Zoekt ze een ander. Jammer voor haar, dat dit geen
succes had. (Bij een voorgaande plok-aanval was er al een oor af gegaan)
Ik sluit mn ogen maar voor alles. Begrijp mijn bazin
echt niet. Met Costa heb je hier geen rust. Er moeten toch mogelijkheden zijn
voor opvang elders.
Straks zit ik met een post-traumatisch stress
syndroom.
Gelukkig heb ik Kaytie nog. We suffen wat af met zn
2-en.
Ik ga nu maar mijn bloemetjes voor Koningsdag
bewateren.
Het ras Tamaskan bestaat eigenlijk niet. Althans
niet officieel. Daar ben ik wel heel blij mee.
Ik heb geen plat geslagen neus.
(Hooguit een fotografisch gescalpeerde kop. Hier in Overijssel zijn ze wel eens
meer dronken.)
Had ik zon snorkel-neus, dan had-ie hier wel op de
foto gestaan. Onhonds, als je je neus niet overal in kan steken.
Ik ruik dus als de beste. Het voorjaar komt zo prettig mijn neus binnen. Ook het
aroma van de Paasvuren afgelopen weekend. De cultuur stroomt zo bij je binnen.
Daar zwarte pieten ze nu bij het RIVM over. Advies: meng je met het Oosten. Daar
komen de wijzen vandaan.
Mijn hersenen kan ik ook heel goed kwijt. Ik heb
zoveel ruimte over, dat er nog aardig wat rek in zit. Mijn bazin is het hier
niet mee eens. Ze vindt mijn schedel al genoeg gevuld.
Ik heb ook een rechte rug. Kan ik iedere hond
aanraden.
Ik zet gewoon mijn voorpoten hoog als ik van achteren een skibaan wil. Laat ik
alles van me afglijden en dan voel ik me even kyno!
Dat ik tweemaal per jaar verhaar komt door mijn
uitstekende lichamelijke conditie.
Het dooie spul schud ik als een windmolen van me af en zo zorg ik voor
koolmeesmatrasvulling. Eco-er kan niet.
Ik zie er sinds twee dagen heel anders uit. Ik moet worden geplukt. Mijn bazin
is daar niet goed in. Ze laat hier de bloemen ook staan.
Ik ken daarom wel hartproblemen. Lentekriebels.
Komt door al die bosjes narcissen. De Keukenhof
heeft namelijk ook hier een dependance. Vanwege het dicht geslibde westen. (Af
en toe een beetje water geven bevordert trouwens de gele kleur)
Voor de beluchting draag ik tevens zorg. Door mijn sterke poten en gebrek aan
OCD/ED veeg ik de boel zo aan de kant.
(De verhuizing van een heel bosje vindt dan ook als
bijwerking soms plaats)
Ik heb het vaak op mijn heupen, maar gelukkig niet aan mijn heupen.
Mijn staart is genetisch ook niet slap, al ben ik
niet gecoupeerd.
Ik kan hem wuft of stoer alle kanten opdragen. Hoef hem niet te kammen en te
föhnen. Ook Tamaskan.
Ik ben dus een pure bastaard. Niet erkend door de
Raad van Beheer. Die hebben gewoon een te kleine schedel. Gaan mopserig door het
leven. De mensheid moet juist blij zijn met mengsmering onder honden. Best of
more worlds.
Ik voel mij er niet minder om. Polig van achter,
herder van voren en wolf van binnen. (Die lammetjes, hè....)
Vandaag heb ik mij op het bankwezen gestort. Overal
zie ik hier banken. Ze verrijzen als paddenstoelen uit de grond. Het stomme is,
dat er bijna nooit op die banken iets wordt gestort. Ze hebben hier niet eens de
tijd om hun eigen lijf er op te zetten.
Nu de winter voorbij is vond ik het vanmorgen tijd
worden voor een inspectie. Omdat er nagenoeg nooit iemand op zit is het ook niet
zeker, dat er iemand door gaat zakken.
Op dus naar de eerste bank. Voelt goed zo tussen de
violen. Hier wordt wel eens gezeten om met de stal in de rug naar de volière te
kijken. Ik probeer iedere ochtend om door het
gaas een kwartel naar me toe te harken, maar helaas is mijn poot te groot. Als
de bazin me dan streng toespreekt ben ik gewoon even zo doof als een
kwartel.
Dit is de picknick-bank, mijn privé uitkijktoren. Als ik
waak wordt hier niks gepickt. Ik vind hem wel een beetje ingesleten. Even extra
gesprongen. Ik ging er niet doorheen. Kan nog een stief kwartiertje blijven
staan. Gewoon Herman den Blijker nooit uitnodigen.
