Sinds 15 januari loop ik - noodgedwongen - thuis. Uitval verschijnselen, of iets minder erg, ik weet het niet. Maar wat erger is, de medische stand weet het ook niet! De huisarts had het vrijwel direct over een 'tennisarm'. Als het dat al zou zijn, weet ik nog steeds niet wat men nou precies linkt aan een tennisarm. Wat ik wel weet is dat ik tot op heden elke dag loop te verrekken van de pijn en doosjes pijnstillers naar binnen werk om het nog een beetje draaglijk te maken.
Natuurlijk bezocht ik de afgelopen weken zeer frequent de huisarts, want als je pijn hebt, dan wil je er wel van af. ik wel tenminste. Via foto's in het ziekenhuis, de therapeut, en uiteindelijk een bloedonderzoek, kwamen we er na 4 weken achter dat er een ontsteking in mijn bloed zit en dat ik bloedarmoede heb.
Voor de huisarts een indicatie om mij naar ruim 4 weken door te verwijzen naar een specialist in het AMC. Welke specialist, daar was ze het nog niet over eens. Dat hoorde ik twee dagen later. Het werd een reumatoloog. Ik zou spoedig een brief krijgen van het AMC met een oproep. Die brief kam afgelopen zaterdag 20 februari. Ik kon 'al' terecht op 17 maart a.s.(bijna 4 weken later!) Ongeremd boos was ik toen ik dat las. Nogmaals, als je (veel ) pijn hebt dan wil je maar een ding en dat is om er zo snel mogelijk vanaf te komen.
Maandag morgen belde ik eerst het AMC op met de vraag of de afspraak eerder kon. De receptioniste deed echt haar best voor mij, maar ik had geen prioriteit erbij gekregen, dus moest ik gewoon 4 weken in de wacht. Ik weer terugbellen naar de huisarts, maar die was er die dage even niet. Daarna belde ik de Agis, met het verzoek of ik wellicht bij een ander ziekenhuis terecht zou kunnen. In eerste instantie deden ze daar moeilijk over, maar 's middags werd ik teruggebeld. Donderdag 25 februari kon ik terecht in het Slotervaart ziekenhuis.
Ik sprong een gat in de lucht want dat betekende 3 weken eerder geholpen dan aanvankelijk gepland stond in het AMC. Vanmorgen waren we dus vroeg in het slotervaartziekenhuis. Aan de buitenkant ziet het er een beetje oubollig uit, maar van binnen netjes. Ik moest natuurlijk eerst een patiëntenkaart laten maken, compleet met foto. Dat was zo gepiept, daarna naar de afdeling reumatologie. Ik werd even na negen uur naar binnen geroepen door een wat oudere dokter/specialist. Een echte rot in het vak zo bleek later. Na lang vragen stelde hij een totaal andere diagnose dan de huisarts en de internist in het ziekenhuis, het zou wel eens wat anders kunnen zijn....
Om enige zekerheid te kunnen hebben, moest ik een onderzoek ondergaan. Er werd een grote naald onder in het elleboog gewricht gedaan, waarmee de arts gelijktijdig kon verdoven en iets uit die plek opzuigen. Ik ging door de grond! Maar goed, we hebben het doorstaan en de arts was gelukkig. Ik wat minder....
Daarna werd ik nog op wat andere zaken gecontroleerd en ging ik ( na 1 1/2 uur consult!) weg met een stapel foto opdrachten voor diverse ledematen en gewichten en een uitvoerig bloedonderzoek. Tegen half twaalf liepen we het ziekenhuis weer uit en ik was blij dat mijn vrouw terug kon rijden!
Ik heb het gevoel dat ik een mega stap heb gezet vandaag, en ik hoor volgende week de uitslagen van de onderzoeken van die arts, als hij mij 's middags gaat bellen. Eigen initiatief kan dus worden beloond in een situatie die voor mij steeds meer uitzichtlozer werd. En dan denk ik, hoeveel van dit soort uitzichtloze situaties zullen er dagelijks niet voor komen?
Als de medische stand wat adequater zou handelen, als het apparaat dat ZORG heet ook eens wat vlotter handelde, wat zou dat ons allen niet een hoop ellende en vooral ook geld kunnen schelen?!
Ik kan er heel slecht tegen dat ik 5 dagen moet wachten op de uitslag van röntgenfoto's, of 4 werkdagen op de uitslag van een eenvoudig bloedonderzoek. Je bent dan bijna twee weken verder. Dan heb ik nog een huisarts die er maar 3 dagen in de week is, en ja, zo schiet dat niet erg op. Het frustreert mij enorm dat je maar moet afwachten of iemand in het 's systeem' kolen op het vuur wil gooien.
Maar goed, dat is de situatie van de ZORG zoals die inmiddels werkelijkheid is geworden.
Het Slotervaart ziekenhuis is mij niet tegengevallen. Integendeel. Mijn eerste indruk was een positieve indruk. Netjes, verzorgd, tijd voor de patiënt, correct.
13 februari, gewoon een datum. Net als alle dagen in het jaar, gewoon een datum. Maar toch..
Soms zeggen bepaalde data je toch meer, dan al die andere data, omdat er op zulke dagen iets is gebeurd waarbij je elk jaar weer moet denken, als het (al)weer dezelfde datum is. Je huwelijksdatum, de datum dat je in militaire dienst moest, de datum dat je voor het eerst ging werken, of op jezelf ging wonen, en datum van je geboorte natuurlijk, of die van je familieleden. Zulke data vergeet je niet snel, want het koppelt je aan iets of iemand.
Zo zal voor mij 13 februari voor altijd gelinkt zijn, en blijven, aan mijn de verjaardag van mijn vader. Helaas veel te vroeg uit het leven gerukt op 69 jarige leeftijd. Vandaag zou hij 86 zijn geworden. Mijn vader is toch altijd een voorbeeld voor je geweest, een leidraad in het leven.
Mijn vader was geen geleerde, maar had van heel veel zaken, veel kennis, en kon bijvoorbeeld alles maken wat stuk ging, en had bovendien engelen geduld. Hij was een 'gewone' hardwerkende arbeider, erg plichtsgetrouw, maar vergat vaak om voor zichzelf op te komen. Hij durfde dat ook niet goed. Bovendien was mijn vader een sociaal mens, hij stond altijd voor iedereen klaar. Hij sloofde zich uit om anderen te helpen, maar werd daar ook vaak de dupe van, omdat het regelmatig éénrichtingverkeer bleek te zijn.
Als enige zoon van een broodbakker werd mijn vader geboren in Heemstede in 1924. Zijn vader had een eigen bakkerij en ze hadden het - zeker voor die tijd - niet slecht. Zijn moeder overleed toen hij slechts 9 jaar oud was aan een enge ziekte. Zijn vader trouwde al snel met een tweede (Duitse) vrouw en na de school ging mijn vader werken in de bakkerij van zijn vader. Tot de oorlog uitbrak werkte hij als bakker. In 1942 verordende de Bezetter dat alle jongens van 16 jaar en ouder naar Duitsland moesten om daar te helpen om het openbare leven in stand te houden. In zijn geval, om brood te bakken.
Natuurlijk had hij kunnen onderduiken, om zo aan de dwang van de Bezetter te ontkomen, maar ik geloof niet dat hij daar de moed voor zou hebben gehad. Werd je gepakt dan ging je tegen de muur en degene die je had geholpen ook. Dus waar moest je naar toe dan? Ten tweede, wilde zijn Duitse stiefmoeder graag dat hij naar Duitsland zou gaan, met de waarschijnlijke hoop dat hij nooit meer zou terugkomen. Ze dreigde dat als hij niet 'vrijwillig' zou gaan, dat zij hem dan zou aangeven. Veel steun van zijn vader had hij ook al niet, die zocht alleen heil in zijn eigen belang.
Dus meldde mijn vader zich aan en kwam terecht in Potsdam, vlakbij Berlijn. Het 1e jaar viel dat wel mee, maar naarmate de oorlog voor de Duitsers verslechterde, werd het steeds slechter voor de gedwongen buitenlandse dwangarbeiders. De geallieerden bombardeerden Berlijn vrijwel onophoudelijk en het gebeurde vaak dat ze niet op Berlijn, maar op andere plaatsen daaromheen, hun bommen afwierpen. Zo ook op Potsdam.
Hij heeft daar verschrikkingen meegemaakt waar hij later nooit meer over heeft willen spreken, maar het tekende hem wel voor de rest van zijn verdere leven. Toen het Duitse rijk in elkaar stortte, en ook Potsdam werd bevrijd door de Russen, kon hij 2 maanden daarna met de trein weer terug naar Nederland. Hij was toen 24 jaar. Voor iemand van zijn leeftijd had hij verschrikkelijke dingen meegemaakt, hele steden in puin zien liggen, duizenden lijken langs de weg zien liggen, en vooral toch ook veel beelden op zijn netvlies verzameld, die men later wel eens 'geestelijk bagage' heeft genoemd.
Weer thuis in Nederland ging hij naar zijn ouderlijk huis, waar zijn stiefmoeder verbaasd, en bepaalt niet aangenaam, verrast was dat hij weer terug was. Zijn vader zei alleen maar:"Zo jongen, ben je er weer, je kunt morgen weer beginnen in de bakkerij..."
