Uit respect voor de Aarde (Vulkaan Tajuya), voor Moeder Aarde, voor Maria; uit dankbaarbeid voor het verdwijnen van de buikpijn en natuurlijk uit nieuwsgierigheid naar het nog steeds redelijk onbekende van de Rozenkrans besluit ik op 28 mei naar Renkum te gaan. 

Het Rosarium Mariae blijkt een lieve tuin met hoge bomen achter de kerk Onze Lieve Vrouw Ten Hemelopneming te zijn. 

De twintig mysteriën van de rozenkrans zijn uitgebeeld in de vorm van iconen in houten kapellen. Ze zijn in vier verschillende vormen uitgevoerd. Zo hebben de blijde, de droevige, de glorievolle en de geheimen van het Licht elk hun eigen vorm.

Gemediteerd of gezocht naar Contact heb ik niet, maar het is een vredevolle omgeving en een mooi staaltje van samenwerking in de gemeente, waarbij ook de kinderen creatief hebben meegedaan.

Ook in het kerkje, uit 1922, heb ik niet gezocht naar Contact. Dankbaar bid ik wel bij het Mariabeeld; nog steeds onder de indruk van het verdwijnen van mijn buikpijn. 

Renkum is reeds in de Middeleeuwen een bedevaartplaats rond Maria. Sinds 1380 blijken er bij een houten Mariakapel in de uiterwaarden bij Renkum wonderen gebeurd te zijn: mensen hebben er tekens en aanwijzingen ontvangen. Hm, zou de kerk op de energetisch krachtige plaats staan?

Hoe dan ook Moeder van Toevlucht wordt Maria wel genoemd en mensen ervaren nog steeds haar voorspraak: 'Ora pro Nobis' ofwel 'Bid voor Ons'.

Het beeldje werd in de Middeleeuwen met geschenken overladen. Die geschenken waren zo waardevol dat in Redichem, zoals Renkum toen heette, ter bescherming van kapelletje en beeldje Schutterij Onze Lieve Vrouwe Gilde werd opgericht. 

In 1401 stuurt de Franse katholieke koning Karel VI bijzondere relikwieën: een stukje hout van het Kruis van Jezus en een scherpe stekel van de Doornenkroon die Jezus als Koning der Joden was opgezet.

Sorry hoor, toen ik dit las en nu ik dit schrijf, kreeg en krijg ik onbedwingbare lachneigingen. 'De Hervorming' begrijp ik weer des te beter. Het grappige is dat ik die lachneigingen bij 'Wonderen' niet heb. Hm, zou het waar kunnen zijn, ik bedoel van dat hout en die stekel? Oh...!?

De Hertog van Gelre, die het beeldje als zijn eigendom beschouwt, vraagt de Augustinessen van Zwolle in Redichem een klooster te stichten. In 1405 is het er: Sancta Maria.

In 1574 krijgt Renkum echter ook te maken met de Hervorming en wordt het kapelletje vernield. De zusters nemen het beeldje mee naar Arnhem en later betrekken ze, in 1596, een klein klooster in Wageningen. Vervolgens gaat het beeldje naar de paters Dominicanen in Utrecht, die het een plaatsje geven in hun schuilkerk aan de Walsteeg.

In 1850 richt een pastoor in Utrecht een nieuwe kerk in en het Mariabeeldje brengt hij in alle onschuld naar de zolder van de pastorie. Enkele weken later geeft hij tuinman Christoffel Verheem de opdracht de zolder op te ruimen en 'het oude hout' op te ruimen. Christoffel vindt het beeldje echter mooi en weet het ten geschenke te krijgen.

Als rond 1890 wit in de mode komt, verft Christoffel het kleurige beeldje wit. Het beeldje maakt nog de nodige omzwervingen. Op www.mariavanrenkum.nl is het te lezen. Wel een beetje verstopt; zoek onder 'bedevaarten' en ga dan helemaal naar de laatst regel van die pagina!

Op 6 mei 1928, de eerste zondag van de Mariamaand, komt het beeldje in een glazen schrijn weer in Renkum aan. Feest! Met vlaggen, guirlandes en wimpels! 

