Het is me het wereldje wel. De paus ziet het
allemaal niet zo helder, schijnt warrig te zijn, Trump is goed op dreef, ook
warrig.
Zelensky was goed op dreef, nu ook
warrig.
Hier is een eik geveld, aanblik warrig. Het was ook een
Amerikaanse eik.
Tippel is zo rap, dat ik zo nu en dan ook warrig ben. Niet
alleen mijn haar, ook in mijn kop.
Als ik Tippel was zou ik ‘s nachts maar aan de
laadpaal gaan. Overdag is daar geen tijd meer voor. Hij zou overdag ook om een
bescheiden windmolentje kunnen gaan rennen.
Krijg ik misschien wat meer energie toegewaaid. Ik
heb hier gewoon een tekort aan slaap.
Wil ik een hommel uit de grond kijken, staat Tippel achter
mij weer mee te snuiven.
De hommels hebben hier de ruimte. Ik mag er niet
één opeten van de bazin, terwijl insecten het voer van de toekomst
zijn.
Ze worden gekweekt. Schijnen in te krappe ruimte
weg te kniezen. Daarna worden ze wreed gedood. In het westen schijnt het ook
krap wonen te zijn. Daar leeft men alleen wat langer.
Ik geniet hier van de voorjaarsbloemetjes. Zit nog geen
bijtje op. Misschien allemaal verhuisd naar Protex. Dat is die fabriek, waar
insecten een schijthekel aan hebben. Niet mijn woorden, hoor. Het stond in de
krant.
Misschien een gevalletje desinformatie. Het bijtje kan ook op
zoek zijn naar zijn ouders om familiebanden te fixen. Kan hij nu niet meer voor
naar Spoorloos. Die waren het spoor soms bijster. Ik heb mijn moeder niet meer
gezien vanaf 7 weken. Ik weet in ieder geval wel, dat het geen boerenfox
was.
We zijn wel geen familie, maar Tippel en ik staan vaak
tegen hetzelfde aan te piesen. Met alle berichten van het Mediapark en vanuit de
VS moeten wij wel regelmatig de blaas ledigen. Ook blaffen wij geregeld tegen
elkaar in. Niks vreemds tegenwoordig. Doen ze ook in het Witte
Huis.
We gooien nog net geen eieren naar elkaar. Dat zou zonde zijn.
De eieren hier zijn al duur, maar in Amerika en in Rusland zijn ze bijna goud.
Van ons uit nog wat importheffingen er op en de genadeklap volgt
vanzelf.
We hebben hier een klein fabriekje. Een soort van
noodpakketvoorziening.
Tippel wil met zijn drone vogelgriep in Rusland en Amerika
gaan droppen. Eerdaags worden we, als jonge mannen, toch uitgestuurd om granaten
te gaan gooien. De eigenwijze boerenfox denkt met het virus de vete in de wereld
te kunnen oplossen. Kippen ziek, legnood.Geen ei bij het ontbijt. Nooit meer
cake. Dat betekent volgens een ei-econoom de val van twee losgeslagen idioten.
Daarna hebben we hier vast nog wel wat eieren om ze mee te bekogelen. Een ei
hoort erbij.
Ik zal deze vier maar bewaren.
Stel je voor, dat de wereld er overal zo uit gaat zien als
bij ons na het vellen van een boom.
De hondengraven waren gelukkig op tijd ontdaan van de
ornamenten. Grafschennis zonder schennis. Ze worden terug geplaatst.
Laatst vloog er zo’n nieuwe straaljager over. Ben er nog doof
van. Stel je voor, dat hij een bijtje dood heeft gevlogen.
Ik ben toch wel erg bezorgd over de toekomst van onze
pasgeboren duif. Wat moet die allemaal nog gaan meemaken.
Het zou toch erg zonde zijn, als het nooit meer een kleurrijk
voorjaar wordt.
Laat de echte wijze ezel nou eens eindelijk
opstaan.
En ons in vrede laten leven. Met of zonder warrige
paus.
Zo moet Rutte zich ook voelen in de NAVO. Hier is
die kleine de baas. Trumpiaans stort hij zich geregeld in mijn
vacht.
Plukken haar verdwijnen in zijn bek. Straks word ik
nog kaal. Dan wordt het hier met die kou Grienland voor mij.
Tippeltje bood me een harde schijf aan. In de kleur
oranje. Denkt zeker, dat tanige Maxima nog invloed op die super republikein kan
hebben. Zijn gelaat is immers ook oranje.
Ik heb me even van de wereld afgekeerd.
Best moeilijk om dat te doen. In Amerika stikt het
nu van de Muskratten, maar hier rukt het rattenleger ook op.
Het zou een zegen voor de mensheid zijn, als al die
ouwe machtswellustelingen net als bij ons een vredespijpje zouden roken en niet
alleen voor de poes zijn.
