de volgende dag vond het gesprek met de commandant Max van Denderen die met al zijn lintjes op het kasteel verscheen en er geducht uitzag met zijn grote snor, zijn kale hoofd, maar wel met een grote officiële pet op, Die ook goed hielp tegen de tocht. Hij was niet voor een kleintje vervaard en dat was heel duidelijk.
Precies op tijd, om klokslag elf stond hij voor de deur grote gebeeldhouwde deur en klopte met krachtige hand op het oude eikenhout. Liesje liet hem binnen, zij nam zijn pet aan en legde hem op de grote haltafel met de enorme balpoten. Daarna liep ze voor hem uit de imposante trap op naar de ontvangstzaal waar Alida al achter het barok bureau zat om gelijk spijkers met koppen te slaan over de beveiliging van het brandweerevenement.
Max liep met krachtige tred de kamer in en salueerde vlak voor Alida's bureau. Liesje, jij blijft ook nog even, zei Alida kort en ook Liesje stapte de kamer binnen met haar bloknootje met de gastenlijst.
Alida legde Max van Denderen de lange lijst voor van onderdanen die het feest wilden meemaken. De commandant wierp er even een blik op en wilde meteen de motorclubs schrappen want hij had liever een stel dronken studenten dan twee motorclubs met hun gedonder, zo formuleerde hij het. Alida haalde opgelucht adem, dat klonk kordaat, in zo'n man kon zij vertrouwen hebben.
Goed, weledele prinses, sprak Max de commandant. Ik zal een strategische map voor u maken en de kritieke knelpunten daarop aangeven, dat zijn de plekken waar we gedonder kunnen verwachten, verduidelijkte hij. Ook zou hij een schatting maken van het aantal mannetjes wat hij nodig dacht te hebben om zo strategisch uit te zetten met het bijbehorende kostenplaatje.
Het waren wel allemaal mannen, zei hij, sorry maar hierin ben ik even niet politiek correct. Naar mijn ervaring heb ik hier, bij zo'n gelegenheid meer aan mannen. Als er een gedonder van komt, dan kunnen vrouwen niet meer dan 10 kilo sjouwen, hoogstens, en zitten ze om de haverklap op het toilet, net wanneer je ze nodig hebt. Mannen kun je gewoon uitkafferen maar vrouwen barsten dan in snikken uit en daarna heb je er helemaal niets meer aan. En het kost een hoop nazorg en kopzorgen na de nazorg over de kosten van die nazorg.
Ik heb het nog steeds dus over crisissituaties, sprak hij samenzweerderig.
Het stuitte prinses Alida, als verlicht feministe, wel tegen de borst met haar principes maar ze dacht zoals zo vaak vrouwen denken als ze dit soort flauwekul horen. Je doet je best maar.. we zullen wel zien wat die mannen er van brouwen...
Vanmorgen viel er een mooie ivoorkleurige envelop bij mij in de bus
Dat was interessant .. wat kon dat wezen. Maar toen zag ik het logo van Love&Wrinkles, het betere datingbureau voor beschaafde senioren en ik opende snel de envelop.
Er rolde een smalle brochure uit, een goudkleurig visitekaartje en een persoonlijke uitnodiging van Piet Marginalis.
Onder het genot van een kopje Lidl koffie met grote toef slagroom keek ik de papieren eens door.
De brochure zag er gezellig uit. Foto's met leuke senioren die allemaal om een tafel zaten en het glas hieven en blij keken.
Foto's van de activiteiten zoals Speeddaten in een Van der Valk hotel.
Er was zelfs een vervoer op maat bus die op gezette tijden senioren ophaalde en ze op de stoep zette van het hotel.. en na een half uur weer ophaalde en weer terugbracht naar het station! Waar vind je zo'n service! Foto's van gezamenlijke uitstapjes naar Apenheul bijvoorbeeld waar je de kandidaten zag zitten naast de apen op de apenrots. Dat leek me dolle pret!