Tot de tweede wereldoorlog worden er weer bedevaarten gehouden. Aan het eind van de oorlog gaat het beeldje voor een tweede keer in ballingschap, maar op 19 mei 1946 wordt 'Maria' weer plechtig ingehaald. In 2004 wordt het beeldje gerestaureerd. 

Tja, hoe wordt een beeldje waarbij Jezus op Maria's schoot staat ook weer genoemd? Oh ja, Maria Sophia... Wijsheid die werkt vanuit de volle breedte van het universum.

Geen gek idee om Contact te proberen te maken met die Wijsheid.

In principe is er op de laatste zondag van mei een 'Ziekenbedevaart', dan wordt het kerkje Onze Lieve Vrouw Ten Hemelopneming ontdaan van de houten banken om plaats te bieden aan rolstoelen en bedden. In verband met de opening van het Rosarium Mariae is dat dit jaar gelaten. Hm, waarom voelt dit niet geheel goed? 

Warrior Iadied

http://www.mariavanrenkum.nl

Na ons bezoek aan Los Campanarios besluiten Mijn Lief  en ik naar het noorden te rijden en daar naar de Prois de Candelaria te wandelen. 

Opgewekt en blij struin ik rond door de enorme grot, die een heldere baai beschermt. Dankbaar sta ik stil bij een 'kapelletje' met Maria en Jezus. 

Hm, Maria symboliseert voor mij Moeder Aarde en Jezus is de Verlichte Vrucht; de Vrucht van Het Licht.

Op de  foto zie ik allemaal vlekken. Stofvlekken of wat anders? Best bijzonder. Zouden het zielen kunnen zijn?

Warrior Iadied

http://www.meimei.nl/~ric/pmwiki/pmwiki.php?n=OnsDorp.EldenToen

Maandag 23 april kom ik ter gelegenheid van een feestje rond de pensionering van Mijn Lief in Arnhem-Zuid terecht: in Elden. 

Met open mond sta ik daar de plataan bij de Bonifatiuskerk - het witte kerkje van Elden - op te nemen. De boom met een omtrek van meer dan 7.30 meter is zo'n 250 of 275 jaar oud. 

Hm, wat is het leven van ons mensen dan kort. Hoeveel energie is er niet door deze dikste plataan van Nederland gegaan. 

Ik neem leylijnen waar. Globaal loopt er een krachtige lijn tussen de boom en de boerderij ernaast. Als ik bij de boom sta en naar de boerderij ernaast kijk, gaat de lijn door de kamer of het raam links naast de voordeur, dus het raam dat het verst weg is bij de Huissensedijk. 

Dit is een plek om energie op te doen. Met deze boom wil ik nog proberen contact te maken.

Hm, en hou oud is dit kerkje? Werd Bonifatius niet vermoord in Dokkum? 

Warrior Iadied

http://www.monumentaltrees.com/nl/nld/gelderland/arnhem/2391_wittekerkjevanelden/

Twintig april stuur ik een foto van een raam met een driehoek naar de website Godsnaam.be immers het glas-in-lood vormt wel enigszins Hebreeuwse letters.

'Zou er iets staan? Wat zou er opstaan? Als iemand het weet dan zij wel.'

Warrior Iadied

En dus denk ik negentien april: 'Een rozentientje... vormt de breviergang een rozentientje? Hoeveel rozenramen zouden er zijn?'

Een paar keer ben ik de tel kwijt, maar inderdaad... er blijken vijftig rozenramen te zijn. Jawel, telkens tien bij elkaar. Elk rozenraam kent drie rozen dus driemaal een Wees-Gegroet, en na tien rozenramen volgt een raam met een driehoek ofwel het is tijd drie Onze-Vaders te bidden.

Waauw!

'Waar is het begin, waar het einde?'

Links van de hoofdingang van 'de kapel' tooit de breviergang zich met een serie verschillende ramen: muziekinstrumenten en tekst. Daarna volgt de intrigerende driehoek, dan tien rozenramen, weer de driehoek, weer tien rozenramen, een driehoek, tien rozenramen, enzovoort. Mijn fotocamera klikt en klikt.

'Rozen en Driehoeken...' 

