De laatste maanden heb ik verscheidene keren, meestal werkgerelateerd, het Albertinum - een voormalig Dominicanenklooster in Nijmegen - bezocht. 

Aan het begin van het studiejaar luister ik met collega's, in de tot collegezaal omgetoverde kapel, naar een uiteenzetting over algemene beleidslijnen. Een uitgelezen moment om in de restanten van het rooms-katholieke interieur te spieden naar voor mij intrigerende uitingen als 'de Naam JHWH'. 

Njet, niet ontdekt.

Naderhand wandel ik, achter de hoofdingang van de kapel, door de schitterende breviergang. De vorm van deze gang rond de binnentuin is uniek: een enigszins uitgerekte zeshoek, een groot ovaal. Het grote aantal glas-in-loodramen met rozen zorgt door de vele toonaarden licht voor een sprankelende sfeer.

In het zuidwesten van de breviergang, bij genoemde hoofdingang van de kapel, valt me in het glas-in-lood een driehoek op die de Drie-eenheid symboliseert, maar JHWH lijkt er niet op te staan, dus laat ik de driehoek voor wat hij is.

Negenentwintig maart wandel ik met een paar studenten van groep Evenwicht, die graag Leylijnen willen ervaren, in en rond het Albertinum. 

Buiten ontdekken we een Brede Leylijn die dwars op de lengte van de kapel staat. Binnen treffen we een Sterke Leylijn die de binnentuin in tweeën deelt, er qua vorm dus een acht van maakt, en die in de lengte door de voormalige kapel loopt. Prachtig, de Leylijnen kruisen elkaar dus ìn de kapel. 

Als afsluiting van onze zoektocht lees ik in het noordoostelijk deel van de breviergang een verhaal voor uit Pradervand. Een mooi verhaal over witte vogels, onze goede gedachten of woorden, en zwarte vogels, onze slechte gedachten of woorden. 

Plots zie ik in een ander glas-in-lood-raam de driehoek weer: 'Vreemd, ik dacht dat de overige glas-in-loodramen enkel rozen bevatten!'

Twaalf april vergaderen mijn directe collega's en ik in een van de klaslokalen van het Albertinum om het thema rust en ruimte binnen het werk nader te verkennen. 

Na afloop van de bijeenkomst bekijk ik in het noordoostelijk deel van de breviergang opnieuw het glas-in-lood-raam met de driehoek: het is het tweede raam in een rij glas-in-loodramen die zich verder allemaal door drie rozen kenmerken: 'Wat een vreemde plaats! En nee... er staat geen JHWH op.' 

Op de een of andere manier laat de driehoek mij niet meer los. Uiteindelijk kristalliseert zich een vraag in mijn hoofd: 'Zouden er meer driehoeken zijn?'

Negentien april maak ik tijd om het antwoord te formuleren. 

Al gauw wemelen de glas-in-loodramen me voor de ogen, maar uiteindelijk blijken er vijf ramen met een driehoek te zijn.

Warrior Iadied

Pradervand, P. (2004). De zachte kracht van de zegening - Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk. Deventer: Uitgeverij Ankh-Hermes, pg. 57 e.v.

Best slim om zo lang te wachten met het toesturen van een beschikking. 

Ik heb de bezwaarprocedure doorgenomen en volgens mij kan ik het vergeten. De beschikking van mijn 'overtreding' - parkeren zonder gebruik te maken van een parkeerkaart - in Groesbeek heb ik gekregen van het Centraal Justitieel Incassobureau van het Ministerie van Veiligheid en Justitie. Het lijkt er dus op dat mijn geld naar de Staat gaat.

Hoe is de uitdrukking ook weer? 

Geef de Keizer wat des Keizers is, geef God wat van God is. Zoiets. 

Hm, wat is van God?  

Warrior Iadied

'Reizen' staat symbool voor groeien. 

Hoe zal ik het zeggen? Het lijkt me voor een mens een behoorlijke 'reis' om op Aarde te groeien naar de Goddelijke-Staat 'Liefde'. 

Hm, zou een Ziel, de Ziel van een overledene, in-Goddelijke-Staat verkeren?

Of zou er aan die Ziel Minder-Goddelijke-Energie kunnen hangen?

Zou een Ziel waaraan Minder-Goddelijke-Energie hangt, want dit vind ik een optie, minder goed naar de Hemel durven gaan?

Haha, en daarvoor bidden dan de kanunniken zodat de betreffende Ziel wel Richting de Hemel durft te gaan.

Of de overledene heeft zich, met vooruitziende blik, een graf met afbeelding van zichzelf gebouwd, zodat hij de Energie van de achterblijvers, die aan hem denken of voor hem bidden, kan 'gebruiken' om de Hemel in te gaan.

Mogelijk is 'Wees-Gegroeten' bidden, dat is Maria om ondersteuning vragen, een goede manier om een Ziel energetisch te ondersteunen.

In deze is in de middeleeuwen aan Sint-Christoffel, als patroon van alle reizigers, nog een bijzonder 'bijgeloof' verbonden. Hij zou beschermen tegen een 'onvoorziene dood', dat wil zeggen een overlijden zonder de Laatste Sacramenten te ontvangen.

Oh, de Laatste Sacramenten bestaan uit een drietal rituelen: de laatste Biecht, het Heilig Oliesel en de laatste Communie ofwel het Viaticum.

Bij de Biecht vergeeft de priester in Christus' naam de, door de in stervensgevaar verkerende zieke, opgebiechte zonden: "Ik ontsla u van uw zonden in de Naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen." 

Hm, de Minder-Goddelijke-Energie lijkt hierdoor van de Ziel gewist te worden.