Ook foto's van een safaritocht langs de leeuwen van de Beeksebergen met het doldwaze onderschrift onder een foto van een meneer die daar wou uitstappen om de leeuwen van dichtbij te bekijken en te fotograferen. We konden meneer V. nog net tegenhouden!
Ook de schilpaddenrace in het schilpadden opvangcentrum in Lunteren leek ook een vrolijke boel. Al rolden er heel wat mensen van de schildpadden af. Er was altijd iemand bij zo'n reis met een EHBO diploma werd mij verzekerd en dat gaf best een goed gevoel dat P. Marginalis zijn zaken goed aanpakte.
Een spannende toch door Amsterdam bij nacht met rode lantaarntjes en een foto, met het onderschrift.. wij hebben het hier reuze naar ons zin maar waar is meneer V gebleven?
Ja dit leek mij als vergevorderde senior, zeker erg aantrekkelijk allemaal maar binnenkort zou ik Piet zelf ontmoeten in de Halve Maan.
Op donderdag hield Alida altijd audiëntie.. normaal startte ze dan om 10 uur en haar secretaresse Liesje liet dan een een stuk of tien goed gescreende onderdanen binnen vergezeld door een lakei met een boksdiploma. Deze mensen kwamen dan hun problemen voorleggen, Alida luisterde dan half ernaar en knikte minzaam en keek op de antieke klok wanneer het afgelopen zou zijn zodat ze koffie kon gaan drinken.
Maar deze dag zou het anders zijn. Liesje had een lijst opgesteld van mensen die graag uitgenodigd wilden worden voor het brandevenement. Ik wil deze lijst nu even met u doornemen, sprak ze parmantig, dan kunt u zeggen wie er een uitnodiging mag krijgen.
Ik zal beginnen, ahum...
* Studentendispuut--------VeniVidiFoetsie
* De vrienden van Diederik ----Een vrijgezellenfeest---
(vraagje, komt er ook een stripper?)
* De vriendinnen van Elzewieke------Een vrijgezellenfeest----
(liever geen stripper!)
* Voetbalvereniging , die uit het vak A-----De fans van VV Dionysis---
* Carnavalsvereniging ---De Zotte Klappen---
* Motorclub ---Los Matonos---
* Motorclub ---Guerreros---
* Vrijgezellenfeest van Johan en Peter, (De hele club uit de Roze Wokkel komt).
* Henk, komt misschien met zijn moeder.
* De vaste klanten van snackbar ---De Dikke Bal---
* Breiclubje --- De Mutsen---
(We hebben al een helmpje gebreid)
* Veganisten en Anti Glutenclub de VAG. (we nemen een proeverij mee)
Na deze opsomming was Alida toch even stil. Allemachtig, zei ze uiteindelijk. Dit moet dus een doorsnee zijn van de bevolking... Als we dit zootje binnenlaten moeten we een veiligheidsbedrijf inhuren. Of de marechaussee een nacht binnenhouden en hier op de boel laten passen en er als dat nodig is er op los laten slaan.
Ik moet er nog eens een nachtje over slapen hoor.
Wat me nog het meest tegen staat is die veganisten en anti-gluten club.. Ik kan ze natuurlijk wel naast de barbecue met de gebraden os zetten.
Doe die lijst maar even weg Liesje, ik moet eerst het programma gaan opstellen met Max van Denderen, de commandant van de brandweer.
Ga maar Liesje en laat de koffie brengen.. en ze wuifde met haar zakdoekje.
Na op zijn gemak een groot bord havermout met bruine suiker en een vette klont margarine te hebben genuttigd veegde Orlando zijn mond af aan het morsige boerenbonte tafelkleed dat op de oude krakkemikkerige houten tafel lag in de schamele boerenstulp waar hij woonde met zijn bejaarde moeder en vader.
