'Contact maken... waar kan ik zitten?'

Ik kies voor het tegenoverliggende deel van de wal. Onder de Belvédère, recht tegenover de plataan, ga ik op de meegenomen steen van de kapel zitten.

Ik begin met mezelf twintig ademteugen te gunnen. 

Bij de vijftiende ademteug zie ik een Grote Blauwzwarte Ruimte. De Ruimte verandert in een Kapel met Glas-in-Loodramen. Naast mij loopt een Vrouw in een Lang Donkergeel Kleed: Gertrudis. 

Door het Zonlicht dat door de Ramen schijnt is het Kleed 'versierd' met Gele en Groene Vlekken. Mijn Kleed is blauwzwart. In het Koor hangt een Houten Kruis, een Crucifix. 

Tss, deze Jezus zit wel heel erg onder de Bloedvlekken. Het Lijden is hier met Verf wel erg bloederig weergegeven.

"Ik heb een Vraag voor Maria."

"Die kun je Haar hier wel stellen," reageert Gertrudis.

Rechts naast het Kruis zie ik Maria staan. Ze draagt een Blauw Kleed en heeft een Witte Doek rond Haar Hoofd gedrapeerd.

"... Maria, mijn Vraag... wat vindt U van de Omwentelingen die plaatsvinden op Energielijnen? Van Moeder Aarde, naar U en Andere Heiligen?"

"Het maakt niet uit; de Energie blijft dezelfde. Mensen hebben de Behoefte dat wat ze ervaren te verbeelden, dat maakt Communicatie gemakkelijker. Als er Mensen leefden die de betreffende Zachtaardige, Standvastige Energie - van de Energielijn - zelf sterk hadden dan kiezen de Mensen hun Namen voor de Heiligen op de betreffende Energieplaatsen."

"Jaha, Mensen bouwen Kapellen en Kerken en meer; met hun Cultuur trachten Mensen de Natuur te evenaren."

Ergens realiseer ik-Thea me: 'Dat... dit... dit, dit was toch Mellie?' 

'Wat... wat zegt... Maria?'

"...Mensen reiken ver uit om te bereiken wat ze zoeken in het Leven, ze mogen dichter bij zichzelf blijven, meer Evenwicht mag: werk met de Zachte Energie."

Ik-Thea voel tijdens Haar Laatste Woorden de lentezon feller op me schijnen terwijl ik op het noordelijke deel van de wal op de steen zit.

Kijkend naar Zonnevlekken op de Vloer reageer ik: "O, zegenen vanuit het Diepst van mijn Hart... ik ben al begonnen; doe het al."

Als ik opkijk, zie ik Maria vervagen. Het voelt goed, maar dan realiseer ik me dat ik nog een Vraag heb.

"Eh, ik heb nog een Vraag."

Gertrudis reageert: "Voor Maria?"

"Eh, nee, eh, weet jij... is het erg dat de Kapel vernield wordt?"

Gertrudis antwoordt: "Het maakt niet uit dat Kerken of Kapellen verdwijnen, de Energie blijft dezelfde, blijft op de Plaats aanwezig." 

Nadenkend kijk ik naar Sprankeltjes Zonlicht op de Vloer. 

Ik-Thea bemerk dat ik de Vernielingen beter kan accepteren: 'Ja, Cois Geysen zei ook iets dergelijks: de Energie blijft hetzelfde.' 

"... en de Boom... de Plataan... Archeologische Opgravingen?"

"De Boom staat hier als Beschermer van... zeg maar 'Heilige Grond'. Zonder de Boom zou de Plaats in het Verleden minder goed beschermd zijn."

Ik-Thea moet denken aan een zinsnede in een artikel over bomen over mannen die veroordeeld werden, niet omdat ze een meisje gemolesteerd hadden dat zich verborg bij een taxus bij een kerk maar, omdat ze zich bij die bomen op een heilig gebied hadden bevonden.

Tss, terwijl ik daaraan denk, kom ik terug in de gewone wereld. Om me heen wandelen mensen en bloeien witte en paarse krokussen.

Terwijl ik Contact heb met de Energie van de Plaats, van de Plataan, van de Sint Gertrudiskapel en met Maria en Gertrudis praat, lopen mensen over de weg onder de voetbrug door en idem over het pad voor mijn voeten. 

Op een ander niveau neem ik hen waar, al zie ik ze door mijn gesloten ogen niet. In mij laat ik hun aanwezigheid bestaan; 'ze mogen er zijn'. 

Als ze langs lopen zegen ik hen vanuit het diepst van mijn hart. Hierdoor blijf ik vervuld van zachtheid, zijn zij niet bedreigend en ontstaat er geen irritatie in me. 

Ondertussen realiseer ik me dat het Lieve Vrouw is geweest die me op het pad van het zegenen heeft gezet, doordat zij geïnteresseerd was in het boek van Pradervand over zegeningen. 

Warrior Iadied

Geysen, C. (2009). Krachtplaatsen en Leylijnen in Vlaanderen. Soesterberg: Uitgeverij Aspekt, pg.14.

Pradervand, P. (2004). De zachte kracht van de zegening - Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk. Deventer: Uitgeverij Ankh-Hermes.

Rozema, H. (2012, 10 maart). Geheimen van oude bomen. De Gelderlander, pg. 31.

Uyldert, M. (1977). Wezen en krachten der Metalen. Amsterdam: De Driehoek.

Aan het eind van de middag, als Vrijgevige Vriendin reeds naar huis is, stop ik een steen van de kapel in een plastic zak om mee naar huis te nemen. Eenmaal ingepakt, zie ik er 'De Slegte' op staan. Dat voelt raar; net of het niet de bedoeling is de steen mee te nemen, of dat de duivel in beeld komt. 

Als ik bij de fiets aankom, ben ik mijn fietssleutel kwijt. Na wat zoeken vind ik de sleutel daar waar ik de steen inpakte. Sleutel... llave... Jahweh... het Sleutelwoord voor de Hemelpoort. Wat is de Boodschap? Is hier de kern aan de orde van waar het in de wereld om draait?

Wat is goed? Wat is fout? Waar gaat het om? 

