Vanochtend heel vroeg was de wereld adembenemend
mooi.
Vanuit de hemel daalden zonnestralen neer. De schatkamer van
de Efteling was vast open gegaan.
Aangekomen bij het kippenhok wilde doffertje LeBlanc mij iets
duidelijk maken. Ik zag echter niets aparts.
LeBlanc vloog richting duivenhok en lokte
me.
Zelfs met Maxima op schoot zou ik niet met hem de lucht in gaan. Ten
eerste heb ik niet zoveel moed en ten tweede wil
ik gewoon kunnen ademen. Dus ik volgde hem per poot.
Wat ik toen zag maakte mij ademloos.
Er lagen twee LeBlancjes in het duivenhokje. Als ik Finkers
was geweest, dan had ik ze gezegd lief te vinden, maar wat waren ze lelijk.
Daarom heeft mijn bazin ze waarschijnlijk Don en Bas genoemd. Daar is op het
ogenblik ook niets moois aan.
Ze moeten Poetin de Nobelprijs voor de Oorlog
geven. Streling van ego kan ommekeer betekenen. Kwaad kan door liefde ombuigen
naar goed. Geef de Verschrikkelijke Schoenenprijs aan Hugo de Jonge en we hebben
‘s winters weer betaalbare zweetvoeten.
Ik ben om af te koelen van de doorstane emotie vijverplanten gaan pletten. Is mij herhaaldelijk verboden. Er
groeien namelijk sigaren aan.
Nu hebben we bolknak. Het is de overweging waard om
ze straks te verkopen tegen woekerprijzen aan zielige rookverslaafden. De één
zijn dood is een ander zijn brood. Een peukenpakje van 47 euro slokt geheel het
groenten- en fruitbudget op.
Uiteindelijk minder belastend voor de
gezondheidszorg.
Terwijl ik aan het pletten was zag ik opeens die eend. Er zat een
oligarch op zijn rug. Door Poetin in een kale kikker veranderd.
Wachtend op een kus uit het Westen. Dan hoopt hij
weer wat luxer te kunnen gaan dobberen.
Ik heb hem direct naar de kliko gedeporteerd. Hij wilde
namelijk geen contract tekenen om hier onkruid te gaan wieden. Zouden ze ook met
Eerste Kamerleden moeten doen. Geen tijd voor een debat, dan de Hofvijver in.
Tegen inlevering van 30.000 euro haalt iemand ze er wel weer uit.
Met
dit plan maak ik vast vijanden.Toch maar een rookmelder uit voorzorg in mijn
bench laten aanbrengen.
Anders gaat Kaytie met mij mee in rook op. Ze studeert nu al
voor koe. Nog even klimatiseren en ze kan de wei niet meer in.
De Poelepetaten stonden vanmiddag in de rij om in Duitsland
goedkoper te gaan tanken. Toch gek. Hoe kun je nou samen een leger starten, als
de benzineprijs al niet overeenkomt.
Ik tank gelukkig water.
Bij nog hogere prijzen kunnen ze de nieuwe regenton hier beter
met brandstof gaan vullen. 240 liter gaat er wel in.
Ik heb hier overal gekeken naar ruimte voor een stekkerpaal,
maar dan wordt het minder groen.
Hulp gevraagd om plaatsen af te vinken. Niets geschikts
gevonden.
Nu moet ik naar de psychiater voor stekkerstress. Die
heeft vast een elektrische stoel voor me om me van het probleem af te
helpen.
We hebben hier namelijk nog geen laadpaus. Die moet
van de EU in ieder land worden geplant om snel alle paaltjes neer te zetten. Nou
heb ik nog nooit een paus gezien, die hard kon lopen. Wordt er toch een vlugge
gevonden, dan mag ik wel heel snel voor een witte
rookmelder gaan zorgen.
Ik vergeet nog te zeggen, dat de beide dames hier loops zijn.
Ik zit hier dus met erotiek in geur en geluid en hoef dus niet dit weekend naar
die tentoonstelling in Utrecht.
Spaart benzine en elektra.
Ik mag van de bazin trouwens geen twee eieren laten uitkomen.
Nog een paar dagen en ik word helemaal buitengesloten.
Net als Jan de Hoop. Met één verschil: Ik huil dan
niet, maar loei.
Het weer schijnt de hele wereld bezig te houden. Ik
word er bijna wappie van.
Het
verwarde hoofd van Roos voorspelde vanochtend al,
dat er stront aan de knikker(bal) was.
De dames keken me na met een Rutteriaanse blik van wij hebben
het echt niet gedaan, hoor. Ons geheugen is een beetje gewist.
Het grindpad beloofde al niet veel goeds. Het zag er vrij
overstromerig uit. Het stuifmeel toonde een verdacht patroon.
En jawel, om de hoek troffen wij verdachte objecten aan. Het
leek op 3D geprinte takken.
Zouden er criminelen op het erf geweest zijn? Ik schrok me
bijna de apenpokken.
Na grondige inspectie, die de controle op overheidsgelden
ver overtrof, kon ik geen mensengeur
waarnemen.
Het was wel erg helder in de
lucht. Meer dan gisteren. Klimaatellende: halve pruimenboom
verdwenen.
De komende dagen zal ik Frans Timmermans tegemoet
komen.
Biomassa verslepen.
23 mm regen in 5 minuten: daar buigen zelfs de brandnetels
voor.
Ik kreeg onmiddellijk last van mijn dwangpomp.
Ik verloor ook mijn fossiele brandstof: 23 cm lang in 1
minuut. Is wel even flink persen.
Waar gaat het in de wereld
allemaal naar toe.
De nieuwe duivin heeft 2 eieren
gelegd. In tijden van oorlog hebben we er straks weer 2 postbezorgers bij.
