Na mijn bezoek aan Neerlangel op 1 januari 2012 haal ik het contact met mijn nicht, een vrolijke meid (Vrolijke Nicht), weer aan. De afgelopen jaren hebben we sporadisch contact gehad. Ieder ging zijns weegs in het volwassen leven, maar zij is net als ik geinteresseerd in het bovennatuurlijke. Ik sms haar met de vraag of zij iets van wichelroedelopen weet.

Het gelijkarmig kruis boven de ingang van de St.-Jan de Doperkerk in Neerlangel heeft me namelijk te denken gegeven. Gelijkwaardigheid is belangrijk. Is er één leylijn? Zijn er meer leylijnen? Het boek 'The Sun and the Serpent' van Hamisch Miller en Paul Broadhurst komt me in gedachten. Daarin staan twee leylijnen beschreven die vanuit het zuidoosten van Engeland richting het noordoosten gaan. Een mannelijke leylijn (genaamd de Michaellijn naar de aartsengel Michael) en een vrouwelijke leylijn (genaamd de Marialijn naar Maria de moeder van Jezus). Deze twee leylijnen kruisen elkaar op bijzondere plaatsen. 

Op 2 januari brengt De Gelderlander boeiend nieuws: Maria wordt al zeven eeuwen vereerd op Bergharense berg.

Met behulp van de ANWB Routeplanner bekijk ik de afstanden en de richtingen ten opzichte van Neerlangel, Nijmegen en Doetinchem. Nee, niet op een leylijn lijkt het. Het bestuderen van wat me aangeboden wordt, vermoeit me. Even alle info loslaten.

Vrolijke Nicht sms't op 2 januari terug: ze heeft ervaring in het wichelroedelopen. Met mijn ervaring daarin komen we samen een heel eind of eerst een cursus volgen?

Warrior Iadied

Miller, H. & Broadhurst P. (1994). The Sun and the Serpent. An investigation into Earth Energies. Cornwall: Pendragon Press.

http://route.anwb.nl/routeplanner/

Na mijn bezoek aan de St.-Jan de Doperkerk in Neerlangel op 1 januari 2012 verneem ik dat op 31 december 2011 Zwangere Vrouw bevallen is van een dochter: "Gefeliciteerd, ik stel me een stralende moeder voor, dat jij en je kind een mooi leven mogen leiden."

's Avonds lees ik in de mail van 31 december het antwoord van Wim Dellaert. 

Hoera, toestemming om foto's van zijn blog te gebruiken! 

Wim schrijft: 'Je mag gerust alle foto's gebruiken...' 

Tadaa... de fonolitische rotspunten van Los Campanarios ... Hanuman met God Rama en Godin Sita. De foto mag op WEDERWAARDIGHEDEN!

Wat een mooie Drie-in-Een: 

- Zwangere Vrouw laat een kind los.

- Wim Dellaert laat zijn foto's los.

- Ik mijn Ervaringen in de Andere Werelden, 

en mijn belevenissen en ideeën.

Allen 'Een Goed 2012' toegewenst.

Warrior Iadied

http://blog.seniorennet.be/schetsblog/

Op  maandag 2 januari beschrijf ik mijn belevenissen voor WEDERWAARDIGHEDEN. 

Ik zit niet rustig. Het kerkje van Sint-Jan de Doper trekt. Ik heb in alle consternatie niet eens een foto gemaakt van het altaar en de kerststal. Tegen drie uur houd ik het niet meer: "Ik ga nog even naar Neerlangel!"

Mijn Lief blijft thuis, want hij is net appelmoes aan het maken.

Op weg naar Neerlangel koop ik een bosje witte rozen voor Hartelijke Vrouw. Alle respect voor haar dat zij alle dagen het kerkje geopend houdt en verzorgt.

Als ik bij het St.-Jan de Doperkerkje aankom, krijgen de donkere wolken in het zuidwesten een gouden rand: prachtig. Een grote groep duiven daalt neer in de bomen van de bomenweide. Als ik op het kerkje toeloop wordt ze in gouden zonlicht gezet. 

Tss, dit is mooi: de zon schijnt door de deur naar binnen en zet in het kerststalletje Jezus in het kribje en Jozef in het licht.

Hm, het lijkt of ik erop gewezen wordt dat ik me meer moet richten op de gelijkwaardige rol van zowel de vrouw als de man.

Ik maak foto's van de in-het-Zonnetje-gezette-'Personen'.

Daarna van het gehele interieur van het kerkje. 

Op het altaar ligt een geborduurd altaarkleed met de tekst: ECCE AGNUS DEI. 

'Wat betekent dit precies?'

'... van God.'

'Hm, ik zal het thuis opzoeken.'

Ik zet me neer op een kerkstoeltje voor het beeld van Jozef met Jezus, op de leylijn dus, en gun me twintig ademteugen. 

Het resultaat: Intense Rust, het enige Beeld is een donkere bolle Cirkel met een gelijkzijdig Kruis erin: de Bol lijkt levend te zijn!

Ik zet me neer op een bankje voor het beeld van Maria en gun me twintig ademteugen. Na tien ademteugen in stille rust is het me al duidelijk: hier moet ik niet zijn.

Warrior Iadied

Mijn Lief en ik gaan met de vrouw (Hartelijke Vrouw) mee.

"Vroeger heette het hier 'De Lange El'," vertelt ze, "dat was toen Ravenstein er nog niet was. Toen maakte de Maas hier een lange el. Van Overlangel helemaal tot aan hier: Neerlangel. Nu is dat niet meer. Niet meer sinds de Maas hier in 1928 is gekanaliseerd. 

Ik ben geboren in de boerderij hiernaast. Vroeger liep de Maas veel dichter langs de boerderij. Mijn grootmoeder vertelde dat de Maas tot aan de deur kwam: "Dan deden we de deur open en deden zo de was in de Maas." Nu woon ik aan de overkant in een bungalow. Van hieruit heb je er zicht op. De kerk heet St.-Jan de Doper, dat past wel... zo dicht bij het water."

Ze gaat ons voor de toren in en vertelt over de restauratie. Onder in de toren staat een maquette van het kerkje van voor de verbouwing in 1869. Er zit een aanbouwtje aan, precies achter het beeld van Sint-Jozef met Jezus: "Wat is dat?"

"O," antwoordt Hartelijke Vrouw, "daar zaten vroeger de rijke heren; die zaten heus niet bij het gewone volk." 

Hm, het aanbouwtje is tegenwoordig verdwenen, maar ze zaten precies op de leylijn.

In de toren beklimmen we nieuwe houten ladders, stappen af en toe vervaarlijk op een verdieping en bewonderen het houtwerk, de stenen en het voegwerk, en werpen zelfs een blik op het prachtige houtwerk van de gewelven boven het schip. De oude tufstenen muren zijn dik, echt dik.

"We hebben onze klok nog, in de oorlog ook niet kwijtgeraakt; de boeren hadden de toren gevuld met graan."

Blijkbaar werkt de kleine gemeenschap van Neerlangel hecht samen.

Terug op de begane grond mag Mijn Lief het klokkentouw bedienen. Even later klinkt het geluid van de klok over de landerijen en het water. Dan zie ik iets bijzonders: "Kijk, in de balk boven je hoofd zitten groeven van het klokkentouw."

Mijn Lief begrijpt het al: "Vroeger gingen ze niet onder de klok staan, maar in de doorgang in de muur."

"Ja," reageert Hartelijke Vrouw, "voordat de toren opgeknapt was, mochten we twee jaar de klok niet luiden. Zo gevaarlijk was het."

Ik heb onmiddellijk de neiging om onder de klok uit te stappen.

Als we vanuit de toren het kerkje binnengaan, vliegt de merel weer door het schip. 

Ik vertel over het wiebelende apostelbeeld hoog op het altaar en Hartelijke Vrouw wil de vogel de kerk uit hebben: "Vanmorgen heb ik hem met mijn zus de kerk uitgejaagd! Er lagen allemaal vogelveertjes bij de kaarsen."