Het Heilig Oliesel is een zalving met gezegende - daar komt het 'zegenen' weer langs - olijfolie. De priester maakt hierbij met zijn duim kleine kruisjes op het voorhoofd en de handen van de zieke. Het bijbehorende, slechts eenmaal uitgesproken, gebed luidt: 'Moge onze Heer Jezus Christus door deze heilige zalving en door Zijn liefdevolle barmhartigheid u bijstaan met de genade van zijn Heilige Geest. Moge Hij u van zonden bevrijden, u heil brengen en u verlichting geven.' 

Goed hè, een tweede ritueel met het verzoek om de Minder-Goddelijke-Energie van de Ziel te wissen, ofwel nog een poging een enkeltje Hemel te bewerkstelligen.

Bij de Communie-plechtigheid reikt de priester de hostie - een schijfje ongedesemd brood - uit aan de stervende. In de hostie is, volgens het geloof, Jezus Christus daadwerkelijk lichamelijk aanwezig. Degene die de hostie ontvangt neemt hierdoor deel aan het lijden en sterven van Jezus. Jezus die daarmee de toorn van God, ontstaan naar aanleiding van de zonden van de mensen, op zich nam. 

Best knap opgezet: voor de zekerheid God eraan herinneren dat Zijn door Hem gezonden Zoon voor de mensheid reeds Zijn Toorn op zich genomen heeft. God zal de mensen hun zonden dus niet meer aanrekenen!

Hm, gesterkt door de concrete nabijheid van Jezus is de overgang naar de dood mogelijk gemakkelijker. Wel, driemaal is scheepsrecht. 

Waarschijnlijk rekenen de mensen zich eigen zonden nog wel aan.

Haha, voor de Hemelpoort zo nodig nog enkel het Sleutelwoord Jahweh, de onbenoembare Naam van God, uitspreken.

Hoe Sint-Christoffel beschermt tegen een 'onvoorziene dood'?

Overal op pleinen en in kerken hingen prenten of stonden beelden van Sint-Christoffel; van de Christusdrager; van Liefde!

Het 'bijgeloof' wordt mooi samengevat in de volgende zin: 'Op welke dag dat gij het gelaat van Christophorus zult aanschouwen, op die dag zult ge zeker geen kwade dood sterven.'

Tss, de kracht van een afbeelding! 

Voor de middeleeuwer met zijn korte levensverwachting waarschijnlijk een hele geruststelling.

En voor ons?

Warrior Iadied

Ad foto: Sint-Christoffelpenning, bescherming voor reizigers, om op het dashboard van een auto te plakken.

 http://nl.wikipedia.org/wiki/Biecht 

http://nl.wikipedia.org/wiki/Communie

http://nl.wikipedia.org/wiki/Christoffel_(heilige)

http://nl.wikipedia.org/wiki/Viaticum

thttp://nl.wikipedia.org/wiki/Ziekenzalving

Hoe zou ik het steeds zwaarder worden van Christus op de schouders van Sint-Christoffel, in een van de legenden over de laatste, kunnen duiden?

Gewoon proberen!

De legende begint met de man Reprobus, die enkel voor het allerhoogste gezag wil werken. Hij begint bij een koning, maar de koning blijkt bang voor de keizer. Vervolgens blijkt de keizer bang te zijn voor de duivel en de duivel bang voor Christus.

Reprobus wil daarop Christus dienen en krijgt van een kluizenaar de raad om mensen op zijn rug de rivier over te zetten. Op een dag zet hij een klein kind over, maar dit kind wordt zwaarder en zwaarder en op het laatst staat Reprobus tot zijn schouders in de rivier. Dan openbaart het kind zich als Christus en doopt hij Reprobus en noemt hem Christoffel / Christusdrager.

Hm, als Christusdrager betekent dat iemand de Goddelijke kern, Liefde, in zichzelf ontdekt heeft... wat betekent het zwaarder worden dan? 

Stap voor stap de legende volgen, misschien kom ik dan tot een antwoord.

Wat gebeurt er op het moment dat Reprobus Christus op zijn schouders neemt? 

Hij draagt Liefde... in zich!

Reprobus gaat het water in.

Dit betekent 'voelen'; water staat symbool voor gevoelens, voor het doormaken van een proces. Hm, door gebeurtenissen en gedachten ervaart een mens verschillende gevoelens, en de kern van alle gevoelens is Liefde.

Is de betekenis van het zwaarder worden dat het moeilijk is om de kern van Liefde te ontdekken in gevoelens?

Misschien, maar rationeel gezien is het niet eens zo moeilijk te beredeneren. 

Of zou de betekenis van het zwaarder worden zijn dat het zwaar is om Liefde te zijn? 

Ja, waarschijnlijk is dit het goede antwoord.

Op het moment dat Christus zich als zodanig openbaart, ontdekt Reprobus de Liefde in zichzelf.

Logisch dat hij daarna de naam Christusdrager krijgt.

Hm, Liefde is de kern van alle gevoelens is. Als ik boosheid voel, dan is de kern daarvan meestal Liefde voor mezelf; dat ik mezelf meer gun dan ik ogenschijnlijk krijg. 

Maar los van voorbeelden... naar aanleiding van gebeurtenissen en gedachten doet Liefde zich in mij voor in VELE gevoelens.

Kan het? Niet al die gevoelens maar ENKEL Liefde voelen? Hm, gedachten zijn mogelijk met veel discipline te sturen, maar wat de gebeurtenissen ook zijn... enkel Liefde voelen? 

De hond is volgens mij het Krachtdier van Sint-Christoffel. De kwintessens van Krachtdier Hond is trouw en bescherming. Betekent dit: Trouw aan God en beschermend zijn ten aanzien van Liefde / de Goddelijke Kern? 

