Op het werk kijk en staar ik elke dag naar de Steen. Het lijkt alsof ze mij uitdaagt en tot het uiterste plaagt: 'Zie me dan, kijk dan naar me, ik ben heel bijzonder, ja niet van jou, niet van jou, och, je kunt toch niks meenemen naar de Overkant, nietwaar? Het Laatste Hemd heeft geen Zakken; het gaat niet om Materieel Bezit, maar ik bèn er wel, hè, en bijzonder, bijzonder, bijzonder!'

Ze intrigeert me mateloos: 'Wat is de bedoeling van dit alles? Waarom hoorde ik die Stem? Wie hoort er nou Stemmen? Waarom moest ik haar afgeven?'

Ik ben zo gek op de Steen dat ik af en toe Roger's bureau opruim zodat zij niet ondergesneeuwd raakt. Op zulke momenten voel ik mij bijkans volslagen belachelijk, maar ik kan mezelf niet tegenhouden.

De band van Roger met de Steen versterkt als van nature en tijdens supervisiegesprekken gaat zij een speciale functie vervullen: gespannen of verdrietige studenten neigen ernaar haar in hun handen te nemen. Direct fysiek contact met de Steen maakt hen ogenschijnlijk rustiger.

"Hmm, het lijkt erop dat zij mensen grondt; hen bij zichzelf brengt."

Aldus toont de Steen ons stap voor stap haar Kracht. In 1999 gaat Roger op Vision Quest in de Franse Alpen. Hij neemt de Steen mee als gezelschap. Ik plaag hem dat hij vals speelt: "Een Vision Quest doe je in je eentje, Roger!"

En ik? Wel ik leen de Steen regelmatig. Zéér regelmatig. In vakanties neem ik haar meestal bezorgd mee naar huis en soms vergeet ik haar na de vakantie mee terug te nemen, dan leen ik haar te lang. Op een dag komt Roger onthutst de kamer binnen met de mededeling dat de Steen gestolen is. Nee dus.

Warrior Iadied

Ad foto: Roger Quintens op onze werkkamer in de Nebo. De (ingescande) foto heb ik gemaakt in december 1999. Op zijn bureau ligt de Steen.

Zoals gewoonlijk toont Roger zich uiterst aimabel. Hij is geen hebberige man en heeft snel door hoe serieus het afstaan van mijn geschenk mij aan het hart gaat.

"Je mag hem wel lenen... af en toe."

Tot mijn vreugde legt hij de Steen in zijn werkkamer op zijn bureau.

"Thuis raak ik cadeautjes gemakkelijk kwijt!"

Ben ik blij dat hij in België zo'n groot huishouden heeft.

Het jaar daarop ligt de Steen braaf op Roger's bureau. Hierdoor zie ik haar bijna elke werkdag. Maar dan verkast Roger onverwachts binnen de HAN, binnen de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen naar de Hbo-opleiding tot Sociaal Pedagogisch Hulpverlener. Tja, bij Verpleegkunde is in verband met de financiën en het studentenaantal een grote bezuiniging aan de gang: links en rechts verdwijnen collega's naar andere plekken.

Ha, als Roger gaat solliciteren bij de 'hoofd-hart-handen'-opleiding vervoer ik hem naar het Nebo-gebouw, want zijn auto is kaduuk. In de gang vraag ik de directeur om een paar extra uurtjes, want mijn weduwe-uitkering gaat op de helling.

'Achtergelaten' bij Verpleegkunde blijk ik mijn maatje serieus te missen. De magnifieke Nebo (een oud kleinseminarie) heeft ook indruk op me gemaakt en als enkele maanden later in een project een aantal lesuren te bemensen zijn, zeg ik maar al te graag: "Ja."

Wel, zo kom ik tegenover Roger in dezelfde werkkamer te zitten. Samen maken we ons druk over het opleiden van allochtone studenten. De Steen is er ook. Zij heeft de verhuizing goed doorstaan en blijkt uitmuntend te voldoen als presse-papier. Al gauw blijkt ze een meer uitgebreide rol te claimen. Roger gaat haar als talkingstick in groepsgesprekken hanteren. Zijn richtlijn is simpel: "Enkel degene die de Steen in handen heeft, mag spreken."

