Wat een kaars al niet teweeg brengt. Inside denk ik er het
mijne van.
Men doet zo pislink tegen elkaar, dat ik er droevig van word.
Ik til mijn poot toch ook niet tegen iedereen op. En dan die bevrijdingsactie in
Oekraïne. Ze zijn hier op zoek naar Bolle Jos. Ze kunnen beter alle manschappen
inzetten om Bolle Poet te pakken. Die kop van hem is vast een kernkop, die
helaas al gedeeltelijk tot ontploffing is gekomen. Gek genoeg is hij nog net zo
dik. Zit vast nog meer rottigheid in.
Elke vroege ochtend speur ik samen met Costa het terrein af of
er ‘s nachts niks is gebeurd.
Elk verdacht plekje wordt grondig onderzocht. Vanochtend
vonden wij een dode rat. Het leven was eruit gepikt door een roofvogel. Had
waarschijnlijk een verkeerd berichtje op RattenTwitter gezet. Dat schijnt erg
explosief te kunnen zijn.
We hebben een verdedigingslinie aangelegd om de eerste klappen
op te vangen voor als de vijand komt.
De pony’s hebben, als protest tegen foute Russen, een begin
gemaakt met de Oekraïense vlag. Hoe ze het ernaast blauw krijgen is me nog niet
geheel duidelijk. Even verderop is een bollenboer gekomen. Hij heeft vast wel
gif, dat blauw uitslaat. Tulpenbollen zijn namelijk ook al niet te vertrouwen.
In oorlogstijd dus beter niet meer eten.
Bijou heeft zo hard gewerkt aan de vlag, dat ze er nogal
warrig uitziet. Als ze maar genoeg blauwtjes loopt bij hengsten hebben we die
bollenboer misschien niet eens nodig. Met zo’n uiterlijk en haar hoge leeftijd
moet dat geen probleem zijn.
Elke dag loopt zij met haar vriendinnen heen en weer om de
vlag, al vretende, af te krijgen. Ze boffen maar, dat hun eten zomaar uit de
grond komt.
Het is verbazingwekkend, dat gras zo
hard groeit zonder gas of olie. Soms neem ik een hap, maar die blijft meestal
niet zo lang in mijn maag zitten. Gebeurt dat toch, dan hangt er acht uur later
een sliert uit mijn achterste. Zonder douche-toilet is dat gewoon geen
doen.
Costa nam vanochtend wel een hap gras. Ze wilde oefenen. Het
voer stijgt zo hard in prijs, dat ze zich zorgen maakt. Ze heeft nogal een
duistere toekomstblik. Dat heb je met die oudjes. Zien beren op hun pad. Die
mogen hier gewoon gehouden worden.
Kijk maar naar mij.
Boven gras geef ik toch echt de voorkeur aan verse kip met
parelhoen. We hebben er inmiddels zoveel, dat hun onderkomen af en toe lijkt op
de vertrekhal van Schiphol.
Gelukkig is er nog ruimte voor kringspelen. Vanmiddag heeft
het pluimvee aan zakdoekje leggen gedaan. Dat was uit solidariteit met de
slachtoffers van Bolle Poet.
Wie op het neergelegde zaadje ging staan mocht even
verdrietig tokken vanwege het vooruitzicht van een lege
graanschuur.
Gisteren is Di plotsklaps overleden. Haar jonge minnaar
LeBlanc zat reanimerend over haar heen te koeren. Ze kwam helaas niet meer in de
poten. Ze was gewoon overwerkt. Een 24-jaar jongere minnaar neemt
veel.
Mijn bazin kan heel soms zeer teerhartig zijn en
wat vaker erg dom. In plaats van in te krimpen bij oorlogsdreiging en
hyper-inflatie ging ze gelijk op stap om een nieuwe partner voor LeBlanc te
kopen.
Ze kwam terug met drie duiven. Di perste er geen ei
meer uit, maar dat kun je van twee nieuwe duivinnen niet verwachten. Dat wordt
overbevolking straks in de schuilkelder.
LeBlanc zat er al helemaal klaar voor.
Hij maakte direct, na een rondje invliegen, heel elegant de
meest witte tortel het hof.
Dat vond haar echtgenoot in zijn Viktor en Rolf kledij minder
amusant. Zijn borst viel er van afgunst nog net niet uit.
De donkere duivin werd helemaal niet bekeken. Wat
kleur al niet doet.
Als het zo blijft moet ze het volgende seizoen maar naar
Married at First Sight. Wordt ze wetenschappelijk gekoppeld aan een andere
doffer.
