Zeilen. 

het witte zeil bolt in de krachtige wind

schuimkoppen staan op de golven

fokkenist wordt telkens male

onder opspattend boegwater bedolven

schuin hangt de zeilboot in een poging

snelheid aan de wind te maken

mast en stagen hoor je knerpen en kraken

onverstoorbaar vaart de bemanning door

voor ˈt starteiland gaan ze door de wind

en koersen ze af op een boei  

geweldig dit spel met de grillige natuur

de ultieme kick; daar doen ze het voor

De onweersbui.

woedend in grauw en blauw gevangen 

haar snelle plotselinge verschijning 

ze straalt oprechte natuurlijke dreiging 

sinister bolt ze haar witte wangen 

de atmosfeer is thans sterk geladen 

felle ademstoten, ze hoest en zucht 

wie het nog kan; onderneemt een snelle vlucht 

duisternis valt reeds over wegen en paden 

haar flitsende tong zet de hemel in vuur 

toornig laat ze haar trommels roffelen 

maar gelukkig is haar gramschap slechts van korte duur 

haar tijd is om, ze is het opeens zat 

heeft haar plotseling opkomende woede op aarde gekoeld 

het resultaat van haar drift is vernieling en nat

Buitenlucht.

Hoe triest oogt thans het weder.

De grauwheid straalt mij op ’t gelaat.

Vochtigheid, kilte en onvrede bij kinderen op straat.

Lucht is zwaar; ruikt naar koeienstront en salpeter.

Op ’t weiland achter mijn woning.

Zie ik alweer zo’n mestwagen rijden.

Die gier over het grasland doet spreiden.

Tegen die scherpe lucht helpt geen keizer noch koning.

Groengele rover .

Kruipt en sluipt heel langzaam in heggen over takken.

Rode tong schiet met korte tussenpozen uit de mond.

Haar half gesloten ogen opent ze echter terstond.

Als ze vliegensvlug haar prooi moet pakken.

Dit specimen kan men soms tegenkomen in de Franse natuur.

Vaak is ˈt in de campagne je altijd aanwezige buur. 

recreanten en migranten die zich in de zuidelijke Franse campagne vestigen hebben vast wel al eens kennis gemaakt met de anderhalve meter lange, groengele Toornslang, die zich graag rond de oude huizen en boerderijen wil ophouden om een muis of een hagedis te vangen…

Het ter dood veroordeelde bos.

het heerlijke bos ademt rust, maar is toch vervult van leven

groen in velerlei genuanceerde tinten, kleurt de bomen

grootsheid van de natuur laat mij hier elke dag

een wandeling als een feest beleven

het voorname bos ademt rust en statige schoonheid

roep van een uil, ren van een haas, de dassen, vele vogelgezangen

doch, rode verfstippen ontsieren reeds vele honderden stammen

als een besmettelijke ziekte; zover het oog reikt

ik voel de angst en woede optrekken als damp uit de grond

hoe durft men in te grijpen in deze heerlijke groene muur

welke ons rust en leven schenkt voor lange duur

maar nu ten prooi blijkt te liggen aan geldelijke belangen

weldra zullen houthakkers met zware

gemotoriseerde zaagmachines de grond  doen beven

alles vernielende onder hun rupsbanden

dat fraaie, heerlijke bos van nu; bestaat nog maar heel even

De mooie oude foto.

de avond valt in fraaie strepen

overheersende kleuren zijn rood en goud

nevels trekken op en vormen

een silhouet van kleurende beweging dat

bijna voelt als intens vertrouwd

fraai Hollands natuurlijk scenario

creaties niet door mensen te bedenken

genietend met een kop thee in de hand

voor me op tafel ligt

die mooie oude foto

Een hommel.

het maakt me blij; dat gonzende geluid

het snelle bewegen van haar vleugeltjes

het voorzichtig landen op

bloemenstampers om nectar te drinken

alvorens weer te verdwijnen

ze doet zo haar best

dag in dag uit om

een maaltje te verschalken

terwijl ze daarbij soms onbewust

ook andere hommels lijkt te ˈstalkenˈ 

Les Tournesols. 

stond op ’t veld te dromen in heldere zonnegloed

geel en blauw straalde van boven over de velden

-alsof het samensmolt tot een substraat- wat telde

zichzelf beschermend tegen overvloed

het schuin tegen de heuvel oplopend veld met

zonnebloemen, zo ver ik kon kijken; geel met bruine kleuren

statig geheven hoofden, maar geen bloem wilde voor me geuren

doch ’t zonnige beeld was als van een schilderspalet

Gemeentelijke groen-sadisten.

Wie zijn de grootste bedreigers van onze plaatselijke dorpsnatuur?

Het zijn zeker niet bewoners, noch boeren of toeristen.

Nee…, dat zijn de bureaucratische gemeentelijke groen-sadisten.

Zij maken de inwoners van ˈt dorp overstuur.

Slopers van bomen, heesters, perken en parken.

Alleen om geld te besparen op snoeien en harken.

