Iedereen gaat er tegenwoordig met een gestrekt been
in.
Omdat je aan de voorkant half wordt
opgegeten.
Ik doe mijn best om alles goed te
spreiden.
En veilig te
landen.
Daarna hoef ik gelukkig geen winkelcentrum in
om onhebbelijk aan mijn of andermans vlees te komen. Wie zo vervelend doet moet
een regenboogenkelband om krijgen. Op die manier kan er gewend worden aan het
hele seksuele alfabet. Ook is het zaak vervelende elementen te spreiden: per
dorp of stad één. Ik vrees dan wel, dat er meer gemeentes moeten bij komen. Niet
erg. Decentralisatie is veel gezelliger. Komt Bromsnor weer terug.
Gelukkig is het hier nog niet vol.
Costa moest van mij dan ook hier blijven. Ze wilde naar de Plus om zes
closetrollen voor 1 euro te scoren. Niet doen, heb ik haar gezegd, even heen en
weer met het achterste in de sneeuw voorkomt een waar slagveld. Ze deed nog wel
even demonstratief haar staart omhoog, maar toen heb ik een andere kant
uitgekeken.
Van witte dinsdag worden we wel
heel vrolijk.
‘t Werd tijd. Het jaar is voor ons slecht begonnen.
Mijn 26-jarige vriendin Bijou strekte op nieuwjaarsdag in weer en wind
voorgoed haar benen.
Nooit zal ze meer naar me hinniken, als ik
blaf.
Na een kort afscheid graasde
Marli gewoon weer verder. Alsof ze altijd al alleen was. Een echte binnenvetter.
Dat kun je wel aan haar buik zien.
Wij missen de stoere, stabiele Bijou heel erg. Het wordt nooit
meer zoals het was. In ieder geval minder vol. Niemand gaat haar plaats meer
innemen. Kaytie kan daar mee leven.
Zeker nu het waterpeil toch een beetje is gezakt. Hoeft
ze minder bang te zijn om opeens in een sinkhole te verdwijnen of te verdrinken
in een WC-pot. Ze was even bevreesd, dat een maatje minder meer water zou
opleveren. Ze houdt het terrein letterlijk en figuurlijk goed in de gaten.
Wij willen geen gaten.
Stel je voor, dat je ineens doorschiet naar
Nieuw-Zeeland of een poot verrekt.
Wij spelen boven op eigen, vlakke grond vriendelijk
Houthi-Hamasje.
In deze ijzige wereld moeten er toch twee het goede voorbeeld
geven.
Het maakt het gemis om Bijou er niet minder om. Ik heb zo
mijn bedachtzame momenten.
Zolang Costa er nog een bal aan vindt ben ik nog
veilig geland.
Opeens gaan ze hier allemaal lichtjes ophangen.
Alsof de klimaatpaus is gaan hemelen en het buiten al niet verontreinigd genoeg
is.
Ik schijn zonder te roken toch al de walm van 5
sigaren per dag in te ademen. Het is gek, dat er in de lucht geen spandoeken
hangen met waarschuwingen tegen enge ziektes. Dat je die informatie alleen
krijgt, als je er sigaren bij koopt.
Ik probeer nu tussen de kerstverlichting op alternatieve
wijze het gelukshormoon binnen te krijgen. Dan leef je namelijk langer.
Dat een blok hout dit allemaal bij je kan doen.
Ik heb hem een natte lebber gegeven.
Kaytie wilde graag extra natte lebbers.
Ze begon mij zwaar te verleiden, omdat ik er aanvankelijk niet erg veel zin in
had. Misschien is haar tactiek ook bij de formatie in te lassen. Plasterk op
zijn rug, al heeft hij maar twee poten. Wilders wil vast wel even aan de lebber
om hoofd van Nederland te worden.
Zelfs de grootste haan maakt wel eens een
buiging.
Ondanks het witte klimaat van vandaag probeer ik overzicht te
houden. Het is koud aan de poten. Om meer afstand van de koude grond te houden
had ik aan Sinterklaas een fatbike kunnen vragen, ook al is hij de
verlanglijstjes kwijt. Ik ben namelijk ook nog eens niet macho genoeg. Met zo’n
fiets met allweatherbanden is het leven wat steviger. Ik zou dan bijvoorbeeld in
vliegende vaart een wortel van de pony’s kunnen wegritsen om na jaren voor mijn
verkeerde gedrag gecanceld te kunnen worden. Weg het Riffer Klimaatfonds.
Dat fonds wilde ik vanmorgen gaan oprichten, maar Kaytie was
me te vlug af. Zij passeerde op rechts.
En snelde naar kantoor, gaf mij het
nakijken, om kennelijk iets bij de Kamer van Koophandel vast te
leggen.
Bleek ze op zoek te zijn naar haar familie.
Gezinshereniging na verkoop van broers en zusters
is bij honden namelijk niet goed geregeld.
Ze moet het nu doen met een valse zus, die niet alleen naar
haar maar ook naar sneeuw hapt.
Ik snuffel iedere dag om drugsafval op te sporen. Je weet
niet wat ze ‘s nachts over het hek heen bij je dumpen. Ik wil niet dat ze hier
ziek worden en saneer liever op tijd zelf de grond.