Zo.. ik zit vol zei hij, en hij boerde terwijl hij over zijn buik wreef... ik ga er weer vandoor moe.. Doeiii! En hup, hij stond weer buiten. Even in de bijkeukens kijken, besloot hij, voordat ik aan mijn werk ga. Ik ga Sofie vertellen dat ik dat duel heb gewonnen. Ze zal me nu helemaal wel zien zitten. Ik heb veel meer in mijn mars dan die Sjors! Dat is wel duidelijk!
En hij liep langs de orangerie naar het donkere gebouwtje waarin de bijkeukens waren gevestigd.
Joehoe! Sofietje! Ik ben weer terug! Maar alleen de melkmeid kwam uit de lage deur naar buiten. Zij had een vals lachje om haar mond. Zoek je die Sofie? Die is weg hoor! En niemand weet waarheen.
Ze bukte zich en ging het donkere gebouw weer binnen, Orlando verbaasd achter latend.
Nadat ik bij de gezellige beveiliger het aangeboden gezellige kopje koffie had opgedronken vroeg ik om een pasje om de deur te openen die mij toegang zou geven tot de 32e verdieping. De beveiligingsbeambte pleegde een telefoontje hierover en zijn gezicht klaarde helemaal op.
Dat zullen we even prima regelen, zei hij vrolijk. Ik heb zojuist met broeder Hannibal gebeld die in de kelders bezig is.. hij komt zo naar boven en zal u begeleiden naar kamer 13, op de 32e etage.
Ping... zei de lift en daar stapte de goede broeder al uit. Hij leek wat verfomfaaid en veegde nog snel zijn handen aan zijn grote leren schort af waar wat verdacht donkere vlekken zaten en waaraan een grote ouderwetse rinkelende sleutelbos hing. Hij maakte een kleine buiging en lachte naar mij met een blikkerend gebit. Wil de schone dame zo vriendelijk zijn met me mee te komen?
Mijn ogen wierpen nog even een snelle blik op het bordje van de nooduitgang maar hij greep me al bij de elleboog en voerde me de lift in.
Piet Mus, vertelde me dat je achternaam Van der Naad was.
Niet dus. Dat noemt hij nu een grapje.
Dus mijn oprechte excuses en om het helemaal goed te maken stel ik een
etentje voor in het drie sterren restaurant De Vreemde Eend .
Ze serveren daar heerlijke zwaan op een bedje van zeewier, met een
aalbessen coulis.
Dan heb ik op het Internet van die leuke Tiny-houses gezien. Hele kleine
knusse huisjes. Zou dat iets voor ons zijn. Als we gaan slapen moeten we wel maar boven
met een laddertje. En als je het niets vindt , dan kunnen we altijd nog een Pipowagen kopen.
We gaan een spannende tijd tegemoet.
Douwe Schat.
PS
Ik ben zo blij dat je geen Van der Naad heet.
Douwe
*
Douwe...
ik wil meteen beginnen met het aangeboden etentje in De Vreemde Eend af te slaan. Laat ik wel even goed duidelijk wezen in deze.
Die vreemde eend is .. of jezelf.. of die zwaan die ze daar serveren. Bovendien hoort de keuze van zeewier bij een maaltijd van vis.. Hiermee valt meteen zo'n kok door de mand door die rare combinatie. Dat is duidelijk geen gerenommeerde kok zoals Gordon Rambam.
Om daar nog even op door te gaan.. een zwaan is geen zeevogel. Hier zitten ze met z'n achten in sloten en plassen, vermenigvuldigen zich volop en als je niet uitkijkt breek je er je nek over en bijten ze je gevoelig in de kuiten.
En dan je Tiny Housies? Wat heb ik daarmee te maken? Ik ben gek.. ik ga daar in zo'n poppenhuis met laddertje wonen. I need space! Je zal er s' nachts een paar keer uitmoeten en dan zo'n laddertje af?
Ik zie de smak al aankomen die je dan maakt!
