Een zonnige winterse dag

Zonnestralen glinsteren door de kruinen van bomen.

Schapen lopen onwennig op het besneeuwde weiland.

Een moeder met een klein kindje aan de hand.

Dat met haar meegetrokken slee wat loopt te dromen.

Zo maar een beeldimpressie van een gewone winterse donderdag.

Eenvoudige gebeurtenissen die ik zo graag aanschouwen mag.

19-01-2017 om 23:45 geschreven door Leonardo

19-01-2017 om 23:42 geschreven door Leonardo

19-01-2017 om 15:54 geschreven door Leonardo

19-01-2017 om 15:48 geschreven door Leonardo

De decadente buurman.

Uit het leven gegrepen...

Pierre, een voormalige 45 jarige ongehuwde man, woonachtig in het zuiden des land, had het geluk een grote prijs te winnen in de Nederlandse staatsloterij. Voor zover we hebben kunnen nagaan betrof het een bedrag van een twee miljoen gulden.  Met zijn Jan Modaal inkomen dat hij verdiende als magazijnmeester in een textielgroothandel was hij de koning te rijk toen hij over dat bedrag kon beschikken. Het was een man die tot dan toe altijd zuinig had geleefd. Geen dure vakanties boekte en er geen andere geldverslindende hobby’s op nahield, zodat hij maandelijks zelfs een klein bedragje voor zijn oude dag apart kon leggen. Pierre was een slimme man betreffende geldzaken. Hij wist bijna letterlijk van een dubbeltje een kwartje te maken. Die mentaliteit kwam hem goed van pas toen hij dat miljoen won. Dankzij goed uitgekiende beleggingen wist hij in tien jaar tijd het bedrag zelfs meer dan te verdubbelen. Als hij niet hoefde te werken zat hij achter de computer en was  hij met geldzaken bezig, terwijl hij gewoon in zijn sobere levensstijl bleef volharden.

Tijdens een uitstapje naar Amsterdam ontmoette hij in een café een aardige jongedame, Ria geheten,  waarmee het gelijk klikte. Al na twee weken trok ze bij hem in. Een leuke, zij het wel wat geraffineerde, Amsterdamse  meid.  De twee waren niet meer uit elkaars gezelschap te scheiden. Ik sprak ze af en toe wel eens, zo op straat of bij de melkwagen, die toen nog aan de deur kwam. Het was een vriendelijk, doch apart stel mensen die in hun straat echt opvielen door hun spontane levenswijze. Rijkdom was hen weliswaar niet echt aan te zien, maar Ria had zo’n blik van uiterste geraffineerdheid in haar ogen. Bij zo’n vrouw gaan bij mij meestal verschillende alarmbellen in mijn hoofd rinkelen, maar bij Pierre kennelijk niet. Hij was gewoon smoorverliefd op haar. Ria was weliswaar een aantrekkelijke, redelijk welbespraakte vrouw, maar ze had de blik van een haai… Voor de buurt leken ze echter voor elkaar geschapen en wij verheugden ons met zo’n vlotte nieuwe buurvrouw. Totdat er plotseling een verandering kwam in hun woon en leefsituatie.  Een plaatselijke makelaar plantte op een maandagmorgen plotseling een bord ,,te koop,, in de tuin van hun fraaie woning en al enkele weken later – het was toen nog de gouden tijd in de huizenverkoop, was hun woning verkocht aan een stel mensen uit Utrecht. Pierre vertelde me dat ze een ,,Manoir,, uit de negentiende eeuw hadden gekocht in het zuidwesten van Frankrijk. Ze zaten, vertelde hij, al ruim twee weken op Franse les om te taal te leren. Het droomhuis hadden ze gekocht via de bemiddeling van een in Frankrijk wonende en werkende Nederlandse makelaar… Het was een prachthuis beweerde Pierre.

   ‘We kunnen er zo in trekken Leonardo, alles is prachtig van binnen, terwijl het renoveren pas is gedaan door de vorige eigenaar.’ Dus omstreeks april vertrokken ze naar Frankrijk om hun droomhuis te betrekken.  

Ze waren werkelijk de koning te rijk.  Het object dat ze hadden gekocht  had een 11 hectare groot park om het huis heen liggen waarop nog een tweetal grote hangars stonden die als garages en paardenboxen dienst hadden gedaan bij de vroegere eigenaars. Een fraai zwembad van 15 x 5 meter was achter het huis gelegen. Natuurlijk moesten er rijpaarden komen en werden er een dure auto’s voor zowel Ria als voor Pierre aangeschaft. Nadat ze een paar maanden in hun nieuwe woning verbleven en Ria een leuk baantje in de horeca afdeling van de plaatselijke tennisclub  had weten te bemachtigen, voltrok zich langzaam aan bij Pierre een soort van metamorfose. Hij stond voorheen altijd punctueel om zes uur ‘s morgens naast zijn bed,  maar nu was hij er niet meer uit te krijgen. Dat kwam ook deels omdat hij het vertikte te gaan werken. Hij had nu toch geld. Werken was voor de domme, vertelde hij altijd aan een ieder die hem in zijn stulpje bezocht.  Als hij dan uiteindelijk opstond leek het wel of hij een ander mens was geworden.  Hij werd vlotter in de omgang en keek er plotseling niet meer van op als Ria weer een paar pakken geld stond uit te geven aan allerlei luxe voorwerpen, die ze wel heel listig op haar eigennaam zette.  Ria was een genie als het op geld uitgeven aankwam.  De altijd zo bedachtzame en rustige Pierre controleerde hun uitgaven nauwelijks en had het gedrag van een ,, big spender,, aangenomen, zodat Ria, die er toch ook wat van kon als het op geld uitgeven aankwam, zelfs meerdere malen zelf op de rem moest gaan staan om Pierre te beletten al te gekke aankopen te doen.

Pierre en Ria hadden hun fraaie Manoir vier maanden na het tekenen van het koopcontract betrokken.  Ze werden al snel lid van de Nederlandse club in Angoulême, speelden eveneens ook al snel golf op de peperdure golf en country club in deze streek en werden eveneens snel ingelijfd in het kleine, elitaire internationale groepje mensen die  in dat gebied woonden en net als zij, een groot huis met veel land en veel geld bezaten. Pierre en Ria veranderden met de dag. Toen wij ze eens opzochten hadden ze net een kleine, tweepersoons Bell helikopter gekocht om te kunnen shoppen en om naar de golfclub te kunnen gaan vliegen. Dit vervoermiddel was erg populair in de kringen waar zij zich in bewogen en je moest natuurlijk wel meedoen, wilde je er bij horen. Als dat maar goed gaat dachten wij toen bij ons zelf. Hoe is het mogelijk dat geld mensen zo totaal kan veranderen. Ze waren niet meer de Pierre en Ria die wij kenden van vroeger uit onze straat, maar gewoon een stel rijke arrogante patsers geworden.  Zelfs hun taalgebruik hadden ze aangepast. Nederland was voor hen nu een brug te ver.  Daar kwamen ze niet meer. Ze behoorden nu tot de ,,beau monde,, en Frankrijk was nu voorgoed hun thuisland.  Ria kleedde zich naar de laatste mode, met uitzondering van de dagen dat ze op de golfclub werkte. Dat werken was niet echt nodig hoor, vertelde ze altijd aan een ieder die er om vroeg, maar ze vond het gewoon leuk een doel in het leven te hebben. Voorwaar een prima idee leek het ons toen. Maar telkens als we het stel in Frankrijk ontmoette kregen we de indruk dat Ria de geldbuidel beheerde en Pierre steeds meer naar haar ,,mondaine,, pijpen danste.  Ik vertrouwde haar niet, ze was aardig tegen ons, maar ik had de indruk dat ze steeds toneel speelde in haar eigen gecreëerde toneelstuk.