Hoe dat te doen als mens?  

Is het wel 'normaal' om te bedenken, te veronderstellen, dat zoiets als 'steeds in-een-Staat-van-Liefde te zijn' het doel van mensen hier op Aarde is? Is het niet goed genoeg om mens te zijn: een waaier aan gevoelens te ervaren en 'fouten' te maken in de omgang met jezelf en met anderen?

Een echte Christoffel te zijn, lijkt me moeilijk.

Tss, nou weet ik het niet meer.

'En heb je het ooit geweten?'

'Ja, ooit was ik in de Hemel, daar heerste Liefde, JHWH...'

'Dus...'

'Jaha, het zou mogelijk moeten zijn om deze staat, Liefde, hier op Aarde te ervaren.'

Hm, deze geïnspireerde conversatie voelt aan als een onverwacht geschenk. Doet me denken aan een verhaal dat ik ooit gelezen heb. Heel in het kort in eigen woorden: Nadat een kind met een bal gespeeld had, gaf het de bal af aan een ander. Waarom?  Het antwoord: "Ik heb genoten van de ervaring van het spelen met de bal, nu geef ik de bal aan een ander zodat deze persoon dezelfde ervaring kan hebben. Mijn ervaring kan ik altijd weer oproepen."

Zou het de bedoeling van het leven op Aarde zijn om hier voor ieder individu de-Goddelijke-Staat te vestigen?

Tss... wat een opdracht.

Warrior Iadied

Ad foto: Angelika (=Hemelse Bode) in Goddelijke Staat.

Vandaag wil ik me buigen over Sint-Christoffel. 

Op 2 april heb ik kort info over Sint-Christoffel op het web verkend, en sindsdien enigszins verteerd... en gekoppeld aan andere kennis. Er is iets bijzonders met deze heilige. Alleen hoe maak ik dit duidelijk?

Kon ik het maar in vijf woorden uitleggen. Het heeft te maken met energie. Energie die qua aard basaal blijft bestaan ook al volgt de ene expressie in materie op de andere. 

Over Sint-Christoffel zijn meerdere verhalen in omloop. Verhalen die een spanne van honderden jaren omvatten. En daar zit de kern. Wat als aan een bepaald type energie steeds dezelfde naam is gekoppeld?

Christoffel betekent 'Christusdrager' ofwel de persoon die de Christus-Energie draagt.

Oké, en wat is Christus-Energie?

Hm, misschien vind ik het antwoord wel door dit te schrijven of kom ik op zijn minst op een verteerbaar antwoord uit.

Eerst maar over specifieke kwaliteiten, de Krachten. In elk gewoon dier is een bepaalde bundeling van kwaliteiten herkenbaar. Heel kort samengevat: de kwintessens. Als een mens, naast andere, dezelfde samenhang van kwaliteiten bezit dan is het betreffende dier het Krachtdier van deze persoon. 

Waarom ik hierover begin?

Wel, Sint-Christoffel wordt, met name in de Oosters-orthodoxe traditie van het Christendom, voorgesteld als een reus met een hondenkop. Toen ik dat las, moest ik glimlachen; Krachtdier Hond. Een seconde later fronste ik mijn voorhoofd; op een plaatje bij het artikel 'Vrouwen uit de Ramayana' in de, kort daarvoor in de kringloopwinkel Het Goed in Nijmegen aangeschafte, oude PRANA staat toch ook een man met een hondenkop?

Hm, Valmiki, die als de schrijver van het epos Ramayana wordt gezien, leefde vierhonderd jaar voor Christus, en de verhalen in de Ramayana worden als veel en veel ouder beschouwd. 

Iemand met de Krachten van Hond leefde toen blijkbaar ook.

Welke zijn die Krachten?

De kwintessens van Hond is trouw en bescherming. Zoals Ted Andrews schrijft: 'Honden zijn de trouw beschermende kameraden van de mens.' En ook: Een hond is nauwelijks klein te krijgen. Zijn liefde is reusachtig, ook al wordt hij mishandeld. Onverminderd blijft hij ons trouw.'

Ik neem dus aan dat de Krachten van Hond de Krachten van Sint-Christoffel... van de Christusdrager zijn. Of moet ik schrijven 'Christusdrager'... degene die de Energie van Christus heeft.

Heel eenvoudig dus: trouw en beschermend. Trouw aan wat?

Ik kan me enkel voorstellen dat het trouw aan God is en trouw aan de Godin. En het enige dat ik daarmee kan is... trouw aan de Goddelijke kern in onszelf. Ieder van ons mensen heeft een Goddelijke kern in zich. Hoe kan ik uitleggen wat hierin belangrijk is?

God niet buiten ons, maar in ons: vertrouwen dat wat in ons is daadwerkelijk God / goed is. 

Trouw zijn aan mijzelf, gewoon mogen zijn wie ik ben; goed genoeg.

En beschermend? Misschien beschermend van elk kind... dat het goed genoeg is zoals het is. Simpel... dat is dus... LIEFDE.

Hm, genoeg Sint-Christoffel voor vandaag.

Net even opgezocht wat PRANA betekent: levensgeest, levenskracht.

Vind het wel mooi zo.

Warrior Iadied

Ad foto: De afbeelding van Rama en Sita, op pagina 75 in PRANA. Links de persoon met de hondenkop.

Andrews, T. (1997). Luisteren naar Dieren. Haarlem: Becht, pg. 227 en 228

Orshoven, J. van (dec. 1995 / jan. 1996). Vrouwen uit de Ramayana. PRANA - tijdschrift voor geestelijke verruiming en randgebieden der wetenschappen. 92: 21ste jaargang nummer 2, pg. 73 t/m 77.

http://www.mijnwoordenboek.nl/synoniemen (prana)

http://nl.wikipedia.org/wiki/Christoffel_(heilige)

Daan van Speybroeck benoemt gravures van Gustave Dorė, gezien zo rond zijn zestiende, zeventiende levensjaar, als zijn eerste kennismaking met beeldende kunst. 