De merel zit achter de sierrand bij het kruis hoog op het altaar. Met een bezem is Hartelijke Vrouw nog te klein om daar bij te kunnen. Ze vraagt ons de lampen uit te doen en de ramen te openen; dan kan de vogel door de buitendeur of door een van de hoge ramen naar buiten: naar het licht. 

De vogel vliegt vrolijk heen en weer. De lampen gaan weer aan en Hartelijke Vrouw komt met een hoge keukentrap aanzetten. Ze vraagt Mijn Lief om achter het altaar op de keukentrap te klimmen: "Met de bezem erbij ben je groot genoeg."

Zelf staat ze achter de twee kerstbomen (coniferen). Ik klim de trap naar het balkon op, want de merel gooit af en toe bijna de glazen potten met kaarsen van de balustrade. 

Het is theater in vele bedrijven. Met mijn armen wijd sta ik achter de balustrade om de merel aan mijn kant te verjagen en vertel ondertussen de beide anderen waar de merel is: "Hij zit hoog op het altaar; nu op de kerstboom bij de muur; op het raam; nee, mis, weer op het altaar..." 

Naarmate de tijd verstrijkt, vliegt de vogel nerveuzer heen en weer. Mijn Lief tikt als het nodig is met de bezem hoog tegen de achterkant van het houten altaar, Hartelijke Vrouw schudt dan de ene, dan de andere en soms beide kerstbomen, en ik wandel van links naar rechts over de balustrade. Af en toe gaat er een lamp aan als Hartelijke Vrouw wil controleren of de merel nog echt binnen is.

Ondertussen is een vrouw bij Maria gaan zitten, zijn er twee kinderen en is er een man in een rolstoel de kerk binnengekomen: "De kerk is toch open voor iedereen!"

"Ja," verweert Hartelijke Vrouw zich, "de kerk is open voor iedereen, maar niet om een nestje te bouwen." 

Om een lang verhaal kort te maken: de merel geeft zich gewonnen en vliegt door de deur weer naar buiten.

Als ik beneden kom, zegt de man: "O je, hij is weer binnen."

"Nee toch," schrik ik. Dan zie ik de brede grens op zijn gezicht. Hm, in de kerk mag je geen 'zakkenwasser' zeggen, dus ik houd dit woord netjes binnen.

Hartelijke Vrouw bedankt ons uitgebreid, met haar linkerarm zwaait ze gebarend door de kerk: "Dure dingen hebben we hier niet. Met dure dingen hebben we 't nooit gedaan. Onze kracht ligt in de eenvoud."

Buiten is het donker geworden: hoog tijd om op huis aan te gaan.

's Avonds lees ik de folders 'Sint-Jan de Doper Neerlangel'. 

Waar staat een merel voor? Het boek 'Luisteren naar Dieren' biedt uitkomst. De kwintessens is het begrijpen van de energieën van Moeder Natuur. Het is een vogel van voortekens en mystiek. Hm, merels bouwen hun nest in moerassen en laag struikgewas, gewoonlijk op een paar meter afstand van water. 

Nou, water, het oude symbool van vrouwelijke kracht en de natuur, is met de Maas bij Neerlangel genoeg voorhanden. 

Als ik in bed lig, krijg ik de slappe lach: "Om nooit meer te vergeten: Hartelijke Vrouw met de ruisende kerstbomen. Wat jammer dat ik geen foto van Jou-met-de-Bezem op die hoge keukentrap heb!"

Warrior Iadied

Andrews, T. (1997). Luisteren naar Dieren. Spirituele en magische lessen uit het dierenrijk als sleutel tot zelfkennis en bewustzijnsverruiming. Haarlem: Becht.

Peters, J. & provincie Noord Brabant (2008). Sint-Jan de Doper Neerlangel. Ervaar de inspirerende eenvoud van 'de kleine Sint-Jan'. Folder in het kader van het Religieus Erfgoedjaar. Nijmegen: Thoben Offset.

Peters, J. & provincie Noord Brabant (2008). Sint-Jan de Doper Neerlangel. Ervaar de inspirerende eenvoud van 'de kleine Sint-Jan'. Uitgave Open Monumentendag in het kader van het Religieus Erfgoedjaar. Nijmegen: Thoben Offset.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Sint-Jan_de_Doperkerk_(Neerlangel)

http://www.neerlangel.nl/

http://www.neerlangel.nl/vriendenvandekleinesintjan/

http://www.heemkunderavenstein.nl/neerlangel.htm

De suggestie van de vriendelijke vrouw in de Stadsherberg in Ravenstein kan op zondag 1 januari 2012 vormgegeven worden: Mijn Lief en ik gaan 's middags naar Neerlangel, naar de Sint-Jan de Doperkerk.

In het kerkje is de lucht koeler dan buiten. Uit oostnoordoost komt de leylijn uit de richting van Nijmegen aan: in het kerkje gaan de rillingen door mijn lijf. 

Tot mijn verrassing voel ik de leylijn het sterkst vlak voor het beeld van Sint Jozef met Jezus. Voor het beeld van Maria aan de linkerkant voel ik de leylijn niet. 

Het is een lieflijk kerkje. Het tufstenen deel van de toren uit de 11e eeuw is in de kerk prachtig zichtbaar. Hoger loopt een balustrade langs de torenwand. In het koor een houten altaar met hoge opbouw. Centraal staat Johannes de Doper. Op de top een kruis, rechts van het kruis Maria, links daarvan de apostel Johannes. Er vliegt een zwarte merel door de kerk. Het lijkt wel een jonge merel. Als deze op het hoofd van de apostel gaat zitten, beweegt het beeld vervaarlijk heen en weer. Voor het altaar staan twee kerstbomen en is een lieve kerststal opgebouwd. 

Ik steek een kaarsje op bij het Mariabeeld. Ernaast liggen folders op een tafeltje: Sint-Jan de Doper Neerlangel - Ervaar de inspirerende eenvoud van 'de kleine Sint-Jan'.

Ernaast ligt een boekje met gebeden opengeslagen. Het opengeslagen gebed past bij mijn gemoedstoestand:

HET WEESGEGROETJE

Het kleine weesgegroetje, wat moeder ons leerde,

en waarmee we ook dagelijks Maria vereerden.

Zo'n simpel gebedje, dat werd vroom en net,

door ons toen gebeden, op de knieën voor het bed.

We leerden daarbij ook een kruisje te maken

en te vragen of God ons die nacht wou bewaken.

Zo bracht men ons bij te vertrouwen op U,God,

dat was ons eerste gebed en ons eerste gebod.

Maar dat kleine weesgegroetje, wat ons zo goed past,

dat geeft ons nog altijd een beetje houvast.

Als de storm van het leven ons dreigt te plagen,

dan moeten wij immers iemand om hulp kunnen vragen.

Dan geeft het gebed ons weer hoop en weer moed,

dan doet die leerschool van moeder zo goed.

En ziet men het niet meer zitten in droefenis of smart,

dan komt z'n gebedje vaak heel diep uit het hart.

We wandelen om het kerkje. Bijzondere bakstenen versieringen aan de buitenkant. Aan het eind van het koor hangt een kruisbeeld met een gekruisigde Jezus. Daarboven een cirkel met daarin een driehoek en daarin een lam of is het in het Hebreeuws het woord 'Jahweh'?

Ik sta er echt even gek naar te kijken. Hoe zit dat met de kruisiging van Jezus? Ging door zijn dood de Hemel weer open? Wat erg... hoe het precies zit, zal ik moeten opzoeken.

Boven de ingang een cirkel met een gelijkzijdig kruis en acht 'windrichtingen'. Het kruisje doet gedachten aan gelijkwaardigheid opkomen. Heel anders dan het Latijnse kruis van Jezus.

We lopen langs de goedverzorgde graven op het kerkhofje, bekijken de oude toren aan de buitenkant en gaan dan omhoog de Maasdijk op. Een grote boom aan deze kant van de Maas geeft de leylijn aan. Terugwandelend zien ik hoe op de zuidwesthoek van de boerderij tussen het kerkje en de Maas een beeldje van Sint-Jan de Doper staat. Hmm, de leylijn gaat daar doorheen. 

