In het kader van het contact maken met bomen fiets ik zaterdag 16 juni met Mijn Lief naar Elden. Het weer is goed; dreigende luchten maar het blijft droog. Bij de boom maak ik eerst van alle kanten foto's. De leylijn voelt breed aan; enkele meters. Hij loopt inderdaad ongeveer evenwijdig met de Huissensedijk. Het is een mooi donkerrood bakstenen huis waar de lijn doorheen gaat.

Ik sluit mijn ogen en stel me voor: "Goedemiddag, ik ben Thea, ooit Warrior genoemd. Ik ben hier met Vrijgevige Vrouw. Ik wil graag spreken met de Kracht van deze Plek, deze Kerk."

Voor mijn Ogen breken de Grote Donkere Marmeren Tegels open. Vreemd, er is Geen Geluid bij. Wat een Stoffige Puinhoop. Een Grote, Dikke Blonde Man zit er tussen. Hij ziet er nogal wild uit: ongeschoren, ongekamd Te Lang Haar. Hij draagt Vuile Kleding: een soort Groene Overal met een Overhemd met Blokken van een Onbestemde Kleur.

Hij kijkt me aan, maar stelt zich niet voor. Met een Strootje of stokje zit Hij tussen zijn Tanden te prikken. Vervolgens kijkt Hij van me af, naar rechts.

"Goedemiddag," zeg ik nog maar eens.

Weer kijkt Hij me aan, maar nog steeds geen Woord. Hij kauwt op het Strootje tussen zijn tanden.

Dan zegt Hij plompverloren: "De Vredesvogels vliegen!"

Ik sta Hem een beetje stom aan te kijken: 'Wat bedoelt Hij daar nu mee?'

In mijn Gedachten komt Zuid-Amerika op. Waarom?

"Naar Zuid-Amerika?"

"Over de Hele Wereld," luidt Zijn Antwoord.

"Waar is dat voor nodig?"

"Om te overleven," reageert Hij.

Al kauwend op zijn Strootje staart Hij voor zich uit.

Ik zit weer naast Vrijgevige Vrouw bij de doopvont.

'Wel, niet, wel, niet, wel, niet!'

Dan denk ik: 'Gewoon doen!'

Tegen Mijn Lief zeg ik: "Ik ga proberen contact met deze boom te maken."

Hij bromt een akkoord.

Terwijl ik wil gaan zitten, vallen me de platte wortels op hetzelfde niveau als de grond op. Ik zet me enkele meters voor het naambordje op een wortel: hard en tamelijk koud.

Ik sluit Mijn Ogen en maak me, in gedachten, klein en loop vooruit naar de Boom toe: "Is hier een Ingang?"

Ik zie niks. Naast het Naambordje blijf ik staan en houd me aan 'de IJzeren Paal' vast. Ik zie een Vage Blauwe vlek, maar er zit geen Vooruitgang in Mijn Reis .

Dus open ik mijn ogen en bekijk de boom nogmaals. Achter het naambordje zit wel degelijk een soort spleet: 'Misschien niet open.'

Voor de Tweede Keer sluit ik Mijn Ogen, en dan ga ik horizontaal door de Wortel, waarop ik zit. De Cellen hebben Houtige Wanden en zijn langwerpig en hoekig. Hoewel de Randen scherp zijn, bezeer ik me niet.

Dan sta ik bij het Bewustzijn... net water waarop olie drijft: gouden, blauwe, paarse kleuren. Heel bijzonder van vorm: honderden Steile Punten komen uit het Oppervlak omhoog, daartussen de Kleurige Holtes.

Ik begroet het Bewustzijn van de Boom: "Goedemiddag, ik ben Thea, ooit Warrior genoemd. Ik kom U begroeten, heb geen specifieke Vraag maar misschien heeft U iets voor mij!?"

Als antwoord verandert het Oppervlakte van het Bewustzijn, de Punten sluiten zich aaneen en vormen een Linksdraaiende Spiraal. De Spiraal neemt mij op en stuwt mij omhoog.

'Ga ik naar de Bovenwereld? Wat daar te doen?'