Of naar Boer zoekt Vrouw. Mag ze misschien op
Citytrip naar Kiev, als het Songfestival er volgend jaar gehouden
wordt.
Het ochtendrondje op het terrein is altijd een
groot feest.
Vooral vanmorgen. Ik kon zomaar opeens mijn poot
optillen.
Gek, dat ik daar nooit eerder aan had
gedacht.
Toen ik Kaytie ging belagen (favoriete bezigheid), wierp ze me
toe, dat ik nu was gestart met ongewenste intimiteiten, omdat ik net een man was
geworden.
Dan mag ik gelukkig nog wel de kippen laten
vliegen.
Eergisteren heb ik, denk ik, een kip zo gestoord, dat er een
ei in de tunnel bleef, want vandaag lag dit in het hok.
Ik dacht eerst, dat het Poetin’s hoofd was,
eindelijk gevallen na een groot Paasoffensief. Zo opgeblazen heb ik een ei
namelijk niet eerder gezien.
De parelhoenders leggen een groot ei met een puntje, de
krielkippen ronden het beter af.
Ikzelf ben één groot blij ei. Verleden jaar maakte
ik nog geen ochtendrondjes. Zat ik nog in mijn moeder. Met andere zusjes en een
broer. Vreemd eigenlijk, dat wij niet aan elkaar geklonken uit haar legkanaal
zijn gekomen.
Was ik nog langer geweest. Mijn bazin vindt mijn lichaam
lastig, als er twee deuren tegenover elkaar geopend moeten worden, zoals in de
bijkeuken.
Ik krijg dan geheid een zwieper. En zij een zere
knie.
De wei lag vanochtend vol vacht. Mijn vriendin Roos had last
van de warmte. Ze heeft in haar voorouders kennelijk een schaap
zitten.
Zo gladjes moet ze er straks weer uit gaan zien. Een foto van
nu zou de dierenbeschermers in actie kunnen brengen.
De wereld hier is hartstikke mooi. Ik kan niet begrijpen, dat
verkeerde Russen geen bloemen meer willen zien. Die zien alleen nog
puin.
De eerste zwaluwen zijn deze week aangeland in de stal. Nu
wordt het zomer. In Oekraïne nooit meer, denk ik. Daar schieten ze zo maar
mensen en dieren dood. Om nooit meer te kunnen vergeten. En ze hebben daar ook
niet genoeg te eten.
Onze voorraadschuur is voorlopig goed gevuld met graan. Voor
de kippen. Nu is het er nog. Gek idee, dat kippen zonder graan waarschijnlijk in
mijn bek belanden. Kan ik ze nooit meer laten vliegen.
Het gras is weer gemaaid. Alsof er niets aan de hand
is.
Beste Poetin, blijf van mijn wereld af. Ik ben nu
een man. Als hier de zomer ook verdwijnt, ben ik met mijn lengte zo bij je
hoofd. Het zal me een waar genoegen zijn om dat leeg te laten lopen en te vullen
met bloemen.
Mijn bazin noemt mij Kaka. Ik heb namelijk
vanmorgen de temperatuur buiten op 19 graden geprobeerd te krijgen.
Het lukte me niet. Hij kwam niet verder dan
10.
Rob Jetten had er nog zo in Buitenhof op aan
gedrongen.
Ik heb mijn hete adem gebruikt. Ik had natuurlijk de natuur
kunnen flessen door mijn poot op te tillen, maar ik krijg hem op mijn leeftijd
nog niet omhoog.
Mij Kaka noemen. De wereld om mij heen is Kaka.
Mensen met een pas gewit plafond willen geen
vluchtelingen uit Oekraïne ontvangen. Die schijnen nogal veel te roken. Is dat
niet Kaka.
In Amerika slaat iemand een ander voor de bek. Heel
belangrijk nieuws.
Dagelijks bekt Kaytie mij af. Deze aanval kon ik nog net
ontwijken. Ze kijkt heel schijnheilig een andere kant op. Al is ons gevecht 1
Op1, we zijn nog niet gevraagd voor een praatprogramma. Wat doe ik
fout.
Die hele oorlog van bloedbroeders is Kaka. Voor mij
en Kaytie niet te bevatten. Gelukkig krijgen we graanvrij voer en hebben wij
zelf zonnebloemen op het erf. Van de zomer maar proberen om er olie uit te
persen. Met een dikke poot moet dat wel lukken.
Mensen vinden wolven niet te vertrouwen. Ik denk,
dat ze in Bucha veel liever wolven hadden gehad dan mensen.
Elke dag kijk ik naar de graven van mijn voorgangers. Dat is
hier tenminste allemaal netjes afgehandeld.