Aan de andere kant van het kerkje ligt een weide met grote bomen. Ik wandel om de weide heen om te zien waar de leylijn loopt. De lijn lijkt door de drassige plek in het diepste punt van de bomenweide te gaan.

Als ik terugwandel, fiets een oudere vrouw langs me heen. Ze zingt een mij onbekend lied over een uur dat nadert. Als ze het Sint-Janspad naar het kerkje opgaat, snel ik achter haar aan. De vrouw ledigt het geldkluisje bij de kaarsjes en maakt opgewekt contact.

Enthousiast overhandigt ze mij een dun boekje over Sint-Jan de Doper: "Willen jullie de toren van binnen zien? Jullie mogen ook de klok luiden."

Warrior Iadied

Vrijdag, 30 december 2011, hebben Lieve Vrouw en ik afgesproken. Het plan is wandelen bij Orientalis, maar we beginnen in het centrum van Nijmegen bij het totempaaltje van de Vijfringengas. 

We bezoeken de Moordkuil en de Mandala van de Rode Godin, en schrikken ons halfdood van gemeen afgestoken vuurwerk. We schudden handen met de jonge man die ondertussen de rotzooi van de Moordkuil naar de stort heeft gebracht en wandelen naar de Korenmarkt om het totempaaltje van de Witte Godin met zicht op de Sint-Stevenskerk te bewonderen. Lieve Vrouw reageert gevoelig op de aanwezige leylijnen.

Op de Korenmarkt treffen we een man en vrouw die de omgeving fotograferen. De man ergert zich aan het feit dat er nog geen graven of delen van de oude Sint Janskapel te zien zijn. Bij de huidige parkaanleg zijn die afgelopen september namelijk ontdekt, en ze zouden getoond worden. Hij moppert: "Volgend jaar horen we vast dat er geen geld meer voor is."

Hm, ik heb er wel over gelezen, maar toen was het niet belangrijk voor me. Nu met het op het toneel verschijnen van de Witte Godin wel.

Bij de Sint-Stevenskerk staat het totempaaltje met het zwaard stoer te wezen. We wandelen rond en gaan in de kerk naar de achter de witte kalk vandaan gekomen schildering van Sancta Ontkomer. Natuurlijk vertel ik Lieve Vrouw 'haar' verhaal.

Als we in het koor de koperen grafplaat op de graftombe van Catharina van Bourbon (klik op de foto) bekijken, komt een kerkgids naar ons toe. Indien gewenst wil hij ons wel wat vertellen. Prettig dat deskundige mensen bereid zijn zo spontaan hun kennis te delen. 

Hij vertelt dat alle zuilen en pilaren in de rooms-katholieke tijd altaren hadden. Op die altaren werden relieken van heiligen bewaard. Mensen wilden graag zo dicht mogelijk bij die altaren begraven worden; des te meer kans om in de Hemel te komen.

Hoe dat zo zit? Hij vertelt dat het voor rooms-katholieken vrijwel onmogelijk was om in de Hemel te komen. De Hemel was bestemd voor heiligen en martelaren. Gewone mensen waren te zondig en kwamen in het vagevuur terecht. 

Door goede werken te verrichten, zoals voedsel verstrekken aan armen en hongerigen, en het verzorgen van zieken en stervenden, konden zonden vergeven worden en de betreffende persoon nader tot de Hemel komen. 

Dichtbij een heilige of een reliek van een heilige begraven worden, wilde ook nog wel eens helpen. Zeg maar: meeliften. Bidden voor een overledene hielp eveneens. De kanunniken staken hiertoe een helpend handje uit... dank u. Ach ja, de een zijn dood is de ander zijn brood.

De kerkgids vertelt dat de kanunniken elke dag getijdengebeden moesten bidden. Eigenlijk moest dit acht keer per dag, namelijk elke drie uur, maar meestal werd dat zeven keer. Hij noemt er een paar: de priem, de sext, de vespers. Hmm...

Betaalde iemand goed dan baden de kanunniken voor een overledene, waardoor deze uit het vagevuur bevrijd kon worden. 

In de hele context was het belangrijk dat de naam van een overledene niet vergeten werd. Rijke mensen wilden derhalve grafmonumenten met hun naam en liefst met een afbeelding van henzelf erop, zodat ze goed in de herinnering zouden voortleven. 

Het doneren van kerkversieringen, bijvoorbeeld een beeldhouwwerk, droeg ook positief bij. Door dat te doen werd er rechtstreeks aan het persoonlijke zielenheil gewerkt, zeker als de donateur erop werd afgebeeld. Dit werkte zelfs beter dan voedsel verstrekken of ziekenzorg, want dergelijke acties betroffen enkel lichamelijk heil.

Bijzonder hè, hoe groepen mensen gezamenlijk waarden en normen, hun cultuur, vormgeven. Brr, hoe ze elkaar wat wijsmaken. 

De kerkgids weet veel over belangrijkheid en positie; een belangrijk persoon mag rechts van de centrale persoon, bijvoorbeeld Jezus, staan of zitten. 

Aan de hand van een gebeeldhouwde voorstelling van 'Het Laatste Oordeel' dat in de zuidelijk kooromgang boven een doorgang naar het koor hangt, doet hij zijn kennis boeiend uit de doeken.

Ik vraag hem naar het opdragen van missen door de kanunniken, maar volgens hem was dit niet hun belangrijkste taak, dat was namelijk het bidden voor de overledenen. 

Tss, het verbaast me hoeveel de Sint-Stevenskerk met overledenen te maken heeft. De Zwarte Godin past goed.

In de viering vertelt de man dat tijdens de restauratie stalen dwarsbalken op de zuilen en pilaren zijn gelegd om de stabiliteit van de kerk te waarborgen en dat om die balken te verhullen een fries en kapiteelachtige versieringen zijn aangebracht.

Wat een schitterende bouwkundige verklaring! 

Het is het goede moment om mijn vraag te stellen over de afbeelding op het kapiteel in het noordoosten van de viering: "Is Maria weggebeiteld daar waar 'de Ark van de Kerk' nu staat?" 

Hij heeft er niet over gehoord. Van beneden gezien valt het niet op. 

Ik laat de afbeelding in het boekje 'Gods Lof in Steen' zien en hij zegt er achteraan te willen gaan, waarna hij wordt weggeroepen. 

Lieve Vrouw en ik slenteren verder en bewonderen de kapiteelversieringen hoog in de kerk en de door Quirine van Daal geschilderde iconen. We geven elkaar lieve cadeautjes die bij de infotafels te koop zijn en gaan ons dan warmen op de Grote Markt bij Grand Café Moenen. Aan het eind van de middag rijden we nog naar de Cenakelkerk in de Heilig Landstichting. Gesloten: jammer.

Warrior Iadied

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/l_oordeel.html

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/tombe.html

Omdat het op 29 december 2011 voelt alsof de Godin, specifiek Maria, uit de Sint-Stevenskerk is weggemoffeld, verrast het me dat de laatste preek van de week op de website van het Oecumenisch Citypastoraat de titel 'De groet aan Maria en aan ons' draagt. De preek is geschreven door Jan van Hooydonk voor de zondag van de 4e advent (18 december 2011).

De preek begint met de eerste zinnen uit het Weesgegroet: 'Wees gegroet, Maria, vol van genade, de Heer is met U.' 

Dit gebed 'het Weesgegroet' is ontleend aan de groet van de engel Gabriël als deze Maria haar aanstaande maagdelijke zwangerschap van Jezus aankondigt: "Verheug je, jij begenadigde, de Eeuwige is met jou."

Van Hooydonk vertelt in zijn preek over de theologische maagd, immers van een biologische maagd was in de tijd dat het Evangelie werd geschreven niks bekend. 

Een theologische maagd erkent dat bij God niets onmogelijk is. 

Maria is een theologische maagd want ze accepteert de boodschap van de engel Gabriël dat ze zwanger is zelfs al heeft ze geen omgang met een man. Maria houdt het onmogelijke voor mogelijk: Maria gelooft!

