Het inzetten van het leger bleef bij een loze oefening.
Leverde in ieder geval stikstof op. Misschien was het wel de nieuwe koning van
Thailand, die zijn bijvrouw kwam verstoppen.
Nu is het december. Ik vind het maar een vreemde
maand.
Eerst daalden hier twee roetveegkippen neer.
Daarna een rendier.
Nu staat er ook nog constant een boom in de
fik.
Mensen doen gewoon vreemd. Er schijnt weer een
jaar af te lopen.
Het is time to say goodbye, maar
afscheid nemen bestaat niet.
Men richt zijn blik op de toekomst, maar men moet
leven in het nu. Men wil knallen in het nieuwe jaar. Dat hoor ik trouwens nu
al. Maar eigenlijk mag het niet.
Ik voel overal schaamtes. Als je niks verandert
hoef je ook geen schaamte te hebben.
Geen tech-schaamte, geen boeren-schaamte, geen
stook-schaamte, geen hype-schaamte.
Ik ben hoopvol, Mijn bench staat niet in de fik. Ik hoef
niet te verthuizen. Ik hoef niet te pinnen. Mijn achterwerk wordt niet
gebruikt om carbid mee te schieten. Mijn gebit is spierwit. Ik heb nog geen
extra zorg nodig. Ik ben omringd door bomen. Ik vlieg niet, ik loop, ren en race
gewoon het nieuwe jaar in. Wat heden bloeit, valt morgen af en dat zal altijd zo
blijven. Dat geldt trouwens ook voor al die gemolde BN-ers.
Ik hoop wel op een miljoen volgers, als ik zeg
Greta, van het negatieve van 2019 staat mij helemaal niets meer bij.