Warrior Iadied

Soms wil ik graag iets ondernemen en dan gaat dat vanwege onverwachte gebeurtenissen niet door. Op zo'n moment voel ik me gefrustreerd. Vervolgens lijkt of blijkt er een dieperliggende reden achter te zitten: iets waarop ik geen zicht kon hebben. 

Alsof het te maken heeft met 'op het juiste moment op de juiste plek zijn' en alsof ik minder goed kan bepalen wanneer het 'het juiste moment' is. Een voorbeeld: doordat ik later dan gepland naar de Koningsboom ging, ontmoette ik Lieve Vrouw, en het contact met haar dat uit die ontmoeting gegroeid is, zou ik niet graag willen missen.

Iets dergelijks is me de afgelopen dagen overkomen. Hm, misschien wordt me op deze wijze geleerd om minder of niet gefrustreerd te zijn als het naar mijn idee tegenzit. Tsss.....

Vrijdag 21 december wil ik naar de Goffert gaan; Contact maken met het boompje dat zei: "Hallo, hier ben ik." Maar het zit tegen die dag, behoorlijk tegen. Inhoudelijk wil ik daar niet over uitweiden, maar een bezoek aan de Goffert zat er de 21ste niet meer in. Ik kwam in de buurt en daar hield het mee op.

Op maandag 24 december, mijn verjaardag, heb ik nog activiteiten af te handelen die met de gebeurtenissen van de 21ste te maken hebben en dus kom ik opnieuw in de buurt van de Goffert. Vele malen meer opgewekt dan de voorafgaande vrijdag besluit ik na het succesvol afhandelen van de verplichtingen deze maandag mijn voornemens waar te maken.

Ik wandel naar de plek waar de Resonantie op de Rand van de Omgekeerde Kegel goed merkbaar is. 'Zou ik hier Contact met Moeder Aarde kunnen maken?'

Als ik in de natte bladeren op de voor mij voelbaar warmere plek sta, kijk ik enigszins verbaasd naar een paaltje, een paar meter voor me, met het getal 24: 'Hé, dat is toevallig!'

De Energie uit Moeder Aarde doet me prettig huiveren: 'Er loopt hier een Leylijn... over een pad. Hm, vreemd, Die heb ik de vorige keer niet zien lopen.' 

De Lijn komt uit het zuidoosten en als ik me omdraai, zie ik de Lijn rechts langs de Koningsboom lopen richting het noordwesten: 'Wat mooi!'

In het noordoosten staat mijn boompje, een Conifeerachtige, en als ik me naar het zuidwesten keer kijk ik links langs een grote beuk. Ik vraag me af wat ik zal doen: 'Zal ik Contact maken met het Boompje of zal ik naar beneden gaan, richting Moeder Aarde?'

Ik kijk naar het boompje sluit mijn ogen en stem me af op de omgeving: het is droog, maar heeft veel geregend waardoor dikke waterdruppels van de takken druipen: 'Spat, spat, spat.' In de verte razen auto's. Een zachte wind strijkt over mijn linkerwang. Specifieke geuren neem ik niet waar. Blijkbaar hoef ik niet te kiezen: In een ronde Tunnel met Grijs-Aarden Wanden zak ik verticaal de Aarde in: dieper en dieper. Opeens is daar een Cirkel schuin boven me: Takken met Bladeren tegen de Achtergrond van een lichte Hemel: 'Een Eik?'

Dan sta ik bij de Stam van de betreffende Boom: "Hallo, is hier iemand?"

"Ik ben Thea-Warrior, is hier iemand."

Naast me is een Jonge Wolf komen staan: "Kom maar..."

'Hé,' denk ik, 'gaat het om het Behouden van mijn Individualiteit in een Groep?'

Terwijl ik achter de Wolf aan wandel, denk ik: 'Grappig, het is net een Sprookje: Roodkapje en de Wolf.'