Ik merk dat ik de waarheid van de opmerking in twijfel trek, waarschijnlijk was het de eerste bewuste kennismaking met kunst, maar volgens mij is hij reeds eerder, onbewust dus, met kunst in aanraking geweest.

Voor de kunstcollectie van het UMC heeft de kunstcoördinator door de jaren heen met een comité kunst 'verzameld' die binnen het ziekenhuis 'troost' kon brengen en 'reflectie op het medisch handelen' illustreert. 

Hm, is DIT de driehoek die ik zondagmiddag tijdens de presentatie van Bert Janssen's 'Boodschap van een Tijdreiziger' zag!? Ik blijk aanbeland te zijn op een website die 'de Naam van God' in de kijker wil plaatsen.

Ad foto: 120101 - de calvarie bij de kerk van St-Jan de Doper in Neerlangel. Boven het kruisbeeld de driehoek met daarin in Hebreeuwse lettertekens de Naam van God.

De Vos, A. (1986). Jubileumboek Sint-Christoffelkerk Evergem. Evergem: Sint-Christoffelconfrerie.

Quignard, P. (1993). Geen ochtend ter wereld (Tous les matins du monde), Van Oorschot. 

Van Speybroeck, D. (2012). The French Connection - kunstcollectie UMC St Radboud in Museum Het Valkhof, catalogus. In de Walvis.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Sint-Christoffelkerk_(Evergem)

http://www.godsnaam.be/index.htm

http://www.godsnaam.be/wereldwijd/belgie/evergem.htm

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/dibe/relict/33800

Zondag 1 april bezoeken Lieve Vrouw en ik de lezing 'Boodschap van een Tijdreiziger' van Bert Janssen in Utrecht.

Sinds het midden van de jaren negentig analyseert de heer Janssen graancirkels, met name de cirkels die veelvuldig in Wiltshire in Engeland voorkomen. Vandaag brengt hij het fenomeen 'Squaring the Circle' naar voren. 

Hoe dat zit? 

In meerdere graancirkels zitten al jaren hints hoe door de cirkel een vierkant getrokken kan worden dat 8 keer de cirkelomtrek snijdt en waarbij de omtrek van de cirkel en de omtrek van het vierkant 'gelijk' zijn. 

Exact gelijk kan natuurlijk nooit want de omtrek van een vierkant is te bepalen, maar de omtrek van een cirkel is 2.pi.r (= 2 keer pi keer r), waarbij r de straal van de cirkel is en pi gelijk is aan 22/7. 

Tja, en 22/7 heeft een oneindig aantal cijfers achter de komma: 3,14.......... 

Pi is een getal dat maar niet geheel bepaald kan worden. 

Wat zal ik zeggen? Net of cirkel en bol ten opzichte van vierkant en kubus een goddelijk beetje extra hebben. Natuurlijk in de gewone wereld zijn er cirkels, bollen, vierkanten en kubussen, maar toch, net of vierkanten en kubussen materieel zijn, en cirkels en bollen een spiritueel tintje hebben.

De lezing gaat verder over krachtplekken in Engeland, de verwachte graancirkels deze zomer aldaar en groepsreizen daarheen. Bijzondere aandacht schenkt Bert Janssens aan een bijbelcitaat dat er een groot teken aan de hemel verschijnt: een vrouw bekleed met de zon, de maan onder haar voeten en op haar hoofd een kroon van twaalf sterren. 

Hij maakt er een mooie compositie van: de zon achter de aarde en de maan onder de aarde, en daarboven in het heelal de twaalf tekens van de zodiak.

In de pauze zijn Lieve Vrouw en ik het eens: de reizen hoeven voor ons niet. We vragen ons af of de andere aanwezigen ook last hebben van de kracht waarmee Bert Janssen het publiek toespreekt. Het lijkt van niet. Hm, aanleiding genoeg om te zegenen.

Staand naast de bar bemerk ik plotseling dat er in de lengte van dit Zalencentrum Utrecht-Zuid, in de Amaliadwarsstraat, een sterke leylijn loopt. De kriebels gaan me over armen en benen. 

We wandelen naar buiten, waar de leylijn zo te zien ook door de kerk gaat die voor het Zalencentrum staat. Deze kerk heeft bij aankomst reeds onze aandacht getrokken, maar alle hekken en deuren blijken op slot. Naar binnen kunnen we niet. 

De kerk is vernoemd naar Sint Gertrudis. Jawel!

De leylijn lijkt voorlangs het beeld van Christus in de tuin van de pastorie te lopen. Grappig, net of Hij aangeeft: 'Kijk, hier loopt de leylijn.' 

Vlak na de pauze zegt Bert Janssen: "Daar waar de deur op slot is, moet je zijn." 

Op het scherm in de zaal verschijnt het gezicht van Jezus. Het is een afbeelding die hij in een kerk in Engeland achter een gesloten deur aantrof.

Lieve vrouw en ik kijken elkaar aan. Zijn opmerking is net een 'geheime' boodschap. Is het de bedoeling nog een keer naar Utrecht te gaan? Naar de Sint Gertrudiskerk? Oké... of!? 

De getoonde afbeelding van Jezus blijkt dubbel te interpreteren zijn; heeft Hij de ogen gesloten of open? Lieve Vrouw en ik kijken elkaar verbaasd aan. 

"Zie jij het ook? Het is net of er een traan uit Zijn linkeroog rolt." 