Wat die ratten betreft is Faber te laat met alle
maatregelen. Hier kunnen de holen niet meer gegeven worden aan onze
huismuizen.
Gezien zijn jeugdige leeftijd is mijn huisgenoot al
zeer alert op wat er zich afspeelt. Achter elke boom kan een vijand staan. Hij
vlucht niet voor gevaar.
Ik heb voor de zekerheid al een noodpakketje
besteld bij Vandaag Inside. Daar zitten bijzondere objecten in. Ik ben vooral
nieuwsgierig naar die knijpkat.
Ik moet het hier namelijk doen met een andere kat, maar daar
valt niet in te knijpen.
Tippel is vast wel bereid om het front tegen de Russen te
bewaken.
Misschien is er wel een ambtenarencursus over hoe
te leven op grauwe grond.
De bomen gedragen zich nogal
grijs.
Tippel staat de laatste dagen door het raam te kijken of het
buiten de gewenste temperatuur is om verantwoord een drolletje neer te
leggen.
Na de cursus Hoe Bestudeer Ik De Kwaliteit Van Waar Iets Moet
Vallen, dirigeer ik hem naar de juiste plek. Zo’n cursus kost wel wat, maar dan
heb je ook iets. Dat vinden ze bij defensie ook. Voor een studie van de voorkant
moet ik nog het juiste lesmateriaal zien te vinden.
Tippel heeft anti-Weski ogen door die bruine boontjes. Met
zulke oren is het constant lopen met een Pretty Good Privacy telefoon nogal
onhandig, al bieden ze wel dekking. Gelukkig hoeft Tippel niet constant te
overleggen met Rasta, Holly en Pasta. Zijn connecties met de onderwereld zitten
in de grond.
Daarbij maakt hij gebruik van Wie Is De
Mol, maar daar is hij nog steeds niet achter. De onthulling vindt vast over een
aantal weken plaats, als de klem bij hem goed in de kaken zit.
Ook de bladerhopen trekken volop de aandacht.
En de gaten in de aarde. We hebben er
hier Een Huis van Vol. Misschien noemen vader en moeder rat hun kinderen ook
Emma en Noah. Het zou toch voor Tippel niet leuk zijn om opeens Emma te
vermoorden. Met naam is moeilijker te verteren.
Het heeft geen zin om van bovenaf hulp in te roepen
van defensie-piloten. Die zitten liever bij de KLM.
Linksom of rechtsom,Tippel gaat altijd met mij in
overleg.
Dat is vaak niet prettig. Zojuist nog kreeg ik een uitglijer
bij de achtervolging. Het is soms een beetje moeilijk om een afspraak met Tippel
te maken over snelheid.
Bezos of Musk, als ze een raket nodig
hebben dan weet ik er één. Een cursus Verticaal Stijgen is vast beschikbaar.
Zeker voor Tippel. Die is ‘s morgens
bij volle blaas nog genderneutraal.
Soms hengelt hij naar een bestand. Probeer ik hem even te
heftig in de houtwal te drukken. Kan de bazin huisdierenverlof krijgen.
Als de vrede (tijdelijk) getekend is, daalt de rust weer
neer. De bestanden zijn erg broos. We ruilen wel eens brokjes uit. Dat helpt.
Wel 1 brokje van mij tegen 10 van hem.
Marli, de oude oerpony, bekijkt ons dan met een wijze blik.
Ze loopt net zo onzeker als Biden. Die gaat nu op stal.
Hij zal wel genoeg hooi krijgen.
Met zijn opvolger leven we straks allemaal op woeste
grond.
Mijn haren stonden vandaag overeind. Wat een storm
en dan ook nog in mijn kop.
Het is maar goed, dat ik prikkelrijk ben en alles
om mij heen goed kan verdragen.
Zelfs Tippel na 33 rondjes achtervolging.
Hij heeft gelukkig geen warmtepomp nodig om op temperatuur te
blijven.
Soms is er een koerswijziging. In de politiek is dat
heel gewoon.
Men mag daar zwart-wit denken. Ik krijg dat ook dagelijks
over mij heen.
Van tevoren hebben Tippel en ik wel afgesproken, dat ik hem
geen been afzaag. Ik wil niet in het Sinterklaasjournaal.
Soms heeft Tippel iets weg van een sprinkhaankapitalist. Als
hij crypto’s had gehad zou hij zeker een dierenartspraktijk hebben opgekocht.
Met een beetje hersenrot zet je dan geen benen meer af, maar wel
baasjes.
Het regenwater van vandaag was net zo lekker als een
jenevertje voor een bejaarde. Dat regenwater nemen ze ons alleen niet af.
Als ik Tippel bekijk dan is hij goed gezond. Verdomd jammer,
dat alles wat je erin stopt zo duur is geworden. Straks heb je wel crypto’s
nodig om heel te blijven.
