Het begon met sneeuw in januari. En ijzel. Niks geen
klimaatopwarming.
Ik heb nog in een hoekje gekeken. Misschien lag Greta er
toen al, maar ik heb niks gezien.
Kaytie is nog boven gaan kijken. I want her to
panic. Maar nee, Greta zat ook daar nog niet.
In februari deed ik mee aan een
slipjacht.
Onder mijn toeziend oog joegen de ruiters achter de
bloedhonden aan. Boeiende gewaarwording om met zijn allen achter de geur van een
slipje aan te gaan.
Nu word ik hevig geteisterd door
slip-schaamte.
In maart moest ik gaan stemmen. Op wie je toen ook had
gestemd, ze hebben allemaal last gekregen van geheugenverlies. Van alles wat ze
verkeerd doen, staat ze helemaal niets meer bij. Die momenten ken ik ook. Mijn
bazin noemt me dan heel denigrerend Markje.
In maart heb ik mijn brokkenvoer extra moeten
controleren op sporen van vleesvervangers. Ik zou vlees-schaamte moeten hebben.
Je wilt een wolf toch niet aan de zwavelzwam en vegaburgers zetten. Ach, doe
niet zo vervelend!
Ik moet er een poepie van laten!
Het was ook nog Lammetjesdag. Daar viel de vlees-schaamte
echter goed in de smaak.
In april sloeg de bio-diversiteit toe. Dat kwam hard
aan. Greta was nergens te bekennen. Waar was ze toen ik haar nodig had.
In mei waren we druk op zoek naar
schorremorrie.
Al ben ik dat soms ook. Niets fijner dan een bal van
Costa af te jatten en proberen stuk te knauwen. Daarna heb ik wel last van
Terugbezorg-schaamte.
In juni raasde er een storm over het land. Overal
bladschade. Klimaatverandering. Zegt men.
Leverde mij wel een ontlaadpaal op. Automatisch word ik
er heen gestuurd door mijn Tesla-blaas.
In juli was er ook in de wei even sprake van
klimaatschade. Greta kon niet komen kijken. Ze weigert te vliegen. Per zeilboot
is ook geen doen via het grondwater.
In augustus was het heel heet. De bakken water kwamen
uit de kraan. Ik jankte de hele dag hier op het chateau water, water,
water.
In september durfde ik zo lang weg te kijken.
Er kwam geen eind aan die boom in de Apenheul. Ik werd er emotioneel van. Geen
Greta in de top. Die zat daar wel bij de Verenigde Naties.
Het was leuk om iemand te ontmoeten, die net als ik, op
een theepot leek.
In oktober sloeg het noodlot toe. Weg kanaries. Weg
tortels van 20 jaar oud, weg kwarteltjes. De kaalslag op de Lemelerberg hakte in
op de leefomgeving van de dieren en joeg ze naar ons toe. How dare you.
De jeugd der kanaries ontnomen. De dromen van de wezel voorbij.