Daan van Speybroeck benoemt gravures van Gustave Dorė, gezien zo rond zijn zestiende, zeventiende levensjaar, als zijn eerste kennismaking met beeldende kunst. 

Ik merk dat ik de waarheid van de opmerking in twijfel trek, waarschijnlijk was het de eerste bewuste kennismaking met kunst, maar volgens mij is hij reeds eerder, onbewust dus, met kunst in aanraking geweest.

Voor de kunstcollectie van het UMC heeft de kunstcoördinator door de jaren heen met een comité kunst 'verzameld' die binnen het ziekenhuis 'troost' kon brengen en 'reflectie op het medisch handelen' illustreert. 

Hm, is DIT de driehoek die ik zondagmiddag tijdens de presentatie van Bert Janssen's 'Boodschap van een Tijdreiziger' zag!? Ik blijk aanbeland te zijn op een website die 'de Naam van God' in de kijker wil plaatsen.

Ad foto: 120101 - de calvarie bij de kerk van St-Jan de Doper in Neerlangel. Boven het kruisbeeld de driehoek met daarin in Hebreeuwse lettertekens de Naam van God.

De Vos, A. (1986). Jubileumboek Sint-Christoffelkerk Evergem. Evergem: Sint-Christoffelconfrerie.

Quignard, P. (1993). Geen ochtend ter wereld (Tous les matins du monde), Van Oorschot. 

Van Speybroeck, D. (2012). The French Connection - kunstcollectie UMC St Radboud in Museum Het Valkhof, catalogus. In de Walvis.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Sint-Christoffelkerk_(Evergem)

http://www.godsnaam.be/index.htm

http://www.godsnaam.be/wereldwijd/belgie/evergem.htm

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/dibe/relict/33800

Zondag 1 april bezoeken Lieve Vrouw en ik de lezing 'Boodschap van een Tijdreiziger' van Bert Janssen in Utrecht.

Sinds het midden van de jaren negentig analyseert de heer Janssen graancirkels, met name de cirkels die veelvuldig in Wiltshire in Engeland voorkomen. Vandaag brengt hij het fenomeen 'Squaring the Circle' naar voren. 

Hoe dat zit? 

In meerdere graancirkels zitten al jaren hints hoe door de cirkel een vierkant getrokken kan worden dat 8 keer de cirkelomtrek snijdt en waarbij de omtrek van de cirkel en de omtrek van het vierkant 'gelijk' zijn. 

Exact gelijk kan natuurlijk nooit want de omtrek van een vierkant is te bepalen, maar de omtrek van een cirkel is 2.pi.r (= 2 keer pi keer r), waarbij r de straal van de cirkel is en pi gelijk is aan 22/7. 

Tja, en 22/7 heeft een oneindig aantal cijfers achter de komma: 3,14.......... 

Pi is een getal dat maar niet geheel bepaald kan worden. 

Wat zal ik zeggen? Net of cirkel en bol ten opzichte van vierkant en kubus een goddelijk beetje extra hebben. Natuurlijk in de gewone wereld zijn er cirkels, bollen, vierkanten en kubussen, maar toch, net of vierkanten en kubussen materieel zijn, en cirkels en bollen een spiritueel tintje hebben.

De lezing gaat verder over krachtplekken in Engeland, de verwachte graancirkels deze zomer aldaar en groepsreizen daarheen. Bijzondere aandacht schenkt Bert Janssens aan een bijbelcitaat dat er een groot teken aan de hemel verschijnt: een vrouw bekleed met de zon, de maan onder haar voeten en op haar hoofd een kroon van twaalf sterren. 

Hij maakt er een mooie compositie van: de zon achter de aarde en de maan onder de aarde, en daarboven in het heelal de twaalf tekens van de zodiak.

In de pauze zijn Lieve Vrouw en ik het eens: de reizen hoeven voor ons niet. We vragen ons af of de andere aanwezigen ook last hebben van de kracht waarmee Bert Janssen het publiek toespreekt. Het lijkt van niet. Hm, aanleiding genoeg om te zegenen.

Staand naast de bar bemerk ik plotseling dat er in de lengte van dit Zalencentrum Utrecht-Zuid, in de Amaliadwarsstraat, een sterke leylijn loopt. De kriebels gaan me over armen en benen. 

We wandelen naar buiten, waar de leylijn zo te zien ook door de kerk gaat die voor het Zalencentrum staat. Deze kerk heeft bij aankomst reeds onze aandacht getrokken, maar alle hekken en deuren blijken op slot. Naar binnen kunnen we niet. 

De kerk is vernoemd naar Sint Gertrudis. Jawel!

De leylijn lijkt voorlangs het beeld van Christus in de tuin van de pastorie te lopen. Grappig, net of Hij aangeeft: 'Kijk, hier loopt de leylijn.' 

Vlak na de pauze zegt Bert Janssen: "Daar waar de deur op slot is, moet je zijn." 

Op het scherm in de zaal verschijnt het gezicht van Jezus. Het is een afbeelding die hij in een kerk in Engeland achter een gesloten deur aantrof.

Lieve vrouw en ik kijken elkaar aan. Zijn opmerking is net een 'geheime' boodschap. Is het de bedoeling nog een keer naar Utrecht te gaan? Naar de Sint Gertrudiskerk? Oké... of!? 

De getoonde afbeelding van Jezus blijkt dubbel te interpreteren zijn; heeft Hij de ogen gesloten of open? Lieve Vrouw en ik kijken elkaar verbaasd aan. 

"Zie jij het ook? Het is net of er een traan uit Zijn linkeroog rolt." 

Ja, dus.

De lezing krijgt een mooi einde. Op het scherm staan een vierkant en een cirkel. Het vierkant gaat in de cirkel over, dan weer terug, dan weer heen, enz. 

Tss, dit biedt heel snel de Ervaring van reizen door een 'Wormhole' op!!!

Aan het Eind van het Wormhole zie ik een Driehoek met daarin.... ja wat? God's Alziend Oog? Of!? 

De waarneming is te snel verdwenen omdat ik mijn ogen weer open. Nou ja, reizen was, geloof ik, niet direct de bedoeling. Of wel? 

Op maandag lees ik een artikeltje in een oud tijdschrift, een Prana uit 1995. Het onderwerp is vrouwen in de Ramayana. Godin Sita komt er ook in voor. Godin Sita de vrouw van God Rama, Godin Sita gered door Hanuman. Hanuman: mijn Aapgod! 

