Vervolgens lopen we deze donderdag, 1 december 2011, naar de andere kant van het hoofdgebouw. Lieve Vrouw vraagt zich af wie zich allemaal nog  bij ons zullen voegen. Tja, we zouden met een groep zijn! Tenminste... maar dat is een andere Reis. Hmm, dit staat al in 'Het Verhaal van de Steen'.

Ondertussen is de zon ondergegaan. We wandelen door naar de Hezelburcht waar ik haar de totaal verwaarloosde vijver laat zien. Terwijl Lieve Vrouw bij de grote spar gaat staan, zit ik bij de vijver op de witmarmeren steen die onder de spar ligt. 

Ik sluit mijn ogen en gun mezelf twintig Ademteugen. Dan zie ik een Grote Bol, het lijken open dooreengeweven droge bruine Doorntakken. Een donkere Wand torent erachter omhoog en daar bovenop zie ik van opzij een Witte Figuur.

"Ik kan niet zo goed zien wie daar staat."

Het is alsof ik voor het Beeld gedraaid wordt: Rio de Janeiro? Het grote witte Jezusbeeld met de handen wijd opzij geheven in een half zegenend, half uitnodigend Gebaar? Ja, het lijkt er wel op.

Ik open mijn ogen, Lieve Vrouw zegt  verbaasd: "Ik was even helemaal weg... ze lopen nog steeds daarboven, he?"

Tja, ik kan enkel bevestigend knikken.

"Als de Poort geopend wordt, zodat wij bij God kunnen komen, kan God dan gemakkelijker bij ons komen... in ons Hart?"

Haar vraag / idee klinkt me logisch in de oren. Blijkbaar ervaart Lieve Vrouw nu een Opener Verbinding met het Goddelijke.

Ik vertel over mijn Ervaring: "Wat zou Janeiro betekenen?"

"Het past wel bij 'het Woord'," zegt Lieve Vrouw.

"Hoezo?" vraag ik. Waar heeft ze het over? Lieve Vrouw lijkt van onderwerp te wisselen. Heeft ze het over het Sleutelwoord 'Jahweh'?

"Het Evangelie van Johannes uit de Kerk," antwoordt Lieve Vrouw.

Hoe luidt die tekst precies? 

Warrior Iadied

Staand naast Lieve Vrouw, die nog op de stomp van de conifeer zit, vertel ik over mijn Ervaringen en dus ook over het Sleutelwoord 'Jahweh': "Blijkbaar hadden de Overledenen in het Heelal 'het Woord' nog harder nodig dan de mensen op Aarde die WEDERWAARDIGHEDEN kunnen lezen."

Lieve Vrouw kijkt verrast op, ze realiseert zich dat zij het Sleutelwoord nu al kent. Hmm, Rozen-Maria zei: "Vertel het de Mensen." Blijkbaar moest ik niet dralen.

Open vertel ik haar: "Dat ze daar nog waren, verbaasde me, tenslotte heeft Lucifer al een tijd geleden Excuses aangeboden aan God: Thy Will Be Done."

Het dringt meer en meer tot me door dat 'de Overledenen' grote groepen mensen waren die op Aarde tot het doen van kwade daden verleid waren, en die zich daardoor onder de Duivel geplaatst hadden en na hun Dood in zijn Kuil verbleven en letterlijk niet verder konden. 

Hmm, doordat Lucifer zich weer tot God gewend had, en zich onder Hem geplaatst had, konden ze in principe reeds de Hemel in, maar ze kenden het Sleutelwoord niet! Diep in mezelf vraag ik me af: 'Wie was ik daar? Ik was zo groot.'

Hmm, misschien is het goed om over meer Oude Reizen in WEDERWAARDIGHEDEN te verhalen.

Lieve Vrouw en ik bespreken het delen van de gebeurtenissen en onze Ervaringen met anderen. "Kan dat?" vraagt Lieve Vrouw. 

"Ons zorgen maken, heeft volgens mij weinig zin, volgens mij kunnen we onze energie beter steken in 'gewoon rustig ademhalen'. De Tijden zijn al even terug veranderd. Misschien verwachten mensen een Volmaakt Iemand om hen de Nieuwe Tijd te brengen, maar zo is het niet. Wij-Mensen zijn allen perfect; naar Gods Evenbeeld geschapen, en we maken allemaal fouten. Enkel God en Godin zijn volmaakt. De Grote Veranderingen zijn al doorgevoerd, en erover vertellen hoeft niet te betekenen dat we gehoord worden; veel mensen zijn bezig met hun eigen ei. Het gaat niet om ons. Onze taak lijkt me om elkaar onder alle omstandigheden te herinneren aan het allereerste Verzoek: Gewoon rustig ademhalen."

Samen wandelen we naar de vijver en het Heilig Hartbeeld. Lieve Vrouw is geïnteresseerd in de tekst die op de sokkel staat: 'H. HART VAN JEZUS, BRON VAN ALLE VERTROOSTING, ONTFERM U OVER ONS'.

