Zo lig ik te dweilen met
Tippel in het natte gras,
zo ligt-ie te koelen onder de
airco.
We hebben de bloemetjes dan al buiten gezet.
Bij het hete weer is het ‘s avonds wat
minder plakkerig. Bankhangen wordt dan op de bank staan, al geeft dat weinig
rente. We hebben gelukkig weinig te makken en daardoor minder om ons zorgen over
te maken. De zorgen zijn voor het vrouwtje.
De wereld is toch in nevelen gehuld. Zet soms een streep door
onze plannen.
En dan zijn er opeens
toch wat lichtpuntjes.
Twee spelende reetjes in
ons achterland.
Tippel wacht elke dag in spanning af, wat er hier gaat
gebeuren.
Misschien treedt Orgel
Joke wel op. Om blij van te worden. Eindelijk leeftijdserkenning. In de politiek
tiert die welig, maar in het dagelijks leven worden de oudjes hevig
bedreigd. Een rolstoel-rollator beweging moet gauw in gang gezet worden,
zij het dat dàt wat langzamer gaat, want anders sterft alles eerder uit. Stel je
voor, dat Orgel Joke in de kist van Hans Klok wordt doorboord en dan geen
medische hulp meer mag krijgen.
Zonder mijn oude bazin, door
de bank genomen, zal er ook geen oranje-cross meer
zijn.
Moet ik misschien die Matcha Alexia om
hulp gaan vragen, want smaken verschillen.
Als Tippel zo door blijft gaan met zijn PFAS-schijf kan hij
wellicht 25.000 euro claimen wegens beroepsziekte. Ik vind het namelijk een ziekte,
als je steeds een beroep doet op oranje, zeker als ze twee maanden met vakantie
zijn.
Ik ben van plan Tippel wat beter te beschermen. Misschien
moet onze bazin ook worden aangepakt voor ‘moderne hondenarbeid’. Bloggen is ook
vloggen, al worden we niet voor geld vermarkt. Straks worden mijn haren ook kort
geknipt net als bij Zes Lava.
Zolang hier de pony niet wordt
doodmishandeld,
de omgeving goed wordt bijgehouden,
de luchten te harden zijn
en de boel goed groen
blijft
kan het me geen barst schelen, dat ik,
weer of geen weer, voor het blog wordt gezet.
Ik ben vandaag in ruste. Heb helemaal geen zin om
wat te doen. Het is warm, mijn vacht is dik en het is vakantietijd.
Daar is mijn jonge vriend het niet mee
eens.
Die wenst actie. Daarom lig ik nu met een frisbee
op mijn rug.
Ik heb Tippel verteld, dat zelfs de haan ligt en de
kippen in het leghok liggen te leggen.
Maar meneer moet zo nodig een merel wegstaren om er
vervolgens achteraan te vliegen.
Ik vermoed, dat hij ook de duiven in formatie heeft
gezet. In linie voor de vrede. Ze maken in ieder geval minder lawaai dan die
nieuwe straaljagers. Droontjes eronder en droppen maar.
Gelukkig hebben ze geen anaalklieren. Die geven bij
angst nogal wat stank af. Als iedereen die in deze tijd zou hebben wordt het
huidige klimaatprobleem enigszins overruled. Als vredesduiven op missie broekjes
aan zouden hebben doen ze het er vast in. Ik denk, dat ik bij oorlog ook wat
vaker zal moeten.
De tuinman heeft in ieder geval een V-teken
gemaakt. Alle beetjes helpen. Je kunt die duiven niet alleen laten
ploeteren.
Of er ooit vrede in de bol van dwaze wereldleiders slaat is
niet te verwachten. Een beetje betonrot zou welkom zijn.
Intussen legt Tippel weer een frisbee op me. Alsof hij mijn
gedachten leest en de rust wil keren. Toch maar eens overwegen om parkeergeld te
vragen.
Tippel heeft nog een lange weg te gaan eer hij oud op een
bankje kan zitten.
Kijk je verbaasd rond hoe alles in de fik staat en tegen je
gevel wordt gegooid.
Dit noemen ze trouwens doemdenken. Krijg je stress van. Ben
je net een varken in een hete veewagen.
Ik ben toch maar opgestaan om te gaan spelen. Tippel
heeft in zijn bek vaak een rubberen frisbee, maar in zijn kop een
harde schijf.
Hij ging vlakbij mij zitten poepen, leegde uit protest extra
zijn anaalkieren en toen moest ik wel.
Als zelfs een duif zijn pad door ons rozenlaantje gaat wat
heb ik dan eigenlijk te klagen.
Mijn garage is vol met gedachten. Ik denk daarom niet, dat ik
parkeergeld aan Tippel ga vragen.
De avondzon schijnt straks weer, de reeën komen weer achter
het huis en de roofvogels doen hun best weer om de ratten te vangen. Alles in
vrede, alles in rust.
