De zon scheen volop, de bloemetjes bloeiden. Het was
heel stil hier aan de weg.
Ik kon heerlijk zitten mijmeren. Geen Pfas, geen CO2.
Werkelijk een heerlijk klimaat. Buiten was het fantastisch.
Maar binnen barstte constant de hel los. Ze hadden
kennelijk virologen en psychologen uit hun lange winterslaap gehaald. Nooit
geweten, dat die zoveel niet wisten.
De bomen van de wetenschap groeien namelijk echt tot in
de hemel, maar die gaan vaak tegen elkaar in.
Van al die zeer deskundige BN-ers in wording worden
de mensen een beetje bang. Wat niet weet, wat niet deert. Door die zogenaamde
deskundigen wordt het hebben van grootouders je zelfs tegen
gemaakt.
Mijn grootouders zie ik nooit. Dat is gewoonlijk zo bij
wolven en honden. Ze hebben vast ook geen overgewicht. Daar hoef ik me dus geen
zorgen over te maken.
Waar ik me wel zorgen om maak is het afstandsgedrag
hier op het erf.
Met mijn vriendinnen in de wei heb ik het minst te
stellen. Ze zijn vast bang, dat Rutte komt langs fietsen. Maar hoe lang nog. (En
hoe lang fietst Rutte nog)
Gelukkig heeft hij Rembrandt van Rijn uit een vorig
leven terug gehaald. Ouwe spullen uit de Kringloop schijnen het erg goed te
doen.
Tot mijn ontsteltenis zag ik echter vanochtend, bij mijn ochtendsoes, twee
knuffelende ganzen! Ik schrok me rot.
Kan er niet de hele dag bij blijven als handhaver. Ik heb ze gelijk uit elkaar
gehaald.
Dat heb ik ook gedaan met de strandstoelen. Kan
iedereen, die er in zit, zich even volledig niezend laten gaan. (In de hoop dat
Koolmees net niet langs vliegt)
Om Costa te ontwijken (zij is erg onhebbelijk) moet ik
allerlei fratsen uithalen om haar op anderhalve meter afstand te houden. Die
meid laat zich door geen enkel virus afremmen. en zelfs niet door
Grapperhuis.
Ik heb uit wanhoop een hele lange stok gepakt en haar
een punt ervan aangeboden.
Ze trekt zich ook helemaal niets aan van Ab Osterhaus.
Negeert diens instructies totaal. En mijn jongleren.
Uitgeput raak ik er van. Gaat ze ook nog onder mijn neus
zitten te poepen, net nu het klimaat hier zo heerlijk is geworden.
Een ware knock-down. Zou Boris Johnson zich nu ook zo
voelen? Ik heb namelijk door al dat gehannes met Costa nu ook milde
klachten.
Gelukkig heb ik hier mijn eigen Keukenhof. Constant
bewegend beeld in de wind vandaag.
En een lock-down hek. De pakjesbezorgers durven niet
eens het hek op twee meter te naderen, als ik buiten ben.
En ik heb gekke Kaytie, die mij wel respecteert.
Ik hoop, dat dat afstandsgedoe gauw voorbij is. Als
je een baby niet knuffelt, gaat die dood. Als wij dat virus niet knuffelen, gaat
die ook gewoon dood.
Er waart een virus rond in de wereld. Het lijkt op
een een sprookje van Grimm.
Costa loopt hier op het erf als een Gelaarsde Kat.
Ze zet geen poot meer op me. Ze geeft me nu een
elleboog. Te vaak en dat is niet prettig. Dat is het nooit, als iets vanachter
de ellebogen komt.
Ook draagt ze een mondkapje.
Ze denkt, dat ze Slimme Grietje is, maar ze ziet er uit
als Vrouw Holle.
Er zit namelijk een gat in de kap, terwijl de kap juist
op haar gat moet zitten.
Bloot is ze nogal bevreesd. Ze voelt zich dan Het Meisje
zonder Handen, denk ik, onze Costavid.
Ik heb haar al verteld, dat dit echt gaat werken. Alleen
al met de aanblik van zulke ogen gaat het virus op de loop.
Alles wat er gaande is zet me wel aan het
denken.
Wanneer komt de Geest weer terug in de Fles of is
dit het nieuwe normaal.
Ik wil gewoon weer genieten en niet bang hoeven zijn,
dat de grootmoeder van Roodkapje het Zingende Botje wordt. En mijn
wolvenpensioen naar de ratsmedee gaat.
Ik wil Koosje weer kunnen kussen.
Ik heb me voorgenomen, dat als ze gaat slapen ik haar
weer als mijn Doornroosje wakker maak.
Ik wil geen gras gaan eten, omdat de Zeven Raven onze
brokken hebben geplunderd. Wij wolven leggen ook geen voorraad aan van Zeven
Geiten. Straks moeten wij genoegen nemen met De Broodkruimels op Tafel.
Hamsteren doe je bij 1 + 1 gratis. Als hier een hamster zou loslopen vinden wij
hem wel. Ik rol hem zo tot Magere Liesje.
Gelukkig heb ik geen 16 pakken toiletpapier nodig om
mijn gat af te vegen. Die schuur ik wel over de grond, als er wat aan blijft
hangen. Dat er later geen schoongrondverklaring kan worden afgegeven is gewoon
een gevalletje pech, Een mens is net een lemming. Springt er één in zee, dan
springt de rest er achter aan. Moet je gewoon
niet doen. Stabiel blijven, net als de wolven. Dan kom je gesterkt terug. Je kan
toch wel een keer worden overreden. Ook een gevalletje pech.
Het is buitengewoon rustig in de lucht. Als de Gouden
Sleutel tot de oplossing van het virus is gevonden hoop ik, dat het zo
blijft.
Dit hele gedoe heeft een heel groot voordeel.
Straks mogen we weer 130. Hebben we een grote klimaatwinst geboekt. Winst wordt
altijd meteen geconsumeerd. Costa en ik hebben onze fomule 1 races op ons bospad
trouwens opgeschort. Mijn bazin heeft haar te grote zwarte bril
tijdelijk afgezet.
Wie het waagt om dichter dan twee meter bij ons hek te
komen zal nooit meer griep krijgen. Die Trumpiaanse verordening heb ik trouwens
al enkele jaren geleden ingesteld en werkt als de beste.