Een mooi gebed. Ik vertel over het zegenende beschermende gebaar van de hand van het Heilig Hartbeeld. Over het feit dat de priesters van de Oosters-orthodoxe Kerk met hun vingers de letters IC XC vormen als ze iemand of iets zegenen. 

Warrior Iadied

Wat een verrassing destijds Panter te zijn. Na de Reis bekijk ik 's avonds het boek 'Symbolen van de Inka, Maya en Azteken' van Heike Owusu. Ik weet niet zoveel van de Indianen van Midden-Amerika, maar ik weet dat in dit boek afbeeldingen van hun tekeningen staan. Tot mijn verrassing lijken de gebeeldhouwde figuren die ik-Panter gezien heb sterk op het naamtekens van heersers van Yaxchilán: Schild-Jaguar en zijn zoon Vogel- Jaguar. Hmm, bijzonder coherent panter en jaguar.

Als ik op internet zoek naar de plaats Yaxchilán kom ik op de grens van Mexico en Guatemala terecht. Bij de Usumacinta-rivier, 185 kilometer van Palenque. Het is een oude Mayastad van zieners en machtige koninginnen, die daar leefden tussen 200 en 900 na Christus. De piramidetempel aldaar kent inderdaad terrassen.

In een beschrijving staat dat magie en ceremonie er in de lucht hangen. De tempel met haar terassen zit vol afbeeldingen. Op deze afbeelding gaan onder andere vrouwen voor in rituelen. Een heel bijzonder gegeven, ook voor de Maya-cultuur. De vrouwen laten bloed vloeien, een soort aderlating, om te komen tot visioenen. Hmm, dan drum ik liever. Verder zoekend tref ik een boek: A Forest of Kings, The Untold Story of The Ancient Maya. Het is geschreven door Linda Schele en David Freidel. Geïntrigeerd bestel ik dit boek.  

Op internet ontdek ik ook een foto van hutten in Yaxchilán. De vorm klopt, de muren zijn niet van leem, maar van houten planken. Op de foto ziet het er ietwat te modern uit.  Toch…WAAUW.

Ik leer dat Yaxchilán ‘Plaats van de Groene Steen’ betekent. Geweldig, want op vrijdag 7 maart 2003 vond ik op het strand van Phaselis in Lycië (Turkije) een groene steen, die ik mee naar huis heb genomen! Hmm, ga ik dit verhaal eerst vertellen??? Waar zal ik eigenlijk beginnen?

Enkele dagen na 26 maart 2003, de dag waarop ik ik-Panter werd, realiseer ik me dat de groene steen de Centrale Steen in het Medicijnwiel is. De Indianen van Yaxchilán gaven de Windrichtingen kleuren: noord is wit, oost is geel, zuid is rood, west is zwart en het centrum is groen. Juliette-Dansend Licht, de tweede Reiziger in 'Het Verhaal van de Steen' vertelt me dat in de groene steen uit Turkije een groot stuk jade zit. Voor de Maya is jade een levenssymbool, een steen met magische krachten vereerd om haar schoonheid. Hmm, de Ervaringen uit mijn Reis voelen aan als uitnodiging om echt naar Yaxchilán te gaan.

Door de trillingen van de drum verscherpt het bewustzijn: het wordt creatiever. Studenten en vrienden komen om te reizen, dat wil zeggen om op Reis te gaan in de Andere Werelden. De eerste opdracht luidt: Zoek je Krachtdier.

Degenen die reizen, gaan op Reis met een Vraag. Deze Vragen worden van tevoren gezamenlijk besproken, met name om ze te concretiseren. Nadat ik twintig minuten heb gedrumd, en de Reizigers dus gereisd hebben, worden de Reiservaringen besproken. 

Zelf werk / typ ik mijn Reiservaringen altijd uit. Vandaar dat ik de datum precies weet.

  Mijn vraag op die 26e maart 2003: Hoe en wat kan ik het beste zijn, om me te voelen en te zijn zoals vandaag (vroeg opgestaan, en heel ontspannen actief met heel veel verschillende zaken: ik-Thea kies zelf waarmee ik bezig ben), zodat ik ook in staat ben daadwerkelijk ‘Het Verhaal van de Steen’ te schrijven? 

Voordat ik ga drummen, roep ik altijd mijn Krachtdieren in de verschillende Richtingen (het Oosten, het Zuiden, het Westen, het Noorden, Boven, Beneden en in het Midden) aan en verzoek ik Hen om Bescherming, Begeleiding en Ondersteuning voor alle Aanwezigen tijdens het Reizen. 