Verwonderd lees ik: 'Uiteindelijk gaat het niet om de verhalen op zich, maar om de opvoedende waarde ervan. Ook gaat het niet om een oorlog buiten ons, maar om de oorlog tussen het kwade en het goede die zich in ons afspeelt. Die verhalen worden geankerd in het onbewuste van het kind. Pas als volwassene ziet men hoe het verhaal een model blijkt te zijn voor het eigen leven hen hulp kan bieden om op de juiste wijze de confrontatie aan te gaan met alle levensprocessen.' 

Vrijwel onmiddellijk komt het idee bij me op: 'Gaat het niet om gewone dichte deuren, maar om de dichte deur van het hart?'

Warrior Iadied

Orshoven, J. van (12-1995 / 01-1996). Vrouwen uit de Ramayana. Prana. Deventer: Uitgeverij Ankh-Hermes. Pg. 73 tm 77.

WEDERWAARDIGHEDEN heeft nog enkele open eindjes. Waarvoor staat de parabel van 'De Verloren Penning' die ik op het kerkraam in de Catharinakerk in Doetinchem zag? Wie is de Roomse Keizer Frederik Barbarossa die in de twaalfde eeuw de burcht op het Valkhof in Nijmegen bouwde. En dan ligt op de leylijn Nijmegen - Sint Gertrudiskapel en Doetinchem - Catharinakerk in Gendt de kerk Sint Maarten. Een oude kerk met een passende patroonheilige voor de plek, want Sint Maarten heeft iets met een gans en Gendt ook.

Ook ben ik in Doetinchem al twee keer bij het inloophuis geweest, maar Gelovige heb ik daar nog niet weer ontmoet. En dan nog de boom bij de Titus Brandsma Gedachteniskerk, wat zou die mij te vertellen hebben.

Waarom ik dit opsom? Hm, ik wil een tijd stoppen met het weven van het web WEDERWAARDIGHEDEN. Natuurlijk mijn ontdekkingen in de wereld zal ik blijven doen, maar ik zal er niet dagelijks verslag van doen.

Ik wil eindigen met een vergelijking tussen de goud- en de platinamens. In woorden van Mellie Uyldert en een beetje structuur van mezelf.

De goudmens heeft een groot zelfbewustzijn en zelfvertrouwen, en past zich welwillend aan aan de omgeving. De goudmens verleent gunsten en geeft grootmoedig en edelmoedig geschenken; altijd royaal, vorstelijk, uitstralend en gevend.

De goudmens kent zijn eigen waarde, wenst geëerd en opgemerkt te worden, op de ereplaats te zitten en het woord te voeren. Hierdoor neigt hij soms teveel het oor naar vleierij. En vaak is hij wat ijdel, dost zich fraai uit en wil bewonderd worden. Hij houdt van grote feesten om daar te kunnen schitteren. Hij gaat het liefst met de groten der aarde om. En majesteitsschennis verdraagt hij zeker niet - dan brult hij als een leeuw, de koning van het woud.

De platinamens vertoont zich als de vijand van de goudmens, waar hij heimelijk afgunstig op is. Hij minacht de eenvoud van het ware, doet voornaam, geleerd of magisch begaafd om indruk te maken. Hij heeft enkel respekt voor het spitsvondig bedachte, het ingewikkelde , de overtollige aankleding. De natuur acht hij minderwaardig, meent het zelf beter te weten. Maar hij doet niets met zijn vermeende talenten.

De platinamens is hard en onaandoenlijk. In verguld gewaad doorschrijdt hij de menigte, niet ziend, niets ontziend, onbeïnvloed, koud schitterend. Hij wenst geen kontakt met het lagere volk en argeloze zielen. De platinamens houdt zich op in de top van de wetenschap of van het zakenleven, dan wel in een hoofdkwartier of tempel van een zichzelf hoogst respekterende geestelijke sekte.

Nader hem niet te dicht: men kan doodvallen door zijn kracht!

Tja, een en ander is afgeleid van het wezen en de eigenschappen van het metaal. Ideeën om over na te denken.

Zelf dacht ik: 'Tss, stel dat mijn ontdekkingen stoppen als ik stop met WEDERWAARDIGHEDEN.'

Het gebeurde niet; ik bekeek even later vakantiefoto's van oktober 2011 en werd verrast door bijgaande.

Warrior Iadied

Uyldert, M. (1977). Wezen en Krachten der Metalen. Amsterdam: De Driehoek. Pg. 25, 26 en 158.

Op het web tref ik een samenhang tussen God, Jezus en Lucifer. In eigen woorden:

- Adam, de eerste mens is ongehoorzaam en daardoor wordt de duivel de overste van de wereld. De mens komt in de macht van het koninkrijk van de dood en de vloek van de zonde doet zijn intrede in de wereld.

- God kan Zijn eeuwige principes niet herzien om de macht van de duivel te breken. Wel kan hij de duivel op aarde onttronen door het offer, de kruisdood, van Jezus.

- Op Golgotha probeert de duivel Jezus aan zich te onderwerpen, maar slaagt daarin niet.

-Door Jezus' overwinning wordt het Koninkrijk van God opnieuw in de wereld gevestigd, en komen de twee koninkrijken op deze wereld tegenover elkaar te staan.

- Jezus wordt de Middelaar van God, door Hem komt de verzoening met God tot stand. De oudtestamentische offerdienst heeft voorgoed afgedaan. 

- Jezus krijgt toestemming om het Koninkrijk Gods uit te breiden zodat het koninkrijk van de duivel uit de wereld kan worden verdreven.

- Jezus heeft uit alle volken discipelen nodig voor het Koninkrijk Gods.

Tja, de laatste zinnen lijken wat op zieltjes winnen. Hm, bij mijn weten heeft de duivel, Lucifer, Lichtdrager, God reeds erkent. Gods Koninkrijk is op Aarde als enige gevestigd.

Warrior Iadied

Het vinden van de tekst over kultuur en natuur in het boek van Mellie Uyldert blijkt niet eenvoudig. Na enkele dagen bladeren, heb ik het boek bijna geheel opnieuw gelezen. Uiteindelijk betreft het een toelichting bij het metaal platina.