Ik moet toegeven: de bazin zit hier wel eens op bij mooi
weer. Kan ze mij en Costa zien klieren met ballen en takken en met
elkaar.
Ik ga er gauw af. Te smal voor mijn getrainde torso. Ik moet wel goed uitkijken,
dat ik geen krokus raak. Ben ik weer niet eco genoeg.
Mooi bankje om naar binnen te gluren. Niemand thuis in
de Herdershut, zo te zien. Voelt stevig aan. Nog maar niet aanmelden bij Bouwval
gezocht.
Aangenaam staan. Blik op de geitenwei. Kan ik Jozefien
goed in de gaten houden. Altijd dat gemekker van die meid. Hondenbelasting
eruit, geitenbelasting erin. Bij de Kieswijzer kon ik er in mijn gemeente niets
over vinden.
Laten we het hier maar niet over hebben. Brocante
roesttroep. Als je opstaat heb je de gele splinters aan je achterste hangen. Een
Wehkampje. Ik heb begrepen, dat-ie eerdaags in de wei wordt gesmeten en wordt
vervangen voor beach-stoelen. Hoe verzin je het in het binnenland. Die krengen
staan nu nog ingepakt.
Kijk, hier word ik nou treurig van. Typische
bouwmaterialen. U-blokken en een paar planken. Niet eens een leuning. Als je per
ongeluk indommelt val je er geheid af. Er staat nog zon mormel op het bospad.
Op naar het stenen gedeelte. Mooie natuurlijke vormen.
Ik zie nu, dat er een paar gaten in zitten. Die zitten ook in mij. Ik kan zo
niet ontdekken, waar deze toe dienen.
Deze is veel steviger. Komt uit de vorige tuin van de
bazin. Heeft de bankencrisis doorstaan. Als ik er op pas, op mijn manier, krijg
ik vast een vette bonus.
Heb ik helemaal niet nodig, maar ik houd van
stapelen.
Wel klein, maar geschikt om over de uitgestrekte weiden
tot de horizon te kijken. Verruimt mijn blik. Zon blik op het groen zouden ze
ook in de Oostvaardersplassen moeten hebben. Corendon zou beter zijn vluchten
naar het zuiden kunnen vullen met Koningspaarden. Kunnen ze daar net zo ver
kijken als ik.
Ik moet weer verder met mijn bankinspectie. Deze bank op
de boomgaard vereist scherp toezicht. Bij het maaien wordt-ie omgegooid en dan
schiet de zitting er uit. Gooien ze hem terug, dan komt het meestal wel weer
goed. Niet geheel te vertrouwen. Kan het melden aan Pieter van Vollenhoven. Denk
er wel over na.
Deze bank is gewoon betrouwbaar. RVS. Ik kan goed naar
binnen kijken in de rooie kamer en omhoog naar de muizen, die achter de houten
bekisting in de nok zitten. Wat heeft een muis wat ik niet heb. Ik kom er niet.
Zo spijtig.
Wicker-setje. Noemen ze trendy. Bij storm vliegt-ie weg.
Die stoelen horen er bij. Ik vind ze tamelijk laag bij
de grond.
Heeft geen inspectie nodig. Nieuwe bank van Kees Smit.
Erg in, die Kees Smit. Ik heb toch maar een rondje gelopen.
Dit is de ouwe boombank. Staat om de magnolia. Ik kijk
wel uit om daar op te gaan staan. Verrot aan de poten. Ik wil die van mij graag
heel houden..
Fijne stationsbank. Goede bank, slechte naam. Er is
hier nog nooit een trein gestopt. Mis dus wel een spiegelei. Morgen toch maar
even bij de kippen langs.
Ook een nieuwe bank. Volgens mij heeft ze een bank
beroofd om er één te kopen.
Mijn taak zit er vandaag weer op. Als jullie
denken, dat ik hier alle banken heb gehad, dan hebben jullie dat mis. Ik moet er
nog drie doen morgen.
Ik vind het even belangrijker om met Kaytie op
muizenjacht te gaan in het hunebed. Dat heet samenwerking tussen twee partijen.
We hebben vaak een andere visie, maar ons doel is hetzelfde: de muis in ons net
slepen. Referendum overbodig. We doen het toch.
Al twee jaar ben ik nu in het mensenrijk en rijk
zijn ze, in woorden dan en soms snap ik er geen hout van.
Bijvoorbeeld: Sta ik zo in mijn kracht? Dan denk ik: Moet ik mijn staart dan
nog hoger doen?