Wat gebeurt er op 26 maart 2003? Als ik de Spirits aanroep zie ik tot mijn grote verrassing in het Westen een zwart-wit gevlekte Panter op me af komen. In het Noorden zie ik de Panter door het beeld van Lapland heen.
Op de een of andere manier sta ik hoog boven de Aarde. Als ik drum op 'dankbaar' zie ik Panter rechtsvoor op me afkomen. Hij springt omhoog en ik ervaar dat hij me naar de keel springt. Ik besef dat ik gegeten word, en dat dit betekent dat de kracht van Panter in mij overgaat.
Dan ervaar ik mezelf tegelijkertijd staand als Thea en lopend op vier poten als een Panter. Ik-Panter heb een enorm lange staart, die soepeltjes achter me aan beweegt. Ondertussen drum ik op 'Panter'. Ik merk dat ik-Panter een heel ontspannen soepele bek heb. Alles is soepel aan mij-Panter! Een heel lekker gevoel. 

Ik-Panter loop tussen hoge lianen en veel groen door. Ik-Panter zit in de jungle. Ik vraag me af waar... Boven mijn hoofd hoor ik-Panter papegaaien schreeuwen. Er zijn ook andere oerwoudgeluiden. Apen? Ik besluit dat het Zuid-Amerika is. Zijn daar gevlekte panters? Het is heerlijk zo soepel rond te struinen. Overal lianen, het is vochtig warm. Lekker loom. Onder mijn voeten zitten verrukkelijke kussentjes, het loopt zo lekker verend, alleen daarom al wil ik-Panter uren lopen. 

Ik-Panter kom bij een soort piramide... niet zo groot en enigszins overwoekerd. Ik-Panter kom tussen de lianen door en zie kleine groene boompjes en mos op de stenen. De piramide bestaat uit blauwig-grijze gladde steen. Of is het schaduw? Ik-Panter weet dat ik-Panter daarin een hol heb, maar ik-Panter ga er niet naar binnen. Het is er stil. Lianen hangen over de stenen. Er zijn figuren in gebeeldhouwd... aan de rechterkant een hoofd en links daarvan iets van een bloem of zo. Bekende indianenafbeeldingen. Ik vraag me af of het Quetzalcoatl is; de gevederde slang...

Dan loop ik weer door de jungle... een geur trekt me naar een soort dorp, kraalachtig. Er staan enkele lage hutten, een stuk of drie. Ronde hutten, met lage leemachtige grijze muren. Er zit een puntdak op: een dikke laag stro; rietachtig.
Vaag zit er een soort afscheiding om het gebied heen, een heel open hekwerk. De mensen zien mij niet, ik zit tussen de bladeren van het struikgewas en bespied ze. Op een open vuur staat een ronde ketel en daarin worden een soort grofvezelige knollen gekookt. ‘Cassave?' is wat ik me bedenk. Is dat zoetig?

Dan opeens zie ik-Panter dat meerdere mannen, met speren in de aanslag, in een driekwart cirkel om mij-Panter / voor mij-Panter staan. Zij doen niks en ik-Panter doe ook niks. In een flits of ik-Panter ben weg. Blijkbaar raakt een van de speren mij-Panter toch. Aan de binnenkant van mijn-Panter rechterachterpoot bloedt het, een krasstreep van zo'n dertig centimeter over de huid. Het doet geen pijn, maar het bloedt flink. Ik-Panter realiseer mij het gevaar: in de jungle moet je niet naar bloed geuren. Ik-Panter lik regelmatig langs mijn-Panter poot. Na korte tijd stopt het bloeden. Ik-Panter ben ver het oerwoud ingegaan. Hier is het rustig, enkel oerwoudgeluiden. Ik-Panter vlei me-Panter heerlijk op de grond. De zon schijnt tussen het bladerdek door en zonnevlekjes spelen over mijn lichaam. Ik-Panter schenk nog even aandacht aan de wond, maar die is dicht, het is goed zo. Volledig ontspannen lig ik-Panter daar.

Zo super ontspannen komt mijn Vraag terug: Hoe kan ik me het beste opstellen om me te voelen zoals vandaag, om zo te zijn? 
Er klinkt een Stem die zegt: Maak je niet druk. 
Ik realiseer me de waarheid daarvan in het leven van een Panter. Een Panter maakt zich niet druk. Ook besef ik dat alles op schema ligt, als ik 'Het Verhaal van de Steen' niet schrijf, zal een ander het wel doen. Als het tijd is dat er iets gebeurt op deze wereld dan zal het gebeuren. Het zijn allemaal ontspannende gedachten.

Een gegeven moment loop ik weer door de jungle. Ik-Panter realiseer me dat ik-Panter richting mijn kleintjes ga. Ik raak ervan in de war, ze hebben eten nodig, maar de panter heeft niks gevangen. In gedachten zie ik / ik-Panter twee kleintjes buiten spelen. Ze trekken met hun bekkies aan de kale ribben van een tamelijk groot dier. Wat is dat? Een rund? Die zijn er toch niet in de jungle. Wat voor dieren vang ik daar eigenlijk, daar in die jungle? Ik denk aan een karbouw, maar die zijn daar toch niet. In beeld verschijnt een grote miereneter, met een lang snuit. Eet ik miereneters?

