Ik voelde me vrij. Toen ik hoorde, dat 2000
kilometer verderop mijn soortgenoten in schuilkelders moeten zitten, werd ik
heel boos en ook een beetje bang.
“Kom”, zei ik tegen Costa en Kaytie. “Wij gaan
oefenen om ons te verdedigen, voor als die Russische honden gaan
komen.”
Ik stelde voor om het kippenhok tijdelijk als vijandig te
beschouwen.
Ondanks de aanwezigheid van de vredesduiven, maar die konden
altijd later nog ingezet worden.
Al sluipend observeerde ik de vijanden als ware zij lekkere in
olie gefrituurde hapjes.
Ik richtte mij speciaal op Poetin. Kon ik hem maar
verschalken, maar hij werd omringd door oligarchische vriendjes.
Bovendien zou ik geen ei meer krijgen, als ik alles
vleugellam zou leggen.
Costa bekeek me vanaf een
afstand. Ze leek een beetje NAVO (Normaal Al Voorzichtig
Opererend).
Ik probeerde de pony’s dan maar in mijn vreemdelingenlegioen
te krijgen, maar de grens was dicht.
Dan toch maar geprobeerd Costa te activeren.
Met een omsingelende beweging dwong ik haar tot
oefengevechtsmateriaal.
Ik viel dapper aan.
Ze ging gelijk uitnodigend op haar rug liggen.
En lachte me daarna volop uit. Dat werkte heel ontwapenend.
Zou Zelensky dat ook niet lachend kunnen doen, vroeg ik mij af.
Toen heb ik haar maar gefouilleerd. Niet echt een
oorlogshandeling, maar wel grensoverschrijdend.
Ik ben er berustend bij gaan liggen. Er viel met haar niets te
beginnen.
Kaytie was intussen wel met iets bezig, hoorde ik.
Ik besloot uit veiligheid vanachter de stelling tot scherpe
observatie over te gaan.
Ze was een schuttersputje aan het graven.
Toen ik hoorde, dat er misschien een ISS-satelliet op de aarde
zou neerkomen, heb ik de kliko’s maar alvast klaar gezet en Kaytie gewaarschuwd,
dat een schuttersputje niet voldeed om de klap op te vangen.
Daarna ben ik met Costa vrolijk gaan rennen zolang het nog
kon. Zolang er leven is, is er hoop.
Ik heb inmiddels Dy naar Belarus
gestuurd. Misschien kan ze daar nog iets betekenen. Lukt het niet, heb ik haar
gezegd, dan kan ze altijd nog de Russen op de koppen kakken.
Do blijft wel eenzaam achter. Ik heb hem verzekerd, dat hij in
plaats van Rusland naar het Songfestival mag. Hij koert goed. Vreemde acts doen
het daar prima.
Eergisteravond dacht ik, dat Rusland de aanval had
geopend. Toen ik voor mijn laatste rondje naar buiten moest (ze hebben hier niet
eens een hondenbak voor noodgevallen, als er tanks gaan rond rijden) had ik
behoefte aan coupe Spaniël: hangoren.
Het gebulder was enorm met al die bomen op en langs
het terrein. Het was moeilijk piesen in rechte lijn.
Op een ruig moment heb ik mijn kop maar in de
planten geduwd.
Ik was blij, dat ik mijn poot nog niet optil. Had
ik vast gekanteld op het pad gelegen. Mijn kapsel vertoonde opeens wel erg veel
kruinen.
De nacht was onstuimig.
Gisterochtend heb ik, dat
doe ik nooit, want ik ben een ware mafkees, om half 8 een seintje gegeven, dat
de wekker moest aflopen. Mijn grote boodschap, bedoeld voor de avond daarvoor,
wenste een snelle aflevering.
De bazin gehoorzaamde, dat kan dus ook zonder
cursus. Ze was ontzettend nieuwsgierig, hoe de wereld er uit zag.
Ik miste gelijk iets op mijn territorium en zette
het op een blaffen. Dat kan ik goed, als de strot van een veilingmeester op de
visafslag.
Villa Alie bleek gebombardeerd.
Het geitenpaleis van weleer was
onthoofd.
Mijn benauwde achterste moest maar even wachten. Ik
ben onmiddellijk een heel stuk om de wei gerend voor beter zicht.
Wat een schok. Daar hing het dak dus, Zo raak je wel gas
kwijt.
Poetin zat er vast achter.
Of was het een staaltje mislukt paalgooien vanuit
Beijing.
Dan was dat wel heel erg knullig gedaan.
Het kon natuurlijk ook een ordinaire BN-er zijn geweest met knokploeg.
Overal lagen stokken.
En gedropt Lariksfruit.
Er moest direct geruimd worden.
Zelfs de hondenbegraafplaats was niet
ontzien.
De bazin zette groot materieel in. Ze vulde takje voor takje
de bakken en als ze dan een bergje had, trok ik de onderste tak eruit om de boel
wat beter te laten zakken. Alleen werd het bergje dan ook kleiner. Ik mocht niet
meer mee doen.
Wat doe je dan. Politiek correct wegkijken. Je kijkt quasi de
andere kant op en wacht op het juiste moment om weer te mikado-en.
Enfin, vanochtend weer regen.
Villa Alie is ontleed.
In reepjes.
Haar kapsel ligt in de kruiwagen.
Begrijpen doe ik deze wereld niet. Wat de één bouwt, breekt
de ander weer af.
Ik heb er samen met Kaytie maar wat op gedronken.
Ook op de volgende storm.
Het voorjaar dient zich aan. Voor alle arme oudjes, die het
koud hebben door de Poetin-opslag hoop ik, dat de lente ons weer warmte
brengt.