Ja, dus.

De lezing krijgt een mooi einde. Op het scherm staan een vierkant en een cirkel. Het vierkant gaat in de cirkel over, dan weer terug, dan weer heen, enz. 

Tss, dit biedt heel snel de Ervaring van reizen door een 'Wormhole' op!!!

Aan het Eind van het Wormhole zie ik een Driehoek met daarin.... ja wat? God's Alziend Oog? Of!? 

De waarneming is te snel verdwenen omdat ik mijn ogen weer open. Nou ja, reizen was, geloof ik, niet direct de bedoeling. Of wel? 

Op maandag lees ik een artikeltje in een oud tijdschrift, een Prana uit 1995. Het onderwerp is vrouwen in de Ramayana. Godin Sita komt er ook in voor. Godin Sita de vrouw van God Rama, Godin Sita gered door Hanuman. Hanuman: mijn Aapgod! 

Verwonderd lees ik: 'Uiteindelijk gaat het niet om de verhalen op zich, maar om de opvoedende waarde ervan. Ook gaat het niet om een oorlog buiten ons, maar om de oorlog tussen het kwade en het goede die zich in ons afspeelt. Die verhalen worden geankerd in het onbewuste van het kind. Pas als volwassene ziet men hoe het verhaal een model blijkt te zijn voor het eigen leven hen hulp kan bieden om op de juiste wijze de confrontatie aan te gaan met alle levensprocessen.' 

Vrijwel onmiddellijk komt het idee bij me op: 'Gaat het niet om gewone dichte deuren, maar om de dichte deur van het hart?'

Warrior Iadied

Orshoven, J. van (12-1995 / 01-1996). Vrouwen uit de Ramayana. Prana. Deventer: Uitgeverij Ankh-Hermes. Pg. 73 tm 77.

WEDERWAARDIGHEDEN heeft nog enkele open eindjes. Waarvoor staat de parabel van 'De Verloren Penning' die ik op het kerkraam in de Catharinakerk in Doetinchem zag? Wie is de Roomse Keizer Frederik Barbarossa die in de twaalfde eeuw de burcht op het Valkhof in Nijmegen bouwde. En dan ligt op de leylijn Nijmegen - Sint Gertrudiskapel en Doetinchem - Catharinakerk in Gendt de kerk Sint Maarten. Een oude kerk met een passende patroonheilige voor de plek, want Sint Maarten heeft iets met een gans en Gendt ook.

Ook ben ik in Doetinchem al twee keer bij het inloophuis geweest, maar Gelovige heb ik daar nog niet weer ontmoet. En dan nog de boom bij de Titus Brandsma Gedachteniskerk, wat zou die mij te vertellen hebben.

Waarom ik dit opsom? Hm, ik wil een tijd stoppen met het weven van het web WEDERWAARDIGHEDEN. Natuurlijk mijn ontdekkingen in de wereld zal ik blijven doen, maar ik zal er niet dagelijks verslag van doen.

Ik wil eindigen met een vergelijking tussen de goud- en de platinamens. In woorden van Mellie Uyldert en een beetje structuur van mezelf.

De goudmens heeft een groot zelfbewustzijn en zelfvertrouwen, en past zich welwillend aan aan de omgeving. De goudmens verleent gunsten en geeft grootmoedig en edelmoedig geschenken; altijd royaal, vorstelijk, uitstralend en gevend.

De goudmens kent zijn eigen waarde, wenst geëerd en opgemerkt te worden, op de ereplaats te zitten en het woord te voeren. Hierdoor neigt hij soms teveel het oor naar vleierij. En vaak is hij wat ijdel, dost zich fraai uit en wil bewonderd worden. Hij houdt van grote feesten om daar te kunnen schitteren. Hij gaat het liefst met de groten der aarde om. En majesteitsschennis verdraagt hij zeker niet - dan brult hij als een leeuw, de koning van het woud.

De platinamens vertoont zich als de vijand van de goudmens, waar hij heimelijk afgunstig op is. Hij minacht de eenvoud van het ware, doet voornaam, geleerd of magisch begaafd om indruk te maken. Hij heeft enkel respekt voor het spitsvondig bedachte, het ingewikkelde , de overtollige aankleding. De natuur acht hij minderwaardig, meent het zelf beter te weten. Maar hij doet niets met zijn vermeende talenten.

De platinamens is hard en onaandoenlijk. In verguld gewaad doorschrijdt hij de menigte, niet ziend, niets ontziend, onbeïnvloed, koud schitterend. Hij wenst geen kontakt met het lagere volk en argeloze zielen. De platinamens houdt zich op in de top van de wetenschap of van het zakenleven, dan wel in een hoofdkwartier of tempel van een zichzelf hoogst respekterende geestelijke sekte.

Nader hem niet te dicht: men kan doodvallen door zijn kracht!

Tja, een en ander is afgeleid van het wezen en de eigenschappen van het metaal. Ideeën om over na te denken.

Zelf dacht ik: 'Tss, stel dat mijn ontdekkingen stoppen als ik stop met WEDERWAARDIGHEDEN.'

Het gebeurde niet; ik bekeek even later vakantiefoto's van oktober 2011 en werd verrast door bijgaande.

Warrior Iadied

Uyldert, M. (1977). Wezen en Krachten der Metalen. Amsterdam: De Driehoek. Pg. 25, 26 en 158.

Op het web tref ik een samenhang tussen God, Jezus en Lucifer. In eigen woorden:

- Adam, de eerste mens is ongehoorzaam en daardoor wordt de duivel de overste van de wereld. De mens komt in de macht van het koninkrijk van de dood en de vloek van de zonde doet zijn intrede in de wereld.

