Omdat het op 29 december 2011 voelt alsof de Godin, specifiek Maria, uit de Sint-Stevenskerk is weggemoffeld, verrast het me dat de laatste preek van de week op de website van het Oecumenisch Citypastoraat de titel 'De groet aan Maria en aan ons' draagt. De preek is geschreven door Jan van Hooydonk voor de zondag van de 4e advent (18 december 2011).

De preek begint met de eerste zinnen uit het Weesgegroet: 'Wees gegroet, Maria, vol van genade, de Heer is met U.' 

Dit gebed 'het Weesgegroet' is ontleend aan de groet van de engel Gabriël als deze Maria haar aanstaande maagdelijke zwangerschap van Jezus aankondigt: "Verheug je, jij begenadigde, de Eeuwige is met jou."

Van Hooydonk vertelt in zijn preek over de theologische maagd, immers van een biologische maagd was in de tijd dat het Evangelie werd geschreven niks bekend. 

Een theologische maagd erkent dat bij God niets onmogelijk is. 

Maria is een theologische maagd want ze accepteert de boodschap van de engel Gabriël dat ze zwanger is zelfs al heeft ze geen omgang met een man. Maria houdt het onmogelijke voor mogelijk: Maria gelooft!

Van Hooydonk verwijst in de preek naar Meister Eckhart, de dertiende-eeuwse mysticus en dominicaan, die uit het ontbreken van de naam van Maria in de groet van Gabriël afleidt dat het God meer waard is om geestelijk geboren te worden uit welke maagd of goede ziel dan ook dan dat Hij lichamelijk uit Maria geboren wordt. 

Volgens van Hooydonk leert Meister Eckhart ons dat God onophoudelijk geboren wil worden in elk mens. Dat geboren worden kan volgens de mysticus geschieden als mensen alle ik-binding voorbij, in kwetsbare wederzijdse ontvankelijkheid, belangeloos goed doen aan anderen. 

Tja, mis ik Maria in de Sint-Stevenskerk, tref ik Haar via de preek van de week van het Oecumenisch Citypastoraat, de geloofsgemeenschap die thuis is in de Sint-Stevenskerk. 

Is het wel Maria die ik tref in 'De groet aan Maria en aan ons'? 

Eigenlijk niet, via de boodschap van de engel Gabriël aan Maria is het eigenlijk een groet van God aan Maria. Het is God die ons via die groet wil laten weten hoe mensen zouden moeten leven. Nou ja, Meister Eckhart en Jan van Hooydonk zitten er ook nog tussen.

Hm, onbaatzuchtig goed doen aan een ander... daar lijkt me weinig verkeerd aan. 

Het doet me denken aan wat 'de Steen' mij zou leren: onbaatzuchtig geven. 

Tsjah, 'gewoon loslaten', dit brengt me weer in contact met de boodschap en rol van de Zwarte Godin, en de Sint-Stevenskerk.

Hm, in de kerk is op de zuidoostelijke pilaar van de viering 'God de Vader' weergegeven door middel van het alziend oog van God. 

God kijkt naar 'zijn Zoon' op de noordwestelijke pilaar.

Als je dit beeldhouwwerk vergelijkt met dat van 'de Kerk', hiervoor in 'Gods Lof in Steen', is het verschil in uitvoering navenant. Ik ben benieuwd of ik er ooit nog achterkom dat er op de noordoostelijke pilaar daadwerkelijk een afbeelding is weggekapt.

Warrior Iadied

Penterman, Thea-Warrior (2006). Het Verhaal van de Steen. Utrecht: Uitgeverij Gopher. 

Steenmeijer, W. (1966) God de Vader (Foto). In W. Barnard & H.F. Winterwerp. Gods Lof in Steen (p. 7). Nijmegen: kerkvoogdij der Hervormde Gemeente.

http://www.ocp-nijmegen.nl/rond-vieringen/preek-van-de-wwk/188-preek-vd-week-18-12-2011.html

Lezend op de website van het Oecumenisch Citypastoraat (OCP) trekt 'Vespers op zaterdag' door de Stichting Ontcommer (Spiritualiteit en Cultuur in het hart van Nijmegen) mijn aandacht. Hm, hier ga ik een keer kijken en luisteren. 