Kort daarna werd mijn vader heel erg ziek, en is naar een tante gegaan waar hij 2 maanden heel erg ziek op bed heeft gelegen. Uiteindelijk is hij er bovenop gekomen en hij trouwde met zijn Thea in 1947. Ze vonden een kleine maar knusse woning en probeerden samen de ellende van de oorlog te vergeten. Nederland na de oorlog moest hard werken, veel harder dan nu. Tijd voor rottigheid was er niet. Werken, altijd maar werken. En er moest ook worden gezorgd voor het nageslacht. Er waren heel veel mensen dood gegaan in de wereldoorlog..
Drie keer werd hij vader, 2 dochters en een zoon. Het bracht hem geluk en voorspoed en vreugd. We werden een gezin en leefde ook als een gezin. We waren Rooms Katholiek en toch wel Kerks. We zaten op Katholieke scholen (toen nog separate jongens- en meisjesscholen) en ik werd zelfs misdienaar en koorzanger. De gouden regel in de Kerk was om altijd klaar te staan voor je naasten, een goed leven te leiden en geen rare streken uit te halen. Later noemde ze dat 'normen en waarden'...
Mijn vader deed dat heel stringent. Hij leefde daar echt naar, en als kind volg je dat goede voorbeeld op. Hij was een goed mens in hart en nieren, maar toen in de jaren 60 de wereld de grip op de verworven na-oorlogse vrijheid begon te verliezen, de secularisatie in de Katholieke kerk heel langzaam maar venijnig de kop op stak, en het Latijn werd vervangen door Nederlands, en je plotseling ook niet meer op zondag, maar ook op zaterdag naar de wekelijkse kerkdienst mocht gaan, toen vielen bij heel veel mensen de opgebouwde zekerheden van de voorgaande jaren, helemaal weg.
Zij kwamen in een soort van niemandsland, in een wereld die ze niet meer begrepen, of niet meer wilde begrijpen. Mijn vader had het er heel erg moeilijk mee en kon daar eigenlijk niet goed met anderen over praten. Je liep niet te koop met je zieleknijpselen. Tegenwoordig zouden we acuut in therapie gaan, maar dat soort flauwekul had je toen nog niet.
Mijn moeder werd in 1967 ernstig ziek, ze ging lijden aan een botziekte en zou 6 jaar lang niet meer uit huis komen. Mijn vader werkte toen volcontinu bij een broodbakfabriek en had het in die tijd erg zwaar. Pas in 1972 herstelde mijn moeder weer na een lang ziekbed in het ziekenhuis. Vanaf dat moment - hij was toen 48 jaar - kon hij samen met zijn vrouw weer wat opbouwen, weer eens met vakantie gaan, of een dagje er op uit.
Vier jaar later kregen ze een huis in Zaandam, waar mijn vader nog 17 jaar heeft gewoond. Heel gelukkig en heel tevreden. Op een avond kreeg hij een attack. De dokter kwam wel, maar gaf hem slechts medicijnen en zei dat hij de volgende dag naar het ziekenhuis moest. Daar constateerden ze een herseninfarct, en bleek dat er eigenlijk al veel vitale tijd was verloren.
Hij werd verplaatst naar het VU voor een hersenoperatie. De familie werd ingelicht dat het risicovol was en dat de operatie ook niet zou kunnen lukken. Of daar mee akkoord gingen. Het alternatief zou feitelijk hetzelfde resultaat opleveren, dus was er eigenlijk geen alternatief.
Tijdens de operatie is zijn schedel gelicht, en daarna weer terug geplaatst. De vader die ik mijn hele leven goed heb gekend, ben ik daarna niet meer tegengekomen. De man die na de operatie er nog wel uitzag als mijn vader, was dat absoluut niet meer. Zijn 'harde schijf' leek te zijn gewist, hij wist niets meer, en sprak wartaal, pure wartaal. Van het VU werd hij 14 dagen na de operatie overgeplaatst naar een verzorgingshuis in Zaandam, waar hij in juli 1993 is overleden.
Kijk, en als het dan weer 13 februari is dan moet ik daar aan denken. Dan gaan, als in een film - al die beelden van mijn eigen 'harde schijf' draaien, en herinner ik weer wat we toen deden.
13 februari is inderdaad gewoon zo maar een datum, maar heeft voor mij wel een stevige referentie aan een markant persoon, en een goed voorbeeld voor mij: Mijn vader...
Lang uitgerekt ligt hij daar helemaal overgegeven aan zijn enorme behoefte om heerlijk te slapen. Volkomen van de wereld. Geen flauwe notie wat er om hem heen gebeurd. en eigenlijk kan het hem ook geen reet schelen ook. Hij leeft voor de volle honderd procent zijn eigen wereld, gaat zijn eigen gang en bepaalt zelf wel wanneer hij weer is actief gaat worden. Eigenlijk een heel asociaal figuur, en toch.....zijn we allemaal stapelgek op hem!
Hij is liefdevol opgenomen in ons gezin nadat we hem zelf hadden uitgekozen in het Asiel op de Polderweg zo'n 2 jaar geleden. Onze 1e kater was 17 jaar geworden en was de schrik van de honden in de buurt. Zelfs een Duitse Herder stapte met een grote boog om onze tuin heen, uit diep respect voor onze vorige kater, die hem een keer een kras op zijn neus had bezorgd!
Voor de rest was het ook een heel lief beest. We konden lezen en schrijven met hem. Toen hij op een dag omviel en niet meer kon opstaan moesten we hen laten inslapen, en daar was de hele familie goed naar van. In een opwelling zeiden we tegen elkaar dat we nooit geen kat meer wilde hebben, maar na 2 maanden begon het toch weer te 'jeuken'. Als je je hele leven al een kat hebt gehad, dan wil je niet meer zonder zo'n heerlijkheid leven.
De non verbale communicatie die je hebt met een kater is prachtig. Een Kater is niet gek, zelfs heel slim, en soms ook doortrapt. Hij leert heel snel en weet hoe hij de medebewoners moet bespelen. Zo uitgekookt, dat is leuk. En vaak zijn ze ook heel erg schattig, knuffelig, en goed aaibaar. een kater voelt het wanneer mensen hem mogen of niet.
Soms denk ik wel eens: Een kater is precies wat wij allemaal af en toe wel eens zouden willen zijn, lekker teruggetrokken in jezelf, geen gezeur aan je hoofd, lekker de hele wereld de wereld laten, en zelf bepalen wanneer je weer wat gaat doen, ideaal toch?
Soms denk ik dat mensen best wel eens jaloers kunnen zijn op een kater, want zeg nou zelf, wie zou er niet eens een dagje kater willen zijn?
Als ik thuis ben op zondagavond, dan kijk ik graag naar Studio Voetbal 's avonds, beetje na lullen over de afgelopen speeldag. Ik schakelde wat eerder in dan de bedoeling was en ving nog net - met veel gejuich en euforie - een glimp op van het winnende liedje voor het Europese Songfestival.
Je hoeft geen Neerlandicus te zijn om te beseffen dat de tekst van dit liedje kennelijk door een randdebiel geschreven moet zijn. Een randdebiel die alleen maar oog had of zinnen rijmen of niet.
Zo ontstond er een houtje - touwtje lied, 'Wanneer kom je nou", ik blijf je altijd trouw", laat me niet achter in de kou", en dat soort verhevende teksten. En als de 'tekstdichter' het dan even helemaal niet meer weet dan treedt plan B in werking en gaan we als opvulling Sja-la-la-lie, Sja-la-la-la zingen.
Een grotere truttigheid kun je je toch niet indenken!
En ook de vertolkster van het lied leek zo uit de Verkade koekjesfabriek te zijn weggetrokken, Emotieloos en zonder enige passie werd dit lied eruit geknepen, en dat was het dan.
Een Europees Songsfestival is bij uitstek al outbollig, maar sinds de Oost-Europese landen er aan meedoen is de mafia ook aardig vertegenwoordigd, en zijn er veel aanwijzingen dat er behoorlijk geknoeid wordt met stemmen op het winnende liedje. Alleen al de keren dat afschuwelijk slechte muzikanten, met slechte liedjes hoog scoorden en Oost-europese landen elkaar de punten gaven, zijn indicaties dat het er niet zo fris toegaat bij zo'n songfestival. Reden te meer om er eens een punt achter te zetten. Stoppen met die truttigheid!
Helaas, 'men' schijnt nog steeds opgewonden te raken wanneer een Verkade Truus Sja-la-la-lie, Sja-la-la-la gaat zingen ergens in een Europees land.
Dit is truttigheid ten top!
Peter -----------------------------------------------------------------------------------------------------------
BONJE ROND SONGFESTIVAL
AMSTERDAM, dinsdag
De
aanhangers van Songfestivalwinnares Sieneke en nummer twee Loekz gooien met
modder naar elkaar. Beide kampen claimen dat van tevoren al vast stond wie er
zou gaan winnen.
Producent John van Katwijk stelde
gistermiddag keihard op internet dat Pierre Kartner de stemming heeft
gesaboteerd. Hij zou Loekz tot winnaar hebben moeten uitroepen, maar in
plaats daarvan riep hij Sieneke. Er zou een afspraak zijn tussen de TROS en
het management van coach Frans Bauer dat de frisse meidengroep moest winnen.
Jurylid Tatjana daarentegen bezweert dat Sieneke de zege juist met opzet in
de schoot is geworpen.