Dan ben ik-Panter weer bij de piramidebouw met de terrassen. De maan schijnt, het lijkt wel volle maan. Geruisloos loop ik-Panter naar de ingang van mijn hol in de piramide. Het is een heel kleine ingang. Een vierkant, richting driehoek... aan de bovenkant wat smaller. 
Ik ben nog in de war, ik breng geen voedsel mee! 
Linksboven op de trappen van de piramide zijn mensen bezig. Ze doen een of ander dom ritueel... er is ook iemand met een drum, die heeft de piramide tot de top beklommen. Ik zie hem tegen de nachthemel afgetekend, in zijn linkerhand de drum als een grote schijf. Ach, die mensen, ze merken toch niet dat ik-Panter er ben, daarvoor ben ik te onzichtbaar en te geruisloos. 
Binnen komen de kleintjes op mij af en dan merk ik-Panter dat ik-Panter een heel slaphangende buik heb... met grote spenen, de melk drupt er al uit! De kleintjes drinken melk!
Twee kleine pantertjes zijn het, of drie? Ze hebben nog nauwelijks vlekken! 
Van binnen vraag ik me af of ik ze als panter af en toe voor de veiligheid naar een ander hol breng... volgens mij wel. 
Ik-Panter vlei me bij hen neer, het is rustig in het woud.

Een verrassend Verzoek van Rozen-Maria gisteren! 
Bij onze nadere kennismaking op 8 november 2011 in het Goffertpark had ik Lieve Vrouw al verteld over het feit dat ik wist hoe de Hemelpoort geopend kan worden. Op dat moment zei Lieve Vrouw: "Als jij geen doel hebt!" 

Tja, ik wilde toen helemaal niet met spiritualiteit bezig zijn; enkel nog gewoon een beetje leven in het hier en nu. Het spirituele had ik min of meer uit mijn leven gebannen, dat vond ik prima na beroerde ervaringen waarover ik hier niet wil uitweiden. Hoewel dat beroerde niet direct verband hield met het spirituele.

Waar ik de Wetenschap over de Hemelpoort heb opgedaan? Tijdens een vakantiereis eind 2003 begin 2004 in Guatemala. Ik ben toen ook even in Mexico geweest, maar de Kennis over het Openen van de Hemelpoort deed ik op bij de Maya's in Guatemala.

Waarom ik naar Guatemala ging? Nou dat was eerst niet eens de bedoeling. 

Ik vraag me af of het gemakkelijk te beschrijven zal zijn? Ben namelijk niet van plan het antwoord onmiddellijk cadeau te doen. Nee, stap voor stap ga ik vertellen over de weg hoe ik daar gekomen ben en hoe ik de sleutel ontdekt heb. Brr, ik wilde dit verhaal eigenlijk helemaal niet meer vertellen; zo chagrijnig ben ik geweest met betrekking tot het schrijven hierover. 

Ooit heb ik er namelijk een fotoboek van gemaakt. Dagen en dagen aan gewerkt. De foto's van en gebeurtenissen uit de vakantiereis plus de bijbehorende Ervaringen in de Andere Werelden. Op het moment dat ik het fotoboek probeer te verzenden naar de betreffende verwerker druk ik blijkbaar op een verkeerde knop: weg fotoboek. Nergens een kopie, helemaal niks te vinden op mijn computer.

Nou en later crashte mijn computer waardoor ik zo ongeveer alle digitaal gemaakte foto's van jaren kwijtraak, want de brander had het daarvoor al begeven, dus kopieën had ik niet. 
Verder heb ik jaren en jaren aan 'Het Verhaal van de Steen' gewerkt, maar dat boek heb ik op 21 september 2006 zelf uitgebracht bij Uitgeverij Gopher, en dat boek ligt dus niet in de boekhandel. Reclame werd er niet voor je gemaakt: taak voor jezelf!

Hmm, misschien is 'Het Verhaal van de Steen' wat te moeilijk. Eigenlijk zou ik dit boek nog eens moeten controleren, want bij de uitgeverij had een redacteur er van alles in veranderd en dat heb ik in enkele dagen proberen te wijzigen, maar...? Nou ja, frustratie genoeg.

Wat ik nog wel heb? Foto's in een foto-album, een reisverslag van de vakantie in Guatemala met mijn Reizen in de Andere Werelden aldaar, oude agenda's en stukken tekst die ik geschrapt heb voor 'Het Verhaal van de Steen'. Het zou moeten kunnen. De gebeurtenissen en Ervaringen vormen tezamen een magistraal web. 

Voor vandaag stop ik ermee. De hoogste tijd om enkel gewoon rustig adem te halen en Rozen-Maria ik ga aan Uw Verzoek voldoen!
Warrior Iadied

Penterman, Thea - Warrior (2006). Het Verhaal van de Steen. Utrecht: Uitgeverij Gopher.

Wel, Ivar Blad-weg had het dus over Rozen-Maria!