Ik wil de tekst, pagina 156, graag delen en mijn kanttekeningen erbij plaatsen: 

"De triomftocht van het platina blijkt zeker nog niet op haar hoogtepunt te zijn aangekomen. En toch voelen wij in het platina aan dat het een soort nep-goud is, misschien door Lucifer uitgedacht, die immers al wat de zon heeft geschapen, tracht na te maken."

Mellie spreekt hier over de zon, onze ster, en Lucifer, de duivel. Doordat ze op deze manier over de zon schrijft, is het net alsof ze de zon 'God' noemt. Platina is trouwens net als goud een metaal op Aarde, waarom zou het een door de duivel en het ander door de zon geïnspireerd zijn?

"Deze planeet, wiens naam lichtdrager betekent, ontplofte bij zijn pogingen om de bewoners van zijn lichaam te inspireren tot een steeds hogere ontwikkelde kultuur en techniek, waarbij evenals nu op Aarde enorme gasbellen aangeboord werden en het atoom werd gesplitst om over een onuitputtelijke energie te kunnen beschikken."

Mellie stelt dat Lucifer, de duivel, een planeet is geweest. Een planeet conform de Aarde, een planeet waarop de ontwikkeling van de bewoners ongeveer gelijk was aan de huidige op Aarde. Ber daarbij is dat de inspiratie van de bewoners van planeet Lucifer vanuit het lichaam van deze planeet kwam. Zou ik daaruit mogen concluderen dat de ontwikkeling van de aardse mens ook geïnspireerd is door het lichaam van Moeder Aarde?

"Toen Lucifer's lichaam verbroken was, drongen zijn ziel en geest binnen in het lichaam van zijn zuster Gea, de planeet Aarde, halverwege het lemurische tijdperk, welke gebeurtenis wordt beschreven als de Zondeval. Doordat van toen af de Aarde twee planeetzielen herbergde, onstond een algemene splitsing in tweeën in de levende schepselen, die haar bewoonden: de splitsing in man en vrouw, in goed en kwaad, enz. en vooral de splitsing in natuur (Gea) en kultuur (Lucifer)."

Blijkbaar ging het verkeerd op planeet Lucifer, net of deze planeet 'ontplofte'. Zoals Mellie het beschrijft, lijken Lucifer en Gea tweelingplaneten geweest te zijn..., in dezelfde baan rond de zon. 

Een tweede implicatie: natuur is goed en kultuur is verkeerd. Ik weet niet zo goed wat ik hiermee aan moet. Is dit de waarheid? Is het enkel een jaren zeventig gedachte: terug naar de natuur?

"Terwijl Gea de haar door de Zon voorgeschreven orde tracht te handhaven, tracht de hoogmoedige Lucifer dit steeds te veranderen en die gegeven orde na te maken op zijn eigen manier. Dit doet hij door middel van de mens. Lucifer geeft het valse licht van een wetenschap die de goddelijke orde heeft losgelaten. Hij geeft de neiging tot het voorbrengen van namaak, die echt moet lijken en het echte overbodig doet schijnen en uitschakelen. Lucifer tracht nog steeds de plaats van de Zon in te nemen in de mens. En nu begrijpen we natuurlijk ook waarom zijn metaal het 'witte goud' moet worden genoemd - bij het 'witte goud' vergeleken, zal gewoon goud wel erg gewoon zijn..."

Tja, Mellie zegt eigenlijk: kultuur is een kopie van natuur, en de natuur is gewoon beter... wat de door de duivel geïnspireerde mens ook probeert. 

Waarom Mellie zo tegen platina ageert, begrijp ik niet helemaal. Ze noemt platina enorm zelfstandig. Is het daarom? Te sterk individueel, te weinig sociaal? Voor Colombiaanse Indianen was platina nep-goud dat ze teruggooiden in de rivier om te rijpen. 

Hm, de steen van de kapel, gemaakt door de mens, behoort tot kultuur. Doordat ik de steen wilde meenemen, is het nu net alsof ik me richtte op het slechte (De Slegte). Mijn sleutel viel op de grond, het is net alsof de boodschap daarvan luidt dat in de aarde, de natuur, het goede (Jahweh) huist.

Misschien is het zo. Zou dat wat de mens fabriceert niet als natuur beschouwd kunnen worden?

Warrior Iadied

'Contact maken... waar kan ik zitten?'

Ik kies voor het tegenoverliggende deel van de wal. Onder de Belvédère, recht tegenover de plataan, ga ik op de meegenomen steen van de kapel zitten.

Ik begin met mezelf twintig ademteugen te gunnen. 

Bij de vijftiende ademteug zie ik een Grote Blauwzwarte Ruimte. De Ruimte verandert in een Kapel met Glas-in-Loodramen. Naast mij loopt een Vrouw in een Lang Donkergeel Kleed: Gertrudis. 

Door het Zonlicht dat door de Ramen schijnt is het Kleed 'versierd' met Gele en Groene Vlekken. Mijn Kleed is blauwzwart. In het Koor hangt een Houten Kruis, een Crucifix. 

Tss, deze Jezus zit wel heel erg onder de Bloedvlekken. Het Lijden is hier met Verf wel erg bloederig weergegeven.

"Ik heb een Vraag voor Maria."

"Die kun je Haar hier wel stellen," reageert Gertrudis.

Rechts naast het Kruis zie ik Maria staan. Ze draagt een Blauw Kleed en heeft een Witte Doek rond Haar Hoofd gedrapeerd.

"... Maria, mijn Vraag... wat vindt U van de Omwentelingen die plaatsvinden op Energielijnen? Van Moeder Aarde, naar U en Andere Heiligen?"

"Het maakt niet uit; de Energie blijft dezelfde. Mensen hebben de Behoefte dat wat ze ervaren te verbeelden, dat maakt Communicatie gemakkelijker. Als er Mensen leefden die de betreffende Zachtaardige, Standvastige Energie - van de Energielijn - zelf sterk hadden dan kiezen de Mensen hun Namen voor de Heiligen op de betreffende Energieplaatsen."

"Jaha, Mensen bouwen Kapellen en Kerken en meer; met hun Cultuur trachten Mensen de Natuur te evenaren."

Ergens realiseer ik-Thea me: 'Dat... dit... dit, dit was toch Mellie?' 

