Sturen is
vaak een zaak van anticiperen op anderen. Besturen is ook een zaak van geven en
nemen. Bestuurders die constant op hun strepen gaan staan zullen op enig moment
een opponent tegen komen, die het er niet bij laat zitten, en zo wordt een
conflict geboren.
Besturen is
een zaak van evenwicht, en op juistheid inschatten van informatie. Besturen
moet je weloverwogen doen, vrij van andere problemen, goed geconcentreerd,
altijd goed geconcentreerd! Een klein moment van onoplettendheid, kan fataal
zijn. Het kan zeer ernstige gevolgen hebben voor anderen maar ook voor jezelf.
Bestuurders
van een bus hebben een grote
verantwoordelijkheid. Weloverwogen moeten zij niet alleen een voorbeeldige verkeersdeelnemer
zijn, maar daarbuiten ook nog rekening houden met de passagiers, de
dienstregeling, agressie op de weg maar soms ook in de bus, en de
verkeersomstandigheden.
Bestuurders
van een bus moeten constant inschatten hoe ze een situatie beoordelen en hoe
zij daar zelf op reageren, actie reactie. Het is een continu proces van
afwegingen maken. Na heel veel jaar lijkt dat automatisch te gaan. Maar dat is
natuurlijk niet zo.
Gas
bijgeven, of juist inhouden, wegrijden van een halte of nog even wachten voor
een aanstormende passagier, heibel maken over een strippie meer of minder, of
maar doorrijden, want je bent al zo laat, het zijn allemaal afwegingen die we
dagelijks maken, soms wel 100 keer op een dag.
Bestuurders
van een bus, hebben ook te maken met die andere bestuurders, bestuurders die
géén bus besturen, maar die het bedrijf besturen waar de bestuurders van een
bus, werkzaam zijn.
Deze bestuurders krijgen met dezelfde bestuurders problemen
te maken als de bestuurders van een bus. Ook zij moeten constant anticiperen op
het gedrag van anderen, en de regelgeving proberen te handhaven. En ook zij staan onder druk van anderen om
schier onmogelijke opdrachten uit te moeten voeren. Want hoe stel je het
ziekteverzuimpercentage bij als je bedrijf steeds meer grijze koppies gaat
tellen, en uitval van oudere werknemers door lichaamsbeperkingen steeds meer
gaat toenemen?
Bestuurders met, en bestuurders zonder stuur,
worden dus veelvuldig met dezelfde problemen geconfronteerd. Het juist
inschatten van een situatie zal altijd het belangrijkste zijn voor iedere
bestuurder. Alleen door heel veel ervaring zal het inschattingsvermogen kunnen
toenemen. Ervaring, veel ervaring, is voor elke bestuurder een bittere
noodzaak!
Als jong
touringcarchauffeur krijg je ook niet gelijk een 10 daagse reis naar Rome.
Meestal beging je met wat zwembadritjes, rondjes om de kerk en wat
schoolreisjes. Maar bestuurders managers in (bus)bedrijven beginnen steeds
jonger en minder ervaren. Zij moeten zich profileren, en kunnen vaak niet
anders dan op hun strepen gaan staan. De
oude rotten in het vak de busbestuurders, laten dat soort gedrag vaak niet
toe, en een conflict is geboren. Spanning op de werkvloer, vermindering van
plezier in het werk.
De oplossing
zou toch zo simpel kunnen zijn: iedere bestuurder heeft geleerd dat geen enkele
situatie hetzelfde is als de vorige dag of de vorige maand. Al rijd je 1000
keer dezelfde route, de situatie die je de dag erna meemaakt zal altijd
verschillen dan die van de dagen ervoor.
Bij iedere situatie,
of bij ieder probleem hoort een passende oplossing. Hoe langer je meegaat, des
te creatiever je kunt worden in het bedenken van oplossingen. Alle mensen, of alle situaties over één kam
scheren is vaak domste wat je kunt doen.
Besturen doe
je met je hart, je hersens, en je ziel. Besturen doe je met je hele lijf.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen) Categorie:Het leven van een buschauffeur Tags:Bestuurders, bestuurder, creatiever, gevoel, situatie, inschatten, profileren, ziektverzuim, uitval, anticiperen, openbaar vervoer
11-02-2010
Openbaar vervoer in 2020..
Openbaar vervoer in 2020....
12 februari 2020...
Een aantal zeer oude buschauffeurs staan kleumend van de kou te wachten tot het moment dat zij hun collega weer mogen aflossen. Sinds het ook wegbezuinigen van de eindpunt voorzieningen voor buschauffeurs, staat er alleen nog een soort bouwwerkzaamheden toilet, waar de buschauffeurs een sleutel van hebben. Jaap, met 68 jaar de oudste chauffeur, komt net van dat Gamma toilet af. "Het spoelt niet door, want de leiding is bevroren, en je blijft met je reet aan de bril vastzitten van de kou en de smerigheid", moppert hij. Zijn collega's staan wat meewarig te grinniken, want ze kennen maar al te goed deze situatie.
Een prachtige bus komt er aanrijden. Het is dat je hem aan ZIET komen rijden, want horen doe je het niet. Elektrische bus, geen herrie, geen uitstoot, wel duur in onderhoud en aanschaf. Maar ja, als je dan wat op andere dingen kan bezuinigen, dan trek je de zaak toch weer in evenwicht! Jaap loopt naar zijn rollator, en zet zijn chauffeurstas daarop en baant zich - met rollator - een weg door de sneeuw om bij zijn bus te komen.