Er gingen zo’n twee jaren voorbij. We waren hen alweer zowat vergeten toen we op een morgen plotseling een brief van Pierre ontvingen uit Nederland...   Pierre had de brief met de hand geschreven. Het was een droevig verhaal. Ria was bij hem weg en het mooie huis was verkocht. Hij was blut. Geld was opgeraakt aan hun extravagante wijze van leven.  Ria had intussen een andere rijke, dit maal Engelse patser ontmoet en had hem van de ene in de andere dag voor haar nieuwe rijke vlam ingeruild. Ze was plotseling niet meer verliefd en hield ook niet meer van hem had ze hem gezegd.  Ze had hem helemaal kaal geplukt, zodat hij als een droevige kale haan op hangende pootjes naar Nederland was terug gekeerd. Nu woonde hij tijdelijk bij zijn oude moeder van 87 jaar en moest van de bijstand leven. 

Ik moest er eigenlijk hard om lachen, ook al was het nog zo’n  triest verhaal.  De sukkel. Zo heb je miljoenen en zo ben je ze in ruim twee en een half jaar weer kwijt. Hoe blind en dom kan een mens zijn. Nu moest hij proberen weer een baantje in Nederland te vinden om opnieuw met een Jan Modaal Salaris zich in leven te houden.  Ik wenste hem in gedachten sterkte, terwijl het beeld van zijn arrogante tronie en zijn opschepperij met zijn huis, land en helikopter me weer even haarscherp voor de geest kwam.     

C’est la vie, Pierre, dacht ik bij mijzelf, terwijl ik mij een kopje thee inschonk en mijn beschuitje op at.

 © Leonardo

19-01-2017 om 13:19 geschreven door Leonardo

Afzien in Afrikaanse hitte.

slechts een gekleurd dundoek verhult

haar lange slanke lijf

zonnestralen dringen door tot op haar huid

blote voeten laten sporen na op het hete zand

een huilend klein kindje sjokt moeizaam

aan haar linkerhand

op haar hoofd balanceert een waterkruik

ze valt me op door fraaie haar ranke figuur

donkerbruine ogen kijken me een seconde aan

dan loopt ze voort, vervolgt haar pad

haar dorpje is nog ver van hier

19-01-2017 om 12:38 geschreven door Leonardo

Liefderijke atmosfeer.

liefde ligt soms besloten

in hele kleine zaken van alledag

een glimlach, een handdruk

een arm om een schouder

en vooral ook

vriendelijke woorden van

hem of van haar die

jij graag mag

19-01-2017 om 12:37 geschreven door Leonardo

Islamitische overweldiging van Europa.

Amsterdam, januari 2050

Nederland werd in de twintiger jaren van de een en twintigste eeuw getroffen door drie grote rampen te weten;  De desastreuze natte zomers, een volledig ingestorte economie en vooral; de strenge islamitische overheersing.  Het is nu al weer het tweede jaar dat de IS kalifaatvlag van Abur Bakr-Al-Bagdadi in Den Haag wappert boven het paleis Noordeinde.  Eigenlijk is het een paar jaar geleden zonder slag of stoot verlopen voor de moordende horden uit het Midden-Oosten.  Nadat ze eerst al rap geheel Zuid-Europa hadden veroverd, de paus met zijn horde soepjurken uit het Vaticaan de Middellandse Zee in hadden gedreven, veroverde hun zusterorganisatie Boko Haram  in sneltreinvaart  Spanje.  Samen met een grote schare Moren, aangevuld met juist bekeerde zwarte Afrikaners, werd Spanje in drie weken onder de voet had gelopen.  Intussen was de hoofdmacht van de moordende moslims doorgestoten via Oostenrijk naar Duitsland. De Oostenrijkers zijn een gek volk. Ze bejubelden en verwelkomden zelfs de terugkeer van de haatzaaiende en moordende  islamitische benden alsof ze sinds de vroegere middeleeuwen nooit meer weg waren geweest.  

De Duitsers waren toch anders. Sommigen hadden zelfs echt verzet geboden, maar na vele reeksen gruwelijke strafrechtelijke executies waren ook zelfs de meest strijdvaardige Duitsers voor de islamitische overmacht gezwicht.  Met Nederland kende men helemaal geen pardon. De slappe Links-Liberale Nederlandse regering die sinds 2015 continu aan de macht was, had zich- traditioneel - al na de eerste schermutselingen direct zonder slag of stoot, met de handen in de lucht, overgegeven.  Een landje vol verwijfde lafaards met een grote bek, vonden de moslims.  Veel geschreeuw, met de vinger altijd gelijk naar anderen wijzen,  maar verder een volk zonder ruggengraat.  Het was ze trouwens in de Lage Landen helemaal nogal gemakkelijk gemaakt vanwege de al aanwezige vijfde colonne van Marokkanen en Turken van de derde generatie die al in die landen aanwezig was en rap hadden ingezien wie de sterkste in hun tweede vaderland zou worden.

De voormalige Nederlandse regeringsleiders moesten op het binnenhof in Den Haag de macht overdragen aan geselecteerde jongeren uit de Haagse Schilderswijk. Knullen die al tijdens het  slappe Nederlandse regiem naar Syrië waren vertrokken en thans weer waren teruggekeerd. Jongemannen die al op jeugdige leeftijd met de IS heulden.  Het voormalige Nederland werd thans geregeerd door een jong viermanschap onder leiding van Mohamed Jakül. Een negenentwintig jarige etnische Irakees wiens ouders al sinds de zeventiger jaren van de vorige eeuw als vluchtelingen in Nederland woonden.  Jakül was een echte misdadiger. Een man die sinds de vlucht naar Argentinië van de voormalige Nederlandse Koninklijke familie, alsmede na de overname van de macht in de Lage Landen, zichzelf tot onderkoning van Nederland, namens de IS, had gekroond. Hun Arabisch islamitische kalifaatwens was thans bijna vervult.  Nog even en dan beheersten ze geheel Europa.  Engeland was de laatste stap die nog moest worden gezet. Hun eigen islamitische ondergrondse strijdkrachten waren in dat laatste door hen fel begeerde deel van voormalig Europa al druk bezig met een bloedige ondergrondse terreur.  Het grootste deel van de vroegere Europese landen was thans reeds in hun handen.  Eurabia was nu de naam voor het gehate Europa.  Meteen na de val van de Europese landen was overal de sharia ingevoerd.   De strenge islamitische wetten die lijfstraffen, verminkingen, moord en doodslag goedkeurde. 

Overal op de straten patrouilleerden in het zwart geklede soldaten. Mannen met geweren en dolken. Hun hoofden bedekt met een zwarte muts, tulband en doeken die het gezicht vrijwel onherkenbaar bedekte.  Elke man die wat betekende droeg een lange Dubai Abaya  die tot aan de grond reikte.  Dagelijks waren er in de grote steden openbare executies.  Moorden op mensen die zich niet tot het islamitische geloof wilden bekeren. Onthoofdingen, waar de rest van de bevolking, verplicht naar diende te komen kijken.  Het waren meestal mannen, vrouwen en kinderen.  Meestal waren de slachtoffers eerst al wekenlang gemarteld. Een bezigheid die soms het avondvermaak van de bezetters vormde. Soms werd een gehele familie tegelijk terecht gesteld. Het bloedige gebeuren trok meestal ook vele honderden islamitische toeschouwers. Het waren uiteindelijk  de enige verzetjes die de bevolking restte. Bioscoop, theaters, sportstadions, café en restaurants  waren al maanden gesloten. Televisie kijken kon nog maar alleen naar de door de bezetters goedgekeurde programma’s. Lezen van andere lectuur dan de Koran was verboden. Wie bij huiszoeking werd betrapt op het lezen of in bezit hebben van niet goedgekeurde lectuur of boeken werd de ogen uit gestoken.  De economie was inmiddels  volledig kapot. Op de dam in Amsterdam was het grote oorlogsmonument voor de gevallenen zwart gespoten.  De IS vlaggen wapperden van alle officiële gebouwen.

