Ze kwam hier op de Berghoeve bij mijn voorganger Sepp, als
opvolger van zijn allerbeste maatje Grinda.
Kaytie ging van schrik bovenop de tafel staan.
Na voorzichtige benaderingen op open terrein bloeide de
liefde tussen Costa en Kaytie op.
Ze werden echte speelkameraden en lagen altijd
samen te slapen op de bank.
Die bank heeft Costa een keer aangevreten, zoals ze
ook een jaar lang bijna iedere nacht haar benchkussen in stukken heeft
gescheurd. Ze was een sloper.
Costa groeide al gauw Kaytie letterlijk boven het
hoofd.
Kaytie was haar opvoeder.
Costa was echter een felle tante. Ook zeer hectisch. Als ze
denderde, denderde ze door. Ook al stond je in de weg. Het heeft de bazin tot
twee keer toe knieletsel bezorgd. Hun wegen waren daarna bijna gescheiden. De
regel wat op de Berghoeve levend komt gaat er ook niet levend meer af is haar
redding geweest.
Toen Costa anderhalf jaar oud was ging het op de bank
helemaal mis. Ruzie om een versnapering. Het leiderschap van Kaytie werd
buitenproportioneel en super tevenfel betwist. Daarna was het oppassen
geblazen tussen die twee.
Sepp kwam te overlijden en Falco deed zijn intrede. Af en toe
dacht Costa, wat heb ik nou aan mijn buik hangen, maar de relatie tussen die
twee werd goed. Costa vond puppy’s wel lief en als ze loops was de reuen ook
heel erg.
Kaytie, Costa en Falco leidden een tevreden
leven.
Als Costa de bal maar had.
Falco groeide boven Costa uit en moest heel hard zijn best
doen om het leiderschap over te nemen en te behouden. Soms ineens explodeerden
beide, volgde er een kort gevecht. Falco won op kracht, maar Costa bleef altijd
proberen om weer de baas te zijn.
Toch konden ze niet buiten elkaar.
De loopsheden verliepen turbulent. Zelfs badpakken werden
ingezet. Zonder gewenst resultaat.
Costa was best een mooie hond al was ze een halve Mechelaar.
Ze was het liefste buiten, in alle jaargetijden.
In de Coronatijd kwam ze in mijn leven. Falco ging helaas
veel te vroeg dood. Hier probeert ze in de heg mijn speeltje af te
pikken.
We konden het altijd heel goed met
elkaar vinden.
Ik liet haar gewoon razen. Ik heb toch een
dikke vacht.
Costa kon ook heel goed met de schapen van de Lemelerberg
overweg. Hielp wel eens met hoeden. Ze had geen agressie buiten de poort, ook
niet naar andere honden. Mensen vonden haar lief.
Zo als ze op straat hier lag, zo is ze ook op 10 juni 2025
gestorven.
Na de dood van Kaytie, een jaar geleden, is Costa niet meer de
oude geweest. Vijandinnen en kennelijk toch niet. Ze kreeg een dikke buik, was
haar wilde haren een beetje kwijt, werd kreupel en was niet meer te
redden.
Ik troost mij met de gedachte, dat ze een heel tevreden en
gelukkig leven heeft gehad en ook
Het beleid voeren hier op het terrein is een
hondenbaan.
Heb je alles netjes geregeld, dan gooit het klimaat
het weer in de war.
Overal gele blaadjes.
Ze
hebben het uiterlijk van wilde Geert. Die ziet inmiddels ook geel en niet alleen
door het klimaat.
Onze wallen houden de wind een beetje tegen. Die
onder de ogen van Schoof niet.
Zijn roedel ligt nu in fracties uiteen. Gek
eigenlijk, dat hij als beloning naar de koning mag. Er zijn er genoeg, die wat
laten vallen en geen hand van Willem krijgen.
De ratten hebben geen last van het klimaat. Ze
gedijen goed.
Aparte sport om overal gaten te maken. De hoeveelheid knagers is niet
beheersbaar.
We missen Kaytie. Tippel jaagt liever op frisbees.
En zwabbert ze kapot.
Geert heeft ook teveel gezwabberd. Dan
valt er wel eens wat om.
We kunnen niet meer naar de pomp lopen. Al wens je
dat.
Daar huizen nu bijen boven.
Misschien moeten we een honingbeer
invoeren.
Die mag van Trump nog de Verenigde Staten in. We
moeten dus haast maken of anders handelsbetrekkingen met de bijen
aangaan.
Ook zijn er vliegen. Die zitten vooral op bejaarde
neuzen.
Teken gebruiken mijn kop als landingsbaan. Ze kunnen beter
uitwijken naar Lelystad. Kunnen ze huishouden tussen de F35’s. Als ze maar geen
vakantievluchten over mijn kop laten gaan. Alle teken in een AZC. Dat zou de
oplossing zijn. Niet te veel spreiden. Ze mogen van mij naar de pomp lopen. Ik
broed nu op een hoofdlijnenakkoord.
Anderen hebben ook al gebroed. Er is hier geen woningnood. De
merels zitten gewoon in een hangplant.
Slakken zonder huis slijmen hier zonder schaamte
over de grond.
Die zijn de tijd ver
vooruit. Geen huis, geen kleren, gewoon alles laten gaan. Mooi toch, dat ze geen
rioolbelasting hoeven te betalen. Hoeft er ook geen minister meer gezocht te
worden om onderkomens te bouwen. En geen
loodgieters te hoeven opgeleid om de boel te ontstoppen. Luchtjes hangen toch
nooit lang.
Dat is soms jammer. Dit luchtje is nog vers. Tippel is beter
in het omleggen van een paard dan van een boom.
Hij kan zijn ogen wel sluiten voor alle problemen, maar soms
moet er toch echt iets worden opgelost. Als hij nou eens begint om minister te
worden van Volksgezondheid en Welzijn op de Berghoeve. En start met de asiel en
migratie van de ratten. En de infrastructuur aanpast. De ratten snijden je het
pad vaak af. Spoor aanleggen heeft geen zin. Dan wordt er niet op tijd
gereden.
Ik heb al met Tippel overleg gevoerd.
Goed bekgevochten.
We hebben nogal over elkaar heen gebuiteld.
Je kunt wel kwaad wegbenen voor alles,
maar zonder compromis hou je geen vrienden.
Na wat schermutselingen
liepen we gewoon samen weer dezelfde kant op.
Regeren is nu eenmaal vooruitzien en de vaart er in
houden.
Straks vliegen de jonge vogels uit de
bloempot.
Ik hoop, dat ze erg veel honger hebben en veel
teken, bijen en vliegen gaan vangen.
Je moet wat doen voor de kost.
In ruil voor mijn beleid krijg ik straks weer lekker te
eten.
