Na de dood van Falco, de wolfhond, kwam
Riffer op 25 juli 2021 in ons leven.
Een aandoenlijke pup van 8 weken.
Zijn moeder had zijn broertjes en zusters geworpen
zonder dat de eigenaar wist, dat ze drachtig was.
Niet een start, die je wenst.
Riffer werd eerst Binkey genoemd, maar die naam
paste niet bij hem.
Hij was rustig, gehoorzaam, maakte niks kapot,
sliep ‘s nachts zonder kabaal te maken: een heel makkelijke hond.
Hij at en dronk goed. Er was echter één zorg: hij had rare
pukkeltjes op zijn borst en krabde zich een ongeluk.
Met 6 weken was hij gevaccineerd èn ontwormd èn
behandeld tegen vlooien en teken. Het vermoeden was, dat alles tegelijk teveel
voor zijn lijfje was geweest.
Het karakter was zacht en lief in
tegenstelling tot zijn bek: hij kon vanaf dag één heel hard blaffen bij vermeend
onraad.
Met de andere twee honden kon hij goed overweg, al gaf Kaytie
hem wel eens het nakijken.
Costa voedde hem op, voor zover nodig,
dominant op. Haar wil was wet en hem maakte het niet uit.
Met Kaytie ging hij zeer gemoedelijk de strijd aan, zonder
zich ècht druk te maken.
De strijd tegen het krabben ging nagenoeg zijn hele leven met
wisselend succes door.
Al vroeg had hij de schoonheid niet alleen in zich maar ook
van buiten.
En ook het andere buiten was voor hem mooi.
Hij kreeg een volle vacht en
droogde goed op.
Het eerste gemis
was het overlijden van Kaytie.
Opvolger Tippeltje bracht voor hem weer roering in de
tent.
Al liep Tippel vaak over hem heen.
Toen overleed Costa, zijn houvast.
Riffer werd slomer. Eerst werd gedacht aan
verdriet.