Ik probeer ook iedere dag bij te houden hoeveel elektrische
auto’s voorbij suizen. Weinig zoeven te bespeuren. Dat komt ook door die
loonwerker aan het begin van de weg. Die oliet rustig door. Hoeveel honden zal
men nu nog Diesel gaan noemen? “Elec, kom Accuut voor!” Hopelijk zijn er dan
genoeg laadpalen voor ons om de blaas te ledigen.
Jef is ook al bezorgd dat zijn plek
wordt ingenomen door een oplaadpunt. Hij ziet liever achterom hoe simpel het
klimaat vroeger was met stevige ijsbergen, elfstedentochten, arresleden,
ijsbloemen op de ruiten, kranten op de borst, cokes in de kachel. Nu snuift men
coke en verbrandt hele bossen in de kachel. Men snuift liever coke dan hout.
Krijg je ook dat gelukshormoon. Dan denk je aan een warme kachel zonder dat je
er iets in hoeft te gooien. Hoe klimaatvriendelijk is dat wel niet, maar door al
dat gesnuif zie je de bomen in het bos niet meer en voor je het weet ga je dan
verkennen.
Ik heb geprobeerd met Yeszekust, al is
dat een uitzondering, een bondje te maken, maar ik werd er wilder van. Ze
wilde zicht rondom en probeerde dat mij te beletten, ondanks een plaspaal in de
buurt.
Ik denk, dat ik aan de Kerstman toch maar een
fatbike vraag. Dan kan ik alles beter naar mijn poten zetten.
En groeit er misschien toch iets moois uit de koude,
vervuilde grond. Want als alles goed gaat doe ik mijn bike natuurlijk naar
de kringloop, omdat hij dan niet meer bij mij past en die helm straks ook
niet.
De melkbus staat al klaar. Kan ik een lading carbid gaan
afschieten als de formatie lukt. Gewoon volharden al wordt het volgend jaar pas
na de Kerst.
De eerste honderd jaar zijn toch het moeilijkst. (Zoals mijn
bijna 95-jarige vriendin Koosje het zegt)
Ik
maak me zorgen. Er komt van alles hier naar beneden. Er is geen diversiteit meer
te zien. Het is allemaal geelbruin. Er is kennelijk iemand boven zijn gal aan
het spugen.
Het ergste is, zo is het weggewerkt
en
zo is het weer terug.
Het
lijkt de strijd wel tussen Hadimassa en Nietdathetertoedoet.
Ik ben naar Costa toegerend. Die is namelijk net Frans
Timmermans. Aan het verslijten en ze weet alles beter.
Ze had geen zin om met me te praten. Ik heb toen mijn oor te
luisteren gelegd. Mogelijk is hier een tunnel op 20 meter diepte en wordt er
daarom zoveel rotzooi naar beneden gegooid.
Ik heb daarna toch nog maar een poging gewaagd om met Costa
in debat te komen. Vooral niet te fel om de samenwerking in de toekomst niet te
verpesten. Soms heb je elkaar nog nodig.
Costa had echter haar eigen agenda.
Toen maar achter Kaytie aan. Die heeft meestal meer zicht om
de paaltjes heen.
Zij was echter bezig haar eigen pad te volgen.
En wilde in het weekend graag thuis zijn.
Daar stond ik dan, in mijn
veranderende wereld. Zou het nog goed komen?
Ik ben te rade gegaan bij mijn oude vriendinnen. Die lieten me eerst ook
staan. Wilden alleen maar eten volgens de menukaart zonder
prijzen.
Bijou keek me na een
poos meewarig aan. Ze zat in de herfst van haar leven, zei ze en dat wat naar
beneden kwam ook.
Alles repeteert, zolang het niet verpest
wordt. Ze zat er zelf ook mee, dat haar mest onderwerp van debat was. Ze had
nooit anders gekakt en ze pieste nooit op de keutels. Geen ammoniakuitstoot van
haar kant en toch gezeik. Bovendien was ze zwart en daar kon ze ook niets aan
doen.
Wat ze me nog meer vertelde, wilde ik het liefst
gaan begraven. Ik wil daar niets mee te maken hebben. Ik heb even overwogen om
van de bladheuvel ab te seilen. Allemaal haat. Men wil biodiversiteit, maar als je anders bent dan de
eigen norm gaat je kop eraf.
Costa doet ook wel eens pogingen om die van
Kaytie er af te krijgen. Ik geloof, dat iedereen onderhand een klap van de
windmolen heeft gehad.
Er is geen ander perspectief dan gewoon doorharken. Om alle zegen van
boven weg te werken.
En grenzen te verwijderen. De spreidingswet is hier kennelijk toch al
ingegaan.
Met een grote kruiwagen krijg je soms
veel veranderd.
Vanochtend vroeg was hier opeens de grens verlegd.
Het bospad was gehalveerd.
We doken er als speciale eenheid gelijk in. Geen kolonisatie
door onbekende wezens. Geen ondergrondse tunnels om Kaytie te ontvoeren. De
ellende kwam van omhoog.
Er
was troep uit de hemel gevallen.
Er komt wel meer ellende van boven. Er huizen daar een soort
superwezens. Die zijn er in gedachten geplant omdat er in geloofd werd. Door de
variatie die daar in zit is er nu op de grond steeds ruzie.
En daarom is het hier ook af en toe
zo’n bende. Tenminste, dat geloof ik.
Begrijpen doe ik het niet.
Ik werd in het donker nog meer in
verwarring gebracht, omdat er opeens een paar kippen leken te
zweven.
Ook
zag ik een zwevend paardenhoofd op de muur.