George Baker, Daniël Dekker en Pierre Kartner hebben
s middags in de kleedkamer al handjeklap gedaan. Ik zei net nog tegen mijn
moeder; het is doorgestoken kaart. Johnny Logan had gelijk. De act die we nu
naar Oslo sturen is awful. De TROS reageert berustend: Het is eerlijk
gegaan.
Nog niet zo lang geleden stond Nederland op de top drie van Europa zijnde als beste opleidingen vooral voor hogere scholen en universiteiten. Door veranderingen, bezuinigingen, en nog meer bezuinigingen, is er een ommekeer gekomen. Kwaliteit kost geld, ook in het onderwijs
Hoge school van Amsterdam
Mijn zoon (24) volgt een ICT opleiding op de HVA in Amsterdam. Zijn studierichting is netwerkbeheerder en daar komt nogal wat bij kijken. Om de zoveel tijd hebben ze met een aantal studenten een project waar studiepunten mee zijn te verdienen. Wie denkt dat zulke projecten enige relatie hebben met wat uiteindelijk - in een werkkring ná de studie - beoogd gaat worden, heeft het goed mis.
Kansloze projecten
Zo hebben ze met 4 studenten al eens een soort sjoelbak moeten maken voor het Nemo (een museum). Het ding is nooit klaargekomen, omdat andere studenten er de brui aan gaven, en alle energie die er werd ingestoken door studenten die wél hun afspraak nakwamen, was feitelijk kansloos. Die bak staat nu half afgemaakt in de kelders van de HVA. Het is niet moeilijk voor te stellen dat wanneer je op zo'n wijze meerdere keren wordt geconfronteerd met kansloze projecten, dat de 'goede' studenten ook een stapje minder hard gaan lopen.
Je verwacht van docenten dat zij er bovenop gaan zitten. En dat gebeurt nou juist weer niet op een Hoge school of Universiteit. Docenten zijn alleen maar zijdelings aanwezig en bemoeien zich nagenoeg nergens mee. Het gevoel er alleen voor te staan, in combinatie met de kansloze projecten waren voor mijn zoon zeker het eerste jaar, een slechte ervaring.
Relativeren
Nu, bijna vier jaar later, zie ik dat de studenten die zijn overgebleven, met de situatie leren leven. En er zijn nog steeds veel opdrachten die feitelijk weinig connecties hebben met wat men uiteindelijk later gaat doen. Nu in het voorlaatste jaar, verwachten studenten veel meer opdrachten, projecten die meer gerelateerd zijn op de toekomstige praktijk. Helaas is dat nog steeds niet het geval. Volgend jaar wordt hij 25 jaar en als je bekijkt hoeveel vrije dagen, les uitvallen, lange vakanties en kansloze projecten er zijn geweest dan denk ik dat ze die opleiding - met een hoger werktempo - zeker 2 a 3 jaar kunnen bekorten.
Kwaliteit?
De kwaliteit van de opleidingen staan zeer onder druk, en er gebeuren ook rare dingen. Al met al krijg ik toch een beetje een vreemde smaak in mijn mond van studeren aan een een Hoge School. Het kost bakken met geld, en een docent is nauwelijks aanspreekbaar. Lessen vallen zo maar uit. Studenten komen uit Alkmaar net de trein, blijkt dat de lessen niet doorgaan, van dat soort dingen. Juist een Hoge School zou moeten beseffen dat structuur in het leven de basis is voor verder succes. Als we met zijn allen maar gaan lopen aanklooien, dan zullen we nooit iets bereiken.
Ik hou mijn hart vast voor de kwaliteit van het onderwijs nu er vanaf volgend jaar 42 miljard bezuinigd moet worden om de bonussen van de banken veilig te stellen. De scholen en de opleidingen zullen ook worden 'gepakt' en moeten inleveren, en het is nu al bekend dat beurzen minder worden, en de student meer zelf moet gaan betalen. Met zo'n beleid zullen niet de beste studenten, maar de rijkste studenten door kunnen blijven leren. Ik zie dat als een verarming van onze maatschappij, zeker voor de toekomstige generatie.
Terugkijkend op jaren geleden, de lagere school, de rest van mijn jeugd Dat stemt mij immer tevreden, het was een mooie tijd van eer en deugd
Hoog in het vaandel stonden 'Normen en Waarden' en niet geschuwd werd de corrigerende tik Nu laten we alles maar ontaarden en steken ze scholen in de fik
Vergeleken met nu, waren we toen niet rijk en we waren heel klein behuisd We woonden in een armoede wijk toch voelden we on bepaald niet verguisd
Omdat we niet beter wisten waren we gelukkig met alles wat we hadden Natuurlijk hadden ook wij wel eens twisten maar we hebben nooit op muren of ramen staan kladden
Het huisgezin was bij ons de centrale spil Pa was het hoofd, en Ma haar wil was wet Na het avond eten kregen we een davitamon pil en hups, dan moesten we voor zeven uur naar bed
We hadden geen koelkast, computer of een TV en leefden heel sober, en summier Toch maakten we veel lol en waren te vree we waren niet zielig en hadden vaak plezier
Kijk ik nu om mij heen, dan schaam ik me dood toen waren we gelukkig met o, zo weinig Nu blijven we kopen, ook al staan we Rood Dat is heel bar en bepaald niet geinig
De economie moet draaien, en dus moeten we kopen dat is de wijsheid van de 'geleerde bollen' Dus moet iedereen hard hollend naar de winkels lopen want het geld moet veel meer rollen!
Maar, zo is nu de vraag zijn we nu gelukkiger dan zoveel jaar geleden? Kijk naar alle problemen van vandaag Wat is daarvan dan de reden?
De wereld is verandert, hoor je vaak zeggen maar die mening kan ik niet delen Niet de wereld, maar de mens is zich gaan verleggen en nu vliegen we elkaar om niks, naar de kelen!
Tolerantie, ooit een deugd van ons allen Het is vrijwel overal verdwenen Normen en Waarden zijn weggevallen ze schoppen je nu tegen je schenen!
De overheid wil zich nergens meer mee bemoeien de politie kan en mag niets meer doen De overheid kan alleen nog flink snoeien voor kwaliteit of veiligheid hebben ze niet voldoende poen
De banken hebben zwaar zitten gokken en dat ging natuurlijk een keertje goed fout Nu moeten alle Nederlanders er voor knokken, Dat wat je hebt, je ook nog behoud!
Want ook pensioenfondsen speculeerden er lustig op los Dus werken we gewoon nog een paar jaar extra door Uiteindelijk zijn we allemaal zwaar de klos De 'top-mensen' tekenden hiervoor!
Zij kregen de vrije hand om te speculeren tegen exorbitante bonussen en lonen Zij hadden nog nooit gehoord van reguleren alleen maar van nog méér belonen!
De hebzucht is de maatschappij in de bol geslagen en wie niets heeft kan, of wil, toch kopen Veel mensen hebben vaak nog geen werk, maar willen toch niet steeds gaan lopen
Lenen of jatten om toch wat te kopen dat is de maatschappij van vandaag de dag En we vinden het allemaal nogal bezopen dat een crimineel bijna alles mag
Een burger die zich wil verdedigen wordt opgepakt en belandt in de cel Je mag een crimineel niet beledigen want dan trekt hij aan de bel!
Een geflipte rechter laat de crimineel dan gaan en de burger moet hem dan de schade betalen Want die crimineel had toch zeker niets gedaan? Natuurlijk gaan de burgers hier van balen!
En dus wordt de politiek heel erg fel partijen willen zich duidelijk profileren Ze trekken luid aan de bel, Stem op ons, wij zullen het tij doen keren!
De moraal van dit gedicht we hebben heel erg veel, maar toch ook weer niet We zijn voor het consumentisme gezwicht maar zijn we nu gelukkig, of hebben we verdriet?
Geluk zit niet in het vele hebben maar juist in de kleine dingen van elke dag, Geluk is elke dag lekker 'beppen' Met collega's of mensen die je graag mag
Gelukkig zijn zit niet in je portemonnee maar veel meer tussen je oren Geniet van je leven en wees eens te vree Wees blij dat je kunt zien, en dat je kunt horen
Relativeer zo veel als je kunt vraag je eens af of je wel zoveel nodig hebt En hol niet naar de winkels bij alweer een prijs stunt doe eens iets voor een ander en zie hoe je daar van oppept!
Het leven is nog steeds de moeite van het leven waard Maar dat moet je wel willen zien en willen meemaken Dus, leef heel onstuimig of juist heel bedaard en besef, eens zullen we allemaal onze laatste tocht gaan maken.
Vanmiddag weer bij mijn moeder op bezoek geweest in het verzorgingstehuis. Eerder deze week kreeg ik al een mailtje dat ze deze week ziek en misselijk was geweest. Braken en veel in bed liggen, en ook was zij weer afgevallen tot slechts 42 kilo.
Wij troffen haar aan in wat men daar de 'huiskamer' pleegt te noemen. Een stuk of 8 'cliënten' waren daar volstrekt nutteloos aanwezig, zaten niets te doen, op een uitzondering na; een mevrouw die een boek aan het lezen was. De radio stond aan. Maar, er zong niemand mee. Als je de huiskamer binnenkomt, zit iedereen je appelig aan te kijken. Geen emotie, geen groet, geen blijk van herkenning. Niemand zegt wat.