Altijd handig, als je geen porto hoeft te betalen en betrouwbaar iets kunt
brengen. De andere duivin heeft nog geen huisje. Moet zo dadelijk Lagarde
een postduif sturen. Verhoogt ze misschien de rente wat sneller. Zit er wellicht in de toekomst nog een nestje in voor een
billijker prijsje.
Er is een kip broeds. Die mag geen jonkies krijgen. Is in deze
wereld onverantwoord. Ze moet voedsel produceren en geen graaneters.
Dat begrijpt ze niet. Ze pikt en zet haar veren op,
als ze van het loze nest wordt afgerukt. Dat noemen ze dus overdreven
moederinstinct. Bij aanhoudend stom
gedrag vliegt ze zo de pot in. We willen toch ook
niet weer meewerken aan een nieuw
kinderopvangschandaal.
Verliest Omtzigt mogelijk net als deze mooi gevormde biomassa zijn hoofd weer.
Met functie elders.
Zo langzamerhand begin ik te smeken: was alles maar weer
gewoon. Men zegt, dat het volk de leider krijgt, die het verdient. Moeten we
misschien toch allemaal weer terug naar de Nokia. Dikke duimen, dat dan alles
weer goed komt.
Geen gezeur meer over het klimaat. Weer
of geen weer, de ton loopt toch een keer over.
Wat een kaars al niet teweeg brengt. Inside denk ik er het
mijne van.
Men doet zo pislink tegen elkaar, dat ik er droevig van word.
Ik til mijn poot toch ook niet tegen iedereen op. En dan die bevrijdingsactie in
Oekraïne. Ze zijn hier op zoek naar Bolle Jos. Ze kunnen beter alle manschappen
inzetten om Bolle Poet te pakken. Die kop van hem is vast een kernkop, die
helaas al gedeeltelijk tot ontploffing is gekomen. Gek genoeg is hij nog net zo
dik. Zit vast nog meer rottigheid in.
Elke vroege ochtend speur ik samen met Costa het terrein af of
er ‘s nachts niks is gebeurd.
Elk verdacht plekje wordt grondig onderzocht. Vanochtend
vonden wij een dode rat. Het leven was eruit gepikt door een roofvogel. Had
waarschijnlijk een verkeerd berichtje op RattenTwitter gezet. Dat schijnt erg
explosief te kunnen zijn.
We hebben een verdedigingslinie aangelegd om de eerste klappen
op te vangen voor als de vijand komt.
De pony’s hebben, als protest tegen foute Russen, een begin
gemaakt met de Oekraïense vlag. Hoe ze het ernaast blauw krijgen is me nog niet
geheel duidelijk. Even verderop is een bollenboer gekomen. Hij heeft vast wel
gif, dat blauw uitslaat. Tulpenbollen zijn namelijk ook al niet te vertrouwen.
In oorlogstijd dus beter niet meer eten.
Bijou heeft zo hard gewerkt aan de vlag, dat ze er nogal
warrig uitziet. Als ze maar genoeg blauwtjes loopt bij hengsten hebben we die
bollenboer misschien niet eens nodig. Met zo’n uiterlijk en haar hoge leeftijd
moet dat geen probleem zijn.
Elke dag loopt zij met haar vriendinnen heen en weer om de
vlag, al vretende, af te krijgen. Ze boffen maar, dat hun eten zomaar uit de
grond komt.
Het is verbazingwekkend, dat gras zo
hard groeit zonder gas of olie. Soms neem ik een hap, maar die blijft meestal
niet zo lang in mijn maag zitten. Gebeurt dat toch, dan hangt er acht uur later
een sliert uit mijn achterste. Zonder douche-toilet is dat gewoon geen
doen.
Costa nam vanochtend wel een hap gras. Ze wilde oefenen. Het
voer stijgt zo hard in prijs, dat ze zich zorgen maakt. Ze heeft nogal een
duistere toekomstblik. Dat heb je met die oudjes. Zien beren op hun pad. Die
mogen hier gewoon gehouden worden.
Kijk maar naar mij.
Boven gras geef ik toch echt de voorkeur aan verse kip met
parelhoen. We hebben er inmiddels zoveel, dat hun onderkomen af en toe lijkt op
de vertrekhal van Schiphol.
Gelukkig is er nog ruimte voor kringspelen. Vanmiddag heeft
het pluimvee aan zakdoekje leggen gedaan. Dat was uit solidariteit met de
slachtoffers van Bolle Poet.
Wie op het neergelegde zaadje ging staan mocht even
verdrietig tokken vanwege het vooruitzicht van een lege
graanschuur.
Gisteren is Di plotsklaps overleden. Haar jonge minnaar
LeBlanc zat reanimerend over haar heen te koeren. Ze kwam helaas niet meer in de
poten. Ze was gewoon overwerkt. Een 24-jaar jongere minnaar neemt
veel.
Mijn bazin kan heel soms zeer teerhartig zijn en
wat vaker erg dom. In plaats van in te krimpen bij oorlogsdreiging en
hyper-inflatie ging ze gelijk op stap om een nieuwe partner voor LeBlanc te
kopen.
Ze kwam terug met drie duiven. Di perste er geen ei
meer uit, maar dat kun je van twee nieuwe duivinnen niet verwachten. Dat wordt
overbevolking straks in de schuilkelder.
LeBlanc zat er al helemaal klaar voor.
Hij maakte direct, na een rondje invliegen, heel elegant de
meest witte tortel het hof.
Dat vond haar echtgenoot in zijn Viktor en Rolf kledij minder
amusant. Zijn borst viel er van afgunst nog net niet uit.
De donkere duivin werd helemaal niet bekeken. Wat
kleur al niet doet.