Een zo mogelijk nog oudere buschauffeur valt bijna uit zijn bus. In de zijkant van de bus zit een luik waar de oudere chauffeurs die wat moeilijk ter been zijn (mag het even na ruim 45 jaar op de bus!) de rollator in kunnen opbergen. Prima geregeld en met dank aan de verfoeide CDA regent uit de begin jaren van deze eeuw: DONNER. De pensioengerechtigde leeftijd werd onlangs opgetrokken tot 70 jaar, omdat de gemiddelde levensverwachting voor mannen naar 82,5 jaar werd bijgesteld. Dus werd besloten om er nog maar een paar jaar aan vast te knopen..
Natuurlijk vergt het voor de werkgever wel wat extra investeringen, maar ach dat hebben ze er wel voor over, want waar vind je nu nog zulk gemotiveerd personeel? Jaap begroet zijn collega, en wenst hem een goede reis naar huis, en stapt in de bus. De cabine is gezekerd met kogelvrij- en gewapend glas, en volledig afsluitbaar. Er zijn drie boordcomputers die alles in de gaten houden. Jaap hoeft alleen maar een soort identificatiekaart langs een lezer te halen een code in te tikken, en het systeem weet met wie het te doen heeft.
Jaap drukt op een knop en een zacht gezoem laat horen dat de bus bedrijfsgereed is. Het is bovendien ook tijd om te vertrekken. Dus gaat Jaap op pad. De bus rijdt op een busbaan, alle lichten worden op groen gezet wanneer er een bus aankomt. Er kan maar weinig fout gaan. Bij de haltes gaan de deuren vanzelf open en weer dicht. Jaap hoeft er niets meer aan te doen, alleen maar kijken of alles goed gaat. Daarna weer verder. Het hele parcours staan de luxe auto's luid toeterend en niet vooruit komend op de openbare weg. Een chaos! Maar op de busbaan met ongelijkvloerse kruisingen, gaat de bus precies volgens dienstregeling verder.
Alleen, er zitten haast geen mensen meer in de bus. Ja, dat is weer een ander verhaal. Al die marktwerkingen, en al die steeds vreemdere eisen van regionale overheden m.b.t. het vernieuwen van het openbaar vervoer, bleken funest voor een kloppende exploitatie. Uiteindelijk gingen alle private OV bedrijven over de kop. Er brak een volksopstand uit, want ja er MOEST wel OV blijven rijden! Dus kon de overheid niets anders dan om zelf weer eigenaar te worden van de BV OV Nederland.
Alleen... de prijzen van het vervoer werden steeds maar hoger en hoger. Het had ook een gunstig effect, want drop-outs en losers konden deze prijzen niet meer betalen, maar de meeste mensen in Nederland OOK niet meer! Dus kon de bus van Jaap lekker doortuffen. Geen kaartverkoop, geen gezeur, überhapt geen communicatie meer met de passagiers, alleen maar rijden over een vrije busbaan. Je kan er 100 mee worden!
Leefde Donner nou nog maar, dan had het kreng toch nog gelijk gekregen!
De aardigheid in het werk, ja dat is wel minder geworden, het is allemaal wel afstandelijk geworden. Je bent een nummer en zult ook altijd een nummer blijven, no matter what...
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (4 Stemmen) Categorie:Het leven van een buschauffeur Tags:Parodie, buschauffeur, 2020, toekomstvisie, Donner, Rollator
10-02-2010
Tennisarm
'Tennisarm'
Halverwege januari kreeg ik steeds meer moeite met aan het stuur draaien, vooral bij rotondes (en die komen wij nogal eens tegen zo hier en daar!) Het ging steeds meer pijn doen en op een avond heb ik overwogen mijn dienst niet meer uit te rijden, zo veel pijn had ik aan de rechterarm, én hand. Uiteindelijk toch de dienst tot 01.20 uur uitgereden, en de volgende dag vrij volgens rooster. Die dag afspraak gemaakt met de huisarts en daar kon ik bij toeval nog dezelfde dag terecht.
Bij het onderzoek bleek mijn rechterarm en elleboog niet meer recht te kunnen strekken, ook niet in onbelaste toestand. Bij het voelen en knijpen ging ik door de grond van de pijnscheuten. De conclusie van de huisarts was dat ik waarschijnlijk een 'tennisarm' had opgelopen. Toen ik haar vertelde dat ik nog nooit van mijn leven een tennisbal had geslagen, moest ze lachen. 'Nee, dat hoefde ook niet", zei ze, 'dat is gewoon een medische term voor een aandoening aan je arm".
Maar wat kan ik er nu aan doen? Pillen was het antwoord. Er is een middel dat een 'tennisarm' binnen 14 dagen kan bestrijden, alleen als diabetes- én hypertensiepatiënt, mocht ik dat medicijn even niet hebben, en het was bovendien schadelijk voor de nieren, waaraan ik al eens een keer ben geopereerd. Niet doen dus, maar wat dan wel?
Om de ernstige pijn die ik in die tennisarm had, te verlichten werden er paracetamol+codeïne voorgeschreven, compleet met gele sticker (niet aan het verkeer deelnemen dus) Mocht dit niet helpen dan na 4 dagen terugkomen. Thuis belde ik de werkgever op en vertelde dat ik een tennisarm had en pillen met een gele sticker, en mij bij deze dus ziek moest melden. En dat vond ik echt zwaar klote, want ik had de hele winter lekker doorgewerkt, dankzij de griepprikken niets opgelopen, alle feestdagen gewerkt, met uitzondering van 1e Kerstdag. Ik begon te geloven dat ik lekker door de winter aan het heen rollen was, tot dat de tennisarm op mijn pad kwam. Balen dus!