Ik zou eigenlijk naar Rusland moeten om aan een lange tafel te
gaan zitten proberen om het slachthuis dicht te krijgen.
De grenzen zijn daar dicht, maar wij honden en
wolven trekken ons daar niets van aan. Dat hebben ze ook op de Veluwe gemerkt.
Voorlopig verschans ik me achter mijn stelling. Ik
laat het Zelensky opknappen. Doet de rest van de wereld ook. Bovendien als ik
moet gaan lopen naar Moskou is de hele graanschuur al leeg.
Misschien kan ik beter bloemen naar de paus gaan
brengen.
Kom ik vast in alle praatprogramma’s. Hebben ze weer een hype.
De langste Oud Duitser van de wereld komt vanachter zijn
stelling vandaan om met zijn vriendinnetje excuses aan te bieden voor alles wat
in het verleden verkeerd is gegaan. Ook modern. Wat zullen die Russen het in de
toekomst druk krijgen.
Voorlopig bedenk ik plannen om het gasverbruik terug te
brengen. In mijn kop zit alles nog als los zand in elkaar.
Een kerncentrale op het erf naast de kippen is niet aan te
bevelen. Radioactieve eieren zijn vast minder lekker, al kun je er wel
jodiumhoudend zout op doen. Ik bedenk net, dat kippen graan eten. Wordt wat met
hun toekomst. Meelwormen zonder meel zijn ook al niks. Toch maar overgaan op
muizen. Die hebben we hier genoeg.
Kaytie heb ik aangeraden naar gas te gaan graven.
Zakt de bodem, dan zakken wij wel mee. Het plan staat toch niet als een
huis.
De heg mogen we ook niet verbranden. Paasvuren mogen wel, maar
zijn kortstondig te heet om er een stadsverwarming aan te koppelen.
Er zit niets anders op dan haar te laten groeien. Lekker warm.
En als mens wat dichter op elkaar te gaan zitten.
Net als de schapen van de Archemerberg.
Zal die minister van volksgezondheid wel weer gaan mekkeren
over kans op Covid, maar daar mag je weer gewoon, zonder maatregelen, aan dood
gaan. Die hype is gelukkig voorbij.
Ik denk, dat ik nu Kaka moet.
Nog even een bloemetje van mij. De paus krijgt toch al genoeg.
Laat die zijn zegen maar bloemrijk uitspreken over de wereld.
Ik voelde me vrij. Toen ik hoorde, dat 2000
kilometer verderop mijn soortgenoten in schuilkelders moeten zitten, werd ik
heel boos en ook een beetje bang.
“Kom”, zei ik tegen Costa en Kaytie. “Wij gaan
oefenen om ons te verdedigen, voor als die Russische honden gaan
komen.”
Ik stelde voor om het kippenhok tijdelijk als vijandig te
beschouwen.
Ondanks de aanwezigheid van de vredesduiven, maar die konden
altijd later nog ingezet worden.
Al sluipend observeerde ik de vijanden als ware zij lekkere in
olie gefrituurde hapjes.
Ik richtte mij speciaal op Poetin. Kon ik hem maar
verschalken, maar hij werd omringd door oligarchische vriendjes.
Bovendien zou ik geen ei meer krijgen, als ik alles
vleugellam zou leggen.
Costa bekeek me vanaf een
afstand. Ze leek een beetje NAVO (Normaal Al Voorzichtig
Opererend).
Ik probeerde de pony’s dan maar in mijn vreemdelingenlegioen
te krijgen, maar de grens was dicht.
Dan toch maar geprobeerd Costa te activeren.
Met een omsingelende beweging dwong ik haar tot
oefengevechtsmateriaal.
Ik viel dapper aan.
Ze ging gelijk uitnodigend op haar rug liggen.
En lachte me daarna volop uit. Dat werkte heel ontwapenend.
Zou Zelensky dat ook niet lachend kunnen doen, vroeg ik mij af.
Toen heb ik haar maar gefouilleerd. Niet echt een
oorlogshandeling, maar wel grensoverschrijdend.
Ik ben er berustend bij gaan liggen. Er viel met haar niets te
beginnen.
Kaytie was intussen wel met iets bezig, hoorde ik.
Ik besloot uit veiligheid vanachter de stelling tot scherpe
observatie over te gaan.
Ze was een schuttersputje aan het graven.
Toen ik hoorde, dat er misschien een ISS-satelliet op de aarde
zou neerkomen, heb ik de kliko’s maar alvast klaar gezet en Kaytie gewaarschuwd,
dat een schuttersputje niet voldeed om de klap op te vangen.