Als dit gegeven goed tot me doorgedrongen is, besluit ik opnieuw naar Dekkerswald te gaan. Op maandagnamiddag 27 november 2011, na vier uur 's middags, is het zover. Mijn werk zit erop en op mijn fiets ga ik weer naar Dekkerswald. Er is meer verkeer op de Nijmeegsebaan.

Op het terrein zet ik mijn fiets bij de ijzeren poort van de oude voortuin, ga naar binnen en wandel over het grind naar de andere kant; naar de groep coniferen waar Rozen-Maria verscheen. Daar aangekomen stoot ik met mijn hoofd tegen een tak. Een duif vliegt me bijna in het gezicht. 

Ik zet me neer op de stomp van een van de bomen, zet mijn tassen op de grond en luister even naar de geluiden van de omgeving: verkeersgeluid, het getjilp van vogels. De geluiden mogen er zijn. Boven me vliegen nog twee duiven weg. Ik besluit mezelf twintig ademhalingen te gunnen. Bij de achtste teug sluit ik mijn ogen.

Onmiddellijk is daar de beschermende, diepe Schaal. In het Midden zie ik een Verhoging. Het is geen borrelende Bron, maar lijkt een Berg Licht Zand. Om me op mijn Gemak te voelen, ga ik rustig door met het Bewust Ademhalen. 

Als de twintig Ademteugen gedaan zijn, zeg ik: "Goedemiddag, hier ben ik Thea-Warrior. Ivar Blad-weg, de Boogschutter, vertelde me dat U me wel weer wilde zien. Ik voel me enigszins verlegen, ben wat bedeesd om U weer te ontmoeten. Weet niet goed wat te doen." 

Indachtig wat ik zeg, bid ik een 'Weesgegroet': 

"Weesgegroet Maria,

Vol van Genade,

De Heer is met U,

Gij zijt de Gezegende onder de Vrouwen,

Gezegend is Jezus,

De Vrucht van Uw Schoot,

Heilige Maria, 

Moeder van God, 

Bid voor ons Zondaars,

Nu en in het Uur van onze Dood, 

Amen."

Dan zie ik Rozen-Maria op de Berg Licht Zand staan. Haar Mantel is een tint dieper Blauw. Prachtige, grote rozerode Rozen tegen haar Mantel aan. In Haar Armen draagt ze een Houten Kruis.

"Dag Thea-Warrior. Ben je daar!? Welkom."

Ik weet niet zo goed wat te zeggen, en zeg: "Ja Rozen-Maria... U draagt een Houten Kruis."

"Ja," zegt Ze, 'een Kruis, een Teken dat alles verder gaat en verder gaat; zich ontwikkelt."

Ik knik wat. Ondertussen zet Rozen-Maria het Kruis voor zich op de Heuvel. Het Kruis lijkt nu veel groter.

"Het is gemakkelijker praten met een Alf of een Boself dan met U."

Rozen-Maria glimlacht.

Onhandig, met mijn Gezicht naar de Grond gebogen, probeer ik te formuleren waar ik tegenaan loop: "Eh, ik ben veel op het Terrein geweest. Wist niet zo goed wat te doen, wat te ontdekken, eh, waar het Goed is, waar het mag eindigen, waar het de Bedoeling is dat het Ontdekken eindigt."

"Het is Goed. Vertrouw, vertrouw. Vertrouw, vertrouw," reageert Rozen-Maria.

Boven mijn Hoofd hoor ik de Duiven weer in de Takken neerstrijken.

Rozen-Maria kijkt me vriendelijk aan, buigt enigszins voorover en neemt het Kruis weer in haar Armen.

Tot mijn Verbazing is het ineens een Crucifix: Jezus hangt aan het Houten Kruis... in Koper.

"Uw Zoon, Jezus, stierf aan het Kruis voor de Mensen opdat de Zonden van de Mensen hen vergeven zouden zijn."

"Ja," reageert Rozen-Maria, "zodat de Mensen na hun Dood in de Hemel opgenomen kunnen worden."

Ik knik.

"En jij, Thea-Warrior, jij weet hoe ze de Hemelpoort kunnen openen."

Verbaasd kijk ik Haar aan.

"Vertel het de Mensen."

O... ineens weet ik dus hoe verder te gaan met WEDERWAARDIGHEDEN.

"Dank U wel," weet ik uit te brengen.

Ik kijk Haar aan; verwachtend dat Ze zal verdwijnen.

"Ga maar," zegt Ze, "ga maar, Ik blijf hier; Ik blijf hier voor de Mensen die Me willen ontmoeten, die Me wat willen vragen."

"O, dank U wel, zal ik dan maar gaan. Mag ik terugkomen? Met Vragen, eh, voor Steun?"

"Je kunt te Alle Tijden komen," glimlacht Rozen-Maria.

Onder de indruk open ik mijn ogen. Rustig ademend staar ik naar het centrale punt tussen de coniferengroep. 

Lieve Vrouw zei het al tegen me: "Als jij geen doel hebt!"  