Of geef ik wel genoeg feedback? Of betekent dit, dat
ik een reerug op moet gaan eten?
Of ben ik zo wel dicht genoeg bij mezelf? Ik ben
gewoon niet korter.
Of doen we op deze manier ons best om te scrummen?
Moet ze alleen niet zo inhalig doen.
Is dit mijn back office of ben ik hier een back-end
developer? Het is anders een aardig opstapje, hoor!
Kom ik misschien zo ín mijn flow?
Vormen we hier een zelfsturend team?
Durven we hier te dromen? (Waarom heb ik nog geen
papadag...).
Moet ik echt met dit geval verplicht gaan coachen? Ze
ziet me aankomen. Krijg vast een hakje.
Of moet ik op een stromat yoga gaan doen met de geit?
Kom ik nooit meer in mijn flow.
Is dit misschien brainstormen? Krijg er wel koppijn
van.
Doe ik zo een poging mijn horizon te verbreden? Verder dan het hek daar kom ik niet.
Ik trek me er gewoon niets meer van aan. Zit,
af en blijf zijn soms ook al DDOS-aanvallen voor me. Dan komt er helemaal niets meer bij mij binnen. Zeker als mijn
vriendinnen loops zijn.
Als ze zo naar me kijkt kan ik beter maar gaan
liggen.
Al heb ik van tevoren bij zit alles al in stelling
gebracht.
Ik blijf nog maar een beetje op de achtergrond.
Met drie commandos kom ik makkelijk aan mijn end.
De Luizenmoeder moet gauw die andere luizen maar uit mijn pels
verwijderen.
Momenteel zit ik in oorlogsgebied. Misschien wel
een aanval van Noord-Korea. Over de berg en in de weilanden rondom wordt
geschoten. Ik zie exploderende melkbussen, waaruit met vliegende vaart
voetballen schieten en raceponys. Die vliegen, net als die voetballen, maar dan
laag om zo, denk ik, het geluid proberen voor te zijn. De belegering houdt nog
wel even stand tot middernacht. Dan hakt men de tijd door. Er is dan opeens weer
een ander jaar. Vreemde gewoonte, want volgens mij verandert er niks.
Costa is nog even vervelend als altijd.
Blijft erg inhalig.
Mijn bewakings-CAO is niet aangepast. Ik sta nog steeds op flex-loon.
En de krul zit ook nog in mijn staart.
Als er opeens vannacht een ander jaar is, moet je
alles van het oude jaar nog eens goed liggen doorkauwen.
Al kauwende schiet dan als vuurwerk het hele jaar aan je voorbij.
Je moet dan zeker niet denken aan Roos, die overal met haar neusgaten bij wil
zijn. En haar manen weigert te kammen. Neem extensions, meid, dan lukt die
selfie vast beter.
Ook niet aan het aanmatigende gesis van een luchtballon, die in het afgeknipte
jaar je avondrust verstoort.
Of aan Kaytie, die zachtjes een poepje laat, dan de andere kant onschuldig
uitkijkt en mij in een walm van verrotting zet. Ik denk, dat er sjoemelsoftware
in haar zit.
#ikook (niet te verwarren met ik kook, alhoewel het bijna zo ver met me was)
sloeg ook op mij het afgelopen jaar. Costa probeerde mij in een zeer onflatteus
badpak te verleiden en ik was daar nog helemaal niet aan toe.
Ik probeerde mij zo genderneutraal als mogelijk op
te stellen om niet getraumatiseerd te raken en een psychiater nodig te hebben,
want die zijn er niet genoeg.
Het lukte me niet altijd goed om een trauma te voorkomen. Ik werd er
hieperdepiep van.
Ook die Fipronil-eieren hebben me niet lekker gezeten. Ze konden onmogelijk uit
de ei-tunnels van onze kippen komen, maar wie weet wat voor troep er in hun
kippenvoer zit. Ik eet graag een vers, warm, net gelegd eitje en daar moet ik
geen gekke gedachtes bij krijgen. Voor hetzelfde geld zit er arsenicum of
abrikozenpit in de dooier of, spaar me, in mijn vleesmaal Hepatitus E.
Ik kan er de meest bizarre complottheorieën over
verzinnen, die dan weer nepnieuws worden. Trump heeft bijvoorbeeld getwitterd om
gif in Hollandse aardbeien te doen, omdat Lubach Holland great heeft genoemd.
Jullie zien het: ik hou alles in de gaten, doe aan
researchjournalistiek.