Terwijl ik naar huis fiets, moet ik denken aan een tekst die Mellie Uyldert over Lucifer schreef: over het verschil tussen natuur en cultuur. De woorden confronteerden me omdat ze een visie betroffen waarmee ik onbekend was. Omdat het me intrigeert, wil ik in het boek 'Wezen en Krachten der Metalen' de betreffende alinea's opzoeken. Wat ik precies gelezen heb, kan ik niet herhalen. 

Het is heerlijk lenteweer als ik zondag 11 maart naar het centrum wandel: ik ga opnieuw een steen in een plastic zak verpakken om er een foto van te maken.

Op het Kelfkensbos valt me de degelijke marmeren zitrand op: 'Wat groots!' 

Weer denk ik aan de tekst die Mellie Uyldert schreef in haar boek over metalen... dat mensen met hun cultuur proberen de natuur te evenaren... zoiets.

'Marmer, waarom geen gewoon gras? Zou de wal van de Voerweg dan te snel afkalven? Waarom zou het schoonhouden en opruimen van de omgeving niet voldoende zijn? Waarom bijna decadent marmer halen van een andere plaats op Aarde?'

Bij de Sint Gertrudiskapel stop ik opnieuw een baksteen in een plastic tas van DeSlegte. De foto is gauw gemaakt. 

'Die tekst moet ik echt opzoeken in dat boek van Mellie. Tja, hier verloor ik mijn fietssleutel: llave - Jahweh - het Sleutelwoord voor de Hemelpoort. Zou er een betekenis in deze gebeurtenis zitten?

Het lijkt me een goed moment om Contact te maken met de Energie van de Kapel en/of de Plataan.

Warrior Iadied

Vrijdag 9 maart wandel ik 's ochtends eerst door het centrum en bezoek ik de Gedeputeerdenplaats van het stadhuis. 's Middags wandel ik met Vrijgevige Vrouw door het Valkhof- en Hunnerpark. De ruïne van de Sint Gertrudiskapel wordt steeds verder afgebroken, het is net een steengroeve. Onze gesprekken zijn plezierig; over het belang van liefde geven, en het letten op het positieve in een relatie. 

Vrijgevige Vrouw heeft veel verstand van bomen, de wandeling krijgt daardoor verrassende wendingen; of het nu over Plutobomen, over het effect van aanraking op hulst - zachtere stekels - of het evenwicht binnen een boom gaat. 

Warrior Iadied

Ad foto: Voor Vrijgevige Vrouw... de acacia op de zuidelijke wal bij de Voerweg, op de leylijn van de Sint Stevenskerk naar de Sint Gertrudiskapel. Zoek de twee die elkaar lief hebben!

Wie is Sint Antonius Abt?

Hm, er is heel veel informatie over hem. Ik beperk me tot enkele in de context interessante gegevens.

Andere namen die hem gegeven zijn: Antonius van Egypte, Antonius de Grote, Antonius met het varken. 

Hij leefde van 251 - 356, jawel 105 jaar, in Egypte. 

Zijn ouders waren rijk en toen zij gestorven waren, Antonius was twintig jaar oud, gaf hij hun rijkdommen weg en trok hij zich als monnik terug in de woestijn. 
Hij was de eerste monnik die volgelingen kreeg en daarom wordt hij gezien als de vader van het kloosterleven.

Zijn bijnaam 'Antonius met het varken' kreeg hij in de Middeleeuwen. 

De Antonieten, leden van een in 1095 gestichte en naar hem vernoemde verpleegorde voor lepra- en pestlijders, mochten in het onderhoud van 'hun ziekenhuizen' voorzien door hun varkens in de steden vrij te laten rondlopen. 

Deze varkens, die een bel droegen en gemerkt waren met het Tau- of Sint Antoniuskruis, werden op 17 januari geslacht. Daarna werd het vlees onder de behoeftigen verdeeld. 

Hm, er zullen ook varkens verkocht zijn... anders is er immers geen financiële opbrengst.

Waarom vertel ik dit nu van het varken?

Simpel omdat ik eerst dacht dat de Sint Antonius in het glas-in-loodraam van de kerk een lam op zijn schouders droeg, maar het is... een big!

En nu het leukste: Antonius is de patroonheilige van wevers, slagers, suikerbakkers, mandenmakers, begrafenisondernemers, zakkendragers, zwijnenhoeders, varkens en huisdieren, en patroon tegen de pest, ziekten, het Sint-Antoniusvuur en veeziekten.

Gezien!? Begrafenisondernemers... geweldig toch die 'wijze man' op het kerkhof achter de kerk Sint Antonius Abt.

Waarom Antonius de patroonheilige van begrafenisondernemers is?

In 342 heeft hij een andere kluizenaar - de eerste - Paulus van Thebe begraven. 

Twee brullende, om Paulus rouwende, leeuwen hielpen Antonius door met hun poten het graf voor Paulus te delven. 

Na het delven van het graf, na gedane arbeid, likten de leeuwen aan de voeten en handen van Antonius alsof ze een beloning wilden. Antonius begreep dat de dieren zijn zegen wilden. Daarop barstte hij uit in een lofzang op Christus omdat zelfs stomme dieren naar God opzien.

Tss, mooie compilatie daar in Hees.

Warrior Iadied

Weer aan de voorkant van de kerk Sint Antonius Abt in Hees aangekomen, lijkt het tijd om te proberen Contact te maken met het Bewustzijn van de Beuk.

Op een kleine twee meter afstand van de beuk ga ik naast de fietsensteunen staan. Ik gun mezelf twintig Ademteugen en kijk dan in het Donker. Vaag zie ik een Beweging: er flappert iets. Voor laag, achter hoog, voor hoog, achter laag. Het is een Ovaal... een Vliegend Tapijt?

Plotseling zie ik een Man in Gouden Kledij op het Bewegende Ovaal zitten. Op zijn Hoofd een Puntige Gouden Hoed.

"Wie ben je?"

"Tovenaar, waar wil je naar toe?"

Mijn Gedachten gaan razendsnel: "Waar wil ik naar toe? ... een Gezondheidsinstelling!"

Dan zit ik al rechts naast hem, en hop ik sta ergens.

Ik voel Energetisch Werk in mijn Lijf, alsof er iets in mijn Rechterbovenbeen wordt gezet, terwijl mijn Been daarna op regelmatige Afstanden met grove Hechtingen weer wordt gesloten. Links en rechts van mijn Ruggengraat prikt het. Daarna word ik omwikkeld met... met wat? Het lijkt wel alsof ik als een Rups wordt ingekapseld met Zilverwitte Zijdeachtige Draden die ook horizontaal aan elkaar hechten. 