Van de pillen die ik meekreeg merkte ik niet veel, alleen lag ik wel veel en langer te slapen dan anders. Maar de pijn werd er niet minder door. Dat bleef gewoon hetzelfde. Na 4 dagen weer terug naar de huisarts en toen kreeg ik iets wat zwaarder was en ook meer op het centrale zenuwen gestel werkt, maar wat ik eigenlijk ook niet mocht hebben ivm met de nieren. Maar een paar dagen gebruiken kon geen kwaad...
Van deze pillen ging ik echt van de wereld, als in en soort roes. Het gevoel dat je hebt vlak voor je operatie als zo'n zuster zegt dat je tot tien mag tellen en bij 'vier' weet je al niet meer dat je überhaupt ooit hebt bestaan. Dat soort pillen. Een keer zelfs 12 uur aan één stuk geslapen. Ik? Ja ik, die anders nooit veel langer dan 4 a 5 kan slapen, ik was echt van de wereld. Alhoewel dat een ontspannen gevoel opleverde in de ochtend - of middag - raakte ik de pijn nog steeds niet kwijt, ik kreeg zelfs het gevoel dat het erger werd. Daarover raakte in ontevreden en besloot vorige week donderdag al om weer een afspraak te maken voor een volgend huisartsbezoek.
Het afgelopen weekend werd ik plotseling geconfronteerd met een linkerbeen dat draagkracht mistte. Knie- en bilgewrichten veroorzaakten bij verdraaiingen, bewegen en belasten, enorme pijnscheuten. Ik werd er zachtjes gek van en kon niet veel meer doen dan me rustig houden en pillen slikken. Hoe ik het weekend ben doorgekomen weet ik niet meer, maar het was een hel. Mijn vrouw heeft me nog twee keer ingesmeerd met hete zalf en constateerde dat het been blauwe plekken vertoonde. Echter ik was niet gevallen, of gekwetst, echt onbegrijpelijk.
Vanmorgen naar de huisarts geweest en die heeft er ook nog naar gekeken en wist eigenlijk niet goed wat ze er mee aan moest. Kan het een (spieren) virus zijn, zo vroeg ik haar. In principe kan het van alles zijn, zei ze, we gaan dat onderzoeken. Ik kreeg een formulier mee voor een bloedonderzoek morgen, en dat gaan we dan maar doen.
Daarna moest ik nog naar de therapie voor mijn rechter (tennis) arm. De therapeut stopte er op een gegeven moment mee, omdat hij zag en voelde dat het mij enorm veel pijn deed, en ook hij wel begreep dat eigenlijk iets anders achter moet zitten.
Ik ben eigenlijk weer net zo ver als 3 weken geleden, toen al die ongein begon. Het duurt me veel te lang. Ik mis de werkvloer, contact met de collega's, de medezeggenschap, gewoon mijn wereldje waarin ik me lekker voel. Thuis zitten kan af en toe best eens lekker zijn, maar niet als je de hele dag loopt te verrekken van de pijn. Voorlopig zit er even niets anders op.
Het nare van dit alles is, dat ik vaak vind dat het allemaal zo stroperig werkt. Probeer maar eens zo'n pilletje, kom anders na 4 dagen nog eens terug, dan krijg je weer een ander pilletje, gaat dat ook niet goed, dan weer een onderzoekje zus, of naar de therapeut. Het duurt zo maar een paar weken! Kan dat nou niet effectiever?
Het ziekenfonds is zovéél duurder geworden, maar de stroperigheid is gebleven, helaas...!
Op 11 februari mag men in Rotterdam (RET) het spits afbijten, en als eerste stad in Nederland, wordt daar dan na 27 jaar het NVB (nationale vervoer bewijs) voorgoed afgeschaft. Reizen in het Rotterdamse OV kan dan alleen nog maar met de OV-chipkaart. Amsterdam wil in april dit voorbeeld gaan volgen.
Ondanks alle protesten van rezigersbelangenverenigingen zoals ROVER, ondanks het feit dat de Tweede Kamer - nog steeds - meer onderzoeken wil naar alle tekortkomingen van de OV chipkaart, en ondanks alle protesten van nog steeds grote groepen van de reizigers, wordt de OV-chipkaart ons allen gewoon door de strot geduwd. De OV-chipkaart rukt op met rasse schreden en is niet meer te stoppen. De overheid kan zich dat ook niet meer permitteren, want er zijn tientallen miljoenen in het project gestoken. Uitstel, of annuleren, zou niet alleen gezichtsverlies betekenen, maar ook een mega schadepost genereren. En dat in deze tijd....
Iedereen weet nu al dat de OV-chipkaart nooit een succes zal gaan worden, of kan worden, Er zijn veel te veel praktische problemen die nog steeds niet opgelost zijn, en waarvan het maar de vraag is of we ooit zover zullen komen, dat die problemen wel op te lossen zijn. Het project is te complex, de verantwoordelijkheden op onderdelen niet helder, en vooral fragiel, en zeer kwetsbaar juist op de kleine onderdelen. De politieke eindverantwoordelijke is de staatssecretaris van Verkeer en Waterstaat, vrouwtje Huizinga. Een nietszeggend schichtig eendje dat met moeite de grote groep soortgenoten kan bijhouden, en af en toe wat snavelt, om er ook bij te horen.
Huizinga is volledig de de kluts kwijt - zelf noemt ze dat trouwens de 'regie' - en heeft al heel wat scherpe debatten maar ternauwernood weten te overleven. Steeds weer kwam ze afspraken niet na, deed niet wat de Kamer haar vroeg, of startte - als ze er helemaal niet meer uitkwam - weer een of ander onderzoek, waarvan bij voorbaat al het antwoord te geven was.