Ik werd er bijna hemels van.
Gelukkig bracht Kaytie met drie poten op de aarde, terwijl ze
stond te tanken, mij met vier poten terug op de grond.
Zij doodt muizen in één keer. Heeft er geen schep
bij nodig. Zij gunt ze van harte snel een plaats in de hemel.
Dat doet ze waarschijnlijk omdat ze genoeg ruimte heeft en
eten en drinken.
Als ze ontvoerd zou worden
door een buizerd zou ik, denk ik, wel een schep pakken.
Door alle ellende vanuit de hemel
huilen hier vandaag de bloemen.
Het is te hopen, dat de zon hun tranen zal
drogen.
Ik begin alvast met het opruimen van een stukje ellende. Als
er nooit meer iets uit de lucht zou vallen komt alles vast te zitten en is
er voor mij ook niets meer om op te kauwen. Gewoon niet denken, hoe iets zal
kunnen zijn en niet geloven, dat alles anders wordt.
Twee jaar geleden mocht ik voor het eerst mijn
gevoelens naar u uitspreken.
Twee jaar, waarop ik dankbaar terugkijk.
Al zit mijn leesbril een
beetje scheef en werkt nu mijn gemoed.
Sommige gebeurtenissen waren indringend en rauw van
verdriet, zoals de gevolgen van de oorlog van Vladimir. Ook heb ik gisteravond
nog een mensenvriendin verloren.
Op andere momenten ging emotie poot in poot met
heling van gestolen goederen en verbondenheid met een warme kip in mijn
bek.
Daarnaast waren er de tientallen hartverwarmende
bezoekjes aan mijn blog en had ik inspirerende ontmoetingen.
Die hebben een onvergetelijke indruk op mij gemaakt, omdat ze
elke dag weer voorkwamen.
Met mijn beide vriendinnen willen wij voor en met
elkaar het goede doen, maar dat lukt niet
altijd.
Wegens het totale gebrek aan openbaar vervoer hier
in de regio hebben wij niet veel verbondenheid met verre streken en helemaal
niet met Den Haag of het Caribisch gebied.
Ook verdienen wij hier meer bescherming van ons
weefsel. Daartoe heeft de bazin nu een Bully XXL besteld, omdat wij begrip
hebben voor het inzetten van politie ter bescherming van het plaveiselweefsel
van de A12.
Wie van buiten naar ons terrein kijkt, ziet op het
eerste gezicht een aantrekkelijk stuk grond met goede voorzieningen en een
sterke uitstraling. Maar achter dat positieve beeld gaan meerdere plagen schuil.
De huidige maatschappij geeft ons geen kansengelijkheid door het ontbreken van
een rioolaansluiting, het blijvend toestaan om gif te strooien op de omringende
weilanden en akkers. Bovendien worden wij geteisterd door de explosieve groei
van het muizen- en rattenleger. Wij willen een fatsoenlijk verwarmd huis zonder
gaten. Het aflopen van ons vaste energiecontract volgend jaar zal een groeiend
beroep gaan doen op onze vachten, al dan niet vastzittend. We moeten blijven
lopen om de energie te vergroten. Het is niet te hopen dat Chinezen en Russen
dat ook massaal gaan doen. Dan wordt het in Nederland wel warmer, maar tevens
erg druk.
Niet elke hond krijgt dezelfde kansen op een goede
toekomst, al is het maar door een korte neus. Honden met een lange neus zijn
immers inzetbaar in aardbevingsgebieden en in de haven van Rotterdam. Verlenging
van het reukorgaan is met de huidige kosten in de zorg echter
onaanvaardbaar.
Klimaattechnisch is een korte neus gezonder, omdat
er dan minder stikstof wordt gesnoven. Zo heeft alles in onze hartverwarmende
maatschappij met veel koude meerdere kanten.
Om politici, advocaten en journalisten te
beschermen kunnen tijdelijk honden met korte neuzen worden gebruikt, omdat zij
evenzo steviger bijten.
Er wordt gewerkt aan een nota Ruimte, waarin de
toekomstige inrichting met minder ruimte centraal staat. Het Koffertje zal
daartoe volgend jaar meer ruimte krijgen, omdat er meer plannen in moeten, die
waarschijnlijk geen toekomst hebben.
Wij overwegen hier volgend jaar een autocue neer te zetten.
De verwezenlijking van de voornemens om Groningen op te lossen, blauw en groen
in de natuur in balans te houden, de woningbouw te stimuleren door o.a.
vleermuizen uit te schakelen, het netwerk eerlijk te verdelen door zonnepanelen
te limiteren, de kinderopvangslachtoffers bezig te houden met trage beloftes, de
bestaanszekerheid zeventien keer op te sommen, middeninkomens te nivelleren,
beveiliging te regelen één op één voor iedere burger met een afwijkende mening,
vergen zoveel papier, dat een stapel van anderhalve meter niet meer onder mijn
kop zal passen. Ik vrees voor alles een leesbril +10 nodig te gaan
hebben. We zullen hier op ons terrein er alles aan doen om
te werken aan de oplossing voor problemen, die zich al voordoen, zoals het
knippen in hagen en dode buxus verwijderen. Wij hopen ons daarbij gesteund te
weten door de terugkeer van oud leiderschap en Here Omtzigt.
Het is maandag en dat roept een bepaalde sfeer op
van alles wat hetzelfde is.
Als een mak schaap weer voor
de kantoordeur staan.