Het is echt heel jammer, dat wat je
achter je laat zo anders wordt van voren. Vroeger had je een letterbak.
Tegenwoordig is dat een hele gemeenschap. Voorheen had je het in je hok warm. Nu
moet je aan een Snuggy. Ooit mocht je er alles uitstoten. Nu zijn alle
mondkapjes van Sywert nog niet genoeg om de hele bevolking in toom te
houden.
Het is het beste om je schuil te houden. Beter het hart op de
rug dan op de tong.
Het is hier echt Joepie, Joepie en dan ook nog Toppie: het is zwoel buiten.
Na een pitstop van Tippel kan de race beginnen.
Als Jake de Uitdager staat hij voor me.
Full speed en ik ben hem kwijt.
Ik zie hem soms alleen nog in mijn
achteruitkijkspiegel.
En passant ramt hij een kalfje. Hij lijkt op een ambtenaar van
de Toeslagen. Weer een poging om een kind van de moeder te
scheiden.
En dan, na de wederopstanding, doen alsof je neus bloedt.
Onschendbaar hondje.
Wegduiken in de heg, als ik hem achtervolg.
Joepie, hoor.
En zich groot maken achter een stuk gaas. Alsof de
parelhoenders in Gaza zitten en hij de premier van het Beloofde Land
is.
Inmiddels is-ie nogal gespierd geworden hier in Kamp
Koningsbruggen.
Ik leg het soms af. Ik zou wekenlang op
vaderschapsverlof willen. Ik lik nu al af en toe een piemeltje
schoon.
Toppie Tippel komt uit de Achterhoek. Misschien kan hij
als allochtoon mee in de zak van Sinterklaas naar Spanje.
Wordt-ie mogelijk aldaar gelegaliseerd.
Hij raadt vast af en toe mijn gedachten. Komt-ie heel lief
naar me toe. Toppie, hoor, dat ik dan smelt.
Totdat hij weer rottigheid loopt uit te denken..
Dan maar weer snel achter de deur.
Kan hij weer de prullenbak op kantoor gaan legen. Snel en
accuraat. Een echte dossiervreter. Ook in te huren door het Kabinet. Tip voor
Spanje: als papiervernietiger integreert-ie à la minuut. Wat de taal betreft:
hij heeft ook een gewillig oor.
Voorlopig, vermoed ik, blijft hij hier in de fractie.
Met zijn karakter zit-ie als een huis. Niet weg te
discrimineren.
De wereld is nogal chaotisch. Ik heb geen actieve
herinnering aan een rustige tijd, vooral ook sinds Tippel hier is.
Hij is net achter een ladder langs gelopen. Dat voorspelt niet
veel goeds. Die was ook nog van de Blokker.
Het ontbreekt Tippel beslist niet aan de moderne keuzestress
en beslissingsangst. In één beweging heeft hij een handschoen gekaapt. Hij mag
ook alles.
‘t Lijkt soms net alsof hij Marokkaans wordt opgevoed. ‘t Is
een bevoorrecht jongetje.
Ik doe mijn best om hem in het gareel te houden. Ik wil niet,
dat hij als een wilde de leiding neemt. Als ik een drone had zou ik hem beter in
de gaten kunnen houden, maar ik wacht nog op een woest aantrekkelijk aanbod van
Musk.
Af en toe doet Tippel net, alsof-ie naar mij luistert. Het is
wel verstandig van hem om Trumpiaans op tijd het oor opzij te doen. Kamelen
Harry, om even genderneutraal te zijn, had misschien ook beter een gaatje in
haar oor kunnen laten schieten. Waren die States misschien haar kant uit
geswingd. Slachtoffers oogsten namelijk sympathie.
Ik voel me af en toe ook een slachtoffer, als ik weer gevloerd
word.
Net als in de wereld gaat het er hier ook ruig aan
toe.
Ik word vaak uitgedaagd door een zwart-witte
hooligan.
Die ik dan probeer te pakken.
Een spelletje Hit en Run. Alleen wordt er zo hard gerund, dat
ik een fat-bike voor Sinterklaas ga vragen. Die zijn toch in prijs
gedaald.
Krijg ik namelijk die boerenopfok bijna te
pakken,
staat-ie me opeens een eindje verderop weer uit te dagen. Ik
snap, dat ze het in Amsterdam moeilijk hebben.
Teveel en te groot is eigenlijk nooit goed.
Gewoon niet behapbaar.
Met een hark kom je misschien wel in de Quote 500, maar hier
gaat dat niet lukken.
Tippel is echt niet verkeerd,
maar ik verstop me even voor hem. Liever voorlopig geen Hit.
Vanochtend vroeg zag ik allemaal schoven op het
land. In Den Haag hebben ze waarschijnlijk het hele weekend doorgewerkt. Dick
heeft vast aan gezinshereniging gedaan, nu het nog kan.