Ik pak mijn tassen en sta op om weg te gaan. Om niet opnieuw tegen de tak aan te lopen, buk ik me. 

Dan klinkt de Stem van Rozen-Maria: "Je kunt het!"

"Ja... dank U Rozen-Maria, daaag... tot ziens."

Bij mezelf had ik bedacht dat ik over de gebeurtenissen en ervaringen van toen, van jaren terug, niet zou vertellen. Maar nu ga ik dus opnieuw een poging wagen de ervaringen te verwoorden: in WEDERWAARDIGHEDEN. Wel bij het begin beginnen.

Het loopt tegen vijven en schemert reeds. Als ik naar de poort loop, zie ik twee kraaien op de windwijzer van de toren van het hoofdgebouw zitten. Ik pak mijn camera. Tegen de tijd dat ik de camera ingesteld heb, zitten er drie kraaien. Ik hou van kraaien; Boodschappers van de Voorvaderen.

Het is stil in de tuin. Aan de andere kant van het hoofdgebouw komen mensen aan en gaan naar huis. Het is koud en als ik over de heuvels naar Nijmegen fiets, weet ik een ding zeker: wat houd ik van Nijmegen en haar omgeving.

Warrior Iadied

Even tijd om terug te blikken. Er is veel gebeurd. De boodschap 'gewoon rustig ademhalen' heb ik veel keren gekregen. Het is alsof ik super hardleers ben. Hmm, toch kan het niet vaak genoeg tegen me gezegd worden. Er hoeft maar iets uitdagends te gebeuren of een beetje spannend te zijn en ik ga mijn adem al teveel inhouden.

Natuurlijk heb ik opgezocht wat de namen Lennard en Leon betekenen. De betekenis van Lennard was enigszins verrassend. De naam hoort bij Leonhard. 'Hard' betekent 'sterk'. In het Germaans hoort het eerste deel van de naam mogelijk bij lewa- of liwi. De betekenis daarvan is: genadig. Dan zou Lennard dus betekenen: genadig sterk. 

Wat maak ik daar nu van? Iemand die degene die hij overwonnen heeft genade schenkt? In leven laat? 

In latere eeuwen, na de kerstening, werd het eerste deel van de naam waarschijnlijk verbonden met 'leeuw'. Hmm, voordien zouden de Germanen niet met leeuwen bekend zijn geweest. De betekenis van de naam Lennard wordt dan: sterk als een leeuw.

Leon is eenvoudiger; gewoon: leeuw. Ik vind dat het hoofd op de stam ook veel lijkt op een leeuwenkop... of moet ik leeuwenhoofd zeggen?

Tja, ik geloof dat ik dacht dat er een dieper doel achter de opdracht 'Ontdek Dekkerswald' zit. Misschien is dat wel zo, maar ik kan dit dieper doel niet zomaar achterhalen. De idee heeft onrust opgeleverd. Het 'ontdekken' is natuurlijk al een opdracht op zich. Het is net het oplichten van een dekbed om te zien wat er onder zit. 

Haha, frisse lucht onder het dekbed brengen ofwel een frisse kijk op de zaken en feiten. Bijzonder trouwens dat ik de afgelopen 37 jaar, zolang woon ik reeds in Nijmegen, niet eerder op Dekkerswald ben geweest.

Brr, het hoeft niet zo te zijn dat ik iets moet 'ontdekken' omdat er iets mis is. Het er-is-iets-mis-spoor ga ik volgen als ik me zorgen maak. Bijvoorbeeld om de grote boom die langs het westelijke zandpad staat (het pad evenwijdig aan de hekken van het Dekkerswaldterrein). Of als ik bedenk dat er voor Lennard en Leon Putleuner mogelijk geen plek is in Parc Dekkerswald. Volgens mij zou het goed zijn als ik dit negatieve 'vooronderstellen' en 'interpreteren' wat zou laten. Gewoon laten zijn wat is. 

Ondertussen heb ik op het web meerdere projectpresentaties van Parc Dekkerswald bestudeerd. Op een van de afbeeldingen trof ik de huidige moestuin aan als een groen wandelpark. Zelfs Lennard stond er, van bovenaf gezien, in weergegeven. Tja, het idee van Lieve Vrouw is mogelijk zo gek nog niet. Het wandelpark moet nog aangelegd worden en misschien is dit deel van het project nog niet aanbesteed. Iemand met zorg voor de bomen zou heel prettig zijn.

Me zorgen maken, kan ik trouwens goed. Lieve Vrouw noemde 'Lennard' haar boom en nu geneer ik me dat ik zomaar contact met hem ben gaan maken. Meer zoiets als 'mijn pop' en als je er dan mee wilt spelen, vraag je: "Vind je het goed?"

Nu zijn bomen natuurlijk van zichzelf, al kunnen ze de bescherming van mensen wel gebruiken, maar toch... open transparant communiceren is nog een kunst op zich: Sorry, Lieve Vrouw.

