dat logeer kamertje.
Dat was duidelijk niet het pronkwerk van een binnenhuisarchitect geweest, dat zag ik nog met een slaperig oog. De wanden waren tot de nok toe gevuld met Chantal d'r antiek. Nooit zag ik eerder zo'n verzameling oprechte kitsch. Hoe krijgt ze het bij elkaar gezocht. Maar het was wel lastig manoeuvreren in dat kamertje, bedacht ik. Dat porselein klettert daar zo naar beneden. Voor het venster hingen wat wollige grijze gordijnen die beslist alle zonnestralen zouden tegenhouden en het rook er bedompt.
Of mag ik u Geertruida noemen.. haha. Laat ik me eerst eens voorstellen.
Mijn naam is Frank van Halsteren en ik ben een experimentele Avant-Garde dichter. Ik woon in een klein hutje in Drente in de stad Orvelte en bedruip mij zelf. De hut heeft weinig voorzieningen zoals stromend water of een WC maar ik ben gewend aan ontberingen. Dakpannen heb ik niet maar er liggen plaggen op mijn hutje en die houden het warm of koel afhankelijk van het jaargetijde. Ik prefereer een eenzaam bestaan omdat dit ten goede komt aan mijn Kunst. Van de gemeente mag ik hier vrij wonen, wel is het vervelend dat er steeds zoveel dagjesmensen langskomen. En die roepen van alles en ze wijzen en lachen. Dat is wel erg. Ook mijn kip Hennie houdt daar niet van, die is dan steeds van streek en van de leg. Dan trek ik me weer terug in mijn hutje en broed op een nieuw gedicht. Ook moet ik steeds patatzakjes en ijslolliestokjes en nog meer van dat soort rommel uit mijn kleine voortuintje verwijderen waar mijn prei en uien staan en mijn vastkookpiepers.
Erg hinderlijk allemaal. Maar laat ik ter zake komen. Ik zag dat u een hoekje had waar uw o.a. dichters een podium gaf om hun gedichten te verspreiden. Ik was reeds meerdermalen bij de gemeente met een verzoek om subsidie aan te vragen voor mijn nog uit geven prachtbundel, Perplexium Infinitum, maar ze zeggen steeds dat het geld op is. En ze zeggen tegen me dat ik blij mag zijn dat ik gratis woon en dat er een voedselbank bestaat. Dat zegt dan mijn contactambtenaar J. Dorreblad. Probeer het Rijk maar. Alsof die toeristen geen goud binnenbrengen! En dan lees ik weer in de krant dat er een nieuw voetbalveld is geopend voor linksbenige voetballertjes to 12 jaar met luxe kantine met overdreven roze koeken en dan denk ik bij mezelf .. ja dat kan wel zeker. Hoeveel linkbenige voetballertjes wonen er hier dan? Ik wed dat je daar niet eens een elftal mee op de been brengt!
Maar omdat ik begreep dat u een erg populaire blog hebt daar, zoals ik van een insider heb gehoord ben ik zo brutaal om u een van mijn prachtgedichten op te sturen. U zult hier van opkijken! U heeft nog nooit zoiets origineels gezien!
Houdt u vast! Daar is ie dan!
De deur door
De deur gaat open Een man komt binnen Hij stapt naar voren Steekt zijn hand uit en zegt Hier ben ik dan, Volgens afspraak Hij reikt mij een krant aan Interessant, zegt hij Moet je eens lezen Zijn vinger wijst een artikel aan Waarom, zeg ik Waarom Zei ik Zijn vinger wees een artikel aan Moest ik eens lezen Interessant, zei hij Hij reikte mij een krant aan Volgens afspraak Hier was ik dan Hij stak zijn hand uit en zei Nu ga ik weer Hij stapte naar achteren Een man kwam binnen En de deur ging dicht
Ik ben nog niet eens in het vliegtuig gestapt of ik krijg al een mail geforward met een uitnodiging om me ergens bij aan te sluiten. Nou ben ik eigenlijk niet zo goed met me ergens bij aan te sluiten.. Vroeg of laat krijg ik ruzie als ik mijn mening op tafel leg.
Een uitzondering is mijn Crea-clubje. Of ze zijn half doof of ze luisteren al lang niet meer wat ik allemaal daar zit te beweren.
Mm.. ik moet daar nog eens over nadenken. En hoe zal Wodan dat vinden.. allemaal andere keffers...En wat is die Gerda Knip voor een type? Ik zal haar eens Googlen als ik in Hollandland ben.
Wat leuk tante Truus , dat je weer terug komt.
Of mag ik Truus zeggen, want we hebben alle twee een dwergpinchertje en
dat verbind ons.
Ik ben lid van de club voor dwergpinchertjes , die heet Het Maankeffertje.
Volgende week heeft onze club een houseparty , waar onze schatje
kleertjes mogen passen.
Een lekker warm jasje voor de winter. En er wordt altijd iets verloot.
Ik hoop dat je er dan al bij kunt zijn.
Denk er wel om, in Nederland gelden andere regels en bij het uitlaten
hoor je een poepzakje
bij je te hebben.
Bij de Aldi zijn ze erg goedkoop maar moeilijk te vinden.
Dus vraag maar even aan de chef waar de poepzakjes liggen.