Het wordt tijd voor de lente. Dat wordt het einde van
dit boze sprookje. Sprookjes eindigen altijd met Ze leefden nog Lang en
Gelukkig. Boze Corona verstopt zich dan weer tussen alle andere griepvirussen.
Die dragen geen naam, vallen dus niet op en als iets geen naam heeft is iedereen
er ook niet meer bevreesd voor. Gaan er volgende winter net zoals in voorgaande
jaren weer zoveel kwetsbaren dood. Het leven is nu eenmaal niet maakbaar, het
overkomt je. Met of zonder WC-papier.
Poot van Falco
P.S.
Geschatte oversterfte in Nederland door influenza, volgens gegevens
RIVM:
winter 2018/2019 2.990 winter 2017/2018 9.444
winter 2016/2017 7.503
Aantal doden Corona t/m heden 12
Aantal griepdoden in 2019 in Europa 165.000
In de periode 30-09-2019 tot 8 maart 2020 zijn er 584 soorten influenza
vastgesteld
Sinds ze in Nederland namen aan stormen geven, doet
het niet anders dan stormen.
Het lijkt wel of ze in ijltempo het hele alfabet
willen vol maken.
Ze hebben Costa over geslagen en dat is maar goed
ook.
Het zal me maar gebeuren, dat die opeens Zuid-West
over me heen vliegt.
Vanmiddag kwam Ellen woest op me af en toen kon ik mijn
staart echt niet meer recht houden.
De krul woei er ook nog eens uit. Morgen maar even naar de kapper voor een
permanentje.
Ciara en Dennis hebben hier al vele ledematen de
lucht in laten vliegen.
Gewoon onfatsoenlijk van Dennis om iemand staartloos met
zo'n extra gat achter te laten.
Gelukkig is dat bij Kaytie niet gebeurd.
Bij de kip is de schedel gelicht. Blijkt hersenloos te
zijn. Kan dus meedoen aan de Amerikaanse verkiezingen.
De kammen zitten nog wel op de echte kippen. De
kukelende haan in het midden is vast van Kick-out Zwarte Piet.
Hij wil graag de twee zwarte kippen uit het hok
kicken en dat is niet netjes.
Wij hebben hier trouwens twee moorkoppen rondlopen. Doen
het goed in de storm. Zij zijn ook niet netjes. Staan met hun konten altijd
tegen de wind in.
Niet leuk voor Ellen. Je wilt toch iemand in de kop
kijken, als je met een vaartje aankomt.
Ciara moet een hekel hebben gehad aan vogelhuisjes. Deze
vloerde zij als eerste.
Daarna legde zij een hele villa om.
Door de stormen moeten de koolmezen nu scheef gaan
wonen.
Dat stellen ze in Den Haag niet op prijs, denk
ik.
In ons Achterafje kan ik niet meer met goed fatsoen zitten. Dennis
heeft, denk ik, een café-ruzie met hem gehad.
Redelijk normaal overigens, dat met carnaval het dak er af
gaat.
Ook Lijs Alaaf is uit de boom gemieterd. Aan de beker te zien heeft
hij gisteravond vast te veel gedronken.
Ons enige varken is getroffen door een bio-bom. In de vorm van een
tak.
Eén uit vele.
Er is hier de afgelopen weken genoeg gesprokkeld om een compleet
paasvuur aan te leggen.
Zal wel niet doorgaan, want die mogen ook al
niet meer. Dat je ons brood, spelen en kuchen moet geven is al lang vergeten.
Dat gezeur over klimaatveranderingen stemt mij soms droef. Het
stormt maatregelen. Van mij mogen de uitdenkers aan het gas.
Straks komt er misschien een laadpaal op ons
erf. Staat er een auto aan de elektra te slurpen, pies ik per ongeluk tegen de
paal en verbrand vervolgens mijn gereedschap. Snuif ik ook nog lithium in.
Moet je Costa dan horen
brommen.
Die staat nu achter de deur op mij te wachten. De
verzekeringsmaatschappij zal niet alle stormschade dekken, maar ik dek
graag.
Of het nu Kaytie of Costa is. De komende week wordt
het weer smachten. Mijn vriendinnen zijn weer in de stemming.
Toch jammer, dat ik geen panda ben. Je reinste
discriminatie, dat ik zonder zwart-wit lijf niet op NPO1 mijn kunstjes mag
vertonen op mijn krachtig getrainde achterpoten. Ik kan best een stevig showtje
weggeven en minder lui dan Elegante Ster.
Vanochtend heb ik nog geen panda gezien, ook niet
bij de buren. Wonderlijk, want wij hebben hier veel bamboescheuten.
De bamboe is destijds onder Chinese architectuur
aangeplant om panda's te vangen. Althans dat vermoed ik.
Ik lig al dagen te bedenken hoe bamboe te gaan eten om
een hondenhok te bestellen van 7 miljoen euro.
Het gaat mij niet om een mooi verblijf, maar om de
mogelijkheid een geschikte partner te krijgen, die graag in haar nek gebeten wil
worden om daarna mijn kostbare kind op de wereld te zetten. Kan me misschien
gaan opgeven bij Married at China First Sight. Het maakt me niet uit of ik een
stropdas moet dragen en of mijn bruid jonger is. Ik noem mijn pup dan Chantal of
Dreetje op zijn Chinees. Geen Corona, die houden ze daar maar.
Costa en kinderen, dat is hier een
no-go.
Die combinatie levert zeker geen jong van 500.000 euro
op.
Ik speel graag met Costa, maar zodra het een beetje
intiemer wordt, is of de bal belangrijker of als ze me wel ziet zitten mag ik
van hieruit niet Mhemhemhe gaan mompelen.
Komt vast, omdat ik geen Elegante Ster ben met mijn
lompe poten. Costa lijkt ook niet op een Krachtige Wolk.
Die verblijven hier
alleen maar in de lucht.
Vroeger zat op dit terrein wel twee keer per jaar
een Ster op een Wolk.
Links de Ster en rechts de Wolk.
Het hele team hier heeft zijn best gedaan om
ze van de bank af te halen en ze hitsig aan te moedigen. Tenminste, dat denk ik,
want dat heb ik bij die zeer opgewonden verzorgers van die panda's op NPO1
gezien.
Als Ster en Wolk van de bank af kwamen om aan hun
peepshows te beginnen werden er ook nog pikante fotoâs van gemaakt, die ik
helaas niet kan publiceren vanwege mijn verregaand ethisch normbesef. Het
ministerie van Justitie en Veiligheid heeft het al druk genoeg.
