http://www.meimei.nl/~ric/pmwiki/pmwiki.php?n=OnsDorp.EldenToen

Maandag 23 april kom ik ter gelegenheid van een feestje rond de pensionering van Mijn Lief in Arnhem-Zuid terecht: in Elden. 

Met open mond sta ik daar de plataan bij de Bonifatiuskerk - het witte kerkje van Elden - op te nemen. De boom met een omtrek van meer dan 7.30 meter is zo'n 250 of 275 jaar oud. 

Hm, wat is het leven van ons mensen dan kort. Hoeveel energie is er niet door deze dikste plataan van Nederland gegaan. 

Ik neem leylijnen waar. Globaal loopt er een krachtige lijn tussen de boom en de boerderij ernaast. Als ik bij de boom sta en naar de boerderij ernaast kijk, gaat de lijn door de kamer of het raam links naast de voordeur, dus het raam dat het verst weg is bij de Huissensedijk. 

Dit is een plek om energie op te doen. Met deze boom wil ik nog proberen contact te maken.

Hm, en hou oud is dit kerkje? Werd Bonifatius niet vermoord in Dokkum? 

Warrior Iadied

http://www.monumentaltrees.com/nl/nld/gelderland/arnhem/2391_wittekerkjevanelden/

Twintig april stuur ik een foto van een raam met een driehoek naar de website Godsnaam.be immers het glas-in-lood vormt wel enigszins Hebreeuwse letters.

'Zou er iets staan? Wat zou er opstaan? Als iemand het weet dan zij wel.'

Warrior Iadied

En dus denk ik negentien april: 'Een rozentientje... vormt de breviergang een rozentientje? Hoeveel rozenramen zouden er zijn?'

Een paar keer ben ik de tel kwijt, maar inderdaad... er blijken vijftig rozenramen te zijn. Jawel, telkens tien bij elkaar. Elk rozenraam kent drie rozen dus driemaal een Wees-Gegroet, en na tien rozenramen volgt een raam met een driehoek ofwel het is tijd drie Onze-Vaders te bidden.

Waauw!

'Waar is het begin, waar het einde?'

Links van de hoofdingang van 'de kapel' tooit de breviergang zich met een serie verschillende ramen: muziekinstrumenten en tekst. Daarna volgt de intrigerende driehoek, dan tien rozenramen, weer de driehoek, weer tien rozenramen, een driehoek, tien rozenramen, enzovoort. Mijn fotocamera klikt en klikt.

'Rozen en Driehoeken...' 

Opeens denk ik aan mijn ontmoeting, op dertien april, met een vrouw in restaurant 't Hoogstraatje in Nijmegen. 

Bij de toiletten wast ze haar handen en op de rand van de wasbak ligt een enorme zilverkleurige ring. Rechtop op de ring staat een kruis en rondom zijn er tien grote bolletjes aan gehecht: een rozentientje.

"Hé, zo'n ring, maar dan veel kleiner heb ik ooit van mijn moeder gekregen. Mag ik hem even bekijken?"

We raken in gesprek en zij vertelt al wandelend te bidden voor bekenden die het nodig hebben: "Bij elk bolletje drie Wees-Gegroeten en bij het kruis drie Onze-Vaders." 

Het is een verrassende ontmoeting.

Warrior Iadied

Ad foto: de getoonde ring kreeg ik ooit van mijn moeder.

Pradervand, P. (2004). De zachte kracht van de zegening - Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk. Deventer: Uitgeverij Ankh-Hermes, pg. 57 e.v.

De laatste maanden heb ik verscheidene keren, meestal werkgerelateerd, het Albertinum - een voormalig Dominicanenklooster in Nijmegen - bezocht. 

Aan het begin van het studiejaar luister ik met collega's, in de tot collegezaal omgetoverde kapel, naar een uiteenzetting over algemene beleidslijnen. Een uitgelezen moment om in de restanten van het rooms-katholieke interieur te spieden naar voor mij intrigerende uitingen als 'de Naam JHWH'. 

Njet, niet ontdekt.

Naderhand wandel ik, achter de hoofdingang van de kapel, door de schitterende breviergang. De vorm van deze gang rond de binnentuin is uniek: een enigszins uitgerekte zeshoek, een groot ovaal. Het grote aantal glas-in-loodramen met rozen zorgt door de vele toonaarden licht voor een sprankelende sfeer.

In het zuidwesten van de breviergang, bij genoemde hoofdingang van de kapel, valt me in het glas-in-lood een driehoek op die de Drie-eenheid symboliseert, maar JHWH lijkt er niet op te staan, dus laat ik de driehoek voor wat hij is.