Nog even over je opmerking over een Pipohuis. Ik ben beslist geen Mammeloe..die daar met Pipo huisde.. tenminste zolang die aflevering, die je op het Nostalgienet nog kan zien, duurde. Hou het het effe normaal!
Ik raad je aan, omdat je zo stalkend wanhopig bent, het eens te proberen bij het succesrijke internetdatingsbureau. Love&Wrinkles. ze hebben naar ze zeggen een geluks-rate van 85%. Dat is best knap met al die knorrige senioren die ik ken. Die zijn al super-kritisch over de sperciebonen bij de Jumbo!
Binnenkort schrijf ik daar een Special over. Dat heb ik de bevlogen oprichter Piet Marginalis beloofd! Een hele aardige man overigens....een echte idealist. die krijgt nog de meest verstokte, tegenstribbelende 60 plusser aan het daten.
Tante Truus opende onder het toeziend oog van de beveiligende beambte van Zonnegloren de haar overreikte brief.
Daarin stond...
*
Hoi die Truus,
Ik sta al tijden met mijn koffertje klaar. Wanneer kom je mij nou eens halen? Het is hier verschrikkelijk, het halve gebouw is leeg en ik ben verplaatst naar boven. Volgens mij spookt het hier. Gisteren hoorde ik veel herrie op de verdieping boven mij. Daar wonen de zware gevallen zoals de broeder mij vertelde. Je weet wel van die mannen met maskers op die in het verleden enge dingen gedaan hebben. Broeder Bob vertelde vanmorgen dat ze gisteren een verdwaalde verwarde vrouw gevonden hadden die helemaal van streek was. Er kwam weinig zinnigs uit qua woorden. De leiding is er zelfs bij geweest om haar te kalmeren, ze was haar hoed kwijt en heur haar zat helemaal in de war. Na een kopje thee hebben ze haar maar in een taxi gepropt nadat ze in haar tas een adres gevonden hadden.
Kom mij nou snel halen Truus, het eten is ook zo flauw , ze zijn zuinig met kruiden en zout. En die thee is altijd slap.
via de lift die mij wat krakkemikkerig leek bereikte ik de 32e verdieping. Daar aangekomen was er een deur die ik niet open kreeg. Ook niet met pushen. Wat bleek.. ik had daar een toegangscode nodig om deze klaarblijkelijk gesloten afdeling te betreden. Ik tuurde door de donkere ruit en zag een soort van holle gang die zich eindeloos leek uit te strekken met geheimzinnige schaduwpartijen. Onwillekeurig dacht ik even aan de horrorfilm "the Shining" die jaren geleden zo'n succes had gehad.
Wat kon ik doen? Niets dus, op dat moment en opnieuw betrad ik de lift en ging weer met horten en stoten naar beneden. Daar zat de gezellige veiligheidsman nog achter de balie en lachte mij weer vriendelijk toe. Het blijkt dat ik een code moest hebben, zei ik wat onhebbelijk. Want daar houdt ik niet van ...ergens voor niks naar toe te gaan en weer om te moeten keren.
Wilt u soms een gezellig kopje koffie, sprak de beveiliger.. u ziet er wat verhit uit en ik heb nog niemand gezien of gesproken vandaag. Gaat u maar gezellig hier in dit hoekje zitten dan schenk ik u zo een gezellig kopje in, wilt u suiker of melk, of beide?
Ik ging wat knorrig op het aftandse retrostoeltje in schel oranje zitten wat hij me toeschoof en zei, ja graag, want een gratis kop koffie slaat ik nooit af natuurlijk. Alsublieft, zei de veiligheidsman. Dat is gezellig zo, laat het u maar smaken. Heb ik u al verteld over mijn eksterogen? Nee zei ik en verslikte me in mijn eerste slok toen hij een groot behaard been op de balie legde. Kijk, zei hij, daar zitten ze, en ze steken me. De eksterogen keken me wat loensend aan.....