Ze hadden hier gewoon wat scheutiger moeten zijn
met bamboe en met hun Ouwehand urine moeten gaan rondstrooien. Dan was er
misschien wat leuks uit voort gekomen.
In mijn verlangen naar rijkdom denk ik vaak: Mhemhemhe.
Er komt tot nu toe niet één Chinees met mondkapje op af. Moet het, denk ik, met
chips gaan proberen in Giethoorn. Daar schijnen ze verzot op te zijn. Het is
vreemd, dat er zoveel Chinezen zijn en maar zo weinig panda's. Je zou toch
veronderstellen, dat er ook panda's na te maken zijn.
Voorlopig geen duur hondenhok voor mij, 't Wordt
hopelijk nooit daklozenopvang met afgeknipte stropdas, al is dat nogal
koninklijk. Tegen die tijd hoop ik, dat de toeslagen op orde zijn, de
woningmarkt uit het moeras is en ik wat goeds kan huren.
Het begon met sneeuw in januari. En ijzel. Niks geen
klimaatopwarming.
Ik heb nog in een hoekje gekeken. Misschien lag Greta er
toen al, maar ik heb niks gezien.
Kaytie is nog boven gaan kijken. I want her to
panic. Maar nee, Greta zat ook daar nog niet.
In februari deed ik mee aan een
slipjacht.
Onder mijn toeziend oog joegen de ruiters achter de
bloedhonden aan. Boeiende gewaarwording om met zijn allen achter de geur van een
slipje aan te gaan.
Nu word ik hevig geteisterd door
slip-schaamte.
In maart moest ik gaan stemmen. Op wie je toen ook had
gestemd, ze hebben allemaal last gekregen van geheugenverlies. Van alles wat ze
verkeerd doen, staat ze helemaal niets meer bij. Die momenten ken ik ook. Mijn
bazin noemt me dan heel denigrerend Markje.
In maart heb ik mijn brokkenvoer extra moeten
controleren op sporen van vleesvervangers. Ik zou vlees-schaamte moeten hebben.
Je wilt een wolf toch niet aan de zwavelzwam en vegaburgers zetten. Ach, doe
niet zo vervelend!
Ik moet er een poepie van laten!
Het was ook nog Lammetjesdag. Daar viel de vlees-schaamte
echter goed in de smaak.
In april sloeg de bio-diversiteit toe. Dat kwam hard
aan. Greta was nergens te bekennen. Waar was ze toen ik haar nodig had.
In mei waren we druk op zoek naar
schorremorrie.
Al ben ik dat soms ook. Niets fijner dan een bal van
Costa af te jatten en proberen stuk te knauwen. Daarna heb ik wel last van
Terugbezorg-schaamte.
In juni raasde er een storm over het land. Overal
bladschade. Klimaatverandering. Zegt men.
Leverde mij wel een ontlaadpaal op. Automatisch word ik
er heen gestuurd door mijn Tesla-blaas.
In juli waren er allemaal jonge kanaries in de voliére.
Niet wetende welk onheil ze later in het jaar zou overkomen zaten ze lekker
puppy-dik te wezen.
In juli was er ook in de wei even sprake van
klimaatschade. Greta kon niet komen kijken. Ze weigert te vliegen. Per zeilboot
is ook geen doen via het grondwater.
In augustus was het heel heet. De bakken water kwamen
uit de kraan. Ik jankte de hele dag hier op het chateau water, water,
water.
In september durfde ik zo lang weg te kijken.
Er kwam geen eind aan die boom in de Apenheul. Ik werd er emotioneel van. Geen
Greta in de top. Die zat daar wel bij de Verenigde Naties.
Het was leuk om iemand te ontmoeten, die net als ik, op
een theepot leek.
In oktober sloeg het noodlot toe. Weg kanaries. Weg
tortels van 20 jaar oud, weg kwarteltjes. De kaalslag op de Lemelerberg hakte in
op de leefomgeving van de dieren en joeg ze naar ons toe. How dare you.
De jeugd der kanaries ontnomen. De dromen van de wezel voorbij.
Het inzetten van het leger bleef bij een loze oefening.
Leverde in ieder geval stikstof op. Misschien was het wel de nieuwe koning van
Thailand, die zijn bijvrouw kwam verstoppen.
Nu is het december. Ik vind het maar een vreemde
maand.
Eerst daalden hier twee roetveegkippen neer.
Daarna een rendier.
Nu staat er ook nog constant een boom in de
fik.
Mensen doen gewoon vreemd. Er schijnt weer een
jaar af te lopen.
Het is time to say goodbye, maar
afscheid nemen bestaat niet.
Men richt zijn blik op de toekomst, maar men moet
leven in het nu. Men wil knallen in het nieuwe jaar. Dat hoor ik trouwens nu
al. Maar eigenlijk mag het niet.
Ik voel overal schaamtes. Als je niks verandert
hoef je ook geen schaamte te hebben.
Geen tech-schaamte, geen boeren-schaamte, geen
stook-schaamte, geen hype-schaamte.
Ik ben hoopvol, Mijn bench staat niet in de fik. Ik hoef
niet te verthuizen. Ik hoef niet te pinnen. Mijn achterwerk wordt niet
gebruikt om carbid mee te schieten. Mijn gebit is spierwit. Ik heb nog geen
extra zorg nodig. Ik ben omringd door bomen. Ik vlieg niet, ik loop, ren en race
gewoon het nieuwe jaar in. Wat heden bloeit, valt morgen af en dat zal altijd zo
blijven. Dat geldt trouwens ook voor al die gemolde BN-ers.
Ik hoop wel op een miljoen volgers, als ik zeg
Greta, van het negatieve van 2019 staat mij helemaal niets meer bij.
Het is echt herfst hier op mijn terrein en daar
verdiep ik mij nu dagelijks in.
Niet alleen de blaadjes vallen in groten getale, maar ook
mijn vacht laat los.
Het is hier dus één grote bende. Net als in heel
Nederland. Er dreigen opeens allemaal gevaren.
Ik heb Kaytie gewaarschuwd: Kijk uit voor PFAS!
Order!!!!
Luisteren doet ze niet. Ze gaat helemaal op in
Natura 2000 muizen.