Als het zo blijft moet ze het volgende seizoen maar naar
Married at First Sight. Wordt ze wetenschappelijk gekoppeld aan een andere
doffer.
Of naar Boer zoekt Vrouw. Mag ze misschien op
Citytrip naar Kiev, als het Songfestival er volgend jaar gehouden
wordt.
Het ochtendrondje op het terrein is altijd een
groot feest.
Vooral vanmorgen. Ik kon zomaar opeens mijn poot
optillen.
Gek, dat ik daar nooit eerder aan had
gedacht.
Toen ik Kaytie ging belagen (favoriete bezigheid), wierp ze me
toe, dat ik nu was gestart met ongewenste intimiteiten, omdat ik net een man was
geworden.
Dan mag ik gelukkig nog wel de kippen laten
vliegen.
Eergisteren heb ik, denk ik, een kip zo gestoord, dat er een
ei in de tunnel bleef, want vandaag lag dit in het hok.
Ik dacht eerst, dat het Poetin’s hoofd was,
eindelijk gevallen na een groot Paasoffensief. Zo opgeblazen heb ik een ei
namelijk niet eerder gezien.
De parelhoenders leggen een groot ei met een puntje, de
krielkippen ronden het beter af.
Ikzelf ben één groot blij ei. Verleden jaar maakte
ik nog geen ochtendrondjes. Zat ik nog in mijn moeder. Met andere zusjes en een
broer. Vreemd eigenlijk, dat wij niet aan elkaar geklonken uit haar legkanaal
zijn gekomen.
Was ik nog langer geweest. Mijn bazin vindt mijn lichaam
lastig, als er twee deuren tegenover elkaar geopend moeten worden, zoals in de
bijkeuken.
Ik krijg dan geheid een zwieper. En zij een zere
knie.
De wei lag vanochtend vol vacht. Mijn vriendin Roos had last
van de warmte. Ze heeft in haar voorouders kennelijk een schaap
zitten.
Zo gladjes moet ze er straks weer uit gaan zien. Een foto van
nu zou de dierenbeschermers in actie kunnen brengen.
De wereld hier is hartstikke mooi. Ik kan niet begrijpen, dat
verkeerde Russen geen bloemen meer willen zien. Die zien alleen nog
puin.
De eerste zwaluwen zijn deze week aangeland in de stal. Nu
wordt het zomer. In Oekraïne nooit meer, denk ik. Daar schieten ze zo maar
mensen en dieren dood. Om nooit meer te kunnen vergeten. En ze hebben daar ook
niet genoeg te eten.
Onze voorraadschuur is voorlopig goed gevuld met graan. Voor
de kippen. Nu is het er nog. Gek idee, dat kippen zonder graan waarschijnlijk in
mijn bek belanden. Kan ik ze nooit meer laten vliegen.
Het gras is weer gemaaid. Alsof er niets aan de hand
is.
Beste Poetin, blijf van mijn wereld af. Ik ben nu
een man. Als hier de zomer ook verdwijnt, ben ik met mijn lengte zo bij je
hoofd. Het zal me een waar genoegen zijn om dat leeg te laten lopen en te vullen
met bloemen.
Mijn bazin noemt mij Kaka. Ik heb namelijk
vanmorgen de temperatuur buiten op 19 graden geprobeerd te krijgen.
Het lukte me niet. Hij kwam niet verder dan
10.
Rob Jetten had er nog zo in Buitenhof op aan
gedrongen.
Ik heb mijn hete adem gebruikt. Ik had natuurlijk de natuur
kunnen flessen door mijn poot op te tillen, maar ik krijg hem op mijn leeftijd
nog niet omhoog.
Mij Kaka noemen. De wereld om mij heen is Kaka.
Mensen met een pas gewit plafond willen geen
vluchtelingen uit Oekraïne ontvangen. Die schijnen nogal veel te roken. Is dat
niet Kaka.
In Amerika slaat iemand een ander voor de bek. Heel
belangrijk nieuws.
Dagelijks bekt Kaytie mij af. Deze aanval kon ik nog net
ontwijken. Ze kijkt heel schijnheilig een andere kant op. Al is ons gevecht 1
Op1, we zijn nog niet gevraagd voor een praatprogramma. Wat doe ik
fout.
Die hele oorlog van bloedbroeders is Kaka. Voor mij
en Kaytie niet te bevatten. Gelukkig krijgen we graanvrij voer en hebben wij
zelf zonnebloemen op het erf. Van de zomer maar proberen om er olie uit te
persen. Met een dikke poot moet dat wel lukken.
Mensen vinden wolven niet te vertrouwen. Ik denk,
dat ze in Bucha veel liever wolven hadden gehad dan mensen.
Elke dag kijk ik naar de graven van mijn voorgangers. Dat is
hier tenminste allemaal netjes afgehandeld.
Ik zou eigenlijk naar Rusland moeten om aan een lange tafel te
gaan zitten proberen om het slachthuis dicht te krijgen.
De grenzen zijn daar dicht, maar wij honden en
wolven trekken ons daar niets van aan. Dat hebben ze ook op de Veluwe gemerkt.
Voorlopig verschans ik me achter mijn stelling. Ik
laat het Zelensky opknappen. Doet de rest van de wereld ook. Bovendien als ik
moet gaan lopen naar Moskou is de hele graanschuur al leeg.
Misschien kan ik beter bloemen naar de paus gaan
brengen.
Kom ik vast in alle praatprogramma’s. Hebben ze weer een hype.
De langste Oud Duitser van de wereld komt vanachter zijn
stelling vandaan om met zijn vriendinnetje excuses aan te bieden voor alles wat
in het verleden verkeerd is gegaan. Ook modern. Wat zullen die Russen het in de
toekomst druk krijgen.