Honderden bedrijven waren reeds stil gevallen. Gebouwen waren geplunderd of stonden leeg.  Dag en nacht hoorde men schotenwisselingen en geschreeuw van de in zwarte gewaden rondzwervende Arabische haakneuzen.  Er was zowat niets meer te koop in de door jeugdige Syrische geitenneukers leeggeroofde winkels waarvan de uitbaters inmiddels al waren onthoofd.  Veel jonge gezinnen moesten hun moeder missen.  Die was soms uit huis gesleurd om in een staatsbordeel als hoer voor de bezetters op te treden. Dat zelfde lot kende vele jonge meisjes. Vrouwen die zich op straat begaven zonder volledige bedekking door middel van een boerka, konden rekenen op een zelfde lot.  Jonge meisjes en alle overige jonge vruchtbare vrouwen moesten verplicht besneden worden.  Voormalige abortis klinieken dienden thans als besnijdeniscentra. Lange rijen volledig bedekte Hollandse vrouwen stonden dagelijks te wachten om deze clitorale ingreep te ondergaan.  Veel Arabische strijders hadden zich twee of meer jonge Hollandse vrouwen toegeëigend ter bevrediging van hun lusten. De vrouwen werden over het algemeen slecht en zeer wreed behandeld.  Alsof ze ingehuurde hoeren waren. Hollandse mannen waren er niet zo veel meer. De meeste waren; of vermoord, of gedeporteerd naar de binnenlanden van Syrië en Irak. Om daar als kanonnenvoer te dienen in de niet aflatende strijd tegen hun aartsvijanden Israël en Iran. Gruwel heerste in dat deel van de wereld, waar de lucht bezwangerd was door de geur van bloed, cordiet en verrotting.  De Arabische woestijnen lagen bezaaid met vernielde tanks, vrachtauto’s en ander oorlogsmateriaal.  Het gele zand van de woestijn was soms roodgekleurd van het bloed terwijl duizenden lijken in de hitte van de woestijn lagen weg te rotten.   Natuurlijk waren er ook nog steeds in de Lage Landen schermutselingen met kleine groepjes Hollanders die ondergronds de strijd tegen de Arabische overweldigers bleven voortzetten. Soms sneuvelden er enkele IS strijders in zulke gevechten die steevast  met onthoofding van onschuldige bewoners eindigden, als wraak acties, voor de dood van hun strijdmakkers. 

Ik draaide me in mijn slaap om in bed en schrok opeens wakker. Ergens hoorde ik opeens een geluid. Als door een wesp gestoken schoot ik  in bed omhoog en dwaalde mijn blik  naar de slaapkamerdeur waar ik een schaduw van een persoon in een lang donker gewaad meende te ontwaarden. In een flitsende reactie trok ik het laadje van het nachtkastje open, greep de kolf van de 22 Beretta die ik altijd voor noodgevallen heb klaar liggen, laadde razendsnel door, richtte en schoot.  De harde scherpe knal van de Beretta deed me mijn gedachten opeens weer ordenen  Kalk vloog van de deurpost af op de grond.

  ‘Wat doe je nou,’ schreeuwde mijn echtgenote ontdaan naast me in bed.  Ze trok gelijk aan het koord om het plafondlicht aan te doen. Het licht flitste aan waarna ik zag dat ik op de nieuwe jurk van mijn echtgenote had geschoten die op een knaapje aan de deurpost was opgehangen. Een klein gaatje ter hoogte van het middenrif liet zien waar mijn schot doel had getroffen. Ik zuchtte. Viel met het zweet op mijn gezicht achterover met mijn hoofd op het klamme kussen. Het pistool viel uit mijn hand op de grond. Ik had een gruwelijk nachtmerrie gehad. Alles was gelukkig toch alleen maar een droom geweest.  

© Leonardo

19-01-2017 om 00:00 geschreven door Leonardo

19-01-2017 om 00:00 geschreven door Leonardo

19-01-2017 om 00:00 geschreven door Leonardo

19-01-2017 om 00:00 geschreven door Leonardo

De heroïek van de autosport is verdwenen

Een kop waarvan ik geen woord terug neem. Ik meen het echt uit de grond van mijn hart als autosportliefhebber.  Naar mijn beleving is al jarengeleden de heroïek van de autosport verdwenen. Thans is het in vrijwel alle klassen van autosport slechts een rekengebeuren. Verworden tot een mathematische sport waar op de achtergrond de grote automobielfabrikanten meekijken en vooral flink meesturen  Natuurlijk erken ik dat het in vroeger jaren ook al zo was dat grote automobielfabrikanten hun stempel drukten op bijvoorbeeld de formule 1 races en de sportscar races, doch naar mijn beleving gebeurde dat wel veel minder duidelijk dan het tegenwoordig het geval is. Soms verlang ik, bij het aanschouwen op televisie van zo’n moderne formule 1 race, wel eens terug naar de tijd dat kleine, veelal particuliere teams, de strijd met elkaar op de baan aanbonden.  Dan denk ik wel eens: waar zijn die merken van toen toch allemaal gebleven en wat is er uiteindelijk van die toen der tijd internationaal bekende rijders geworden. Leven ze nog en wat voor maatschappelijke positie hebben ze uiteindelijk na hun race carrière ingenomen.  Gewoon vragen die in mijn hoofd uit sentimentele gronden aan mijn gedachten ontspringen.  Veel rijders die vroeger in mijn kinderjaren tot mijn persoonlijke favorieten behoorden zijn inderdaad reeds overleden. Doch een enkele toenmalige coureur, zoals Sir Stirling Moss, leeft nog. Sommige van die voormalige formule 1 rijders zijn gestorven als gevolg van hoge ouderdom of  misschien door een opgelopen ziekte, terwijl sommige anderen helaas aan de gevolgen van een raceongeluk voortijdig het leven lieten.

Om die races hing in de vijftiger en zestiger jaren van de vorige eeuw een aparte tot de verbeelding spreken heroïsche sfeer. Een sfeer die mij als kind trof toen ik als 10 jarig jongetje met mijn vader voor het eerst meeging naar een autorace op het circuit van Zandvoort. Alles ging toen, zeker ook qua organisatie, wat meer amateuristisch, bijna kinderlijk speels, zou je kunnen zeggen als je het met de huidige formule 1 organisatie vergelijkt. De rijders waren toen echte helden en werden door de mannen dan ook als zodanig vereerd terwijl sommigen door veel vrouwen soms als het ware werden aanbeden. Althans…, sommige knappe en interessante rijders. Een snelle Italiaanse jongeman brak in die vijftiger jaren van de vorige eeuw vaak veel vrouwenharten.   Sommige oudere lezers zullen zijn naam vast nog wel herinneren, namelijk Eugenio Castellotti.  Een man die voor vrouwen alles mee had wat zijn uiterlijk en charme betrof. Een jongeman van rijke, adellijke ouders die zijn hart op heel jonge leeftijd reeds had geschonken aan de gevaarlijke autosport.  Dat vrouwen als een blok voor hem vielen was op zich niet zo vreemd, want hij was jong, knap en sneller dan een orkaan, die mooie Eugenio.  In wezen had hij alles mee. Geld, uiterlijk en leeftijd, doch oud en echt gelukkig zou hij helaas toch niet worden.  

