De week is weer begonnen en ik wist niet, dat ik zo zorglijk kon worden.
Mijn jeugd lijkt voorbij te zijn door de komst van
dat hap-en-soms-snapniet wezen.
Ik heb hem eens goed bekeken.
En grondig geïnspecteerd. Blijkt het toch een hond te zijn.
Ruikt ook al naar reu.
Doet schijnheilig achterbaks en hapt vervolgens (weer) in mijn
staart.
Het heeft een hart, dat kun je zien. Maar met mijn postuur is
het moeilijk om daar niet op te trappen.
Ben dus heel blij, als Tippel achter tralies zit. Ik ben
namelijk nogal uitgeput door zijn gedoe. Heb vast geen Ruttegenen in
me.
Hij wel. Altijd aan, altijd
nieuwsgierig. Zou een talkshow op NPO 1 kunnen vullen. Een paar keer wef zeggen
binnen een ronde tafel, de poot optillen tegen degenen, die geen wef zeggen,
maar miauw en het programma is zo vol.
Met een mooi koppie kun je ver komen. Het Gooise
matras is naar de kringloop gebracht. Tippel hoeft dus niets te
vrezen.
Gewoon rondkijken en vooral wroeten.
En leven van de denkfouten in het kabinet. Kan-ie op sokken
aan.
Ik zal aan hem moeten wennen. Zielig alleen aan de poort is
ook maar niks.
Heb ik tenminste nog een vriendje, als Costa geen bal meer in
haar bek kan houden. Tenslotte is zij ook al 10.
Ik zal mijn huidige ongemak moeten ondergaan. Ik was
gewaarschuwd.
Een medestander heb ik niet in de pony. Zolang ze gras kan
vreten valt er geen woord mee te wisselen. Die bekommert zich echt niet om het
wereldvoedselprobleem, zolang de brandnetels en de bramen haar menu niet
overwoekeren.
Ik keer me gewoon van alles af. De wereld is toch niet meer
wat het geweest is met een sjamaan in een koninklijk huis, fractieleider op
bezoek bij een komiek, prinses die kauwgom laat ontploffen in eigen gezicht,
wolf die in alvleesklier bijt en een prinses die toeslagen mist.
Laat Tippel zich maar lekker in alles en nog wat vastbijten om
zelf te ontdekken, dat niet alles echt is. Wordt het hem teveel, kan-ie altijd
nog aan de ketamine.
Sinds een dag of vijf laat de rust hier nogal te
wensen over. Er is een zwart-wit gevalletje binnen komen tippelen, dat volle
aandacht nodig heeft.
Mijn uiterlijk boezemt geen ontzag bij
hem in.
De asielzoeker kijkt me vanonder aan met een blik van
wat-doe-jij-hier.
Viert feest in mijn bed.
Ondanks de grote woningnood heeft
meneer twee fluffymanden. Nu zit er vast een ander puppy zonder.
Hij vermoordt pluche beesten binnen, terwijl het ongedierte
vrolijk buiten rondloopt.
Meneer heeft een limousine tot
zijn beschikking, die het niet doet. Moet dus geduwd worden.
Heeft een eigen plas- en
poepveldje. Kan in de huidige tijd beter bebouwd worden. Als-ie tig keer zijn
ladingen lost, wordt hij tig keer gereinigd. Costa kan zo een verpleegtehuis in.
Daar hebben ze poten nodig en hij kan wel zonder. Is-ie beter te
volgen.
Costa denkt nu al, dat de nieuwe Messi is opgestaan.
Ik doe mijn best om hem te overtuigen van mijn notabele
aanwezigheid.
Tegen Costa staat hij nu al op, maar ze schijnt hem leuk te
vinden.
In ruil voor een
inspectiebeurt mag-ie veel. Ze heeft natuurlijk door, dat hij een man wordt.
Ik weet niet, of ik daar nou zo blij mee ben. Max moest gisteren ook al
genoegen nemen met een tweede plaats. Nu zit-ie nog aan een touwtje, maar straks
is-ie los.
In huis is het stormachtig, maar de klimaatverandering heeft
zich thans ook doorgezet in kantoor.
Er wordt daar ook al uit mijn waterbak gedronken.
Ik hoop, dat het alleen zijn tuigje is, wat hem af en toe
dwars zit.
Opgeborgen kan ik het leed van zijn komst redelijk
aan.
Ze hebben verteld, dat hij klein blijft. Helaas blijft het
dan waarschijnlijk ook een zelfvoldane schoothond. Mijn verblijf aldaar was van
korte duur.
Ik denk het mijne van het gevalletje en houdt het liefst nog
afstand. Vannacht heb ik gevraagd aan de Almachtige om de rust hier weer terug
te brengen. Zo pak ik alle geloven tegelijk. Is de kans op inwilliging wat
groter.