Ik kan het nauwelijks meer aanzien. Wat doen al die
grondverschuivingen met haar en onze gezondheid.
Ze blijft maar spitten. Ondanks de bouwstop. Ik heb geen
controle meer over haar. Er is hier namelijk een enorme instroom van illegale
immigranten, waar alleen een harde aanpak resultaat kan opleveren. Dan moet je
concessies doen.
Mijn rol hierin is slechts
die van toezichthouder.
Met beperkt vermogen, zoals te doen gebruikelijk.
Volgens sommigen lig ik te zwammen. Die doen het trouwens erg goed onder de
stikstof.
We leven gewoon in een permanente Halloween, alhoewel we
er hier op ons terrein nog geen gezicht aan hebben gegeven.
De gingko ziet het, net als ik, ook niet meer zo helder.
Hopelijk heeft ze in het voorjaar haar geheugen weer terug.
De herfst zet bij mij in deze hectische periode de
mijmerstand in.
Kijk, de ongedierte instroom houdt toch gewoon aan.
Kaytie is ons legale gifloze wapen, maar met een te klein bereik.
Het tekort aan tijdelijke huisvesting is ook nijpend,
omdat er zoveel beschermd is van overheidswege.
Het onderwijs schiet tekort. Ik kamp met een duidelijk
personeelsgebrek om alle gaten te dichten.
Ik beschik dan wel over mijn El baghdadi rechterpoot,
die, in ruil voor een balletje, Trump best in zijn tweets wil bijten, maar meer
heb ik ook niet aan haar.
Ze is in Nederland opgeleid namelijk. Bovendien
komt haar maximumsnelheid zeer binnenkort van wegenwetswege lager te
liggen.
Dus moet ik de controlewerkzaamheden, zoals het keuren
van hooi op ammoniak, helaas alleen doen
om mijn pony-vriendinnen niet teleur te stellen.
Het is wel gek, dat ondanks de boeren, die het hele jaar
rondom ons bezig zijn,
Ik geloof nog in boeren, vooral na een vleesmaaltijd.
Als het aan AH ligt moet ik aan de VEGA. Helaas spuug ik gal na een
graashap.
Straks zitten we weer met een ander klimaatprobleem, van
onderen. Ik ben blij met mijn bladerdek. Zit er een buffer tussen mij en het
grondwater.
Als de ratten en muizen de overhand gaan nemen en
wij nog verder gaan Hendrik Groenen dan vrees ik veel vervuilde grondplas. Dan
komen we tussen boven en onder knel te zitten. Raken we waarschijnlijk wat
afgeplat.
Kan ik als teckel door het leven. Een pil om dat lot te
kunnen aanvaarden mag ik helaas niet nemen. Beperking drugsafval. Ik richt mijn
blik nu maar op de autoloze zondag. Kan ik lekker los gaan.
De week begon met een zonnig grasbad tussen de vallende herfstbladeren. Als het
gras nat is knap je als hond heerlijk op na een nacht benchen.
In de ochtendzon kan ik als theepot de boel langzaam op
gang laten komen en mijn snuit laten wennen aan alles wat de rest van de dag nog
op mij af komt. De bomen beletten het wankelen, als ik niet helemaal goed wakker
ben. Ik adviseer politici om tussen twee stammen in te gaan staan bij het
verkondigen van hun plannen. Val je niet direct om.
Ik was heel benieuwd naar de troonrede, tenminste: naar
de baard. Zou WA, net als mijn favoriete eik, iets blijvends hebben laten
ontkiemen en wat zou Maxima voor vacht hebben.
Maxima kan beter net als ik twee keer per jaar verharen.
Lekker makkelijk, niet duur en je houdt zeeën van tijd over om je met
micro-eenheden bezig te houden. Doe ik ook met af en toe een uitschieter.
Ga ik toch voor mijn avondrondje met Costa naar
buiten en schiet er een vreemd beest met de snelheid van een Ferrari langs. Op
ons circuit. Dat werd gassen en proberen in te halen. Mislukt. Beest
ontsnapte.
Op normale snelheid vervolgens ons rondje gedaan
met pitstop bij het kippenhok. Vreemde geur hing daar. Ik besloot mij redelijk
alert te gedragen.
Bijna bij het woonhuis aangekomen, Costa was al
vooruit, kreeg ik de lucht van dat beest weer in mijn neus. Met de snelheid van
een nieuwe politie-auto karde ik er achteraan en jawel: ik had
beet.
Triomfantelijk sleepte ik mijn prooi, hij was nogal
lang, naar het grasveld om er mee te gaan spelen. Doe ik altijd. Ik heb zo mijn
eigen shock-therapie. Even laten bewegen, dan weer pakken en vervolgens al
rollend glad strijken.
Maar verdorie: het beest hing direct in mijn vel!
Ja, dat had-ie dus niet moeten doen. Ik gaf een piepje en op dat geluid kwam
hulphond Costa af. Ik had het verraderlijke geval aan de voorkant vast, Costa
aan de achterkant en vervolgens wilden wij allebei een andere kant op.
Eensgezind, maar toch van een andere partij. Zag je ook bij de algemene
beschouwingen. Balthazar, die naam kwam zo in mij op, werd steeds langer. Zijn
piep was veel luider en ietsje langer dan mijn piepje was geweest.
Tja, mijn natuur is soms wreed, maar wel
rechtvaardig. Balthazar had gewoon met zijn roetveeg-staart niet in onze bomen
moeten gaan hangen. Costa duikelde achterover. Een poot had los gelaten. Er werd
ook helemaal niet meer gepiept.
Costa ging naar huis, die wou naar bed. Ik bekeek
aandachtig of Balthazar nog bijtneigingen had. Ik zag niks meer bewegen. Ik
besloot toch nog maar een stief kwartiertje naast hem te gaan liggen. Met
misdadigers weet je maar nooit.
Mijn bazin moest bijna ook in therapie. Ze dacht
namelijk, dat ik een zwarte kat had geslacht. Met zoân staart zeker. Ze kon toch
ook wel zien, dat ik een boommarter onder mijn hoede had genomen. Ze krijste
eerst: "Getver, een bunzing", maar dat was van de zotte. Dan hadden Costa en ik
zeker een week lang niet in huis gekund, want hun stinkklieren spuiten wel 50
meter ver. Dan kun je beter wel beschikken over de garderobe van Maxima. Heb je
in ieder geval een verschoninkje of loop je tijdelijk in een
postzak.