Zijn familieleden hadden vermogen vergaard in het Italiaanse bankwezen. De vader van Eugenio besloot na de vernietigende Tweede Wereld Oorlog welke ook Italië flink had geraakt om toch weer een handelsbankkantoor in Milaan op te starten.  Na verloop van tijd verhuisde de familie van de grote stad Milaan naar het platteland, naar het kleine stadje Lodi gelegen aan de rivier de Adda op een kleine twintig kilometer ten zuidwesten van Milaan. Hier groeide Eugenio op in een prettige huiselijke sfeer aan de rand van de stad, in de rust en schoonheid van de Italiaanse Povlakte.  Het autoracen had hem op reeds jonge leeftijd al snel te pakken. Met geleende of gehuurde race en sportwagens liet hij zich al rap op de circuits zien. Op twintig jarige leeftijd kocht hij bij een autohandelaar een gebruikte Ferrari 166 Barchetta.  Hij won een paar wedstrijden van weinig belang maar wist zich na verloop van tijd toch goed in de kijker te rijden. Hij viel op door zijn aanvallende rijstijl. Toch was het niet Enzo Ferrari die hem overhaalde om voor diens team te komen rijden, doch Gianni Lancia. De eigenaar van het Lancia autoconcern dat sinds enkele jaren eveneens in de formule 1 en in de sportscar races actief was.  Eugenio vestigde  als jongste rijder van het Lancia team de aandacht op zich gedurende een race in Ierland. Tijdens die Dunrod Tourist Trophy race door straten en over wegen van het Ierse platteland, reed de jonge Castellotti zich met de Lancia D24 goed in de kijker. Als snel zat hij met zijn 21 jaar achter het stuur van een formule  1  racewagen.  De combinatie Lancia – Castellotti was een succes. Ze waren in 1954 het enige team dat de zogenaamde Zilver Pijlen van Mercedes die in die jaren, net als thans in 2015 – 2016  vrijwel onoverwinnelijk waren op gelijk niveau partij konden geven. Maar een goed jaar na zijn toetreding bij Lancia sport, enkele dagen na afloop van de Belgische Grand Prix, verkocht Gianni Lancia zijn complete raceorganisatie aan Enzo Ferrari.  Castellotti kwam aldus bij Ferrari in dienst maar bleef in de vertrouwde Lancia D 50 rijden. Die raceauto was al rap door Ferrari omgedoopt in de Lancia-Ferrari D50.

Veel andere rijders in die tijdwaren soms jaloers op de knappe Eugenio die vrijwel altijd werd omringd door vrouwelijk schoon. Afbeeldingen van zijn persoon, al dan niet met een helm op het hoofd of in de hand, circuleerden al snel in de media. Hij werd een zogenaamde bekende Italiaan. Een man die op straat werd herkend. En een man voor wie  de voordeur van de woning van elke aantrekkelijke vrouw  al open ging als hij alleen maar even vriendelijk ging glimlachen. Dat was de andere Eugenio, de charmeur en verleider. Het was een man met grote karakter tegenstellingen. Soms nukkig en snel geprikkeld als aan wensen niet snel genoeg werd voldaan, doch aan de andere kant een innemende persoonlijkheid en een man met een groot hart en passie voor de autosport. Hij zou en moest de beste op de Europese circuits worden, hield hij zich steeds voor. Dagelijks trainde hij, liep hij vele kilometers. Deed hij spieroefeningen voor de armen en benen en was hij daarna achter het stuur van zijn vertrouwde bolide te vinden.  Het is overigens tot jaren na zijn noodlottige raceongeval op 14 maart 1957 een onderwerp van discussie geweest of zijn gedachten gedurende zijn testrace op de baan van Modena misschien toch te sterk beïnvloed waren door zijn ergernis om niet aan zijn geplande vakantie te kunnen beginnen samen met zijn toenmalige geliefde, de knappe Italiaanse actrice en danseres, Delia Scala.  In zoverre had Enzo Ferrari misschien in latere discussies over et ongeval van Castellotti toch wel een beetje gelijk. Want als je achter het stuur van zo een racemonster zit  dan moet je de gedachten kunnen concentreren op hetgeen je mee bezig bent en je niet door andere zaken laten afleiden..

Zijn plotselinge overlijden kwam in die jaren als een schok voor veel autorace enthousiasten als ook voor veel gewone Italianen.  Hun held was er opeens niet meer. Castellotti had die dag van het ongeval juist aangekondigd een korte vakantie op te willen nemen en was reeds op weg naar huis toen Enzo Ferrari hem bij de fabriekspoort liet tegenhouden. Er was iets voorgevallen dat volgens de directeur een onmiddellijk antwoord vereiste.  Tijdens het testwerk op het enorm snelle beton van het Modena Autodrome had juist die morgen de Franse  coureur, Jean Behra in een Maserati 250S een nieuw ronde record  neergezet en daarmee het oude record dat al meer dan vijf jaar op naam van Ferrari stond verbeterd.  Een regelrechte schande vond, Enzo Ferrari. Terwijl dat ook nog eens gebeurde op hun eigen Ferrari testcircuit wat zowat in de achtertuin van de Ferrari fabriek was gelegen…

  ‘Vrouwen moeten maar even wachten, Eugenio,’ schijnt Ferrari te hebben gezegd tegen zijn pupil. ‘Er is nu even wat belangrijker werk te doen.’  Teleurgesteld en enigszins uit zijn doen om zijn afspraak met Delia Scala te moeten afzeggen, schijnt de jonge Eugenio vervolgens in de  Lancia Ferrari D50 te zijn gestapt om dat vervloekte baanrecord weer terug te brengen op de plaats waar het volgens zijn werkgever thuis hoorde. Namelijk…, bij Ferrari…  Doch een verliefde man zijn pleziertje met zijn geliefde onthouden kan verkeerd uitpakken. Dat is tenminste de conclusie van deskundigen die over het leven van Eugenio Castellotti hebben gepubliceerd. Het ging dan ook in die bewuste testrit al heel snel mis.  Op het liederlijk snelle circuit van Modena schoot de zware raceauto van Castellotti reeds in de eerste hairpin met  zeer hoge snelheid van de baan. De wagen sloeg enkele malen over de kop en Castellotti werd eruit geslingerd. De rijder vloog enkele meters door de lucht en kwam ongelukkigerwijze met zijn lichaam tegen een betonnen drager van de in die bocht gebouwde tribunes terecht. Hij was op slag dood…

Het ongeval van Eugenio Castellotti is er een uit een reeks van velen die bij betere communicatie, organisatie en vooral betere veiligheid op en rond de baan misschien hadden kunnen worden voorkomen. Wat dat betreft is er open rond de circuits veel verbeterd.   De toenmalige techniek was echter nog lang niet zo ver als tegenwoordig, terwijl de rijders vrijwel onbeschermd, zonder gordels en met gemis aan zogenaamde rolbeugels in de auto zaten. Neem daarbij de akelig smalle velgen met banden, de veel minder accuraat werkende trommelremmen  en stuurinrichting en de vaak primitieve afwerking van dergelijke racewagens, en je hebt eigenlijk een fraai ogende, snelle rijdende doodskist onder je billen.  Een flinke schuiver waarbij de racewagen, als je pech had, ook nog eens omrolde zorgde er in de meeste gevallen voor dat de rijder het niet overleefde. De lijst van coureurs die in die vijftiger en begin zestiger jaren van de vorige eeuw in het, zogenaamde harnas, zijn gestoven zijn er vele.