Veel gemeentebestuurders in Noord Brabant hebben in hun ongelooflijke wijsheid besloten om alle gemeente plantsoenen te schonen van bomen en heesters. Daarvoor in de plaats zaait men gras in. De kaalslag die dit oplevert houdt gelijke tred met de woede van bewoners van omliggende huizen…

Het zoveelste FIFA schandaal

De FIFA voetbalwereld is door een aanhoudingsschok verdoofd.

Sommige namen van aangehouden bestuurders stinken als bedorven vis.

Is dus toch echt wel wat bij die organisatie mis.

Al worden verhalen over corruptie niet door iedereen geloofd.

Doch Blatter heeft nu een machtige tegenstander doen ontwaken.

Zal hem heel wat moeite kosten vergaarde bewijzen te kraken. 

Een huisvrouw.

stil zit ze op haar keukenstoel; schilt de patatten

regen slaat met vlagen tegen haar keukenraam

ze staat op - zet quasi automatisch - de radio aan

kijkt naar buiten: kan niet langer dat rotweer bevatten

aardappels plonzen met geweld in de hoge pan

waterdruppels spatten op haar brillenglazen uiteen

op de radio een telefoonspelletje; ook zo’n dom fenomeen

dat rotweer ook; daar wordt ze chagrijnig van

stoffen, vegen, bed-opmaken, afwassen; gelukkig weer niets gebroken

elke dag opnieuw zo’n stom eentonig huishoudelijke tafereel

en die vent van haar maar zeiken over haar roken

pakt haar sigaretten; heeft er snel een opgestoken

gedachten even doen wegglijden van dit dagelijkse huishoudelijke ritueel

om vervolgens verder te gaan met eten koken

Valse droom.

wellustig draait ze zich

om in haar slaap en voelt

de handen en nagels die

haar strelen, haar lijf beroeren

ze wordt wakker, kijkt

slaperig om zich heen in ‘t

schemerdonker  terwijl ze

zijn vochtige tong en lippen op

haar hals voelt drukken waarna

ze met een zachte kreet, haar hond

van het ‘t bed afduwt 

De Schotse Hooglander.

Stil staat hij te turen over

weide en rotsen. Een Hooglander

in vol ornaat, starende naar de einder.

Hoort beneden hem het water klotsen.

Feestelijk gekleed voor dit

mystiek gebeuren. Zwart hemd

en rood geruite quilt. Sjerp over de schouders,

gedachten stemmen hem mild.

Doedelzak in zijn armen, hoogland muts

schuin op zijn hoofd. Weemoedige tonen

klinken op uit het oude instrument.

Meeuwen zijn stil als verdoofd

Al eeuwenlang deze ceremonie.

De dank voor het leven en

herdenking van de voorvaderen die

al lang geleden hun leven voor Schotland

hebben gegeven.

Adem van ˈt land. 

zon brandt venijnig op de huid

damp stijgt langzaam op

vogels zweven in de warme lucht

krekels tjirpen eentonig en luid

meisje op een  rode bergfiets

zomerjurkje hoog opgetrokken

olijfkleurige huid glimt begeerlijk

verdwijnt plotseling in ˈt niets

honden strekken zich in ˈt zand

in schaduw van de dikke kurkeik

hitte stijgt in vlagen op als

adem van ˈt geroosterd land

verblindende mooie natuurlijke kleuren

adelaars zweven in de lucht langs

okerkleurige, grijze en witte rotsen

wilde orchideeën die heerlijk geuren

schilders pallet met temperamentvol leven

Zuid Frankrijk in al haar

kleurrijke facetten gepresenteerd

herinnering duurt helaas maar  even 

Het kleine geluk. 

waar de kat knorrend langs het keukenraam schuurt

een hond buiten in de tuin van zijn maaltijd geniet

die langs sjokkende man; zo dronken als een vergiet

ons buurvrouw die haar klierende zoontje wegstuurt

een zonnestraal brengt licht in het leven

regendruppels verdampen al tijdens hun val

buurvrouw Jansen heeft plotseling een paard in de hal

dat brulde de radio zo even

maar; ˈt kleine geluk ligt op straat te lonken

dat beweren althans de echte kenners

wie het ziet pakt het op

om er later zelf mee te pronken 

Het trieste fluitenkruidje. 

Een fier jong helder wit fluitenkruidje

keek met haar hoofd eens in het rond

haar blik viel plots op een klein hondje

zo’n beestje met een zwart wit wollen truitje

hondje besnuffelde en besproeide haar tere huidje

met onwelriekend bijtend vocht

ze kromp ineen na de onwelkome douche

en verschrompelde al snel tot een afzichtelijk pruikje

nu staat ze daar tussen al haar zusters zielig te kijk

geen bijtje voelt zich tot haar aangetrokken

verbrand als ze is door het scherpe honden zeik

maar opeens rijst fluitenkruitje weer op uit de dood

want regen doet wonderen geschieden

ze blijft wel in leven al wordt haar stengel

waarschijnlijk niet meer zo erg groot