Nou een begroeting aan mijn moeder, was het eerste wat ze zei:"Kun je die radio niet afzetten, ik word er gek van". Ik vertelde haar dat ik hier te gast was en niet zomaar de radio uit ga zetten, andere mensen vinden het misschien wel gezellig als die radio aan staat. Nog voordat ik klaar was met mijn antwoord, zei ze: "Ze moeten me hier niet, ze treiteren me de hele dag!" Een zuster kwam binnen, gelijk begonnen bewoners klagend om hulp te roepen!
"Ik wil naar mijn bed",zei er een om half twee in de middag, "Ik wil naar de WC", riep een volgende. "Kun je mij even naar mijn kamer rijden". De zuster reageerde helemaal niet op al die verzoeken en liep stoïcijns door. Ze was al met andere zaken bezig. Toen de zuster weg was begonnen de bewoners weer te mopperen dat de zuster nooit iets deed wat ze vroegen.
We namen mijn moeder mee naar beneden, naar het restaurant. je moet dan je moeder in een rolstoel zetten en dan met de lift naar beneden. Ik duw de stoel dan altijd naar voren en mijn vrouw loopt er meestal naast. Geheel in paniek roept ze dan altijd:"Waar is Peter nou?" "Is Peter niet meegegaan?" Hoe vaak wij al vertelt hebben dat de rolstoel niet vanzelf gaat rijden zonder dat iemand dat ding vooruit duwt, weet ik niet, maar in het ontbindende brein van mijn moeder, is het niet meer mogelijk om dat soort verbindingen te leggen.
Dat afbrekende proces, de aftakeling, het ontwaarden van het leven is daar schrijnend tastbaar. Als je om je heen kijkt dan zie je bewoners in een nog veel hogere graad van ontbinding verkeren. Dan komen de kinderen of andere familieleden, slepen pa of moe naar beneden, en die ligt vervolgens in een rolstoel te slapen, koppie naar beneden, oogjes dicht en de familie zit 'gezellig' met elkaar te 'beppen'...
Je ziet het elke week weer, je forceert jezelf om het 'gewoon' te vinden wat je hier ziet en wat je hier mee maakt. Maar het is niet gewoon. Het is afschuwelijk, en het is mensonterend, denigrerend! Dit gun je niemand. Maar wat is het alternatief?
In de afgelopen maanden zijn er diverse bewoners doorgestroomd naar hun allerlaatste rustplaats. Het is de enige mogelijkheid om verder leed te beëindigen.
De meeste van ons zullen ooit een moment meemaken dat ook wij in zo'n situatie terecht zullen komen. Laten we NU met zijn allen eens bedenken hoe die laatste fase wat menswaardiger kan zijn, hoe we dat kwalitatief kunnen verbeteren. Als je eenmaal in zo'n huis terecht bent gekomen dan heb je niets meer te vertellen. Nu kunnen we nog invloed hebben op processen door actief te zijn...
Vier keer per jaar moet ik voor controle naar een vaste Internist in het AMC. Een paar dagen voor dat bezoek moet ik dan altijd eerst even in een potje plassen, en bloed afgeven. Op zich routineuze handelingen - vooral in een ziekenhuis - lijkt me, maar keer op keer springen de stoppen door en slaan de dames achter de balieschermen op hol.
Zo ook vanmorgen, ik was er al heel vroeg. Je kunt bij het AMC als bezoeker op 2 dekken parkeren, maar juist toen ik aankwam was het onderste dek geblokkeerd door een wagentje van de techniek, want kennelijk ging de slagboom niet meer open. Dus moest iedereen naar boven, en extra lang wachten. Een enkele ongelukkige kon zichzelf niet langer beheersen en begon te claxonneren. Niet dat zoiets enig effect heeft, want als de slagboom dicht blijft dan kan niemand doorrijden, ook niet als je als een waanzinnige gaat staan toeteren....
Een grote, bijna vierkante vent, die voor de toeteraar stond, kwam uit zijn wagen, en sloeg twee keer op de voorruit van de zenuwelijder en zei liefjes tegen hem:"Hè Tering mongool wat sta je nou te toeteren, je ziet toch dat we er niet door kunnen! De 'Tering Mongool' kroop bij dit verbale geweld in zijn schulp en deed snel zijn raampje dicht. De vierkante vent propte zich weer in zijn auto, die hevig protesteerde door deze obesitale verkrachting.
Na een kleine 5 minuten konden we naar binnen rijden. Bij de balie van de bloedprik aangekomen moet je eerst een nummertje trekken. Ik bedoel dus zo'n kaartje uit de automaat halen, he...
Daarna moet je wachten tot op het bord boven de balie dames, jouw nummertje op de display komt te staan en dan mag je de werkopdrachten afgeven. Ondanks dat er bijna niemand zat en ik maar twee nummers verwijderd was van het nummer dat op dat moment actueel was, duurde het bijna 10 minuten voordat ik aan de beurt was. Hoe kwam dat nou weer?
Nou er werd een nieuwe dame ingewerkt en die kreeg van twee ander dames - synchroon - te horen hoe het een en ander werkte. Het arme mens werd horendol en snapte er volgens mij niets meer van. En het noodlot sloeg toe, want toen ik aan de beurt was, moest ik natuurlijk naar deze dame, want boven haar balie ging een lampje branden! Ik gaf haar mijn papieren en ze begon driftig te typen, alsof ze dat al jaren deed...
Na enige momenten viel ze stil, keek wanhopig om zich heen, en daarna bijna smekend naar haar collega die net de laatste wasmiddelen ontwikkelingen aan haar buurvrouw zat te vertellen. "Hij staat op tilt" bracht mijn balie mevrouw er op luide toon uit. De wasmiddelen dames keken verschrikt op, en keken mij aan. Ik schudde plichtmatig mijn hoofd en wees naar de nieuwe dame achter het beeldscherm.
"Ik heb de code ingetikt, maar HIJ accepteert het niet!", zei de vrouw zeer verontwaardigd! De andere dame bewoog haar vestibule naar voren waardoor ik lichte hoogtevrees kreeg en een stap achteruit deed, bang dat ik was om in de afgrond te verdwijnen. Op en geven moment stonden er 3 balie dames achter dat ene beeldscherm, en niemand die even vlot een oplossing kon bedenken. Tot dat die dame van de wasmiddelen discussie plots een heldere ingeving kreeg (hoe kan dat ook anders als je OMO gebruikt) en bedacht dat de code wellicht niet meer goed zou zijn. Waarom dat dan zo zou zijn, werd mij niet duidelijk, maar goed het zou kunnen...toch?
Of ik maar even naar de 2e etage wilde gaan om daar opnieuw een opdracht uit te laten printen, met een nieuwe code, en dan weer terug naar de bloedprik. Ach ja, ik ben buschauffeur, één en al goodwill en dus naar boven waar alweer een beeldscherm dame achter de balie zat. Na slechts 3 keer vertellen wat ik kwam doen begreep ze het al.....bijna, want ze raadpleegde nog 2 collega's alvorens ze op de ENTER toets drukte van haar toetsenbord, en een geweldige grote printer mijn bloedonderzoek opdrachtjes begon uit te spugen!
Gewapend met deze nieuwe formulieren ging ik weer naar de bloedprik balie. Eureka! De code op het formulier was nu wel goed en de opdracht kon worden ingevoerd. "HIJ" accepteerde het nu wel! Alles OK zou je zeggen? Nou....nee, want ik moest nog een potje hebben om in te plassen (het water begon aardig tot mijn ogen te stijgen...) maar wil nu het noodloot? Juist, de plas potjes waren op! Nou kan ik best wel tegen een geintje, maar hier kon ik echt niet (neer) om lachen!
Het arme - nieuwe balie dametje - sloeg wederom op hol en vroeg met luide stem:"Weten jullie waar ik die piespotjes vandaan moet halen"? "Als ze op zijn dan moet je 832 bellen, die brengen ze wel even". De dame belde 832 en vertelde dat de piespotjes op waren en dat er een buschauffeur aan het klaarstomen was, en of er dus enige spoed bij betracht kon worden. De buschauffeur in kwestie wilde het graag droog houden, en ging naar de 'afwerkplaats'. Een grote ruimte met wel 6 wc's waar mensen luidruchtig en kreunend de laatste druppels uit hun orgaan proberen te persen. En ik moest zo nodig,,,,
Eindelijk kwam er iemand met een zeer gelukzalig gezicht van de Pot af, gewapend met een vers potje ochtendwater. Ik stormde naar binnen en leegde mijn blaas. Pffffff hehe, dat lucht op! Ik stapte vrolijk weer naar buiten en wilde de "afwerkplaats" weer verlaten toen er iemand op mijn schouder tikte en zei:"Bent u niets vergeten?" Ik keek niet begrijpend om me heen. "Ja, u moest toch ook in een potje plassen?" Nu begreep ik wat de goede man bedoelde. "Nee hoor", zei ik "ik heb niets vergeten, en ik heb echt in de pot geplast.." De man begreep er helemaal niets meer van en ik liep naar de balie mevrouw om te kijken of de potjes er al waren.
