|
De twee laatste toevallen hebben veel energie
gekost en vooral hoofdbrekens.
Je angst zie ik nog, als jij je, mijn
zelfverzekerde Falco, op me stortte om bescherming te zoeken tegen dat
vreselijke gevoel in je kop.
Je verzette je tegen de krampen, die je
onvermijdelijk gingen vellen en je gaf een oerkreet, die door merg en been ging.
Leegde je anaalklieren.
Je kop stuiterde heftig tegen alles aan, waar je
een uitweg dacht te vinden en je je verwondde, voordat je neerviel met krachtige
trekkingen van kop, lijf en poten.
Je lag daarna even in je kwijl en urine, voordat je
wankelend opstond en vervolgens stuurloos tegen alles aan kwakte. En ik kon je
niet helpen, alleen maar rustig toespreken.
Wie ben je dan als baas, als je toestaat, dat je
zelfverzekerde, trouwe vriend, verandert, angst heeft en pijn en je weet, dat
dit alleen maar erger kan worden en nooit meer over gaat.
Verleng mijn leven, maar verleng mijn lijden niet
is altijd mijn lijfspreuk naar dieren toe geweest.
Falco en ik hebben een heel mooi leven samen gehad.
Veel tekort. Het verdriet is groot en niet alleen bij mij.
Falco is op 11 juli jl. met behulp en na veel
overleg met een bijzonder bekwame dierenarts heel liefdevol, zonder pijn te
hebben gevoeld, ingeslapen.
|