Mijn bazin heeft Balthazar geen staatsbegrafenis
gegeven. Met een poepschep met telescoopsteel heeft ze hem naar de kliko geleid.
Poot ook.
Heel oneerbiedig heeft ze hem op een bedje van
voliére-afval gedrapeerd. Inmiddels is hij begraven.
Kijk ik in de Wikipedia en nou blijkt Balthazar in
het beschermingsprogramma van de overheid te zitten. Het is dus helemaal niet zo
vreemd, dat-ie nu niet meer leeft.
Ik ga rustig door met mijn circuit-bewaking. Voor 2,5
miljoen stukken vlees ben ik eventueel bereid om aan te wijzen, waar Balthazar
ligt. Voor minder doe ik het echt niet.
Ik ga nog even door met het bestuderen van de
miljoenennota. Ik hoop, dat ik hem aan alle eikels hier uit kan leggen. Echt een
verhaal met een baard.
Jullie weten het misschien nog niet, maar ik lees
op zaterdagochtend een heleboel kranten.
Daar word ik heel vrolijk van. Wie lacht niet, wie
de mens beziet. Brengt diversiteit in mijn hoeve-leven.
Ik schrok natuurlijk wel even van het bericht: âDe natuur
verstikt!â
Ik adem namelijk nogal graag.
Ze proberen hier al jaren
een pruimenboom met een gespleten persoonlijkheid
te laten stikken.
Ze hebben hem maar
Trumpy genoemd, want elk jaar komen er weer meer pruimen aan. Van de KPN krijgen we nu
ook al een Sip Trunk om de ISDN in stand te houden.
Een mens verzint een heleboel om het daarna weer
te vernietigen.
Sip Trump samen met Xi Jinpoen kunnen hier best
luchtigjes plaats nemen. De stoelen staan al jaren klaar.
Ze kunnen dan genieten van onze bio-diversiteit (en
onze importmaaier uit China).
We vlinderen hier geweldig door het leven.
In ons Amazone-gebied. Er
zit geen brandluchtje aan.
We kappen alleen overhangende takken om ze vervolgens
weer in gedroogde staat te laten
overhangen.
We hebben zoveel bomen en zoveel overhangende takken,
dat ik adviseer om er een giraffe-reservaat van te maken met de mogelijkheid van
uitleen.
Zo behouden we de soort en de boomverzorging kan
thuis blijven.
Kaytie verplaatst veel zand. Na 1 oktober moet dat eerst gecontroleerd worden op PFOS, een vervuilend
stofje, alvorens de gaten weer dicht gegooid kunnen worden. Ik heb me aangemeld
bij de cursus Bijzondere Opsporingen om het werk van de bevoegde instanties hier
wat te gaan verlichten.
Voorlopig graaft Kaytie nog vrolijk door onder mijn
bezielend toezicht.
Ik ben ook toezichthouder vanaf de bank. Tot nu toe
stond ik er safe.
Vanochtend heb ik besloten er van af te springen. Het
rendement is nul.
Dat is het ook nu bij Costa. Ze is verliefd op mij, maar ik mag er niets mee
doen. Ik ben blij, dat ze iets ouder is dan ik, voor als het toch nog iets
wordt.
Beter iets doen met een cougar, dan me moeten
ophangen in mijn bench.
Onze koeien hebben helemaal geen batterij, doen niks,
loeien niet, produceren niks.
Na het lezen van de kranten en het nemen van anti-hitte
maatregelen lag ik te soezen.
Wij worden, als levende wezens, hartstikke
bedreigd. Straks zijn we allemaal van bio-plastic. Ik heb het navolgende plan
ontwikkeld. Begin met koeien en varkens continue
aan te sluiten via een flexibele slang in hun
achterste op containers. Scheep die containers vervolgens in naar de Amazone.
Gier de verbrande bosgrond en wij zijn er mooi
vanaf. Kan daar alles snel weer groeien en stikken we wat
langzamer.
En dat de groei snel gaat
bewijst Betsie 123. Ik hou het nat, de natuur doet de rest.
Ik neem nog maar een slokje Sallandâs oppervlaktewater
voordat alles is verdroogd.
Gelukkig hebben we hier nog een eigen reservoir, al kijkt Slapjanus over mijn schouders mee.
Vandaag hebben Kaytie en ik invallen gedaan op ons
terrein op zoek naar rare beestjes.
We zagen namelijk een stuk boomjas liggen.
Vanochtend ving ik op, dat er In Brandenburg
schorskevers bomen uitkleden en ze dan naakt laten staan sterven. Goed voor de
bio-diversiteit, slecht voor het klimaat en leve Natura 2000.
Omdat we hier absoluut geen nudistencamping willen
beginnen, hebben we de boel grondig aangepakt.
Kaytie's achterste leek wel een draaigatje.
Dat breidde gelijk mijn onderzoek uit naar onbetrouwbare
mieren.
We hebben hier een hele kolonne marcheren. Als hun
gatje draait, dan zouden ze mogelijk uit Almere afkomstig zijn en beter
verscheept kunnen worden naar Rusland.
Die houden van kolonnes. Als men ze in Rusland niet
wil hebben, dan weten ze daar zeker een passend gif voor die mieren te vinden.
Die mieren van ons bleken gewoon standaard. Hadden nog
nooit gehoelahoept. Van het kijken naar al dat gesjouw en ge-ren van die beesten
was ik erg lui geworden en als ik lui ben, ga ik
graag bij Bijou liggen en kunnen we door het hek heen de problemen van de dag
bespreken. Zo ook vanochtend.
We hadden het over kikkers. Er is hier in Salland een
Ranavirus, dat jacht maakt op amfibie-voertuigen.
Onze kwaakgrage Kermit was vanochtend nog
springlevend.
Om te zien of zijn vriendjes dat ook nog waren heb ik
mijn linkeroog wel eerst laten meten bij Eyewish en mijn rechteroog bij Pearl,
niet wetende, dat ik dat net zo goed alleen bij Pearl had kunnen doen.
Mochten de kikkers toch doodgaan, dan hebben wij al een
vervangend exemplaar. Er zit wel een gat in, maar dat kun je verwachten van
producten uit China.
Gaan de mollen dood, dan hebben we hier ook nog Merel
Westrik aan het lachgas.