Negenentwintig maart wandel ik met een paar studenten van groep Evenwicht, die graag Leylijnen willen ervaren, in en rond het Albertinum. 

Buiten ontdekken we een Brede Leylijn die dwars op de lengte van de kapel staat. Binnen treffen we een Sterke Leylijn die de binnentuin in tweeën deelt, er qua vorm dus een acht van maakt, en die in de lengte door de voormalige kapel loopt. Prachtig, de Leylijnen kruisen elkaar dus ìn de kapel. 

Als afsluiting van onze zoektocht lees ik in het noordoostelijk deel van de breviergang een verhaal voor uit Pradervand. Een mooi verhaal over witte vogels, onze goede gedachten of woorden, en zwarte vogels, onze slechte gedachten of woorden. 

Plots zie ik in een ander glas-in-lood-raam de driehoek weer: 'Vreemd, ik dacht dat de overige glas-in-loodramen enkel rozen bevatten!'

Twaalf april vergaderen mijn directe collega's en ik in een van de klaslokalen van het Albertinum om het thema rust en ruimte binnen het werk nader te verkennen. 

Na afloop van de bijeenkomst bekijk ik in het noordoostelijk deel van de breviergang opnieuw het glas-in-lood-raam met de driehoek: het is het tweede raam in een rij glas-in-loodramen die zich verder allemaal door drie rozen kenmerken: 'Wat een vreemde plaats! En nee... er staat geen JHWH op.' 

Op de een of andere manier laat de driehoek mij niet meer los. Uiteindelijk kristalliseert zich een vraag in mijn hoofd: 'Zouden er meer driehoeken zijn?'

Negentien april maak ik tijd om het antwoord te formuleren. 

Al gauw wemelen de glas-in-loodramen me voor de ogen, maar uiteindelijk blijken er vijf ramen met een driehoek te zijn.

Warrior Iadied

Pradervand, P. (2004). De zachte kracht van de zegening - Onvoorwaardelijke liefde in de praktijk. Deventer: Uitgeverij Ankh-Hermes, pg. 57 e.v.

Best slim om zo lang te wachten met het toesturen van een beschikking. 

Ik heb de bezwaarprocedure doorgenomen en volgens mij kan ik het vergeten. De beschikking van mijn 'overtreding' - parkeren zonder gebruik te maken van een parkeerkaart - in Groesbeek heb ik gekregen van het Centraal Justitieel Incassobureau van het Ministerie van Veiligheid en Justitie. Het lijkt er dus op dat mijn geld naar de Staat gaat.

Hoe is de uitdrukking ook weer? 

Geef de Keizer wat des Keizers is, geef God wat van God is. Zoiets. 

Hm, wat is van God?  

Warrior Iadied

'Reizen' staat symbool voor groeien. 

Hoe zal ik het zeggen? Het lijkt me voor een mens een behoorlijke 'reis' om op Aarde te groeien naar de Goddelijke-Staat 'Liefde'. 

Hm, zou een Ziel, de Ziel van een overledene, in-Goddelijke-Staat verkeren?

Of zou er aan die Ziel Minder-Goddelijke-Energie kunnen hangen?

Zou een Ziel waaraan Minder-Goddelijke-Energie hangt, want dit vind ik een optie, minder goed naar de Hemel durven gaan?

Haha, en daarvoor bidden dan de kanunniken zodat de betreffende Ziel wel Richting de Hemel durft te gaan.

Of de overledene heeft zich, met vooruitziende blik, een graf met afbeelding van zichzelf gebouwd, zodat hij de Energie van de achterblijvers, die aan hem denken of voor hem bidden, kan 'gebruiken' om de Hemel in te gaan.

Mogelijk is 'Wees-Gegroeten' bidden, dat is Maria om ondersteuning vragen, een goede manier om een Ziel energetisch te ondersteunen.

In deze is in de middeleeuwen aan Sint-Christoffel, als patroon van alle reizigers, nog een bijzonder 'bijgeloof' verbonden. Hij zou beschermen tegen een 'onvoorziene dood', dat wil zeggen een overlijden zonder de Laatste Sacramenten te ontvangen.

Oh, de Laatste Sacramenten bestaan uit een drietal rituelen: de laatste Biecht, het Heilig Oliesel en de laatste Communie ofwel het Viaticum.

Bij de Biecht vergeeft de priester in Christus' naam de, door de in stervensgevaar verkerende zieke, opgebiechte zonden: "Ik ontsla u van uw zonden in de Naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen." 