Ondanks dat de stand van de bomen hier niet zal veranderen,
Costa en ik met onze strijd door zullen gaan,
de botten nog net zo lekker zullen smaken,
Kaytie naar muizen zal blijven zoeken,
ik haar daarin zal blijven steunen,
de visite me altijd zal willen knuffelen (help...),
geloof ik, dat ik me niet zo druk ga maken, als het
straks opeens 2018 word. Ik krijg toch wel op tijd te eten. Ik hoop natuurlijk
wel, dat alles zo lekker blijft voortkabbelen. Ook voor jullie natuurlijk.
Vandaar dat ik even mijn gedachtes wilde delen.
Het moet dan maar, maar ik meen het wel als
oprechte wolfhond: een heppiedepeppie nieuwjaar!
Door de kersttoespraak van de Grote Koning ben ik
vanmiddag op zoek gegaan naar een groter wei.
Ik heb namelijk het hele jaar gezocht naar een
breder ik door veel te eten en dat schijnt niet goed te zijn.
Je schijnt ook aan anderen te moeten
denken.
Daarom heb ik de Kong met Costa
gedeeld.
Het was wel een uurtje scheuren en trekken, maar
het is mij gelukt. In één keer heb ik aan de wens van de Grote Koning voldaan.
Minder breed geworden door alle inspanning en in een groter wei (het koninklijk
huis schijnt soms woorden eigenaardig uit te spreken).
Ik heb Costa gevraagd volgende week even te bellen
met Eikenhorst. Er lopen daar twee pauwen los rond, die ik graag wat opjaag.
Schijnt koninklijk te zijn en je hebt er meer aan dan die Fipronil-loze kippen
hier.
Ik heb met twee gespitste oren (ik kan niet op
tegen die lange lellen van Costa) naar WA geluisterd. Hij kwam met een
kerstboodschap. Mijn vrouwtje doet die altijd bij Albert Heijn en ik op het
bospad. Wij hebben nu een Appie-kerstboom staan.
Hij staat boven op de bench van Kaytie, die af en toe benauwd naar boven kijkt,
of-ie niet door het dak zakt.
Op de Eikenhorst hebben ze die dus niet. Kennelijk
uitgeleend aan de Windsors.
Ik heb dus ogenblikken van bezinning. Gisteren vloog
daardoor zomaar een kersttoespraak door mijn kop.
Dat heb ik gewoon in me. Noem het
instinct.
Gezond bijna twee jaar worden en dat met die hele
rotzooi hier samen mogen vieren is een allemachtig groot geschenk. Ik ben heel
dankbaar, dat ik dat dit jaar heb mogen beleven. Niet net als de meeste honden
kijk ik aan het einde van het jaar terug op de vele mooie momenten, dat ik
botten tussen mijn kiezen kreeg, oud-ijzer boeren uit stond te blaffen, met
Kaytie op muizenjacht ging en met Costa Formule-1 races hield. Ik kijk ook terug
op momenten van verdriet en gemis. Want die waren er voor mijn twee vrouwen en
mij zeker ook, wanneer er een muis ontsnapte, een bot werd ontvreemd, een Kong
door midden ging of dat de bazin een pestbui had. Ook vergeet ik niet die twee
keren, dat mijn wijfjes loops waren en ik niet voor kindekes mocht
zorgdragen.
Ik denk ook terug aan de ontreddering, die ik zag
in de tuin na een hevige storm en ik de takken niet allemaal in korte tijd kon
wegslepen.
Dit zijn nu donkere dagen, maar ik heb geen
beschutting thuis nodig, als ik buiten lekker bezig ben met Yoga tussen de
blaadjes.
Even niets anders aan de kop dan straks staat er
weer een bak eten voor me klaar en ga ik kijken naar de Top 20 leukste
dierenmissers.
De buitenwereld roert zich toch wel achter de
ruiten. Dat komt omdat mijn bazin vetbollen, pindakaaspotten en pindas neer
hangt en zo veel ellende in de vogelwereld weet te voorkomen.
Ik noem dit een moedige aanzet tot o.a. de
wederopbouw van de merel.
Ik heb mij vandaag afgevraagd wie ben ik. Nou,
gewoon, een Tamaskan, een mix van diverse soorten, dus eigenlijk is mijn vraag
wie zijn wij?
Er zitten heel veel verschillen in mij. Soms wil ik
een slee trekken, soms wil ik bij de Vereniging Duitse Herders, soms wil ik
huilen als een wolf.