En natuurlijk, al ben ik niet van de protestgroepen (gewoon teveel onrust en met name teveel lawaai, want daar ben ik gevoelig voor) zo moeilijk is het niet een bordje op te hangen. 

Tekst: "Hallo ik ben Boself Lennard (Leon Putleuner). Ik kan me niet zo gemakkelijk verstaanbaar maken. Ik zou graag blijven staan in Parc Dekkerswald, graag samen met mijn put. Dank u wel, Boself Lennard (Leon Putleuner)." 

Als ik de tekst bij Leon Putleuner ophang, kan Lieve Vrouw dat doen bij haar boom 'Lennard'. Trouwens als iemand weet welke type boom Boself Lennard en Leon Putleuner zijn? Graag reageren.

Tja, en dan die bulderende Ivar Blad-weg. Wat een krachtige boom. Het is een eik, maar zijn naam heeft met de taxus (Iv) te maken. Van de buigzame takken van de taxus werden vroeger bogen gemaakt. Bogen om pijlen mee af te schieten. Ivar zou dus 'een boogschutter' genoemd kunnen worden. Tja, lanceerkracht genoeg. Hmm, ik heb trouwens wel iets met de taxus. Al heel mooie gebeurtenissen door meegemaakt. Misschien wel goed om daar een keer meer over te vertellen.

Hmm, toen Ivar Blad-weg naar Maria verwees, had hij het niet over het Mariabeeld in de Kapel, maar over Rozen-Maria. Tsjah, daar ervaar ik opeens schuchterheid; Maria is een belangrijke figuur in de katholieke religie! Dat mij een verschijning van Maria ten deel valt, en dat ik daarover op het web in WEDERWAARDIGHEDEN schrijf. Ja, dat is toch wat onwennig.

En dat IC XC NIKA is me nu ook bekend: Jezus Christus overwint. 

De overwinning die bedoeld wordt, is die van Jezus over de wereld, het lichaam, de duivel, over de zonde en de dood. Het overwinnen van het kwaad en van de kwade geesten was essentieel voor de missie van Jezus op Aarde. Mensen die kwaad doen, wel... daarvoor bestaan spijt, berouw, vergeving en verlossing.

Jezus overwon door het kruis, en in de katholieke kerk wordt het mysterie van de dood en wederopstanding van Jezus nog dagelijks gevierd in het Sacrament van de Heilige Eucharistie; in de verandering van bloed en wijn in het lichaam en de geest van Jezus.

En dan nog iets: er loopt een krachtige leylijn over Dekkerswald. Op voorhand: overal op de wereld lopen leylijnen, dus heel bijzonder is dit niet. Edoch, op Dekkerswald loopt een sterke vrouwelijke lijn. Op een dergelijke leylijn is het goed mogelijk om op specifieke plekken te ontspannen en ellende, verdriet, enz. los te laten.

Het had me al aan het denken gezet waarom het hoofdgebouw niet evenwijdig aan de Nijmeegsebaan is gebouwd. Op zich vrij logisch gezien de zonoriëntatie en mooi evenwijdig aan 'het ravijn', maar het hoofdgebouw staat ook evenwijdig aan de grote leylijn. Misschien loopt er ook een leylijn door het gebouw (de lange gang?). Moeilijk te bepalen met zoveel ruis in de omgeving.

Buiten loopt de leylijn door het pad grote roze tegels voor het Restaurant. In het verlengde daarvan loopt de leylijn richting het oosten langs de Kapel. Meidoorns flankeren het pad. De leylijn kruist de Sanatoriumlaan twee keer: aan de westkant gaat de lijn tussen de stenen poeren van de Hezelburcht door en aan de andere kant van de Kapel gaat de lijn over een bestaande weg naar het zuidoosten. Zeg maar richting de school voor speciaal onderwijs. Vlakbij die kruising staat een mooi beeld van een vrouw (een moeder?) die vermanend een 'onschuldig kijkende' jongen toespreekt. Op zijn rug houdt hij een bal. 

Warrior Iadied

Na mijn bezoek aan Ivar Blad-weg ga ik naar de Kapel. Er brandt licht, dit verrast me; ik dacht dat de Kapel op veel dagen gesloten zou zijn. Ik ga er niet rechtstreeks naar toe, maar wandel eerst nog naar de afgesloten directeurswoning 'Hezelburcht'. Hiervoor zou ik de Staatsloterij moeten winnen. Hoewel... ik ben tevreden met kleiner. Terwijl ik rondwandel, vliegen duiven op uit coniferen en taxussen. In de tuin ligt een verwaarloosde vijver. Onder een hoge spar ligt een witmarmeren steen. Sprookjesachtig.

In de Kapel steek ik kaarsen op om Maria te bedanken voor alle ontdekkingen. Het is er doodstil, enkel de verwarming zoemt. Twee bidstoeltjes nodigen uit te gaan zitten. Ik gun mezelf twintig ademhalingen. Dat is zo verrukkelijk. Niet dat ik mijn ademhaling verander, nee, ik gun mezelf bewust de ademteugen zoals ze zijn. Ik gun mezelf de levensruimte en levensenergie. Nou ja, in werkelijkheid ga ik er wel rustiger van ademhalen. Haha, gewoon rustig ademhalen, dat is de bedoeling.

