Het ter dood veroordeelde bos.

het heerlijke bos ademt rust, maar is toch vervult van leven

groen in velerlei genuanceerde tinten, kleurt de bomen

grootsheid van de natuur laat mij hier elke dag

een wandeling als een feest beleven

het voorname bos ademt rust en statige schoonheid

roep van een uil, ren van een haas, de dassen, vele vogelgezangen

doch, rode verfstippen ontsieren reeds vele honderden stammen

als een besmettelijke ziekte; zover het oog reikt

ik voel de angst en woede optrekken als damp uit de grond

hoe durft men in te grijpen in deze heerlijke groene muur

welke ons rust en leven schenkt voor lange duur

maar nu ten prooi blijkt te liggen aan geldelijke belangen

weldra zullen houthakkers met zware

gemotoriseerde zaagmachines de grond  doen beven

alles vernielende onder hun rupsbanden

dat fraaie, heerlijke bos van nu; bestaat nog maar heel even

De mooie oude foto.

de avond valt in fraaie strepen

overheersende kleuren zijn rood en goud

nevels trekken op en vormen

een silhouet van kleurende beweging dat

bijna voelt als intens vertrouwd

fraai Hollands natuurlijk scenario

creaties niet door mensen te bedenken

genietend met een kop thee in de hand

voor me op tafel ligt

die mooie oude foto

Een hommel.

het maakt me blij; dat gonzende geluid

het snelle bewegen van haar vleugeltjes

het voorzichtig landen op

bloemenstampers om nectar te drinken

alvorens weer te verdwijnen

ze doet zo haar best

dag in dag uit om

een maaltje te verschalken

terwijl ze daarbij soms onbewust

ook andere hommels lijkt te ˈstalkenˈ 

Les Tournesols. 

stond op ’t veld te dromen in heldere zonnegloed

geel en blauw straalde van boven over de velden

-alsof het samensmolt tot een substraat- wat telde

zichzelf beschermend tegen overvloed

het schuin tegen de heuvel oplopend veld met

zonnebloemen, zo ver ik kon kijken; geel met bruine kleuren

statig geheven hoofden, maar geen bloem wilde voor me geuren

doch ’t zonnige beeld was als van een schilderspalet

Gemeentelijke groen-sadisten.

Wie zijn de grootste bedreigers van onze plaatselijke dorpsnatuur?

Het zijn zeker niet bewoners, noch boeren of toeristen.

Nee…, dat zijn de bureaucratische gemeentelijke groen-sadisten.

Zij maken de inwoners van ˈt dorp overstuur.

Slopers van bomen, heesters, perken en parken.

Alleen om geld te besparen op snoeien en harken.

Veel gemeentebestuurders in Noord Brabant hebben in hun ongelooflijke wijsheid besloten om alle gemeente plantsoenen te schonen van bomen en heesters. Daarvoor in de plaats zaait men gras in. De kaalslag die dit oplevert houdt gelijke tred met de woede van bewoners van omliggende huizen…

Het zoveelste FIFA schandaal

De FIFA voetbalwereld is door een aanhoudingsschok verdoofd.

Sommige namen van aangehouden bestuurders stinken als bedorven vis.

Is dus toch echt wel wat bij die organisatie mis.

Al worden verhalen over corruptie niet door iedereen geloofd.

Doch Blatter heeft nu een machtige tegenstander doen ontwaken.

Zal hem heel wat moeite kosten vergaarde bewijzen te kraken. 

Een huisvrouw.

stil zit ze op haar keukenstoel; schilt de patatten

regen slaat met vlagen tegen haar keukenraam

ze staat op - zet quasi automatisch - de radio aan

kijkt naar buiten: kan niet langer dat rotweer bevatten

aardappels plonzen met geweld in de hoge pan

waterdruppels spatten op haar brillenglazen uiteen

op de radio een telefoonspelletje; ook zo’n dom fenomeen

dat rotweer ook; daar wordt ze chagrijnig van

stoffen, vegen, bed-opmaken, afwassen; gelukkig weer niets gebroken

elke dag opnieuw zo’n stom eentonig huishoudelijke tafereel

en die vent van haar maar zeiken over haar roken

pakt haar sigaretten; heeft er snel een opgestoken

gedachten even doen wegglijden van dit dagelijkse huishoudelijke ritueel

om vervolgens verder te gaan met eten koken

Valse droom.

wellustig draait ze zich

om in haar slaap en voelt

de handen en nagels die

haar strelen, haar lijf beroeren

ze wordt wakker, kijkt

slaperig om zich heen in ‘t

schemerdonker  terwijl ze

zijn vochtige tong en lippen op

haar hals voelt drukken waarna

ze met een zachte kreet, haar hond

van het ‘t bed afduwt 

De Schotse Hooglander.