"Eh..."

"Laten zitten tot het er vanzelf afvalt," luidt het Antwoord.

De Tovenaar heeft tijdens de Behandeling naast me gezweefd. Op het Moment dat ik plaatsneem op het Ovaal open ik mijn ogen naast de beuk.

Tss, dat was een Snelle Vlucht; opstappen was aankomen. Hm, ik heb behalve Tovenaar op zijn Ovaal helemaal niets gezien. Zelfs geen donker meer, zo namen de fysieke ervaringen me in beslag. 

Vrolijk stap ik op mijn fiets om naar huis te fietsen. Mijn rug is nog steeds pijnlijk. Die pijn is dus niet direct door de Gezondheidsinstelling opgelost. 

Hm, toch slim bedacht, die Gezondheidsinstelling. Ik kon in elk geval iets met de Ervaring die me aangeboden werd; was niet totaal overdonderd. 

Contact maken met een Bewustzijn van een Boom levert Overrompelende Ervaringen op. Zou ik beter bewust met een Vraag het Contact kunnen aangaan? 

Ik denk het wel.

Warrior Iadied

Na een tijdje besluit ik het kerkhof achter de kerk Sint Antonius Abt te bekijken. Er loopt een duidelijke leylijn over het kerkhof. Of zijn het er twee? Lopen ze evenwijdig? De ene loopt in de lengte midden door de kerk, de andere zeker door de beukenboom. Of is de leylijn zo breed? Ik heb geen wichelroede bij me. Het oude deel van het kerkhof ligt op de krachtlijn(en)

Tss, wat staan hier extravagante grafmonumenten: marmeren pilaartjes, huisjes, bankjes. Er is een overvloed aan plantenbakken, gewone bloemen en kunstbloemen. Sommige grafstenen zijn beslist pompeus te noemen.

Ik raak in gesprek met een wat ouder echtpaar en zij vertellen dat de mensen van het kamp aan de Teersdijk de opvallende marmeren grafstenen plaatsen. Ik moet maar een keer rond kerst kijken; dan staan er enorme bloemstukken. 

Hm, liefde lijkt hier heel puur vormgegeven te worden. Blijkbaar is er ook sprake van vernielingen: de begraafplaats is tegenwoordig om 17.00 uur gesloten. 

'Grafschennerij' noemt het echtpaar het.  

Het echtpaar vertelt me een bijzonder verhaal: haar vader is op zijn verzoek 'omgekeerd' in het graf gelegd: hij kijkt naar het westen, naar de Neerbosscheweg. Dan kunnen zijn familieleden die veelvuldig over die weg rijden naar hem zwaaien. 

Hm, eigenlijk is dit energie sturen naar de ziel en geest van een dode. Min of meer zoals kanunniken baden voor overledenen om hen dichter bij de hemel te brengen. 

Op de grafsteen van haar vader staat een bijzondere oproep, zijn expliciete wens: Wandelaar loop niet voorbij maar bid een weesgegroet voor mij.

Intrigerend: een overledene die verzoekt contact te maken met Maria. Ook hier vraagt hij mensen om hun energie richten!

De vrouw vertelt dat haar vader zijn hele leven op kerkhoven werkzaam is geweest. Hij delfde graven, ruimde ze op en verzorgde het algemeen onderhoud. 

Hm, met recht een ervaringsdeskundige.

Vroeger hadden ze een aula aan huis. Dat was aan de Daalseweg 110 bij de Rooms-katholieke Begraafplaats. Toen, in het begin van de jaren zeventig, uitvaartcentra gingen samenwerken, is het huis afgebroken. Op het huidige speelterrein staan nog de fruitbomen uit hun tuin. Omdat de aula geen koeling had, stonden zomers de koffiepakken open in de keuken. 

Tja, koeling is een hedendaagse verworvenheid. De dood wordt neutraler als de geur van de dood wordt weggewerkt. Voor nabestaanden lijkt me afscheid nemen van het lichaam moeilijker als het goed gekoeld is.

Terwijl ik terugwandel naar de voorkant van de kerk denk ik aan wat Cois Geysen schreef: Grafheuvels kregen een energetische plaats toegewezen om de doden de nodige energie mee te geven op hun reis door het hiernamaals.

Ooit gehoord van 'lijkwegen'. Geysen schrijft over een leylijn: Ze volgt een deel van de oude lijkweg, een weg waarlangs in het verleden de doden naar het kerkhof gedragen werden. 

Tja, de overtuiging dat overledenen gedachtenkracht van de levenden nodig hebben komt links en rechts hardnekkig naar voren. 

Warrior Iadied

Zaterdag 3 maart 's middags fiets ik naar de Dennenstraat waar Mijn Lief mij op de grote beuk bij de kerk Sint Antonius Abt wees. 

Het is een prachtige boom: één stam die zich splitst en weer aan elkaar groeit, zelfs meerdere keren! Aan de straatkant twee keer. Aan de achterkant een keer. 

Achter de beuk staat nog een oude boom. Een kastanje? De takken zien er afgebroken en noodlijdend uit. Aan kleine spruiten zitten reeds dikke knoppen.

Terwijl ik beide bomen bewonder, wandelt een vrouw langs me heen. In haar arm een pot kleurige primulaatjes. Blijkbaar gaat ze naar het kerkhof achter de kerk. 

We praten wat over de schoonheid van de beukenboom: "Wat verderop bij het klooster staat er nog een!" 

Ja, die boom heb ik gezien. Hij lijkt wat rechter van stam. Ik ben juist geraakt door deze. Ze wijst richting het centrum en vertelt dat daar, in de Kerkstraat, ook grote bomen staan.

Als ze verder wandelt, ga ik naar het Mariakapelletje direct links in het portaal van de hoofdingang. Hm, even rustig zitten voor mijn rug. Fietsen gaat prima, afstappen voor verkeerslichten minder.

'Wie zou Sint Antonius Abt zijn?'

Als ik anderen als 'niet eerlijk' ervaar, voel ik me vrij snel onzeker en kwetsbaar. Grote kans dat ik me daarna in mezelf terugtrek. Is dit karakter of aangeleerd? Misschien hebben jeugdervaringen ermee te maken.