De boel was nog gespreid. Gek is wel,
dat het in het zwart zit. Straks wordt alles afgevoerd. De
olieprijzen zijn aan het dalen. Dat komt dus goed uit.
Tippel is alvast bezig met grenscontroles. Die stipkippen zitten nu nog in een veilig
gebied. Misschien moeten ze straks terug naar Afrika. Wel zielig, want ze zijn
hier geboren. Maar je moet het gevoel gewoon niet toelaten. Dat is
politiek.
Je ziet gewoon, dat Tippel er
over aan het nadenken is. Misschien moet hij ook
wel terug naar de Achterhoek. Als symboolpolitiek.
Ben ik mijn vriendje kwijt. Vanochtend hebben we nog een
octopus gedeeld.
Hij heeft me ook ompoot. Toen heb ik hem nog mijn keel laten zien. Je weet maar nooit met al die Covid.
Ik denk, dat Tippel, als hij terug moet naar de Achterhoek,
wel een asielvergunning krijgt binnen drie jaar.
Zo’n sportief type laat je niet gauw gaan.
Sifan Hassan is ook gebleven en Tippel kan zeer goed
hardlopen.
Hij sjeesde vanochtend nog over de
bladerhopen.
Al die kleuren zakken namelijk gewoon naar beneden.
Een frisbee ook. Ik heb nog
even gedacht, dat er een band van de race-auto van Verstappen was
afgeknald.
Ik voel me soms Norris, als mij de weg wordt versperd met
agressie.
Ik hebTippel liever zo. Keurig
zittend, alsof hij moet wachten tot de Media Markt open gaat.
Hij is echt dragend gemotiveerd om een crisis op te
lossen.
Gelukkig heb ik niet altijd de last van de zorg om mij heen.
Het is fijn om even alleen te zijn. Op vier stevige poten en oog voor
details.
Tippel is meer van het grovere werk. Een echte tuinjongen.
Verplaatst graag aarde. Het zou fijn zijn, als hij de hele aarde zou kunnen
verplaatsen.
Naar waar je heerlijk naar
behoefte zou kunnen vertoeven.
Zonder elkaar voortdurend in de weg te zitten.
Waar de zon altijd schijnt, geen
ambtenaren zijn, geen explosies en waar de bladeren naar boven
vallen.
Dat zou wallen kunnen voorkomen, waar Tippel in
verdwijnt.
De week is weer begonnen en ik wist niet, dat ik zo zorglijk kon worden.
Mijn jeugd lijkt voorbij te zijn door de komst van
dat hap-en-soms-snapniet wezen.
Ik heb hem eens goed bekeken.
En grondig geïnspecteerd. Blijkt het toch een hond te zijn.
Ruikt ook al naar reu.
Doet schijnheilig achterbaks en hapt vervolgens (weer) in mijn
staart.
Het heeft een hart, dat kun je zien. Maar met mijn postuur is
het moeilijk om daar niet op te trappen.
Ben dus heel blij, als Tippel achter tralies zit. Ik ben
namelijk nogal uitgeput door zijn gedoe. Heb vast geen Ruttegenen in
me.
Hij wel. Altijd aan, altijd
nieuwsgierig. Zou een talkshow op NPO 1 kunnen vullen. Een paar keer wef zeggen
binnen een ronde tafel, de poot optillen tegen degenen, die geen wef zeggen,
maar miauw en het programma is zo vol.
Met een mooi koppie kun je ver komen. Het Gooise
matras is naar de kringloop gebracht. Tippel hoeft dus niets te
vrezen.
Gewoon rondkijken en vooral wroeten.
En leven van de denkfouten in het kabinet. Kan-ie op sokken
aan.
Ik zal aan hem moeten wennen. Zielig alleen aan de poort is
ook maar niks.
Heb ik tenminste nog een vriendje, als Costa geen bal meer in
haar bek kan houden. Tenslotte is zij ook al 10.
Ik zal mijn huidige ongemak moeten ondergaan. Ik was
gewaarschuwd.
Een medestander heb ik niet in de pony. Zolang ze gras kan
vreten valt er geen woord mee te wisselen. Die bekommert zich echt niet om het
wereldvoedselprobleem, zolang de brandnetels en de bramen haar menu niet
overwoekeren.
Ik keer me gewoon van alles af. De wereld is toch niet meer
wat het geweest is met een sjamaan in een koninklijk huis, fractieleider op
bezoek bij een komiek, prinses die kauwgom laat ontploffen in eigen gezicht,
wolf die in alvleesklier bijt en een prinses die toeslagen mist.
Laat Tippel zich maar lekker in alles en nog wat vastbijten om
zelf te ontdekken, dat niet alles echt is. Wordt het hem teveel, kan-ie altijd
nog aan de ketamine.