Stil staat hij te turen over

weide en rotsen. Een Hooglander

in vol ornaat, starende naar de einder.

Hoort beneden hem het water klotsen.

Feestelijk gekleed voor dit

mystiek gebeuren. Zwart hemd

en rood geruite quilt. Sjerp over de schouders,

gedachten stemmen hem mild.

Doedelzak in zijn armen, hoogland muts

schuin op zijn hoofd. Weemoedige tonen

klinken op uit het oude instrument.

Meeuwen zijn stil als verdoofd

Al eeuwenlang deze ceremonie.

De dank voor het leven en

herdenking van de voorvaderen die

al lang geleden hun leven voor Schotland

hebben gegeven.

Adem van ˈt land. 

zon brandt venijnig op de huid

damp stijgt langzaam op

vogels zweven in de warme lucht

krekels tjirpen eentonig en luid

meisje op een  rode bergfiets

zomerjurkje hoog opgetrokken

olijfkleurige huid glimt begeerlijk

verdwijnt plotseling in ˈt niets

honden strekken zich in ˈt zand

in schaduw van de dikke kurkeik

hitte stijgt in vlagen op als

adem van ˈt geroosterd land

verblindende mooie natuurlijke kleuren

adelaars zweven in de lucht langs

okerkleurige, grijze en witte rotsen

wilde orchideeën die heerlijk geuren

schilders pallet met temperamentvol leven

Zuid Frankrijk in al haar

kleurrijke facetten gepresenteerd

herinnering duurt helaas maar  even 

Het kleine geluk. 

waar de kat knorrend langs het keukenraam schuurt

een hond buiten in de tuin van zijn maaltijd geniet

die langs sjokkende man; zo dronken als een vergiet

ons buurvrouw die haar klierende zoontje wegstuurt

een zonnestraal brengt licht in het leven

regendruppels verdampen al tijdens hun val

buurvrouw Jansen heeft plotseling een paard in de hal

dat brulde de radio zo even

maar; ˈt kleine geluk ligt op straat te lonken

dat beweren althans de echte kenners

wie het ziet pakt het op

om er later zelf mee te pronken 

Het trieste fluitenkruidje. 

Een fier jong helder wit fluitenkruidje

keek met haar hoofd eens in het rond

haar blik viel plots op een klein hondje

zo’n beestje met een zwart wit wollen truitje

hondje besnuffelde en besproeide haar tere huidje

met onwelriekend bijtend vocht

ze kromp ineen na de onwelkome douche

en verschrompelde al snel tot een afzichtelijk pruikje

nu staat ze daar tussen al haar zusters zielig te kijk

geen bijtje voelt zich tot haar aangetrokken

verbrand als ze is door het scherpe honden zeik

maar opeens rijst fluitenkruitje weer op uit de dood

want regen doet wonderen geschieden

ze blijft wel in leven al wordt haar stengel

waarschijnlijk niet meer zo erg groot

De vliegenzwam.

Haar kleurenpracht in

grauwe troostloosheid

grijze vochtige nevel

hangt om haar heen

rondom haar struiken en grassen

de fiere gestalte recht omhoog geheven

haar hoofd deemoedig iets gebogen

het rode schedeldak gesierd met

kleine witte stippen

waar volgens legendes soms

kabouters op wippen

en vliegen neerstrijken die

zich stil willen vermaken

ons kinderen een kreet te doen slaken van

kijk eens; daar heb je er weer een staan

zo eenzaam

 tussen mossen en

dennenappels in ˈt zand

 met rondom haar

takken, grassen en steen

 staat ze sierlijk te pronken op

haar fraaie witte been

opdat ze ons tijdelijk kan behagen

waarna ze helaas vrij snel verteert

en stilaan in de aarde wederkeert.