- God kan Zijn eeuwige principes niet herzien om de macht van de duivel te breken. Wel kan hij de duivel op aarde onttronen door het offer, de kruisdood, van Jezus.

- Op Golgotha probeert de duivel Jezus aan zich te onderwerpen, maar slaagt daarin niet.

-Door Jezus' overwinning wordt het Koninkrijk van God opnieuw in de wereld gevestigd, en komen de twee koninkrijken op deze wereld tegenover elkaar te staan.

- Jezus wordt de Middelaar van God, door Hem komt de verzoening met God tot stand. De oudtestamentische offerdienst heeft voorgoed afgedaan. 

- Jezus krijgt toestemming om het Koninkrijk Gods uit te breiden zodat het koninkrijk van de duivel uit de wereld kan worden verdreven.

- Jezus heeft uit alle volken discipelen nodig voor het Koninkrijk Gods.

Tja, de laatste zinnen lijken wat op zieltjes winnen. Hm, bij mijn weten heeft de duivel, Lucifer, Lichtdrager, God reeds erkent. Gods Koninkrijk is op Aarde als enige gevestigd.

Warrior Iadied

Het vinden van de tekst over kultuur en natuur in het boek van Mellie Uyldert blijkt niet eenvoudig. Na enkele dagen bladeren, heb ik het boek bijna geheel opnieuw gelezen. Uiteindelijk betreft het een toelichting bij het metaal platina.

Ik wil de tekst, pagina 156, graag delen en mijn kanttekeningen erbij plaatsen: 

"De triomftocht van het platina blijkt zeker nog niet op haar hoogtepunt te zijn aangekomen. En toch voelen wij in het platina aan dat het een soort nep-goud is, misschien door Lucifer uitgedacht, die immers al wat de zon heeft geschapen, tracht na te maken."

Mellie spreekt hier over de zon, onze ster, en Lucifer, de duivel. Doordat ze op deze manier over de zon schrijft, is het net alsof ze de zon 'God' noemt. Platina is trouwens net als goud een metaal op Aarde, waarom zou het een door de duivel en het ander door de zon geïnspireerd zijn?

"Deze planeet, wiens naam lichtdrager betekent, ontplofte bij zijn pogingen om de bewoners van zijn lichaam te inspireren tot een steeds hogere ontwikkelde kultuur en techniek, waarbij evenals nu op Aarde enorme gasbellen aangeboord werden en het atoom werd gesplitst om over een onuitputtelijke energie te kunnen beschikken."

Mellie stelt dat Lucifer, de duivel, een planeet is geweest. Een planeet conform de Aarde, een planeet waarop de ontwikkeling van de bewoners ongeveer gelijk was aan de huidige op Aarde. Ber daarbij is dat de inspiratie van de bewoners van planeet Lucifer vanuit het lichaam van deze planeet kwam. Zou ik daaruit mogen concluderen dat de ontwikkeling van de aardse mens ook geïnspireerd is door het lichaam van Moeder Aarde?

"Toen Lucifer's lichaam verbroken was, drongen zijn ziel en geest binnen in het lichaam van zijn zuster Gea, de planeet Aarde, halverwege het lemurische tijdperk, welke gebeurtenis wordt beschreven als de Zondeval. Doordat van toen af de Aarde twee planeetzielen herbergde, onstond een algemene splitsing in tweeën in de levende schepselen, die haar bewoonden: de splitsing in man en vrouw, in goed en kwaad, enz. en vooral de splitsing in natuur (Gea) en kultuur (Lucifer)."

Blijkbaar ging het verkeerd op planeet Lucifer, net of deze planeet 'ontplofte'. Zoals Mellie het beschrijft, lijken Lucifer en Gea tweelingplaneten geweest te zijn..., in dezelfde baan rond de zon. 

Een tweede implicatie: natuur is goed en kultuur is verkeerd. Ik weet niet zo goed wat ik hiermee aan moet. Is dit de waarheid? Is het enkel een jaren zeventig gedachte: terug naar de natuur?

"Terwijl Gea de haar door de Zon voorgeschreven orde tracht te handhaven, tracht de hoogmoedige Lucifer dit steeds te veranderen en die gegeven orde na te maken op zijn eigen manier. Dit doet hij door middel van de mens. Lucifer geeft het valse licht van een wetenschap die de goddelijke orde heeft losgelaten. Hij geeft de neiging tot het voorbrengen van namaak, die echt moet lijken en het echte overbodig doet schijnen en uitschakelen. Lucifer tracht nog steeds de plaats van de Zon in te nemen in de mens. En nu begrijpen we natuurlijk ook waarom zijn metaal het 'witte goud' moet worden genoemd - bij het 'witte goud' vergeleken, zal gewoon goud wel erg gewoon zijn..."

Tja, Mellie zegt eigenlijk: kultuur is een kopie van natuur, en de natuur is gewoon beter... wat de door de duivel geïnspireerde mens ook probeert. 

Waarom Mellie zo tegen platina ageert, begrijp ik niet helemaal. Ze noemt platina enorm zelfstandig. Is het daarom? Te sterk individueel, te weinig sociaal? Voor Colombiaanse Indianen was platina nep-goud dat ze teruggooiden in de rivier om te rijpen. 

Hm, de steen van de kapel, gemaakt door de mens, behoort tot kultuur. Doordat ik de steen wilde meenemen, is het nu net alsof ik me richtte op het slechte (De Slegte). Mijn sleutel viel op de grond, het is net alsof de boodschap daarvan luidt dat in de aarde, de natuur, het goede (Jahweh) huist.

Misschien is het zo. Zou dat wat de mens fabriceert niet als natuur beschouwd kunnen worden?