Stichting Ontcommer (ik zou zeggen: Stichting Maak-je-niet-druk) is gerelateerd aan Sint Ontcommer. Wie is Sint Ontcommer? 

Op het web staat: de vrouwelijke heilige die in de noordelijke kooromgang van de Stevenskerk is uitgebeeld. Hm, een vermomde vrouw!?

Sancta Ontkomer (zoals boven haar hoofd in de Sint-Stevenskerk staat) blijkt een fictieve heilige te zijn, haar naam betekent: (zij die) ontsnapt/ontkomt. 

Twee verhaallijnen komen bij haar samen.

De ene lijn is dat Jezus aan het Kruis vanaf de 11e eeuw niet meer in zijn onderkleed maar naakt met een lendendoek werd afgebeeld. Toen enkele eeuwen later een afbeelding van Jezus met lang haar, een kroon en een lang kleed werd verspreid, werd de afbeelding foutief geïnterpreteerd als zijnde een gekruisigde vrouw met een baard.

De andere lijn gaat over een knappe, jonge maagd genaamd Ontcommer, die bekeerd tot het christendom met een kuisheidsgelofte non wil worden. Haar heidense vader, een koning uit Portugal, daarentegen wil haar uithuwelijken aan een heidense prins. 

Ontcommer bid tot God om een lelijk uiterlijk en krijgt van God een snor en baard. De prins bedenkt zich en haar vader wordt zo kwaad over haar verzet dat hij haar laat kruisigen zoals haar idool Jezus.

Steenbergen, in het westen van Noord-Brabant, is de bedevaartsplaats voor Sint Ontcommer. Ha, in Duitsland deed het verhaal de ronde dat Sint Ontcommer daar begraven zou zijn. In Steenbergen had men nog niet van de heilige gehoord of rijke Duitse pelgrims kwamen er al aan. Steenbergen, niet achterlijk, had al snel een altaarstuk, een jaarlijkse processie, een Sint-Ontkommerkapel en zelfs een Sint-Ontkommergilde.

Hm, er zijn momenten dat ik echt begrip kan opbrengen voor de beeldenstorm!

Volksgeloof stelt dat iedereen die Sancta Ontcommer in zijn / haar stervensuur aanroept 'zonder kommer' sterft. Hmm, het stervensproces en de begeleiding daarbij zijn belangrijk voor de Sint-Stevenskerk; de Zwarte Godin duikt weer op.

Warrrior Iadied

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/ontcommer

http://nl.wikipedia.org/wiki/Ontkommer

http://www.ocp-nijmegen.nl/home.html

http://www.ocp-nijmegen.nl/rond-vieringen/preek-van-de-week/188-preek-vd-week-18-12-2011.html

http://www.ocp-nijmegen.nl/rond-vieringen/vespers-op-zaterdag.html

http://web.me.com/hggols/webme.com_hggols_Site_Welkom.html/Stichting_Ontcommer.html

Na mijn Ontmoeting met Maria in de voormalige Mariakapel kijk ik in de Sint Stevenskerk om me heen: overal wandelen groepjes mensen; de diapresentatie in de viering is kleurig en mooi; kinderen knutselen onder het Königorgel aan tafels; er is een vrolijke tentoonstelling van engelen en iconen onder in de toren;  aan de wanden worden kleurige schilderijen geëxposeerd; hier en daar lichten spots bezienswaardigheden uit; vrouwelijke vrijwilligers zitten bij de informatietafels bij de deuren van het Zuiderportaal. 

En toch: 'Wat?'

De kerk is eigenlijk een levendig geheel. 