Daar werd zelfs tante Truus even stil van. Snel keek ik naar de honkbalknuppel die uitnodigend op enige actie stond te wachten maar ik bedacht onmiddellijk dat hij toch niet hard zou kunnen lopen op zo'n vreselijke voet.
O ja zei de beveiliger. Er was nog post voor u gekomen. Kijkt u maar.. gericht aan tante Truus.
Een beetje bibberig pakte ik de gelige met hanenpoten beschreven envelop aan.
Het was een mistige oktobermorgen met een wat onheilspellende sfeer in het donkere Stokkerbaksebos toen er bij het ochendgloren een zwarte diligence stopte op de open plek die uitkeek op de Donatorivier. De wagen kwam met een schok tot stilstand, en de koetsier stapte snel van de bok af en kalmeerde de paarden. Met een buiging maakte hij de deur van de koets open en daar kwam prins George uit in vol ornaat met zijn zwarte cape, hoge hoed en witte handschoentjes.
Achter hem kwamen zijn wat bejaarde secondanten moeizaam het wankele trapje af. Een van hen droeg een mahoniehouten kistje met zwaar koper beslag dat hij zorgzaam vasthield.
Vanaf de weg die langs de rivier lag kwam een man op een bakfiets. Hij zag er minder stijlvol uit dan de prins maar Orlando was er klaar voor. Hij zou die George wel eens een lesje leren.. Uiteindelijk was hij degene die diep hield van Sofie en liefde overwint alles had hij wel eens ergens gelezen.
Zo schavuit, riep de prins, zijt gij er klaar voor? Jazekers, zei Orlando, kom maar op met je koperen pistooltje, en hij griste het wapen uit het blauw fluwelen foudraal wat die ene secondant zojuist had geopend.
Hij liep meteen tien stappen vooruit zonder op de prins te letten, draaide zich om en schoot uit volle kracht. He dat was gek .. waar was George gebleven? Maar er had een kreet geklonken en er was een secondant zojuist ter aarde gestort. Een plasje bloed sijpelde als een beekje langs zijn wildlederen laarzen en er klonk nu een zacht gekreun dat langzaam wegebde.
Prins George kwam van onder het eikenbosje uit waar hij zich had verscholen op groezelige knieen aankruipen en riep om een ambulance. Help! Maar zijn stem klonk hol en stierf langzaam weg in de ochtendnevel. Orlando stapte met een zwaai op zijn fiets en maakte zich snel uit de voeten, richting Stokkershoven en richting warme havermoutpap, want die had hij wel verdiend vond hij.
Onderwijl had prinses Alida, na lang nadenken, een thema bedacht voor het feest. Een brandweerfeest moest het worden! Met demonstraties en spuitgasten en vuurwerk. Dat was pas leuk!
eindelijk, na veel wikken en wegen en ander gezeur, kon ik mij er toe brengen om Let eens te bezoeken in haar huidige toestand.
Dus, afgelopen zondag stond ik op de stoep bij huize Zonnegloren met een afgeprijsd bloemetje van AH want ik wilde ook niet overdrijven.
Ik vervoegde mij bij de receptie...en een vriendelijke man van een gerenommeerd veiligheids bedrijf stond mij te woord. Ik zag wel een honkbalknuppel staan achter de balie. Voor noodgevallen begreep ik bij navraag. Daarna vroeg ik waar ik heen moest om op de 32e etage te komen bij kamer 13 waar Let onvrijwillig huisde.
De veiligheidsmeneer zei mij dat Let geluk had gehad want de helft van de bewoners van onderliggende etages waren wegens het onveilige planfondsituaties overgebracht naar containerwoningen achter Zonnegloren naast de afvalcontainers. Maar let zat er nog.
Dus nam ik in de hal de lift naar de 32e verdieping.
George dronk snel zijn glas leeg en zei "Nou Doei dan" en sloeg hard de deur achter zich dicht. Hij had flink de pest in over de hele situatie met Sofietje. "Maar eens een kijkje nemen bij de bijkeukens" mompelde hij en holde de trappen af naar de kelders van het kasteel. De lieve lezertjes moeten namelijk weten dat George heel erg gecharmeerd was van het lieve meisje.