'Wat... wat zegt... Maria?'

"...Mensen reiken ver uit om te bereiken wat ze zoeken in het Leven, ze mogen dichter bij zichzelf blijven, meer Evenwicht mag: werk met de Zachte Energie."

Ik-Thea voel tijdens Haar Laatste Woorden de lentezon feller op me schijnen terwijl ik op het noordelijke deel van de wal op de steen zit.

Kijkend naar Zonnevlekken op de Vloer reageer ik: "O, zegenen vanuit het Diepst van mijn Hart... ik ben al begonnen; doe het al."

Als ik opkijk, zie ik Maria vervagen. Het voelt goed, maar dan realiseer ik me dat ik nog een Vraag heb.

"Eh, ik heb nog een Vraag."

Gertrudis reageert: "Voor Maria?"

"Eh, nee, eh, weet jij... is het erg dat de Kapel vernield wordt?"

Gertrudis antwoordt: "Het maakt niet uit dat Kerken of Kapellen verdwijnen, de Energie blijft dezelfde, blijft op de Plaats aanwezig." 

Nadenkend kijk ik naar Sprankeltjes Zonlicht op de Vloer. 

Ik-Thea bemerk dat ik de Vernielingen beter kan accepteren: 'Ja, Cois Geysen zei ook iets dergelijks: de Energie blijft hetzelfde.' 

"... en de Boom... de Plataan... Archeologische Opgravingen?"

"De Boom staat hier als Beschermer van... zeg maar 'Heilige Grond'. Zonder de Boom zou de Plaats in het Verleden minder goed beschermd zijn."

Ik-Thea moet denken aan een zinsnede in een artikel over bomen over mannen die veroordeeld werden, niet omdat ze een meisje gemolesteerd hadden dat zich verborg bij een taxus bij een kerk maar, omdat ze zich bij die bomen op een heilig gebied hadden bevonden.

Tss, terwijl ik daaraan denk, kom ik terug in de gewone wereld. Om me heen wandelen mensen en bloeien witte en paarse krokussen.

Terwijl ik Contact heb met de Energie van de Plaats, van de Plataan, van de Sint Gertrudiskapel en met Maria en Gertrudis praat, lopen mensen over de weg onder de voetbrug door en idem over het pad voor mijn voeten. 

Op een ander niveau neem ik hen waar, al zie ik ze door mijn gesloten ogen niet. In mij laat ik hun aanwezigheid bestaan; 'ze mogen er zijn'. 

Als ze langs lopen zegen ik hen vanuit het diepst van mijn hart. Hierdoor blijf ik vervuld van zachtheid, zijn zij niet bedreigend en ontstaat er geen irritatie in me. 

Ondertussen realiseer ik me dat het Lieve Vrouw is geweest die me op het pad van het zegenen heeft gezet, doordat zij geïnteresseerd was in het boek van Pradervand over zegeningen. 

Warrior Iadied

Geysen, C. (2009). Krachtplaatsen en Leylijnen in Vlaanderen. Soesterberg: Uitgeverij Aspekt, pg.14.

Pradervand, P. (2004). De zachte kracht van de zegening - Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk. Deventer: Uitgeverij Ankh-Hermes.

Rozema, H. (2012, 10 maart). Geheimen van oude bomen. De Gelderlander, pg. 31.

Uyldert, M. (1977). Wezen en krachten der Metalen. Amsterdam: De Driehoek.

Aan het eind van de middag, als Vrijgevige Vriendin reeds naar huis is, stop ik een steen van de kapel in een plastic zak om mee naar huis te nemen. Eenmaal ingepakt, zie ik er 'De Slegte' op staan. Dat voelt raar; net of het niet de bedoeling is de steen mee te nemen, of dat de duivel in beeld komt. 

Als ik bij de fiets aankom, ben ik mijn fietssleutel kwijt. Na wat zoeken vind ik de sleutel daar waar ik de steen inpakte. Sleutel... llave... Jahweh... het Sleutelwoord voor de Hemelpoort. Wat is de Boodschap? Is hier de kern aan de orde van waar het in de wereld om draait?

Wat is goed? Wat is fout? Waar gaat het om? 

Terwijl ik naar huis fiets, moet ik denken aan een tekst die Mellie Uyldert over Lucifer schreef: over het verschil tussen natuur en cultuur. De woorden confronteerden me omdat ze een visie betroffen waarmee ik onbekend was. Omdat het me intrigeert, wil ik in het boek 'Wezen en Krachten der Metalen' de betreffende alinea's opzoeken. Wat ik precies gelezen heb, kan ik niet herhalen. 

Het is heerlijk lenteweer als ik zondag 11 maart naar het centrum wandel: ik ga opnieuw een steen in een plastic zak verpakken om er een foto van te maken.

Op het Kelfkensbos valt me de degelijke marmeren zitrand op: 'Wat groots!' 

Weer denk ik aan de tekst die Mellie Uyldert schreef in haar boek over metalen... dat mensen met hun cultuur proberen de natuur te evenaren... zoiets.

'Marmer, waarom geen gewoon gras? Zou de wal van de Voerweg dan te snel afkalven? Waarom zou het schoonhouden en opruimen van de omgeving niet voldoende zijn? Waarom bijna decadent marmer halen van een andere plaats op Aarde?'

Bij de Sint Gertrudiskapel stop ik opnieuw een baksteen in een plastic tas van DeSlegte. De foto is gauw gemaakt. 

'Die tekst moet ik echt opzoeken in dat boek van Mellie. Tja, hier verloor ik mijn fietssleutel: llave - Jahweh - het Sleutelwoord voor de Hemelpoort. Zou er een betekenis in deze gebeurtenis zitten?

Het lijkt me een goed moment om Contact te maken met de Energie van de Kapel en/of de Plataan.

Warrior Iadied

Vrijdag 9 maart wandel ik 's ochtends eerst door het centrum en bezoek ik de Gedeputeerdenplaats van het stadhuis. 's Middags wandel ik met Vrijgevige Vrouw door het Valkhof- en Hunnerpark. De ruïne van de Sint Gertrudiskapel wordt steeds verder afgebroken, het is net een steengroeve. Onze gesprekken zijn plezierig; over het belang van liefde geven, en het letten op het positieve in een relatie. 