Een vent die bij de geboorte heel lang knel had gezeten kwam aanrijden met een elektrisch karretje met laadruimte waar een hele grote doos met plaspotjes in zat. Gewapend met zo'n potje ging ik weer naar de bloedprik wachtruimte en was gelijk aan de beurt. Je moet maar geluk hebben! Na het prikken nam ik een bak automaten koffie, dat werkt bij mij altijd als een stier op een rode lap! Nog voor dat ik het bonengruis van de koffie op de bodem van het plastic bekertje kan zien, beginnen de sluizen van mijn orgaan zich al voorzichtig te openen en wordt het tijd dat ik een toilet op ga zoeken. Voor de tweede keer ging ik naar de "afwerkplek' en deed mijn burgerplicht!
Wie meer dikker is dan de 'doorsnee' passagier, moet in de toekomst meer gaan betalen bij de de KLM (onze 'nationale trots'). De reden voor deze maatregelen zijn o.a. de veiligheid en de kosten! Ja, want al die kilo's extra de lucht in torsen, dat kost extra kerosine!
Wie denkt dat dit allemaal een geintje is, komt echt bedrogen uit!
KLM is bloedserieus. Inmiddels is er heftige beroering ontstaan over deze actie. Natuurlijk begrijpt iedereen dat overmatige dikkerds, ook overmatige plaats innemen, en dat heeft zo zijn consequenties. Zeker als jij er naast moet zitten...
Niet iedereen kan er iets aan doen dat hij of zij zo enorm dik is, want soms hebben die mensen een ziekte die het dik zijn veroorzaakt. De vetten die in bijna al ons voedsel zit, wordt bij die mensen trager afgebroken. Obesitas dus. Een chronische ziekte.
Nu zijn er meer mensen met chronische ziekten, en je kunt je afvragen of je - ook uit veiligheid? - andere mensen met chronische ziekten moet gaan belasten met extra heffingen, als ze willen gaan vliegen. Anders gezegd, obesitas tax is slechts een begin om extra inkomsten te genereren onder het mom van veiligheid en extra kosten, maar niemand weet waar het eind is. Welke categorie gaat volgen?
Stel dat de vervoersmaatschappijen in het openbaar vervoer, ook dit soort rare acties zou gaan ondernemen, hoe zou Nederland dan reageren?
Alle dikke mensen die met de bus meewillen moeten dan dubbel strippen, want hun gewicht meenemen kost meer dieselolie! Scholieren moeten ook extra betalen, want ze laten een enorme rotzooi achter, en slopen de bussen. Alle scholieren 50% meer betalen, hopsakee! Wat zou er gebeuren als morgen in alle kranten dit soort plannen zouden staan?
Ik denk dat Nederland te klein zou zijn! Ik denk dat we weken achter elkaar hier over zouden gaan praten en dat iedereen het een belachelijke maatregel zou vinden en zeer verontwaardigd zou zijn.
Men heeft het in de media dan volgens mij ook terecht over discriminatie. Want alle mensen hebben recht op OPENBAAR vervoer. Ook als je dik bent, of 2.20 meter lang!
Ik vind dat de KLM zich volstrekt belachelijk maakt met deze maatregelen. Het zou hen sieren als ze eens positief zouden gaan denken. Dus niet het 'probleem' oplossen door dikke mensen extra te laten betalen, maar het probleem oplossen door eens te kijken wat jezelf kunt doen. Plaats bijvoorbeeld een aantal bredere stoelen in je vliegtuig, en je bent al aardig op weg om het probleem op te lossen. Zeker voor zo'n grote maatschappij als de KLM zou dat veel meer goodwill kweken, en de KLM in een beter daglicht stellen dan nu het geval is.
Met deze snode plannen genereren ze heel veel negatieve kritiek, en dat in een tijd dat de cijfers bij KLM toch al erg onder druk staat, lijkt niet erg handig.
Inmiddels hebben veel mensen hebben door deze KLM actie toch een vieze smaak in hun mond gekregen.
Wen er
maar aan: langer werken, lagere baan, minder salaris
We moeten langer doorwerken voordat we AOW krijgen. Wat zijn de
consequenties?
Voor onze carrière en dus voor onze portemonnee?
En hoe vrijwillig wordt demotie?
Jan Gerritsen (58) uit Arnhem heeft een drukke baan. Vijf dagen in de week
stapt hij om zes uur s ochtends in de auto en met een beetje geluk is hij s
avonds tegen zevenen weer thuis. Het valt hem steeds zwaarder. De stress, de
lange dagen: Dit houd ik niet tot mijn 65ste vol, denkt hij bij tijd en
wijle. Een gedachte die hij steevast wegduwt. Tot hij op een dag hoort dat er
een vacature is bij de binnendienst van zijn bedrijf. Het is een lagere functie
en hij zou slechter betaald worden, maar het is wel een oase van rust in
vergelijking met zn huidige baan. Hij twijfelt. Doen of niet doen?
Lichter werk, lager
salaris
Een stapje terugdoen op het werk: het heet officieel demotie en is het
tegenovergestelde van promotie. Niet vooruit, maar achteruit op de
carrièreladder. Het is een schrikbeeld voor velen. Maar waarom eigenlijk?
Waarom zou je het op een bepaald moment niet wat rustiger aan gaan doen? Een
dertiger die net vader of moeder is geworden, maakt ook pas op de plaats om wat
energie over te houden voor het thuisfront. Of de voetbaltrainer die, na vele
jaren aan het front, genoegen neemt met een functie als assistent of
directielid. Beetje meer in de luwte. Niemand die daar vreemd van opkijkt.
Demotie wordt steeds vaker genoemd als een manier om oudere werknemers langer
aan het werk te houden. De vut en regelingen voor vervroegd pensioen zijn op
sterven na dood, de aow-leeftijd gaat omhoog. We zullen langer moeten doorgaan.
Een lagere functie is vaak minder zwaar en maakt het makkelijker om werkend de
eindstreep te halen. En als het salaris na een demotie meedaalt, zijn
50-plussers niet meer bij voorbaat veel duurder dan hun jongere collegas. Het
is bovendien geen al te grote ramp voor je pensioenopbouw als je die laatste
jaren wat minder verdient. Dat komt doordat het pensioen tegenwoordig gebaseerd
is op je gemiddelde loon, en niet meer op het salaris aan het eind van je
loopbaan. Ook is er voor werknemers vanaf 55 jaar een regeling die ervoor zorgt
dat teruggaan naar een lagere functie met een lager salaris geen gevolgen
hoeft te hebben voor het pensioen.
Geen wondermiddel
Het aantal voorstanders van demotie groeit dan ook. Ed Nijpels was als
voorzitter van de Regiegroep Grijs-Werkt jaren geleden al enthousiast over
demotie. Het Centraal Planbureau (CPB) denkt dat demotie de zwakke positie van
ouderen op de arbeidsmarkt kan verbeteren. Werkgeversvereniging AWN ziet het
liefst dat er in toekomstige caos afspraken over komen. En de
regeringscoalitie ziet demotie als dé manier om de arbeidsmarkt vlot te
trekken. Uit een persbericht over de aow-plannen: Mensen moeten tijdig kunnen
switchen van functie om te voorkomen dat ze opgebrand raken.
Maar word je ook gelukkig
van demotie?
Er is nauwelijks nog onderzoek geweest naar de effecten. De summiere
bevindingen dié er zijn, zijn niet hoopgevend. In 2005 constateerden
onderzoekers René Schalk en Edith Josten, verbonden aan de Universiteit van
Tilburg en onderzoeksinstituut OSA, dat demotie geen wondermiddel is. De
uitputting waarmee werknemers kampten voordat ze van baan veranderden,
verbeterde er niet door. En tevredenheid leverde het ook niet op. De conclusie
van de onderzoekers: Gezien de negatieve effecten kan betwijfeld worden of
demoties een algemeen geschikt middel zijn om de arbeidsdeelname van ouderen
te verlengen.
Bij de vakbonden hoef je met demotie al helemaal niet aan te komen. Wij
dragen het geen warm hart toe, aldus fnv-bestuurder Leo Hartveld. Als
werknemers er zelf voor kiezen om een stapje terug te doen, juichen wij dat
uiteraard van harte toe. Maar het initiatief voor demotie mag wat ons betreft
nooit bij de werkgever liggen. We zijn er ook pertinent tegen om in caos
afspraken te maken over demotie. Doe je dat wel, dan worden werknemers een
speelbal van de werkgevers; demotie zal worden ingezet als
bezuinigingsmaatregel.
De angst van de bonden lijkt gerechtvaardigd, omdat demotie niet uitsluitend
het welzijn van werknemers dient, maar ook bedoeld is om de hoge salarissen van
vijftigers en zestigers aan te pakken. De vakbeweging ziet meer in regelingen
die oudere werknemers ontzien, zoals extra vakantiedagen, goede
arbeidsomstandigheden en scholing, en een vierdaagse werkweek in de bouw.
Maar ook de werkgevers hebben inmiddels hun bedenkingen. Terwijl de
werkgeversorganisaties nog pleiten voor langer doorwerken, waait op de
werkvloer de wind alweer uit een andere hoek. Eén op de drie werkgevers nam in
2008 nog maatregelen om langer doorwerken te stimuleren. Maar uit onderzoek van
het Nederlands Interdisciplinair Demografisch Instituut (NIDI) blijkt dat de
economische crisis daar een streep door heeft gezet. Liefst driekwart van de
werkgevers ziet momenteel vervroegde uittreding van ouderen als de beste manier
om de crisis te overleven. Langer doorwerken? Nu even niet.