Daarna ben ik met Costa vrolijk gaan rennen zolang het nog
kon. Zolang er leven is, is er hoop.
Ik heb inmiddels Dy naar Belarus
gestuurd. Misschien kan ze daar nog iets betekenen. Lukt het niet, heb ik haar
gezegd, dan kan ze altijd nog de Russen op de koppen kakken.
Do blijft wel eenzaam achter. Ik heb hem verzekerd, dat hij in
plaats van Rusland naar het Songfestival mag. Hij koert goed. Vreemde acts doen
het daar prima.
Eergisteravond dacht ik, dat Rusland de aanval had
geopend. Toen ik voor mijn laatste rondje naar buiten moest (ze hebben hier niet
eens een hondenbak voor noodgevallen, als er tanks gaan rond rijden) had ik
behoefte aan coupe Spaniël: hangoren.
Het gebulder was enorm met al die bomen op en langs
het terrein. Het was moeilijk piesen in rechte lijn.
Op een ruig moment heb ik mijn kop maar in de
planten geduwd.
Ik was blij, dat ik mijn poot nog niet optil. Had
ik vast gekanteld op het pad gelegen. Mijn kapsel vertoonde opeens wel erg veel
kruinen.
De nacht was onstuimig.
Gisterochtend heb ik, dat
doe ik nooit, want ik ben een ware mafkees, om half 8 een seintje gegeven, dat
de wekker moest aflopen. Mijn grote boodschap, bedoeld voor de avond daarvoor,
wenste een snelle aflevering.
De bazin gehoorzaamde, dat kan dus ook zonder
cursus. Ze was ontzettend nieuwsgierig, hoe de wereld er uit zag.
Ik miste gelijk iets op mijn territorium en zette
het op een blaffen. Dat kan ik goed, als de strot van een veilingmeester op de
visafslag.
Villa Alie bleek gebombardeerd.
Het geitenpaleis van weleer was
onthoofd.
Mijn benauwde achterste moest maar even wachten. Ik
ben onmiddellijk een heel stuk om de wei gerend voor beter zicht.
Wat een schok. Daar hing het dak dus, Zo raak je wel gas
kwijt.
Poetin zat er vast achter.
Of was het een staaltje mislukt paalgooien vanuit
Beijing.
Dan was dat wel heel erg knullig gedaan.
Het kon natuurlijk ook een ordinaire BN-er zijn geweest met knokploeg.
Overal lagen stokken.
En gedropt Lariksfruit.
Er moest direct geruimd worden.
Zelfs de hondenbegraafplaats was niet
ontzien.
De bazin zette groot materieel in. Ze vulde takje voor takje
de bakken en als ze dan een bergje had, trok ik de onderste tak eruit om de boel
wat beter te laten zakken. Alleen werd het bergje dan ook kleiner. Ik mocht niet
meer mee doen.
Wat doe je dan. Politiek correct wegkijken. Je kijkt quasi de
andere kant op en wacht op het juiste moment om weer te mikado-en.
Enfin, vanochtend weer regen.
Villa Alie is ontleed.
In reepjes.
Haar kapsel ligt in de kruiwagen.
Begrijpen doe ik deze wereld niet. Wat de één bouwt, breekt
de ander weer af.
Ik heb er samen met Kaytie maar wat op gedronken.
Ook op de volgende storm.
Het voorjaar dient zich aan. Voor alle arme oudjes, die het
koud hebben door de Poetin-opslag hoop ik, dat de lente ons weer warmte
brengt.
En vrede, al heb ik daar een zwaar hoofd in.
Heet adempje, liefdevol toe gewalmd door
Riffertje.
Vanochtend kreeg ik een pluche beest, dat kennelijk
flink bij de neus was genomen. Ik besloot gelijk te informeren of ik wat had
misdaan.
Bij het informatieloket voor puberale honden
vertelden ze mij, dat in de 3e eeuw na Christus in Rome een priester had
geleefd, die Valentinus heette en die zich uit de naad werkte om het iedereen
naar de zin te maken.
De naam van de priester wordt al eeuwenlang
misbruikt om aan een ander te laten weten, dat er heimelijke gevoelens
gekoesterd worden.
Nooit geweten, dat Costa die voor mij had. Ze is nogal
luidruchtig in het overbrengen van het één en het ander.
Nadat ze er zelf eerst een poot vanaf had gesloopt mocht ik
meehelpen om het beest uit de naad te werken.
Het was beter geweest om tussen ons een tafel van zes meter te
zetten.
Nu begon direct het geweld.
Er werd door Madam Poetin nogal op de man gespeeld.