Vrijgevige Vrouw heeft veel verstand van bomen, de wandeling krijgt daardoor verrassende wendingen; of het nu over Plutobomen, over het effect van aanraking op hulst - zachtere stekels - of het evenwicht binnen een boom gaat. 

Warrior Iadied

Ad foto: Voor Vrijgevige Vrouw... de acacia op de zuidelijke wal bij de Voerweg, op de leylijn van de Sint Stevenskerk naar de Sint Gertrudiskapel. Zoek de twee die elkaar lief hebben!

Wie is Sint Antonius Abt?

Hm, er is heel veel informatie over hem. Ik beperk me tot enkele in de context interessante gegevens.

Andere namen die hem gegeven zijn: Antonius van Egypte, Antonius de Grote, Antonius met het varken. 

Hij leefde van 251 - 356, jawel 105 jaar, in Egypte. 

Zijn ouders waren rijk en toen zij gestorven waren, Antonius was twintig jaar oud, gaf hij hun rijkdommen weg en trok hij zich als monnik terug in de woestijn. 
Hij was de eerste monnik die volgelingen kreeg en daarom wordt hij gezien als de vader van het kloosterleven.

Zijn bijnaam 'Antonius met het varken' kreeg hij in de Middeleeuwen. 

De Antonieten, leden van een in 1095 gestichte en naar hem vernoemde verpleegorde voor lepra- en pestlijders, mochten in het onderhoud van 'hun ziekenhuizen' voorzien door hun varkens in de steden vrij te laten rondlopen. 

Deze varkens, die een bel droegen en gemerkt waren met het Tau- of Sint Antoniuskruis, werden op 17 januari geslacht. Daarna werd het vlees onder de behoeftigen verdeeld. 

Hm, er zullen ook varkens verkocht zijn... anders is er immers geen financiële opbrengst.

Waarom vertel ik dit nu van het varken?

Simpel omdat ik eerst dacht dat de Sint Antonius in het glas-in-loodraam van de kerk een lam op zijn schouders droeg, maar het is... een big!

En nu het leukste: Antonius is de patroonheilige van wevers, slagers, suikerbakkers, mandenmakers, begrafenisondernemers, zakkendragers, zwijnenhoeders, varkens en huisdieren, en patroon tegen de pest, ziekten, het Sint-Antoniusvuur en veeziekten.

Gezien!? Begrafenisondernemers... geweldig toch die 'wijze man' op het kerkhof achter de kerk Sint Antonius Abt.

Waarom Antonius de patroonheilige van begrafenisondernemers is?

In 342 heeft hij een andere kluizenaar - de eerste - Paulus van Thebe begraven. 

Twee brullende, om Paulus rouwende, leeuwen hielpen Antonius door met hun poten het graf voor Paulus te delven. 

Na het delven van het graf, na gedane arbeid, likten de leeuwen aan de voeten en handen van Antonius alsof ze een beloning wilden. Antonius begreep dat de dieren zijn zegen wilden. Daarop barstte hij uit in een lofzang op Christus omdat zelfs stomme dieren naar God opzien.

Tss, mooie compilatie daar in Hees.

Warrior Iadied

Weer aan de voorkant van de kerk Sint Antonius Abt in Hees aangekomen, lijkt het tijd om te proberen Contact te maken met het Bewustzijn van de Beuk.

Op een kleine twee meter afstand van de beuk ga ik naast de fietsensteunen staan. Ik gun mezelf twintig Ademteugen en kijk dan in het Donker. Vaag zie ik een Beweging: er flappert iets. Voor laag, achter hoog, voor hoog, achter laag. Het is een Ovaal... een Vliegend Tapijt?

Plotseling zie ik een Man in Gouden Kledij op het Bewegende Ovaal zitten. Op zijn Hoofd een Puntige Gouden Hoed.

"Wie ben je?"

"Tovenaar, waar wil je naar toe?"

Mijn Gedachten gaan razendsnel: "Waar wil ik naar toe? ... een Gezondheidsinstelling!"

Dan zit ik al rechts naast hem, en hop ik sta ergens.

Ik voel Energetisch Werk in mijn Lijf, alsof er iets in mijn Rechterbovenbeen wordt gezet, terwijl mijn Been daarna op regelmatige Afstanden met grove Hechtingen weer wordt gesloten. Links en rechts van mijn Ruggengraat prikt het. Daarna word ik omwikkeld met... met wat? Het lijkt wel alsof ik als een Rups wordt ingekapseld met Zilverwitte Zijdeachtige Draden die ook horizontaal aan elkaar hechten. 

"Eh..."

"Laten zitten tot het er vanzelf afvalt," luidt het Antwoord.

De Tovenaar heeft tijdens de Behandeling naast me gezweefd. Op het Moment dat ik plaatsneem op het Ovaal open ik mijn ogen naast de beuk.

Tss, dat was een Snelle Vlucht; opstappen was aankomen. Hm, ik heb behalve Tovenaar op zijn Ovaal helemaal niets gezien. Zelfs geen donker meer, zo namen de fysieke ervaringen me in beslag. 

Vrolijk stap ik op mijn fiets om naar huis te fietsen. Mijn rug is nog steeds pijnlijk. Die pijn is dus niet direct door de Gezondheidsinstelling opgelost. 

Hm, toch slim bedacht, die Gezondheidsinstelling. Ik kon in elk geval iets met de Ervaring die me aangeboden werd; was niet totaal overdonderd. 

Contact maken met een Bewustzijn van een Boom levert Overrompelende Ervaringen op. Zou ik beter bewust met een Vraag het Contact kunnen aangaan? 

Ik denk het wel.

Warrior Iadied

Na een tijdje besluit ik het kerkhof achter de kerk Sint Antonius Abt te bekijken. Er loopt een duidelijke leylijn over het kerkhof. Of zijn het er twee? Lopen ze evenwijdig? De ene loopt in de lengte midden door de kerk, de andere zeker door de beukenboom. Of is de leylijn zo breed? Ik heb geen wichelroede bij me. Het oude deel van het kerkhof ligt op de krachtlijn(en)

Tss, wat staan hier extravagante grafmonumenten: marmeren pilaartjes, huisjes, bankjes. Er is een overvloed aan plantenbakken, gewone bloemen en kunstbloemen. Sommige grafstenen zijn beslist pompeus te noemen.