Bom onder salarisgroei
Betekent dit het einde van demotie? Of kunnen we er juist niet meer omheen?
Prof. dr. Kène Henkens, socioloog en onderzoeker bij het NIDI, gokt op het
laatste. Eigenlijk, aldus Henkens, weten wij niet beter dan dat ons salaris
altijd omhoog gaat. In onze samenleving krijg je aan het begin van je carrière
te weinig salaris. En aan het einde word je daarvoor gecompenseerd en word je
overbetaald. Dat was van oudsher handig voor de werkgever, want die kon daarmee
zijn personeel aan zich binden. En voor werknemers was het prettig dat ze rond
hun 40ste zicht hadden op wat meer geld. Het systeem werkt prima, maar alléén
met een vastgepinde pensioenleeftijd, aldus Henkens: Als het kabinet de
aow-leeftijd verhoogt, legt het een bom onder het huidige systeem waarin de
salarissen stijgen naarmate je ouder wordt. Het salaris voor ouderen wordt
domweg te duur. Demotie wordt dan in de toekomst onafwendbaar.
En inderdaad: begin december liet minister Donner in het tv-programma Buitenhof
weten dat oudere werknemers over het algemeen te duur zijn voor werkgevers,
omdat het loon nu heel lang meestijgt naarmate iemand ouder wordt. In Nederland
gaat die stijging van het het salaris van oudere werknemers langer door dan in
andere landen, aldus de minister. Volgens Donner moet hiervoor de komende tien
jaar een oplossing worden gevonden, omdat vanaf 2020 de aow-leeftijd van 65
naar 66 jaar en in 2025 naar 67 jaar gaat. In landen waar mensen langer
doorwerken, groeit de ontwikkeling van het loongebouw op een gegeven moment
niet meer door, aldus Donner.
Gedwongen demotie
Kan
demotie worden afgedwongen?
Uiteindelijk onder voorwaarden wel. Stel: je baas komt met een lagere
functie op de proppen en je wilt zelf de overstap niet maken. Als je er samen
niet uitkomt, beland je bij de kantonrechter. Kantonrechter Sjef de Laat
vertelt hoe dat in zn werk gaat: De werkgever moet allereerst met goede
argumenten komen waarom hij deze demotie wil. Vervolgens kijkt de kantonrechter
of het redelijk is wat hij wil. Ook bekijkt de kantonrechter of je echt van de
werknemer mag verwachten dat hij het voorstel aanvaardt. Je kunt als werknemer
een behoorlijke discussie met je baas aangaan, zegt De Laat, maar je mag het
niet te zot maken. Voor de werkgever geldt hetzelfde.
De Laat: Waar ik gevoelig voor ben? Dat de werknemer heeft meebewogen, zich
coöperatief heeft opgesteld en met zakelijke, goede argumenten zijn zaak kracht
bijzet. Maar ieder geval is anders.
Een vervelende toonzetting in een brief, een nare opmerking in een vergadering:
het speelt allemaal een rol bij het oordeel van de kantonrechter of de
werknemer een lager betaalde baan moet accepteren. Verzanden in emotie werkt
niet. Niets willen, alleen maar hard nee roepen of de zaak op de spits
drijven, helpt ook niet. Want dan zegt een werkgever dat hij niet meer met je
door één deur kan en vraagt hij ontbinding van de arbeidsovereenkomst aan. Als
je dan heel erg tegengewerkt hebt, ben je je ontslagvergoeding ook nog kwijt.
Goed om te weten: werkgevers mogen werknemers niet zomaar terugzetten in
functie puur en alleen omdat ze een bepaalde leeftijd bereiken. Daar heeft de
Commissie Gelijke Behandeling (cgb) een stokje voor gestoken, want dat zou
leeftijdsdiscriminatie zijn.
En Jan Gerritsen? Hij wilde zelf een stapje terugdoen; de kantonrechter kwam er
dus niet aan te pas. Hij heeft de stap naar de binnendienst van zijn bedrijf
niet durven zetten, maar is wel een dag minder gaan werken. In overleg met zijn
baas heeft hij nu ook minder taken. Het bevalt hem prima. De vrije dag besteedt
hij aan het opknappen van zijn wat verwaarloosde koopwoning. Hij heeft in een
overmoedige bui berekend dat de waardevermeerdering die dat oplevert, ongeveer
net zoveel is als het salaris dat hij de komende jaren bij zijn baas inlevert.
Wanneer ik vrij ben op zaterdag, gaan we samen altijd vroeg boodschappen doen, omdat het dan nog lekker rustig is. Sinds jaar en dag komen wij bij het voormalige 'Maxis' terrein in Muiden, omdat daar het parkeren gratis is, er voldoende plek is, en je bijna alle soort winkels hebt die je je maar kunt wensen, en omdat we het daar gezellig winkelen vinden.
Vanuit de Bijlmermeer kun je binnendoor rijden over de dienstweg, maar om daar te komen moet ik dan toch ook wel weer een eind omrijden. Dus gaan we ook wel eens gelijk bij de Gaasperplas de grote weg op A9 (ringweg) en dan A1 richting Muiden, afslag Muiden, onder de A1 weer door en zo naar het Maxis terrein. Dat was dus vanmorgen ook de bedoeling. Het was nog heerlijk rustig op de Gaasperdammerweg, maar toen we afsloegen naar de A1, moesten we ineens op de ho-ijzers, want er stond daar een file! Om half negen, op zaterdagmorgen!
Wat nou weer? Over vier banen file, en op de meest rechtse baan een rood kruis. Invoegen dus. Je wilt niet weten hoeveel heetgebakerde zenuwenlijders er op zaterdagmorgen vroeg al achter het stuur zitten! Maar goed, na één baan opschuiven, moesten we nóg een baan opschuiven, en daarna nog twee keer en toen reden we plots op de spitsstrook. Vlak bij de afslag Muiden zagen we pas werkverkeer staan, maar wegwerkers hebben we nooit gezien. Daar waar we er af hadden gewild, konden we er niet af omdat we op de spitsstrook reden die is afgeschermd door een hoog opstaand obstakel over de hele lengte van de weg.
Ook de volgende afslag Almere kon niet worden genomen, en pas na deze laatste afslag konden we weer invoegen op de reguliere A1, richting Amersfoort. De eerstvolgende afslag was nu Naarden, Bussum. Daar draaide we om in het dorp en gingen weer terug naar Muiden. het kostte ons ruim een half uur, en de nodige kilometers om.
Waarom nou geen matrixborden (ze hangen boven de weg) met de tekst "wegwerkzaamheden, file" al op de Gaasperdammerweg aangezet, zodat automobilisten een alternatief hebben? Wegbeheer vindt het kennelijk allemaal wel best, en laat de file gewoon voor wat het is en ook maakt het ze niet uit dat daardoor de file steeds langer wordt. Want steeds vaker maak je dit soort situaties mee. Daar, waar door een beetje anticiperen van wegbeheerders en meldkamers, er heel wat leed zou kunnen worden bespaard, gebeurt dat niet. Niemand staat toch voor zijn lol in de file? En zeker niet op zaterdagmorgen!
Gelukkig was het in de winkels nog steeds lekker rustig, en konden we op ons gemak boodschappen doen. Toen we weer naar huis reden zagen we dat er nog steeds file stond, maar nu ook al op de Gaasperdammerweg! Het was net een doordeweekse dag in de spits tussen 16:00 en 19:00 uur richting Almere. Het stond echt helemaal vast!
Wij waren om elf weer thuis met de boodschappen, en dronken een verse bak koffie.
Het is onwezenlijk stil, als wij tegen half elf,
bepakt en bezakt, het zorgcentrum in Amstelveen binnengaan. Slechts een paar
bezoekers en nog minder bewoners zitten in de centrale hal. Er is geen muziek,
de enorme grote digitale TV staat niet aan en ook het restaurant is gesloten.
Er heerst, zoals als altijd, een bedompte sfeer.
We lopen alle gangen door en nemen de lift naar de 2e etage. Daar stappen we
uit en zijn dan waar we wezen willen. Op de gang komen we gelijk al het
afdelingshoofd tegen, voor wie ik onwijs veel respect heb!
"We zijn u moeder niet vergeten hoor vanmorgen", zegt ze ongevraagd,
"we stonden om half zeven al bij haar bed te zingen, en daar was ze nogal
verbaasd over". Mijn moeder wordt vandaag 84 jaar. Geboren als vijfde, en
laatste, dochter van een hardwerkend gezin in 1926.
Na een moeilijke jeugd, verloor mijn moeder in de oorlog in één week haar vader
bij een bombardement op de hoogovens waar hij werkte, en haar oudste zus aan de
ziekte difterie. Een jaar later werd ze gescheiden van haar vriendje, die te
werk werd gesteld door de Duitsers in Berlijn, en pas 2,5 jaar later
terugkeerde, meer dood dan levend. In 1947 trouwde ze met elkaar en kende
gelukkige tijden in de eerste jaren van hun huwelijk.
Mijn moeder was een jaar of 42 toen zij vreselijk veel pijn kreeg in haar
ledematen. Dokters mochten er niet aan te pas komen want die wisten het toch
niet. Het ging van kwaad tot erger, en op het laatst kwam ze deur niet meer
uit. Pas toen ik uit militaire dienst kwam in 1972 en inmiddels een andere
dokter had genomen, en deze bij toeval eens langskwam voor mij, zag hij de
staat waarin mijn moeder verkeerde en werd zij gelijk doorverwezen naar het
ziekenhuis. Ze heeft daar toen 6 maanden gelegen. Ze had al die jaren een
vrouwenziekte gehad: osteomalacie, oftewel botontkalking, waardoor botten
breken. Dat moet ongelooflijk pijnlijk zijn geweest.