Eugenio Castellotti,  een naam die uw schrijver echter niet zal vergeten. Een man met een groot hart en passie voor de autosport. Slechts een klein standbeeld in de stad Lodi brengt misschien dagelijks een herinnering terug aan, Bello Eugenio, bij hen die dat standbeeld passeren.  

©  Leonardo

19-01-2017 om 00:00 geschreven door Leonardo

De dichter en de fluitiste.

Het was zo’n echte miezerige koude Hollandse zaterdagmiddag in half februari. Echt zo’n dag waarbij je het liefste zo snel mogelijk in huis bij de kachel kruipt met een kopje thee, een koekje en een goed boek.  Zo’n dag waarbij je medelijden krijgt met de mensen die het rotweer moeten trotseren. Maar  vreemd genoeg was het ondanks het koude weer toch nog redelijk druk in de stad. Bladeren en motregen, opgezweept door plotseling optredende windvlagen, sloegen de mensen in de straten om de oren. Die gure zaterdag was tot een dag van poëzie uitgeroepen. Een landelijke manifestatie die beslist een beter weersbeeld verdiend had. Een plaatselijk boekhandelaar had voor zijn grote winkelruiten, net naast de ingang van zijn zaak, een soort tent met een klein podium neergezet. Een dichter las hier voor uit eigen werk. Het was een opvallende man van een jaar of vijf en vijftig. 

Zo op het eerste gezicht leek het een echte artistiekeling, een man die zich had teruggetrokken in zijn eigen wereld en weinig oog had voor zijn verschijning.  Terwijl hij achter zijn muziekstandaard stond waarop zijn vellen papier met zijn teksten lagen vastgeklemd, viel vooral zijn uitmonstering nogal op. De man zag er in dit koude weer vrij sjofeltjes en te dun gekleed uit.  Zijn diep gerimpelde grauwe gelaat gesierd met een flinke rode neus gaven de bezoeker de indruk dat zijn trouwste maatje de fles cognac was die op een tafeltje naast hem stond.  De lange warrige donkerblonde haren vertoonden al flink wat sporen van grijs. Het ouderwetse metalen uilenbrilletje op zijn neus, deed hem veel ouder lijken dan hij uiteindelijk in werkelijkheid was.  Maar het meest opvallende aan de man was toch wel zijn kleding.  De lichtbruine zomerpantalon en het dunne rood met zwart geblokte cowboyshirt,  met daarop het opengeslagen lerenvest,  was hetgeen sommige toeschouwers de wenkbrauwen deed fronsen.  Zijn kleding was totaal niet was afgestemd op het gure koude weer van die dag.

De boekhandelaar had een bescheiden geluidsinstallatie beschikbaar gesteld zodat de dichter zich in elk geval goed verstaanbaar kon maken. Naast hem op een klein klaptafeltje, stond een thermoskan koffie, en de reeds gememoreerde  halfvolle fles cognac. De wind rukte af en toe  aan de tentluifel en deed de paar toeschouwers die stonden te luisteren huiveren en de jaskraag hoog op zetten. De dichter scheen  echter geen last van de kou te hebben. Na elke tien gedichten nam hij glimlachend een slok uit de fles cognac, liet vervolgens een harde boer, waarna hij de cognac vervolgens wegspoelde met wat koffie. Er stonden steeds slechts enkele mensen te luisteren naar de poëzie die de dichter ten gehore bracht. De meeste mensen liepen na hun blik even op de stellage te hebben geworpen  gewoon door, hun hoofden gebogen in de striemende regen en wind.  Een meisje stond al enige tijd naar hem te luisteren. Een leuke meid, van een jaar of zestien, met lang donkerblond haar dat als een waterval over haar schouders viel. Ze had een klein rood mutsje op haar hoofd en in tegenstelling tot de dichter was ze met haar gevoerde winterjas en hoge laarzen wel op de tijd van het jaar gekleed. Ze klemde een langwerpig zwart muziekkoffertje stevig tegen zich aan. Toen de dichter weer een pauze hield stapte het meisje op hem af. ‘U zou met dit slechte weer eigenlijk wat vrolijker gedichten moeten declameren. Dat spreekt de mensen in deze kou meer aan denk ik.’ De dichter nam een slok cognac en keek haar even doordringend aan. ‘Misschien heb je gelijk, ik heb werk genoeg bij me om voor te dragen. Je lijkt me een slimme meid, misschien moet ik maar doen wat je zegt.’

Nadat ze nog  even met elkaar van gedachten hadden gewisseld pakte het meisje het koffertje uit en zette voorzichtig haar fraaie zilveren dwarsfluit in elkaar. Ze blies vervolgens even een paar losse noten, waarna ze een kort stukje Vivaldi speelde wat haar een dankbaar applaus van de paar aanwezige toeschouwers opleverde. Na weer enkele ogenblikken van overleg begon de dichter een volgende gedicht te declameren hetgeen het meisje in de intervallen  voorzichtig met de tonen uit haar dwarsfluit op de achtergrond begeleidde. Haar spel en vooral de warme klanken van haar fluit deden de mensen die al waren doorgelopen opeens omdraaien en terug lopen naar de tent met het podium, waarop de jonge muzikante en de dichter nu hun gezamenlijke voordracht  hielden.  

Al snel ontstond er een grotere groep toehoorders die na enige minuten te staan luisteren de winkel in wandelden. De winkelier had al snel in de gaten dat het sfeertje voor zijn winkeldeur ten voordele was veranderd. Er liepen opeens veel meer mensen in zijn zaak en de verkoop van lectuur en boeken steeg eveneens beduidend. De man vroeg zich af of dat door de dichter of door het meisje met de fluit kwam. Na een goed uur was het geluid van de dwarsfluit verstomd.  Het werd buiten al wat schemerig.  Het meisje was verdwenen en de dichter moest het verder weer alleen doen.  Om vijf uur in de namiddag vond de dichter het mooi geweest. Hij liep de winkel in om zich te laten uitbetalen en verdween daarna snel in duister van de wintermiddag richting het een straat verder gelegen café.  

  ‘Hoe ging het vanmiddag in de stad?’ vroeg de kastelein belangstellend.

  ‘Klote middag,’ zei de dichter.  ‘Het is dat er een lief popje met een dwarsfluit langs kwam. Dat redde mijn middag een beetje, maar soms vraag ik me wel af waarom ik nog steeds zo gek ben om hier mee door te gaan. Mensen zijn tegenwoordig niet meer geïnteresseerd in poëzie,’ zei de man, waarna hij zijn zoveelste cognacje van de dag nuttigde, afrekende, en naar zijn pensionkamer vertrok.

©  Leonardo

19-01-2017 om 00:00 geschreven door Leonardo

De blonde serveerster.

Het was reeds des middag half vier toen Pascal bij brasserie ˈChez Lou Louˈ in de rue Dugommier arriveerde. Het was minder fraai weer geworden dan hij had verwacht. In elk geval geen weer ombuiten te zitten. Pascal liep het terras op, wierp een bezorgde blik op de bewolkte lucht en keek toen eens om zich heen, waarop hij besloot om toch binnen te gaan zitten. Bij de bar aanschuiven leek hem overigens niet erg aantrekkelijk, dus liet hij zijn ogen door de ruimte dwalen om een goede, wat rustige en afgezonderde plaats, voor een gesprek te ontdekken. Het lokaal was slechts matig bezet.  Twee mannen in werkkleding zaten aan de bar terwijl twee stellen bejaarde cafébezoekers aan een tafeltje bij het raam wat ongeïnteresseerd met elkaar zaten te praten.