Omdat het warm is buiten beperken mijn activiteiten
zich.
Onder de bomen is het nog wel te doen.
Hier nog geen bosbranden.
Ik heb alleen maar last van binnenbranden, als ik de pony
zie,
die een appel van eigen boom krijgt. Ik
wil het hier compleet houden.
Die appel hing namelijk net nog aan de boom. Gelukkig hoeft het voer van ons niet bij een Chinese
Nepwinkel te worden gekocht.
Weet je zeker, dat je overgewicht krijgt van
ondergewicht.
In deze superhitte zou een omvormer naar koud weer van
Chinese makelij welkom zijn. Ik neem cybercrime
dan op de koop toe. Mijn infrastructuur is toch al kapot. Wij honden hebben namelijk last van een mismaakt DNA, waardoor we zo lief en sociaal zijn.
Dat is ook de reden, dat we gezellig samen uit een bak vers water staan te drinken. Kom d’r maar om bij
mensen. Die vinden alles vies.
De verminking van mijn DNA is overigens
waarschijnlijk niet helemaal compleet geweest.
Als Costa zich zo hoog opstelt, mij superieur aan kijkt en ze springt
daarna naar beneden, dan pak ik haar even liefdeloos beet. Er is dan wel eens
een poot of een knokkel in het geding.
Ik zeg dan wel, dat ik haar gered heb van een pissebed en dat
er ook een tijgermug in de kieren van het hout verstopt kan zitten en ze door
mij geen knokkelkoorts krijgt, maar dat zijn natuurlijke valse voorwendsels.
Ik hou ook wel van haar. Ben ook echt wel benieuwd, hoe ze
denkt. Dat is wel vreemd voor een man, maar ik ben dan ook niet uitverkoren om
mee te doen aan B&B vol Liefde. Dan moet het je namelijk een zorg zijn, hoe
een ander is. Dan wil je alleen maar een goed huis.
Tot nu toe is het hier redelijk. Op tijd eten en drinken.
Veel vrije tijd. Af en toe een snackje. Hoe het er echter over een week
uitziet baart me
enige zorgen.
De firma Sloop doet dan
zijn intrede. Ik hoop, dat hij mij ontziet.
Hij ziet er hartstikke leuk uit, maar als je goed kijkt zit-ie
gewoon rottigheid te verzinnen. Althans, ik heb het vermoeden.
Costa heeft al een
schuilplaats uitgezocht.
Ze
zet zich al schrap. Is vast bang voor een Achterhoekse inname van het grondgebied van het
Vechtdal. Waar Koerskt het op af zal ze wel denken.
En dan te weten, dat zij beter af is
dan ik met een reu.
Als hij te vervelend is zetten
we hem gewoon op Marktplaats. Zeker weten, dat er overboden wordt als ik een
Chinees verkooppraatje houd.
Zo slapend denk ik wel, dat alles meevalt. Zolang hij de
camera niet met opzet uit de handen van de bazin stoot en zich Klein houdt wordt
Tippel vast onze zomerliefde.
Het is wel niet het aantreden van een heel nieuw
kabinet, maar ook hier komt een nieuweling op het bordes en die is nog maar net
geboren.
Onze coalitie wordt uitgebreid.
Ik denk er zo het mijne van.
Hoopte ik op een dame, een Fleurtje of een
Sophietje, wordt het een man.
Er komt een verkiezing en er kan gestemd worden op
vier.
Alleen, ik heb er geen stem in. Mijn bazin is,
zoals altijd, ondemocratisch bezig en daarom voel ik mij lichtelijk
ondergeschoven.
Mijn vriendin Costa is beter af. Ze
krijgt er een jonge man bij en dat is op haar leeftijd best aardig en ook
modern.
Ze hoopt wel, dat hij van voetballen houdt. Kunnen
ze geregeld een één-tweetje doen.
Als hij voor het eerst op het erf komt zal ze eerst
wel stram op de poten gaan staan. Denkt ze vast, dat Kaytie is teruggekeerd.
Costa is nogal zwart-wit in haar doen en laten en wat ze dan ziet heeft dezelfde
kleuren, al zitten die op andere plekken. Na een onder- en achterkant inspectie
zal ze zeker meteen ontdooien.
Ik heb de foto’s van de nieuwkomer al
gezien. Ik dacht eerst, dat het een opname was
van de koeien bij de buren en dat er gemolken moest worden.
Ik ben direct daarna in reces gegaan.
Al die stippen en vlekken dwarrelen me nog voor de
ogen en daar moet binnenkort een keuze uit gemaakt worden.
De bazin kan mij wel als formateur aanstellen, maar
ik denk niet, dat ze het doet. Mijn wijsheid in vibes en sparkles wordt niet
gewaardeerd.