Van Hooydonk verwijst in de preek naar Meister Eckhart, de dertiende-eeuwse mysticus en dominicaan, die uit het ontbreken van de naam van Maria in de groet van Gabriël afleidt dat het God meer waard is om geestelijk geboren te worden uit welke maagd of goede ziel dan ook dan dat Hij lichamelijk uit Maria geboren wordt. 

Volgens van Hooydonk leert Meister Eckhart ons dat God onophoudelijk geboren wil worden in elk mens. Dat geboren worden kan volgens de mysticus geschieden als mensen alle ik-binding voorbij, in kwetsbare wederzijdse ontvankelijkheid, belangeloos goed doen aan anderen. 

Tja, mis ik Maria in de Sint-Stevenskerk, tref ik Haar via de preek van de week van het Oecumenisch Citypastoraat, de geloofsgemeenschap die thuis is in de Sint-Stevenskerk. 

Is het wel Maria die ik tref in 'De groet aan Maria en aan ons'? 

Eigenlijk niet, via de boodschap van de engel Gabriël aan Maria is het eigenlijk een groet van God aan Maria. Het is God die ons via die groet wil laten weten hoe mensen zouden moeten leven. Nou ja, Meister Eckhart en Jan van Hooydonk zitten er ook nog tussen.

Hm, onbaatzuchtig goed doen aan een ander... daar lijkt me weinig verkeerd aan. 

Het doet me denken aan wat 'de Steen' mij zou leren: onbaatzuchtig geven. 

Tsjah, 'gewoon loslaten', dit brengt me weer in contact met de boodschap en rol van de Zwarte Godin, en de Sint-Stevenskerk.

Hm, in de kerk is op de zuidoostelijke pilaar van de viering 'God de Vader' weergegeven door middel van het alziend oog van God. 

God kijkt naar 'zijn Zoon' op de noordwestelijke pilaar.

Als je dit beeldhouwwerk vergelijkt met dat van 'de Kerk', hiervoor in 'Gods Lof in Steen', is het verschil in uitvoering navenant. Ik ben benieuwd of ik er ooit nog achterkom dat er op de noordoostelijke pilaar daadwerkelijk een afbeelding is weggekapt.

Warrior Iadied

Penterman, Thea-Warrior (2006). Het Verhaal van de Steen. Utrecht: Uitgeverij Gopher. 

Steenmeijer, W. (1966) God de Vader (Foto). In W. Barnard & H.F. Winterwerp. Gods Lof in Steen (p. 7). Nijmegen: kerkvoogdij der Hervormde Gemeente.

http://www.ocp-nijmegen.nl/rond-vieringen/preek-van-de-wwk/188-preek-vd-week-18-12-2011.html

Lezend op de website van het Oecumenisch Citypastoraat (OCP) trekt 'Vespers op zaterdag' door de Stichting Ontcommer (Spiritualiteit en Cultuur in het hart van Nijmegen) mijn aandacht. Hm, hier ga ik een keer kijken en luisteren. 

Stichting Ontcommer (ik zou zeggen: Stichting Maak-je-niet-druk) is gerelateerd aan Sint Ontcommer. Wie is Sint Ontcommer? 

Op het web staat: de vrouwelijke heilige die in de noordelijke kooromgang van de Stevenskerk is uitgebeeld. Hm, een vermomde vrouw!?

Sancta Ontkomer (zoals boven haar hoofd in de Sint-Stevenskerk staat) blijkt een fictieve heilige te zijn, haar naam betekent: (zij die) ontsnapt/ontkomt. 

Twee verhaallijnen komen bij haar samen.

De ene lijn is dat Jezus aan het Kruis vanaf de 11e eeuw niet meer in zijn onderkleed maar naakt met een lendendoek werd afgebeeld. Toen enkele eeuwen later een afbeelding van Jezus met lang haar, een kroon en een lang kleed werd verspreid, werd de afbeelding foutief geïnterpreteerd als zijnde een gekruisigde vrouw met een baard.

De andere lijn gaat over een knappe, jonge maagd genaamd Ontcommer, die bekeerd tot het christendom met een kuisheidsgelofte non wil worden. Haar heidense vader, een koning uit Portugal, daarentegen wil haar uithuwelijken aan een heidense prins. 

Ontcommer bid tot God om een lelijk uiterlijk en krijgt van God een snor en baard. De prins bedenkt zich en haar vader wordt zo kwaad over haar verzet dat hij haar laat kruisigen zoals haar idool Jezus.

Steenbergen, in het westen van Noord-Brabant, is de bedevaartsplaats voor Sint Ontcommer. Ha, in Duitsland deed het verhaal de ronde dat Sint Ontcommer daar begraven zou zijn. In Steenbergen had men nog niet van de heilige gehoord of rijke Duitse pelgrims kwamen er al aan. Steenbergen, niet achterlijk, had al snel een altaarstuk, een jaarlijkse processie, een Sint-Ontkommerkapel en zelfs een Sint-Ontkommergilde.

Hm, er zijn momenten dat ik echt begrip kan opbrengen voor de beeldenstorm!

Volksgeloof stelt dat iedereen die Sancta Ontcommer in zijn / haar stervensuur aanroept 'zonder kommer' sterft. Hmm, het stervensproces en de begeleiding daarbij zijn belangrijk voor de Sint-Stevenskerk; de Zwarte Godin duikt weer op.

Warrrior Iadied

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/ontcommer

http://nl.wikipedia.org/wiki/Ontkommer

http://www.ocp-nijmegen.nl/home.html

http://www.ocp-nijmegen.nl/rond-vieringen/preek-van-de-week/188-preek-vd-week-18-12-2011.html

http://www.ocp-nijmegen.nl/rond-vieringen/vespers-op-zaterdag.html

http://web.me.com/hggols/webme.com_hggols_Site_Welkom.html/Stichting_Ontcommer.html

Na mijn Ontmoeting met Maria in de voormalige Mariakapel kijk ik in de Sint Stevenskerk om me heen: overal wandelen groepjes mensen; de diapresentatie in de viering is kleurig en mooi; kinderen knutselen onder het Königorgel aan tafels; er is een vrolijke tentoonstelling van engelen en iconen onder in de toren;  aan de wanden worden kleurige schilderijen geëxposeerd; hier en daar lichten spots bezienswaardigheden uit; vrouwelijke vrijwilligers zitten bij de informatietafels bij de deuren van het Zuiderportaal. 

En toch: 'Wat?'

De kerk is eigenlijk een levendig geheel. 

'Wat maakt dat de Aarde hier zo verdicht, stroef en stroperig is? Heeft de oorlog de grond hier zo sterk verstoort?' 

Bij de informatietafels telt een vrouw het bezoekersaantal. 

Spontaan vertelt ze: "Meer dan 75 000 per jaar, de concerten niet meegerekend."

Ze wijst op de Kerstpop-upkaart van Nijmegenaar Kees Moerbeek; ze wijst op de geplastificeerde plattegronden van de kerk; ze biedt aan een rondleiding te geven; ze is gewoon de vriendelijkheid zelve: "De kerk is ook een oecomenische geloofsgemeenschap."

Ik ben afwezig; mijn gedachten buitelen door elkaar: 'Wat is hier aan de hand!? Wat maakt dat ondanks alle goeds en schoons mijn hart samengeknepen wordt. Mijn God, Maria kwam naar mij toe! Met mijn kracht kon ik nauwelijks wegkomen hier. Komt het door alle steen!?'

Er liggen enkele boekjes op de tafel. 

Mijn oog valt meteen op: 'Gods Lof in Steen'. Een boekje voor 1 Euro. Ik bekijk enkele boekjes over de Sint Stevenskerk waarin de ontwikkelingen beschreven staan die de kerk bouwkundig en religieus heeft meegemaakt: 'Nee, deze zijn het niet!' 

Ik koop 'Gods Lof in Steen'.

"Ik zie u nog," zegt de vriendelijke vrouw. 