Op korte afstand van de grote ouderwetse houtkachel, stonden vier grote ouderwetse fauteuils met een tafeltje.  Pascal liep er heen en liet zich in een van de comfortabele  lederen zetels glijden. François, zijn compagnon, met wie hij hier had afgesproken was er nog niet. Zijn blik dwaalde rond door het lokaal en bleef hangen op het mooie schilderij boven de bar. Een jachttafereel, dat door een voor hem onbekende schilder prachtig was vastgelegd.  Op het moment dat hij wat wilde bestellen kwam François hijgend binnen gelopen, koffertje in de hand en zijn regenjas over de arm. Het was uiteindelijk zijn idee geweest om hier, op deze locatie,  af te spreken voor het doornemen van een belangrijk zakengesprek met een nieuwe potentiële afnemer.

  ‘Hallo Pascal, wordt klote weer buiten. Heb je al wat besteld…?’

Pascal beantwoorde zijn vraag ontkennend. Maar wenkte tegelijk de opvallende rondborstige dame die aan de rand van de bar met haar grote fletse blauwe ogen de zaak in de gaten hield. De vrouw kwam met een opvallend loopje naar hun tafeltje toe en vroeg toen met een wat hoge, kirrende stem, wat de heren wensten te drinken.  De twee mannen keken haar met enige verbazing aan. De serveerster was een opvallende  niet te missen verschijning. Ze was gekleed in een zogenaamd haltertopje dat slordig over twee enorme borsten was gespannen. Ze had mooi gevormde, kunstmatig gebruinde benen die uit haar uiterst korte jeansrokje te voorschijn kwamen. Het rokje was enigszins bevlekt door spoelwater en drank en had duidelijk betere tijden gekend. Aan de achterzijde zaten rafels aan de stikranden.   Beide mannen keken haar met kennersblikken aan en gaven toen de bestelling door terwijl ze even moesten glimlachen toen de vrouw opzichtig aanstalten maakte om weer naar de bar terug te lopen.

Terwijl de serveerster  naar de bar weg dribbelde op haar hoge hakken en haar te brede wiegelende billen heen en weer bewogen, de enorme borsten en te slappe buik alle kanten op wiebelden, kwamen beide mannen tegelijkertijd tot de conclusie dat ze haar seksuele aantrekkingskracht wel in hoge mate overschatte.  

Terwijl een barman met een enorme snor de drankjes voor de gasten achter de bar klaar maakte, stond de blonde serveerster - want ze namen aan dat ze dat toch echt was, aan de rand van de bar overdreven te poseren.

Pascal en François bekeken haar wat aandachtiger, waarbij het hen opviel dat haar kleding eigenlijk totaal niet in overeenstemming was met het weerbeeld van die dag. Haar borsten waren daarbij zo groot dat ze eerder een afstotende en onnatuurlijk indruk, in plaats van een aantrekkelijke indruk maakten. Onder haar taille was ze veel dikker dan ze zelf scheen te beseffen, terwijl haar veel te zware en te brede kont,  haar figuur eerder schaadde dan het voordelig benadrukte. Maar het waren vooral die borsten die een overrompelende indruk op de mannen maakte.  Ze waren zo groot dat de tepels als een soort kiezelstenen door het haltertopje heen dreigden te breken.  Met een wat omfloerste blik keek de serveerster naar buiten richting het terras, totaal van de buitenwereld afgesloten leek het de twee gasten.  De barman tikte even later op een blad, wat aanleiding voor de blonde pseudoactrice was om in actie te komen. Ze pakte het blad met de glazen bier op en liep weer in een kalme dribbelgang naar het tafeltje François en Pascal toe.

Bij haar aankomst bij het tafeltje van de twee mannen boog ze zodanig voorover, dat beiden een goed zicht hadden op het enorme ravijn dat door haar borsten werd gevormd. Het strakgespannen haltertopje had grote moeite om de enorme vleesmassa binnenboord te houden, terwijl Pascal moeite had om zich in te houden en de aandrang wist te beheersen om even de dikke tepels tussen zijn vingers te masseren.  De vrouw richtte zich weer op en nam opnieuw een uitdagende pose aan terwijl ze aan de gasten vroeg of ze nog iets te wensen hadden. Toen dat niet het geval was dribbelde ze weer met haar schuddende vetlagen en haar op en neer deinende borsten naar de bar terug.   Het was eigenlijk, als je goed beschouwd, gewoon een zielige vertoning. Een vrouw van ruim vijf en vijftig  jaar die probeerde een tienermeisje na te doen.  De twee mannen bepaalden zich intussen tot het doel en het waarom van de afspraak op deze locatie en verloren voor een moment de blonde serveerster uit het oog.

Toen ze met hun bespreking klaar waren en hadden afgerekend, liep de serveerster vlug  op haar dribbelpasje voor hen  uit om de inmiddels gesloten terrasdeur voor hen open te doen.  Haar grote slappe, blubberige borsten schommelden en trilden angstaanjagend in een, kennelijk naar haar idee, een seksueel provocerende vertoning moest voorstellen. Haar loopje was echter naar het idee van Pascal en François duidelijk ingestudeerd.  Met enige moeite wisten ze zich naar buiten te bewegen en haar te passeren zonder de twee naar voren stekende vulkanen aan te raken.

  ‘Ongelooflijk, hoe onflatteus een vrouw van haar leeftijd er uit kan zien en haar vrouwelijke waardigheid te grabbel kan gooien,’ zei François zacht tegen zijn collega toen ze buiten liepen.

De serveerster bleef in de al eerder aan hen gedemonstreerde pose nog even in de deuropening staan en wierp hen een laatste, duidelijk gespeelde, sensuele blik toe.  Als het ware een kopie van een figuur uit een tweederangs film uit de vijftiger jaren van de vorige eeuw. Haar ene been iets opgetrokken en haar linker hand wat omhoog, leunend tegen de deurpost. Alleen de sigaret in haar mond ontbrak aan het beeld dat ze kennelijk wilde  uitstralen.  François liep door, maar Pascal draaide zich nog even om, waarop de serveerster hem met omfloerste stem vroeg nog eens langs te komen.  Pascal bleef even staan, waarop ze hem toefluisterde dat ze hier maar tijdelijk werkte en eigenlijk bij de film wilde.  ‘Ik heb zelfs acteerlessen gevolgd,’ deelde ze Pascal mede.

De serveerster deed nog een laatste poging indruk op hem te maken, maar Pascal groette haar en volgde snel zijn compagnon die al naar de auto toeliep.

  ‘Wat een sletterig geil wijf was dat, vond je ook niet?’ vroeg François aan hem toen ze wegreden.  ‘Ik kreeg als het ware een antikick van haar aanwezigheid. Ben blij dat we daar weg zijn.

©  Leonardo 

19-01-2017 om 00:00 geschreven door Leonardo

Circus Salvatori.

Het zal half drie in de middag zijn geweest toen de vijf en veertig jarige François Mourir met zijn tractor via het zandpad over zijn land terug reed naar de  smalle macadamweg die het ,,Cirque de Baume,, vormt. De mooie smalle ringweg die het prachtige keteldal van Baume-les-Messieurs, gelegen in de Franse Jura,  omsluit.  François was een hardwerkende, wat opvliegende man. Een man met een kort lontje die snel gepikeerd was als er iets in zijn omgeving veranderde zonder dat hij daar kennis van had gehad. Hij was verder het prototype van de Kleine Franse keuterboer die zijn inkomen moest halen uit wat veeteelt, akkerbouw en wijnbouw.  Zijn weilanden waarop en veertig witte Charolais koeien graasden waren op enige afstand van zijn bouwvallige oude boerderij gelegen. Al met al moest hij dagelijks met zijn bejaarde roestige Renault tractor een aardig stukje rijden om bij zijn vee te komen.  Toen hij het zandpad afreed, schrok hij van het veranderde beeld  van zijn vertrouwde omgeving dat zich voor hem opdoemde . Hij was ontzet en verbolgen over hetgeen hij aanschouwde. Te gek voor woorden vond hij het om in deze gewijde omgeving, op steenworp afstand van de grote oude Abdij van dit Franse dorpje,  opeens een klein circus te ontwaarden. Hoe kwam men op het idee om daar een circustent neer te zetten, vroeg hij zich af.

