Vanochtend vroeg was hier opeens de grens verlegd.
Het bospad was gehalveerd.
We doken er als speciale eenheid gelijk in. Geen kolonisatie
door onbekende wezens. Geen ondergrondse tunnels om Kaytie te ontvoeren. De
ellende kwam van omhoog.
Er
was troep uit de hemel gevallen.
Er komt wel meer ellende van boven. Er huizen daar een soort
superwezens. Die zijn er in gedachten geplant omdat er in geloofd werd. Door de
variatie die daar in zit is er nu op de grond steeds ruzie.
En daarom is het hier ook af en toe
zo’n bende. Tenminste, dat geloof ik.
Begrijpen doe ik het niet.
Ik werd in het donker nog meer in
verwarring gebracht, omdat er opeens een paar kippen leken te
zweven.
Ook
zag ik een zwevend paardenhoofd op de muur.
Ik werd er bijna hemels van.
Gelukkig bracht Kaytie met drie poten op de aarde, terwijl ze
stond te tanken, mij met vier poten terug op de grond.
Zij doodt muizen in één keer. Heeft er geen schep
bij nodig. Zij gunt ze van harte snel een plaats in de hemel.
Dat doet ze waarschijnlijk omdat ze genoeg ruimte heeft en
eten en drinken.
Als ze ontvoerd zou worden
door een buizerd zou ik, denk ik, wel een schep pakken.
Door alle ellende vanuit de hemel
huilen hier vandaag de bloemen.
Het is te hopen, dat de zon hun tranen zal
drogen.
Ik begin alvast met het opruimen van een stukje ellende. Als
er nooit meer iets uit de lucht zou vallen komt alles vast te zitten en is
er voor mij ook niets meer om op te kauwen. Gewoon niet denken, hoe iets zal
kunnen zijn en niet geloven, dat alles anders wordt.
Twee jaar geleden mocht ik voor het eerst mijn
gevoelens naar u uitspreken.
Twee jaar, waarop ik dankbaar terugkijk.
Al zit mijn leesbril een
beetje scheef en werkt nu mijn gemoed.
Sommige gebeurtenissen waren indringend en rauw van
verdriet, zoals de gevolgen van de oorlog van Vladimir. Ook heb ik gisteravond
nog een mensenvriendin verloren.
Op andere momenten ging emotie poot in poot met
heling van gestolen goederen en verbondenheid met een warme kip in mijn
bek.
Daarnaast waren er de tientallen hartverwarmende
bezoekjes aan mijn blog en had ik inspirerende ontmoetingen.
Die hebben een onvergetelijke indruk op mij gemaakt, omdat ze
elke dag weer voorkwamen.
Met mijn beide vriendinnen willen wij voor en met
elkaar het goede doen, maar dat lukt niet
altijd.
Wegens het totale gebrek aan openbaar vervoer hier
in de regio hebben wij niet veel verbondenheid met verre streken en helemaal
niet met Den Haag of het Caribisch gebied.
Ook verdienen wij hier meer bescherming van ons
weefsel. Daartoe heeft de bazin nu een Bully XXL besteld, omdat wij begrip
hebben voor het inzetten van politie ter bescherming van het plaveiselweefsel
van de A12.
Wie van buiten naar ons terrein kijkt, ziet op het
eerste gezicht een aantrekkelijk stuk grond met goede voorzieningen en een
sterke uitstraling. Maar achter dat positieve beeld gaan meerdere plagen schuil.
De huidige maatschappij geeft ons geen kansengelijkheid door het ontbreken van
een rioolaansluiting, het blijvend toestaan om gif te strooien op de omringende
weilanden en akkers. Bovendien worden wij geteisterd door de explosieve groei
van het muizen- en rattenleger. Wij willen een fatsoenlijk verwarmd huis zonder
gaten. Het aflopen van ons vaste energiecontract volgend jaar zal een groeiend
beroep gaan doen op onze vachten, al dan niet vastzittend. We moeten blijven
lopen om de energie te vergroten. Het is niet te hopen dat Chinezen en Russen
dat ook massaal gaan doen. Dan wordt het in Nederland wel warmer, maar tevens
erg druk.
Niet elke hond krijgt dezelfde kansen op een goede
toekomst, al is het maar door een korte neus. Honden met een lange neus zijn
immers inzetbaar in aardbevingsgebieden en in de haven van Rotterdam. Verlenging
van het reukorgaan is met de huidige kosten in de zorg echter
onaanvaardbaar.
Klimaattechnisch is een korte neus gezonder, omdat
er dan minder stikstof wordt gesnoven. Zo heeft alles in onze hartverwarmende
maatschappij met veel koude meerdere kanten.
Om politici, advocaten en journalisten te
beschermen kunnen tijdelijk honden met korte neuzen worden gebruikt, omdat zij
evenzo steviger bijten.