Voorlopig bedenk ik plannen om het gasverbruik terug te
brengen. In mijn kop zit alles nog als los zand in elkaar.
Een kerncentrale op het erf naast de kippen is niet aan te
bevelen. Radioactieve eieren zijn vast minder lekker, al kun je er wel
jodiumhoudend zout op doen. Ik bedenk net, dat kippen graan eten. Wordt wat met
hun toekomst. Meelwormen zonder meel zijn ook al niks. Toch maar overgaan op
muizen. Die hebben we hier genoeg.
Kaytie heb ik aangeraden naar gas te gaan graven.
Zakt de bodem, dan zakken wij wel mee. Het plan staat toch niet als een
huis.
De heg mogen we ook niet verbranden. Paasvuren mogen wel, maar
zijn kortstondig te heet om er een stadsverwarming aan te koppelen.
Er zit niets anders op dan haar te laten groeien. Lekker warm.
En als mens wat dichter op elkaar te gaan zitten.
Net als de schapen van de Archemerberg.
Zal die minister van volksgezondheid wel weer gaan mekkeren
over kans op Covid, maar daar mag je weer gewoon, zonder maatregelen, aan dood
gaan. Die hype is gelukkig voorbij.
Ik denk, dat ik nu Kaka moet.
Nog even een bloemetje van mij. De paus krijgt toch al genoeg.
Laat die zijn zegen maar bloemrijk uitspreken over de wereld.
Ik voelde me vrij. Toen ik hoorde, dat 2000
kilometer verderop mijn soortgenoten in schuilkelders moeten zitten, werd ik
heel boos en ook een beetje bang.
“Kom”, zei ik tegen Costa en Kaytie. “Wij gaan
oefenen om ons te verdedigen, voor als die Russische honden gaan
komen.”
Ik stelde voor om het kippenhok tijdelijk als vijandig te
beschouwen.
Ondanks de aanwezigheid van de vredesduiven, maar die konden
altijd later nog ingezet worden.
Al sluipend observeerde ik de vijanden als ware zij lekkere in
olie gefrituurde hapjes.
Ik richtte mij speciaal op Poetin. Kon ik hem maar
verschalken, maar hij werd omringd door oligarchische vriendjes.
Bovendien zou ik geen ei meer krijgen, als ik alles
vleugellam zou leggen.
Costa bekeek me vanaf een
afstand. Ze leek een beetje NAVO (Normaal Al Voorzichtig
Opererend).
Ik probeerde de pony’s dan maar in mijn vreemdelingenlegioen
te krijgen, maar de grens was dicht.
Dan toch maar geprobeerd Costa te activeren.
Met een omsingelende beweging dwong ik haar tot
oefengevechtsmateriaal.
Ik viel dapper aan.
Ze ging gelijk uitnodigend op haar rug liggen.
En lachte me daarna volop uit. Dat werkte heel ontwapenend.
Zou Zelensky dat ook niet lachend kunnen doen, vroeg ik mij af.
Toen heb ik haar maar gefouilleerd. Niet echt een
oorlogshandeling, maar wel grensoverschrijdend.
Ik ben er berustend bij gaan liggen. Er viel met haar niets te
beginnen.
Kaytie was intussen wel met iets bezig, hoorde ik.
Ik besloot uit veiligheid vanachter de stelling tot scherpe
observatie over te gaan.
Ze was een schuttersputje aan het graven.
Toen ik hoorde, dat er misschien een ISS-satelliet op de aarde
zou neerkomen, heb ik de kliko’s maar alvast klaar gezet en Kaytie gewaarschuwd,
dat een schuttersputje niet voldeed om de klap op te vangen.
Daarna ben ik met Costa vrolijk gaan rennen zolang het nog
kon. Zolang er leven is, is er hoop.
Ik heb inmiddels Dy naar Belarus
gestuurd. Misschien kan ze daar nog iets betekenen. Lukt het niet, heb ik haar
gezegd, dan kan ze altijd nog de Russen op de koppen kakken.
Do blijft wel eenzaam achter. Ik heb hem verzekerd, dat hij in
plaats van Rusland naar het Songfestival mag. Hij koert goed. Vreemde acts doen
het daar prima.
Eergisteravond dacht ik, dat Rusland de aanval had
geopend. Toen ik voor mijn laatste rondje naar buiten moest (ze hebben hier niet
eens een hondenbak voor noodgevallen, als er tanks gaan rond rijden) had ik
behoefte aan coupe Spaniël: hangoren.
Het gebulder was enorm met al die bomen op en langs
het terrein. Het was moeilijk piesen in rechte lijn.
Op een ruig moment heb ik mijn kop maar in de
planten geduwd.
Ik was blij, dat ik mijn poot nog niet optil. Had
ik vast gekanteld op het pad gelegen. Mijn kapsel vertoonde opeens wel erg veel
kruinen.
De nacht was onstuimig.
Gisterochtend heb ik, dat
doe ik nooit, want ik ben een ware mafkees, om half 8 een seintje gegeven, dat
de wekker moest aflopen. Mijn grote boodschap, bedoeld voor de avond daarvoor,
wenste een snelle aflevering.
De bazin gehoorzaamde, dat kan dus ook zonder
cursus. Ze was ontzettend nieuwsgierig, hoe de wereld er uit zag.
Ik miste gelijk iets op mijn territorium en zette
het op een blaffen. Dat kan ik goed, als de strot van een veilingmeester op de
visafslag.
Villa Alie bleek gebombardeerd.
Het geitenpaleis van weleer was
onthoofd.
Mijn benauwde achterste moest maar even wachten. Ik
ben onmiddellijk een heel stuk om de wei gerend voor beter zicht.
Wat een schok. Daar hing het dak dus, Zo raak je wel gas
kwijt.
Poetin zat er vast achter.