Immers als een jong kind waarneemt dat volwassenen niet eerlijk zijn, concludeert het kind meestal niet dat de volwassenen oneerlijk zijn, maar dat het zelf niet waardevol genoeg is. Als later in het leven de combinatie 'oneerlijke anderen' en 'waardeloos ik' getriggerd wordt, lijkt 'onzeker voelen en kwetsbaar zijn' een logische consequentie.

Twee maart 's avonds hebben Mijn Lief en ik een feestje van een vriendin, Actieve Vriendin, in de wijk Hees van Nijmegen. Terwijl we er naartoe rijden, wijst Mijn Lief mij een schitterende beukenboom bij een kerk aan. 

'Hé, deze boom hebben we eerder gezien toen we naar het Van 't Lindhoutmuseum, de Weezenkapel, gingen. Immers op de terugweg zijn we hier langs gefietst en heb ik zelfs foto's gemaakt in de kerk Sint Antonius Abt. Toen niet op de boom gelet, maar binnenkort ga ik echt aandacht aan deze boom schenken. 

In de vroege uurtjes van drie maart roep ik Maria weer aan. 

Ik ervaar Haar Zachte Aanwezigheid vrijwel onmiddellijk.  

"Maria, hoe zit dat met Gevoelens? Met mijn Gevoeligheid, Geraaktheid bij 'Oneerlijkheid' van Anderen?" 

Het Antwoord is er al terwijl ik mijn Vraag nog aan het stellen ben. 

"Gevoelens.... zijn altijd tijdelijk van Aard." 

Ik begrijp dat een en ander te maken heeft met de functie van gevoelens; namelijk ondersteuning bij datgene dat je te leren hebt: gevoelens vertellen iets over jezelf, over de ander, over de specifieke situatie. 

Mijn rug doet nog steeds pijn toch slaap ik goed na dit antwoord.  

Hm, hebben 'beukjes' iets te maken met vertrouwen en eerlijkheid? Wat zeggen mijn boeken hierover?

In 'De Spirituele Kracht van Bomen' lees ik over de beuk: Zij is geduldig en creëert daardoor de mogelijkheid tot inzicht in creatieve vermogens waardoor de innerlijke, mogelijk geblokkeerde, energie vrijkomt en sluimerende ideeën verwerkelijkt kunnen worden.  Bij de gewone beuk hoort een affirmatie: de wijsheid van het verleden schenkt inzicht en kracht aan de toekomst... 

Hm, en wat met 'de onwijsheid'? Is daar het volwassen leven voor? Om te herstellen en te genezen wat eerder 'stukgemaakt' is? Ik denk het.

Warrior Iadied 

Ad foto: 111204 Jezus kijkt Maria aan, in de St Antonius Abtkerkt in Hees.

Sonnenberg, P. (1999). De Spirituele Kracht van Bomen - De oerkrachten en helende eigenschappen van bomen voor het versterken van lichaam en geest. Amsterdam: Uitgeverij Schors. 

's Ochtends 2 maart lees ik bij het ontbijt een artikel 'In iedereen zit een kleine Pinokkio' van Patricia van der Zalm. Het gaat over een boek van Jan Henk van der Velden: Iedereen liegt, maar ik niet (De waarheid over leugens). 

Van der Velden heeft een liegladder met zeven treden opgesteld: van 'onschuldige' leugentjes die anderen geen schade berokkenen tot liegen uit zelfbelang met nare gevolgen voor anderen.  

Blijkbaar noemt hij in zijn boek gronden waarom mensen niet 'de waarheid' vertellen. Onder andere: zelfbescherming; om niet de schuld te krijgen; vanwege financiële belangen; statusverlies; verlies van positie zoals de eerste plaats bij het sporten; het risico het huwelijk te verliezen; enzovoort.  

Tss, even later ga ik pijnlijk 'door mijn rug'. Drukt de kwestie van bedriegen, waarheid, wantrouwen en vertrouwen zo zwaar op me? 

Mijn Liefste belt: "Ga je mee beukenboompjes halen voor mijn tuin." 

Tja, ga ik in bed liggen of is een comfortabele autostoel ook prima? De pijn is dragelijk, dus ga ik mee.

In de auto discussiëren we over het vertrouwen of wantrouwen van een ander.  

"Ik vertrouw anderen en ik wantrouw anderen," is zijn reactie, "ik heb al heel veel mensen meegemaakt die te vertrouwen waren en ook enkelen die niet te vertrouwen bleken, die me bedrogen. Ik trek het me echter niet persoonlijk aan; het heeft meestal niks met mij te maken, vaak is het onkunde van de ander, of desinteresse of spelen er andere belangen. Neem de bekeuring die jij kreeg in Groesbeek, ja jammer dat je het niet gezien hebt, maar je weet dat gemeenten geld nodig hebben, dus..."   

Als hij later op de middag in zijn tuin de boompjes op een rij zet, moet hij lachen: Kijk, er moesten nog vijf kleine boompjes apart gepakt worden. Deze vijf zijn echt wat kleiner: een prijsklasse lager. 

Ik reageer: Ja, ik dacht al: 'Hé, die hebben geen blaadjes zoals de anderen.' 

Mijn Liefste: Waarom zeg je dat dan niet!?   

Tsjah, wat heb ik de bomenkweker zien doen toen hij de beukjes bijeen pakte?  

Mijn Liefste wilde tachtig beukjes, en de beukjes stonden blijkbaar in bussels van vijfentwintig bij elkaar.  

De man begon met het tellen van het aantal beukjes in de eerste bussel in de grond: vijfentwintig. Daarna trok hij drie bussels uit de betreffende rij. Elke bussel een lange bos fijnvertakte wortels.  

Vervolgens liep hij naar een volgende rij, bekeek daar de bussels en schudde zijn hoofd. Daarop ging hij weer naar de eerste rij. Hij pakte een bussel die nog in de grond stond vast, keek ernaar... en liet de bussel los. 

Daarna liep hij opnieuw langs de tweede 'afgekeurde' rij en stond achteraan stil bij bussels die hij reeds bekeken had. 'Twijfelend' zette hij een paar stappen terug naar bussels met duidelijk langere beukjes. Vervolgens zette hij een paar stappen vooruit en bukte zich om in de 'afgekeurde' rij vijf kleinere beukjes los te trekken.