Hm, de Minder-Goddelijke-Energie lijkt hierdoor van de Ziel gewist te worden.

Het Heilig Oliesel is een zalving met gezegende - daar komt het 'zegenen' weer langs - olijfolie. De priester maakt hierbij met zijn duim kleine kruisjes op het voorhoofd en de handen van de zieke. Het bijbehorende, slechts eenmaal uitgesproken, gebed luidt: 'Moge onze Heer Jezus Christus door deze heilige zalving en door Zijn liefdevolle barmhartigheid u bijstaan met de genade van zijn Heilige Geest. Moge Hij u van zonden bevrijden, u heil brengen en u verlichting geven.' 

Goed hè, een tweede ritueel met het verzoek om de Minder-Goddelijke-Energie van de Ziel te wissen, ofwel nog een poging een enkeltje Hemel te bewerkstelligen.

Bij de Communie-plechtigheid reikt de priester de hostie - een schijfje ongedesemd brood - uit aan de stervende. In de hostie is, volgens het geloof, Jezus Christus daadwerkelijk lichamelijk aanwezig. Degene die de hostie ontvangt neemt hierdoor deel aan het lijden en sterven van Jezus. Jezus die daarmee de toorn van God, ontstaan naar aanleiding van de zonden van de mensen, op zich nam. 

Best knap opgezet: voor de zekerheid God eraan herinneren dat Zijn door Hem gezonden Zoon voor de mensheid reeds Zijn Toorn op zich genomen heeft. God zal de mensen hun zonden dus niet meer aanrekenen!

Hm, gesterkt door de concrete nabijheid van Jezus is de overgang naar de dood mogelijk gemakkelijker. Wel, driemaal is scheepsrecht. 

Waarschijnlijk rekenen de mensen zich eigen zonden nog wel aan.

Haha, voor de Hemelpoort zo nodig nog enkel het Sleutelwoord Jahweh, de onbenoembare Naam van God, uitspreken.

Hoe Sint-Christoffel beschermt tegen een 'onvoorziene dood'?

Overal op pleinen en in kerken hingen prenten of stonden beelden van Sint-Christoffel; van de Christusdrager; van Liefde!

Het 'bijgeloof' wordt mooi samengevat in de volgende zin: 'Op welke dag dat gij het gelaat van Christophorus zult aanschouwen, op die dag zult ge zeker geen kwade dood sterven.'

Tss, de kracht van een afbeelding! 

Voor de middeleeuwer met zijn korte levensverwachting waarschijnlijk een hele geruststelling.

En voor ons?

Warrior Iadied

Ad foto: Sint-Christoffelpenning, bescherming voor reizigers, om op het dashboard van een auto te plakken.

 http://nl.wikipedia.org/wiki/Biecht 

http://nl.wikipedia.org/wiki/Communie

http://nl.wikipedia.org/wiki/Christoffel_(heilige)

http://nl.wikipedia.org/wiki/Viaticum

thttp://nl.wikipedia.org/wiki/Ziekenzalving

Hoe zou ik het steeds zwaarder worden van Christus op de schouders van Sint-Christoffel, in een van de legenden over de laatste, kunnen duiden?

Gewoon proberen!

De legende begint met de man Reprobus, die enkel voor het allerhoogste gezag wil werken. Hij begint bij een koning, maar de koning blijkt bang voor de keizer. Vervolgens blijkt de keizer bang te zijn voor de duivel en de duivel bang voor Christus.

Reprobus wil daarop Christus dienen en krijgt van een kluizenaar de raad om mensen op zijn rug de rivier over te zetten. Op een dag zet hij een klein kind over, maar dit kind wordt zwaarder en zwaarder en op het laatst staat Reprobus tot zijn schouders in de rivier. Dan openbaart het kind zich als Christus en doopt hij Reprobus en noemt hem Christoffel / Christusdrager.

Hm, als Christusdrager betekent dat iemand de Goddelijke kern, Liefde, in zichzelf ontdekt heeft... wat betekent het zwaarder worden dan? 

Stap voor stap de legende volgen, misschien kom ik dan tot een antwoord.

Wat gebeurt er op het moment dat Reprobus Christus op zijn schouders neemt? 

Hij draagt Liefde... in zich!

Reprobus gaat het water in.

Dit betekent 'voelen'; water staat symbool voor gevoelens, voor het doormaken van een proces. Hm, door gebeurtenissen en gedachten ervaart een mens verschillende gevoelens, en de kern van alle gevoelens is Liefde.