Vreet de buizerd al onze buitenduiven op, dan zit hier
nog in pole-position tortel Rutte en dat zal hij zeker nog even blijven
doen.
Is er geen hooi meer, dan hangt Dijsselbloem nog aan de
muur. Die hoeft dan ook geen grote wortel meer te krijgen.
Onze geiten zijn al vervangen door stilstaande beelden.
Angela Mekker trilt ook niet meer.
Mijn vervanger ligt inmiddels al klaar. Moet-ie nog wel
even wachten.
Waarschijnlijk komt het door de hittegolf dat ik
meer tijd heb om over niets na te denken. We zijn, wat we denken, dus ben ik op
het moment niets.
Ik adem, dus ik leef. Ik laat alles gaan, wat is. Het is
de enige manier om je niet kapot te zweten.
Gisteravond was ik dolblij met de sproeier op de
grote wei.
Het is heel ok om gelukkig te zijn met een simpel leven.
En dat bestaat nu uit louter water.
Je kunt je kop wel in een plant steken, die een avond
daarvoor is nat gemaakt,
het is echter verstandiger om direct aan de
waterkraan te gaan hangen.
Als je troebel water met rust laat, wordt het vanzelf
helder. Dat is ook het geval in de vijver, als Costa niet net daarvoor haar bal
er in
heeft schoon gemaakt.
Laat zijn, wat is. Piekeren ontneemt het zicht op
vandaag en ik zie gelukkig nog gras, al is het met deze temperatuur niet
veel.
Kijk niet achterom, laat los. Ik moet zeggen, dat Costa
dat loslaten zowaar heeft gedaan. Met een bal in de bek is het slecht ademen en
dan laat je wel los, voor je alles eeuwig moet loslaten.
Misschien mis ik haar dan. Niets is immers blijvend,
behalve verandering.
Verandering hebben we hier genoeg. Stond er gisteren
opeens een ezel met een waterhoofd op het erf.
Heeft hij misschien iets te lang onder de sprinkler
gestaan. Het is ook maar net, wat voor gedachte je kiest.
Saranka staat lekker gedachteloos uren te grazen. Ik
heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. Zonder te hoeven
kotsen.
Als ik kort graas, neem ik van die lange donkere
grassprieten. Kots ik ze er na dan niet uit, dan kom ik zo moeilijk van mijn
drollen af. Net alsof er rijgdraad in zit. Je kunt dan nog zo hard gaan lopen,
ze blijven je achtervolgen.
De wind krijgt er ook geen vat op.
Van de natuur hier krijg ik universele energie. De bazin
bewatert, ik mag dat niet doen. Puur racisme.
Als ik âs morgens naar buiten storm, moet ik
wachten met ontladen tot aan het bospad. Waarschijnlijk komt dat, doordat de
deur van het geluk naar binnen open gaat en bij ons gaan alle deuren naar buiten
open.
Daardoor belanden we ook in het bos. De deur gaat dan
dezelfde kant uit als wij en dat scheelt ook weer een dosis
koppijn.
Voor je het weet loop je anders al gauw weer in de
aurahealing.
Bij dit weer leer je steeds beter falen. Dan gun je
een ander ook wat en blijf je zelf koel. Zie je een muis, ga er dan niet achter
aan. Dat doet een ander wel.
Als het minder warm is, zeg ik verheugd:
âGoedemorgen, laat de stress maar weer komen.â
Vanmorgen had ik opeens de lucht van Sjakie de
steenmarter in mijn neus. Die stond gisteravond sissend en blazend naar Costa en
mij te dreigen in een bosje op veilige afstand aan de andere kant van het hek.
We hadden haar de dag ervoor een keer bijna te
grazen genomen. Costa lag toen beduusd in een spagaat naast het hek, toen ze een
grote net niet goed genoeg getimede sprong nam. Ze zag er op de grond uit als
Frans Timmermans.
Omdat ik meende Sjakie te ruiken begon ik aarde met mijn
neus weg te duwen.
Ik keek om hulp om naar Kaytie, mijn graafassistente. Ik
laat haar altijd het werk doen. Heb ik afgekeken van mannetjesleeuwen op de
EO.
Helaas. Ze ging er vandoor. Gisteren had ze nog een
woelmuis de grond uitgespit. Ik hoefde alleen maar mijn bek open te doen en snel
met hem weg te lopen. Heeft ze niet eens gezien. Ik heb haar gezegd, dat ze bij
Pearl de tweede bril gratis weggeven en nog een waardebon voor mij.
Hoe ik het zand ook op mijn neus verzamelde, geen
vangst, geen Sjakie. Ik was ook nog moe van een ander project.
Gisteravond was mijn bazin beukenbladeren uit de vijver
aan het vissen. Ze had niet eens in de gaten, dat ik haar hielp.
Zij zag wel een verdacht sleepspoor.
Er lagen veel vijverplanten door de wind plat. Ik heb
getracht die krengen recht te rukken.
Het lukte niet en toen heb ik ze maar
geapporteerd.
Stuk
voor stuk
heb ik ze in de boomgaard neer gelegd. Ik tevreden,
vrouwtje niet. Kan ik ook niet helpen.
Dan had ze maar alles moeten bestraten. Kost het ook
geen grond- en leidingwater om alles groen te houden.
Persoonlijk, als hond, heb ik niks met potplanten. Zeker
niet, als ze hoog staan. Ik ga niet als een pandabeer mijn gebied in de hoogte
markeren om Marcel Boekhorn in zijn zak te piesen.
Ik heb meer aan aanplant. Wij strooien hier in het
najaar met eikels. Komen vanzelf bomen uit, maar dat zal ik met mijn verwachte
levensduur van veertien tot zestien jaar niet meer meemaken. Als ik het wel haal
ga ik misschien aan de rupsen ten onder. Waarom klonen ze bomen niet?
Ik kijk niet alleen naar dierentuinprogrammaâs via
de satelliet, ik moet ook steeds de nieuwsberichten aanhoren. Mensentaal is
dikwijls onbegrijpelijk. Eerst worden er bomen overal gekapt voor heide. Nu moet
er voor elke gekapte boom een nieuwe worden geplant. Daar hebben wij dus nu
niets aan. Ik kan wel aan die boompjes gaan rukken, maar ik krijg ze niet tot
een aanvaardbaar CO2
reservoir opgerekt om een klimaatramp te voorkomen.