Mijn Lief en ik wandelen naar huis. Dat de zuilen en kolommen om bouwkundige reden verhoogd moesten worden, intrigeert me omdat de kaalgeslagen kerk daardoor weer versiering kreeg. 

Thuis kijk ik 'Gods Lof in Steen' globaal door. 

Een prachtig oud boekje; uitgegeven in 1966. Summier wordt het levensverhaal beschreven van de rooms-katholieke, Poolse, steenhouwer Wladyslaw Miller en zijn samenwerking / vriendschap met een schijnbaar anonieme theoloog, van beroep evangelisch-protestant predikant. 

Samen hebben ze de vraag 'Op welke wijze zullen de stenen de Lof des Heren bezingen?' beantwoord.

Ik bekijk de knap gefotografeerde beeldhouwwerken: schitterend gekapt. 

De ervaringen van Wladyslaw Miller in het ghetto van Warschau zouden de gelaatstrekken van de figuren medebepaald hebben. Ik neem het graag voor waar aan.

Dan treft me iets in 'Gods Lof in Steen' dat me al eerder heeft getroffen. Wanneer? 

Ah, op de website over de Sint Stevenskerk. Bij 'Kapitelen' staat daar aangegeven welke versieringen de kapitelen van de viering hebben: Vader, Zoon, H. Geest en Kerk.

Dit is het: Ik mis MARIA, ik mis DE GODIN in de Sint-Stevenskerk. Jeeh, dit is pijnlijk. 

Op de pijler naast de oude Mariakapel wordt in de viering de 'Kerk' weergegeven door een ark met een kruis en davidster. Er staat: het zinnebeeld der oecumene. Vóór 1966? 

Ik zoek op het web met de trefwoorden 'oecumene' en 'Sint Stevenskerk' en kom bij het Oecumenisch Citypastoraat. 

Ik lees: Het OCP streeft naar een levende, en levendige, band met de kerken die in 1974 aan zijn wieg stonden. Hm, het lijkt of er op het kapiteel 'Kerk' afbeeldingen weggekapt zijn... het zal toch niet waar zijn. 

In 'Gods Lof in Steen komen de afbeeldingen van vrouwen er niet zo goed vanaf.

In 1966 schreven de schrijvers ds. W. Barnard en ds H.F. Winterwerp: 

Het noordertransept is volgens de beeldhouwer het minst 

interessant. 

De beeldhouwwerken hier stammen uit de allereerste tijd,

dat hij in de Stevenskerk werkzaam was. Het is echter 

belangrijk een tweetal kapitelen nader te beschouwen, om 

zodoende een inzicht te verkrijgen in de ontwikkeling van

de opvattingen en techniek van de kunstenaar, mede 

onder invloed van de samenwerking met de theoloog, die 

eerst later tot stand kwam.

Afgebeeld zijn twee kapitelen aan de westzijde van het 

noordertransept, respectievelijk "het jonge meisje" en 

"de oude vrouw". Symbolen van het verglijdende leven.

Hm, de beeldhouwer had dus al kapitelen versierd voordat de relatie met de theoloog begon. De theoloog is vast H.F. Winterwerp (H.F.W.) die aan het eind van het boekje uitgebreid over Wladyslaw Miller's leven schrijft. 

Ja, het lijkt erop dat bij het bepalen van de afbeeldingen voor de kapitelen in de viering Maria (de Godin) niet geambieerd werd. Misschien is Zij zelfs weggebeiteld.

Heeft de Sint-Stevenskerk last van 'het wegwerken' van het vrouwelijk aspect? 

Warrior Iadied

Barnard, ds. W. & Winterwerp, ds. H.F. (1966). Gods Lof in Steen. Nijmegen: kerkvoogdij der Hervormde gemeente Nijmegen.

Steenmeijer, W. (1966) Kerk (Foto). In W. Barnard & H.F. Winterwerp. Gods Lof in Steen (p. 13). Nijmegen: kerkvoogdij der Hervormde Gemeente.

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/kapitelen.html

http://www.ocp-nijmegen.nl/home.html

http://www.stevenskerk.nl/Welkom-op-de-officiele-website.htm?fluxmenu=m1

Woensdagavond wandel ik met Mijn Lief langs de Moordkuil, de Korenmarkt en rond de Sint Stevenskerk. Het afsluit-/totempaaltje van de Zwarte Godin is fel verlicht. 

Donderdagmiddag 29 december ga ik onderzoeken of er een Toegang is naar de Andere Werelden in de Sint-Stevenskerk, want in januari en februari 2012 is de kerk zoals gezegd doordeweeks gesloten. Mijn Lief vergezelt me om een oogje op de omgeving te houden: dat niemand me gaat aanspreken terwijl ik reis.

We plaatsen een stoel aan de kant van de doopvont naast het grafmonument. Een fel licht schijnt op mijn hoofd dus zet ik mijn capuchon op. Ik richt mijn blik op het punt vijf stappen voor het grafmonument en begin met mezelf twintig ademteugen te gunnen. De geluiden in de kerk klinken helder. Ze mogen er zijn, maar de galm maakt het moeilijk ze enkel gewoon te laten bestaan. 

Vrijwel vanaf het Begin zie ik een grijzige Slurf. Aan het Eind van de Slurf zie ik de in Banen van verschillende Dikte samengestelde Wand van een Gebouw: grijsblauwe, harde Steen. Toch lijk ik nauwelijks op te schieten. Er wandelen bezoekers door mijn focus waardoor het zwaar is verder te gaan. Soms zie ik andere Beelden aan het Eind van de Slurf: groen Conifeerblad; een geelwit kalkstenen Wand. De Reis gaat traag... als Stroop. De Voortgang stagneert.

Na enige tijd zeg ik: "Hallo, hier ben ik, Thea-Warrior, is hier iemand? Ik ben op zoek naar de Zwarte Godin."

Er gebeurt nauwelijks iets; de grijswolkige Slurf lijkt een lang ongebruikte, bijna totaal vervallen Weg. Opnieuw zeg ik: "Hallo, is hier iemand, ik ben op zoek naar de Zwarte Godin."

Ik kom in een volledig donkere Ruimte... een verdonkerd Heelal.

"Hallo, is de Zwarte Godin hier? Ik wil graag meer weten over wat Ze kan; over de Taken en Verantwoordelijkheden van Crones? Wat ze kunnen..."

"Je weet wat ze kunnen, Thea," zegt een Stem.

"Kunnen, kunnen, kunnen!" citeert een Groep Stemmen.

Links van mij zie ik Maria staan.

"De Zwarte Godin...!?" zeg ik.

"Een Aspect van MIJ," zegt Maria.

"O ja, natuurlijk," reageer ik.

"Ze kunnen werken aan hun eigen Zwakheden; trachten goed te zijn voor Anderen," zegt Maria.

"Kunnen, kunnen, kunnen!" citeert de Groep Stemmen.

"Je weet waar IK ben, Thea," zegt Maria.

Ik knik 'Jaja...' en denk 'Dekkerswald'.

Blijkbaar wil Maria een Antwoord: "Je wéét waar IK ben...!"

"Jaja, op Dekkerswald," antwoord ik.

"Ja, je weet waar IK ben en je kunt altijd komen als je een Vraag hebt."

Ik voel me wat terechtgewezen, alsof ik in de Sint-Stevenskerk foutief bezig ben.

Maria merkt het: "Je kunt gerust verder reizen." 

"Kunnen, kunnen, kunnen!" citeert de Groep Stemmen.

Maria wandelt naast me. Er komt wat Ruimte in de drukkende Atmosfeer en voor me in het Heelal zie ik een volledig vrij Pad van zwarte Lavastenen / Kinderkopjes met aan het Einde een Rozenberceau: een Pad richting de Hemelpoort

"Ze kunnen helpen de Overgang te vergemakkelijken; bij de Mensen die het Leven op Aarde loslaten" zegt Maria.

"Kunnen, kunnen, kunnen!" citeert de Groep Stemmen.

"Veel van hun Taken en Verantwoordelijkheden zijn tegenwoordig overgenomen door andere Professies: Artsen, Verpleegkundigen en Anderen," zegt Maria.