Of als een hen weer wachten op voer. Haar heb ik afgelopen
week in mijn bek gehad. Vandaar die ruige nek. Ze dacht de wijde wereld in te
kunnen trekken. Als ik had doorgehapt had ze beter aan een parachute de
Eifeltoren af kunnen zeilen. Ik heb haar, zij het met enige dwang van bovenaf,
weer laten gaan. Ze bekijkt me nu met andere blik. Moet ze niet doen. Ik heb met
haar voor mezelf een Nieuw Sociaal Contract
afgesloten. Zal wel hobbels kennen en
uiteindelijk weer ontbonden worden, maar de bedoeling is goed.
Met Costa heb ik al eindeloos veel contracten en bondjes
afgesloten, maar we kijken nog steeds een andere
kant op. Als ze teveel negatief mijn vibe
betreedt zeg ik gewoon, dat ik een verkoudheid
heb.
De afgelopen weken zaten we hier in een schapenvibe. De sfeer
van oude tijden was goed te horen. Men overweegt 250 kamerleden te benoemen.
Gewoon doen. Het blèren van de 255 schapen werkte als een wollen deken. Ik geef toe, het waren er 5 méér, maar in een
tweede kamer met zoveel gemekker hoor je echt geen verschil.
Volgens herder Anita blèren schapen
nauwelijks, als ze lekker gevreten hebben. En dat konden ze hier onder al die
bomen aan de overkant van de weg heel goed.
Op de Lemelerberg is de heide namelijk verdroogd.
Ik durf het woord nauwelijks meer uit te spreken. Klimaatverandering. Natura 2000 voorzag alleen de subsidies. Ik denk
niet, dat Franske Timmermans volgend jaar bij de uitblinkerslunch zit.
Ik krab wel achter mijn oren voor ik ga kappen.
Dat deed ik ook, toen ik weer een nieuw gezicht zag. Heel wat
anders dan een piemelknuffel. Vast een nieuw
BBB-lid, dat zich op het platteland oriënteert.
Overal wordt gestolen, zelfs broodkratten, maar hier komt altijd van alles
bij.
Elke ochtend kijk ik voorzichtig met een scheef oog wat er nu
weer zit, ligt, vliegt of staat. Ben er helemaal niet blij mee.
Oplossing is misschien om straks alles in één keer
via India naar de maan te laten vertrekken. De
ervaring met overvollebovendekstreinen hebben ze
daar al.
Een beetje Omtzigtig te werk gaan en je bent van veel rommel
af. Anders veroorzaakt het een aardbeving in de kinderasielopvang.
We hollen gewoon andere tijden
tegemoet. Op 5 december geen Sinterklaas meer, maar Sint Pieter, geen verschil meer in Dilan’s, Plasjes en Bontenballen.
Allemaal gehuld in Facekini’s. Dan houd je de huid wel heel.
Ik moet er even van poepen. Geeft ook een bepaald gevoel en
tijdelijke opluchting.
De sfeer, die opgeroepen wordt door
Kaytie in haar McLaren en Costa, die pootje overgaat om een kikker te besluipen,
is gelukkig gewoon goed.
Ik noem dat de tortelduivenvibe. Soms zit er één in een
tantra. Dan geven ze een beetje licht.
Als mijn tijd daar is ga ik, vermoed ik, geheel tevreden het hoekje om.
Ondanks alle eikels op mijn pad.
Soms is de weg versperd, maar er komt altijd weer een
opening.
Het is kennelijk weer de tijd van de pruimen en de
komkommers. Er is alleen maar raar nieuws.
De koningmoeder heeft de draak mooi opgepoetst met
fout hout.
Hier op de Lemelerberg hebben ze, denk ik, ook fout
hout gehad. Dat zou nu ook wel in boten kunnen zitten.
Ik denk, dat we hier ook fout hout hebben in het
vogelhuisje.
Het ziet er hetzelfde uit als in die
bejaarde schuit van Beatrix.
Er heeft trouwens nog geen vogel in gezeten.
Misschien wordt het gevorderd of opgekocht door de
gemeente. Er komen dan vast geen vogels in uit Afrika.
Die krijgen daar gratis graan vanuit Rusland. Ze
hoeven er zelf geen poet in te stoppen.
Erg raar allemaal.
Nu maar wachten op een hondenvoerdeal.
Waarschijnlijk wordt dat dan afgesloten voor grote zwarte honden en dan maak ik
ook kans.
Het vogeltje van Twitter mag hier trouwens ook wel in een
kooitje. Plaats zat. Het is vervangen door X.
Volgens mij is dat een middel om dood te gaan. In
ieder geval wordt er dan minder gefladderd.
Dat is niet erg. Met 46.000 jaar oud schijn je nog te kunnen
herleven.
Elon Musk is waarschijnlijk ook een worm geweest of
hij wordt het weer. Als je hem maar niet weer in je computer krijgt over 46.000
jaar.
Dat die auto’s in die schuit boven Ameland zijn
gaan branden is zijn schuld. Gewoon gevaarlijk uitgedacht zonder totaalvisie.
Door al dat rare nieuws wilde ik vandaag vertrekken. Net als
al die politici. Costa zwaaide me al uit.
Ik weet alleen niet waar ik heen moet. Ik blijf dus
maar. Gelukkig ben ik nog jong. Als oudje kan ik straks beter vertrekken met
middel X dan verzorgd worden door een robot of helemaal niet.