Toen hij met de beukjes in de hand onze kant op stapte, dacht ik: 'Hé, die hebben geen blaadjes zoals de anderen... hm, misschien door het andere rijtje.'   

Als ik het proces van de bomenkweker analyseer dan wilde hij de wortels in de bussels van de hogere klasse juiste boompjes in de eerste rij niet beschadigen door uit een dergelijke bussel vijf boompjes los te trekken of eerst de hele bussel uit de grond te trekken er dan vijf beukjes af te pakken en de overige twintig weer in de grond te zetten. 

Hm, als het waar is, is het heel sympathiek naar de boompjes toe, maar naar ons toe zou het sympathieker zijn geweest als hij gezegd had: "Is het akkoord dat ik er vijf kleinere beukjes van een lagere prijs bij doe? Anders moet ik de wortels van de grotere beukjes in een bussel beschadigen."   

Tja, even later gaf deze vriendelijke bomenkweker de korting die gold voor tien zakken compostaarde ook op de benodigde acht. Haha, en toen op het laatst kleingeld gezocht moest worden, hoefde hij de laatste € 1,20 niet... maar ja, toen had ik de munten al op de tafel gelegd.

Is dit nu een eerlijke man? Ja, volgens mij wel, maar hij had verbaal ietsje sterker mogen zijn.

Warrior Iadied

Velden, J. H. van der (2012). Iedereen liegt, maar ik niet (De waarheid over leugens). Bruna. 

Zalm, P. van der (2012). In iedereen zit een kleine Pinokkio. De Gelderlander, vrijdag 2 maart 2012, 22-23.

Er is een tweede gehavende, oude, sluitsteen in de Catharinakerk in Doetinchem. 

Hierop is het gezicht van Jezus te zien, maar waar de neus hoort te zitten, komt de zware ketting van een kroonluchter naar beneden. Over respect gesproken, brr.

In het middenschip, voor het orgel, is een nieuwe sluitsteen aangebracht: een engel draagt de tekst 'Gloria in excelcis Deo' ofwel 'Ere zij God in den Hoge'. 

Theo Rougoor schrijft: 'Een uitnodiging voor de organist om de mooiste orgelklanken ter ere van God over de gemeente uit te strooien...'

De mooiste sluitsteen zie ik tijdens mijn bezoek op 12 februari 2012 echter in het midden van het straalgewelf van het koor: een lam met een slang als staart!!!

Prachtig... en wat schrijft Theo Rougoor?

Pagina 369: 'De als gewelfribben dienende zonnestralen sluiten tegen de ringvormige beëindiging in de top van het gewelf, de sluitring die door een sluitsteen of sleutel (van "jonge" datum, d.w.z. van na de oorlog) wordt afgesloten. De sluitsteen verbeeldt het Lam Gods dat uiteindelijk de overwinning behaalt (hand met krans van de overwinning). Duidelijk is te zien, dat de staart van het lam in een slangenkop eindigt: de dood is overwonnen, het kwade is teniet gedaan door het goede.'

Ha, wat kan deze afbeelding, dit lam waarvan de staart een slang is, nog meer betekenen? Een lam staat symbool voor Christus en voor geduld, nederigheid, offerbereidheid, onschuld, tederheid, verlossing, vernieuwing, wedergeboorte en zachtmoedigheid. 

Het lam dat vaak bij Catharina van Alexandrië wordt afgebeeld, verbeeldt haar mystieke huwelijk met Jezus. 

Eigenlijk is het een nieuw mythisch dier: een lam dat eindigt in een slang. Gaat de Persoon van Jezus ons mensen ondersteunen in het opnieuw ontdekken van de Energie van Leylijnen? Of is hier sprake van een naoorlogse, hedendaagse, erkenning dat de Catharinakerk op een leylijn is gebouwd?

Warrior Iadied

Rougoor, Th. (2000). Catharinakerk, Kroon van Doetinchem. Doetinchem: Stichting 'Catharine Cultureel'

http://www.arendlandman.nl/2011/06/symboliek-van-ram-schaap-en lam-de-dag-van-het-schaap-2011

Wat betreft de kerstening van oude heidense plekken... in Doetinchem stond in 838 al een kerkje: een gekerstende plek. Zou er daarvoor sprake geweest zijn van een heidense heilige plek?

Hm, Doetinchem is de enige Gelderse stad die gelegen aan een rivier op een rivierduin is gebouwd. Een tienduizend jaar oud rivierduin. Vrij normaal dus om bewoning sinds vele eeuwen te veronderstellen. Vijftienhonderd jaar geleden woonden er... heidenen.

In 'Catharinakerk - Kroon van Doetinchem' schrijft Theo Rougoor dat na 690 Willibrord vanuit Northumbrië met zijn gezellen door het huidige Nederland reisde om er christelijke gemeenschappen te stichten. In 695 werd Willibrord door paus Sergius I tot aartsbisschop gewijd. Daarna vestigde hij zich in Utrecht en predikte van daaruit tot in het Duitse Emmerik. Vanaf 697 werden vanuit Emmerik het Kleefsland en de Liemers gekerstend: overal verschenen kapellen. 

Willibrord verkondigde niet enkel het evangelie, maar liet in opdracht van de paus ook tempels afbreken, afgodsbeelden verbrijzelen en heilige eiken omhakken. Ter plaatse een put graven om de nieuwe christenen met fris, stromend water te dopen, was eveneens gebruikelijk. Na 716 werd Willibrord vanuit Emmerik geholpen door de Ierse prediker Winfried.

Na 780 vond de missionering plaats vanuit Munster. Eerst door abt Bernard en in 792 door Liudger die in 805 de eerste bisschop van het bisdom Munster werd. Zijn acties leidden tot de oerkerspelen Winterswijk, Groenlo en Zelhelm in de huidige Achterhoek.

Wie de bewoners van Doetinchem precies gekerstend heeft, blijft enigszins de vraag. Waarschijnlijk Willibrord, maar mogelijk heeft Liudger zijn steentje bijgedragen.

Theo Rougoor stelt dat het oude kapelletje van Villa Duetinghem een eenbeukig houten zaalkerkje was met in het oosten een smaller en rechthoekig gesloten koor. In de huidige Catharinakerk is er niets van terug te vinden. Van heidense relicten is me ook niks bekend: geen bron of boom. Kent iemand een plaatselijke legende!? 