Ik wandel over het Pad en knik instemmend.

"Ze kunnen de Jongeren Verhalen vertellen," zegt Maria, "dat kan overal."

"Kunnen, kunnen, kunnen!" citeert de Groep Stemmen

Ik zie Plekken buiten, gewoon in de Wereld: een Blok Graniet om op te zitten, een Groep Bomen. Daar kan ook ik Verhalen vertellen.

"Dank U wel," zeg ik.

"Kunnen, kunnen, kunnen!" citeert de Groep Stemmen.

Ik open mijn ogen en zet mijn capuchon af. Mijn Lief zit wat verderop te wachten. Ik zet de stoel terug. Door de viering wandelen we naar de uitgang.

'Kunnen, kunnen, kunnen!' 

Het zijn net toverwoorden; er zijn geen echte verplichtingen meer, enkel nog mogelijkheden voor Crones. Heb ik MARIA ontmoet, ben ik toch wat teleurgesteld en verdrietig: 'Wat is er met de Sint-Stevenskerk?'

Warrior Iadied

Terwijl ik de financiën en administratie in orde breng, gaat donderdag 29 december de voordeurbel: Jehova's Getuigen. 

Mijn twijfel is van korte duur: "Een kwartier wil ik wel praten, kom binnen, koffie?"

Oef, dit blijkt te snel; de koffiefilters zijn op: "Thee?"

Even later zitten we rond de salontafel: een goed uitziend echtpaar en ik. De man heeft een bijbeltje in zijn hand en steekt van wal: "Jezus heeft ons de Bijbel gegeven." 

Hij zwaait met het boekje: "Hierin staat hoe we moeten leven. Hij leefde het ons voor."

"Ik geloof het graag. In die tijd liep ik daar ook rond."

Er wordt niet gereageerd: "Ik heb trouwens veel aan de Bijbel gehad in een tijd dat het me niet goed ging. Dan sloeg ik de Bijbel op een willekeurige pagina open, las wat er stond, dacht erover na en werd er over het algemeen rustig van."

De man slaat de Bijbel op een willekeurige pagina open en treft zo te horen een pagina waarop Paulus zegt dat Jezus' woorden de Waarheid betreffen.

Ik reageer: "Jezus zei, doe als ik. Hij zei: 'Ik ben een Zoon van God.' Wie durft Hem in deze wereld echt te volgen? Te doen als Hij? Wie durft te zeggen 'Ik ben een Zoon/Dochter van God.' Ik durf het: Ik ben een Dochter van God... zoals we allemaal Zonen en Dochters van God zijn; we hebben allemaal 'een lijntje' met God."

Het paar zit me rustig aan te kijken en hij reageert: "Als alle mensen zouden leven volgens de Bijbel zou het beter gaan in de wereld."

Ik ben het oneens: "Hoezo beter? Waarom is het niet goed zoals het nu gaat? Leed is er altijd geweest. Vrede? God zelf joeg Adam en Eva het Paradijs uit, en denk aan de Romeinen en wat ze met Jezus deden. Leed is er altijd geweest en God is al die tijd aanwezig geweest! Ik vind het niet eerlijk wat jullie zeggen. Over leed gesproken: het is pijnlijk voor mij wat jullie zeggen; waarom enkel uitgaan van wat er zo'n 2000 jaar geleden gebeurd is. O, ik denk dat Jezus en de profeten voor Hem daadwerkelijk geïnspireerd waren door God, maar waarom zou de inspiratie daarna opgehouden zijn? Waarom zou ik niet geïnspireerd kunnen zijn door God?"

Ik zeg het vrij heftig en de man reageert op mijn heftigheid: 'Het raakt u nogal."

Ik denk: 'Je hebt gelijk, ik ben gezakt voor dit examen rustig-ademhalen.' 

De resterende tijd poog ik bewust rustig te ademen. Moeilijk.

Ik pak mijn betoog weer op: "Hm, leed zal er altijd zijn. Misschien geen groot leed zoals oorlog, maar dan toch klein leed, mensen die elkaars standpunt afwijzen, het niet eens zijn met elkaar; zoals wij nu discussiëren. Jezus werd ook niet geloofd toen Hij discussieerde met schriftgeleerden in de tempel."

De man reageert: "Jezus discussieerde niet: Hij zette dingen recht."

'Hm,' denk ik, 'kijk uit met wat je zegt, Thea. Deze man is Bijbelvast en als je er qua formulering naast zit, word je onmiddellijk gecorrigeerd.'

"Ach ja waar, maar misschien zegt over 2000 jaar wel iemand, die Thea, die zette dingen recht."

De man haalt het Onze-Vader erbij: "U kent de tekst: Uw Rijk kome, Uw wil geschiede op aarde zoals in de Hemel."

"Ja, Uw Rijk kome, helemaal waar. Dit geldt voor iedereen; we gaan allemaal dood en dan komen we, onze Zielen, in de Hemel en daar heerst Vrede. Hm, de Hel is niet meer....'

De man reageert: "Volgens de Bijbel is er helemaal geen Hel."

Ik zit op mijn praatstoel: "Hm, kan best, het Voorgeborchte is er nu ook niet meer. Gelukkig is dit verzinsel van de Kerk van eeuwen geleden ondertussen door de Kerk opgeheven. Jammer genoeg heb ik er in mijn huidige leven met mijn vader al woorden over gehad. De wereld is een oefenterrein voor de mensen, als wij er een puinhoop van maken met elkaar... dan is het een puinhoop. En soms weten we gewoon niet hoe we het moeten doen, al willen we nog zo graag. Kijk naar Egypte, daar zijn zoveel mensen geboren de laatste twintig jaar dat men daar gewoon niet weet hoe de problemen op te lossen. En wij hier weten het ook niet. Tja, en dan reageren we zo ongeveer met: los het daar binnen eigen grenzen op, dan redden wij het hier misschien." 

"Ja," zegt de man, "God is volmaakt, mensen zijn niet volmaakt."

Ik zeg: "Ho, mensen zijn perfect; perfect geschapen naar Zijn Evenbeeld. Dat betekent dat we fouten maken en mogen maken. God heeft ons hier die vrijheid gegeven. Waarom? Het was Zijn idee, dus laten we ervan uitgaan dat het goed is en niet beter hoeft; we mogen hier met elkaar oefenen. Wat hier nu geschiedt, is zoals Hij het wil; Uw Wil geschiede."

"Ik moet even mijn dochters bellen," zegt de vrouw, "zij lopen hier ook in de wijk."

"Goed idee," reageer ik, "jullie gaat tenslotte huizen binnen zonder precies te weten waar jullie naar binnen gaan."

Ze gaat naar de gang. De man zegt: "Laatst ontmoette ik een vrouw die volgens de Bijbel leefde, maar ook van allerlei andere religies dingen overnam/leende."

"Och ja, elke religie is goed, het maakt niet uit... zolang mensen door hun religie in vrede met elkaar leven en voor elkaar zorgen, lijkt het me prima."

De vrouw is alweer op de bank gaan zitten. Op straat lopen twee knappe jonge meisjes voorbij. Ze kijken lachend naar binnen, komen niet aan de deur maar draaien om en lopen terug.

"Ja," lach ik, "het zijn al 35 minuten. Ik wil jullie nog een ding laten zien: over inspiratie. Jezus was geïnspireerd maar de oudste geschriften op aarde zijn de Mahabmarata en de Ramayana, geschreven in het Sanskriet, Vedische geschriften. In die tijd waren er ook al geïnspireerden! 

In de Ramayana ziet Duivel Ravana God Rama wandelen met Godin Sita. God en Godin zijn zichtbaar gelukkig. Ravana ontvoert Godin Sita en betovert Goden en Mensen zodat hij onaantastbaar is. In zijn hoogmoed vergeet hij echter de Aapgoden, half-aap-half-mens, te betoveren. Hm, apen zijn beschermers, als er gevaar dreigt, waarschuwen apen met hun gekrijs de mensen. Aapgod Hanuman weet Duivel Ravana te verslaan waardoor God en Godin gelukkig weer verenigd worden."