Tegels moeten uit de tuinen, maar als er dan groen
in zit, moet je ze laten verdrogen. In Den Haag heb je natuurlijk geen tuintjes,
alleen bij onze Willem. Mag die waarschijnlijk ook niet meer met een gietertje
rondlopen. Als troost kan hij de lucht in. Met zijn CO2
bom.
Ik heb Bijou nog geprobeerd tot een regendans te
verleiden. Omdat ze haar best niet deed heb ik Kaytie een tijdje
achternagezeten.
Leverde slecht drie millimeter regenwater op en een
verdroogde hond.
Ik kijk vaak naar die ene witte pot en die andere
zwarte. Het gaat om de inhoud en niet om de verpakking.
Ik heb al tegen Costa gezegd, dat we straks ook
geen gas meer mogen geven. Ik heb laatst met mijn neus tegen een stroomdraad aan
gezeten. Geloof me, electra is ook niet alles. Ik denk, dat je daar een andere
verpakking voor nodig hebt om het goed te brengen.
Ik houd in ieder geval die beesten hier allemaal goed in
de gaten. Als de portemonnee hier leeg is door al die klimaatmaatregelen zal ik
op jacht moeten.
Desnoods grijp ik een egel. Die heeft wel pennen,
maar geen brandharen.
Elk jaar komt hier tweemaal in het voorjaar een
knoert van een rupskar het terrein oprijden, waar
aaltjes op hoog niveau uitkomen.
Er volgt dan een soort van paling schieten in het groen.
Het ligt daarbij in de bedoeling, dat die aaltjes de eikenprocessierupsen opvreten en ik dan
de mazzel heb, dat mijn tong er niet gedeeltelijk af hoeft of dat ik stik.
Zie je me al zonder tong liggen hijgen bij de
opwarming van de aarde?
Het klopt natuurlijk voor geen meter. Als het niet
zo warm was geworden dan hadden we die rupsen ook niet gekregen en dan had ik
ook niet zo hoeven hijgen.
Goed beschouwd had ik met de juiste
natuurmaatregelen eigenlijk niet eens een hele tong nodig gehad.
Vandaag keek ik heel erg omhoog. Doe ik wel eens
meer als er een dikke duif iets laat vallen. Hangt er een licht grijze sok in
een eik! Als die
sok uit de droogtrommel was geslingerd had hij toch wel een kleine tachtig meter
overbrugd.
Misschien een Idee
voor Maarten om die elf steden wat sneller voorbij te kunnen komen.
Enfin, bazin erbij.
Die keek ook omhoog, omdat ik omhoog keek, alleen iets deskundiger en die wist
gelijk, dat er helemaal geen droogtrommel in het spel was.
âNetelschietersâ, mompelde zij aardig chagrijnig.
âDe aaltjes hebben die hoogte kennelijk niet
gehaald.â
Ik vond dat nogal een domme opmerking. Ze waren gewoon niet hoog genoeg geschoten. Paling zwemt
toch nooit in een boom en zeker niet omhoog. Die willen alleen maar
stroomafwaarts.
Enfin, een stofzuiger met een steel van negen meter
er bij halen schijnt niet te lukken. We moeten die boom gewoon gaan mijden. Een
lintje er omheen. Doet de overheid ook. Ze delen ze ook wel uit.
Nou las ik vanmorgen in de krant, dat eiken bomen
moeten worden neergehaald. Dan kunnen die rupsen ook niet meer in mijn neus of
bek hun haren achter laten. Er moeten andere bomen worden geplant. Maar welke
dan?
In Griekenland schijnt een kever alle dennen op te
vreten en als Willem Alexander per ongeluk een kever in zijn revers meeneemt in
het nieuwe regeringsvliegtuig dan zitten
onze dennen hier ook gauw zonder
naald.
Dennen dus ook maar weg. De beuk moet er gewoon in.
Weg bio-diversiteit. Het klimaat is toch al bedorven.
De toekomst van de eiken hier rondom zie ik dan ook heel
donker in.
Als iedereen op tijd en hoog genoeg in het begin
aan aaltjes-schieten had gedaan, dan hadden wij hier nog rustig onder de eiken
bomen langs de weg kunnen klootschieten.
De overheid dweilt nu eenmaal graag met de kraan open. Hun portemonnee blijft daarbij toch goed
gevuld.
Elke plaag volgt zich bij ons in rap tempo op. Steenmarterplaag, muizenplaag, bijenplaag, spreeuwenplaag, reigerplaag,
rattenplaag, tekenplaag, rupsenplaag.
Vanmiddag zag ik bij het
hek opeens twee grote gaten. Kaytie?
Die lag echter voor Lello op het gras bij 29 graden boven nul.
Ze had net een inspectiemuizenronde op dakpannen achter de rug.
Ik moet toegeven: zonder haar waren we de
muizenplagen nimmer te boven gekomen. Ze is niet voor niks zo vet.
Ze struint het hele terrein âs morgens en âs middags en
âs avonds af op zoek naar ongedierte.
Daarbij schuwt ze ook de composthoop niet.
Waar ook heerlijke ponydrollen in bivakkeren, die ik dan
stiekem ergens anders op eet.
Die bruine kip staat al weken op mijn menulijst. (Ik
dwaal een beetje af)
Stel je voor, dat ze ten prooi valt aan de
wolvenplaag. Er lopen nu immers ergens dichtbij drie wolfjes rond.
Ik ben als deelwolfje geboren in Brabant. Heb nog nooit een schaap hoeven eten.
Ik heb voor het klaarmaken van mijn eten gewoon Overijssels personeel.
Ik lig nu te waken bij die grote gaten. Je weet maar
nooit welke nieuwe plaag naar boven komt. Ik moet wel bij blijven. Ik lig hier
droog.
De sloten staan ook droog.
De mensen bekijken het maar. Doe ik ook. Op zân slooms.
De regen zal ook wel weer komen.
Poot van Falco
P.S. We hebben hier ook een heggemusplaag in de
geraniums. Er liggen vijf eitjes in. Er is nu een sproeiverbod van
kracht.
Afgelopen week was het voorjaarsweer een beetje
hoteldebotel. We wonen hier onderaan een berg met uitzicht aan de achterkant
over de wijde vlakten en dan kan je aan de horizon mooi zien of er regen of
storm aan komt. Mijn vrienden, de zwaluwen, voorspellen het weer ook prima.