Eén van de reutjes emigreert dus naar de Berghoeve en de
rest loopt een blauwtje op. Je weet namelijk niet
wat je hier mist.
Het is hier redelijk toeven.
Na de dood van Kaytie zijn wij
iets ingedut, ook al is het minder vermoeiend.
Bij ons is het heilige vuur er gewoon een beetje uit. We missen duidelijk een raszuivere boerenfox, al is
het ras niet erkend. Zal wel komen, omdat er boeren in de naam zit. De hoop
wordt nu gevestigd op Femke.
Moeder Emmy, uit Netterden,
heeft haar best gedaan om een achttal foxjes
te formeren.
Eén zoon van haar zal voortaan door het leven gaan met de gender neutrale naam Tippel.
Deze naam is ook weer ondemocratisch bedacht en een voortborduring op onze
Kaytie.
Tippel zal hier, wel
onder enig protest, gaten gaan graven, muizen en ratten vangen, waken, met
scherpe tandjes in ons bijten, kliko’s verplaatsen, als er muizen onder zitten,
planten bewateren, als de poot omhoog kan, eigenwijs zijn, maar vooral zonder
protest welkom zijn.
Dus,Tippel, geniet nog maar lekker bij mams
voordat wij hier in de Tippelzone komen te zitten.
Riffer's vriendinnetje is niet meer: een ode - Deel 1 / 3
Beste allemaal,
Op maandag 17 juni 2024 is Kaytie, mijn pittige en
eigenwijze vriendinnetje voor altijd van de Berghoeve weg gegaan.
Costa en ik zijn er helemaal van in de war.
Kaytie is tussen de varens verdwenen. Ik heb haar nog een
paar likjes over haar snuitje kunnen geven en zij gaf als laatste afscheid mij
een paar likjes over mijn bek terug.
Toen ik hier in 2021 kwam was Kaytie er al.
Ze kwam uit Brabant in 2011. Ze was een echte
boerenfox, zelfverzekerd, bloedeigenwijs met als grote, niet te stuiten passie:
muizen en ratten vangen en niet te vergeten overal diepe kuilen graven. Tot
wanhoop van de weer dicht moeten gooiers.
Ze had als enige in het nest een wit
vlekje op haar heup.
Ze was erg bijdehand met haar vijf weken. Erg bijzonder was,
dat haar moeder geboren was met een klein staartje. Mijn bazin heeft Kaytie
onmiddellijk, na de eerste bezichtiging, naar de Berghoeve ontvoerd.
Het was liefde op het eerste gezicht
tussen die twee. Ze zaten al te neuzen bij een tussenstop in een
restaurant.
Bij aankomst in haar nieuwe huis werd Kaytie nogal onthutst
bekeken door Sepp en Grinda. Zo’n mormel erbij was wennen.
Het jeugdige geval trok zich niets van
hen aan en verplaatste regelmatig van alles.
Maar met haar charmes en enigszins loensende blik pakte
ze iedereen in.
Buiten werd ze door Grinda goed in de gaten gehouden en getoiletteerd na
sanitaire stops.
Sepp hield alle bewegingen goed in de gaten.
Kaytie was direct dik tevreden met haar leven op de Berghoeve
en met de visite.
Na een maand was ze al flink gegroeid.
Maar nog niet genoeg om af en toe niet helemaal klem te komen
zitten.
Overgave was haar slimme gedrag om grensoverschrijdend gedrag
te voorkomen.
Spelen en rennen was natuurlijk het
allerleukste.
En lopen op de
Lemelerberg.
Om daarna op de bank uit te rusten op een beschikbare
rug.
Kuilen graven was voor haar een serieuze zaak, omdat er altijd
muizen te vangen waren. Omdat een gat nooit met dezelfde hoeveelheid aarde is op
te vullen is de Berghoeve in de loop der jaren aardig opgehoogd.
Riffer's vriendinnetje is niet meer: een ode - Deel 2 / 3
Al klom een muis tegen de muur op: Kaytie ontging niets. Ze
rustte niet voor ze hem te pakken had.
De grote honden moesten ook goed hun speeltjes
bewaken.
Al moesten ze uit het water worden opgediept.
Of moest ze ervoor springen.
Kussens en bedden werden altijd fanatiek
opgeschud.
30 september 2014 overleed tweede moeder Grinda en kwam er
een nieuwe hond op de Berghoeve: Costa.
Kaytie vond haar eerst nogal een verdacht geval.
Na ontdooiing werd Kaytie de opvoedster van
Costa.
Die hard groeide.
En groeide.
En groeide.
En groeide. Helaas waren de beide dames allebei dominant. Het
resulteerde in tevengevechten en die waren niet mals.
Sepp overleed een jaar na Grinda en Falco deed zijn
intrede.
Dat was weer wennen voor Kaytie. De tandjes van die
nieuweling moesten vooral ontweken worden.