Daarna wandel ik rond. Op het tabernakel staat IC XC NIKA. IC XC betekent Jezus Christus. Wat zou NIKA betekenen?

Op de tweede boog boven het altaar staat Maria afgebeeld. Ze staat naast het kruis waaraan Jezus hangt. Ze houdt haar armen wijd in een machteloos gebaar, alsof Ze zeggen wil: "Kijk nou toch, wat mensen doen."

Tja, soms is het zinloos je tegen mensen te verzetten. Als mensen bang en boos zijn, is er soms geen houden meer aan. En als ze hebberig zijn!? Hmm.

Aan de zijkant van het altaar staat een kruisbeeld waarop de symbolen (Krachten/Krachtdieren) van de vier Evangelisten zijn afgebeeld:

- De Adelaar voor Johannes.

- De Stier voor Lucas.

- De Leeuw voor Marcus.

- De Mens/Engel voor Mattheus.

Aan de andere kant van het altaar staat een orgel. Ik doe een poging een lied te spelen. Hmm, ik mag nog wel wat oefenen. Misschien is het helemaal niet de bedoeling op het orgel te spelen, maar ik doe het enkel uit dankbaarheid voor alle ontdekkingen die ik hier heb mogen doen. Op een tafel ligt een schrift opengeslagen. Ik schrijf er enkele zinnen in, zo ongeveer: 'Dank, en dat er plek mag zijn voor de bomen uit de moestuin in het Parc, en de zegen voor Dekkerswald!' 

De drie kaarsen branden sereen als ik de Kapel verlaat. 

Het is vreemd: de hele tijd niemand tegen te komen. Even later wandelen er toch twee allochtone vrouwen en een man op de weg. Een van de vrouwen loopt zichtbaar moeilijk. Ik fiets nog naar het zuidoosten, naar de Mgr. Terwindtschool, een school voor speciaal onderwijs. Verrassende omgeving; er staan uitgezaagde houten Rien-Poortvliet-kabouters. Leuk. Tegen vijven is het donker. Heb ik toch al die uren goed weer gehad!

Warrior Iadied

Het wordt al kouder als ik terugfiets naar Ivar Blad-weg. Mijn fiets zet ik in het rek bij het gebouw aan de andere kant van de weg. Het heet 'De Kentering' en er wordt aan gezondheidsmanagement gedaan. Interessant. Aan de overkant van de kruising staat 'Het Taborhuis' waar begeleiding wordt gegeven aan mensen met kanker.

Bij Ivar Blad-weg aangekomen, maak ik foto's van 'zijn ogen'. Het is maar een geintje, want ik voel veel respect voor de enorme eik: 'Zou die ene stam nu echt weg moeten? Hij hangt ietwat over de weg maar het mag geen naam hebben.'

Ik stap in Ivar Blad-weg en ga zitten op de Stomp: "Hallo Ivar Blad-weg, hier ben ik, Thea Warrior. Ik kom even praten."

Nauwelijks zit ik of ik voel hoe de Acht in mijn Bekkenbodem begint te bewegen. De Acht is eigenlijk om goed te gronden, maar nu is het of de Acht zich losmaakt en omhoog beweegt en mij met zich mee wil nemen.

"Nee, nee, Ivar, ik hoef niet te reizen. Ik hoef nergens naar toe."

Het helpt niet veel, eerst vlieg ik over een soort Paddenstoelen en dan vlieg ik al over Dekkerswald.

"Ivar, ik wil enkel even praten!"

"Oehoehoe, nergens naar toe?"

"Ik wil je nogmaals bedanken voor de Reis naar de Bovenwereld."

"Hoeoe."

Gelukkig ik zit weer.

"Weet je dat ze de ene Stam willen afzagen?"

"Oeh, oeh, tegen de Mens kan ik me toch niet verdedigen," antwoordt Ivar.

"Je naam lijkt een Samenstelling te zijn van Taxus (Iv) en Krijger (Her)."

"Hoeh," antwoordt Ivar Bladweg. 

Hij bevindt zich hoog in de Lucht en zou mij het liefst afschieten om een Reis te maken.

"Hoeh, nergens naar toe?"

"Ik wilde enkel bedanken. Ik heet ook Krijger!"

"Goeh, kom terug als je wilt reizen, als je iemand wilt bezoeken. Hoehoe, ga nog naar de Kapel, bezoek Maria, Zij wil je nog graag zien en vergeet niet..."

"Jaha, gewoon rustig ademhalen. Dankjewel."

Ivar Blad-weg heeft zijn Aandacht alweer elders en zeilt ver en hoog door de Lucht alsof hij met de Wolken speelt.

Ik stap uit de Boom, ondertussen schemert het.

Warrior Iadied