Sinds een dag of vijf laat de rust hier nogal te
wensen over. Er is een zwart-wit gevalletje binnen komen tippelen, dat volle
aandacht nodig heeft.
Mijn uiterlijk boezemt geen ontzag bij
hem in.
De asielzoeker kijkt me vanonder aan met een blik van
wat-doe-jij-hier.
Viert feest in mijn bed.
Ondanks de grote woningnood heeft
meneer twee fluffymanden. Nu zit er vast een ander puppy zonder.
Hij vermoordt pluche beesten binnen, terwijl het ongedierte
vrolijk buiten rondloopt.
Meneer heeft een limousine tot
zijn beschikking, die het niet doet. Moet dus geduwd worden.
Heeft een eigen plas- en
poepveldje. Kan in de huidige tijd beter bebouwd worden. Als-ie tig keer zijn
ladingen lost, wordt hij tig keer gereinigd. Costa kan zo een verpleegtehuis in.
Daar hebben ze poten nodig en hij kan wel zonder. Is-ie beter te
volgen.
Costa denkt nu al, dat de nieuwe Messi is opgestaan.
Ik doe mijn best om hem te overtuigen van mijn notabele
aanwezigheid.
Tegen Costa staat hij nu al op, maar ze schijnt hem leuk te
vinden.
In ruil voor een
inspectiebeurt mag-ie veel. Ze heeft natuurlijk door, dat hij een man wordt.
Ik weet niet, of ik daar nou zo blij mee ben. Max moest gisteren ook al
genoegen nemen met een tweede plaats. Nu zit-ie nog aan een touwtje, maar straks
is-ie los.
In huis is het stormachtig, maar de klimaatverandering heeft
zich thans ook doorgezet in kantoor.
Er wordt daar ook al uit mijn waterbak gedronken.
Ik hoop, dat het alleen zijn tuigje is, wat hem af en toe
dwars zit.
Opgeborgen kan ik het leed van zijn komst redelijk
aan.
Ze hebben verteld, dat hij klein blijft. Helaas blijft het
dan waarschijnlijk ook een zelfvoldane schoothond. Mijn verblijf aldaar was van
korte duur.
Ik denk het mijne van het gevalletje en houdt het liefst nog
afstand. Vannacht heb ik gevraagd aan de Almachtige om de rust hier weer terug
te brengen. Zo pak ik alle geloven tegelijk. Is de kans op inwilliging wat
groter.
Omdat het warm is buiten beperken mijn activiteiten
zich.
Onder de bomen is het nog wel te doen.
Hier nog geen bosbranden.
Ik heb alleen maar last van binnenbranden, als ik de pony
zie,
die een appel van eigen boom krijgt. Ik
wil het hier compleet houden.
Die appel hing namelijk net nog aan de boom. Gelukkig hoeft het voer van ons niet bij een Chinese
Nepwinkel te worden gekocht.
Weet je zeker, dat je overgewicht krijgt van
ondergewicht.
In deze superhitte zou een omvormer naar koud weer van
Chinese makelij welkom zijn. Ik neem cybercrime
dan op de koop toe. Mijn infrastructuur is toch al kapot. Wij honden hebben namelijk last van een mismaakt DNA, waardoor we zo lief en sociaal zijn.
Dat is ook de reden, dat we gezellig samen uit een bak vers water staan te drinken. Kom d’r maar om bij
mensen. Die vinden alles vies.
De verminking van mijn DNA is overigens
waarschijnlijk niet helemaal compleet geweest.
Als Costa zich zo hoog opstelt, mij superieur aan kijkt en ze springt
daarna naar beneden, dan pak ik haar even liefdeloos beet. Er is dan wel eens
een poot of een knokkel in het geding.
Ik zeg dan wel, dat ik haar gered heb van een pissebed en dat
er ook een tijgermug in de kieren van het hout verstopt kan zitten en ze door
mij geen knokkelkoorts krijgt, maar dat zijn natuurlijke valse voorwendsels.
Ik hou ook wel van haar. Ben ook echt wel benieuwd, hoe ze
denkt. Dat is wel vreemd voor een man, maar ik ben dan ook niet uitverkoren om
mee te doen aan B&B vol Liefde. Dan moet het je namelijk een zorg zijn, hoe
een ander is. Dan wil je alleen maar een goed huis.
Tot nu toe is het hier redelijk. Op tijd eten en drinken.
Veel vrije tijd. Af en toe een snackje. Hoe het er echter over een week
uitziet baart me
enige zorgen.
De firma Sloop doet dan
zijn intrede. Ik hoop, dat hij mij ontziet.
Hij ziet er hartstikke leuk uit, maar als je goed kijkt zit-ie
gewoon rottigheid te verzinnen. Althans, ik heb het vermoeden.
Costa heeft al een
schuilplaats uitgezocht.