Ik zou aan die vertrekkende kamerleden willen
vragen om hier het onkruid te komen wieden. Daar is geen mindful oudje meer voor
te krijgen. Te laat gepensioneerd of opgebrand.
Ook geen jonge vakantiewerker. Met een smartphone in je hand
kom je die net tekort.
Tegen dit weer is het onkruid goed opgewassen. Het groeit ook
al hoger dan net boven de grond. Het zit ook al in vele koppen.
Als je doof bent, net als Kaytie, krijg
je minder mee van rare geesten en is het leven draaglijker. Mijn oude
vriendinnetje is ook nogal onbeschaamd geworden.
Poept voor het vaderland weg. Het is niet te hopen,
dat Pieter dat straks ook doet.
Costa en ik houden het bij
bubbling. Dat schuifelen tegen elkaar aan vinden wij niet vies. Dat vinden wij
gewoon lekker.
Raar, dat het zo in het nieuws is. Gewoon niet
kijken. Dan heb je ook geen last van onkruid.
Het knalt me de laatste dagen wel in mijn oren. Het
begon vrijdagavond. Een knal na de eerste minuut van het journaal. Een
heel kabinet gevallen. Staat zo’n ding in de
huiskamer naast je, dan zit je er wel met je poten onder. Ik kroop gauw bij
Kaytie in de bench.
Die bleef onder alles koel, maar ik
was even vergeten, dat zij doof is geworden.
Mijn oren zijn nog goed en vangen heel wat op. Er was dus
trammelant in het Haagse net als bij ons in het kippenhok en nu is er nog een
knal bij gekomen.
Rutte is weggerend met een lamme vleugel. Hij kakelde goed,
daar heeft hij veel stappen bij gezet, het gekakel is zeker nog niet klaar, het
was niet makkelijk, het was goed gekakel, het had inhoud, leverde
aanknopingspunten op om te blijven kakelen, maar goed blijven kakelen met
windeieren was net iets teveel.
Deemoedig heeft hij het hoofd gebogen. Daar vang je veel
complimenten mee.
Opperkip Kaagje prees hem voor zijn kakelinzet, maar zelf kan ze er ook
wat van. Het is de vraag of ze buiten de haan om nog eieren blijft
leggen.
Caroline Hen maakt zich al klaar om in te vallen. Ze zag steeds al groen
van de jaloezie. Ze loopt nog wat boerig en kakelt wat vlak, maar dat kan
bijtrekken. Om een fiere kip te worden moet je goed oefenen.
Adje Kuikenkip is nog te jong, maar aast ook al om de leiding over te
nemen.
Margootje kan goed bikken. Ze wil nog meer kippen in het hok. Hele
gezinnen.
Ik kan de boel nu nog redelijk in de
gaten houden. Er zijn net drie kuikens bij gekomen. Dat is te doen, maar ik hoop
niet, dat de hele familie er nog bij komt. Met mijn liefdevolle blikken komen
die kuikens ook wel groot.
Tenslotte zie
ik mijn ouders, opa en oma, neefjes en nichtjes ook nooit
meer.
De kleintjes zijn hier in veilige
handen.
De grootste knal, waar ik voor weg ben gelopen, was die bij de wolf. Stel
je voor, dat de buurman mij met een giek en een hooivork in een hoek drijft. Dan
bijt ik hem echt wel in zijn onveilige handen, als ik in zijn kippenhok zit,
omdat ik zo nodig gekakel wil horen.
Costa liet gelijk zien, hoe het is om dood te liggen nadat ik een knal
voor mijn kop heb gekregen. Ik verdenk haar er van, dat ze dat helemaal niet zo
erg zou vinden. Politiek past haar wel.
Eerst trek je samen op. Dat hebben we
ook gedaan met de plasticheffing op ballen.
De één bekijkt de zaak en de ander vreet zich er
in.
Even kan er misschien één iets los laten.
Om daarna zelf weer te gaan knallen.
Dat zit dan de vrede weer in de weg, al laat je er de beste
duif in het kippenhok op los. Het gaat Om Zicht.
Dat is nog niet helemaal helder. Soms moet
je jezelf eerst terugvinden.
Met deze hitte heb ik ook niet helemaal zuiver zicht meer. Hoe kom ik
aan 34 extra beveiligers voor de haan na Rutte. Stel je voor, dat ik dat met
arbeidsmigranten moet oplossen.
Bij al dat gekakel heb ik ook geen behoefte meer aan gekwaak. De
paartijd hier is gelukkig voorbij, maar start nu verder in de Hofvijver. Ik houd
me gewoon doof, net als Kaytie
Het is nog geen pruimentijd, maar vanochtend vroeg
zag ik ze liggen.
Ik werd er beduusd
van.
Allemaal groentjes, voortijdig met tak
en blad van de moederkoekboom afgesneden. Eerst dacht ik nog aan middel X, maar
er was niets over de post binnengekomen. Minder pruimen dus dit jaar. De wespen
zullen er straks geen steek van snappen.
Overal lagen takken en
bladeren. Ik vond het zeer verdacht. Zouden de rellen uit Frankrijk overgewaaid
zijn. Ik had echter geen schot gehoord.
Ook Costa liep voorzichtig rond. Ze
ging met een boog om alle narigheid heen. Dat is ook maar het beste wat je kunt
doen en vergaarde wijsheid uit het Torentje.
Mijn medeloopster keek zeer attent, toen ik uit balorigheid
met takken ging lopen smijten.