Er wordt gewerkt aan een nota Ruimte, waarin de
toekomstige inrichting met minder ruimte centraal staat. Het Koffertje zal
daartoe volgend jaar meer ruimte krijgen, omdat er meer plannen in moeten, die
waarschijnlijk geen toekomst hebben.
Wij overwegen hier volgend jaar een autocue neer te zetten.
De verwezenlijking van de voornemens om Groningen op te lossen, blauw en groen
in de natuur in balans te houden, de woningbouw te stimuleren door o.a.
vleermuizen uit te schakelen, het netwerk eerlijk te verdelen door zonnepanelen
te limiteren, de kinderopvangslachtoffers bezig te houden met trage beloftes, de
bestaanszekerheid zeventien keer op te sommen, middeninkomens te nivelleren,
beveiliging te regelen één op één voor iedere burger met een afwijkende mening,
vergen zoveel papier, dat een stapel van anderhalve meter niet meer onder mijn
kop zal passen. Ik vrees voor alles een leesbril +10 nodig te gaan
hebben. We zullen hier op ons terrein er alles aan doen om
te werken aan de oplossing voor problemen, die zich al voordoen, zoals het
knippen in hagen en dode buxus verwijderen. Wij hopen ons daarbij gesteund te
weten door de terugkeer van oud leiderschap en Here Omtzigt.
Het is maandag en dat roept een bepaalde sfeer op
van alles wat hetzelfde is.
Als een mak schaap weer voor
de kantoordeur staan.
Of als een hen weer wachten op voer. Haar heb ik afgelopen
week in mijn bek gehad. Vandaar die ruige nek. Ze dacht de wijde wereld in te
kunnen trekken. Als ik had doorgehapt had ze beter aan een parachute de
Eifeltoren af kunnen zeilen. Ik heb haar, zij het met enige dwang van bovenaf,
weer laten gaan. Ze bekijkt me nu met andere blik. Moet ze niet doen. Ik heb met
haar voor mezelf een Nieuw Sociaal Contract
afgesloten. Zal wel hobbels kennen en
uiteindelijk weer ontbonden worden, maar de bedoeling is goed.
Met Costa heb ik al eindeloos veel contracten en bondjes
afgesloten, maar we kijken nog steeds een andere
kant op. Als ze teveel negatief mijn vibe
betreedt zeg ik gewoon, dat ik een verkoudheid
heb.
De afgelopen weken zaten we hier in een schapenvibe. De sfeer
van oude tijden was goed te horen. Men overweegt 250 kamerleden te benoemen.
Gewoon doen. Het blèren van de 255 schapen werkte als een wollen deken. Ik geef toe, het waren er 5 méér, maar in een
tweede kamer met zoveel gemekker hoor je echt geen verschil.
Volgens herder Anita blèren schapen
nauwelijks, als ze lekker gevreten hebben. En dat konden ze hier onder al die
bomen aan de overkant van de weg heel goed.
Op de Lemelerberg is de heide namelijk verdroogd.
Ik durf het woord nauwelijks meer uit te spreken. Klimaatverandering. Natura 2000 voorzag alleen de subsidies. Ik denk
niet, dat Franske Timmermans volgend jaar bij de uitblinkerslunch zit.
Ik krab wel achter mijn oren voor ik ga kappen.
Dat deed ik ook, toen ik weer een nieuw gezicht zag. Heel wat
anders dan een piemelknuffel. Vast een nieuw
BBB-lid, dat zich op het platteland oriënteert.
Overal wordt gestolen, zelfs broodkratten, maar hier komt altijd van alles
bij.
Elke ochtend kijk ik voorzichtig met een scheef oog wat er nu
weer zit, ligt, vliegt of staat. Ben er helemaal niet blij mee.
Oplossing is misschien om straks alles in één keer
via India naar de maan te laten vertrekken. De
ervaring met overvollebovendekstreinen hebben ze
daar al.
Een beetje Omtzigtig te werk gaan en je bent van veel rommel
af. Anders veroorzaakt het een aardbeving in de kinderasielopvang.
We hollen gewoon andere tijden
tegemoet. Op 5 december geen Sinterklaas meer, maar Sint Pieter, geen verschil meer in Dilan’s, Plasjes en Bontenballen.
Allemaal gehuld in Facekini’s. Dan houd je de huid wel heel.
Ik moet er even van poepen. Geeft ook een bepaald gevoel en
tijdelijke opluchting.
De sfeer, die opgeroepen wordt door
Kaytie in haar McLaren en Costa, die pootje overgaat om een kikker te besluipen,
is gelukkig gewoon goed.
Ik noem dat de tortelduivenvibe. Soms zit er één in een
tantra. Dan geven ze een beetje licht.
Als mijn tijd daar is ga ik, vermoed ik, geheel tevreden het hoekje om.
Ondanks alle eikels op mijn pad.
Soms is de weg versperd, maar er komt altijd weer een
opening.