Ze
zet zich al schrap. Is vast bang voor een Achterhoekse inname van het grondgebied van het
Vechtdal. Waar Koerskt het op af zal ze wel denken.
En dan te weten, dat zij beter af is
dan ik met een reu.
Als hij te vervelend is zetten
we hem gewoon op Marktplaats. Zeker weten, dat er overboden wordt als ik een
Chinees verkooppraatje houd.
Zo slapend denk ik wel, dat alles meevalt. Zolang hij de
camera niet met opzet uit de handen van de bazin stoot en zich Klein houdt wordt
Tippel vast onze zomerliefde.
Het is wel niet het aantreden van een heel nieuw
kabinet, maar ook hier komt een nieuweling op het bordes en die is nog maar net
geboren.
Onze coalitie wordt uitgebreid.
Ik denk er zo het mijne van.
Hoopte ik op een dame, een Fleurtje of een
Sophietje, wordt het een man.
Er komt een verkiezing en er kan gestemd worden op
vier.
Alleen, ik heb er geen stem in. Mijn bazin is,
zoals altijd, ondemocratisch bezig en daarom voel ik mij lichtelijk
ondergeschoven.
Mijn vriendin Costa is beter af. Ze
krijgt er een jonge man bij en dat is op haar leeftijd best aardig en ook
modern.
Ze hoopt wel, dat hij van voetballen houdt. Kunnen
ze geregeld een één-tweetje doen.
Als hij voor het eerst op het erf komt zal ze eerst
wel stram op de poten gaan staan. Denkt ze vast, dat Kaytie is teruggekeerd.
Costa is nogal zwart-wit in haar doen en laten en wat ze dan ziet heeft dezelfde
kleuren, al zitten die op andere plekken. Na een onder- en achterkant inspectie
zal ze zeker meteen ontdooien.
Ik heb de foto’s van de nieuwkomer al
gezien. Ik dacht eerst, dat het een opname was
van de koeien bij de buren en dat er gemolken moest worden.
Ik ben direct daarna in reces gegaan.
Al die stippen en vlekken dwarrelen me nog voor de
ogen en daar moet binnenkort een keuze uit gemaakt worden.
De bazin kan mij wel als formateur aanstellen, maar
ik denk niet, dat ze het doet. Mijn wijsheid in vibes en sparkles wordt niet
gewaardeerd.
Eén van de reutjes emigreert dus naar de Berghoeve en de
rest loopt een blauwtje op. Je weet namelijk niet
wat je hier mist.
Het is hier redelijk toeven.
Na de dood van Kaytie zijn wij
iets ingedut, ook al is het minder vermoeiend.
Bij ons is het heilige vuur er gewoon een beetje uit. We missen duidelijk een raszuivere boerenfox, al is
het ras niet erkend. Zal wel komen, omdat er boeren in de naam zit. De hoop
wordt nu gevestigd op Femke.
Moeder Emmy, uit Netterden,
heeft haar best gedaan om een achttal foxjes
te formeren.
Eén zoon van haar zal voortaan door het leven gaan met de gender neutrale naam Tippel.
Deze naam is ook weer ondemocratisch bedacht en een voortborduring op onze
Kaytie.
Tippel zal hier, wel
onder enig protest, gaten gaan graven, muizen en ratten vangen, waken, met
scherpe tandjes in ons bijten, kliko’s verplaatsen, als er muizen onder zitten,
planten bewateren, als de poot omhoog kan, eigenwijs zijn, maar vooral zonder
protest welkom zijn.
Dus,Tippel, geniet nog maar lekker bij mams
voordat wij hier in de Tippelzone komen te zitten.
Riffer's vriendinnetje is niet meer: een ode - Deel 1 / 3
Beste allemaal,
Op maandag 17 juni 2024 is Kaytie, mijn pittige en
eigenwijze vriendinnetje voor altijd van de Berghoeve weg gegaan.
Costa en ik zijn er helemaal van in de war.
Kaytie is tussen de varens verdwenen. Ik heb haar nog een
paar likjes over haar snuitje kunnen geven en zij gaf als laatste afscheid mij
een paar likjes over mijn bek terug.
Toen ik hier in 2021 kwam was Kaytie er al.
Ze kwam uit Brabant in 2011. Ze was een echte
boerenfox, zelfverzekerd, bloedeigenwijs met als grote, niet te stuiten passie:
muizen en ratten vangen en niet te vergeten overal diepe kuilen graven. Tot
wanhoop van de weer dicht moeten gooiers.
Ze had als enige in het nest een wit
vlekje op haar heup.
Ze was erg bijdehand met haar vijf weken. Erg bijzonder was,
dat haar moeder geboren was met een klein staartje. Mijn bazin heeft Kaytie
onmiddellijk, na de eerste bezichtiging, naar de Berghoeve ontvoerd.