Ik hou er namelijk niet van, als iets niet op zijn plaats zit,
hangt of ligt.
Daar krijg ik de
kriebels van, zeker als er een storm door mijn haren schiet.
Ik maakte helaas een uitglijer, alsof ik Jorritsma was. Ik
weet niet of zij nog, net als ik, op haar poten terecht gaat komen. Met
Ollengren ernaast zijn die twee net de Clini-clowns. Ze hebben de neuzen niet
helemaal dezelfde kant op.
Sommige politici kunnen beter geknakt voorgoed in de wilgen
gaan hangen.
De bloemen zijn uit de bakken gewaaid. Gelukkig hebben ze maar
een 1-jarig contract. Normaal zijn ze goed voor seizoenswerk, maar met een
storm, zoals Poly, werd het een nul-urencontract.
Omdat de storm aan het eind van de ochtend niet ging liggen,
heb ik dat maar gedaan. Eén moet er toch de meest wijze zijn. Zo midden op het
veld had ik minder kans op schade, al had Costa het op mij gemunt. Er liggen
hier geen mijnen, maar tegen Costa was een loopgraaf voor mij wel beter
geweest.
Mijn opzet was geslaagd. Aanval door rust afgewend.
Daarna kon ik stiekem afdruipen. En passent heb ik nog een bal
van haar mee gepikt. Niet afgerekend bij de scankassa.
Ik wilde zover mogelijk weg van het slachtveld.
Want daar wordt het altijd eerst code rood. Ik hoop, dat
ze in Oekraïne ook gaan afschalen naar geel.
Bij een verstopte regenpijp heb ik nog even de aandacht weten te trekken
door uitgebreid mijn hals te gaan zitten krabben. Bellen met de brandweer had
geen zin. Lijnen waren toch overbelast.
Ik heb nog even tevergeefs op hulp staan wachten. Net gedaan, alsof ik
niet tot tien kon tellen.
Hielp allemaal niet. We moeten daarom hier zelf de troep maar gaan
aanpakken.
Er zijn achtennegentigmiljoen kippen in Nederland
en waarom zit dan juist die ene kip hier in het hok iedere ochtend naar mij te
kijken, alsof ze Prigoazijn heet.
Ze voert hier foeterend de
gelederen aan, alsof ze zware criminelen in bedwang moet houden, maar dat zijn
zeer gemoedelijke wezentjes, die alleen iets te duchten hebben van hoog zittende
duiven, die soms welgemikt, als ware zij drones, hun lading lossen.
Met precisie en geoefend oog zoeken
zij een slachtoffer uit, afweergeschut niet vrezend.
Soms wordt hierbij eerst
grondinspectie uitgevoerd. Toch wordt er niet veel op de spitskool gedreven. Die
eten ze gewoon op. Het hectische gedoe heeft er wel toe geleid, dat de kippen
aan de loopgravenband kuilen aan het maken zijn.
De parelhoenders kijken een hoop lawaai makend toe.
Zij hebben echter het recht van demonstratie volgens de vogelgrondwet en
blokkeren soms de deur van het nachthok, zodat een kip te lang met haar ei in de
tunnel blijft zitten. Ik krijg er een overheidsopvangaardbevingsgevoel
bij.
De kikkers kwaken als
parlementariërs. Bij oververhitting zwemmen ze een rondje in de vijver, iets dat
ik ook in Den Haag zou aanbevelen. De hofvijver ligt daar immers voor de deur.
Hier heb je echt het natuurinclusief gevoel: veel lust, helaas ook last en dat
is best lastig.
Uit frustratie leg ik Costa af en
toe plat, al is het uitzicht niet zo zeer lustopwekkend.
Gelukkig ben ik nog niet zo oud,
dat ik over zandzakken struikel.
Je kunt bij ouderdomskwalen beter
verder gaan in het leven als slak. Goed plakken aan stoelen en in fotoboeken en
je komt de dag veilig door. Dan ben je een zogenaamd dubbeldoeoudje
geworden.
Ik heb inmiddels aan Jumbo
het vrij gekomen sponsorgeld gevraagd om met Costa op het bospad te gaan racen.
Een paar hondensneakertjes en helmen met opdruk vormen geen
bezwaar.
Costa is het niet met mij eens. Ze vindt mij vaak
te vermoeiend en wil geen influencer worden.
Ook in huis ga ik, volgens haar,
te lang door met energie opslurpend gedrag. Misschien kan Jumbo een zonnepaneel
op haar helm monteren.
Afkussen heeft na
meningsverschillen geen zin. Ze blijft dan een bek vertonen, alsof lipfillers op
de verkeerde plekken zijn aangebracht.
Na gespeel drink ik de hele waterbak leeg, als die tenminste vers
gevuld is. Ik ben er dan vroeg bij, want ik vertrouw die twee namaak broeders
niet. Made in China misschien en voorzien van kunstmatige intelligentie door KI.
Ik krijg er een soort complotgevoel van.
Na de brandstofvoorziening lig ik
het liefst met Costa bij te trekken in de stikstof. Als ik oud ben en euthanasie
wil in een Sarco Pod, dat is zo’n ding waar je in gaat liggen en op een rode
knop drukt voor stikstoftoevoer om je wat sneller te melden bij Petrus, ben ik
bang voor een opgelopen stikstofimmuniteit en dat die Pod dan niet gaat werken.