Het was een echt doolhof daar beneden maar na een paar vertrekken doorzocht te hebben kwam hij in de karnkeuken alwaar zijn geliefde te werk was gesteld als melkmeisje. Maar wie was bij haar? Orlando had haar in zijn armen en ze zoenden elkaar.
George ontstak in woede en stormde de keuken in , onderwijl stootte hij van alles om, zo kwaad was hij. Het verliefde stel keek onthutst naar hem en ook wel een beetje schuldbewust. De mannen keken elkaar nijdig aan en George trok zijn handschoen uit en gooide die in het gezicht van Orlando. "Een duel" riep hij, zullen we eens kijken wie de schone Sofie krijgt. "Morgenochtend , als de zon opkomt. De open plek in het eikenbosje richting rivier".
Sofietje begon te huilen. Orlando trok wit weg maar hij nam de handschoen op en zei; "Ik zal de eer van Sofie verdedigen, heb daar maar geen twijfel over". (Binnensmond mompelde hij ...Uitslover!...)
Boven kreeg Alida een idee, ze had wel eens zin in een feestje, daar was ze wel aan toe. Een groot bal moest er komen. Even een leuk thema verzinnen.
Als lid van de fanclub ( en geheim minnaar) heb ik eens naar je gegoogled.
Ze weten tegenwoordig alles van je op Internet. Niets blijft geheim.
Ik heb op Google gewoon even je naam ingetikt Truus van de Naad.
Ik zag dat je heel vroeger nog in de Folies Bergére gedanst hebt en vond
zelfs dat je een keer tijdens de Cancan in de orkestbak gevallen bent.
Jammer dat ik daar niet bij kon zijn om te helpen.
Wat heb je toch veel meegemaakt, ik houd van je.
Douwe Schat
*
Douwe,
nou moet jij eens goed luisteren!
In de eerste plaats is mijn achternaam niet Van de Naad. Googelen kan je niet eens goed. Wat mijn achternaam dan wel is? Dat gaat je helemaal niets aan.
En ik zou vroeger in de Gay Paris hebben gedanst? Je verwart mij met Josephine en haar bananenrokje. Ook ben ik nooit in de orkestbak gevallen en op mijn achterhoofd ook niet.
Wel kende ik Maurice persoonlijk, dat was nog eens een lieve man.
Je zit gewoon naar aandacht te hengelen.
Als het zo erg met je is ga dan eens naar Love&Wrinkles, dat nieuwe internet dating clubje. Lijkt me echt wat voor jou. Heel dynamisch en vlot lijkt dat me. En ze nemen iedereen aan zeggen ze in de wervende koptekst. ook hopeloze gevallen. Die matchen ze gewoon aan een ander hopeloos geval. Er is daar vast wel iemand die (even) naar je wil luisteren, als je geluk hebt.
af en toe surf ik op je blog en ik vind het maar een zootje. Kan er geen touw meer aan vast knopen.
Wat is er met die Jet? Zit ie ook in het archief?
En dan die Rintje.. wat een notenkraker is dat zeg.
En die Sipje.. die mag wel eens leren schrijven. Wat een stom sprookje is dat en dan dat spitse bekkie met dat stomme kapsel.
Wees eens een beetje duidelijker Truus.
Rinus
*
Zo Rinus, laat ik dan meteen maar even goed duidelijk zijn.
Je hebt wel een hoop commentaar op me. Mijn blog is uit het leven gegrepen en het leven kan af en toe een zootje zijn. Wat gaat er nou wel geregeld in het leven. Ja ja, Rutte komt iedere keer weer terug.. dat is een inkopper.
Maar toevallig ken ik je moeder Beb van mijn breiclubje en dat mens is totaal grijs geworden. Wanneer ga je nou eens serieus solliciteren?