Is de betekenis van het zwaarder worden dat het moeilijk is om de kern van Liefde te ontdekken in gevoelens?

Misschien, maar rationeel gezien is het niet eens zo moeilijk te beredeneren. 

Of zou de betekenis van het zwaarder worden zijn dat het zwaar is om Liefde te zijn? 

Ja, waarschijnlijk is dit het goede antwoord.

Op het moment dat Christus zich als zodanig openbaart, ontdekt Reprobus de Liefde in zichzelf.

Logisch dat hij daarna de naam Christusdrager krijgt.

Hm, Liefde is de kern van alle gevoelens is. Als ik boosheid voel, dan is de kern daarvan meestal Liefde voor mezelf; dat ik mezelf meer gun dan ik ogenschijnlijk krijg. 

Maar los van voorbeelden... naar aanleiding van gebeurtenissen en gedachten doet Liefde zich in mij voor in VELE gevoelens.

Kan het? Niet al die gevoelens maar ENKEL Liefde voelen? Hm, gedachten zijn mogelijk met veel discipline te sturen, maar wat de gebeurtenissen ook zijn... enkel Liefde voelen? 

De hond is volgens mij het Krachtdier van Sint-Christoffel. De kwintessens van Krachtdier Hond is trouw en bescherming. Betekent dit: Trouw aan God en beschermend zijn ten aanzien van Liefde / de Goddelijke Kern? 

Hoe dat te doen als mens?  

Is het wel 'normaal' om te bedenken, te veronderstellen, dat zoiets als 'steeds in-een-Staat-van-Liefde te zijn' het doel van mensen hier op Aarde is? Is het niet goed genoeg om mens te zijn: een waaier aan gevoelens te ervaren en 'fouten' te maken in de omgang met jezelf en met anderen?

Een echte Christoffel te zijn, lijkt me moeilijk.

Tss, nou weet ik het niet meer.

'En heb je het ooit geweten?'

'Ja, ooit was ik in de Hemel, daar heerste Liefde, JHWH...'

'Dus...'

'Jaha, het zou mogelijk moeten zijn om deze staat, Liefde, hier op Aarde te ervaren.'

Hm, deze geïnspireerde conversatie voelt aan als een onverwacht geschenk. Doet me denken aan een verhaal dat ik ooit gelezen heb. Heel in het kort in eigen woorden: Nadat een kind met een bal gespeeld had, gaf het de bal af aan een ander. Waarom?  Het antwoord: "Ik heb genoten van de ervaring van het spelen met de bal, nu geef ik de bal aan een ander zodat deze persoon dezelfde ervaring kan hebben. Mijn ervaring kan ik altijd weer oproepen."

Zou het de bedoeling van het leven op Aarde zijn om hier voor ieder individu de-Goddelijke-Staat te vestigen?

Tss... wat een opdracht.

Warrior Iadied

Ad foto: Angelika (=Hemelse Bode) in Goddelijke Staat.

Vandaag wil ik me buigen over Sint-Christoffel. 

Op 2 april heb ik kort info over Sint-Christoffel op het web verkend, en sindsdien enigszins verteerd... en gekoppeld aan andere kennis. Er is iets bijzonders met deze heilige. Alleen hoe maak ik dit duidelijk?

Kon ik het maar in vijf woorden uitleggen. Het heeft te maken met energie. Energie die qua aard basaal blijft bestaan ook al volgt de ene expressie in materie op de andere. 

Over Sint-Christoffel zijn meerdere verhalen in omloop. Verhalen die een spanne van honderden jaren omvatten. En daar zit de kern. Wat als aan een bepaald type energie steeds dezelfde naam is gekoppeld?

Christoffel betekent 'Christusdrager' ofwel de persoon die de Christus-Energie draagt.

Oké, en wat is Christus-Energie?

Hm, misschien vind ik het antwoord wel door dit te schrijven of kom ik op zijn minst op een verteerbaar antwoord uit.

Eerst maar over specifieke kwaliteiten, de Krachten. In elk gewoon dier is een bepaalde bundeling van kwaliteiten herkenbaar. Heel kort samengevat: de kwintessens. Als een mens, naast andere, dezelfde samenhang van kwaliteiten bezit dan is het betreffende dier het Krachtdier van deze persoon. 

Waarom ik hierover begin?