Het typeert een beetje het grote project 'OV-chipkaart' dat ambitieus werd gestart, in potentie best een goed systeem was, maar dat - naarmate we steeds verder kwamen - steeds meer problemen begon op te leveren, gewoon omdat alles veel te complex werd gemaakt. Typisch Nederlands, en typisch prijs opdrijvend, prijs overschrijdend en dus veel te duur!
En daarbij kwamen er ook nog eens vele technische mankementen waarvan er veel, heden ten dagen nog steeds niet zijn opgelost. De OV bedrijven die in het begin nog laaiend enthousiast waren, krijgen nu steeds meer bedenkingen. Want wanneer de strippenkaart in heel Nederland is afgeschaft en de OV-chipkaart nog steeds ernstige tekortkomingen zou hebben, dan gaat het de OV vervoerders veel geld kosten aan inkomstenderving. Heel, veel geld!
In de bussen valt de OV-chipkaart apparatuur regelmatig uit en dus wordt er dan door grote groepen passagiers niet gechipt, dus geen inkomsten! Als je dat als groot OV bedrijf maal een paar honderd bussen neemt, dan gaat dat om zeer grote bedragen. Maar ook passagiers zullen gaan klagen, want veiligheid, eerlijk en gelijkwaardige prijzen zowel op de heen- als op de terugweg, het blijven mooie verhalen, maar hoe anders is de praktijk!
Net zoals het zwart rijden. Nog nooit werd er zoveel zwart gereden, en nog nooit hebben we zo weinig controle gezien.
Nee, dat de OV-chipkaart hét systeem gaat worden waar we allemaal op zaten te wachten, dat gelooft niemand. En zij die werkzaam zijn in het OV, weten zeker, dat het nooit wat zal worden, gewoon omdat het systeem te complex is en er te veel mensen allemaal gelijktijdig mee aan de haal willen gaan. En daar gaat het stuk.
De evolutie moet zijn gang kunnen gaan, en de OV-chipkaart zal er gewoon komen, maar neem van mij aan dat zowel de politiek, als de werkgevers en de passagiers ongetwijfeld nog wel eens een keertje zullen terugdenken aan de strippenkaart.
Want eigenlijk was dat toch wel lekker simpel, toch?!
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Het leven van een buschauffeur Tags:Strippenkaart, OV-chipkaart, openbaar vervoer, complex, zwart rijden, passagiers
23-01-2010
De Marnixstraat...
Busstation de Marnixstraat
Het volgende verhaal werd toegezonden en is van een chauffeur die onder de alias "Grashopper" schrijft:
De Marnixstraat
Lijn 80, na bijna een jaar had ik dan bijna een uur pauze. Normaal was het doorrijden of 10 minuutjes over.
Met
mijn geldbak,knip,kaartjes en broodtrommeltje loop ik met ferme passen
richting het verblijf. Ik loop naar de deur die toegang verschaft tot
de rust. Maar eerst moet ik een junk vriendelijk verzoeken aan de kant
te gaan. Nadat hij zijn folietje in elkaar heeft gevouwen en mij
vervloekt heeft maakt hij plaats. Ik steek de sleutel in het slot en
treedt binnen.
Het eerste wat opvalt is die muffe 'ouwe zolder'
lucht, stoffig en vermengt met de geur van uitwerpselen. Dat is een
tegenvaller. Ik besluit eerst even mijn blaas te legen, maar bij het
betreden van het toilet sta ik oog in oog met de overblijfselen van de
consumpties van mijn voorganger, die niet alleen de flora en fauna IN
de pot beheersen. Ik vraag me af of zijn voedsel wel dood was toen het
zijn slokdarm in ging. Ik duw de deur met mijn voet dicht, omdat ik
bang ben dat mijn handen eraf zullen rotten. De andere pot is schoner,
wel hangt er een lucht alsof er al in geen dertig jaar is door
getrokken. De tijd heeft stilgestaan, en dat is te zien aan de sporen
alhier. Ik was mijn handen en droog ze. Ik verzamel mijn spulletjes en
een hele berg met moed voor de volgende etappe.
Ik loop een
stukje verder en loop door het gangetje. Na een paar stappen kijk ik om
me heen. Rechts de kuil met daarachter de loketten. Daar is het leeg.
Ik loop er naar toe. De loketten getuigen van een bedrijvigheid uit een
ver verleden. Vroeger zaten hier dames die met hun zoete stem vroegen
"twee maal naar Zandvoort mevrouw, dat is dan vier gulden vijftig
alstublieft. Gaat Jantje ook naar het strand? Hoe oud is Jantje? Vier
jaar, zo dat is een grote jongen! Dan mag hij gratis me hoor!". -zucht-
die goeie ouwe tijd. Ik loop de ruimte in waar nu de rokers naartoe
verbannen zijn zo constateer ik. Jezus, denk ik bij mezelf dat
roken .Vroeger zaten we gezellig met zijn allen bij mekaar en dan werd
er niet gezeken over roken of niet roken. Ik vervloek die verharde
maatschappij die dit heeft mee gebracht en meld aan mezelf dat er
tegenwoordig wel geen geld zal zijn voor goede afzuiginstallaties.
Zoals er nergens meer geld voor is.
Dan zie ik ze staan!
Gebroederlijk naast elkaar, waarschijnlijk vergeten in een voor velen
onbekend tijdperk. Ze kijken me aan. Ik doe een stap naar voren en
staar ernaar. Dan draai ik mijn hoofd en zie het weer voor me.