Bij het trekken van een slee moet ik samenwerken
met mede-trekkers en kan ik me niet terugtrekken. Bij een vereniging zou een
verbindende functie aanwezig zijn, die aan het aftakelen is en als ik huil als
een wolf leg ik geen contacten met bijvoorbeeld een geit.
Over geiten gesproken, het afgelopen jaar heb ik me
reuze vermaakt met onze eigen geit Josephine.
Zij legt zeker geen verbindende functies tussen haar keuteltjes, die er uitkomen
als ware zij gedraaid in een gehaktmolen.
Onze communicatie via de buiten-Wifi geeft
fantastische duo-concerten van gemekker en geblaf. Dit geeft vast bij de buren
open vensters. Wij twitteren daar niet bitter over.
Ik ben heel nieuwsgierig naar de wereld achter de
hekken hier. Ik kan mij natuurlijk als vrijwilliger opgeven bij de stichting
Hulphond. Ik ben alleen bang, dat ik teveel gemeenschappelijks zoek door veel te
hard tegen iedereen op te springen.
Kan beter solliciteren bij de Vrouwen van Nu. Met
mijn wolfsklauwen breien ze zo een foute kersttrui. Hoef ik ook niet te vrezen
voor #MeToo. Ik val net als de geit op jongere blaadjes.
Op de vraag wie ben ik zoek ik maar geen
antwoord. Ik ben al breed genoeg en lig, speel, loop al in een groter wei.
Door overreding heb ik poot voor poot hier terrein
gewonnen. Zo ben ik in die grotere wei terecht gekomen, waar eerst alleen de
ponys en de geit liepen.
Ik zal proberen ze komend jaar met rust te laten,
want laat er geen misverstand over bestaan, dat we bij elkaar horen en ook
zonder Wifi met elkaar verbonden zijn.
Ik ben als puppy geboren in een sluiswachtershuisje
en leef nu in een groter verband. En daar moet ik het maar mee
doen.
Ik wens jullie allen, waar jullie je ook bevinden
en hoe jullie persoonlijke omstandigheden ook zijn, een heel prettig
2018!
Er leeft bij mijn bazin een raar feest:
Sinterklaas.
Normaal heb ik mijn oren gericht naar voren, achter
en beneden, maar nu moet ik ook nog omhoog kijken. Er kan namelijk een Piet door
de schoorsteen naar beneden komen donderen.
Er is hier in huis echter een probleem: er zijn
twee schoorstenen.
1 en
2
Ik heb slechts één neus en daarvan mijn beklag
gedaan.
Mijn bazin heeft een oplossing gezocht en gevonden.
Eergisteren stond er opeens in onze relax-oranje kamer een schoorsteenschacht.
Piet had zeker geluidloze straalaandrijving (ideetje voor Lelystad?), want ik
heb helemaal niet gehoord, dat er s nachts een pakjeslanding heeft plaats gevonden.
Het ergste is nog, dat Kaytie het kennelijk wel heeft gehoord. Ik heb nu van
beschaamd vertrouwen een deuk in mijn neus gekregen. Ook heb ik niet kunnen
zien, wat iedereen bezig houdt, namelijk of Piet de juiste kleur wel op
had.
In schoorsteen 1 had ik de roet laten zitten en in
schoorsteen 2 had ik groene Slimey gestopt. Ik kan je wel verzekeren, dat ík
toen wel groen op had.
Er was een pak voor mij, een pak voor Costa en een
pakje voor Kaytie. Bij nader inzien geloof ik toch, dat Piet-Welke-Kleur-Dan-Ook
toch door de roetschoorsteen is gekomen. Die pakken bovenop en voor het gat
konden er helemaal niet doorheen! en ik vond de vloer ook niet meer zo schoon
als een avond daarvoor. Mijn neus rook dwars door het papier en de troep er
omheen, dat er iets eetbaars in zat. Geen angst dus voor gebreide sokken, mutsen
en kerstverlichtingshalsbanden. Tegenwoordig word je als hond nauwelijks meer
in je waarde gelaten. Er zijn zelfs loopbanden voor ons, als we obesitas
hebben doordat de baas te lui is om met het dikke lijf in de regen naar buiten
te gaan.
Enfin, we hebben, schrik niet, twee dagen van die
heerlijk riekende pakjes af moeten blijven, alvorens de aanval mocht beginnen.
We zijn ons volledig te buiten gegaan.
Overheerlijk, die troep. Vernielzucht schuilt
nu eenmaal in ons honden.
Het vergt wel wat van je energie. We waren
total-loss.
Piet heeft de vuilniszak met onze snippers echter niet meer opgehaald. Net zo
slecht opgevoed als wij, denk ik.