Je blijkt de hele dag op de bank te hangen met een grote zak chips en een cola. Je gamet de hele dag en nacht en je helpt je moeder nooit.
En jij durft wat van mijn leven te zeggen? Schamen moet je je!
En mijn naam is tante Truus, niet Truus, ik heb niet met je geknikkerd.
Alida pakte haar kanten zakdoekje en wreef even in haar linkeroog
om een traan weg te pinken. Wat hoorde ze zojuist? Zij kon haar oortjes met de geërfde diamanten oorbellen van groothertogin Amira niet geloven. Wat speelde hier zich eigenlijk af achter haar rug en onder haar ogen? Sofietje? De vamp van paleize Stokkerstoren? Dat had zij niet achter het slome blonde wicht gezocht.
Hoe had zij zich zo kunnen vergissen. En dan Orlando.. wie dacht hij dan wel wie hij was.? Als hij hem niet voor enige jaren had had ingehuurd als beginnende voetlakei was er niets van die jongen terecht gekomen en was zijn armoedige familie aan de geeuwhonger gestorven. De vrijheden die hij zich hier dacht te kunnen veroorloven! Daar moest subiet een einde aan komen.
Orlando, zo sprak de prinses zacht maar dwingend.. ga jij maar even naar de bijkeukens.. ik spreek je later wel. Orlando zag aan haar stalen blik dat het deze keer menes was en dat er met de prinses niet langer te spotten viel.
Vervolgens sprak Alida tegen Sofietje. Voortaan ga jij de kok maar helpen als hulpmeid 3e klasse. Verdwijn uit mijn ogen! En zij gebaarde naar de gebeeldhouwde eikenhouten deur. Sofietje verdween met een geknikt hoofd.
Een moment keek ze naar George. Ze had het eventjes leuk gevonden dat hij langs kwam maar eigenlijk was het maar een sukkel was al zag hij er best smakelijk uit en hij had er talent voor om zich in de nesten te werken, nergens wat van te snappen en overal een zootje van te maken. Die roddel had haar al lang bereikt. Als zij hem eens goed bekeek zag ze ook wel aan zijn postuur dat hij graag een biertje lustte. Jaja.
Had zij wat aan zo'n vent al was het dan een prins? Niets, was haar eigen antwoord. Alida stond op en gebaarde naar George, schiet een beetje op met je bier.
Ik hoorde van Chantal dat je weer helemaal live and kicking bent. Is Chantal nog steeds aan het scharrelen bij de kringloopwinkels? Waar ik voor schrijf is dit...Kan je me zo spoedig mogelijk hier weg halen? Broeder Bob zegt dat mijn knie weer zo goed als nieuw is, maar dat het beter is dat ik hier blijf. Dat ben ik helemaal niet van plan . Het is hier erg somber en het lekt overal, ik raak er een beetje depressief van. Krijg rare gedachten. Vooral als het donker is, kraakt alles en ik hoor vreemde geluiden. Kom mij alstjeblieft halen en kan ik dan bij jou logeren? Ik heb mijn koffertje al gepakt.
Zojuist werd ik wakker en het eerste wat ik dan doe is kijken op me tante Truus blog
om te leze hoe het sprookje van Sipje verder gaat.
Ik vind het wat bedenkelijk welke richting het gaat.. Een zekere platvloersheid is er aan het insluipen en zo ken ik Sipje niet. Sipje is een wat dromerig meisje dat een Sinas met een rietje drinkt als je met haar op een terrasje zit en over poesjes en peuters praat want ze werkt als opzichter in een gerenommeerde crèche hier in het centrum van Ermelo tegenwoordig.
Zou het onder invloed van Rintje zijn met wie ze nu een lange afstandsverkering heeft?
Want het is een pestend van Ermelo naar Appingscha met het openbaar vervoer. Daar doe je uren over met die plaatselijke bussen, dat kan je met recht een langeafstand-relatie noemen.