Vliegen ze hoog, dan weet ik, dat het goed weer
wordt. Vliegen ze laag over mijn kop dan kan ik mijn zonneklep in de bench
laten.
Hijgend in de buurt van een bak water was het
beste.
Of verstoppen onder de planten met kop richting
vijver.
Die mafkees van een Costa gaat bij 32 graden boven
nul nog door met ballen. Ik ben van plan haar May te gaan noemen. (Misschien
stopt zij dan ook nog eens een keer)
Uit sociaal oogpunt is het enige, dat ik kan doen haar
even in de schaduw te zetten. Helaas moet ik dan wel weer op vier poten gaan
staan. Met het oog op de komende loopsheid is het wel zo verstandig vriendjes
met haar te blijven. Zij kan zo in ieder geval op voorhand al een APKâtje
doen.
Sinds kort ben ik ook bevriend geraakt met twee jonge
Lakenvelders.
Clara en
Sara.
Het probleem met
die meiden echter is, dat ze bij zware storm nog niet stevig genoeg verankerd op
de poten staan. (Bij aardbevingen, denk ik, ook niet. Gelukkig is dat hier Westerwijdeeneindweg).
Ik heb ze dan ook uit voorzorg op stal gezet.
Tot twee keer toe was er nepstormnieuws. Drie keer
heb ik ze binnen gehaald. Er kwam wel een beetje wind, maar daar blies je nog
geen Mikadostokje mee om.
De derde keer had ik ze bijna buiten laten
bivakkeren, maar de zwaluwen vlogen zo laag om muggen te vangen, dat ik Clara en
Sara maar weer naar stal heb gebracht.
De zwaluwen hadden het weer goed in geschat. Muggen
laag, slecht weer. Het terrein leek wel een slagveld. Overal blad.
Talrijke ongewenste abortussen van onvolgroeide
pruimenvruchten.
Gore tuinmeubels, die zo de kringloop in kunnen voor een
tweede kans. Bij Kees Smit kunnen ze in ieder geval niet terugkeren.
Alleen nepsneeuwzwaan Trumpje had de wind goed in haar
vliegerachterste gehad.
Haar maat Boris J. stond ook verrukt te pralen bij de
andere vijver.
In gezelschap van een nogal uitbundige zwaan, die
kennelijk een laagvliegroute van Lelystad had genomen.
Het laantje had last van roos gekregen.
Een voorgoed uitgewandelde tak lag voor pampus op het
gras. De ecologen zullen dit wel een bio-diverse kaalslag vinden.
Gelukkig is waarschijnlijk door een pinstoring bij
Buienradar het onweer hier weggebleven.
De geraniums hebben de wind overleefd. Kunnen we er weer
achter zitten, al schijnt dat ook steeds korter te moeten worden.
De wereld draait dol, maar ik hou het hier wel vol.
Elke avond ga ik met Costa lekker los, als ons
diner tenminste al enige uren in de maag aan het verzuren en afbreken is. Anders
kan de boel gaan kantelen en wij zijn nu eenmaal geen vrachtautoâs.
Bij het openen van de buitendeur (had wat breder
gekund) stuiven wij volkomen onbehouwen ons terrein op, alsof wij koeien zijn,
die na de winter voor het eerst de wei weer op mogen.
Zoân wei gaan wij dus ook op.
We moeten ons eerst enigszins gedisciplineerd opstellen
met in de haast meegenomen attributen, die bij de bazin ter verwerping kunnen
worden aangeboden. Die discipline zag ik ook op 4 mei bij de herdenking op de
Dam. Daar mag ook geen beweging in zitten en duurt 2 minuten. Langer houden wij
het hier ook niet vol.
Ik controleer voor aanvang van de weidegang eerst het
voor poten zijnde materiaal op tandvastheid. Het moet na de beet in vorm blijven
of vanzelf weer in vorm terugkeren. Ik doe het dus uitsluitend voor de
vorm.
Vanavond vond ik een nieuwe bal, waar spenen aan
zaten. Het leek op een uier, waarschijnlijk door een koe verloren op koningsdag.
Dat feest hebben we ook net achter de rug. Ik miste wel het toiletpotgooien en
koekhappen.
We hebben op de wei een enigszins verroeste badkuip staan, die ooit als trog had
moeten dienen. Daar hadden we mee kunnen gaan
gooien. Kipfilethappen zou ook een heel goed idee zijn geweest, maar volgens de
bazin happen we al genoeg en leggen de kippen nog voldoende eieren.
Twee keer ophalen van ballen is voor mij het máximale
koningsspel. Ik wil geen showversie van mezelf maken. Ik ga gepast met energie
om.
Een lintje krijg ik er toch niet voor als ik me extra
uitsloof. Bovendien heb ik geen zin om in mij
te laten prikken. Ik hoef toch niet naar een wolvenpuppydagverblijf, al schijnt
Berend daar botjes te hebben.
Ik deel wel graag bij Costa prikjes uit. Probeer haar af
te remmen door in haar poot te bijten.
Liet ze gisteravond een
windje. Niet te
harden. Die meid gaat rustig twintig keer een bal achterna.
Begrijpelijk, dat het diner dan wat sneller naar
achter op schuift.
Costa ligt vaak zo schuin in de bocht, dat ik vrees voor
weer een gevallene. Ik hoop niet, dat ik haar, net als de geit, volgend jaar
moet gaan herdenken.
Roos is mijn Amalia. Voor haar laat ik graag mijn
bal met spenen vallen. We kletsen wat af bij het hek.
Het gaat er soms heftig aan toe in onze
discussies.
Dit keer hadden wij het over voedselverspilling.
Ze had de halve hooiruif nog op haar hoofd.
Ik ben wel zuinig op mijn kop, vooral als ik in het
schootsveld van Kaytie lig. Met de aarde moeten we zuinig zijn, maar Kaytie
graaft constant holen, die met de uitgegraven grond niet meer te dichten zijn.
Loonwerkers komen dus geregeld een shovel aarde over het hek kieperen. We komen
hier dus steeds hoger te zitten, net als de zeespiegel. Ik begrijp nog steeds
niet, dat wat er uitgaat er niet helemaal meer in komt.
Al peins ik me suf.
Soms zie ik het invallen van de avond als een
bevrijding.
Dan kijk ik om naar alles wat ik heb en wat er van velen
te vroeg is afgenomen.