Of was het een staaltje mislukt paalgooien vanuit
Beijing.
Dan was dat wel heel erg knullig gedaan.
Het kon natuurlijk ook een ordinaire BN-er zijn geweest met knokploeg.
Overal lagen stokken.
En gedropt Lariksfruit.
Er moest direct geruimd worden.
Zelfs de hondenbegraafplaats was niet
ontzien.
De bazin zette groot materieel in. Ze vulde takje voor takje
de bakken en als ze dan een bergje had, trok ik de onderste tak eruit om de boel
wat beter te laten zakken. Alleen werd het bergje dan ook kleiner. Ik mocht niet
meer mee doen.
Wat doe je dan. Politiek correct wegkijken. Je kijkt quasi de
andere kant op en wacht op het juiste moment om weer te mikado-en.
Enfin, vanochtend weer regen.
Villa Alie is ontleed.
In reepjes.
Haar kapsel ligt in de kruiwagen.
Begrijpen doe ik deze wereld niet. Wat de één bouwt, breekt
de ander weer af.
Ik heb er samen met Kaytie maar wat op gedronken.
Ook op de volgende storm.
Het voorjaar dient zich aan. Voor alle arme oudjes, die het
koud hebben door de Poetin-opslag hoop ik, dat de lente ons weer warmte
brengt.
En vrede, al heb ik daar een zwaar hoofd in.
Heet adempje, liefdevol toe gewalmd door
Riffertje.
Vanochtend kreeg ik een pluche beest, dat kennelijk
flink bij de neus was genomen. Ik besloot gelijk te informeren of ik wat had
misdaan.
Bij het informatieloket voor puberale honden
vertelden ze mij, dat in de 3e eeuw na Christus in Rome een priester had
geleefd, die Valentinus heette en die zich uit de naad werkte om het iedereen
naar de zin te maken.
De naam van de priester wordt al eeuwenlang
misbruikt om aan een ander te laten weten, dat er heimelijke gevoelens
gekoesterd worden.
Nooit geweten, dat Costa die voor mij had. Ze is nogal
luidruchtig in het overbrengen van het één en het ander.
Nadat ze er zelf eerst een poot vanaf had gesloopt mocht ik
meehelpen om het beest uit de naad te werken.
Het was beter geweest om tussen ons een tafel van zes meter te
zetten.
Nu begon direct het geweld.
Er werd door Madam Poetin nogal op de man gespeeld.
Kaytie gedroeg zich als het Westen in haar veilige bubbel. Ze
lag strak toe te kijken.
Na heel veel sjorren, trekken, happen had ik in ieder geval de
naad goed los.
Op het slagveld lagen her en der de netjes verwijderde
lichaamsdelen.
Het was achteraf de bedoeling geweest om in de buik
van die rooie hond te bijten, opdat er een zacht Biden stemmetje riep: “I love
you!”
Helaas hadden we het te druk met slopen om ook maar
iets van die boodschap te horen.
Als aandenken heb ik nog een oor. Misschien kan die nog
ergens aangenaaid worden.
Volgens de bazin hebben wij ons niet correct
gedragen. Er was, volgens haar, duidelijk een grens overschreden. Ik hoop niet,
dat ze Costa voortaan Glennis gaat noemen en mij Linke Kleine.
We hebben alleen maar willen kijken, hoe die
mazelenhond van binnen eruit zag. In de toekomst een kaartje met Valentijn naar
ons sturen lijkt me veiliger.
Zal Biden Poetin nog een kaartje hebben gestuurd?
Een rood-witte tank is misschien ook een idee.
Wij vermaken ons nu met het oor. Costa probeert hem steeds aan
mij te plakken. Het is volgens haar Verisure om beter te horen.
Ik wacht nu op het rustige moment, dat haar
brandstof op is. Ze mag van mij naar de pomp, zolang daar nog wat te halen
valt.
Vandaag viel er veel water op me neer. Omdat het
aan eigen waarnemingszin bij de bazin waarschijnlijk deels ontbreekt, heeft ze
een stuk plastic in de tuin gezet, waar ik helaas vanaf moet blijven en
waar zij ‘s morgens naar kijkt, als ze ‘s nachts wat op het dak heeft
horen vallen.
Geheel overbodige informatie. Wat geweest is, is geweest. Ik
kan zelf wel zien of er water op de grond ligt. Als Tata Steel grafiet op je pad
gooit, krijg je zwarte poten. Dat hoef je echt niet te gaan meten. Wordt het pad
niet lichter door.
Oma Kaytie en ik waren bijzonder blij met de door de natuur
geboden mogelijkheid om door de plassen te daveren. We kregen gelijk schone
poten.
Jammer, dat de plassen zo snel door de stenen
zakken. In Marokko zijn ze goed in opgraven. Zelf zie ik er niet zo’n groot gat
in. De koning maar eens bellen.
Met oma Kaytie is trouwens wat vreemds aan de hand. Ze wil
niet meer naar buiten zonder een piepbeestje. De bazin moet die in haar zak doen
en dan loopt Kaytie heel graag mee. Alsof ze examen
doet.
Kaytie wil alleen in haar bench eten, omdat ze haar roze
piepvogel niet in de steek wil laten en ik er niet bij mag.
Kaytie is een beetje getikt. Ze denkt, dat het benauwd
kijkende rubbertje haar puppy is.
Ik zou ook zo benauwd kijken, als ik geen kant meer
op kon. Mijn bazin noemt de toestand van Kaytie schijndracht. Ik heb begrepen,
dat ik straks ook puppy’s kan maken. Het schijnt modern te zijn om een veel
jongere man te nemen.
Ik zou niet weten, hoe ik dat moet gaan aanpakken en ik wil
ook geen roze nakomelingen.
Misschien moet ik een cursusje gaan volgen.