Kerstdagen in de Marnixstraat! De kerstversiering, de warmte en de
gezelligheid. Een stukje thuis voor de chauffeur die met de feestdagen
moest werken. En die dat eigenlijk wel graag deed. Ik haal diep adem en
ruik de geur van vers kerstbrood, heerlijke salades en andere verse
hapjes die het verblijf hier veraangenaamden. De kerstboom met zijn
lichtjes. Even kijk ik rond, want in mijn herinnering kom ik ook nog
-en wie zou het nog weten- de kerstpakketten tegen. Kerstpakketten van
de Marnixstraat, ja het is echt waar! Maar de enige dozen staan hier.
Ik voel de tranen achter mijn oogbollen opzwellen. Ik ruik de geur van
verse gezette koffie en zie de schalen met kerstkransjes staan. En met
oud en nieuw de oliebollen en appelflappen. Ik kijk weer terug naar de
dozen aan mijn voeten die niet alleen gevuld zijn met kerst artikelen,
maar vooral met herinneringen.
Ik loop de ruimte uit en kijk
even uit het raam naar de plek waar mijn bus staat. Mijn gasbus eens
stonden hier die goeie ouwe Daf-diesels te knorren! Dat waren robuuste
bakken met hun Den-Oudsten opbouw. Betrouwbaar, zoals hun bestuurders.
Maar ook dat is niet meer. Ik besluit om niet te denken aan de
betrouwbaarheid van dat groene hok daarbuiten. Straks start hij niet
meer, gaat ie in protest omdat ik negatieve energie heb uit gestraald
of zo. Zit ik hier een paar uur vast voordat TSN komt,zo denk ik bij
mezelf.
De betrouwbaarheid van de chauffeurs is door de
arbeidsdruk en verslechterde omstandigheden toch wel afgenomen en de
romantiek rondom het leven achter het stuur is ook weg. Net als hier
alle gezelligheid weg is. Achter me zie ik in de spiegeling de
televisie hangen. Met voetballen was het hier ook zo gezellig, zo...hoe
zal ik het zeggen...thuiskantine-achtig! En we zaten te kaarten en
vergaten soms onze tijd. De keuken aan mijn rechterhand is het bewijs
van die goeie ouwe tijd, maar is nu vervallen en staat op instorten. De
ijskast is vies en is waarschijnlijk al in geen jaren gebruikt. Even
wordt ik terug gefloten naar 2007 door een enorme ijzeren ring die met
vier bouten op het aanrechtblad is vast gepind. Om de inhoud van de
ijskast te verdedigen tegen al te hongerige magen? Dat meen je niet hè?
Ik draai me om. Even bewonder ik de prijzenkast en verwonder me erover
dat die nog niet geplunderd is.
Dan draai ik me langzaam om en
wil mijn spulletjes op één van de tafels leggen. Naast de twee krantjes
die er liggen, liggen er ook zwarte korreltjes. De volgende tafel dus
maar. Mijn eigen krantje maar uitgespreidt en spullen erop gezet. Ik
pak mijn chippas en doe een paar stappen. Het witte papier middenop de
koffiemachine vertelt me de gruwelijke waarheid: welkom in de keiharde
stuk bezuinigde wereld van ConneXXion. Ik loop richting de automaat.
"Ja
muizen, uiteraard" mompel ik in mijzelf. Verder staan er nog wat
verwensingen en teksten op van collega's en hun ongenoegen. Links van
mij staat een ouderwets koffiezetapparaat. "Mmm een ouderwets bakkie".
Op de potjes met suiker staat de tekst "HLM WAPO". Ik bedenk me dat het
of van een goede collega is of van bijvoorbeeld MS, het apparaat was te
simpel om uit de keuken bij Heddema te komen. Ik schenk een bakkie in
en de geur verraad de leeftijd van de koffie. Ik neem een zipje en
verbrand mijn bekkie. De smaak valt wel mee. Ik loop richting de tafel
en ga zitten. Ik heb een brok in mijn strot, sluit mijn ogen en zie de
weldagen van het OV. Toen het hier een komen en gaan van chauffeurs en
reizigers was. Druk, oke, maar zeker gezellig. Honderdduizend keer
beter dan nu. Ik zucht en een traan rolt over mijn wang en tikt op het
krantje. Nostalgie: je hebt er geen reet aan maar het geeft soms zo een
goed gevoel.
Ik doe mijn ogen open omdat ik geritsel hoor. Ik
kijk op en zie twee tafels verder een klein grijs muisje dat het zware
nieuws tot zich neemt. Ik glimlach en ben blij dat tenminste één van
ons zich amuseert. Dan glimlach ik nog breder omdat ik even moet denken
aan mijn maatje Michel en aan Liza. Wat zullen die op gekeken hebben
toen ze oog in oog stonden met dit grijze wezentje. Ik kijk opzij naar
de prikborden. Daar hangen gebroederlijk naast elkaar de twee brieven
van mijn collegas gericht aan de directie. Niet aan Testa of één van
de zijn voorgangers, maar een omhoog gevallen brok manager, zoals ze
dat tegenwoordig noemen. Alleen binnen gehengeld om megawinsten te
garanderen. En dat ten koste van alles en iedereen. Een niets ontziende
moordmachine die alleen maar voor het grote geld gaat.
Buiten
achter het hok staat een groep erg luidruchtige allochtonen. Ze
schreeuwen naar elkaar en proberen het hok een paar meter op te
schuiven, zo aan het bonken en trillen te horen. Ik gniffel en sneer
"dat is Hollandse bouwstijl, dat kennen jullie niet".