Ik heb je nog vergeten te vertellen dat ik Gerda Knip heet, dus een
Ik wil hier in Nedermansland een leuke tijd hebben en daar kan ik dat gezeur van Let en wat ze allemaal voelt en denkt niet bijhebben. Het ene moment moet ik kijken naar een wrat op haar arm of een bolle puikel die plotseling op haar rug zit. Om over haar vele likdoornknobbels maar te zwijgen. Die wil ze me altijd showen als ik net een kopje thee met een schamel kaakje tot mij neem. Dan legt ze plotseling een grote harige knobbelpoot op de eikenhouten salontafel met ingelegd bruin tegelwerk en dan vergaat mij alle lust. Dat kan ik u wel verzekeren trouw lezertje.
Sommige mensen liggen me wel eens zwaar op me maag maar daar kan u ook wel van meepraten neem ik aan, ook u heeft onhebbelijke familieleden die smakken en boeren en op de verkeerde tijd een genante en terecht verdrongen jeugdherinnering over u het liefst in groot gezelschap gaan vertellen waarna u wel door het parket kan zakken.
Maar laat ik me maar positief opstellen anders hoef ik niet eens aan dit avontuur te beginnen. Vriend Manuel gaat overigens enige nattigheid voelen toen hij een reeds half ingepakte koffer zag staan in een hoekje van mijn hotelkamer. Ik zei maar even Te quiero for Always... om hem gerust te stellen.
Chantal moest zo nodig het nieuws aan Let doorvertellen.Wel tegenover mij roddelen over let.
en zeggen dat ze niet spoort.. alsof ik dat niet wist..
En wie weet wat ze tegen let over mij zegt. .. voordat ik er erg in heb ligt mijn hele hebben en houwen op straat en in de goot.
Zoiets onthoudt tante Truus wel lieve lezertjes. Veel vergeten doet tante Truus niet.
Ze heeft een geheugen van een olifant.
En..wat moet ik met dat rare kaartje?
Wodan in een hartje n.b. Hij ziet er uit of hij me rauw lust. Alsof hij zich verheugt op mijn komst.. Dat belooft niet veel goeds met dat oppassen. Het lijkt er meer op dat ik moet oppassen..
Ze mocht het niet vertellen maar je weet hoe ze is. Kan haar mond niet houden.
Dat wordt weer enig je te zien, het begon hier een beetje saai te worden.
Wel jammer dat je die Manuël niet meeneemt.
Even dacht ik dat je in Gambia was.
Daar heb ik ook eens een vriendje gehad die zomaar een beetje op het strand liep.
Maar dat is niet goed afgelopen Hij had een auto nodig. en er waren allemaal familieleden die naar de dokter moesten met vage kwalen.
Platzak ben toen met hulp van de consul naar Nederland gekomen. Dat nooit meer!
Cuba Libre hebben ze hier ook hoor. Ik was laatst in Rotterdam op de Kop van Zuid in een tent met de naam van een beroemd Rotterdams lied. Daar heb ik ook dat drankje gedronken maar ze waren ook erg zuinig met de rum. Meestal heb ik de behoefte om een Spaans lied aan te heffen na het nuttigen van een Vrije Cuba maar deze keer niet.
Wees niet bang dat er weer zo'n heisa gemaakt gaat worden op Schiphol zoals de laatste keer.
Jaja.. hier is een levensteken van jullie eigen Tante Truus.. de enige echte.
Als alles volgens plan gaat komt Tante Truus volgende week weer naar Holland. Let wel.. ze blijft maar een paar weken want ze heeft haar eigen huis verhuurd om wat extra centen erbij te krijgen. Maar ze komt op uitnodiging van vriendin Chantal.
Deze heeft haar aangeboden om voor enige tijd bij haar te logeren om op haar hondje Wodan te passen want ze had wat dingetjes waar ze achteraan moest en dat leek tante Truus wel wat. In de eerste plaats is het gratis en tante Truus houdt wel van honden al is Wodan van een merk die zijzelf niet zou hebben aangeschaft.
Ik hou van Duitse herders, bouviers en mooie bloedhonden. Wodan is echter een klein keffend waaks dwergpincertje met een attitude. Maar we doen allemaal consessies in het leven .. nietwaar? Ook werd ik het tropische leven een beetje zat. Je ligt te lang in bed vanwege een lichte kater en na het ontbijt sleep je je naar het strand en krijg de onvermijdelijke ruzie over de strandstoelen. Tegen Happy Hour sleep je weer naar de dichtsbijzijnde armoedigeTiki-tiki bar en bestel je een Cuba libre uit een glas met een rood Che Chevarra hoofd erop. Veel variatie hebben ze ook niet, alleen een Trump-punch met een erwt op een stokje, daar krijg je het zuur van en ze schenken ook steeds minder rum in mijn glas na 3 glazen en ontkennen dat dan glashard. Dan sta ik op en ging naar de volgende waardeloze Tiki-tiki tent maar er zijn er maar 3 daar. Je kan niet overal ruzie maken al had ik dat best gewild natuurlijk.
Nu heb ik wel een vriend daar, Manuel. Zozo tante Truus zult u nu zeggen. Een vriendje? Die wil u toch helemaal niet hebben? Dat klopt ook.. ik laat hem ook daar. Manuel loopt de hele dag schelpen te rapen op dat strand en breit daar dan later kettingen van die hij opdringt aan passerende toeristen. Niet direct een wereldbaan.. meer een scharrelbaan. Een mooie romantische zonsondergang met hem samen bekijken heeft weinig zin want hij houdt altijd minstens een oog op het strand gericht, hij kon wel eens een schelpje over het hoofd zien. U snapt het.. te veel Zwitzelzalfgevoel gaat ook knap vervelen.
Geen feestelijke ontvangst, please want ik stap zo weer op het vliegtuig terug. Dat debacle wil ik niet meer meemaken.