We wandelen een Open Plek op, in het Midden staat een Boomstomp: 'Net een Krukje.'

"Ga maar zitten," zegt de Jonge Wolf. Ik stap over de Stomp heen en ga zitten. Wolfje gaat links van mij zitten. Ik schrik; oostelijk van me is bijna geruisloos een Amerikaanse Adelaar geland. Hij knikt naar me: een Geluidloos Goedemorgen.

'Hé, mijn Krachtdier Adelaar! Hoe zit het met mijn Overzicht hebben?'

Achter me hoor ik geschuifel door Blad. Ik kijk om en zie Coyote uit het Zuiden komen aanstiefelen. Hij loopt op zijn Achterpoten en draagt een prachtige wijde donkeroranje Mantel met Sterren. "Ik heb niks met tijd... ben ik nog op tijd? Ik heb niks met tijd... niks met tijd... ik moest hier vandaag zijn."

Links van me komt uit het Westen vrij traag Beersjamaan aangewandeld. Om zijn Schouders een Berenvel, op zijn Hoofd het Gewei van een Rendier. Ik kijk vertederd naar hem en denk: 'Oh, de Kwaliteiten van de Genezer...' Kwaliteiten van mij... wat doe ik daarmee? Wat kan ik daarmee?' 

Hij kijkt nors, zoals gewoonlijk, maar zegt: "Het gaat Goed. Het gaat Goed."

Gerustgesteld en vol Verwachting kijk ik voor me. Ja... Eland is al sjokkend uit het Noorden naar me toe gekomen. Met zijn enorme Gewei aait hij langs mijn Rechterslaap, om zich vervolgens door zijn Benen op de Grond te laten zakken. Zonder Woorden komt zijn Boodschap bij me binnen: "Beschermen is het Doel... en een Feit."

'Hm, zou 'Boven' ook komen?'

Ik kijk omhoog de Lucht in, maar hoor dan: "Hallo, hier ben ik."

Ik kijk voor me, rechts langs Eland heen, en zie Aartsengel Michael tegen een Boom aangeleund staan. Hij lacht en even ben ik verward: 'Daar staat toch het Boompje!? De Stam waartegen Michael leunt is zo groot... zijn wij zo klein?'

"Wees zo eerlijk en rechtvaardig mogelijk," zegt Michael.

Terwijl ik me 'naar Beneden' richt; 'naar Moeder Aarde' realiseer ik me dat we 'in Haar' zijn. In Koor zeggen de Aanwezigen: "Ze beschermt en ondersteunt je... alle Dagen."

'Er is nog een Derde bij,' denk ik, 'er hoort een Derde bij. Welke? Welke?'

Terwijl ik dit denk, hoor ik de Anderen om me heen roezemoezen: "Ze beschermt je... en ondersteunt je..." 

Het is net of een Strakke Band zich rondom mijn Hoofd snoert. Ik kan er niet op komen: 'Wat is nu die Derde? Wat is de Derde'

De Anderen bemerken mijn Onrust en lachen: "Ze beschermt je en ondersteunt je... vergeet die Derde even!"

Ik richt me weer op Hen. Michael zegt: "We hebben een Cadeau voor je. Van Harte Gefeliciteerd."

Uit de Boomstomp waarop ik zit groeien twee Grote Runderhorens, een links van me een rechts. De Boomstomp transformeert daardoor tot prachtige Zetel.

"O, dank jullie wel. Eh, eh, ik heb niks bij me om jullie te trakteren."

Ze praten plots door elkaar heen: "Hindert niks, de Aandacht die je ons schenkt, is meer dan voldoende, dankjewel, Aandacht is genoeg; Mensen hebben een Talent voor Liefde... go ahead."

'Talent voor liefde... waar heb ik dat eerder gehoord?' Ik probeer mezelf Beelden uit de Gewone Wereld voor de Geest te halen, maar opnieuw is het alsof er zich een Band om mijn Hoofd heen snoert. Verificatie vanuit de Gewone Wereld krijg ik niet voor elkaar.