Ik raak in gesprek met een wat ouder echtpaar en zij vertellen dat de mensen van het kamp aan de Teersdijk de opvallende marmeren grafstenen plaatsen. Ik moet maar een keer rond kerst kijken; dan staan er enorme bloemstukken. 

Hm, liefde lijkt hier heel puur vormgegeven te worden. Blijkbaar is er ook sprake van vernielingen: de begraafplaats is tegenwoordig om 17.00 uur gesloten. 

'Grafschennerij' noemt het echtpaar het.  

Het echtpaar vertelt me een bijzonder verhaal: haar vader is op zijn verzoek 'omgekeerd' in het graf gelegd: hij kijkt naar het westen, naar de Neerbosscheweg. Dan kunnen zijn familieleden die veelvuldig over die weg rijden naar hem zwaaien. 

Hm, eigenlijk is dit energie sturen naar de ziel en geest van een dode. Min of meer zoals kanunniken baden voor overledenen om hen dichter bij de hemel te brengen. 

Op de grafsteen van haar vader staat een bijzondere oproep, zijn expliciete wens: Wandelaar loop niet voorbij maar bid een weesgegroet voor mij.

Intrigerend: een overledene die verzoekt contact te maken met Maria. Ook hier vraagt hij mensen om hun energie richten!

De vrouw vertelt dat haar vader zijn hele leven op kerkhoven werkzaam is geweest. Hij delfde graven, ruimde ze op en verzorgde het algemeen onderhoud. 

Hm, met recht een ervaringsdeskundige.

Vroeger hadden ze een aula aan huis. Dat was aan de Daalseweg 110 bij de Rooms-katholieke Begraafplaats. Toen, in het begin van de jaren zeventig, uitvaartcentra gingen samenwerken, is het huis afgebroken. Op het huidige speelterrein staan nog de fruitbomen uit hun tuin. Omdat de aula geen koeling had, stonden zomers de koffiepakken open in de keuken. 

Tja, koeling is een hedendaagse verworvenheid. De dood wordt neutraler als de geur van de dood wordt weggewerkt. Voor nabestaanden lijkt me afscheid nemen van het lichaam moeilijker als het goed gekoeld is.

Terwijl ik terugwandel naar de voorkant van de kerk denk ik aan wat Cois Geysen schreef: Grafheuvels kregen een energetische plaats toegewezen om de doden de nodige energie mee te geven op hun reis door het hiernamaals.

Ooit gehoord van 'lijkwegen'. Geysen schrijft over een leylijn: Ze volgt een deel van de oude lijkweg, een weg waarlangs in het verleden de doden naar het kerkhof gedragen werden. 

Tja, de overtuiging dat overledenen gedachtenkracht van de levenden nodig hebben komt links en rechts hardnekkig naar voren. 

Warrior Iadied

Zaterdag 3 maart 's middags fiets ik naar de Dennenstraat waar Mijn Lief mij op de grote beuk bij de kerk Sint Antonius Abt wees. 

Het is een prachtige boom: één stam die zich splitst en weer aan elkaar groeit, zelfs meerdere keren! Aan de straatkant twee keer. Aan de achterkant een keer. 

Achter de beuk staat nog een oude boom. Een kastanje? De takken zien er afgebroken en noodlijdend uit. Aan kleine spruiten zitten reeds dikke knoppen.

Terwijl ik beide bomen bewonder, wandelt een vrouw langs me heen. In haar arm een pot kleurige primulaatjes. Blijkbaar gaat ze naar het kerkhof achter de kerk. 

We praten wat over de schoonheid van de beukenboom: "Wat verderop bij het klooster staat er nog een!" 

Ja, die boom heb ik gezien. Hij lijkt wat rechter van stam. Ik ben juist geraakt door deze. Ze wijst richting het centrum en vertelt dat daar, in de Kerkstraat, ook grote bomen staan.

Als ze verder wandelt, ga ik naar het Mariakapelletje direct links in het portaal van de hoofdingang. Hm, even rustig zitten voor mijn rug. Fietsen gaat prima, afstappen voor verkeerslichten minder.

'Wie zou Sint Antonius Abt zijn?'

Als ik anderen als 'niet eerlijk' ervaar, voel ik me vrij snel onzeker en kwetsbaar. Grote kans dat ik me daarna in mezelf terugtrek. Is dit karakter of aangeleerd? Misschien hebben jeugdervaringen ermee te maken.

Immers als een jong kind waarneemt dat volwassenen niet eerlijk zijn, concludeert het kind meestal niet dat de volwassenen oneerlijk zijn, maar dat het zelf niet waardevol genoeg is. Als later in het leven de combinatie 'oneerlijke anderen' en 'waardeloos ik' getriggerd wordt, lijkt 'onzeker voelen en kwetsbaar zijn' een logische consequentie.

Twee maart 's avonds hebben Mijn Lief en ik een feestje van een vriendin, Actieve Vriendin, in de wijk Hees van Nijmegen. Terwijl we er naartoe rijden, wijst Mijn Lief mij een schitterende beukenboom bij een kerk aan. 

'Hé, deze boom hebben we eerder gezien toen we naar het Van 't Lindhoutmuseum, de Weezenkapel, gingen. Immers op de terugweg zijn we hier langs gefietst en heb ik zelfs foto's gemaakt in de kerk Sint Antonius Abt. Toen niet op de boom gelet, maar binnenkort ga ik echt aandacht aan deze boom schenken. 

In de vroege uurtjes van drie maart roep ik Maria weer aan. 

Ik ervaar Haar Zachte Aanwezigheid vrijwel onmiddellijk.  

"Maria, hoe zit dat met Gevoelens? Met mijn Gevoeligheid, Geraaktheid bij 'Oneerlijkheid' van Anderen?" 

Het Antwoord is er al terwijl ik mijn Vraag nog aan het stellen ben. 

"Gevoelens.... zijn altijd tijdelijk van Aard." 

Ik begrijp dat een en ander te maken heeft met de functie van gevoelens; namelijk ondersteuning bij datgene dat je te leren hebt: gevoelens vertellen iets over jezelf, over de ander, over de specifieke situatie. 

Mijn rug doet nog steeds pijn toch slaap ik goed na dit antwoord.  

Hm, hebben 'beukjes' iets te maken met vertrouwen en eerlijkheid? Wat zeggen mijn boeken hierover?