Familieopstellingen bijvoorbeeld. Of zak es effe door. Het middenstuk hoeft er
in ieder geval bij mij niet uit. Kaytie kan zo onder mij door. Als ze uit een
steenrijke familie was gekomen, was ik waarschijnlijk wel uit elkaar gehaald.
Voor rijke mensen is niets hoog genoeg.
Ik heb er wel een zwaar hoofd in.
Kaytie wil voorlopig door al dat gedoe niet met mij spelen. Ik
ben waarschijnlijk niet Olympisch genoeg. Ze wil maar één ding: naar huis.
Met pup. Nep uit China. Straks wordt ze nog slachtoffer van
Cybercrime. Of een virusje.
Voorlopig regent het nog.
Je kunt het klimaat wel willen regelen, maar de
natuur bepaalt.
Zielig voor Falco, dat al dat water zakt. Zijn graf wordt ook
nat.
Door hem loop ik nu hier. Hij zal het ook niet
droog houden.
Onprettig idee, dat ik ook een keer een graf
krijg.
Ik zorg wel, dat ik geen groen vinkje heb. Mag ik
er niet in. Moet ik toch die petitie van Mona maar niet
ondertekenen.
Morgen word ik 8 maanden. Ik heb al heel wat
stormen doorstaan.
Vandaag was er weer zo’n straffe wind. Mijn kapsel werd
volledig in de war geblazen.
Ik geef nog niet om hoe ik er uit zie,
Het maakt me geen Kim Kardashian reet uit, hoe breed mijn
achterwerk is. Ik vul hem niet op in Turkije. Goed eten en vaak zitten en de
rest komt vanzelf.
Ook hoef ik geen Jeroentje van mijn onderkant te maken. Niks
te zien. Ik hou hem nog lekker voor mezelf. Ik ben geen malle
Appie.
Mijn
Dicktail mag iedereen bekijken. Die volgt mij, waar ik ook ga..
Ik kan er reuzengoed mee zwabberen.
Al valt hij me zwaar om omhoog te houden. Soms moet je
wat.
Door al dat gedoe deze week met die Mollen heb ik vandaag voor
het eerst aan een plasje van mijn vriendinnetje geroken.
Ik vind dat van Alie maar Bombarie. Hij weet
waarschijnlijk niet, hoe laat het is. Zijn horloge is gestolen.
Kaytie heeft vanmiddag een schuttersputje gegraven voor als de
Russen komen. Poet mag er van haar ook in.
Ik heb mij bij dit loket gemeld. Altijd beter dan in
Peking-quarantaine.
Costa
stelde zich direct in de aanval op als Russin met een klimaatvriendelijke kogel.
Ik moest van haar (Na)ar(Vo)ren.
Een paar weken terug heb ik, zo jullie weten, ook een aanval
ingezet, op een kip. Haar staart groeit weer aardig aan en haar kam staat weer
omhoog.
Ze voelt zich vast schuldig, dat ze mij voor de
poten liep. Ze kan zich vervoegen aan mijn loket. Ze weet natuurlijk niet waar
dat is, maar je moet ook niet in alles duidelijk willen zijn.
Kaytie val ik niet lastig en niet aan. Ze is al oud en ik leer
nog elke dag van haar. Vooral, dat ik van haar af moet blijven, als ze dat niet
wil.
Helaas bevriest ze niet, als ik haar botje af wil
pakken.
Ze is mijn coach. Ik hoop, dat ze voor me draait, als ik mijn
best doe.
Ik stond op het bordes naast Prutzle en Knaagje en
keek neer op het volk. Dan voel je je ineens zó machtig. Ik wàs iemand.
Toen ik even naar beneden keek zag ik grijze
schoenen met stalen neuzen. Mijn blik dwaalde via een been omhoog. Verrek, het
was Hugenootje.
Die moest kennelijk gelijk de bouw in.
Naast mij hoorde ik overduidelijk geritsel. Bleek
Popke te zijn. Hij had iets in zijn handen. Een vliegticket!
Hij moest van zijn vrouw op buitenland. Die spaarde
namelijk huisjes van de KLM. Voor het einde van het jaar zou de schouw bij hem
thuis wel vol moeten staan.
Popke keek een beetje afgunstig naar
Knaagje.
Knaagje had aan zijn portefeuille zitten kluiven.
Ze stond aan mijn zij al te wuiven met nieuwe eurobiljetten. Al dansend op de
keukentafel had ze die door haar hulpje perfect glad laten strijken.
Haar hoofddoek had ze, ongestreken, al aan Popke
gegeven.
Graaf Dijk sprak nog, onwennig, Amerikaans, met
Boterkuipje. Die keek heel ernstig naar de Perssinaasappelen, die aan het
flitsen waren. In talkshows was hij al dat geflits niet gewend.
Hij miste ook de ziekenhuislucht, al snoof hij nu
een beetje verziekte lucht. Ik vermoed, dat Knaagje Prutzle al een poepje had
laten ruiken.
Mijn droom werd minder leuk.
Een rits ministers stond om mij heen te trappelen
om stukken te gaan bestuderen. Ze keken elkaar nu al verliefd aan.
Erg sociaal was Geniepje, die het werk stond uit te
delen.
Ze maande Jetje om tot de kern van de zaak te gaan.
Die keek een beetje klimaatneutraal. De zonnepanelen op zijn huis hadden de
energie waarschijnlijk bij hem weggevreten.
Ollie deed haar papieren direct onder haar corset.
Het mapje paste niet, maar een naar voren geschoven generaal stopte het snel in
één van haar laarsjes.
Erg defensief, dat wel. Voorkwam weer een functie
elders.