Dan voel ik dat ik snel opstijg: terug naar mijn Plek in de Goffert. Terwijl het gebeurt lach ik om hun Geintje: 'Wat een Opmerking, sta ik in de Nabijheid van het NEC-Stadion, zeggen zij: "Go Ahead".'

Bijna boven denk ik: 'Het Boompje, het Boompje, zal ik nog Contact met haar maken?'

Wat duizelig omdat ik plots van Richting verander, ga ik vooruit. Ik ritsel mezelf tussen de Natte Bladeren door en kom in een Donkere Tunnel terecht: "Hallo, hier Thea-Warrior."

Nog voordat ik iets voor me zie, vallen er uit het Plafond Zilveren en Gouden Sterretjes over me heen: 'Hehe, net in het Sprookje van Vrouw Holle. Is dit echt leuk?'

Voor me zie ik Zilveren en Gouden Sterretjes drijven op een Diepblauwe Glanzende Oppervlakte.

'Wat een Schoonheid.' 

"Dankjewel," zeg ik tegen het Bewustzijn van het Conifeerachtige Boompje... om mijn ogen te openen in de rustige omgeving van het Resonantiepunt, op de Rand van de Omgekeerde Kegel, waarop ik sta. Om me heen vallen in De Goffert nog steeds dikke waterdroppels van de takken. 'Spat, spat, spat': een verrukkelijk geluid.

Als ik mild gestemd terugwandel naar de auto bedenk ik dat ik mezelf een heel vredig cadeau heb gegeven op deze verjaardag.

Een korte terugblik: 

- Dat ik op 2 december met de Landschapsgroep de Leylijn niet zag lopen, niet waarnam, is logisch. Al zijn het rustige mensen ze staan met hun energie wel om me heen en in mijn beeld.

- De gezochte 'Derde' is trouwens 'Begeleiding'. Als ik mijn Krachtdieren aanroep, vraag ik Hen om 'Begeleiding, Bescherming en Ondersteuning op onze Reizen in de Andere Werelden'. 
Tja, daar op die Boomstomp kon ik met geen mogelijkheid op deze Derde komen: mijn gewone denkvermogen leek uitgeschakeld te zijn.

Warrior Iadied

Omdat ik 'Het Verhaal van de Steen' in WEDERWAARDIGHEDEN publiceer, ben ik in fotoalbums op zoek naar foto's om de teksten te illustreren. Naast het inscannen van oude foto's maak ik nieuwe, bijvoorbeeld van een bewaarde folder of van de Steen. 

Mijn actie levert me een vraag op: 'In welke richting moeten de tandjes van het teken Nuain precies staan?'

Al zoekend en spittend tref ik op het web nieuwe informatie over 'Nuain'. De naam wordt ook als Nion, Nuin of Nin geschreven. Nuain is, zoals ik reeds schreef, de letter N in het Ogham-alfabet. In dit alfabet wordt elke letter gerepresenteerd door een boom waarvan de naam met de betreffende letter begint. Nuain is de Es (Ash in het Engels), de kosmische Es of Wereldboom. Hm, op de bijeenkomst van de Landschapsgroep Nijmegen van 1 december 2012 vertelde de Vrouw uit Wales iets over de essenziekte. Eerlijk gezegd weet ik niet wat die ziekte inhoudt.

Maar goed, het is niet die gevarieerde schrijfwijze van Nuain waarvan ik enigszins schrik, maar de richting van de 'vijf tandjes'. Op de voorkant van het boek 'Het Verhaal van de Steen' staan de tandjes naar rechts gericht. Gelukkig is dat goed. Verticaal is dit het teken voor Nuain.

Mij is echter ooit door iemand (via via, dus ik ken de naam van de persoon niet) verteld dat 'de tandjes' horizontaal moeten staan. Wat heb ik dus gedaan? Ik kantel de foto van het boek van 'Het Verhaal van de Steen' en laat de tandjes naar boven wijzen; als een soort houvast. In WEDERWAARDIGHEDEN staat deze foto bij de tekst 'Jehova's Getuigen - deel 2'. Maar dit is fout: volgens de info op het web moeten de tandjes naar beneden staan.