Een jaar hierna kon ze weer gewoon lopen zonder pijn. Ze verhuisde kort daarna
naar Zaandam, waar mijn vader - als medewerker van Albert Heijn - een woning
kon krijgen, weg uit Amsterdam. Ze hebben daar 17 jaar gelukkig gewoond totdat
mijn vader een hersenbloeding kreeg en binnen 14 dagen overleed. Alweer een
tragisch moment voor mijn moeder, die weduwe werd, nu al weer 17 jaar
geleden. Ze kan zich met hulp aardig redden, tot ze bijna 4 jaar geleden
tijdens het douchen kwam te vallen, en ze weg raakte. Toen ze weer bijkwam had
ze enorm veel pijn en wist zich half kruipend over de vloer naar de telefoon te
bewegen, en belde de buurman. Die had ook een sleutel en stond binnen een
minuut bij haar binnen, en reageerde alert, belde de ambulance en mijn moeder
werd afgevoerd naar het ziekenhuis in Zaandam.
Een lange periode van ellende brak er voor haar aan, want ze moest in een gips
harnas, om botten weer te laten herstellen, en ze was er toen erg slecht aan
toe. De familie vreesde toen voor haar leven. Na een paar maanden kwam ze er
weer bovenop, en mocht ze wat revalideren. Dat ging steeds beter en dus werd ze
te goed, en te duur, voor een ziekenhuis, en werd er naar een zorgcentrum
gezocht. Binnen een maand lukte dat en begin april werd ze geplaatst in het
Zonnehuis in Amstelveen. Aanvankelijk was mijn moeder geestelijk nog wel goed,
en was ze ook wel content met haar bestaan daar. Na een maand of twee kreeg ze
een eigen kamer, uitkijkend over een prachtige tuin. Dat duurde nog geen jaar
want toen ging alles plat wegen een uitbreiding van het tehuis, en werden alle
bewoners van die vleugel overgebracht naar een dependance, die in mijn ogen,
niet in de schaduw kan staan van het 'echte' zonnehuis,
Allemaal aan elkaar geschakelde containers, geen enkele vriendelijkheid in het
'gebouw', alles van kil metaal, niets warms, zoals thuis...
Hier zit ze nu bijna twee jaar. vorig jaar november kwam ze te vallen en brak
haar heup. Na de operatie had ze ook geestelijk weer een klap gekregen en
werden de conversaties steeds moeilijker. Bewoners waar ze regelmatig contact
mee had, en wel eens bij elkaar op de kamer kwamen, zijn inmiddels overleden.
In het begin deed haar dat nog veel. Nu is ook dat proces over. Afgelopen
zaterdagavond werden bewoners die dat wilde vervoerd naar een optreden in een
ander tehuis in Amstelveen. Ook haar medebewoonster/ vriendin ging daar naar
toe.
Afgelopen maandag kwam haar medebewoonster te overlijden. Natuurlijk keek mijn
moeder er van op, maar het deed haar verder niets (meer...)
Die oudere mensen zijn heel erg hard tegen elkaar. Hard en morbide. Zo zaten ze
aan tafel te praten, en vroegen zich af wie de volgende zou zijn die dood zou
gaan. Mijn moeder zei direct dat zij nu aan beurt was..
Ja, wanneer het leven zo weinig meer te bieden heeft, en je als persoon niet
meer toegankelijk bent voor prikkels van buitenaf, en je bovendien qua gezondheid
achteruit holt en je jezelf steeds beroerder gaat voelen, dan kan de dood op
enig moment een verlossing zijn.
Maar, zover was het vandaag nog niet! Mijn moeder werd vandaag 84 jaar,
voorwaar een hele leeftijd! We overlaadde haar met cadeautjes en lekker
taartjes, en ze vond al die aandacht heel leuk, maar morgen is het weer een
'gewone' dag. Een dag waar geen eind aan lijkt te komen, een inhoudsloze dag,
een dag zonder enig perspectief.
De moraal
van dit verhaal:
Naar mate we ouder worden gaan we allemaal denken wat we nog graag voor leuks
zouden willen doen. Als je - zoals ik - al 43 jaar aan het werken bent (en nog
6 jaar 'mag') dan denk je toch wel eens: "Is het nou niet eens genoeg al
dat werken?"
In wat voor conditie zijn we straks als we 65 jaar oud zijn, hebben we dan nog
tijd, geld en zin om te doen wat ons nu zo leuk lijkt te zijn. (b.v. om met een
campertje lekker Europa verkennen of zoiets)
Wanneer de kans zich voordoet moet je pakken wat je pakken kan, dat is altijd
al ons motto geweest, alleen er moeten wel kansen - blijven - komen, én je
gezondheid moet je niet in de steek laten natuurlijk. En eerlijk gezegd - als
chronisch zieke - maak ik me daar wel eens zorgen over.
De volgende vraag is natuurlijk of we een lang leven, of een volwaardig leven
willen nastreven, en in hoeverre we daar nog zelf de regie over kunnen voeren?
Een wilsbeschikking over wat je absoluut wel en absoluut niet wil, lijkt dus
niet onverstandig om op te laten stellen, op een moment dat je nog 100% in orde
bent.
84 jaar, ik vind het een hele leeftijd en geweldig dat een mens zo oud kan
worden, maar als ik de droefheid en de treurnis meemaak in zo'n tehuis met
allemaal oude mensen in diverse stadia van levensontbinding, dan denk ik toch,
nou, nee van mij hoeft dat niet. Kijk dood gaan we allemaal, maar de manier
waarop, zou je wel zelf moeten kunnen bepalen, zeker wanneer het leven
uitzichtloos is en mensen klaar zijn met leven.
Wie heeft dan het recht om het leven maar eindeloos - en zonder noodzaak - op
te rekken?
84 jaar worden, prachtig als je dat lukt in redelijke staat, verschrikkelijk
als je - zoals mijn moeder - het verplicht moet ondergaan in een proces van
totale geestelijke en lichamelijke aftakeling en/of ontmanteling.
Ja, het ouder worden heeft heel wat om het leven...
Vrij zijn om te doen en te laten wat je wil, is een utopie. Wie kan nou doen en laten wat hij wil, zonder de belangen van anderen daarmee te schaden? Dan moet je haast wel op een onbewoond eiland leven, toch?
Vrijheid, is een groot goed. Vrij zijn om je mening te uiten, te zeggen of te schrijven wat je wil zonder daarvoor opgepakt te worden, dat is echte vrijheid!
Vrij zijn om te bepalen welk geloof je wil belijden, of juist helemaal geen geloof willen hebben, ook dat is echte vrijheid.
Vrij zijn om je sexuele voorkeur kenbaar te maken, en er naar te leven, dat is echte vrijheid
En ook vrij zijn om te gaan en te staan waar je wil, te wonen en te werken waar je wil, het zijn allemaal zaken die in heel veel landen gereguleerd worden door Overheden, op straffe van repressieve vervolging, en lange gevangenisstraffen.
De meeste Nederlanders, en zij die hier later zijn komen wonen, zijn groot gebracht met onze vrijheden, met onze manier van leven. We weten niet anders en dus vinden wij het gewoon. Steeds minder mensen beseffen dat vrijheid niet is komen aanwaaien. Tegenover vrijheid moet namelijk ook tolerantie staan. Pas als we allemaal de tolerantie kunnen opbrengen om ook elkaars vrijheid te accepteren, zal vrijheid voor ons allen min of meer gelijk zijn.
Het kan nooit zo zijn dat een bevolkingsgroep meer vrijheid heeft dan een andere bevolkingsgroep. Bij vrijheid hoort ook gelijkwaardigheid en respect voor elkaar.
Eigenlijk zou iedereen vrijheid moeten verdienen, en er mee leren omgaan, in plaats het zo maar - zonder tegenprestatie - in de schoot geworpen te krijgen.
De Nederlandse politiek heeft na de Tweede Wereldoorlog een sterke stempel gezet om Nederland liberaal, vrij te maken. Dat is aardig gelukt, maar - in mijn optiek - ook aardig mislukt. De Vrijheid is te ver doorgeschoten. Steeds meer mensen claimen nu vrijheden als verworven rechten en willen er niets meer tegenover stellen.
De vrijheid die wij kennen is niet meer evenwichtig, maar juist volledig uit balans geslagen. De ene groep werk zich een slag in de rondte om het hoofd boven tafel te houden, terwijl de ander groep rovend en bedreigend de maatschappij aan het ontwrichten is. 'TOP' mannen slurpen bonussen op - gewoon omdat ze hun werk doen zoals dat moet - terwijl in verzorgingstehuizen de oudjes letterlijk worden wegbezuinigd, tot het moment dat ze een deksel op hun neus krijgen.
Er zijn te veel regeltjes gekomen, gemaakt door te veel ambtenaren, en er is steeds minder controle op al die regeltjes. Door de regelgeving komen steeds meer mensen klem te zitten en voelen zich niet meer zo vrij. Ze zien hoe langer hoe meer mensen om zich heen die zich steeds minder iets van de regelgeving aantrekken. Het begin van de chaos - veroorzaakt door een doorgeschoten vrijheid zonder verplichtingen - zie je dan ontstaan.