Micky wilde van Geniepje een A-drietje, anders
paste het klimaat er niet helemaal op. Economisch gezien moeten de papieren
rollen, dus leek zij geschikt.
Weerscheetje rende als eerste het bordes af op
rechts. De wind, die nu al opstak, bood hem daar de beste
bescherming.
In een mum van tijd was het hele bordes leeg en ik
weer wakker.
Ik kwam pas weer een beetje tot mezelf op mijn
zandhoop.
Nu maar hopen, dat Prutzle het oudejaarslot niet
treft, dat Knaagje aan zijn poot heeft zitten knauwen, als hij uit de klok komt.
Ik hoop, dat Boterkuipje dan nog een plekje voor hem kan regelen.
Het nieuwe jaar is nog maar net begonnen of ik word
al geconfronteerd met mensen, die mij van fake betichten. Dat schijnt modern te
zijn.
Is
dit een halve kip of niet? Is haar kapsel niet verwoest? Normaal is ze voor de
helft langer.
Ik heb nog zo gezocht naar haar staart, zelfs in alle bakken
geloerd.
Zou ik dat doen, als het allemaal gisteren niet was
gebeurd? We hebben haar staart niet opgevreten, dus hij moet er nog
zijn,
Ik ben samen vanmiddag met Costa en wat cadeautjes om haar
kam en lel weer in orde te maken, op ziekenbezoek bij de kip
geweest,
Ondanks de hevige wind, die mijn haren overeind
lieten vliegen, zijn wij voor haar een beetje schijnheilig wel op pad
gegaan.
Ik kan jullie vertellen: het gaat goed met de
kip.
Ze had alweer een ei gelegd! Haar kam stond zelfs even een
paar seconden goed.
Om daarna weer te gaan zwabberen. Ik benadruk nog: DIT IS GEEN
DEEP FAKE!
Weliswaar had ze op het ei gepoept, maar het begin
van herstel is er. Politici doen ook niets anders dan hun eigen nest bevuilen en
mensen halveren in hun portemonnee en ze staan ook gewoon weer op. Hiermee
wil ik Costa’s en mijn naam gezuiverd hebben.
De kip moet nog even in quarantaine blijven. Ik ben
benieuwd of ze gehalveerd nog in de pikorde de hoogste zal zijn. Anders wordt
het misschien een menuutje halve kip. Rutte is het ook gehavend gelukt om de
hoogste te blijven, dus de hoop is er.
Voortaan vergrijpen we ons maar aan de Kong, al is het alleen
maar om de bazin te plezieren, al gaat dat niet altijd van ons uit van
harte.
Het jaar is gestart, de voornemens waren goed, maar
als dan iemand zijn rust niet op de feestdag wil nemen en zo nodig kippenhokken
moet gaan schoonmaken, dan is dat op zich al een valse start.
Ik lig nu op mijn vervlogen hoop.
Ik zal even trachten uit te leggen, hoe dat zo
komt. Mijn bazin ging met vuilniszakken, stoffer en blik
en een baal kippenstro voor haar buik, dat moet natuurlijk allemaal weer
tegelijk mee, door de deur van het kippenhok. De zilverwitte opperkip, haar
trots, glipte ongezien naar buiten.
Costa was er als de kippen bij. Een rennende kip is
zeer enerverend en de rondvliegende veren ook. Het gekakel zorgde voor extra
driften, maar helaas hoorde de bazin daardoor de schranspartij in wording ook.
Ze was er, volgens mijn mening, te snel bij. Dat ging best vlug voor haar
leeftijd. Ze ontzette de kip, Costa droop af en toen kon ik het werk snel
voortzetten. .
Ze praten hier steeds over de natuur en dat je die
niet moet verstoren. Het is dan toch van de zotte, dat je de kippenkop uit je
bek moet gaan lossen, als die er net vers in zit.
Nu is haar staart weg, er is daardoor nog een halve
kip over en veel sneeuw.
De kip is even naar de kippen-IC gebracht. Ze
snakte naar adem. Kan natuurlijk ook door al dat ge-ren komen.
Costa en ik wordt verweten, dat wij ons hebben
misdragen, maar de andere kippen begonnen de opperkip te pikken op de geplukte
staart. Het zijn kannibalen met geen enkel respect voor
vriendschap.
Nu ligt de aangerande kip in de kippen-recovery.
Ernstig verwend met voer, water en stro. En wij, wij worden nog steeds vals aan
gekeken.
Wat maakt het nou uit. Die kip had toch ook aan de
vogelgriep kunnen sterven.
We moeten nu van de bazin duimen, zie je het voor
je, dat ze herstelt. De kip heeft de eerste stapjes al gedaan. Haar kam zit nog
wat scheef. Voor haar is het te hopen, dat de kappers snel weer open
gaan.
Mijn geboorte was niet getimed en dat kan ik me
goed voorstellen.
De wijde wereld om me heen doet zo grieperig, dat
ik beter in de pijpleiding van mijn vader had kunnen blijven.
Net als het gas nu doet in Rusland.
De kleine wereld hier is ook al niet
veilig.
Dat komt door netfixen. Met het ene oog heeft
iemand getiktokt en met het andere oog een heideplannendwaandenkbeeld
gezien.
Dat alles uitgewerkt op een lui
achterste.
Ongeveer net als ik hier. Daar word je nogal wereldvreemd
van.
Ik zit hier regelmatig op mijn kleine
naturabureauhoop. Op de berg is het nu één grote, natte vermenselijkte
zandhoop.
Foetsie is het bos links en foetsie is het bos
rechts.
In de wereld is er namelijk een ander soort hoop:
een puinhoop.
Er is ook nog een Omicycloon onderweg. Zonder hoge
bomen zit je dan vol in de wind.
We moeten omzien naar elkaar. Misschien hebben ze
daarom zoveel gekapt. Kun je elkaar beter in de gaten houden. Vluchten kan dan
niet meer.