En vrede, al heb ik daar een zwaar hoofd in.
Heet adempje, liefdevol toe gewalmd door
Riffertje.
Vanochtend kreeg ik een pluche beest, dat kennelijk
flink bij de neus was genomen. Ik besloot gelijk te informeren of ik wat had
misdaan.
Bij het informatieloket voor puberale honden
vertelden ze mij, dat in de 3e eeuw na Christus in Rome een priester had
geleefd, die Valentinus heette en die zich uit de naad werkte om het iedereen
naar de zin te maken.
De naam van de priester wordt al eeuwenlang
misbruikt om aan een ander te laten weten, dat er heimelijke gevoelens
gekoesterd worden.
Nooit geweten, dat Costa die voor mij had. Ze is nogal
luidruchtig in het overbrengen van het één en het ander.
Nadat ze er zelf eerst een poot vanaf had gesloopt mocht ik
meehelpen om het beest uit de naad te werken.
Het was beter geweest om tussen ons een tafel van zes meter te
zetten.
Nu begon direct het geweld.
Er werd door Madam Poetin nogal op de man gespeeld.
Kaytie gedroeg zich als het Westen in haar veilige bubbel. Ze
lag strak toe te kijken.
Na heel veel sjorren, trekken, happen had ik in ieder geval de
naad goed los.
Op het slagveld lagen her en der de netjes verwijderde
lichaamsdelen.
Het was achteraf de bedoeling geweest om in de buik
van die rooie hond te bijten, opdat er een zacht Biden stemmetje riep: “I love
you!”
Helaas hadden we het te druk met slopen om ook maar
iets van die boodschap te horen.
Als aandenken heb ik nog een oor. Misschien kan die nog
ergens aangenaaid worden.
Volgens de bazin hebben wij ons niet correct
gedragen. Er was, volgens haar, duidelijk een grens overschreden. Ik hoop niet,
dat ze Costa voortaan Glennis gaat noemen en mij Linke Kleine.
We hebben alleen maar willen kijken, hoe die
mazelenhond van binnen eruit zag. In de toekomst een kaartje met Valentijn naar
ons sturen lijkt me veiliger.
Zal Biden Poetin nog een kaartje hebben gestuurd?
Een rood-witte tank is misschien ook een idee.
Wij vermaken ons nu met het oor. Costa probeert hem steeds aan
mij te plakken. Het is volgens haar Verisure om beter te horen.
Ik wacht nu op het rustige moment, dat haar
brandstof op is. Ze mag van mij naar de pomp, zolang daar nog wat te halen
valt.
Vandaag viel er veel water op me neer. Omdat het
aan eigen waarnemingszin bij de bazin waarschijnlijk deels ontbreekt, heeft ze
een stuk plastic in de tuin gezet, waar ik helaas vanaf moet blijven en
waar zij ‘s morgens naar kijkt, als ze ‘s nachts wat op het dak heeft
horen vallen.
Geheel overbodige informatie. Wat geweest is, is geweest. Ik
kan zelf wel zien of er water op de grond ligt. Als Tata Steel grafiet op je pad
gooit, krijg je zwarte poten. Dat hoef je echt niet te gaan meten. Wordt het pad
niet lichter door.
Oma Kaytie en ik waren bijzonder blij met de door de natuur
geboden mogelijkheid om door de plassen te daveren. We kregen gelijk schone
poten.
Jammer, dat de plassen zo snel door de stenen
zakken. In Marokko zijn ze goed in opgraven. Zelf zie ik er niet zo’n groot gat
in. De koning maar eens bellen.
Met oma Kaytie is trouwens wat vreemds aan de hand. Ze wil
niet meer naar buiten zonder een piepbeestje. De bazin moet die in haar zak doen
en dan loopt Kaytie heel graag mee. Alsof ze examen
doet.
Kaytie wil alleen in haar bench eten, omdat ze haar roze
piepvogel niet in de steek wil laten en ik er niet bij mag.
Kaytie is een beetje getikt. Ze denkt, dat het benauwd
kijkende rubbertje haar puppy is.
Ik zou ook zo benauwd kijken, als ik geen kant meer
op kon. Mijn bazin noemt de toestand van Kaytie schijndracht. Ik heb begrepen,
dat ik straks ook puppy’s kan maken. Het schijnt modern te zijn om een veel
jongere man te nemen.
Ik zou niet weten, hoe ik dat moet gaan aanpakken en ik wil
ook geen roze nakomelingen.
Misschien moet ik een cursusje gaan volgen.
Familieopstellingen bijvoorbeeld. Of zak es effe door. Het middenstuk hoeft er
in ieder geval bij mij niet uit. Kaytie kan zo onder mij door. Als ze uit een
steenrijke familie was gekomen, was ik waarschijnlijk wel uit elkaar gehaald.
Voor rijke mensen is niets hoog genoeg.
Ik heb er wel een zwaar hoofd in.
Kaytie wil voorlopig door al dat gedoe niet met mij spelen. Ik
ben waarschijnlijk niet Olympisch genoeg. Ze wil maar één ding: naar huis.
Met pup. Nep uit China. Straks wordt ze nog slachtoffer van
Cybercrime. Of een virusje.
Voorlopig regent het nog.
Je kunt het klimaat wel willen regelen, maar de
natuur bepaalt.
Zielig voor Falco, dat al dat water zakt. Zijn graf wordt ook
nat.
Door hem loop ik nu hier. Hij zal het ook niet
droog houden.
Onprettig idee, dat ik ook een keer een graf
krijg.
Ik zorg wel, dat ik geen groen vinkje heb. Mag ik
er niet in. Moet ik toch die petitie van Mona maar niet
ondertekenen.
