AMSTERDAM -
Plaatjes van poesjes en kabouters, spelfouten en zoete versjes. Het
poesiealbum roept steevast herinneringen op, aan de gezichten achter de
namen en aan de tijd van toen. VROUW plaatste een oproep naar de verhalen
achter de albums. Een selectie van de mooiste poesiealbum herinneringen.
Typemachine
Mijn vader zou een versje in mijn album schrijven toen ik dertien jaar was.
Hij had het al getypt op zijn typemachine. Niet veel later is hij naar
beneden gestort met het vliegtuig waar hij als bemanning in zat. Jaren later
heb ik het versje er zelf in geschreven, overgenomen van het versje dat hij
had getypt.
Greet de Kuiper (63)
Zelfgemaakte versjes
Ik koester mijn poëziealbum nog steeds. Ik kreeg het in 1957! Omdat ik in
mijn lagere schooltijd een aantal keer verhuisde zal niemand zich mij nu nog
herinneren. Maar ik ken ze nog wel, mijn vriendinnetjes en klasgenootjes,
dankzij dat album. Mijn broertje heeft er, als enige jongen, ook in
geschreven. Ik zie hem nog zitten, met een gezicht van kom daar niet nog
eens om. Ach, en broertjelief loopt nu ook al weer tegen de zestig... De
dierbaarste versjes zijn natuurlijk van de mensen die er niet meer zijn;
mijn ouders, oma, tante enz. Als je in zo'n album kijkt, ben je weer even
kind. Voor mijn twee dochters maakte ik, begin jaren tachtig, zelf de
versjes en tekeningen. Je nam vaak een leuk versje uit een album over en het
was dan ook een leuke gewaarwording toen ik eens mijn zelfgemaakte versje
tegenkwam in een album van een vriendinnetje van mijn dochter. Ik gaf mijn
kleindochter van 7 laatst een poëziealbum maar ze maakte er een
vriendinnenboekje van. Niet helemaal hetzelfde, maar ja, de tijden
veranderen, niet waar?
Mary Pieterse-Schaake
Gedichtje
Het gedichtje van mijn vader is mij altijd bijgebleven:
Als het werk niet aanstonds lukt
Leg dan niet teneergedrukt
En moe, de handen in de schoot
Volgehouden, dat is groot
Ik heb het boekje nog steeds, 1968, toen was ik 6.
Cora Hackwith-Brinkman, Engeland
Schaamte
Op mijn 8e kreeg ik van mijn opa mijn poeziealbum terug en gespannen keek ik
erin. Mijn opa was vrijwilliger bij de begrafenisonderneming en had het
volgende gedichtje voor me verzonnen:
Wat ik je beloofd heb, is geen list
word ik naar mijn graf gedragen zit je boven op mijn kist
maar laat alsjeblieft geen winden
want dan weet ik je vinden
en kijk even uit alsjeblieft
dat je niet door de deksel piest
Liefs,
opa
Ik kon wel huilen van schaamte op dat moment. Mijn opa stond voorin het album
en alle vriendinnetjes en meesters en juffen zouden het lezen... Nu kan ik
erom lachen.
Sabine de Bruin
Verloren en teruggevonden
Op mijn 7e verjaardag kreeg ik van mijn grote zus een eigen poëziealbum.
Superblij! Maar toen ik 9 was, raakte ik het album helaas kwijt. Ik heb er
alles aan gedaan om hem terug te krijgen, maar zonder resultaat. Tot mijn
35ste verjaardag. Mijn ouders kwamen op bezoek met een klein cadeautje. Mijn
24 jaar geleden verloren poëziealbum! De jongen die het poëziealbum als
laatste van mij had gekregen, heeft hem thuis laten slingeren. Hij heeft er
nooit in geschreven. Zijn ouders vonden mijn poëziealbum. Ze hadden geen
idee meer wie Charlotte was. Nu wil het toeval dat hun kleinkinderen op mijn
oude school zitten. Op het schoolplein begon de ene oma tegen de andere oma
over het poëziealbum. Of zij misschien wist wie Charlotte was. Nou, dat wist
ze wel want ze heeft nog zeer regelmatig contact met MIJN moeder. En zo
kreeg ik mijn poëziealbum terug die ik op mijn 7e verjaardag had gekregen.
Waarin mijn oma een fotootje had geplakt waarop ze 7 was. Mijn mooiste
verjaardagscadeau van 2010, het jaar waarin mijn zoontje 7 is geworden.
Charlotte van Beuzekom
Oorlog
,,Mijn naam is Henny en ben 75 jaar. Kreeg mijn album in 1942 in de oorlog.
Er staan veel versjes in van mensen die overleden zijn. Ook van mijn
grootmoeder en ouders. Verder een gedichtje van een Schotse militair die in
1944 biju ons was ingekwartierd. Het is voor mij een heel bezit."