Het was liefde op het eerste gezicht
tussen die twee. Ze zaten al te neuzen bij een tussenstop in een
restaurant.
Bij aankomst in haar nieuwe huis werd Kaytie nogal onthutst
bekeken door Sepp en Grinda. Zo’n mormel erbij was wennen.
Het jeugdige geval trok zich niets van
hen aan en verplaatste regelmatig van alles.
Maar met haar charmes en enigszins loensende blik pakte
ze iedereen in.
Buiten werd ze door Grinda goed in de gaten gehouden en getoiletteerd na
sanitaire stops.
Sepp hield alle bewegingen goed in de gaten.
Kaytie was direct dik tevreden met haar leven op de Berghoeve
en met de visite.
Na een maand was ze al flink gegroeid.
Maar nog niet genoeg om af en toe niet helemaal klem te komen
zitten.
Overgave was haar slimme gedrag om grensoverschrijdend gedrag
te voorkomen.
Spelen en rennen was natuurlijk het
allerleukste.
En lopen op de
Lemelerberg.
Om daarna op de bank uit te rusten op een beschikbare
rug.
Kuilen graven was voor haar een serieuze zaak, omdat er altijd
muizen te vangen waren. Omdat een gat nooit met dezelfde hoeveelheid aarde is op
te vullen is de Berghoeve in de loop der jaren aardig opgehoogd.
Riffer's vriendinnetje is niet meer: een ode - Deel 2 / 3
Al klom een muis tegen de muur op: Kaytie ontging niets. Ze
rustte niet voor ze hem te pakken had.
De grote honden moesten ook goed hun speeltjes
bewaken.
Al moesten ze uit het water worden opgediept.
Of moest ze ervoor springen.
Kussens en bedden werden altijd fanatiek
opgeschud.
30 september 2014 overleed tweede moeder Grinda en kwam er
een nieuwe hond op de Berghoeve: Costa.
Kaytie vond haar eerst nogal een verdacht geval.
Na ontdooiing werd Kaytie de opvoedster van
Costa.
Die hard groeide.
En groeide.
En groeide.
En groeide. Helaas waren de beide dames allebei dominant. Het
resulteerde in tevengevechten en die waren niet mals.
Sepp overleed een jaar na Grinda en Falco deed zijn
intrede.
Dat was weer wennen voor Kaytie. De tandjes van die
nieuweling moesten vooral ontweken worden.
Gelukkig was Falco een reu. Dat vergoedde veel.
Ze werden kameraadjes in muizen opgraven. Althans Kaytie
groef de kuil en Falco lag achter haar om de sateetjes op te
vangen.
In 2021 stierf Falco. Nooit meer samen
op pad.
Toen kwam ik. Ik werd gelijk gedwongen als opvolger van Falco
op te treden. Kaytie gooide de aarde bij het spitten recht in mijn snuit.
Door dit trauma heb ik haar verder nooit met graven meer willen helpen. Ik heb
ook zo mijn principes.
Riffer's vriendinnetje is niet meer: een ode - Deel 3 / 3
Als zij met grondverplaatsingen bezig was had ik andere
bezigheden.
We hadden altijd wel de grootste pret.
Soms moest ik haar naar haar etensbak duwen. Dan was ze weer
eens schijndrachtig. Tussen ons is gezinsvorming trouwens nooit wat
geworden.
De laatste maanden was Kaytie niet zo fit.
Ze werd een beetje oud.
Vier dagen vóór haar dood ving ze nog een rat. Ze versaagde
haar plicht nooit.
Het wordt hier nooit meer hetzelfde. Misschien moeten Costa
en ik in plaats van boommarters en katten muizen en ratten gaan vangen. Best
lastig als je niet zo flitsend snel als Kaytie bent. Hoe het allemaal gaat
worden: ik weet het niet.
Zelfs Costa mist haar. Tenslotte had Kaytie haar opgevoed.
Liefde en haat liggen dicht bij elkaar.
Al is Kaytie er niet meer, voor mij zal
ze altijd op de Berghoeve zijn.
Een hele bevrijding, dat de winter weer voorbij is
en de zon de bloemen hier bestraalt, want dan hoef ik dat niet te doen.
Bovendien worden ze dan geel en we hebben de Pasen al gehad.
De wegen worden hier nu niet versperd door klimaatbeperkten,
maar door de natuur, zodat je vanzelf wel gaat liggen of zitten of
bukken.
Daarom ligt Costa hier op haar Sanka (billen) in het groene
gras. Ze ziet er Bootylicious uit ondanks haar grijze leeftijd. Ze houdt de bal
constant klem in haar bek, omdat ze bang is, dat de ratten die anders gaan
aanvreten.
Zelfs tijdens de twee minuten stilte
gingen ze gewoon door met vreten.