Als ik er aan denk, dan overvalt mij een niet opwekkend Frans Timmermans
gevoel.
We zijn inmiddels van de zure
regen af, maar innerlijk aan het verzuren door bombardementen van zware
berichten over gebrek aan bio-diversiteit, toenemende verhuftering,
(daarom bewaken Kaytie en ik het
terrein, want wat moet je),
aanzwellende eiken- en berkenallergie, (dat wordt wat hier met al die bomen op het bospad),
groeiende instroom asielzoekers, (die twee waren hier ook opeens
vanmorgen zo te zien nog niet veilig geland),
en oprukkende massazaaddonoren,
Hoe kom ik hier nog aan de bak
zonder Jonathan te heten.
Maar wat ik het ergste vind is de maatregel
om hertenkampen te verbieden. We hebben Vadertje Staat al verloren, worden
overspoeld met dwangberichten, oorlogsgeweld dreigt en wat doet de overheid: ze
nemen ons het bambi-gevoel af.
Ik heb geprobeerd Adema via de lucht te bereiken. Nu maar hopen, dat
het tij keert.
Zo niet dan hebben we met z’n allen hier besloten
Hikikomori te gaan. Klinkt deftig en is Japans voor vrijwillige opsluiting.
Omdat er dan toch buiten het terrein niets meer om te knuffelen is.
Het is later dan anders, dat ik weer iets van me
laat horen. Ik moet toch verdomd goed gaan uitkijken, dat ik niet op de overheid
ga lijken.
Zondagochtend vroeg vloog er een oranje ballon over
mijn kop. Ik dacht Willem-Ajaxander in het mandje te zien. Hij was vast en zeker
zijn ballonbrevet aan het halen. Kan hij er stiekem tussen uitvliegen zonder van
Schiphol te hoeven vertrekken. Ook makkelijk voor als de Russen komen. Kan hij
zeggen, dat hij het weer inspecteert. Zo leer je nog wat van die Chinezen. Met
de koninklijke trein vertrekken is voor hem ook geen optie met al die
onverwachte dassenburchten.
Maxima had waarschijnlijk geen gatenjas aan, als ze er al bij
was. Het ging namelijk zo hard, dat ik een appelrok vermoedde, die bol was gaan
staan om meer wind te vangen. Een straaljager, die ze bij wilde houden, zie de
witte streep, had er moeite mee. Die gaat vast gauw in de verkoop.
Er is hier altijd een hoop te beleven. We hebben een
moshoop,
een bladerhoop,
een hoop hout,
een molshoop en
een hoop van een marter.
Zelf heb ik wel twee keer per dag een hoop, maar af en toe heb
ik ook weinig hoop.
Dat is op de toekomst. De leefbaarheid hier is
intens mooi, we hebben volop ruimte, maar er komt een tijd, dat het hier ook vol
wordt en we lamgeslagen worden door regels.
Het is al vechten tegen de windmolens. Er komen
steeds meer Don Quichottes. Wat zou het fijn zijn, als die eens winnen.
De zon heb ik geregeld op mijn kop. Ik heb mijn
eigen zonnepark. Daar hoef ik niet voor in de wei te gaan liggen. Ik lig liever
in de planten.
Ze blijven van mijn terrein af.
Ik ben al aan het trainen voor vechthond zonder
schaargebit.
In het begin werd ik door Costa finaal gevloerd.
Die meid kan zo bij de Wagnergroep. Ze kent zeer gemene trucjes.
Ze bijt gelukkig niet door, omdat ik bij haar roedel
hoor. Ze laat me af en toe alleen een toontje hoger zingen. Kan dus zo
meedoen aan het songfestival. In ieder geval als invaller.
Na veel lessen is het me gelukt om Costa te vloeren, al vindt
ze dat minder prettig.
Ze beticht me zelfs van graaiflatie. Ik hap teveel om mij
heen.
Soms grauw ik wat in haar oor. Alles beter dan communiceren
met een chatbot. Dat doe ik ook niet met buurkatten. Zie ik ze, dan wordt het
snapchat, al kauw en knauw ik liever op een vleesbot.
Met Kaytie praat ik geregeld. Al keert ze mij haar achterste
toe.
Ze vindt namelijk, dat ik voor een onveilige werksfeer zorg,
als zij voor de zoveelste keer aan het muizenvangen is.
Daarom doe ik maar net, alsof ik haar help door niet te
helpen. Dat doen ze met Groningen ook.
We moeten hier trouwens voor onze eigen verdediging
zorgen.
Bommengooiers buiten de deur zien te houden. Daarom houd ik
Kaytie maar binnen de hekken. Ik wilde haar namelijk als vervanger van Weski
gaan voorstellen. Kaytie is namelijk onverzettelijk en onomkoopbaar. Een beetje
kohlpotlood rond haar ogen en je komt al een heel eind. Ik zal een ballonnetje
bij het OM gaan oplaten.
Een beetje bang voor een oorlog ben ik de afgelopen
dagen hier wel geworden.
Eerst begon het eruit te zien als Bachmoet vóór de inval. Of
Moldavië.
En nu hebben ze overal camouflage aangebracht.
Bovendien lopen er ook steeds mannen
rond in witte pakken. Maar die mogen niet op de foto.
De strandstoelen zijn al geëvacueerd en ook de bloempotten
hebben een andere plek gekregen.
Het is zeker afwachten op een lente-offensief.
Gelukkig staat er een paard klaar om snel mee weg te komen.