Henny Heijnsdijk
Poesiealbum voor jongens
,,Vijfentwintig jaar geleden kreeg ik mijn tweede zoon en voor hem heb ik een
soort poëziealbum gemaakt. Meisjes hebben in de regel wel een poëziealbum,
maar jongens nooit. Ik vond dat oneerlijk. Het was de bedoeling dat mensen
(familie, kraamzorg, badmeester, medemoeder, buurvrouw enz.) hun eerste
indruk van onze zoon opschreven. Het boekje zelf is her en der een beetje
aangetast door de tand des tijds, maar nog steeds in mijn bezit. De mooiste
versjes staan erin en ook al woont hij inmiddels samen met een schat van een
vriendin, dit boekje blijft nog even in mijn bezit. Toentertijd heb ik heel
veel lovende berichten gekregen over mijn zelf verzonnen baby poëziealbum
voor jongens!"
Wilma van Leijen
Vaders
,,Ik wil een oproep doen aan alle vaders die de voor hen gereserveerde
pagina's in het poëziealbum van hun dochter nog niet hebben ingevuld. Dertig
jaar lag mijn poëziealbum bij mijn ouders thuis. Het wachtte op de
persoonlijke boodschap van mijn vader. Hij zei altijd: als ik iets schrijf
moet het goed zijn. Drie maanden voor zijn overlijden, nu 6 maanden geleden,
kreeg ik mijn poëziealbum eindelijk terug. Op het einde van zijn leven wilde
hij een aantal dingen geregeld hebben, waaronder zijn boodschap in het
poëziealbum. Op zijn begrafenisplechtigheid vertelde ik dit verhaal. In de
weken na deze dienst kwamen verschillende vrouwen ontdaan naar mij toe en
zeiden dat hun vader ook zo'n moeite had/heeft om een boodschap achter te
laten in het album. Voor sommige dochters was het al te laat, hun vader was
helaas al overleden. Vaders van Nederland ga gelijk aan de slag, het is echt
belangrijk voor jullie dochter!
Esther
Goedkoop
Mijn album kreeg ik van een familie in Drenthe toen ik 5 jaar was. In de
oorlog aan het eind ben ik bij deze familie geweest vanwege het weinige eten
in Rotterdam. Mijn moeder is daarheen gegaan op de fiets. Het album is van
heel goedkoop papier en de plaatjes zijn geplakt met een soort pap, bij
gebrek aan lijm. Het is niet mooi, maar voor mij wel waardevol.Wij komen nog
steeds in Drenthe bij deze familie.
Riet van Houten-Eijgelsheim
Hartjes
,,Kort geleden las ik iets over tekstdichter Erik Menkveld. Die naam kwam mij
erg bekend voor en ik ging meteen op zoek naar mijn poëziealbum uit 1972. Ik
zat in die tijd in de HAVO-brugklas in Eindhoven en wij lieten klasgenoten
in ons album schrijven, zowel meisjes als jongens. Iedereen was rond de 13
jaar oud. De bijdrage van klasgenoot Erik Menkveld joeg mij bij het lezen
vuurrode blossen op mijn wangen en mijn vriendinnen hebben mij er behoorlijk
mee geplaagd. Nu ben ik apetrots dat ik het volgende gedicht van zijn hand
in zijn handschrift (keurig met vulpen), versierd met uit een tijdschrift
geknipte hartjes, in mijn album heb staan:
Lieve Janet,
Zo parelend fris als een frisdrank
Die de dorst op een zomerdag lest.
En knapperig als een zakje chips dat
Op kraak en smaak is getest.
Zo mag onze vriendschap wezen,
Al is wat ik voor je voel,
Toch minder broos en breekbaar
En ook veel minder koel!
Erik Menkveld."
Janet Sonneveld-Brink
Wijze les
Mijn poeziealbum kreeg ik onder de kerstboom van opa en oma toen ik zes was.
Er staan al heel wat mensen in die ondertussen overleden zijn. Het valt mij
op dat de ouderen vaak gedichtjes schrijven die bij de persoon passen en
een wijze les mee willen geven. Terwijl klasgenootjes uit die tijd meer een
leuk gedichtje uit een boekje overschreven en de aandacht legden bij de
plaatjes en versiering er om heen. Velen plakten er een foto bij van
zichzelf, achteraf had ik dat van iedereen moeten doen, wel zo leuk om terug
te zien.
E. de Geus uit Heiloo (1977)
Indonesië
Ik heb een heel bijzonder poëzie album gekregen van mijn oma Christien van
Laar. Zij is opgegroeid in Indonesië in de jaren 30 en het album geeft een
mooi sfeerbeeld van haar jeugd. Op de eerste pagina geeft oma nadrukkelijk
de instructie dat er niet geplakt mag worden, dus geen plaatjes. Dit heeft
ertoe geleid dat het album een prachtig boekje is geworden waarin haar
vriendinnen gedwongen werden tot creativiteit. Sommige tekeningen ademen de
sfeer van het Indonesisch landschap, anderen doen weer meer denken aan
Holland.
Lieve Stien,
Wees rein als de bloemen der lente
Hun Schoon is 't beeld ware jeugd
Maar het schoonst wat een meisje kan sieren,
is 'Eenvoud' 'Zachtheid' en 'Deugd'
Je klasgenote
Strauerbach.
Stientje Crebas (22)
Tip: Het Sliedrechts Museum verzamelde 150 albums voor de
tentoonstelling Vergeet mij niet
, die tot en met 15 januari te
zien is.