Ik ben heel stil gebleven en heel
alert. Je hebt namelijk ook hele grote ratten buiten de poorten. Door hun grote
dikke-ik-mentaliteit ziet de wereld er nu minder jofel uit.
Overal maar veel kleur in blijven
brengen. Dan zie je het bruine niet meer zo goed.
Je kunt de Eskimolaan wel veranderen in
IJsbaanlaan, maar het blijft zwart-wit.
De eekhoorns hier mogen wel op kleur
blijven. Ze zien er iets warmer uit dan ratten. Ze roven ook van alles, maar
poepen niet in het klimaatwater. Ik wil toch wel kunnen blijven drinken zonder
Weilen te gaan.
Helaas wordt mijn kleine vriendin
Kaytie oud. Ik denk, dat ze toe is aan “Geranium” roepen tijdens de
bejaardenbingo.
Hopelijk valt ze straks niet in een zorgfraude.
Dan heb ik nog liever dat ze in onze eerste sinkhole kukelt.
Kost minder Doekoe en je zit beschut.
Voorlopig stapt Kaytie nog behoedzaam rond. Moet ook, want
het blijft straks bij de namaak-opvolger. De bazin wordt een dagje ouder, heeft
stijve knietjes en moet tot overmaat van ramp vanmiddag geïdentificeerd worden
door een bank! En ik maar denken, dat je daar eerst voor moet doodgaan, maar ook
dat hoeft dus niet meer.
Voor de zekerheid lig ik op wacht, al
maak ik liever geen Beef (ruzie), want daar houd ik wel van. Misschien heeft die
bankman wel een dossier onder zijn arm, dat ik kan lezen.
Het is hier zo mooi, dat ik graag binnen mijn grenzen
blijf.
Ik heb Joost nog wel laten weten om hem graag als
tuinkabouter met één oor naar Zweden te vergezellen, maar ik had geen blauw pak
in mijn bench hangen en ook geen euro van mijn papa gekregen.
Ik blijf dus maar lekker thuis. Er zijn zeker nog 40 ratten
te doden. Erg Kaulo (veel) allemaal.
Ik oefen de straattaal voor als wij helemaal worden
overgenomen door rare ratten, maar Costa en ik hebben liever koel
gras.
Costa is mijn Capi en ziet er Slay (super dan de
bom) uit.
Zolang ze maar bommen gooien op
Verweggistan zitten wij hier goed.
Jazeker, ik heb er wel zin an en Costa en Kaytie
ook. We mogen van de bazin wel zin hebben, als het maar geen gewin geeft. Een
nest met mijn unieke nazaten zou nog extra geld kunnen opleveren door het uit te
besteden aan puppy-yoga, maar je moet er toch niet aan denken, dat kleine Kaytie
twaalf jaar geleden tussen de closetrollen door acht uur lang gemarteld zou zijn
geworden. Door onnozele halzen op zoek naar een sparkle. Vertoevende in een
ontspannende vibe. Het avontuur aangaand met een puppy-date.
Ik ben blij, dat ik mijn instincten nog heb. Die
werken beter dan de hersenen van zielige, getikte tokkies, die puppy’s hun slaap
niet gunnen, alleen zichzelf willen vertroetelen.
Kaytie is trouwens een beetje ziek.
Ze is loops, heeft een melkkliergezwel, een vreemde bacterie
in haar lijf, zodat een beetje extra aandacht van mijn kant nodig is.
Kaytie is er in de loop der jaren niet mooier op geworden.
Net alsof haar kop gebleekt is. Ze kan geen face-lift hebben, want ze zit toch
al te strak in haar vel. Ze moet nu in even in de Ter BeSchikking gestelde bench
vertoeven. Had dat niet gekund, dan had ze van de overheid na 4 maanden
wachttijd een vergoeding gehad, waar ze een heel jaar lang van had kunnen
eten.
Kaytie en Costa zijn geen vriendinnen. Ik probeer
steeds tussen ze te formeren. Net als Kim ben ben ik onuitputtelijk bezig. Het
resultaat laat lang op zich wachten. Inmiddels ben ik vele hopen verder, ze zijn
al aan het vervliegen.
Ik
moet maar steeds denken aan dat puppy-meisje, dat met haar opa langs allemaal
boze schreeuwers moest lopen voor ze bij de koning was. Dat was bepaald geen
yoga-les. Gelukkig wordt hier niet gedemonstreerd, al raad ik niemand aan om
langs de parelhoenders te lopen. Dan wordt je hoofd nooit leeg.
Ik overweeg een pistool aan te schaffen. Komt er
hier dreiging, dan zet ik mezelf direct met mijn pistool op TikTok. Anders duurt
het te lang eer de politie uitrukt om hier te komen.
Ik heb door de loopsheden nog veel zin, maar ik bekijk de
wereld met vaak veel tegenzin.
Men komt nooit tot elkaar als men zichzelf slechts
wil vertroetelen.
