Vannacht ben ik om 12.00 uur mijn bench in gestapt met riant uitzicht op bed. Volgens de gedragstherapeute ben ik de enige, die niet naast bed hoeft, maar gelukkig wist mijn bazin dat tot gisteravond niet. Ik kan je wel vertellen: roedelen is fijn. Dat gesnurk om je heen doet een hond goed.

Het vrouwtje schijnt er nog om 3.15 uit te zijn geweest, maar daar weet ik niets van. Met die bezigheidstherapie om mij sociaal te maken lig ik ’s nachts gewoon lam te wezen.

Mijn eerste piep kwam pas om kwart voor 7 en weet je wat zo leuk was?  Het vrouwtje dacht, dat het kwart voor 8 was. Het hele ochtendritueel kon dus al beginnen. Plassen, ik leek wel een ouwe vent met prostaatklachten. Ik moest wel drie keer. Netjes buiten in het gras gedaan en toen vlug terug gesjeesd, voor poepen had ik echt geen tijd, want ik wou mijn ontbijt. De hoeveelheid valt me elke keer weer tegen. Ik hoop, dat dàt toch echt in de toekomst beter wordt.

Uiteraard heb ik heerlijk gespeeld. Mijn nieuwe pieper heb ik getest op geluid, stevigheid, elasticiteit en schudvermogen. Kassa had me dat gevraagd. Over de uitslag moet ik nog even nadenken.

In de woonkamer stond een werkelijk achterlijk plantenbakje. Ik had me daar al enige dagen aan geërgerd. In een poep en een scheet had ik hem beet en begon ik hem leeg te schudden. En ja, toen moest ik de kamerkennel in. Men vond het nodig om te zuigen.

Ik heb uit protest geblèrd! Maakt hier helaas niks uit. Die twee hanen in het hok kraaien nog harder.

Nu lig ik opgevouwen in mijn mandje, kop op de rand, na te genieten van mijn sloopwerkzaamheden.