Vanmorgen had ik opeens de lucht van Sjakie de
steenmarter in mijn neus. Die stond gisteravond sissend en blazend naar Costa en
mij te dreigen in een bosje op veilige afstand aan de andere kant van het hek.
We hadden haar de dag ervoor een keer bijna te
grazen genomen. Costa lag toen beduusd in een spagaat naast het hek, toen ze een
grote net niet goed genoeg getimede sprong nam. Ze zag er op de grond uit als
Frans Timmermans.
Omdat ik meende Sjakie te ruiken begon ik aarde met mijn
neus weg te duwen.
Ik keek om hulp om naar Kaytie, mijn graafassistente. Ik
laat haar altijd het werk doen. Heb ik afgekeken van mannetjesleeuwen op de
EO.
Helaas. Ze ging er vandoor. Gisteren had ze nog een
woelmuis de grond uitgespit. Ik hoefde alleen maar mijn bek open te doen en snel
met hem weg te lopen. Heeft ze niet eens gezien. Ik heb haar gezegd, dat ze bij
Pearl de tweede bril gratis weggeven en nog een waardebon voor mij.
Hoe ik het zand ook op mijn neus verzamelde, geen
vangst, geen Sjakie. Ik was ook nog moe van een ander project.
Gisteravond was mijn bazin beukenbladeren uit de vijver
aan het vissen. Ze had niet eens in de gaten, dat ik haar hielp.
Zij zag wel een verdacht sleepspoor.
Er lagen veel vijverplanten door de wind plat. Ik heb
getracht die krengen recht te rukken.
Het lukte niet en toen heb ik ze maar
geapporteerd.
Stuk
voor stuk
heb ik ze in de boomgaard neer gelegd. Ik tevreden,
vrouwtje niet. Kan ik ook niet helpen.
Dan had ze maar alles moeten bestraten. Kost het ook
geen grond- en leidingwater om alles groen te houden.
Persoonlijk, als hond, heb ik niks met potplanten. Zeker
niet, als ze hoog staan. Ik ga niet als een pandabeer mijn gebied in de hoogte
markeren om Marcel Boekhorn in zijn zak te piesen.
Ik heb meer aan aanplant. Wij strooien hier in het
najaar met eikels. Komen vanzelf bomen uit, maar dat zal ik met mijn verwachte
levensduur van veertien tot zestien jaar niet meer meemaken. Als ik het wel haal
ga ik misschien aan de rupsen ten onder. Waarom klonen ze bomen niet?
Ik kijk niet alleen naar dierentuinprogrammaâs via
de satelliet, ik moet ook steeds de nieuwsberichten aanhoren. Mensentaal is
dikwijls onbegrijpelijk. Eerst worden er bomen overal gekapt voor heide. Nu moet
er voor elke gekapte boom een nieuwe worden geplant. Daar hebben wij dus nu
niets aan. Ik kan wel aan die boompjes gaan rukken, maar ik krijg ze niet tot
een aanvaardbaar CO2
reservoir opgerekt om een klimaatramp te voorkomen.
Tegels moeten uit de tuinen, maar als er dan groen
in zit, moet je ze laten verdrogen. In Den Haag heb je natuurlijk geen tuintjes,
alleen bij onze Willem. Mag die waarschijnlijk ook niet meer met een gietertje
rondlopen. Als troost kan hij de lucht in. Met zijn CO2
bom.
Ik heb Bijou nog geprobeerd tot een regendans te
verleiden. Omdat ze haar best niet deed heb ik Kaytie een tijdje
achternagezeten.
Leverde slecht drie millimeter regenwater op en een
verdroogde hond.
Ik kijk vaak naar die ene witte pot en die andere
zwarte. Het gaat om de inhoud en niet om de verpakking.
Ik heb al tegen Costa gezegd, dat we straks ook
geen gas meer mogen geven. Ik heb laatst met mijn neus tegen een stroomdraad aan
gezeten. Geloof me, electra is ook niet alles. Ik denk, dat je daar een andere
verpakking voor nodig hebt om het goed te brengen.
Ik houd in ieder geval die beesten hier allemaal goed in
de gaten. Als de portemonnee hier leeg is door al die klimaatmaatregelen zal ik
op jacht moeten.
Desnoods grijp ik een egel. Die heeft wel pennen,
maar geen brandharen.