Kaytie gedroeg zich als het Westen in haar veilige bubbel. Ze
lag strak toe te kijken.
Na heel veel sjorren, trekken, happen had ik in ieder geval de
naad goed los.
Op het slagveld lagen her en der de netjes verwijderde
lichaamsdelen.
Het was achteraf de bedoeling geweest om in de buik
van die rooie hond te bijten, opdat er een zacht Biden stemmetje riep: “I love
you!”
Helaas hadden we het te druk met slopen om ook maar
iets van die boodschap te horen.
Als aandenken heb ik nog een oor. Misschien kan die nog
ergens aangenaaid worden.
Volgens de bazin hebben wij ons niet correct
gedragen. Er was, volgens haar, duidelijk een grens overschreden. Ik hoop niet,
dat ze Costa voortaan Glennis gaat noemen en mij Linke Kleine.
We hebben alleen maar willen kijken, hoe die
mazelenhond van binnen eruit zag. In de toekomst een kaartje met Valentijn naar
ons sturen lijkt me veiliger.
Zal Biden Poetin nog een kaartje hebben gestuurd?
Een rood-witte tank is misschien ook een idee.
Wij vermaken ons nu met het oor. Costa probeert hem steeds aan
mij te plakken. Het is volgens haar Verisure om beter te horen.
Ik wacht nu op het rustige moment, dat haar
brandstof op is. Ze mag van mij naar de pomp, zolang daar nog wat te halen
valt.
Vandaag viel er veel water op me neer. Omdat het
aan eigen waarnemingszin bij de bazin waarschijnlijk deels ontbreekt, heeft ze
een stuk plastic in de tuin gezet, waar ik helaas vanaf moet blijven en
waar zij ‘s morgens naar kijkt, als ze ‘s nachts wat op het dak heeft
horen vallen.
Geheel overbodige informatie. Wat geweest is, is geweest. Ik
kan zelf wel zien of er water op de grond ligt. Als Tata Steel grafiet op je pad
gooit, krijg je zwarte poten. Dat hoef je echt niet te gaan meten. Wordt het pad
niet lichter door.
Oma Kaytie en ik waren bijzonder blij met de door de natuur
geboden mogelijkheid om door de plassen te daveren. We kregen gelijk schone
poten.
Jammer, dat de plassen zo snel door de stenen
zakken. In Marokko zijn ze goed in opgraven. Zelf zie ik er niet zo’n groot gat
in. De koning maar eens bellen.
Met oma Kaytie is trouwens wat vreemds aan de hand. Ze wil
niet meer naar buiten zonder een piepbeestje. De bazin moet die in haar zak doen
en dan loopt Kaytie heel graag mee. Alsof ze examen
doet.
Kaytie wil alleen in haar bench eten, omdat ze haar roze
piepvogel niet in de steek wil laten en ik er niet bij mag.
Kaytie is een beetje getikt. Ze denkt, dat het benauwd
kijkende rubbertje haar puppy is.
Ik zou ook zo benauwd kijken, als ik geen kant meer
op kon. Mijn bazin noemt de toestand van Kaytie schijndracht. Ik heb begrepen,
dat ik straks ook puppy’s kan maken. Het schijnt modern te zijn om een veel
jongere man te nemen.
Ik zou niet weten, hoe ik dat moet gaan aanpakken en ik wil
ook geen roze nakomelingen.
Misschien moet ik een cursusje gaan volgen.
Familieopstellingen bijvoorbeeld. Of zak es effe door. Het middenstuk hoeft er
in ieder geval bij mij niet uit. Kaytie kan zo onder mij door. Als ze uit een
steenrijke familie was gekomen, was ik waarschijnlijk wel uit elkaar gehaald.
Voor rijke mensen is niets hoog genoeg.
Ik heb er wel een zwaar hoofd in.
Kaytie wil voorlopig door al dat gedoe niet met mij spelen. Ik
ben waarschijnlijk niet Olympisch genoeg. Ze wil maar één ding: naar huis.
Met pup. Nep uit China. Straks wordt ze nog slachtoffer van
Cybercrime. Of een virusje.
Voorlopig regent het nog.
Je kunt het klimaat wel willen regelen, maar de
natuur bepaalt.
Zielig voor Falco, dat al dat water zakt. Zijn graf wordt ook
nat.
Door hem loop ik nu hier. Hij zal het ook niet
droog houden.
Onprettig idee, dat ik ook een keer een graf
krijg.
Ik zorg wel, dat ik geen groen vinkje heb. Mag ik
er niet in. Moet ik toch die petitie van Mona maar niet
ondertekenen.