Zo denken de reeën, die wegblijven, er ook over.
Maar goed ook. Anders trappen ze misschien op een zandhagedis.Vooruitkijkend
naar de toekomst moeten die nou juist in leven blijven.
Vanwege onze Low Trust Society vermoed ik de komst van een
datacenter in mijn achtertuin.
Daar heb ik me al op voorbereid. Als straks gas en
electra op zijn heb ik een dikke vacht om warm te blijven.
Groningen kan ons niet meer redden. Je kunt daar
ook alles laten zakken. In andere provincies is ook veel
scheefstand.
Maar dat komt dan weer door de oudjes, zoals
Kaytie, die te groot wonen.
Ik heb haar al in haar oor gefluisterd, dat ze waarschijnlijk
naar drie-hoog achter moet.
Jonge aanplant, daar moeten we het van hebben. Oude
bomen hebben hun best gedaan. Weg met die handel. Ze slaan alleen maar CO2
op.
Die jonge aanplant staat nu in lock-down, gewikkeld in
gaasjes. Je plast daar zo doorheen. Ik nog niet, want ik til mijn poot nog niet
op.
Vanuit mijn huis kan ik zien of ze zich rustig
houden in hun tiny bubbels. Ik ben bang, dat ze met oudjaar knaldrang gaan
krijgen. Toch proberen die poot maar op te tillen om er veel vocht tegenaan te
gooien. Rotjes vanzelf weg.
Ik ben zelf nog jong, maar kan nu al overal angst voor hebben.
Nu weer moet ik bang zijn, dat onze enige duif met die aanstormende vogelgriep
op zijn rug liggend beide pootjes verkeerd gaat optillen. In dat geval kan-ie ook geen prikspijt meer krijgen. Met prik Gezond in het hok en Gezond op de stok, dat noemen ze
tegenwoordig 2G. Als de duif dan omlazert is het in ieder geval een verantwoorde
dood. Tutu is vast geprikt.
Voor een stroomband hoef ik niet meer bang te zijn. Die zijn
per 1 januari verboden. Dat komt vast, omdat de stroom te duur is geworden.
Leveranciers van energie vallen gewoon om. Je moet
voorzichtig bewegen. Je energie verdelen. Ze hebben vast geen goede vader en
moeder gehad. Die helpen je overeind te blijven. Of een goede bazin.
Voorlopig knijp ik een oogje dicht voor de wijde wereld en
wrijf ik het zand uit mijn ogen, als er weer eens teveel in zit.
Ik wens iedereen een goede hoop in het nieuwe jaar en beloof
me: maak er geen puinhoop van.
Vanochtend iets later opgestaan dan gewoonlijk. Het
is zondag. Dat heb ik al in de 13 weken, dat ik in wandelbare vorm op de aarde
vertoef, geleerd.
Nou ja, zondag.
Toen ik buiten kwam kon ik mijn urenlang opgespaarde plas op
de stenen loslaten. Niks geen zon. Regen.
Het gras was nat en lang, alleen mijn kleine kweektuintje,
waar ik al eerder mijn plasje had gedeponeerd, lag er kaal bij.
Na eerst de vogels bij het vogelhuis grondig te hebben
weggejaagd heb ik wat zaad tot me genomen. Poep ik namelijk de volgende keer op
de kale plek, dan groeit er vast wat moois en eetbaars uit.
Van het ochtendnieuws ben ik niet vrolijk geworden. Oma Kaytie
weet veel, dus toen ik vroeg, wat een zedendelict was, zei ze: “Nou,
dit!”
“En schietpartijen dan?”
“Die gebeuren, als jij grote, uitgekauwde buffelhuiden in het
hoge gras verstopt en de zitmaaier er overheen gaat.”
“Je moet kleine stokjes nemen, zoals ik, dan schiet de bazin
ook niet meer de boom in.”
Ik was gelijk even niet meer te zien, want ik kreeg een
gridstraf. (De oorbeschermers van de bazin hingen nog in de boom)
Nadat
ik de gridsporen uit mijn vacht had verwijderd,
heb ik een pitstop gemaakt.
Oma werd wat ongeduldig en wilde verder met mijn opleiding. Ik
was opeens IS-K en zij Taliban. Als Ka maakte ze er een Boeltje van. “Wees
blij,” zei ze, “dat je hier op Chateau Berghoeve zit, want anders kwamen
we nooit meer tot elkaar”. Ik begreep uit haar verhaal, dat sommige
schietpartijen nooit tot een einde komen en een IS-Kaatje nooit een likje over
de snuit van een Talibannetje zou gaan geven.
Bovendien zou één Orkaan Kaytie Costa doen omliggen
in de lucht van een riool. Vergisslachtoffer.
We kunnen Costa wel van het Chateau wegsturen,
voordat Orkaan Ida komt, maar geen prins zal voor haar kosteloze woonruimte
hebben, vermoed ik.
Ik begrijp van Oma, dat Ik in ieder
geval goed aan mezelf moet denken, mijn plaats moet verdedigen, ook mijn buit,
dan lijk ik een beetje mens te gaan worden.
Ik leer snel en kan straks hoogstwaarschijnlijk meedoen aan de
Slimste Mens. Als Riffer Loeb. De stoelen voor Maarten en Philip staan al klaar,
zag ik.
In de huidige setting ben ik nog slechts het nieuwe logo van
de Shell. Groen en Naïef en dat wil ik nog een poosje blijven. Even geen
CO2 meer, noch van oma, noch van tante. Uitsluitend mijn eigen geurlijn.
Ik weet even niet meer hoeveel poten ik nu moet
geven. Mijn witte tenen zijn aan het vervagen. Ik verander.