En ook al werd de abdij al lang niet meer door monniken bewoond, dan nog kon je op deze heilige grond volgens, François, geen circus plaatsen.  Twee kamelen, een grote kangoeroe en enkele gevlekte pony’s liepen ongegeneerd langs de weg en zelfs in de abdijtuin te grazen. Ongehoord vond François. Even verder stond in het gras langs de weg een rekstok opgesteld. Twee schaars geklede jongedames waren aan de provisorisch opgezette rekstok oefeningen aan het doen die hem zichtbaar het schaamrood op het gelaat deed komen.  Hoe kon monsieur, le maire hier in hemelsnaam toestemming voor hebben verleend, en dan op deze plek nog wel, vroeg hij zich op zijn tractor af. Het ergste was nog dat de kleine circustent deels op zijn eigen landbouwgrond was neergezet, waarschijnlijk omdat zijn deel van het land - dat hij overigens deelde met de gemeente - in de schaduw van de hoge wit uitgeslagen kalkrotsen  lag. François zette de rokende en bonkende tractor neer voor de circustent en stapte af waarna hij met grote passen naar de tent toeliep waar een tweetal stevige dames bezig was een primitieve kassa in elkaar te zetten.  De directeur van het circus bleek een grote vent te zijn met een bos krullend zwart haar. De man had een vreemd wijd vallend en van voren opengeslagen hemd aan waardoor zijn gespierde half ontblootte bovenlijf zichtbaar was. Een rode wijde pantalon en een stel vreemd gevormde goudkleurige schoenen aan zijn voeten maakten zijn plaatje compleet.  Twee grote goudenringen sierden zijn oren. De circusdirecteur hoorde de bezwaren met een glimlach aan en vertelde de boze François dat hij expliciete toestemming had om hier zijn circus voor twee dagen te mogen neerzetten. 

  ‘Ach monsieur…, ik begrijp het best wel,’ zei de circusdirecteur met een vette glimlach. Alles berust waarschijnlijk gewoon op een klein misverstand. En we staan slechts twee meter op uw grond, dat moet toch geen bezwaarzijn lijkt mij zo.

   ‘Dan had u dat toch eerst even met me kunnen overleggen,’ sputterde François tegen.

   ‘Ja, goed…, dat hebben we inderdaad verzuimd.  Maar weet u: We wilden  met de huidige hitte graag wat schaduw op de tent hebben vandaar onze beslissing om hier maar te gaan staan.’ François moest over deze woorden even met een rood gelaat van opgekropte woede nadenken.  

  ‘Maar komt u toch eens kijken wat wij als circus allemaal te bieden hebben, monsieur. Ik nodig u hierbij uit voor de avondvoorstelling. U krijgt een gratis ereplaats van mij op de tribune, samen met uw vrouw en eventuele kinderen.’  François mopperde nog wat door maar nam de uitnodiging toch aan. Thuis gekomen vertelde hij het hele gebeuren aan zijn echtgenote Marie die verheugd reageerde.

 ‘Jeetje, wat leuk…, dat doen we François. Uiteindelijk komen we zowat nooit ergens terwijl ik zeker weet dat de kinderen dit ook heel leuk zullen vinden.’ François schudde even zijn hoofd, verzuchtte vervolgens dat het zonde van de tijd was, maar gaf uiteindelijk toch toe om met elkaar van de aanbieding gebruik te maken.

De ludieke bokswedstrijd in het circus.

Omstreeks acht uur die avond  meldde François zich samen met zijn echtgenote en hun twee kinderen bij de kassa van het circus. Monsieur Salvatori, de circusdirecteur,  stond hen al met een brede glimlach op het gelaat op te wachten en begeleidde hen naar de zogenaamde ereplaatsen die zich vooraan, in het midden van de onderste rij, bleken te zijn gelegen. De bijdehandse circusdirecteur speelde zelf de rol van clown en kondigde ook de overige nummers aan. De kinderen genoten volop van het spektakel en ook François en Marie kregen de handen op elkaar voor de verschillende attracties. Na het leuke hondennummer dat werd uitgevoerd door vier Poedels, twee Cocker Spaniels en een Teckel kwam monsieur Salvatori aankondigen dat er een heel bijzonder circusnummer zou worden vertoond namelijk; een bokswedstrijd tussen een Kangoeroe en een eventuele manspersoon uit het publiek die het zou aandurven de kangoeroe uit te dagen. Op de winnaar wachtte, eeuwige roem, alsmede een fles champagne van onduidelijke afkomst.  Terwijl de ring werd neergezet en het gejoel van het publiek aanzwol tot een orkaan liet een nukkige François zich toch overhalen door zijn vrouw en kinderen om ook mee te doen.  Met een vuurrood gezicht en vele schouderklopjes van buren en kennissen verliet François de tent om zich  buitende tent in een woonwagen van het circus in passende bokskleding te steken.  Een paar minuten later kwam François terug, grijns op zijn gelaat, de handen omhoog geheven welke inmiddels van  bokshandschoenen waren voorzien, terwijl een paar speciale sportschoenen met antislipzolen aan zijn voeten zaten. Het publiek joelde en gilde dat het een lust was.  De sfeer was gespannen en de meest onsmakelijke kreten vlogendoor de tent. De aanwezige dorpsgenoten lieten zich even van hun andere kant horen.

  ‘Het gaat maar over één ronde beste mensen,’ schreeuwde de lachende monsieur Salvatori boven het gejoel en geschreeuw uit. ‘Als monsieur François weet te winnen krijgt hij de grote fles Champagne die naast mij staat.’

De bel ging en François nam, voor zover mogelijk, een professionele bokshouding aan. Maar voordat hij zijn hoofd weer helemaal had opgetild, had hij al een enorme muilpeer van de kangoeroe te pakken. Hij sloeg achteruit tegen de touwen aan.  François hield zich groot ondanks dat hij stond te trillen op zijn benen en het bloed reeds flink uit zijn neus liep.

  ‘Kom op François, sla het beest op zijn kop, doe wat, sta niet zo dom te kijken…, sla hem dood, sla hem dood,’ krijste zijn hevig opgewonden echtgenote die blijkbaar een hysterische aanval nabij was. 

Maar het zou François niet lukken zelfs maar in de buurt van de kangoeroe te komen, want het dier kende gewoon het verschil niet tussen boksen en kickboksen…  Op het moment dat François naar voren sukkelde om de kangoeroe een enorme klap te geven schopte het dier hem keihard in de onderbuik en gaf hem daarna ook nog een ferme dreun op het gezicht waarna François met een smak onderuit ging en meer dan tien tellen buiten westen bleef liggen. De strijd was al na vijfentwintig seconden reeds over. De kangoeroe liep vervolgens overdreven met de gehandschoende voorpoten omhoog geheven door de ring terwijl de ongelukkige François door een drietal heren met bebloed gelaat en een vermoedelijk gebroken neus werd afgevoerd.

Circusdirecteur Salvatori hief breed lachende de armen omhoog om tot een applaus voor de ongelukkige François op te roepen en vervolgens een nieuwe kandidaat aan te kondigen, alhoewel de overige kandidaten na het zien van de eerste match, niet bepaald stonden te trappelen van enthousiasme.  Marie en de kinderen hadden het overigens verder wel gezien en snelden naar buiten om te kijken hoe het met François ging. Deze zat buiten op een bankje met een dichtgeslagen oog en een tweetal watjes in de neus suf voor zich uit te kijken. Zijn oog waar hij een natte theedoek tegenaan drukte was zowat volledig dichtgeslagen.