Mijn eetlust
is totaal verstiert. Ik pak mijn spullen en terwijl de muis een veilig
heenkomen zoekt achter de DE automaat stap ik naar buiten. Ik trek de
deur achter me dicht en realiseer me dat ik de tevens de deur sluit van
een voorbij tijdperk. Een tijdperk waarin chauffeur en reiziger
centraal stonden. Een tijdperk vol gezelligheid en saamhorigheid. Een
tijd.....Maar het lijkt alsof de dood hier al jaren geleden heeft toe
geslagen en al het leven hier heeft uit deze plek heeft gezogen. Veel
te vroeg kwam er een einde aan het goede leven hier op deze plek. En
daarna heeft de tand des tijds de edele taak op zich genomen alle
sporen uit het verleden te wissen. Terwijl ik achter het stuur van mijn
heerlijk koele bus ga zitten en mijn broodje eet, staan de tranen in
mijn ogen. Na drie kwartier buiten in het zonnetje en in de bus te
hebben vertoefd start ik de bus. De reizigers stappen in, ik stempel
ouderwets de strippenkaarten (nog wel) en sluit de deuren. Ik besluit
mijn verdriet op papier te zetten of in de computer.
En ik rij een nieuwe toekomst in......en of ik daar over dertig jaar ook nog over schrijf?
"Grashopper"
(24 juni 2007) ----------------------------------------------------------------------------------------------------------
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen) Categorie:Het leven van een buschauffeur Tags:busstation, Marnixstraat, marktwerking, Testa
Waarom is de bus zo laat?
Chauffeur, waarom is de bus zo laat?
Zaterdag
19 mei 2007 - Een vroege dienst op lijn BBA 120 en BBA 126 (BBA Utrecht
Noordwest). Dat moet toch een makkie zijn. Immers nagenoeg geen
vrachtverkeer, geen files en veel mensen weg omdat er
Hemelsvaart-Pinksteren vakantie is.
Maar toch... Op
de borden hing al één aanschrijving dat er een braderie zou worden
gehouden in Zuilen op een doorgaande weg van Maarsen naar Utrecht
station, visa versa, Of we maar even wilden omrijden. Uit de kranten
moesten vernemen dat ook de NS de verbinding Utrecht - Amsterdam dit
weekend met bussen wenste te rijden ivm met werkzaamheden aan het spoor.
Wat wij niet hadden meegekregen was dat op de routes ons nog méér narigheid te wachten stond...
In
Abcoude was er een soort van Paarden concours aan de gang. Honderden
paardentrailers en trekkers aan de ene kant van de toegangsweg van en
naar Abcoude, en tribunes, wedstrijdvelden en veel publiek, aan de
andere kant van de weg. De uitgeladen paarden én het daarbij
behorende voetvolk moest allemaal van de ene kant van de weg naar de
andere kant. Verkeersregelaars hadden meer aandacht voor de paarden dan
voor het overige verkeer, en dat werd dus stevig wachten.
In
Loenen a/d vecht was er een soort van cultuur evenement aan de gang.
Hartstikke vol (ik kon niet eens op de bushalte komen) en daardoor weer
de nodige vertraging. Het volgende gehucht is dan Nieuwersluis, normaal
de rust zelve, maar nu stond daar ook alles vast op de 'brede brug'
naast restaurant : het stoute soldaatje". Niemand die aan de kant wil
als de bus er aankomt, en ja dan sta je tegenover elkaar en moeten er
uiteindelijk toch wat 'luxe' wagens achteruit. Wederom opbouw van
vertraging.
In Breukelen aangekomen - het volgende dorp -was er op zaterdag ook een evenement aan de gang plus een extra markt. Een gigantische bende was het daar. Toen ik eindelijk op de halte Breukelen Markt was
aangekomen zag ik dat ik inmiddels zoveel vertraging had opgelopen dat
ik eigenlijk op deze tijd al op Utrecht station had moeten staan!
Nog was het leed niet geleden, want nu ging ik richting Zuilen - waar de Braderie aan de gang was. Voor
de Braderie is een straat naar links en dan kun je in een grote boog om
de doorgaande weg heenrijden. Alleen al het verkeer van en naar de
Braderie wilde dat ook! En verkeer dat naarstig op zoek was naar een
parkeerplek, In en uitparkeren en de bus stond maar geduldig te
wachten. Je kunt geen kant op, dus wat kan je anders?
Bijna een
half uur later dan de bedoeling was kwam ik uiteindelijk op Utrecht
station aan op een tijd dat ik eigenlijk al weer vertrokken had moeten
zijn. Maar dat ging even niet door omdat er nog steeds geen toiletten
of koffie-automaten in de bus zitten, en mijn wettelijk toegestane
maximale rijtijd erop zat. Even pauze dus.
Natuurlijk vertrek je
door dit alles weer te laat, en krijg je de intelligente vraag van de
passagiers:"Chauffeur, waarom is de bus zo laat? En als je dan het
hele bovenstaande verhaal aan iedere passagier die vraagt waarom de bus
zo laat is, moet gaan vertellen, dan wordt het steeds later, dan kan ik
verzekeren! Dus maar vertellen dat het erg druk is onderweg met veel
activiteiten en dat het daardoor wat later is geworden, met de excuses
van het bedrijf...
En, dan waren er ook nog mensen die probeerden
met Treinkaartjes de bus in te komen en zo doorlopen en hoogst
verontwaardig waren dat ze fors in de buidel moesten tasten om toch met
deze bus te mogen rijden. NS was (wederom) zo handig geen mensen neer
te zetten voor NS passagiers die (gratis) met het vervangend voer mee
konden rijden. Géén hond die wist waar dat vervangend vervoer dan te
vinden was en dus kwam men in grote getale naar Lijn 120 Utrecht -
Amsterdam. Het koste mij weer de nodige discussies en tijd voordat ik
uiteindelijk weg kon rijden. Echt, een lekker dagje...!