Vijf takjes naar boven is Quert / Appelboom ofwel de Q.

Vijf takjes naar beneden is Nuain / Es ofwel de N. 

In WEDERWAARDIGHEDEN heb ik bij 'HET VERHAAL VAN DE STEEN - De Steen' een foto geplaatst van de Steen met Nuain horizontaal: de tandjes staan in de juiste positie!

Warrior Iadied

http://www.omniglot.com/writing/ogham.htm

Gebroederlijk geborgen in mijn reistas maken het gevonden en het betaalde souvenir de overtocht naar Nederland. Eenmaal thuis borrelt mijn creativiteit omhoog en tevreden met mijn vondsten schilder ik het runenteken N met okergele verf op de Steen. 'Zó, de cadeaus passen bij elkaar!'

Als de school weer begonnen is, overhandig ik met een treurig hart en chagrijnig gemoed mijn cadeautjes zo hartelijk mogelijk aan Roger: "Het is een bijzondere Steen... een genezende Steen!"

Dit laatste is iets dat ik zeker weet. Wat hij ermee moet, is mij, hem, ons, niet zo duidelijk.

Warrior Iadied

Het is een uitzonderlijke rondreis. In Stanton Drew leert Yen ons hoe we ons kunnen vereenzelvigen met een boom en contact kunnen maken met een boombewustzijn. Ja, en ons bezoek op de avond van 24 juli aan de steencirkel van Stonehenge zal ik ook niet gauw vergeten. Er zijn nog meer bijzondere ervaringen, onder andere in Avebury, maar laat ik me beperken en mijn verhaal toespitsen op mijn ontmoeting met de Steen.

Hmm, toch even kort over wat daaraan vooraf ging. Op de avond van 21 juli zit het reisgezelschap gezellig bij elkaar in een van de gehuurde huisjes in High Littleton. Dusty vertelt over de gewoonten en gebruiken van zijn volk.

"Qua oorsprong zijn de feesten en rituelen van ons volk op die van de Kelten te herleiden..."

Even later switcht hij naar een verhandeling over de energiewaarden van water. In het kort komt het erop neer dat volgens hem kraanwater en het vocht in het menselijk lichaam een energiewaarde van ongeveer 7 Ångström hebben. Bronwater daarentegen heeft een energiewaarde van 8 en het water van heilige bronnen, zoals de Chalice Well in Glastonbury, heeft een waarde van 14 Ångström.

Ik geloof maar half wat hij vertelt, want hoe is de energiewaarde van zoiets ingewikkelds als lichaamsvocht te bepalen? Nou ja! Ik kom echter niet met mijn vraag naar voren, maar luister afwachtend naar zijn verhaal.

"Het menselijk lichaam functioneert beter bij een iets hoger energiewaarde van 7."

Dan komt de clou.

"Barnsteentjes zorgen ervoor dat de energiewaarde van gewoon kraanwater toeneemt tot 14 Ångström. Het enige dat je daarvoor hoeft te doen is enkele barnsteentjes gedurende tien minuten in het water te leggen.

'Interessant.'

"Morgen," eindigt Dusty, "gaan we naar het strand van Chesil Beach om barnsteentjes zoeken."

Warrior Iadied

Enkele dagen na mijn contact met de vriendelijke sjamaan wakkert mijn zoon onverwachts mijn verlangen om naar Engeland te reizen aan. Onder mijn neus legt hij het activiteitengidsje van de Nederlandse Jeugdbond voor Geschiedenis. 

Hmm, een van hun zomerreizen gaat naar historische plaatsen in Engeland. 

Mijn zoon wil dolgraag mee, maar het blijkt mijn zestienjarige tegen te zitten, want de reis is voor jongeren tussen de zeventien en eenentwintig jaar.