De Cellen waarlangs ik reis  hebben wat Zachtere Wanden. Ik word tot boven de Kruin van de Boom gelicht. De zon schijnt en het Heelal is groots en wat koel.

Naast mij praten vrouwen met luide stem: "Wat is dit voor boom?" 

"Een acacia?" 

"Nee..."

Er loopt iemand in mijn richting en verwijdert zich dan weer.

Even later antwoordt een mannenstem: "Een Kaukasische Vleugelnoot."

Door de Energie van het Gebeuren om me heen, sta ik te zwaaien boven de Kruin van de Boom. Onder me heerst een Verwachtingsvolle Stilte. Ik-Warrior besef dat er van me verwacht wordt dat ik wat zeg.

'Maar wat...'

Op de een of andere manier is er haast bij: 'Kan de Boom me moeilijk hoog houden?'

Dan springt het me te binnen: "Ik zegen Bronbeek en alle Bewoners vanuit het Diepste van mijn Hart en wens hen het Allerbeste."

Nauwelijks heb ik deze Woorden uitgesproken of ik ga bliksemsnel omlaag.

Uit het Bewustzijn van de Boom klinken vele, blijde Stemmen. Blijkbaar wordt wat ik gezegd heb erg gewaardeerd. Ze zingen voor me: "Hallelujah, Hallelujah... Hallelujah, Halleeeluuuujah...ah."

Ik lach; zo zingt het Colourful City Koor 'Indonesia...'

Terwijl ik lach spiraalt Het Bewustzijn van de Boom in Twee Dikke Ronde Armen om me heen: ik word totaal omhuld. Net of ik opgenomen word in een Bolle Vlam. Het is een Reiniging; minder goede Energie wordt weggenomen en ik word gevuld met een Bleke Goudblauwe Rustige Energie. 

"Zo is het goed, ga nu," zegt een Zware Stem.

Het lijkt de Boom veel Kracht te kosten; ik zit vrijwel onmiddellijk gewoon in mezelf, in Thea op de wortel.

Dit is zo fijn, ik wil dit echt meer gaan doen. Weer thuis leer ik op het web dat de Kaukasische Vleugelnoot gauw last heeft van late nachtvorst. Zou dit een reden kunnen zijn dat de Energie van de Boom minder krachtig leek? Hm, als de cellen inderdaad zo groot en langwerpig zijn, lijkt zelfbescherming me moeilijk.

Warrior Iadied

Uit respect voor de Aarde (Vulkaan Tajuya), voor Moeder Aarde, voor Maria; uit dankbaarbeid voor het verdwijnen van de buikpijn en natuurlijk uit nieuwsgierigheid naar het nog steeds redelijk onbekende van de Rozenkrans besluit ik op 28 mei naar Renkum te gaan. 

Het Rosarium Mariae blijkt een lieve tuin met hoge bomen achter de kerk Onze Lieve Vrouw Ten Hemelopneming te zijn. 

De twintig mysteriën van de rozenkrans zijn uitgebeeld in de vorm van iconen in houten kapellen. Ze zijn in vier verschillende vormen uitgevoerd. Zo hebben de blijde, de droevige, de glorievolle en de geheimen van het Licht elk hun eigen vorm.

Gemediteerd of gezocht naar Contact heb ik niet, maar het is een vredevolle omgeving en een mooi staaltje van samenwerking in de gemeente, waarbij ook de kinderen creatief hebben meegedaan.

Ook in het kerkje, uit 1922, heb ik niet gezocht naar Contact. Dankbaar bid ik wel bij het Mariabeeld; nog steeds onder de indruk van het verdwijnen van mijn buikpijn. 

Renkum is reeds in de Middeleeuwen een bedevaartplaats rond Maria. Sinds 1380 blijken er bij een houten Mariakapel in de uiterwaarden bij Renkum wonderen gebeurd te zijn: mensen hebben er tekens en aanwijzingen ontvangen. Hm, zou de kerk op de energetisch krachtige plaats staan?

Hoe dan ook Moeder van Toevlucht wordt Maria wel genoemd en mensen ervaren nog steeds haar voorspraak: 'Ora pro Nobis' ofwel 'Bid voor Ons'.