De moraal van dit verhaal:
Weten
wat je op een dag te wachten staat is essentieel voor een goede uitvoer
van je dienst en voor de juiste informatie aan de passagiers. Maar ook
gemeenten en dorpen zouden (beter) moeten communiceren met de OV
bedrijven die door hun grondgebied heenkomen. Het is prachtig om
allerlei activiteiten te ontwikkelen, maar tref dan wel maatregelen
waardoor het OV zo min mogelijk wordt gehinderd. Zet meer
verkeer regelaars in. En voor NS heb ik eigenlijk geen goede woorden
over. Zij leren het nooit en ze zullen nooit de passagiers naar het
vervangend vervoer verwijzen. Echt een schande eigenlijk!
Als buschauffeur word je vaak voor voldongen feiten gesteld en zie maar dat je er weer uitkomt! Dat
is ook een deel van je vak, je moet zelf (vaak) in situaties
beslissingen nemen. Het gaat met name de gevestigde garde goed af, maar
begrijp je nu waarom de animo om buschauffeur te worden sterk aan het
afnemen is?
Buschauffeur is een verantwoordelijk beroep dat
veel, erg veel van je vraagt. Je moet een brede rug hebben en over veel
improvisatie talent beschikken, en die eigenschappen schijnen steeds
minder mensen te (willen) hebben. Vandaag was gewoon een dag als
anderen. Maar in het leven van een buschauffeur is er geen enkele
(werk)dag gelijk als aan een andere dag!
Peter. (19 mei 2007) ---------------------------------------------------------------------------------------------------------
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Het leven van een buschauffeur Tags:Buschauffeur, evenementen, chaos, improviseren
Praten met oud-buschauffeur Melis Verhoef
Het
tweede deel van een interview met oud-buschauffeur Melis Verhoef. Hij
was op 6 september 1987 de gast in het programma Praten met een
Ridderkerker van Radio Ridderkerk.
Het werk in de fabriek
lag me niet zo, ik had geen zin om mijn leven lang het raam uit te
kijken en buiten de zon te zien schijnen. Ik nam rijlessen in Rotterdam
en ben in 1923 naar de RAGOM, de Ridderkerkse Auto Garage Omnibus
Maatschappij, gegaan. Intussen was ik in 1927 getrouwd met Ingetje
Slingeland. Ik trouwde op latere leeftijd omdat ik vrijstelling van
militaire dienst kon krijgen als ik vijf jaar voor mijn moeder, die
weduwe was, zou zorgen en dat heb ik toen gedaan.
De RAGOM had
twee Spijkers, een Nederlandse bus die met drie man aangeslingerd moest
worden. Als je geen collegas in de buurt had vroeg je aan een paar
klanten om even te helpen. De richtingaanwijzer was een plankje met een
rood rondje waarvoor je aan een touwtje moest trekken om hem uit te
steken. Ze werden ook wel lollys genoemd. We hadden ook nog een stuk
of zeven Fords.De passagiers zaten recht tegenover elkaar met hun
ruggen naar de straat en bij een scherpe bocht belandde er wel eens
iemand bij een ander op schoot. Daar schijnen zelfs nog huwelijken uit
voort gekomen te zijn.
De lijn begon boven aan de stoep op het
dorp waar ook een garage voor vier wagens was. De eindhalte in
Rotterdam was op de Groote Markt. Een van de routes was door de donkere
hoek, langs de Kerkedijk en dan de Varkenoordseweg uit. De Groote Markt
was een plein waar de schepen onderdoor voeren. Daar waren allerlei
koffiehuizen en ook de drukkerij van de Maasbode. Speenhof, de zanger,
woonde daar ook. Er was ook een duikerpakkenzaak van Polak. Een
retourtje Ridderkerk-Rotterdam kostte vijfenzestig cent. In de
crisistijd konden de mensen dat niet meer betalen en was er nauwelijks
omzet. Toen heeft Groenenboom, die eigenaar van de RAGOM was, besloten
om de prijs te verlagen naar een kwartje voor een retourtje. Tot ver in
1945 is er voor die prijs gereden.
Privé-chauffeur Waar
nu de ZABO is stond een boerderij van Groeneboom en daar vandaan
vertrok je s morgens om zes uur. Als je geluk had was je om zeven uur
s avonds klaar. Het gebeurde wel dat je een lekke band had en als er
dan veel mannen aan boord waren zei je; jongens, licht de bus even op
dan zet ik er zo de krik onder. Ik verdiende toen achttien gulden per
week plus twee procent van de inkomsten. Zwart rijden was er toen nog
niet bij, de mensen hadden daar nog geen weet van.
Tussendoor
ben ik ook nog privé chauffeur van Gerrit Groenenboom geweest. We reden
markten af en in de winter naar pulpverkopingen, want Groenenboom was
ook een handelaar die een stuk of acht boerderijen had in Mill en
IJsselstein en hier in Ridderkerk. Daar zaten mensen op die eigenaar
geweest waren maar in de crisistijd failliet gegaan waren, die de
boerderij pachtten. Gerrit kocht bietenpulp in Engeland en hier bij de
suikerfabrieken en verkocht het weer als veevoer. Ik reed hem heel
Vlaanderen door om dat te verkopen. En als de schepen binnen liepen
gingen we ook kijken of de pulp watervrij was. Anders ging het rotten.