Bijzonder is dat de leylijn vanuit de Grutstraat van richting verandert daar waar de lijn de kerk binnengaat. Toen ik op 12 februari in de kerk rondwandelde, zocht ik Catharina, nu zou ik naast heidense aspecten, gezien de leylijn, eerder slangen of draken zoeken.

Ha, ik vond zowel Catharina als een slang! Waar? Op de sluitstenen in de gewelven. Deze stenen, die verschillen in ouderdom, bezitten opmerkelijke afbeeldingen.

Op de middeleeuwse sluitsteen van het zuiderdwarsschip staat Sint Catharina. De sluitsteen is ernstig vernield; er zit een groot gat in waaruit een stuk staal steekt, maar ze pronkt met een gouden kroon. 

Waarom? Hm, natuurlijk vanwege haar koninklijke afstamming en de naam Catharina kan afgeleid zijn van het Syrische 'kéthar' (kroon). Hoewel, meestal wordt haar naam herleid op het Griekse 'katharos' dat rein of zuiver betekent. 

Waarom heet de kerk 'Catharina'? Zouden de oude streekbewoners zich niet zo kuis hebben gedragen? Haha sorry, misschien woonden er wel molenaars en werd Catharina's rad als molenrad beschouwd. 

Hm, nu pas vallen me de twee geschilderde slangen in het gewelf op. Wat was het kwaad dat Catharina wist te verslaan? Catharina wilde een mystiek huwelijk met Jezus en geen werelds huwelijk met keizer Maxentius... dus het verzet tot het uiterste, tot de dood erop volgde, tegen een gedwongen huwelijk, was de manier waarop Catharina kwaad versloeg. Een ander tegen zijn wil dwingen tot een huwelijk is het 'kwaad-doen'. 

Warrior Iadied

Rougoor, Th. (2000). Catharinakerk, Kroon van Doetinchem. Doetinchem: Stichting 'Catharine Cultureel'

In het verre verleden werden leylijnen en krachtplaatsen gemerkt door 'heilige' stenen, bronnen of bomen. Tijdens de kerstening moesten deze vereringsplekken natuurlijk verdwijnen. Het handigste was om er kapellen of kerken op te bouwen. 

Daartoe moest eerst de aanwezige kracht verbonden worden met heiligen uit het christendom. Hoe? Soms was de oplossing simpel: gewoon een paar nachtjes achter elkaar een Mariabeeldje in de betreffende boom plaatsen en het klusje was geklaard.

Mooie verklaring. Maria op de leylijn plaatsen, houdt in: Maria overwint de Aardedraak. Of voor de te overtuigen heidenen: Maria is de Kracht alhier, de Aardedraak, minstens gelijk. Zo zijn vele schitterende afbeeldingen van Maria, onder andere de 'Alma Mater' in WEDERWAARDIGHEDEN, heel simpel te duiden. 

Waarom is zo'n omschakeling in 'religie' in het leven nodig? Misschien is het niet noodzakelijk, maar blijkbaar komt er een groep op met een groot geloof in eigen ideeën. De macht is van hen als ze in staat zijn anderen hun wil op te leggen. 

Oude ideeën, symbolen en rituelen boden veiligheid en zekerheid. Nieuwe nemen de positie en taken van de oude over. De nieuwe cultuur propageert wat zij belangrijk vindt en hoe zij vindt dat de mensen moeten zijn en handelen. 

En de Energie? Er bestaat Energie... helende Energie... creatieve Energie... versterkende Energie... ontspanning biedende Energie. Deze Energie kan via Beelden en Woorden met Mensen over haar Bestaan communiceren. En ook: mensen communiceren via beelden en woorden met elkaar over deze Energie.

In hun tijd hebben MARIA, MICHAEL, JEZUS, GERTRUDIS, CATHARINA, MARTINUS, MOHAMMED, FATIMA en vele anderen beslist geleefd. Aan hun levens is extra kleur en sjeu gegeven. Mensen hebben Helden nodig! Daar waar Heiligen gekoppeld worden aan bestaande Energie voegen Heiligen Vorm toe aan Etherische Substantie. 

Hoe kijkt de Energie tegen de omwenteling aan!? Ik denk dat Ze geen bezwaar maakt tegen de betreffende handelwijze en mijn verklaringen. Hm, ik denk dat de Energie gekend wil worden.Voor de zekerheid ga ik het Maria vragen. 

Haar Antwoord zal ik in WEDERWAARDIGHEDEN melden. 

Hm, hm, hm zouden er veel soorten Energie zijn? Verschillend in Aard en Kracht? Ik denk het, in elk geval mannelijk en vrouwelijk. Misschien past de ene heilige inderdaad beter op een bepaalde plek dan een andere heilige.

Hoe dan ook, de Gertrudiskapel ligt op een unieke krachtplaats. Ik hou het erop dat deze plek zelfs in de heidense tijd al heilig was. 

Ik wil wel meer van die unieke, krachtige plekken leren kennen.

Warrior Iadied

Ad foto: 120215 Gestileerde figuur spietst een slang. Het intrigerende beeldje staat, zonder toelichting, in het restaurant van Museum Het Valkhof te Nijmegen.

120308 Info van een ansichtkaart: Onbekende smid (15e 16e eeuw). Sint Joris en de draak. Nijmegen Museum Het Valkhof.

Geysen, C. (2009). Krachtplaatsen en Leylijnen in Vlaanderen. Soesterberg: Uitgeverij Aspekt

Ondertussen, het is vandaag vrijdag 24 februari 2012, het boek van Cois Geysen 'Krachtplaatsen en Leylijnen in Vlaanderen' gelezen. Bijzonder boeiend voor het thema waarmee ik me in WEDERWAARDIGHEDEN bezighoud. 

Cois Geysen schrijft op pagina 13: Het werd inmiddels al vaak bewezen dat onze verre voorouders die we kennen als de megalietenbouwers, als locatie voor hun heiligdommen plaatsen zochten die door hun geofysische aard een gewijzigde staat van bewustzijn creëerde. Tijdens de kerstening werden diezelfde plekken ingenomen door de eerste kerken van de missionarissen die de heidenen kwamen bekeren.

En dan op pagina 14: Doordat de energie tot vandaag op deze plaatsen behouden bleef, loont het de moeite om ze te her-ontdekken en te benutten. Hierbij is het dan ook totaal onbelangrijk of men een religieuze overtuiging heeft of zichzelf heiden noemt.