Het beeldje werd in de Middeleeuwen met geschenken overladen. Die geschenken waren zo waardevol dat in Redichem, zoals Renkum toen heette, ter bescherming van kapelletje en beeldje Schutterij Onze Lieve Vrouwe Gilde werd opgericht. 

In 1401 stuurt de Franse katholieke koning Karel VI bijzondere relikwieën: een stukje hout van het Kruis van Jezus en een scherpe stekel van de Doornenkroon die Jezus als Koning der Joden was opgezet.

Sorry hoor, toen ik dit las en nu ik dit schrijf, kreeg en krijg ik onbedwingbare lachneigingen. 'De Hervorming' begrijp ik weer des te beter. Het grappige is dat ik die lachneigingen bij 'Wonderen' niet heb. Hm, zou het waar kunnen zijn, ik bedoel van dat hout en die stekel? Oh...!?

De Hertog van Gelre, die het beeldje als zijn eigendom beschouwt, vraagt de Augustinessen van Zwolle in Redichem een klooster te stichten. In 1405 is het er: Sancta Maria.

In 1574 krijgt Renkum echter ook te maken met de Hervorming en wordt het kapelletje vernield. De zusters nemen het beeldje mee naar Arnhem en later betrekken ze, in 1596, een klein klooster in Wageningen. Vervolgens gaat het beeldje naar de paters Dominicanen in Utrecht, die het een plaatsje geven in hun schuilkerk aan de Walsteeg.

In 1850 richt een pastoor in Utrecht een nieuwe kerk in en het Mariabeeldje brengt hij in alle onschuld naar de zolder van de pastorie. Enkele weken later geeft hij tuinman Christoffel Verheem de opdracht de zolder op te ruimen en 'het oude hout' op te ruimen. Christoffel vindt het beeldje echter mooi en weet het ten geschenke te krijgen.

Als rond 1890 wit in de mode komt, verft Christoffel het kleurige beeldje wit. Het beeldje maakt nog de nodige omzwervingen. Op www.mariavanrenkum.nl is het te lezen. Wel een beetje verstopt; zoek onder 'bedevaarten' en ga dan helemaal naar de laatst regel van die pagina!

Op 6 mei 1928, de eerste zondag van de Mariamaand, komt het beeldje in een glazen schrijn weer in Renkum aan. Feest! Met vlaggen, guirlandes en wimpels! 

Tot de tweede wereldoorlog worden er weer bedevaarten gehouden. Aan het eind van de oorlog gaat het beeldje voor een tweede keer in ballingschap, maar op 19 mei 1946 wordt 'Maria' weer plechtig ingehaald. In 2004 wordt het beeldje gerestaureerd. 

Tja, hoe wordt een beeldje waarbij Jezus op Maria's schoot staat ook weer genoemd? Oh ja, Maria Sophia... Wijsheid die werkt vanuit de volle breedte van het universum.

Geen gek idee om Contact te proberen te maken met die Wijsheid.

In principe is er op de laatste zondag van mei een 'Ziekenbedevaart', dan wordt het kerkje Onze Lieve Vrouw Ten Hemelopneming ontdaan van de houten banken om plaats te bieden aan rolstoelen en bedden. In verband met de opening van het Rosarium Mariae is dat dit jaar gelaten. Hm, waarom voelt dit niet geheel goed? 

Warrior Iadied

http://www.mariavanrenkum.nl

Na ons bezoek aan Los Campanarios besluiten Mijn Lief  en ik naar het noorden te rijden en daar naar de Prois de Candelaria te wandelen. 

Opgewekt en blij struin ik rond door de enorme grot, die een heldere baai beschermt. Dankbaar sta ik stil bij een 'kapelletje' met Maria en Jezus. 

Hm, Maria symboliseert voor mij Moeder Aarde en Jezus is de Verlichte Vrucht; de Vrucht van Het Licht.

Op de  foto zie ik allemaal vlekken. Stofvlekken of wat anders? Best bijzonder. Zouden het zielen kunnen zijn?

Warrior Iadied