Tourchauffeur In
1934 is de RAGOM overgenomen door de heer Ravestein en om een
faillissement te vermijden is in de oorlog de Twee Provinciën ontstaan
uit een aantal door de heer Ravestein overgenomen vervoersbedrijven
o.a. Rederij op de Lek, Ringelberg die afgebrand was, Blommers die op
Zwijndrecht, Groote Lindt en Heerjansdam reed, Dirkzwager uit
Barendrecht Smidshoek. De meeste hadden soms maar één of anderhalve bus
rijden.
Na de oorlog ben ik ook tourchauffeur geweest bij de
Twee Provinciën. Wij reden door heel Europa en ik heb veel gereden op
Oostenrijk, Italië en Frankrijk. Toen ik ouder werd en er veel nieuwe
jonge chauffeurs kwamen, hebben ze mij controleur gemaakt. Dat is een
zwarte plek in mijn leven. Ik had er de pest in. Ik heb er mijn best
voor gedaan, maar het was niks voor mij. Toen ik 67 was ben ik eruit
gegaan maar later hadden ze mij toch weer nodig als chauffeur en heb ik
ook nog alle haltepalen en abris in orde gemaakt en heb ik de vijftig
jaren vol gemaakt als garagechef.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Het leven van een buschauffeur Tags:RAGOM, tourchauffeur, buschauffeur
De weg kwijt....
Op het station in Woerden kwam ik aan als lijn 143 en ging verder als lijn 12 (stadsrit). Er zit 12 minuten tussen en dus moest ik even wachten. Druk was het niet en dus raakte ik wat in gesprek met passagiers. De
laatste passagier die buiten stond, maakte een vertwijfelde indruk, net
alsof hij - een oudere man - niet goed wist of hij nu zou instappen, of
buiten zou blijven staan. Enigzins afwachtend, en inschattend keek hij me aan.
"Chauffeur, stopt u op elke halte", vroeg hij aan mij? "Nou,
meneer als er mensen uit willen, of als er mensen staan te wachten op
een halte dan stop ik inderdaad op elke halte!, zei ik. "Vanacht heb ik wel 3 uur staan wachten op een halte", zei hij enigzins verontwaardigd, "maar er is geen bus geweest!" "En waar was dat meneer", vroeg ik?
Nu kwam er zweet op zijn voorhoofd te staan, en zijn handen begonnen lichtjes te trillen. "Ik ben heel zenuwachtig........ik weet niet meer waar dat was..........net wist ik het nog, maar nu niet meer...". Deze man leed aan een soort van geheugenverlies, zo was mijn inschatting en zat daar erg mee.
"Maar meneer, waar wilt u naar toe", vroeg ik hem? "Naar huis natuurlijk, naar huis......waar zou ik anders naar toe moeten?" "Maar eh, waar staat dat huis dan?", probeerde ik weer. "In Woerden......maar ik weet niet meer waar....ik kan er niets aan doen, maar ik weet niet waar dat huis staat!" Hij werd een beetje panisch en dus probeerde ik hem te kalmeren door rustig op hem in te spreken.
"Heeft
u niets bij u, in uw zakken of in uw portemonnee waarop staat waar u
woont, een rijbewijs of een bankplaatje, bibliotheekplaatje of wat dan
ook", vroeg ik hem? Hij betaste al zijn zakken, maar er zat niets in waaruit bleek waar hij woonde en ook zijn portemonnee was akelig leeg. "Het
wordt zo wel moeilijk meneer om u te helpen", zei ik tegen hem. "Ik wil
u graag verder helpen, maar als u niet weet waar u naar toe wilt dan
wordt het wat lastig.." "ja, ja.....ik begrijp het", zij de man, en sloeg zijn ogen neer.
Ik
had erg met de man te doen, hij was duidelijk de weg kwijt, en mijn 12
minuten waren al lang verstreken en ik moest hoog nodig weg. Naast me
stond een klein taxibusje en ik wenkte de chauffeur daarvan en vertelde
wat er aan de hand was. "Kan jij niet even met die meneer praten",
vroeg ik hem. "Ik moet weg, en wellicht herinnert hij zich direkt wel
weer waar zijn huis staat en kun jij hem verder helpen".
Gelukkig naam deze chauffeur de man mee naar zijn bus en kon ik mijn rit verder rijden.
Zulk
soort gevallen als hierboven, maakt iedere chauffeur wel eens mee.
Normaal - als het druk - is hebben geen tijd voor dit soort dingen.
Normaal zitten we in de vertraging in de spits en is het jachten en
jagen. Normaal kunnen we geen enkele service verlenen, zelfs niet het
opzoeken van een vertrektijd, omdat we altijd tot op de seconde de
uitgemolken rijtijden moeten proberen te halen. Nu - in de
zomerdienstroosters - is er wat meer tijd en zie je gewoon dat je met
wat meer tijd en aandacht voor elkaar, ook nog iets méér kan
betekenen in deze maatschappij.
Openbaar vervoer was vroeger méér dan alleen het vervoeren van mensen, het was ook een sociaal gebeuren. De chauffeur als vraagbaak en servicemedewerker in het gehele OV proces. Het sociale nu, is vér te zoeken. Wat
overblijft - met dank aan de marktwerking en de openbare aanbestedingen
in het OV - is 'bulk'transport van mensen in overvolle bussen op
nauwelijks te realiseren tijden met - daardoor - gespannen personeel
die nauwelijks nog service KUNNEN verlenen...
En dat vind ik een hele slechte ontwikkelling!
Peter, Juli 2005 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------