Kaytie kan wel achterop.
Bij het idee haar te moeten verliezen word ik al een beetje
droevig.
Als kanonnenvlees heb je er niet veel aan. Loopt ze voor mij
dan zien ze me toch.
Hoe maak ik die Russen duidelijk, dat inname van iemands huis
ook niet past. Al is de horrorcel van Navalny natuurlijk veel
erger.
Gewoon de bewoner laten liggen. Er gaat niets boven een eigen
bed. Dus ook niet mee doen aan de Open Huizendag.
Vanwege het hoge aantal instroom deel ik nu ook de bench met
Costa. Geen pretje. Ze snurkt af en toe en soms ruik ik boerenland. Sweet
Caroline blaffen helpt dan ook niet echt. Het is modern om te delen, zelfs de
landmacht. Vergeten zijn die fietsen. Ook bij de Jumbo. Benieuwd wat Visma doet.
Misschien een ideetje om het pulsvissen te gaan sponsoren.
Omkijken heeft immers geen zin. Men zegt, dat alles toen leuker
was.
Toen hoefde men nog niet zo op een houtje te bijten als nu, al
vind ik dat best lekker. Vapen is ook niet alles.
Ik ben aan het overwegen een buurtkastje neer te zetten. Kan
een ander ook op mijn houtje bijten.
Ik ben al onderweg. Kunnen in het kastje ook wat
loopsheidbroekjes voor arme teefjes. Wat zou het lekker zijn, als er veel het
kastje gaan bezoeken. Ik snuif de geur nu al op.
Ik blijf wel achter het hek en zal de grens zeker niet
overschrijden. Voor je het weet sta ik in de Volkskrant.
Nu maar eerst hopen op de goede afloop van alles. Dat er maar
geen oorlog komt en alles weer goed in de verf gaat zitten.
En Maxima: je hoeft niet langs te komen met een Chinookje en
een bult water aan een touwtje. Het grondwaterpeil is hier weer in orde. Er
groeien zelfs paddenstoelen door het grint. Gooi maar een flinke zak water op de
coalitie. Misschien groeit daar dan ook nog wat moois uit. Al is een enkeltje
voor hen naar Jupiter stikstoftechnisch gezien beter dan als maar op en neer reizen met
de trein van Amsterdam naar Straatsburg. Vergeet ook het Europese parlement niet
mee te nemen. Wij redden het hier op aarde wel zonder adders.
Je kunt niet zeggen, dat er vandaag geen wolkje aan
de lucht was.
Alles was bevroren.
Ik was bang, dat mijn vriend eekhoorn stijf uit de boom zou
vallen. Ik had hem graag opgevangen. Wat dat betreft doe ik niet onder voor de
politiek. Linksom
of rechtsom. Het resultaat blijft
hetzelfde. De één z’n brood is een ander z’n dood. Costa en ik vormen soms een
hecht team. Daar hebben we geen experts voor nodig, al zijn we niet
getrouwd.
Maar soms kunnen wij ook zo in discussie gaan, dat iedere
ouwehoershow (sorry, Jack van Gelder) ons graag in de stoel zou willen
hebben.
Ik daag liever liggend iemand uit.
Om daarna lekker te mollen. De mol is hier bekend. De uitslag
is altijd hetzelfde. Daar is geen programma of verkiezing voor
nodig.
De natuur straalde vanmorgen ook al
verkiezingsvibraties uit. Links waren de bomen opeens anders dan rechts. Ik
denk, dat ze nog in tweestrijd stonden. Toch maar de Kieswijzer gaan raadplegen.
Al kom je bij de BBB uit: Bomen, Bier en Boerenzakdoek.
Ik heb mijn stem laten horen bij de pony’s.
Ze toonden geen enkele interesse. Misschien zijn ze bang voor
polarisatie, die ook al op de grond was aangebracht.
Als ik eerlijk ben blijf ik ook liever in de schaduw. Een aanslag is gauw
gepleegd. Ik heb WA gemaild, dat hij beter met Amalia op Rottumeroog kan gaan
zitten. Laat dat ondankbare volk toch schieten. Het is niet erg om voortaan zelf
je bibs af te moeten vegen, als niemand meer toekijkt. Nu de talkshows het toch
niet goed meer doen kan er een nieuwe overlevingsserie worden gemaakt: Mooi
Meisje met Creator in de Jungle van het Wad. John de Mol Jr. is vast
beschikbaar.
Dat is wat anders dan Te Dik Meisje in Schutkleuren in de
Sneeuw.
Of Cornelus Kameel met dakbedekking in de serie van de
Eeuw.
De bomen hadden hier trouwens ook een rare hoed op. Alsof de
slagroomspuit was uitgeschoten. Of de supersonische raket van Poetin uit koers
was geraakt.
De watermeter moest er
van snotteren. Vannacht had hij last van krimpflatie.
Daar hadden de pony’s vanmiddag geen last van. De
biowortels waren namelijk in de aanbieding, zodat ze er evenveel kregen als
gisteren. Voor hen nog geen wolkje aan de lucht.
Ik kan me voorstellen, dat er een heleboel mensen geen bal meer aan
vinden. Je wordt gewoon gemold.
Vanochtend is er hooi gebracht. Je ziet het: ook al gekrompen.
Het raakt ons allemaal.
Ik blijf er nog maar gewoon een bal aan vinden. Al
is hij de laatste tijd vaak zoek.