Enkele regels verder: De bijzondere energie geeft de bezoekers niet enkel levenskracht, ze heeft ook een helende werking.

Energetische velden versterken immers de aanmaak van het serotonine hormoon waardoor men zich goed en opgewekt gaat voelen. Kortom, wanneer iemand door biochemische factoren van nature aan depressies lijdt, dan zal die persoon zich op dergelijke plaatsen beter gaan voelen, maar een langdurig verblijf kan op termijn nadelige gevolgen hebben.

Op pagina 17 en 18 schrijft Cois Geysen: De pendel of wichelroede, maar ook wetenschappelijke apparaten kunnen aantonen dat een groot aantal oude kerken en kapellen werden ingeplant op (meestal) rechte breuklijnen in de aardbodem. De vrij hoge elektromagnetische  eigenschappen van diep in de bodem liggende gesteenten komen hierdoor aan de oppervlakte. Het gevolg is dat we op deze plaatsen een veel hogere dosis straling te meten valt dan de natuurlijke radioactiviteit die overal aanwezig is.

De Canadees Persinger, hoogleraar in neurowetenschappen aan de universiteit van Ontario, stelde vast dat de energie van elektromagnetische velden de slaaplobben in de hersenen kunnen beïnvloeden en het bewustzijn veranderen. Hij stelt dat uiteenlopende hallucinante of paranormale ervaringen zich dan ook op deze breuklijnen zouden kunnen voordoen. Verder werd bekend dat een langdurige hoge dosis straling de normale groei van veel bomen en gewassen afremt. Door deze op lange termijn aanwezige straling/energie, neemt het groeitempo af of stagneert groei.

Tja, ik kan me vinden in hetgeen Cois Geysen schrijft. Hij geeft ook aan dat energie-, ley- of krachtlijnen verschillen in sterkte en dat ze daarbij ook over de tijd in kracht variëren. Ik onderken bovendien een tweedeling.

Het ene type, het mannelijke, biedt krachtige levensenergie; biedt creativiteit. Maar Mijn Lief die van zichzelf barst van de energie wordt van deze extra energie ongeduldig, snel geïrriteerd en ongelukkig! 

Een en ander is afhankelijk van het eigen energie-niveau, maar ik denk dat bij een teveel een persoon te actief, chaotisch, te fantasierijk of zelfs psychotisch kan worden.

Het andere type, het vrouwelijke, biedt zachte levensenergie; biedt 'loslaten'. Dat wil zeggen dat zogenaamd negatieve gevoelens als verdriet en psychische pijn er gevoeld en geïnventariseerd kunnen worden... en losgelaten kunnen worden. Er komt vrede, rust, berusting en vreugde voor in de plaats. Op zo'n plek presteerde Mijn Lief het om op te merken: "Hier zou ik wel willen sterven; hier voelt alles goed."

Te lang op een vrouwelijke krachtplek zou inderdaad kunnen leiden tot een verstervenswens of tot daadwerkelijk het lichaam loslaten en sterven.

Warrior Iadied

Ad foto: 120215 De twee witmarmeren pilaren in het Hunerpark. Vrouwelijk en mannelijk?

Geysen, C. (2009). Krachtplaatsen en Leylijnen in Vlaanderen. Soesterberg: Uitgeverij Aspekt

Bedriegen is ondertussen wel een hoofdthema in WEDERWAARDIGHEDEN. 

Zelfs ik doe enigszins aan geschiedvervalsing. Denk maar aan de tekst 'Help!!!', waaraan ik woorden toevoegde die ik eerst op een later tijdstip, tijdens het redigeren, bewust las. 

Tja, blijkbaar is het niet eenvoudig om de zuivere waarheid voor het voetlicht te brengen. Als ik een gebeurtenis pas enkele dagen later beschrijf, krijgen de woorden kleur door tussenliggende inzichten en ervaringen. Het is niet anders.

Op 19 februari ga ik samen met Mijn Lief op het Keizer Trajanusplein, voor WEDERWAARDIGHEDEN, foto's van het standbeeld van keizer Trajanus maken. 

De zon schijnt fel, hetgeen het fotograferen bemoeilijkt. Naderhand willen we een cappuccino drinken, maar zo vroeg op zondagmorgen zijn de café's nog gesloten. 

Door de straten wandelen mensen in carnavalskledij: een clown; een vrouw met een frak vol rinkelende belletjes; een jongetje in een superman-outfit.

Nieuwsgierig kijk ik waar ze naartoe gaan en zo kom ik in de schitterend, met rode, zwarte en gele ballonnen, versierde Petrus Canisiuskerk in de Molenstraat terecht.

'Goh, om 11.00 uur is hier de Knotsenburg-Carnavalsmis!'

Ik kan me niet herinneren ooit een carnavalsmis bijgewoond te hebben en gelukkig laat Mijn Lief zich overhalen om het spektakel bij te wonen, zodat ik er nu in WEDERWAARDIGHEDEN over kan schrijven.

Feestorkest Uit je dak-kapel blijkt bloedserieus te spelen. In processie komen de Knotsemarij - de eregarde van de prins - met vaandel en grote knotsen aan hun zij; de twee vrouwelijke misdienaars; de twee mannelijke celebranten; de prins en de jeugdprins, beiden met enorme fazantenveren op hun steek, en het verdere gevolg door het middenpad de kerk in.

Terwijl de zon door de gebrandschilderde ramen schijnt, volgt er een mis met een koor dat liederen in het Latijn zingt en waarin woorden gesproken worden die me raken. 

Woorden zoals:

- Carnaval vieren is zingen, dansen, drinken en feesten met anderen zonder dat je jezelf eerst uitgebreid voorstelt; je mag anoniem zijn en uitdragen vertrouwen in anderen te hebben.

- Met carnaval zet je een masker op om iemand te zijn die je altijd hebt willen zijn: een hoge heer of een vreemd type met een grote snor.

- In de gewone wereld, in het grote gemaskerde bal, worden ook maskers gedragen: 'de grote mond' om het kleine hartje te verbergen of 'de drukke persoon' om angst en onzekerheid niet te tonen.

- Op Aswoensdag zet je het carnavalsmasker af om gehoor te geven aan de uitdaging jezelf te zijn in de gewone wereld, want hoe vaak bepalen anderen niet wat je moet doen en wie je moet zijn.