Warrior Iadied

'Contact maken... waar kan ik zitten?'

Ik kies voor het tegenoverliggende deel van de wal. Onder de Belvédère, recht tegenover de plataan, ga ik op de meegenomen steen van de kapel zitten.

Ik begin met mezelf twintig ademteugen te gunnen. 

Bij de vijftiende ademteug zie ik een Grote Blauwzwarte Ruimte. De Ruimte verandert in een Kapel met Glas-in-Loodramen. Naast mij loopt een Vrouw in een Lang Donkergeel Kleed: Gertrudis. 

Door het Zonlicht dat door de Ramen schijnt is het Kleed 'versierd' met Gele en Groene Vlekken. Mijn Kleed is blauwzwart. In het Koor hangt een Houten Kruis, een Crucifix. 

Tss, deze Jezus zit wel heel erg onder de Bloedvlekken. Het Lijden is hier met Verf wel erg bloederig weergegeven.

"Ik heb een Vraag voor Maria."

"Die kun je Haar hier wel stellen," reageert Gertrudis.

Rechts naast het Kruis zie ik Maria staan. Ze draagt een Blauw Kleed en heeft een Witte Doek rond Haar Hoofd gedrapeerd.

"... Maria, mijn Vraag... wat vindt U van de Omwentelingen die plaatsvinden op Energielijnen? Van Moeder Aarde, naar U en Andere Heiligen?"

"Het maakt niet uit; de Energie blijft dezelfde. Mensen hebben de Behoefte dat wat ze ervaren te verbeelden, dat maakt Communicatie gemakkelijker. Als er Mensen leefden die de betreffende Zachtaardige, Standvastige Energie - van de Energielijn - zelf sterk hadden dan kiezen de Mensen hun Namen voor de Heiligen op de betreffende Energieplaatsen."

"Jaha, Mensen bouwen Kapellen en Kerken en meer; met hun Cultuur trachten Mensen de Natuur te evenaren."

Ergens realiseer ik-Thea me: 'Dat... dit... dit, dit was toch Mellie?' 

'Wat... wat zegt... Maria?'

"...Mensen reiken ver uit om te bereiken wat ze zoeken in het Leven, ze mogen dichter bij zichzelf blijven, meer Evenwicht mag: werk met de Zachte Energie."

Ik-Thea voel tijdens Haar Laatste Woorden de lentezon feller op me schijnen terwijl ik op het noordelijke deel van de wal op de steen zit.

Kijkend naar Zonnevlekken op de Vloer reageer ik: "O, zegenen vanuit het Diepst van mijn Hart... ik ben al begonnen; doe het al."

Als ik opkijk, zie ik Maria vervagen. Het voelt goed, maar dan realiseer ik me dat ik nog een Vraag heb.

"Eh, ik heb nog een Vraag."

Gertrudis reageert: "Voor Maria?"

"Eh, nee, eh, weet jij... is het erg dat de Kapel vernield wordt?"

Gertrudis antwoordt: "Het maakt niet uit dat Kerken of Kapellen verdwijnen, de Energie blijft dezelfde, blijft op de Plaats aanwezig." 

Nadenkend kijk ik naar Sprankeltjes Zonlicht op de Vloer. 

Ik-Thea bemerk dat ik de Vernielingen beter kan accepteren: 'Ja, Cois Geysen zei ook iets dergelijks: de Energie blijft hetzelfde.' 

"... en de Boom... de Plataan... Archeologische Opgravingen?"

"De Boom staat hier als Beschermer van... zeg maar 'Heilige Grond'. Zonder de Boom zou de Plaats in het Verleden minder goed beschermd zijn."

Ik-Thea moet denken aan een zinsnede in een artikel over bomen over mannen die veroordeeld werden, niet omdat ze een meisje gemolesteerd hadden dat zich verborg bij een taxus bij een kerk maar, omdat ze zich bij die bomen op een heilig gebied hadden bevonden.

Tss, terwijl ik daaraan denk, kom ik terug in de gewone wereld. Om me heen wandelen mensen en bloeien witte en paarse krokussen.

Terwijl ik Contact heb met de Energie van de Plaats, van de Plataan, van de Sint Gertrudiskapel en met Maria en Gertrudis praat, lopen mensen over de weg onder de voetbrug door en idem over het pad voor mijn voeten. 

Op een ander niveau neem ik hen waar, al zie ik ze door mijn gesloten ogen niet. In mij laat ik hun aanwezigheid bestaan; 'ze mogen er zijn'. 

Als ze langs lopen zegen ik hen vanuit het diepst van mijn hart. Hierdoor blijf ik vervuld van zachtheid, zijn zij niet bedreigend en ontstaat er geen irritatie in me. 

Ondertussen realiseer ik me dat het Lieve Vrouw is geweest die me op het pad van het zegenen heeft gezet, doordat zij geïnteresseerd was in het boek van Pradervand over zegeningen. 

Warrior Iadied

Geysen, C. (2009). Krachtplaatsen en Leylijnen in Vlaanderen. Soesterberg: Uitgeverij Aspekt, pg.14.

Pradervand, P. (2004). De zachte kracht van de zegening - Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk. Deventer: Uitgeverij Ankh-Hermes.

Rozema, H. (2012, 10 maart). Geheimen van oude bomen. De Gelderlander, pg. 31.

Uyldert, M. (1977). Wezen en krachten der Metalen. Amsterdam: De Driehoek.

Aan het eind van de middag, als Vrijgevige Vriendin reeds naar huis is, stop ik een steen van de kapel in een plastic zak om mee naar huis te nemen. Eenmaal ingepakt, zie ik er 'De Slegte' op staan. Dat voelt raar; net of het niet de bedoeling is de steen mee te nemen, of dat de duivel in beeld komt. 