Samen op vakantie gaan pas ons tweeën ondertussen niet meer en dus boek ik, na de nodige troostende woorden, een kampweek nabij Dordrecht voor hem. Een werkgroep van de Bond bouwt daar een prehistorische bouw na en tijdens de vakantie kan hij daarin participeren. Ondertussen snak ik naar de aangeboden reis in Engeland.

'Jammer dat ik te oud ben!'

De gedachte speelt om als begeleider mee te gaan. Sorry, hahaha, ik weet hoe belachelijk dit klinkt.

Enkele dagen later valt er een folder met zomeractiviteiten van Dusty Miller in mijn brievenbus. Yes, yes, yes! Een tiendaagse reis naar 'Mystiek Engeland'! De kans diepgaander kennis te maken met het Engelse erfgoed is op mijn deurmat gevallen. Even slaat de twijfel toe, want het prehistoriekamp is nog niet afgelopen als mijn rondreis begint: 'Hoe komt hij terug naar huis? Kan hij een week alleen thuis blijven?'

Mijn zoon ziet geen enkel obstakel en het woord 'oppas' had ik beter niet kunnen gebruiken. 

Informerend naar het concrete programma blijkt de taxus tot de reisdoelen te behoren. Mijn blijdschap kent geen grenzen, maar Dusty plaatst onmiddellijk een domper: "De reis is volgeboekt."

Ik kan het niet accepteren en mijn overredingskracht krijgt vleugels: "Al moet ik op de trekhaak zitten!"

Na de nodige telefoontjes is het geregeld. Ik krijg een geïmproviseerde slaapplaats in de serre van het vakantieverblijf aangeboden. Met de teleurstelling van mijn huisgenootje in gedachten loop ik voorzichtig jubelend door het huis: 'Ik kan mee!'

De volgende dagen en nachten droom ik van Cadbury Castle; Dorchester; Glastonbury; Avebury; Stonehenge; Wells en Bath.

Warrior Iadied

"Nee hoor… dat had jij gedacht… déze Steen is niet voor jou…"   

Inwendig tot in elke vezel gespannen reik ik mijn hand uit naar de Steen die een van mijn reisgenoten amper vijf minuten terug aantrof tussen de miljoenen keitjes van het strand. 

“Laat eens zien!?” 

Hij reikt mij de Steen aan en tegelijkertijd klinkt bovenstaande tergende mededeling in mijn gehoor: "Nee hoor… dat had jij gedacht... ..."

Zo sieren deze woorden het begin van mijn relatie met een op het eerste oog gewone steen. Gewoon!? Nee, hij of zij (voor mij is het meestal zij) is niet gewoon, nee, verre van dat! Ik schrijf haar naam niet voor niks met een hoofdletter! Vertrouw erop, het wordt wel duidelijk hoe het allemaal in elkaar zit. Díe dag, op 22 juli 1996, begint in elk geval mijn relatie met haar.

Waar? O, de cruciale ontmoeting vond plaats in het Zuiden van Engeland: op het strand van Chesil Beach. In de jaren daarna is er veel met haar gebeurd. Eh, met mij, beter gezegd: met ons. Hmm, en vele anderen.

Zoals? Tja, zoveel... waar zal ik beginnen? In 2000 en 2011 leidt onze kennismaking in elk geval tot het experiment 'Reizen met de Steen'. Twaalf Reizigers participeren daarin. Zij (vrienden, studenten en bekenden van mij) vertrouwen onder tijdelijke geheimhouding hun persoonlijke ervaringen aan het papier toe en vervolgens worstel ik een aantal jaren met de op mij toegestroomde informatie. Uiteindelijk vindt de info zijn beslag in het onderhavige document 'Het Verhaal van de Steen'. 

En de Steen... wel háár magie groeit.

Warrior Iadied

Foto: De Steen op het strand van Chesil Beach, onscherp gefotografeerd op 22 juli 1996.

Nelemans, H. (2011). De kracht(plaatsen) van Nijmegen - Geomantie in het Rijk van Nijmegen. Nijmegen: Geateam.