Ondertussen heb ik mijn laptop gepakt, kniel naast hen neer en laat de foto van 111111 van Wim-del-Arte zien: "Kijk, niet iedereen kan het zien, maar velen wel. De tijden zijn veranderd; de Reuzen en Goden laten zich weer zien. Kijk deze gewone rots laat Hanuman zien. Kijk maar: in het zwarte deel is het apengezicht van Hanuman te zien. Achter hem loopt een andere strijder met een kleurig kleed om zich heen."

Ondertussen wijs ik, terwijl ik het benoem 'kleding, baard, neuzen, ogen en monden' aan. 

De vrouw reageert met: "Jaja..."

De man zegt: "Ik heb er de ogen niet voor."

Ik reageer: "Ja, dat kan, en kijk... hier op de borst van Hanuman kust Godin Sita God Rama. Zij heeft lang haar en hij heeft ook een kleed om zich heen."

Dan laat ik bij Afbeeldingen van Google een 'gewone' afbeelding van Hanuman zien: "Kijk in zijn Borstkas, in zijn Hart, de God en de Godin."

"Jaja...," reageert de vrouw.

Ik sla mijn laptop dicht en ga staan. Zij staan eveneens op en pakken hun jassen in de gang. Als ik het echtpaar uitlaat, wensen we elkaar een goede jaarwisseling.

Als ze het tuinpad aflopen, wens ik: "En een goed 2012."

Als ze weglopen, lijken ze mij ietwat beduusd en confuus: 'Heb ik hier goed aan gedaan? Hm, zij waren in de aanbieding om te praten over religie, over geloven. Oh, ik heb mijn tijd in het gesprek wel genomen.'

Ik zucht; het is tijd om verder te gaan met de administratieve rompslomp.

Warrior Iadied

Bovenstaande is geen letterlijk verslag van wat er gezegd is, maar de onderwerpen zijn aan bod geweest en op betreffende wijze aangekaart. Mijn eigen reacties verschillen minimaal van wat ik werkelijk gezegd heb. De foto die ik heb toegevoegd is de 'gewone' afbeelding van Hanuman die ik het paar heb laten zien.

http://blog.seniorennet.be/schetsblog/

students.ou.edu/G/Jerrid.J.Gelinas-1/hanuman_poster_PX94_l.jpg

Op weg naar 'De Hemel' zie ik dat het afsluitpaaltje van de Witte Godin niet meer op de plek staat waar het in het boekje 'De Kracht(plaatsen) van Nijmegen' op een foto staat.

Er is hier een groot parkachtig plein aangelegd: prachtig in etages bestraat. 

Er schijnt water te kunnen stromen. Hoe heet het hier? Korenmarkt. Hmm, blijkbaar is dit parkplein aangelegd in het kader van het project 'Groene Allure Binnenstad'. 

Het is nog maar net klaar.

Toen ik even terug bij de Sint-Stevenskerk de trappen van 'Achter de Hoofdwacht' afliep, heb ik een vrouw in het zwart laten voorgaan die een grote papieren doos wegbracht. Ik zie haar nu een hoekwoning binnengaan. Ik bel aan en, oei, de poes ontsnapt. 

Ze vertelt me dat het afsluitpaaltje hoog op de Korenmarkt is neergezet. Terwijl zij de prachtige langharige poes met eten naar binnen lokt, wandel ik omhoog. Waarom moest ik zo nodig contact maken met deze vrouw? Ze heeft wel een schitterend uitzicht op de Korenmarkt.

Oef, wat is het hier mooi. Het afsluitpaaltje is gauw gevonden. Twee jonge vrouwen zitten met elkaar te praten op een bankje bij de fontein. Ik maak wat foto's maar merk hoe moe ik ben. 

In 'De Hemel' is het gezellig warm. Dikke, kleurige engelen zweven op een grote wandklok. In de vensterbank staat een beeldje van 'een vreemde vogel'. Hmm, terwijl ik geniet van mijn cappuccino voel ik me verwant met dit beestje. 

Het wordt tijd dat ik naar huis toe ga deze dinsdag 27 december 2011. Mijn Lief zal zich wel afvragen of ik ondertussen nog 'geen honger' heb.

Warrior Iadied

Nelemans, H. (2011). De Kracht(plaatsen) van Nijmegen Geomantie in het Rijk van Nijmegen. Nijmegen: Geateam

http://www2.nijmegen.nl/wonen/Wijken/nijmegen-centrum/Benedenstad/plannenprojecten/korenmarkt

Wat nu? Ik besluit een cappuccino te gaan drinken in Brouwerscafé de Hemel in de Commanderie van Sint Jan. Dit zou de plek van de Witte Godin zijn, maar daar ga ik nu niet naar op zoek; de ontdekkingstocht van vandaag is reeds vermoeiend genoeg. 

Ik loop langs de west- en noordkant van de Sint-Steven en benader het totempaaltje van de Zwarte Godin van achteren. O schattig: Ze steekt haar Duim naar me op!

Warrior Iadied

Goed geluimd wandel ik rond de Sint-Stevenskerk. Ik maak een foto van de grafsteen op het Sint-Stevenskerkhof, waar de naam van Mijn Liefste vandaan komt. De steen komt uit de kerk, maar is tijdens de restauratie als plaveisel op het kerkhof gelegd.

Hmm, blijkbaar gaat de leylijn door het kleine deurtje naast de toren en dan via de Zuiderkerktrappen naar het pleintje van de Ganzenheuvel... richting de Lange Hezelstraat.

Een etage lager staat / ligt het beeld van de Engel die een onschuldige gevallene uit de Tweede Wereldoorlog oppakt in haar arm en mee omhoog lijkt te nemen: 'Wat zijn de taken, bevoegdheden en verantwoordelijkheden van de Zwarte Godin?'

Ik wandel verder rond de kerk, langs de kanunnikenhuizen en tref dan bovenaan de trappen richting het Waaggebouw het afsluitpaaltje van de Zwarte Godin. Het heet hier Achter de Hoofdwacht. Hierlangs gaat de leylijn, die van de Moordkuil de Sint-Stevenskerk binnenkomt. Prachtig dat zwaard dat de Zwarte Godin vasthoudt: hanteer het Zwaard om eigen onnodige Zwakheden te bestrijden!

Aan de oostkant van de Sint-Stevenskerk komt een man een aanbouw uit: "Mooi hè, dat ze in Nijmegen allemaal verschillende afsluitpaaltjes hebben. Die onder de Kerkboog vind ik ook mooi. Ken je die? Ga maar kijken, die heeft twee oren."

Hm, blijkbaar tijd om goed te luisteren. Ik bekijk het zwarte paaltje onder de Kerkboog en besluit weer naar binnen te gaan om de plaats van de oude Mariakapel beter te bepalen. Het krachtige punt ligt min of meer recht onder het vierkant in het koepelgewelf van de Mariakapel. Binnen tel ik het aantal grote ramen, te beginnen bij de plek van het afsluitpaaltje van de Zwarte Godin aan de noordoostkant: acht. 

Ik het kapelletje zoek ik me vervolgens bijkans een ongeluk naar de kraagstenen van 'Mariken en Moenen'. Ha, ik kijk gewoon te hoog: de kraagstenen zitten op ongeveer 1.50 meter hoogte. Vanuit het noorden gezien zit Mariken / Maria westelijk, namelijk rechts aan de zuil van het herengestoelte. Het duiveltje Moenen zit daar tegenover, oostelijk: aan een zuil van de wand. Vanuit het noorden gezien wandel je dus tussen het kwaad en het goed door de Mariakapel in.

Als ik weer buiten ben en de ramen aan de buitenkant tel, zit het raam van de Mariakapel daar waar aan de buitenkant het toiletgebouw is aangebouwd. Hm, de Zwarte Godin heeft met 'loslaten' te maken.

Warrior Iadied

Zo dit voelt goed: het contact met Orientalis is nauwer gelegd. 