Maar zo ken ik Rintje eigenlijk ook niet. Die komt niet verder dan een halve liter bier tijdens een schuurfeest op het kale platteland van het hoge Noorden. Wat zou er aan de hand zijn.
Zou het de invloed van neef Fred zijn die pas voorwaardelijk op vrije voeten loopt?
Fredis me er eentje.. Zou Sipje?
Maar laat ik hier mijn gedachten een halt toeroepen.. Ik kan me dit eigenlijk niet voorstellen. Sipje? Nee toch? Ik zal het eens aan tante Maartje vragen. Die weet alles, maar die heeft ook niks te doen de hele dag behalve beginners Sudoka's te proberen op te lossen.
Verder heb ik nog een opmerking voor Rintje, over zijn illustratie bij het sprookje van prinses Alida. Ik bedoelde met mijn opmerking over abstracte kunst niet dat jij Mondriaan moet gaan naverven Rintje!
Wacht.. ik krijg net een mailtje binnen van huize Zonnegloren. De bewoners moeten er tijdelijk uit want de vloeren schijnen onveilig te zijn.
Alida klapte in haar handen en zei wat enig dat je even langs komt, ik ben dol op onverwachts bezoek.Heb je soms trek in een borreltje Sjors? Of een Prosecco , dat is helemaal in , tegenwoordig.
Doe mij maar een pilsje zei George
Alida pakte alweer haar bel en begon hard te klingelen in de hoop dat er iemand van het personeel zou reageren. De laatste tijd vond ze dat er een beetje de kantjes van af werden gelopen door haar onderdanen.
Daar kwam Orlando al aansloffen, hij was de lievelingslakei van Alida . Hij was een knappe blonde knul met blonde krullen en zijn livrei stond hem wel erg goed .
Wel vond ze, dat hij zich de laatste tijd wat veel vrijheden veroorloofde.
Orlando keek misprijzend naar prins George , en vroeg Wat moet je?.
Nou, een pilsje als het mag, en een Prosecco voor de dame
Een pilsje kan je krijgen maar Prinses Alida krijgt een kopje thee , want ze heeft al genoeg op.zei Orlando.
Alida begon te protesteren maar realiseerde zich dat hij wel gelijk had, ze zat de hele morgen al te pimpelen. Orlando had haar altijd door .
George vroeg Zeg, komt Sofietje ook nog? Ik ken haar nog van vroeger , we hebben als kind in de slotvijver gezwommen. Ze is wel een echte beauty geworden.
Zowel Alida als Orlando keken verbaasd. Kennen jullie elkaar?
Vanmiddag scheen een mooi zonnetje en ik, tante Truus had eindelijk eens tijd om een oude kwestie te overdenken.
De oude Jet, mijn oude vroegere vriendin Jet
Niet dat Jet echt oud is.. Ze ziet er alleen maar zo oud omdat ze een zwaar leven heeft gehad. Dat zei ze zelf om de haverklap. Ik zou het haast geloofd hebben als ik niet wist dat ze een ongelofelijke dramaqueen is.
Maar goed.. we gingen af en toe eens ergens koffie drinken,, We rekenden afzonderlijk af, zij nam nooit een appelpunt en zeker niet met een dot slagroom wel zat ze altijd met een scheef oog naar die appelpunt te kijken en zei, net als ik mijn mond afveegde dat ze blij was dat het op mijn heupen zat en niet op de hare. Echt het zo'n soort vriendin.
Ze kon nooit langer dan 7 minuten lopen want dan was ze moe, wel liep ze me altijd net voor de voeten als er iets interessants te zien wa. Dan was ze niet moe.
Ik zou hier nog uren over kunnen doorgaan .. over de irritaties, de zinloze discussies over niets. Waarom ze wat in Rutte zag en niet in Halbe, ga zo maar door.
Maar ik ben nu weer terug en denk dat ik maar een eerste stap ga zetten, richting huize Zonnegloren, kamer 13.