Tsjah, de mis eindigt met het Nijmeegse carnavalslied 'Al mot ik krupe...', de grote ballonnen worden onder de aanwezige kinderen verdeeld en dan gaat het in optocht de kerk uit. Uit je dak-kapel laat de lucht in de kerkruimte woest trillen, het grote feest is begonnen. 

Ik heb er maar een woord voor: Vertederend!

Warrior Iadied

Lieve Vrouw en ik hebben elkaar door onze drukke werkzaamheden al even gemist. Woensdagmiddag 15 februari kunnen we ons contact aanhalen. 

In het restaurant van Museum het Valkhof is het goed koffie drinken en hebben we een prachtig zicht op de westelijke kant van de oude stadswal. 

Een beeldje van een gestileerde figuur die een slang tracht te spiezen, trekt mijn aandacht. Hm, er staat geen informatie bij.

Als ik Lieve Vrouw het verhaal vertel van 'Nimmegen 199' vraagt ze met grote ogen: "Heb je echt een nepperd aangeschaft?"

Tsjah, soms is iets toch 't geld waard, dan is het dat wat je er voor over hebt.

Ik vertel over de verwarring tussen de Barbarossaruïne en de Sint Gertrudiskapel in het boek 'Leylijnen en leycentra in de Lage Landen' van Wigholt Vleer. We praten over bedrogen worden en vervolgens over het evenwicht tussen geven en ontvangen.

Lieve vrouw heeft enkele goede tips: Gewoon achterover leunen, daarbij de achterkant van het lichaam voelen en aldus de ruimte creëren om te kunnen ontvangen. Denk daarbij 'Ik hoef het niet te kunnen; ik hoef het niet te weten; er mag een wonder gebeuren.'

Ondanks de harde regen wandelen we over de stadswal en bekijken we de treurige vernielingen aan de Sint Gertrudiskapel. In het Hunerpark staan twee witmarmeren pilaren die ooit bij de Commanderie van Sint Jan (de witte Godin) hebben gestaan. Het lijken een vrouw en een man te zijn. 

Slenterend langs de stadspomp, op het Kelfkensbos bij het Poortwachtershuys, gaan we de Burchtstraat in. De poort naar de Gedeputeerdenplaats bij het Stadhuis is al gesloten. 

Hm, daarachter moet een poort uit 1655 staan die ooit de toegangspoort tot de Franse Plaats bij de Commanderie van St Jan was toen daar een universitaire academie gevestigd was. Artefacten van de plek van de Witte Godin zijn blijkbaar over de stad verspreid.

Samen bezoeken we boekhandel De Slegte. 

Lieve Vrouw zoekt een boek over het tellen van je zegeningen. Op de afdeling esoterie trekt 'Krachtplaatsen en Leylijnen in Vlaanderen' van Cois Geysen mijn aandacht. Ben benieuwd of dit boek me wijzer maakt over aarde-energie. Er staat nog een interessant boekje 'Wezen en Krachten der Metalen'.

Warrior Iadied

Ad foto: De vernielingen aan de Sint Gertrudiskapel.

Geysen, C. (2009). Krachtplaatsen en Leylijnen in Vlaanderen. Soesterberg: Uitgeverij Aspekt.

Uyldert, M. Wezen en Krachten der Metalen. Amsterdam: De Driehoek.

Vleer, W. (1992). Leylijnen en leycentra in de Lage Landen. Deventer: Uitgeverij Ankh-Hermes bv.

http://www.noviomagus.nl/Gevels/Gevelstenen/GedPlaats/Cat/GEdPlaatsCat.html

Zondagmiddag 12 februari is er een lezing over de geschiedenis van kerk- en moskeebouw in de Catharinakerk te Doetinchem. Een uitgelezen moment om de kerk van binnen te bekijken. 

De leylijn komt inderdaad bij de deur in de Grutstraat naar binnen en gaat dan schuin door het schip naar een deur in de tegenoverliggende hoek aan de kant van de toren. Ik fotografeer de sluitstenen in het plafond, en verbaas me over het centrale glas-in-loodraam in het koor: 'de verloren penning'.

Peter Masselink en Furkan Köse geven de lezing 'Van de koepel en de toren' prachtig vorm middels een powerpoint met karakteristieke kerken en moskeeën in de wereld. Blij verrast zie ik de Hagia Sofia voorbijkomen.

Ik vind het bizar te horen en te zien hoeveel christelijke kerken in Nederland leegstaan, te koop zijn of een nieuwe bestemming gevonden hebben als bibliotheek, gemeentelijk voorzieningencentrum, restaurant of uitgaansgelegenheid. 

Daarnaast wordt me duidelijk dat moskeeën tot nu toe in aftandse fabrieken, loodsen en winkels een onderkomen hebben gevonden. Nieuwbouw ondervindt blijkbaar nog veel weerstand. Tja, de ene religie bouwt zich op, de andere bouwt af. Op zich niet zo'n probleem ware het niet dat in de zich opbouwende religie de structuur van maatschappij en cultuur sterk geïncorporeerd en voorgeschreven is.

In de pauze praat ik met enkele mensen over het centrale koorraam: "Duidelijk geen Catharina!" 

Volgens een van hen herinnert er in de Catharinakerk niets meer aan Catharina. Een tweede is het niet eens; op de preekstoel is het rad van Catharina nog te zien. 

Ik vul aan: "De sluitsteen in het gewelf in de zuidoostkant van het schip stelt Catharina voor."

"Hoe weet u dat? Heeft u er boeken over gelezen?" vraagt een van hen.

Ik lach: "Nee, geen boeken, maar op het web heb ik over Catharina gelezen, dus herken ik de afbeelding."

"Wacht!"

Even later sta ik met een prachtig boek in mijn handen: Catharinakerk, Kroon van Doetinchem - 12 eeuwen Doetinchem.

'Hm, bijzonder interessant om te lezen.'

Waar zou de parabel van de verloren penning over gaan?

Warrior Iadied

Ad foto: De richting van de leylijn is van de middenstijl naar links en wel zoveel naar links als dat ik rechts van de middenstijl sta!

Rougoor, Th.J. (2000). Catharinakerk, Kroon van Doetinchem - 12 eeuwen Doetinchem. Doetinchem: Stichting "Catharina Cultureel"