Het is druk in de Sint-Stevenskerk op deze 27ste december. De Davidster ligt open en bloot in de viering. Wat een enorme ster! Er is nog te zien waar de doopvont gestaan heeft. Ik geniet van een diapresentatie met prachtige afbeeldingen van het Kerstverhaal. 

Vervolgens neem ik een foto van het grafmomument van Ian Iosselet (het hoofd met de bolhoed). Grappig, die big smile! Hm, de zwarte marmeren piramide heeft de vorm die in antieke tijden 'de vrouw' voorstelde. Vijf stappen recht voor dit monument... daar is het Krachtige Punt. 

De hobbelige grafstenen in het koor zijn mooi. Ik sta te kijken bij een koperen plaat aan de koorwand als er een vrouwelijke kerkgids op me afkomt. Ze vertelt dat het een grafplaat is, maar dat de plaat aan de wand is gehangen omdat ze op de grond zo versleet. Er staat een priester op met een kazuifel: Thomas Buys. Hm, dus nog van voor de beeldenstorm. Hij stierf in 1570.

Ze vertelt me over het verschil tussen wereldheren en kloosterlingen. Wereldheren: rooms-katholieke priesters zoals pastoors en kapelaans die niet bij een orde hoorden, wereldse bezittingen mochten hebben, een salaris van het bisdom kregen en onder andere door het opdragen van missen geld verdienden. Ze zegt dat de Sint-Stevenskerk wel 28 altaren had en dat aan al die altaren missen werden opgedragen. 

Kloosterlingen, zoals monniken, deden geloften van armoede, gehoorzaamheid en kuisheid. Wereldheren niet, al hoorde het celibaat natuurlijk wel bij hun ambt. De wereldheren van de Sint-Stevenskerk woonden in de Kanunnikenhuizen naast de kerk.

Ik vertel over de grafsteen in het zuidwesten bij een steunbeer van de kerk waar ik de naam van mijn zoon (Mijn Liefste) vandaan heb. Dan vertel ik over de krachtplaatsen van Nijmegen en dat ik in de Sint-Stevenskerk op zoek ben naar de specifieke plek van de Zwarte Godin.

"Is het dan een specifieke plek?" vraagt ze.

Ik ben ervan overtuigd en neem haar mee naar de krachtige plek bij de doopvont. 

"Vroeger was hier de Mariakapel," zegt ze, "o nee, de Bakkerskapel.'

"Neehee, dat weet ik, die is hiernaast."

Bij mij rinkelen de belletjes en lichtjes in mijn hoofd: 'Yes, yes, yes, ik zat in een keer goed, in de oude Mariakapel... natuurlijk.'

De vrijwilligster neemt me mee naar de informatietafels. Op de geplastificeerde plattegronden staat de Mariakapel niet genoemd. Niet getreurd; ze wandelt naar een andere, in deze deskundige, vrijwilligster: "Ja, waar de doopvont nu staat dat is de oude Mariakapel. Je kunt het aan het plafond nog zien; dat is iets anders vormgegeven."

Ik dans bijna door de Sint-Stevenskerk; GEVONDEN DE ZWARTE GODIN.

Warrior Iadied

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/buys.html

http://www.encyclo.nl/begrip/wereldheer

Vrolijk en opgewekt stap ik over de Grote Markt langs het beeld van Mariken van Nieumeghen: 'Laat ik nog wat onderzoek doen naar de Zwarte Godin.'

Als ik de Sint-Stevenskerk binnenkom, word ik getroffen door de poster 'Museumpark Orientalis: voor wereldreligies en spiritualiteit'. 

Hmm, ik wandel naar de informatietafels: "Die poster daar, is er iemand die meer weet over Orientalis?"

De vrijwilligster wijst naar de vrouw naast haar: "Zij weet er alles van."

"Hebt u eerder gewerkt als vrijwilliger bij Orientalis?"

Nee dus, ik vertel over mijn intentie om workshops te geven om mee te werken aan het behoud van het park. Ze kent oud-directeur Jan van Laarhoven en is al door hem gebeld in verband met de voortzetting van het museumpark. Ik noteer mijn gegevens op een A-4tje, en nu maar hopen dat ik voor vergaderbijeenkomsten benaderd word.

Warrior Iadied

www.museumparkorientalis.nl

Klaar met mijn karwei breng ik de bezem terug. De jonge man neemt hem aan en bekijkt de troep die ik netjes verzameld heb.

"Komt u hier uit de buurt?"

"Eh, nee, hierachter is een krachtplaats..."

"Ja," knikt hij, "de Moordkuil. Morgen ga ik naar de stort en dan kan ik het hout en de stoel wel meenemen. De fietsen zijn voor de gemeente."

Hm, in mijn wijk komt af en toe een oud-ijzer-handelaar langs, misschien kan ik hem tippen.

"Ik zoek wel een vuilnisbak voor de kleine spullen."

De jonge man sleept echter al een vuilniszak aan waarin ik de rotzooi kan deponeren. Wat een sympathiek jong mens.

Opgewekt besluit ik een cappuccino te gaan drinken op de Grote Markt. Bij Atlanta maak ik gebruik van de wastafels bij de toiletten. Als ik met schone handen naar een tafeltje loop, zie ik een uitnodigende folder liggen. De folder gaat over carnaval. De titel luidt: 'De Knots 2011/2012'. 

Met een brede grijns zit ik achter mijn koffie en denk aan Aapgod Hanuman met in zijn Rechterhand de Knots/Scepter en in zijn Linkerhand de Steen/Berg.

In 'De Knots' staat: Op de magische dag van de 11e van de 11e om 11.11 uur heeft dit kabinet besloten een toost uit te brengen op alle mensen die Knotsenburg trouw is gebleven, voor de vrijwilligers die actief zijn...

Ha, op 111111 trof ik op het blog van Wim-del-Arte een foto aan waarop Hanuman, Rama, Sita en Anderen te zien zijn. Voor mij het begin van WEDERWAARDIGHEDEN.

In de carnavalstijd heet Nijmegen Knotsenburg. Waarom eigenlijk? 

Onder aan de pagina staat het motto "Knotsenburg zonder grenzen, één groot feest voor alle mensen". Nou, vandaag ben ik in elk geval over grenzen heengegaan.

Met de warme cappuccino in mijn maag begin ik het te begrijpen. Onderzoekswerk is moeilijk. Fantasie kan voor hypothesen zorgen, maar veldwerk is noodzakelijk. Het stellen van de juiste onderzoeksvragen is geen sinecure; ik nam zonder het bewust te weten een heleboel als vanzelfsprekend aan. Er werd een Rode Godin vereerd... brr, ik behandelde de kwestie alsof het destijds een spelletje van onwetende mensen was. De vragen hadden moeten zijn: Waarom? Waarom daar? Waarom een Rode Godin? Wat is er daar? Daar op die Plek? Specifiek daar? Wat is er daar dat mensen destijds tot verering overgingen? Welke krachten of mogelijkheden zijn er daar?

Blijkbaar is er daar, bij DE MANDALA VAN DE RODE GODIN, een Toegang tot de Andere Werelden, specifiek 'Het Heelal'.

En waarom de kleur 'rood'? Tja, rood staat in positieve zin voor seks, passie en kracht, en in negatieve zin voor woede, agressie en impulsiviteit. Het eerste behoort tot de Krachten van de Rode Godin (van moeders!), het laatste past zeker bij de Moordenaars in de Kuil in het Heelal/het Hiernamaals.

Die moeders... als je eenmaal kinderen hebt, zijn de plichten navenant: DOE GEWOON WAT JE DOEN MOET ALS JE HET DOEN MOET.

Hm, moeders kunnen dus met hun problemen terecht bij De MANDALA VAN DE RODE GODIN. Vreemd eigenlijk dat veel van de kennis over deze specifieke plek verloren is gegaan in het verleden. Tenminste...

Warrior Iadied

Andrews, T. (1997). Luisteren naar Dieren. Spirituele en magische lessen uit het dierenrijk als sleutel tot zelfkennis en bewustzijnsverruiming. Haarlem: Becht.

http://blog.seniorennet.be/schetsblog/

www.knotsenburg.nl