  ‘Gaat het weer een beetje, François,ˈ vroeg Marie plagend, terwijl ze duidelijk moeite had om haar lachen in te houden.   ‘Zal morgen wel weer beter gaan, François, dat weet ik zeker. Kom dan gaan we naar huis, want zo kun jij je eigen hier immers niet meer vertonen lijkt mij.’ Twee weken later, na bezoek aan een hospitaal wegens zijn neusbeschadiging, was zijn linkeroog nog steeds niet helemaal geopend. Een grote blauwe plek rond zijn oog gaf aan waar de kangoeroe hem had geraakt. Ook zijn tere delen waren nog altijd pijnlijk van de schop die hij daarop had ontvangen. Nee…, François zou zich wel niet meer in een circus laten zien, die had zijn portie circus wel gehad.

©  Leonardo

19-01-2017 om 00:00 geschreven door Leonardo

Blues in de kerk.

Ooit, lang geleden in Frankrijk…

Het was druk op het plein voor de kerk.  Niet zozeer dat de kerk een toeloop van kerkgangers had. Nee dat beslist niet. Het had te maken met de drie donkere muzikanten en een blanke jonge vrouw die in de hoek van een voorportaal van het kerkgebouw hun muziek ten gehore brachten. Blues was het. Harde snijdende gitaarmuziek in kombinatie met de tonen van een blues-harp begeleidt door een kleine drumsessie en basgitaar. 

Ik bleef stilstaan, aangetrokken door de tonen van de gitaar. De gitarist was een virtuoos. Snelle en ongewone rifjes wisselden af met ingetogen geluiden van zijn gitaar.  Fantastische muziek welke wel is waar misschien niet geheel en al  in de gewijde ruimte van het kerkgebouw paste, maar in elk geval wel publiek trok.  Er stond al gauw een kleine zestig mensen, jong en oud, op het ritme van een snel nummer mee te stampen en te klappen. Zoveel bezoekers trok de kerk allang niet meer gedurende de zaterdag en zondagmis. Meneer pastoor had overigens bereidwillig aan de drie mannen en de jonge vrouw toestemming gegeven om hier te musiceren.

Voor mij waren het onbekende muzikanten  in de leeftijd variërend van vijf en twintig tot vijftig jaar oud.  De mannen spraken goed Frans met een zwaar Amerikaans accent. De vrouw sprak alleen Amerikaans-Engels. Ze bleken uit de Amerikaanse staat Louisiana afkomstig te zijn en bezig te zijn met een soort van muzikale trektocht door Europa. The Blues Adventure, zo heette hun kleine gezelschap.  Hun muziek hield het midden tussen de moderne harde Big City blues en de meer ingetogen Mississippi blues. De mondharmonicaspeler, de oudste van de muzikanten, zong af en toe op een nummer met een harde  gravel-voice.  Zo’n stemgeluid dat je eigenlijk alleen bij sommige negroïde mannen aantreft.  Het paste geweldig goed bij de nummers die ze speelden.

Ik stond er een tijdje bij te luisteren waarbij het me opviel dat er vrijwel niemand van de toehoorders wegliep. Sterker nog;  het aantal toeschouwers groeide gestaag.  Iedereen die langskwam bleef stilstaan en luisterde naar de soms zeer bijzondere fonetische klanken die weerklonken in de hal van de kerk als gevolg van de weerkaatsing van het geluid tegen de hoge kale muren.  Na een goed uur hielden de muzikanten het voor gezien.  Er stond een muziekstandaard met een bolhoed er aan geknoopt. Verschillende mensen deponeerden daar enkel centimes in als beloning voor het optreden. De mannen borgen de instrumenten op in een nis van de kerk, trokken de stekkers uit de contactdozen van de versterkers waarover even later door twee medewerkers van de koster een zeil werd getrokken om een en ander aan het zicht te onttrekken. 

Vervolgens liepen ze met elkaar naar de overkant van het plein waar ze zich op het al behoorlijk frisse terras van Café-du-Centre in de harde witte plastic zetels lieten neerzakken.  Geen pastis, maar bier en een Cola werd er gedronken.  Later hoorde ik van een van de hulpkosters van de kerk dat deze muziekvoorstelling was georganiseerd en betaald door de gemeente in het kader van een plaatselijk feest.  Ik durf bijna niet te schrijven wat deze muzikanten betaald kregen, maar een fijne warme kamer in het plaatselijke Novotel zat er zeker voor hen niet in… 

© Leonardo

19-01-2017 om 00:00 geschreven door Leonardo

De vliegramp in Medellin - Colombia

bewogen als een spin

in een web van zwakke draden

welke sportief waren gespannen

op een ontmoeting in de verre

terwijl voldoende  voedingstoffen ontbraken

toch hun blikken gericht op de sterren

doch met de dood er tussenin

©  Leonardo 30 november 2016

30-11-2016 om 22:44 geschreven door Leonardo

Kerst is in aantocht

nog maar een paar weken.

staan kinderen op straat te zingen.

branden kaarsjes in de kerk vanbinnen.

houden we werken voor twee dagen bekeken.

duurt nog maar een relatief korte tijd.

zal even het hemelse licht onze lijven verwarmen.

deelt de pastoor surprises uit aan de armen.

voeren overige mensen met mes en vork aan tafel een strijd. 

nog maar enkele weken wachten op de tijd van schransen

van zuipen en vreten en alles op de wereld vergeten

want kerst brengt immers toch ook nieuwe kansen… 

22-11-2016 om 01:53 geschreven door Leonardo

Kathaarse vergelijking

onbeweeglijk sta ik in Carcassone

voor de dikke oude muren

stil in gedachten  te mijmeren

en de geschiedenis te beschouwen

waarbij ik zie in mijn gedachten

dat een stoet van mannen en vrouwen

lang geleden door kruisridders  tot

de dood worden gedwongen

ter eer en glorie van de macht

van ˈt almachtig Roomse geloof

werd in die roerige middeleeuwen

in opdracht van koning en paus

ooit een heel volk geknecht om

zich  Rooms katholiek te laten bekeren

en  zo niet volgens de analen

als nog gruwelijk ter dood gebracht

thans na meer dan 1600 jaren

is er is niet zoveel verandert op aarde

geschiedenis herhaalt zich keer op keer

dat zie je thans ook in Syrië weer 

waar door de psychopathische moordenaar Assad

uitsluitend omwille van een

niet zichtbaar noch tastbaar bewijs

van Gods hemelse goedheid en almacht

zowat de helft van de Syrische bevolking

op gruwelijke wijze wordt afgeslacht

22-11-2016 om 00:00 geschreven door Leonardo

Blik op ˈt herfstige land

de ochtend kleurt iets tussen ˈt grauw

't is stil; geen vogeltje hoor je meer zingen

slechts rooimachines bonken en swingen

op de aardappels glimt de dauw

overvliegende grote groepen ganzen

uiterwaarden zijn reeds kaalgevreten

autoˈs en woningen onder gescheten

komen volgend jaar terug voor  nieuwe kansen

nog altijd dansen muggen boven de vijver

zij zullen hier waarschijnlijk blijven

dagelijks uiten zij hun dansende ijver

nog even dan ligt al het water bevroren

bewegen vissen nauwelijks nog hun lijven

hopelijk zal niets de natuurlijke rust in de winter verstoren

leonardo - 10 november 2016

10-11-2016 om 00:00 geschreven door Leonardo