Falco

Voordat ik aan vandaag begin, moet ik je nog wat vertellen over gisteravond. Ik werd voor mijn laatste sanitaire bezigheden in de tuin getjoept en voordat ik een druppel kon laten vallen trok er een speciale, heerlijke geur in mijn neus.

Ik zoeken, zoeken, zoeken, kris kras door de bodemplanten heen en ik had zomaar ineens wat klem in mijn bek. Nooit geweten, dat je zo blij kon zijn met een dooie mus. Nou ja, toen wilde ik eigenlijk niet maar naar binnen.

Buit is buit en vergeet niet, het was wel mijn eerste. Pas toen ik moest kiezen tussen mijn bak met vlees of die vogel, heb ik toch maar voor de eerste gekozen. Voor de zekerheid heeft het vrouwtje mijn gesopte prooi in een plantenbak gezwiept.

Vanochtend werd ik om kwart over zeven wakker. Ik doe nooit wat in mijn bench en ik draag echt geen Tena man. Mijn bazin vindt dat wel prettig.

Ze heeft echter een rot gewoonte. Mijn drollen liggen nog nauwelijks onder mijn achterste of ze graait ze al weg met een grote poepschep.

Daar kan ik zo kwaad om worden. Ik probeer dan woest grommend de grijper te pakken. Het zijn wel mijn drollen! En elke keer weer, hè.

In het hoge gras vermaak ik me uitstekend. Ik buitel en rol en doe gek met stokjes en blaadjes. Daar heb ik die tantes niet voor nodig.

Trouwens, tante Kaytie heb ik vanmorgen beslopen als een tijger, laag schommelend over de grond in het gras. Ze was op muizenjacht en zag me niet.

Ben ik lekker op haar gesprongen. Ik kan zo het leger in. Vraag ik een nieuw tuigje met daarop army.

Die twee tantes van me hadden het bijna aan de stok met elkaar om mij. Dat zit zo. Tante Kaytie voedt mij streng op en snauwt me wel eens af, tante Costa is eigenlijk nu mijn tweede moeder en die vindt dat niet goed. Problemen altijd, die wijven... Ik bemoei mij er gewoon niet mee.

Na een heerlijk middagdutje (ik zak nog wel eens weg, dat groeit beter) moest ik mijn security tuig weer om en de auto in. Ik had geen zin. Ze heeft me met mijn achterste in het kenneltje op de achterbank moeten duwen. Wacht maar tot ik groot ben.

Daar zat ik dan...

Omdat het kennelijk heel belangrijk is, dat mijn haar goed zit, moest ik mee naar de kapper. Ach, dat was best leuk.

Door die zondagmiddagsessies in Andel ben ik heel vriendelijk geworden tegen mens, dier en kapper.

Toen ik hoorde, dat het vrouwtje vrijdag naar de kapper moet, ben ik alvast maar gaan liggen.

En nou mag ik mee. Kwestie van slim aanpakken...

Op het parkeerterrein buiten zag ik veel autos en boodschappenkarren en fietsen. De hondenpsycholoog zegt, dat je nieuwe indrukken even moet laten inwerken op je netvlies en in je kop. Dat heb ik dus ook maar gedaan bij het afvoerputje.

Helaas, geen dooie beesten...

Na de kapper moest ik kennismaken met de supermarktmanager. Aardige man. Die hoeft niet naar de kapper.

Misschien krijg ik wel een uitnodiging voor het Oranjefeest.

Na de supermarkt heb ik op het plein nog voor een paar mensen en kinderen mijn staart laten wapperen en mijn oren naar achteren gegooid. Vonden ze leuk.

Ze noemden me Beertje en vroegen of ik een hulphond was. (Dat tuigje maakt indruk)

Die gaten heb ik niet in die broek van haar gebeten, hoor!

Omdat het vrouwtje geld nodig had, ik schijn nogal duur te wezen, moest ik voor haar pinnen.

Alleen had ik mijn pas niet bij me en de aanwezige biljetten bevielen me niet.

Daarna moest ik weer de auto in voor een heel speciale opdracht.

Verleden jaar, vlak voor de Kerst, is Tante Koosje, 86 jaar oud, op de fiets ten val gekomen op het plein door werkzaamheden aan het wegdek en toen heeft ze haar heup gebroken.

Tante Koosje had een hondje, Stip, en daar kon ze niet meer voor zorgen. Stip woont nu bij een buurmeisje en tante Koosje is wel blij, dat Stip het goed heeft, maar ze mist hem en ze weet, dat ze nooit meer Stip in haar huisje zal hebben. Stip lag altijd bij haar s avonds op tafel.

Ik ben dus, als echte hulphond, bij Koosje op tafel gaan liggen.

Ik mag dus weer terugkomen. Kwestie van handig aanpakken..

Het was mijn merk niet...

Ik word een expert.

Na nog door diverse mensen geknuffeld te zijn (er was zelfs een mens bij, dat vroeg of ik als security-hond wel geaaid mocht worden, nou ja!) zijn we weer naar huis gereden.

Trouwens, ik ben mijn plaatsje in de auto wel gaan waarderen. Ik hoefde geen schop meer onder mijn achterste.

Toen ik thuis uitstapte was ik toch wel blij. Ik denk niet, dat ik voorlopig wat anders huur.

Ik heb er wel even aan gedacht, toen ik mij gelijk terugtrok om even wat te gaan doen en er zo nodig weer een foto gemaakt moest worden van mij in mijn positie. Niemand wil toch zo op Facebook!

Nou, misschien tot morgen, maar ik denk, dat ik een vrije dag opneem!