Wel, Sint-Christoffel wordt, met name in de Oosters-orthodoxe traditie van het Christendom, voorgesteld als een reus met een hondenkop. Toen ik dat las, moest ik glimlachen; Krachtdier Hond. Een seconde later fronste ik mijn voorhoofd; op een plaatje bij het artikel 'Vrouwen uit de Ramayana' in de, kort daarvoor in de kringloopwinkel Het Goed in Nijmegen aangeschafte, oude PRANA staat toch ook een man met een hondenkop?

Hm, Valmiki, die als de schrijver van het epos Ramayana wordt gezien, leefde vierhonderd jaar voor Christus, en de verhalen in de Ramayana worden als veel en veel ouder beschouwd. 

Iemand met de Krachten van Hond leefde toen blijkbaar ook.

Welke zijn die Krachten?

De kwintessens van Hond is trouw en bescherming. Zoals Ted Andrews schrijft: 'Honden zijn de trouw beschermende kameraden van de mens.' En ook: Een hond is nauwelijks klein te krijgen. Zijn liefde is reusachtig, ook al wordt hij mishandeld. Onverminderd blijft hij ons trouw.'

Ik neem dus aan dat de Krachten van Hond de Krachten van Sint-Christoffel... van de Christusdrager zijn. Of moet ik schrijven 'Christusdrager'... degene die de Energie van Christus heeft.

Heel eenvoudig dus: trouw en beschermend. Trouw aan wat?

Ik kan me enkel voorstellen dat het trouw aan God is en trouw aan de Godin. En het enige dat ik daarmee kan is... trouw aan de Goddelijke kern in onszelf. Ieder van ons mensen heeft een Goddelijke kern in zich. Hoe kan ik uitleggen wat hierin belangrijk is?

God niet buiten ons, maar in ons: vertrouwen dat wat in ons is daadwerkelijk God / goed is. 

Trouw zijn aan mijzelf, gewoon mogen zijn wie ik ben; goed genoeg.

En beschermend? Misschien beschermend van elk kind... dat het goed genoeg is zoals het is. Simpel... dat is dus... LIEFDE.

Hm, genoeg Sint-Christoffel voor vandaag.

Net even opgezocht wat PRANA betekent: levensgeest, levenskracht.

Vind het wel mooi zo.

Warrior Iadied

Ad foto: De afbeelding van Rama en Sita, op pagina 75 in PRANA. Links de persoon met de hondenkop.

Andrews, T. (1997). Luisteren naar Dieren. Haarlem: Becht, pg. 227 en 228

Orshoven, J. van (dec. 1995 / jan. 1996). Vrouwen uit de Ramayana. PRANA - tijdschrift voor geestelijke verruiming en randgebieden der wetenschappen. 92: 21ste jaargang nummer 2, pg. 73 t/m 77.

http://www.mijnwoordenboek.nl/synoniemen (prana)

http://nl.wikipedia.org/wiki/Christoffel_(heilige)

Daan van Speybroeck benoemt gravures van Gustave Dorė, gezien zo rond zijn zestiende, zeventiende levensjaar, als zijn eerste kennismaking met beeldende kunst. 

Ik merk dat ik de waarheid van de opmerking in twijfel trek, waarschijnlijk was het de eerste bewuste kennismaking met kunst, maar volgens mij is hij reeds eerder, onbewust dus, met kunst in aanraking geweest.

Voor de kunstcollectie van het UMC heeft de kunstcoördinator door de jaren heen met een comité kunst 'verzameld' die binnen het ziekenhuis 'troost' kon brengen en 'reflectie op het medisch handelen' illustreert. 

Hm, is DIT de driehoek die ik zondagmiddag tijdens de presentatie van Bert Janssen's 'Boodschap van een Tijdreiziger' zag!? Ik blijk aanbeland te zijn op een website die 'de Naam van God' in de kijker wil plaatsen.

Ad foto: 120101 - de calvarie bij de kerk van St-Jan de Doper in Neerlangel. Boven het kruisbeeld de driehoek met daarin in Hebreeuwse lettertekens de Naam van God.

De Vos, A. (1986). Jubileumboek Sint-Christoffelkerk Evergem. Evergem: Sint-Christoffelconfrerie.

Quignard, P. (1993). Geen ochtend ter wereld (Tous les matins du monde), Van Oorschot. 

Van Speybroeck, D. (2012). The French Connection - kunstcollectie UMC St Radboud in Museum Het Valkhof, catalogus. In de Walvis.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Sint-Christoffelkerk_(Evergem)

http://www.godsnaam.be/index.htm

http://www.godsnaam.be/wereldwijd/belgie/evergem.htm

https://inventaris.onroerenderfgoed.be/dibe/relict/33800