Gelukkig was Falco een reu. Dat vergoedde veel.
Ze werden kameraadjes in muizen opgraven. Althans Kaytie
groef de kuil en Falco lag achter haar om de sateetjes op te
vangen.
In 2021 stierf Falco. Nooit meer samen
op pad.
Toen kwam ik. Ik werd gelijk gedwongen als opvolger van Falco
op te treden. Kaytie gooide de aarde bij het spitten recht in mijn snuit.
Door dit trauma heb ik haar verder nooit met graven meer willen helpen. Ik heb
ook zo mijn principes.
Riffer's vriendinnetje is niet meer: een ode - Deel 3 / 3
Als zij met grondverplaatsingen bezig was had ik andere
bezigheden.
We hadden altijd wel de grootste pret.
Soms moest ik haar naar haar etensbak duwen. Dan was ze weer
eens schijndrachtig. Tussen ons is gezinsvorming trouwens nooit wat
geworden.
De laatste maanden was Kaytie niet zo fit.
Ze werd een beetje oud.
Vier dagen vóór haar dood ving ze nog een rat. Ze versaagde
haar plicht nooit.
Het wordt hier nooit meer hetzelfde. Misschien moeten Costa
en ik in plaats van boommarters en katten muizen en ratten gaan vangen. Best
lastig als je niet zo flitsend snel als Kaytie bent. Hoe het allemaal gaat
worden: ik weet het niet.
Zelfs Costa mist haar. Tenslotte had Kaytie haar opgevoed.
Liefde en haat liggen dicht bij elkaar.
Al is Kaytie er niet meer, voor mij zal
ze altijd op de Berghoeve zijn.
Een hele bevrijding, dat de winter weer voorbij is
en de zon de bloemen hier bestraalt, want dan hoef ik dat niet te doen.
Bovendien worden ze dan geel en we hebben de Pasen al gehad.
De wegen worden hier nu niet versperd door klimaatbeperkten,
maar door de natuur, zodat je vanzelf wel gaat liggen of zitten of
bukken.
Daarom ligt Costa hier op haar Sanka (billen) in het groene
gras. Ze ziet er Bootylicious uit ondanks haar grijze leeftijd. Ze houdt de bal
constant klem in haar bek, omdat ze bang is, dat de ratten die anders gaan
aanvreten.
Zelfs tijdens de twee minuten stilte
gingen ze gewoon door met vreten.
Ik ben heel stil gebleven en heel
alert. Je hebt namelijk ook hele grote ratten buiten de poorten. Door hun grote
dikke-ik-mentaliteit ziet de wereld er nu minder jofel uit.
Overal maar veel kleur in blijven
brengen. Dan zie je het bruine niet meer zo goed.
Je kunt de Eskimolaan wel veranderen in
IJsbaanlaan, maar het blijft zwart-wit.
De eekhoorns hier mogen wel op kleur
blijven. Ze zien er iets warmer uit dan ratten. Ze roven ook van alles, maar
poepen niet in het klimaatwater. Ik wil toch wel kunnen blijven drinken zonder
Weilen te gaan.
Helaas wordt mijn kleine vriendin
Kaytie oud. Ik denk, dat ze toe is aan “Geranium” roepen tijdens de
bejaardenbingo.
Hopelijk valt ze straks niet in een zorgfraude.
Dan heb ik nog liever dat ze in onze eerste sinkhole kukelt.
Kost minder Doekoe en je zit beschut.
Voorlopig stapt Kaytie nog behoedzaam rond. Moet ook, want
het blijft straks bij de namaak-opvolger. De bazin wordt een dagje ouder, heeft
stijve knietjes en moet tot overmaat van ramp vanmiddag geïdentificeerd worden
door een bank! En ik maar denken, dat je daar eerst voor moet doodgaan, maar ook
dat hoeft dus niet meer.
Voor de zekerheid lig ik op wacht, al
maak ik liever geen Beef (ruzie), want daar houd ik wel van. Misschien heeft die
bankman wel een dossier onder zijn arm, dat ik kan lezen.
Het is hier zo mooi, dat ik graag binnen mijn grenzen
blijf.
Ik heb Joost nog wel laten weten om hem graag als
tuinkabouter met één oor naar Zweden te vergezellen, maar ik had geen blauw pak
in mijn bench hangen en ook geen euro van mijn papa gekregen.
Ik blijf dus maar lekker thuis. Er zijn zeker nog 40 ratten
te doden. Erg Kaulo (veel) allemaal.
Ik oefen de straattaal voor als wij helemaal worden
overgenomen door rare ratten, maar Costa en ik hebben liever koel
gras.
Costa is mijn Capi en ziet er Slay (super dan de
bom) uit.
Zolang ze maar bommen gooien op
Verweggistan zitten wij hier goed.