In 'De Spirituele Kracht van Bomen' lees ik over de beuk: Zij is geduldig en creëert daardoor de mogelijkheid tot inzicht in creatieve vermogens waardoor de innerlijke, mogelijk geblokkeerde, energie vrijkomt en sluimerende ideeën verwerkelijkt kunnen worden.  Bij de gewone beuk hoort een affirmatie: de wijsheid van het verleden schenkt inzicht en kracht aan de toekomst... 

Hm, en wat met 'de onwijsheid'? Is daar het volwassen leven voor? Om te herstellen en te genezen wat eerder 'stukgemaakt' is? Ik denk het.

Warrior Iadied 

Ad foto: 111204 Jezus kijkt Maria aan, in de St Antonius Abtkerkt in Hees.

Sonnenberg, P. (1999). De Spirituele Kracht van Bomen - De oerkrachten en helende eigenschappen van bomen voor het versterken van lichaam en geest. Amsterdam: Uitgeverij Schors. 

's Ochtends 2 maart lees ik bij het ontbijt een artikel 'In iedereen zit een kleine Pinokkio' van Patricia van der Zalm. Het gaat over een boek van Jan Henk van der Velden: Iedereen liegt, maar ik niet (De waarheid over leugens). 

Van der Velden heeft een liegladder met zeven treden opgesteld: van 'onschuldige' leugentjes die anderen geen schade berokkenen tot liegen uit zelfbelang met nare gevolgen voor anderen.  

Blijkbaar noemt hij in zijn boek gronden waarom mensen niet 'de waarheid' vertellen. Onder andere: zelfbescherming; om niet de schuld te krijgen; vanwege financiële belangen; statusverlies; verlies van positie zoals de eerste plaats bij het sporten; het risico het huwelijk te verliezen; enzovoort.  

Tss, even later ga ik pijnlijk 'door mijn rug'. Drukt de kwestie van bedriegen, waarheid, wantrouwen en vertrouwen zo zwaar op me? 

Mijn Liefste belt: "Ga je mee beukenboompjes halen voor mijn tuin." 

Tja, ga ik in bed liggen of is een comfortabele autostoel ook prima? De pijn is dragelijk, dus ga ik mee.

In de auto discussiëren we over het vertrouwen of wantrouwen van een ander.  

"Ik vertrouw anderen en ik wantrouw anderen," is zijn reactie, "ik heb al heel veel mensen meegemaakt die te vertrouwen waren en ook enkelen die niet te vertrouwen bleken, die me bedrogen. Ik trek het me echter niet persoonlijk aan; het heeft meestal niks met mij te maken, vaak is het onkunde van de ander, of desinteresse of spelen er andere belangen. Neem de bekeuring die jij kreeg in Groesbeek, ja jammer dat je het niet gezien hebt, maar je weet dat gemeenten geld nodig hebben, dus..."   

Als hij later op de middag in zijn tuin de boompjes op een rij zet, moet hij lachen: Kijk, er moesten nog vijf kleine boompjes apart gepakt worden. Deze vijf zijn echt wat kleiner: een prijsklasse lager. 

Ik reageer: Ja, ik dacht al: 'Hé, die hebben geen blaadjes zoals de anderen.' 

Mijn Liefste: Waarom zeg je dat dan niet!?   

Tsjah, wat heb ik de bomenkweker zien doen toen hij de beukjes bijeen pakte?  

Mijn Liefste wilde tachtig beukjes, en de beukjes stonden blijkbaar in bussels van vijfentwintig bij elkaar.  

De man begon met het tellen van het aantal beukjes in de eerste bussel in de grond: vijfentwintig. Daarna trok hij drie bussels uit de betreffende rij. Elke bussel een lange bos fijnvertakte wortels.  

Vervolgens liep hij naar een volgende rij, bekeek daar de bussels en schudde zijn hoofd. Daarop ging hij weer naar de eerste rij. Hij pakte een bussel die nog in de grond stond vast, keek ernaar... en liet de bussel los. 

Daarna liep hij opnieuw langs de tweede 'afgekeurde' rij en stond achteraan stil bij bussels die hij reeds bekeken had. 'Twijfelend' zette hij een paar stappen terug naar bussels met duidelijk langere beukjes. Vervolgens zette hij een paar stappen vooruit en bukte zich om in de 'afgekeurde' rij vijf kleinere beukjes los te trekken.

Toen hij met de beukjes in de hand onze kant op stapte, dacht ik: 'Hé, die hebben geen blaadjes zoals de anderen... hm, misschien door het andere rijtje.'   

Als ik het proces van de bomenkweker analyseer dan wilde hij de wortels in de bussels van de hogere klasse juiste boompjes in de eerste rij niet beschadigen door uit een dergelijke bussel vijf boompjes los te trekken of eerst de hele bussel uit de grond te trekken er dan vijf beukjes af te pakken en de overige twintig weer in de grond te zetten. 

Hm, als het waar is, is het heel sympathiek naar de boompjes toe, maar naar ons toe zou het sympathieker zijn geweest als hij gezegd had: "Is het akkoord dat ik er vijf kleinere beukjes van een lagere prijs bij doe? Anders moet ik de wortels van de grotere beukjes in een bussel beschadigen."   

Tja, even later gaf deze vriendelijke bomenkweker de korting die gold voor tien zakken compostaarde ook op de benodigde acht. Haha, en toen op het laatst kleingeld gezocht moest worden, hoefde hij de laatste € 1,20 niet... maar ja, toen had ik de munten al op de tafel gelegd.

Is dit nu een eerlijke man? Ja, volgens mij wel, maar hij had verbaal ietsje sterker mogen zijn.

Warrior Iadied

Velden, J. H. van der (2012). Iedereen liegt, maar ik niet (De waarheid over leugens). Bruna. 

Zalm, P. van der (2012). In iedereen zit een kleine Pinokkio. De Gelderlander, vrijdag 2 maart 2012, 22-23.

Er is een tweede gehavende, oude, sluitsteen in de Catharinakerk in Doetinchem. 

Hierop is het gezicht van Jezus te zien, maar waar de neus hoort te zitten, komt de zware ketting van een kroonluchter naar beneden. Over respect gesproken, brr.

In het middenschip, voor het orgel, is een nieuwe sluitsteen aangebracht: een engel draagt de tekst 'Gloria in excelcis Deo' ofwel 'Ere zij God in den Hoge'. 

