Er zijn achtennegentigmiljoen kippen in Nederland
en waarom zit dan juist die ene kip hier in het hok iedere ochtend naar mij te
kijken, alsof ze Prigoazijn heet.
Ze voert hier foeterend de
gelederen aan, alsof ze zware criminelen in bedwang moet houden, maar dat zijn
zeer gemoedelijke wezentjes, die alleen iets te duchten hebben van hoog zittende
duiven, die soms welgemikt, als ware zij drones, hun lading lossen.
Met precisie en geoefend oog zoeken
zij een slachtoffer uit, afweergeschut niet vrezend.
Soms wordt hierbij eerst
grondinspectie uitgevoerd. Toch wordt er niet veel op de spitskool gedreven. Die
eten ze gewoon op. Het hectische gedoe heeft er wel toe geleid, dat de kippen
aan de loopgravenband kuilen aan het maken zijn.
De parelhoenders kijken een hoop lawaai makend toe.
Zij hebben echter het recht van demonstratie volgens de vogelgrondwet en
blokkeren soms de deur van het nachthok, zodat een kip te lang met haar ei in de
tunnel blijft zitten. Ik krijg er een overheidsopvangaardbevingsgevoel
bij.
De kikkers kwaken als
parlementariërs. Bij oververhitting zwemmen ze een rondje in de vijver, iets dat
ik ook in Den Haag zou aanbevelen. De hofvijver ligt daar immers voor de deur.
Hier heb je echt het natuurinclusief gevoel: veel lust, helaas ook last en dat
is best lastig.
Uit frustratie leg ik Costa af en
toe plat, al is het uitzicht niet zo zeer lustopwekkend.
Gelukkig ben ik nog niet zo oud,
dat ik over zandzakken struikel.
Je kunt bij ouderdomskwalen beter
verder gaan in het leven als slak. Goed plakken aan stoelen en in fotoboeken en
je komt de dag veilig door. Dan ben je een zogenaamd dubbeldoeoudje
geworden.
Ik heb inmiddels aan Jumbo
het vrij gekomen sponsorgeld gevraagd om met Costa op het bospad te gaan racen.
Een paar hondensneakertjes en helmen met opdruk vormen geen
bezwaar.
Costa is het niet met mij eens. Ze vindt mij vaak
te vermoeiend en wil geen influencer worden.
Ook in huis ga ik, volgens haar,
te lang door met energie opslurpend gedrag. Misschien kan Jumbo een zonnepaneel
op haar helm monteren.
Afkussen heeft na
meningsverschillen geen zin. Ze blijft dan een bek vertonen, alsof lipfillers op
de verkeerde plekken zijn aangebracht.
Na gespeel drink ik de hele waterbak leeg, als die tenminste vers
gevuld is. Ik ben er dan vroeg bij, want ik vertrouw die twee namaak broeders
niet. Made in China misschien en voorzien van kunstmatige intelligentie door KI.
Ik krijg er een soort complotgevoel van.
Na de brandstofvoorziening lig ik
het liefst met Costa bij te trekken in de stikstof. Als ik oud ben en euthanasie
wil in een Sarco Pod, dat is zo’n ding waar je in gaat liggen en op een rode
knop drukt voor stikstoftoevoer om je wat sneller te melden bij Petrus, ben ik
bang voor een opgelopen stikstofimmuniteit en dat die Pod dan niet gaat werken.
Als ik er aan denk, dan overvalt mij een niet opwekkend Frans Timmermans
gevoel.
We zijn inmiddels van de zure
regen af, maar innerlijk aan het verzuren door bombardementen van zware
berichten over gebrek aan bio-diversiteit, toenemende verhuftering,
(daarom bewaken Kaytie en ik het
terrein, want wat moet je),
aanzwellende eiken- en berkenallergie, (dat wordt wat hier met al die bomen op het bospad),
groeiende instroom asielzoekers, (die twee waren hier ook opeens
vanmorgen zo te zien nog niet veilig geland),
en oprukkende massazaaddonoren,
Hoe kom ik hier nog aan de bak
zonder Jonathan te heten.
Maar wat ik het ergste vind is de maatregel
om hertenkampen te verbieden. We hebben Vadertje Staat al verloren, worden
overspoeld met dwangberichten, oorlogsgeweld dreigt en wat doet de overheid: ze
nemen ons het bambi-gevoel af.
Ik heb geprobeerd Adema via de lucht te bereiken. Nu maar hopen, dat
het tij keert.
Zo niet dan hebben we met z’n allen hier besloten
Hikikomori te gaan. Klinkt deftig en is Japans voor vrijwillige opsluiting.
Omdat er dan toch buiten het terrein niets meer om te knuffelen is.