Als ik bij de fiets aankom, ben ik mijn fietssleutel kwijt. Na wat zoeken vind ik de sleutel daar waar ik de steen inpakte. Sleutel... llave... Jahweh... het Sleutelwoord voor de Hemelpoort. Wat is de Boodschap? Is hier de kern aan de orde van waar het in de wereld om draait?

Wat is goed? Wat is fout? Waar gaat het om? 

Terwijl ik naar huis fiets, moet ik denken aan een tekst die Mellie Uyldert over Lucifer schreef: over het verschil tussen natuur en cultuur. De woorden confronteerden me omdat ze een visie betroffen waarmee ik onbekend was. Omdat het me intrigeert, wil ik in het boek 'Wezen en Krachten der Metalen' de betreffende alinea's opzoeken. Wat ik precies gelezen heb, kan ik niet herhalen. 

Het is heerlijk lenteweer als ik zondag 11 maart naar het centrum wandel: ik ga opnieuw een steen in een plastic zak verpakken om er een foto van te maken.

Op het Kelfkensbos valt me de degelijke marmeren zitrand op: 'Wat groots!' 

Weer denk ik aan de tekst die Mellie Uyldert schreef in haar boek over metalen... dat mensen met hun cultuur proberen de natuur te evenaren... zoiets.

'Marmer, waarom geen gewoon gras? Zou de wal van de Voerweg dan te snel afkalven? Waarom zou het schoonhouden en opruimen van de omgeving niet voldoende zijn? Waarom bijna decadent marmer halen van een andere plaats op Aarde?'

Bij de Sint Gertrudiskapel stop ik opnieuw een baksteen in een plastic tas van DeSlegte. De foto is gauw gemaakt. 

'Die tekst moet ik echt opzoeken in dat boek van Mellie. Tja, hier verloor ik mijn fietssleutel: llave - Jahweh - het Sleutelwoord voor de Hemelpoort. Zou er een betekenis in deze gebeurtenis zitten?

Het lijkt me een goed moment om Contact te maken met de Energie van de Kapel en/of de Plataan.

Warrior Iadied

Vrijdag 9 maart wandel ik 's ochtends eerst door het centrum en bezoek ik de Gedeputeerdenplaats van het stadhuis. 's Middags wandel ik met Vrijgevige Vrouw door het Valkhof- en Hunnerpark. De ruïne van de Sint Gertrudiskapel wordt steeds verder afgebroken, het is net een steengroeve. Onze gesprekken zijn plezierig; over het belang van liefde geven, en het letten op het positieve in een relatie. 

Vrijgevige Vrouw heeft veel verstand van bomen, de wandeling krijgt daardoor verrassende wendingen; of het nu over Plutobomen, over het effect van aanraking op hulst - zachtere stekels - of het evenwicht binnen een boom gaat. 

Warrior Iadied

Ad foto: Voor Vrijgevige Vrouw... de acacia op de zuidelijke wal bij de Voerweg, op de leylijn van de Sint Stevenskerk naar de Sint Gertrudiskapel. Zoek de twee die elkaar lief hebben!

Wie is Sint Antonius Abt?

Hm, er is heel veel informatie over hem. Ik beperk me tot enkele in de context interessante gegevens.

Andere namen die hem gegeven zijn: Antonius van Egypte, Antonius de Grote, Antonius met het varken. 

Hij leefde van 251 - 356, jawel 105 jaar, in Egypte. 

Zijn ouders waren rijk en toen zij gestorven waren, Antonius was twintig jaar oud, gaf hij hun rijkdommen weg en trok hij zich als monnik terug in de woestijn. 
Hij was de eerste monnik die volgelingen kreeg en daarom wordt hij gezien als de vader van het kloosterleven.

Zijn bijnaam 'Antonius met het varken' kreeg hij in de Middeleeuwen. 

De Antonieten, leden van een in 1095 gestichte en naar hem vernoemde verpleegorde voor lepra- en pestlijders, mochten in het onderhoud van 'hun ziekenhuizen' voorzien door hun varkens in de steden vrij te laten rondlopen. 

Deze varkens, die een bel droegen en gemerkt waren met het Tau- of Sint Antoniuskruis, werden op 17 januari geslacht. Daarna werd het vlees onder de behoeftigen verdeeld. 

Hm, er zullen ook varkens verkocht zijn... anders is er immers geen financiële opbrengst.

Waarom vertel ik dit nu van het varken?

Simpel omdat ik eerst dacht dat de Sint Antonius in het glas-in-loodraam van de kerk een lam op zijn schouders droeg, maar het is... een big!

En nu het leukste: Antonius is de patroonheilige van wevers, slagers, suikerbakkers, mandenmakers, begrafenisondernemers, zakkendragers, zwijnenhoeders, varkens en huisdieren, en patroon tegen de pest, ziekten, het Sint-Antoniusvuur en veeziekten.

Gezien!? Begrafenisondernemers... geweldig toch die 'wijze man' op het kerkhof achter de kerk Sint Antonius Abt.

Waarom Antonius de patroonheilige van begrafenisondernemers is?

In 342 heeft hij een andere kluizenaar - de eerste - Paulus van Thebe begraven. 

Twee brullende, om Paulus rouwende, leeuwen hielpen Antonius door met hun poten het graf voor Paulus te delven. 

Na het delven van het graf, na gedane arbeid, likten de leeuwen aan de voeten en handen van Antonius alsof ze een beloning wilden. Antonius begreep dat de dieren zijn zegen wilden. Daarop barstte hij uit in een lofzang op Christus omdat zelfs stomme dieren naar God opzien.

Tss, mooie compilatie daar in Hees.

Warrior Iadied