Theo Rougoor schrijft: 'Een uitnodiging voor de organist om de mooiste orgelklanken ter ere van God over de gemeente uit te strooien...'

De mooiste sluitsteen zie ik tijdens mijn bezoek op 12 februari 2012 echter in het midden van het straalgewelf van het koor: een lam met een slang als staart!!!

Prachtig... en wat schrijft Theo Rougoor?

Pagina 369: 'De als gewelfribben dienende zonnestralen sluiten tegen de ringvormige beëindiging in de top van het gewelf, de sluitring die door een sluitsteen of sleutel (van "jonge" datum, d.w.z. van na de oorlog) wordt afgesloten. De sluitsteen verbeeldt het Lam Gods dat uiteindelijk de overwinning behaalt (hand met krans van de overwinning). Duidelijk is te zien, dat de staart van het lam in een slangenkop eindigt: de dood is overwonnen, het kwade is teniet gedaan door het goede.'

Ha, wat kan deze afbeelding, dit lam waarvan de staart een slang is, nog meer betekenen? Een lam staat symbool voor Christus en voor geduld, nederigheid, offerbereidheid, onschuld, tederheid, verlossing, vernieuwing, wedergeboorte en zachtmoedigheid. 

Het lam dat vaak bij Catharina van Alexandrië wordt afgebeeld, verbeeldt haar mystieke huwelijk met Jezus. 

Eigenlijk is het een nieuw mythisch dier: een lam dat eindigt in een slang. Gaat de Persoon van Jezus ons mensen ondersteunen in het opnieuw ontdekken van de Energie van Leylijnen? Of is hier sprake van een naoorlogse, hedendaagse, erkenning dat de Catharinakerk op een leylijn is gebouwd?

Warrior Iadied

Rougoor, Th. (2000). Catharinakerk, Kroon van Doetinchem. Doetinchem: Stichting 'Catharine Cultureel'

http://www.arendlandman.nl/2011/06/symboliek-van-ram-schaap-en lam-de-dag-van-het-schaap-2011

Wat betreft de kerstening van oude heidense plekken... in Doetinchem stond in 838 al een kerkje: een gekerstende plek. Zou er daarvoor sprake geweest zijn van een heidense heilige plek?

Hm, Doetinchem is de enige Gelderse stad die gelegen aan een rivier op een rivierduin is gebouwd. Een tienduizend jaar oud rivierduin. Vrij normaal dus om bewoning sinds vele eeuwen te veronderstellen. Vijftienhonderd jaar geleden woonden er... heidenen.

In 'Catharinakerk - Kroon van Doetinchem' schrijft Theo Rougoor dat na 690 Willibrord vanuit Northumbrië met zijn gezellen door het huidige Nederland reisde om er christelijke gemeenschappen te stichten. In 695 werd Willibrord door paus Sergius I tot aartsbisschop gewijd. Daarna vestigde hij zich in Utrecht en predikte van daaruit tot in het Duitse Emmerik. Vanaf 697 werden vanuit Emmerik het Kleefsland en de Liemers gekerstend: overal verschenen kapellen. 

Willibrord verkondigde niet enkel het evangelie, maar liet in opdracht van de paus ook tempels afbreken, afgodsbeelden verbrijzelen en heilige eiken omhakken. Ter plaatse een put graven om de nieuwe christenen met fris, stromend water te dopen, was eveneens gebruikelijk. Na 716 werd Willibrord vanuit Emmerik geholpen door de Ierse prediker Winfried.

Na 780 vond de missionering plaats vanuit Munster. Eerst door abt Bernard en in 792 door Liudger die in 805 de eerste bisschop van het bisdom Munster werd. Zijn acties leidden tot de oerkerspelen Winterswijk, Groenlo en Zelhelm in de huidige Achterhoek.

Wie de bewoners van Doetinchem precies gekerstend heeft, blijft enigszins de vraag. Waarschijnlijk Willibrord, maar mogelijk heeft Liudger zijn steentje bijgedragen.

Theo Rougoor stelt dat het oude kapelletje van Villa Duetinghem een eenbeukig houten zaalkerkje was met in het oosten een smaller en rechthoekig gesloten koor. In de huidige Catharinakerk is er niets van terug te vinden. Van heidense relicten is me ook niks bekend: geen bron of boom. Kent iemand een plaatselijke legende!? 

Bijzonder is dat de leylijn vanuit de Grutstraat van richting verandert daar waar de lijn de kerk binnengaat. Toen ik op 12 februari in de kerk rondwandelde, zocht ik Catharina, nu zou ik naast heidense aspecten, gezien de leylijn, eerder slangen of draken zoeken.

Ha, ik vond zowel Catharina als een slang! Waar? Op de sluitstenen in de gewelven. Deze stenen, die verschillen in ouderdom, bezitten opmerkelijke afbeeldingen.

Op de middeleeuwse sluitsteen van het zuiderdwarsschip staat Sint Catharina. De sluitsteen is ernstig vernield; er zit een groot gat in waaruit een stuk staal steekt, maar ze pronkt met een gouden kroon. 

Waarom? Hm, natuurlijk vanwege haar koninklijke afstamming en de naam Catharina kan afgeleid zijn van het Syrische 'kéthar' (kroon). Hoewel, meestal wordt haar naam herleid op het Griekse 'katharos' dat rein of zuiver betekent. 

Waarom heet de kerk 'Catharina'? Zouden de oude streekbewoners zich niet zo kuis hebben gedragen? Haha sorry, misschien woonden er wel molenaars en werd Catharina's rad als molenrad beschouwd. 

Hm, nu pas vallen me de twee geschilderde slangen in het gewelf op. Wat was het kwaad dat Catharina wist te verslaan? Catharina wilde een mystiek huwelijk met Jezus en geen werelds huwelijk met keizer Maxentius... dus het verzet tot het uiterste, tot de dood erop volgde, tegen een gedwongen huwelijk, was de manier waarop Catharina kwaad versloeg. Een ander tegen zijn wil dwingen tot een huwelijk is het 'kwaad-doen'. 

Warrior Iadied

Rougoor, Th. (2000). Catharinakerk, Kroon van Doetinchem. Doetinchem: Stichting 'Catharine Cultureel'