Er ontstaat dan een vacuüm van onvrede en wijzen naar elkaar. En als bestaande politieke groeperingen en partijen daar niet afdoende op reageren, dan komt er een moment dat er een partij als die van Wilders naar boven komt drijven. Het is niet zonder slag of stoot gegaan, dat kun je niet zeggen, maar toch, Wilders krijgt steeds meer aanhangers, gewoon omdat een steeds grotere groep in Nederland zich beknot voelt in zijn vrijheid, en in het gevoel van Nederlander te zijn.
Wilders gebruikt zijn vrijheid van spreken juist als een tegenwicht, zoals andere groeperingen hun vrijheid van handelen ook gebruiken, om hun belangen en/of ideeën zeker te stellen. Beide partijen gaan daarbij regelmatig tot aan het randje en er soms wel eens overheen. Tolerantie tussen de kemphanen zou dan het toverwoord moeten zijn. Helaas gaat dat niet altijd op.
Nu is er dus een rechtszaak begonnen die maanden gaat duren, en waarin Wilders wordt aangeklaagd wegens het haatzaaien en beledigen van de Islam. Of het verstandig is dat dit een strafrechtelijk proces gaat worden, weiger ik te betwijfelen. Elke keer als de rechtszaak weer een dag gaat opspelen, zal heel Nederland, maar ook de hele internationale pers er bovenop gaan zitten, en zal Wilders alle aandacht, gratis en voor niets kunnen krijgen, en hij zal daar tactisch gebruik van maken.
Uiteindelijk zal Wilders als mentale overwinnaar uit de bus komen. Misschien zal hij niet meer mogen zeggen wat hij gezegd heeft, maar voor het zover is, heeft hij zijn boodschap al zo ver kunnen verkondigen voor een groot en pluriform gehoor, dat hij daar zeker zijn voordeel mee kan doen. Vooral in een nieuw verkiezingsjaar.
Vrijheid is dus meer dan een woord. Vrijheid is het begrip vrijheid goed interpreteren en beseffen dat we - net als bij het kaartspel - ons kunnen overspelen, en dan glipt de vrijheid weer uit onze hand...
Je vrij voelen is wat anders dan om ook écht vrij te zijn!
Ja, hoe kom je erop? Dat zal ik proberen uit te leggen. Onlangs reden mijn vrouw en ik naar een soort van wereldwinkel, waar men tweede hands goederen aan de achterdeur gratis en voor niets kan afstaan, en aan de andere kant komen er dan klanten en die kunnen voor hele zachte prijsjes, soms hele leuke dingen kopen.
Ik had toen een stoel nodig voor naast het bed, om de kleren overheen te leggen als je gaat slapen. De oude stoel die ik daarvoor gebruikte was zo slecht geworden, dat hij met de vuilnisman was meegegaan. Een nieuwe stoel kopen alleen voor die functie vond ik onzin, en dus gingen we naar het kringloopcentrum. Dat is vlakbij ons in de buurt en gevestigd op een industrie terrein. Er stonden twee busje huisraad uit te laden.
Via een trap bereikte we de entree, en ondanks het grote oppervlak van de hal, boeven en beneden, stond de hele ruimte tjokvol met spullen. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het was wel aanwezig. Wat echt slecht is wordt niet meer aangeboden, maar wat er staat is ook niet altijd meer zo fris. Toch, als je een smalle beurs hebt, of je hebt weinig over voor huisraad, dan kun je hier best wel slagen.
Binnen werken mensen die op enig moment ooit 'knel' hebben gezeten, of een lichte handicap hebben. Ze zijn heel trots met hun baan, en dat geeft veel vreugde om dat te aanschouwen. Het meeste wat daar staat komt van particulieren. Van mensen die gewoon van hun spullen af willen. Zonder dat ze daar nog geld voor willen hebben. En van mensen die zijn overleden en waar de kinderen ook niet meer van weten wat ze met de oude huisraad van Pa of moe heen moeten. En dus komt het kringloopcentrum in beeld.
En zo kwam ik dan op de titel "leven na de dood".
Alles waar wij in ons aardse bestaan zoveel aan gaan hechten, je persoonlijke spulletjes, het is feitelijk voor niemand meer iets waard als we er niet meer zijn, toch? Alle hebzucht, en het verlangen om steeds maar weer te consumeren, eindigt abrupt als we een deksel op onze neus krijgen, en dan blijft er een hoop rommel over, waar niemand mee weet wat er hij er mee aan moet. En alles wat we ooit belangrijk vonden in ons leven wordt zo maar gedumpd. Wegwezen, net zoals wijzelf natuurlijk..
In dat licht bezien past enige rationaliteit in het leven. Er zijn maar weinig mensen die rationeel leven, dingen doen die echt belangrijk zijn en zich regelmatig afvragen of het wel nodig is wat ze gaan kopen, of gaan doen. Meestal lopen mensen blind achter elkaar aan, volgen de laatste mode of trends, want van 'meedoen' wordt je gelukkig..
Na veel omzwervingen vond ik een rieten stoel, die in goede staat verkeerde en betaalde de enorme prijs van 3 euro!
De spullen van een ander, komen zo toch nog goed terecht, en er zijn mensen die er nog een boterham aan verdienen ook. Ja een kringloopcentrum kan een nuttige bijdrage hebben in een moderne maatschappij.
Al bijna 40 jaar beroepschauffeur, eerst op de vrachtwagen, de laatste 30 jaar op de bus, bijna 25 jaar in het streekvervoer, en daarvoor 5 jaar op de touringcar door Europa gereden. Nog steeds ga ik met plezier naar mijn werk, alhoewel de arbeidsomstandigheden steeds minder worden. De stress wordt heftiger, de werkdruk neemt toe, de meeste mensen hebben (of krijgen) een kort lontje, en de hele maatschappij wordt een stuk zakelijker. De smeuïgheid gaat er zo langzamerhand een beetje af.
Toen ik nog op de vrachtwagen reed waren weken van tussen de 60 - 80 uur werken 'heel gewoon'. Er was altijd werk, en je kon altijd rijden. Ook doorwerken op je vrije dag was geen probleem. Het kon allemaal in die tijd en het mocht ook allemaal. Tegenwoordig is het chauffeursberoep bedolven onder regeltjes, verordeningen, bepalingen, diploma's, certificaten en ga zo maar door. Alles is strak gereguleerd. Voor de veiligheid zegt men dan..
Ondanks de strenge regulering liggen er nog steeds dagelijks vele vrachtwagens op zijn kant. Je kunt je afvragen of door al die regelzucht het wel echt veel veiliger is geworden op onze Nederlandse wegen. En laten we ook niet vergeten dat heel veel ongelukken gebeuren omdat beroepschauffeurs geconfronteerd worden met asociale 'medeweggebruikers' die geen flauw benul hebben wat voor zicht een beroepschauffeur heeft, noch de minste notie hebben van een remweg van een trucker of een buschauffeur.
Buschauffeurs Het is apart slag volk. Onderling kunnen we het over het algemeen wel goed vinden. En toch is het een zwaar beroep. Zowel geestelijk als fysiek moet je goed in je vel steken. Constant wisselende diensten, elke dag verschillende opstap tijden en afstaptijden, het gaat op enig moment aan je knagen, meestal als je wat ouder begint te worden. En het legt natuurlijk ook zijn beslag op je sociale leven.
Aan de steeds grijzer wordende 'koppies' op de werkvloer te zien, lijkt het dat de jongere generatie er niet zoveel zin meer in heeft om onder die condities nog buschauffeur te willen worden. Rijden op zo'n mooie grote bus, dat lijkt ze wel wat, maar dan ook op al die rare tijden, 's nachts en in het weekend, nee dat ziet de nieuwe generatie zo niet zitten. Eigenlijk hebben ze best wel een beetje gelijk!
Ik doe het al zoveel jaar en ben er een beetje aangewend geraakt, maar echt wennen doet het nooit. Het blijft altijd beslag leggen op je hele leven, elke dag weer. Het is geen 8 - 5 baan, en het weekend vrij. Bepaald niet! Afspraken maken met familie,vrienden en kennissen, moet altijd ver van te voren gepland worden. Warm eten, doe je vaak in je uppie, als je 's avonds moet beginnen, omdat de rest van de familie dan nog niet thuis is, en ga zo maar door.
Maar stel dat ik nu nog een jonge kerel zou zijn van 25 - 30 jaar, zou ik dan weer voor de bus kiezen? Nee, ik denk het niet. Maar de vraag komt dan wel gelijk bij me op, "maar ja wat dan wel?"
Ik ben inmiddels aardig gegroeid in de Internetwereld en schrijf alleen heel lang stukjes en artikelen die me recht uit het hart komen, en dat vind ik echt leuk. Ook beheer ik een OV NIEUWS FORUM voor de vakbond FNV BONDGENOTEN, al bijna 6 jaar. Ik ben een soort freelance (non-profit) journalist geworden en dat was eigenlijk - achteraf gezien - een baan waar ik me veelmeer in thuis had gevoeld.
Ik ga proberen hier dagelijks wat neer te zetten, wie weet vind ik lezers op mijn pad die het leuk vind om mijn beslommeringen te lezen.