De prachtige vliegenzwam – La Fausse Oronge in het Frans – is een zogenaamde Alamiet. Dat zijn paddenstoelen met een soort hoedje op. Het is een zeer giftige groep zwammen die niet met de handen moet worden aangeraakt vanwege het afscheiden van het uiterst giftige Alfa-Amanitine. Een zeer gevaarlijk mycotoxine gif dat vrij snel via de huid in de bloedbaan kan geraken en ernstige verlammingen aan het zenuwstelsel kan veroorzaken, vaak met de dood tot gevolg.

Ook al zijn paddenstoelen in het Nederlandse en Franse taalgebied mannelijk, de vliegenzwam wordt daar in tegen als enige soort als vrouwelijk beschouwd. Vandaar de vrouwelijk opbouw van dit dicht.

De sierlijke zwanenbloem

Ze houdt van het nat bij sloot en plas,

eveneens van bescherming door het hoge riet.

Camouflage, waardoor je haar soms niet ziet,

je loopt haar zo voorbij; alras.

Maar wie er op uit trekt in de polder langs de sloot,

kan soms haar lange hals wel ontdekken.

Vaak op weinig toegankelijke plekken,

sierlijk ten hemel gestrekt kleurt ze wit en rood.

Ze doet haar naam eer aan met haar gestalte, de

slanke  hals als een zwaan recht omhoog gerekt.

Haar wit met rode bloemetjes ten hemel gestrekt,

een plant met een hoog schoonheidsgehalte.

Blijf van haar af, laat haar gewoon staan in ’t groen,

koester je slechts in het ultieme verlangen.

Ooit eens een foto van haar aan de muur te hangen,

ter herinnering aan deze prachtige zwanenbloem.

Le Mont Ventoux 

Haar barse grauwe silhouet

witte wangen van haar top

grijze sombere flanken

vergt een heel klein verzet

heftige warme luchtstromen

geseling van het macadam

benen die willen blokkeren

opeens niet meer vooruit te komen

heroïsche wielergevechten

helling voor specialisten

hitte en droogte

op de top beslechten

vele bekende namen

sommige vroeg gestorven

doping al om

 een berg voor meest bekwame

Snelheid in de benen. 

Haar schoonheid doet mijn ogen strelen

getroffen door haar fraaie verschijning

verbaasd door haar plotselinge verdwijning

in een menigte tussen velen

maar na een minuut daar is ze weer

ze beweegt prachtig  met haar soepele gestalte

haar benen zijn van hoog gehalte

de stappen licht als een veer

minzaam kijkt ze me een seconde aan

zon speelt met de trekken van haar bruine wangen

probeer nog eens haar blik te vangen

ze loopt echter hautain bij mij vandaan.

nog slechts een minuut dan valt de lijn

haar tijd om zich te laten gelden

in een snelle run met veel venijn

de inspanning die ze heeft geleden

haar lichaam dampt en trilt

ze heeft dit alles overigens zelf gewild 

De grillige natuur.

Het is jammer en schril te

moeten constateren  

dat fraaie bloemen vaak

staan te overleven op

regels arme grond  langs

spoorbanen, en autowegen

terwijl ze soms zelfs

tussen vangrails staan

weg te teren.

Dat ze daar leven is

natuurlijk op zich een

bijzonderheid, doch waarom

nu juist daar;  is wel mijn

steeds terugkerende vraag, te

groeien en bloeien tussen ’t

wegenvuil en nabij een

asfaltlaag waar

grasmaaiers uiteindelijk een

eind maken aan

hun overlevingsstrijd.

Ontwakend leven 

gisteren was er echt nog niets te zien

droeg de aarde nog een bruingroene deken

maar vanmorgen was het anders zo

leek het mij althans

terwijl ik toch heel goed heb gekeken

bij die verrotte dode eikenboom welke

gestrekt ligt op het sterren-mos

ontwaakte vanmorgen opeens leven vanuit de

duistere ondergrond en brak middels een

klein scheurtje de bovenlaag los

nu zie ik opeens vanuit mijn vensterraam

dat er een wit hoedje is verschenen

het mos is ter plekke zo goed als

verdwenen terwijl er een kleine paddenstoel

op die plaats is ontstaan

‘hier ben ik dan eindelijk,’ lijkt de

kleine zwam mij te willen zeggen, terwijl

zijn hoedje wat schudt in de krachtige wind

hopelijk houdt hij stand in dit gure weer

het is uiteindelijk nog maar

een teer zwammenkind