Opeens denk ik aan mijn ontmoeting, op dertien april, met een vrouw in restaurant 't Hoogstraatje in Nijmegen. 

Bij de toiletten wast ze haar handen en op de rand van de wasbak ligt een enorme zilverkleurige ring. Rechtop op de ring staat een kruis en rondom zijn er tien grote bolletjes aan gehecht: een rozentientje.

"Hé, zo'n ring, maar dan veel kleiner heb ik ooit van mijn moeder gekregen. Mag ik hem even bekijken?"

We raken in gesprek en zij vertelt al wandelend te bidden voor bekenden die het nodig hebben: "Bij elk bolletje drie Wees-Gegroeten en bij het kruis drie Onze-Vaders." 

Het is een verrassende ontmoeting.

Warrior Iadied

Ad foto: de getoonde ring kreeg ik ooit van mijn moeder.

Pradervand, P. (2004). De zachte kracht van de zegening - Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk. Deventer: Uitgeverij Ankh-Hermes, pg. 57 e.v.

De laatste maanden heb ik verscheidene keren, meestal werkgerelateerd, het Albertinum - een voormalig Dominicanenklooster in Nijmegen - bezocht. 

Aan het begin van het studiejaar luister ik met collega's, in de tot collegezaal omgetoverde kapel, naar een uiteenzetting over algemene beleidslijnen. Een uitgelezen moment om in de restanten van het rooms-katholieke interieur te spieden naar voor mij intrigerende uitingen als 'de Naam JHWH'. 

Njet, niet ontdekt.

Naderhand wandel ik, achter de hoofdingang van de kapel, door de schitterende breviergang. De vorm van deze gang rond de binnentuin is uniek: een enigszins uitgerekte zeshoek, een groot ovaal. Het grote aantal glas-in-loodramen met rozen zorgt door de vele toonaarden licht voor een sprankelende sfeer.

In het zuidwesten van de breviergang, bij genoemde hoofdingang van de kapel, valt me in het glas-in-lood een driehoek op die de Drie-eenheid symboliseert, maar JHWH lijkt er niet op te staan, dus laat ik de driehoek voor wat hij is.

Negenentwintig maart wandel ik met een paar studenten van groep Evenwicht, die graag Leylijnen willen ervaren, in en rond het Albertinum. 

Buiten ontdekken we een Brede Leylijn die dwars op de lengte van de kapel staat. Binnen treffen we een Sterke Leylijn die de binnentuin in tweeën deelt, er qua vorm dus een acht van maakt, en die in de lengte door de voormalige kapel loopt. Prachtig, de Leylijnen kruisen elkaar dus ìn de kapel. 

Als afsluiting van onze zoektocht lees ik in het noordoostelijk deel van de breviergang een verhaal voor uit Pradervand. Een mooi verhaal over witte vogels, onze goede gedachten of woorden, en zwarte vogels, onze slechte gedachten of woorden. 

Plots zie ik in een ander glas-in-lood-raam de driehoek weer: 'Vreemd, ik dacht dat de overige glas-in-loodramen enkel rozen bevatten!'

Twaalf april vergaderen mijn directe collega's en ik in een van de klaslokalen van het Albertinum om het thema rust en ruimte binnen het werk nader te verkennen. 

Na afloop van de bijeenkomst bekijk ik in het noordoostelijk deel van de breviergang opnieuw het glas-in-lood-raam met de driehoek: het is het tweede raam in een rij glas-in-loodramen die zich verder allemaal door drie rozen kenmerken: 'Wat een vreemde plaats! En nee... er staat geen JHWH op.' 

Op de een of andere manier laat de driehoek mij niet meer los. Uiteindelijk kristalliseert zich een vraag in mijn hoofd: 'Zouden er meer driehoeken zijn?'

Negentien april maak ik tijd om het antwoord te formuleren. 

Al gauw wemelen de glas-in-loodramen me voor de ogen, maar uiteindelijk blijken er vijf ramen met een driehoek te zijn.

Warrior Iadied

Pradervand, P. (2004). De zachte kracht van de zegening - Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk. Deventer: Uitgeverij Ankh-Hermes, pg. 57 e.v.