'Wat maakt dat de Aarde hier zo verdicht, stroef en stroperig is? Heeft de oorlog de grond hier zo sterk verstoort?' 

Bij de informatietafels telt een vrouw het bezoekersaantal. 

Spontaan vertelt ze: "Meer dan 75 000 per jaar, de concerten niet meegerekend."

Ze wijst op de Kerstpop-upkaart van Nijmegenaar Kees Moerbeek; ze wijst op de geplastificeerde plattegronden van de kerk; ze biedt aan een rondleiding te geven; ze is gewoon de vriendelijkheid zelve: "De kerk is ook een oecomenische geloofsgemeenschap."

Ik ben afwezig; mijn gedachten buitelen door elkaar: 'Wat is hier aan de hand!? Wat maakt dat ondanks alle goeds en schoons mijn hart samengeknepen wordt. Mijn God, Maria kwam naar mij toe! Met mijn kracht kon ik nauwelijks wegkomen hier. Komt het door alle steen!?'

Er liggen enkele boekjes op de tafel. 

Mijn oog valt meteen op: 'Gods Lof in Steen'. Een boekje voor 1 Euro. Ik bekijk enkele boekjes over de Sint Stevenskerk waarin de ontwikkelingen beschreven staan die de kerk bouwkundig en religieus heeft meegemaakt: 'Nee, deze zijn het niet!' 

Ik koop 'Gods Lof in Steen'.

"Ik zie u nog," zegt de vriendelijke vrouw. 

Mijn Lief en ik wandelen naar huis. Dat de zuilen en kolommen om bouwkundige reden verhoogd moesten worden, intrigeert me omdat de kaalgeslagen kerk daardoor weer versiering kreeg. 

Thuis kijk ik 'Gods Lof in Steen' globaal door. 

Een prachtig oud boekje; uitgegeven in 1966. Summier wordt het levensverhaal beschreven van de rooms-katholieke, Poolse, steenhouwer Wladyslaw Miller en zijn samenwerking / vriendschap met een schijnbaar anonieme theoloog, van beroep evangelisch-protestant predikant. 

Samen hebben ze de vraag 'Op welke wijze zullen de stenen de Lof des Heren bezingen?' beantwoord.

Ik bekijk de knap gefotografeerde beeldhouwwerken: schitterend gekapt. 

De ervaringen van Wladyslaw Miller in het ghetto van Warschau zouden de gelaatstrekken van de figuren medebepaald hebben. Ik neem het graag voor waar aan.

Dan treft me iets in 'Gods Lof in Steen' dat me al eerder heeft getroffen. Wanneer? 

Ah, op de website over de Sint Stevenskerk. Bij 'Kapitelen' staat daar aangegeven welke versieringen de kapitelen van de viering hebben: Vader, Zoon, H. Geest en Kerk.

Dit is het: Ik mis MARIA, ik mis DE GODIN in de Sint-Stevenskerk. Jeeh, dit is pijnlijk. 

Op de pijler naast de oude Mariakapel wordt in de viering de 'Kerk' weergegeven door een ark met een kruis en davidster. Er staat: het zinnebeeld der oecumene. Vóór 1966? 

Ik zoek op het web met de trefwoorden 'oecumene' en 'Sint Stevenskerk' en kom bij het Oecumenisch Citypastoraat. 

Ik lees: Het OCP streeft naar een levende, en levendige, band met de kerken die in 1974 aan zijn wieg stonden. Hm, het lijkt of er op het kapiteel 'Kerk' afbeeldingen weggekapt zijn... het zal toch niet waar zijn. 

In 'Gods Lof in Steen komen de afbeeldingen van vrouwen er niet zo goed vanaf.

In 1966 schreven de schrijvers ds. W. Barnard en ds H.F. Winterwerp: 

Het noordertransept is volgens de beeldhouwer het minst 

interessant. 

De beeldhouwwerken hier stammen uit de allereerste tijd,

dat hij in de Stevenskerk werkzaam was. Het is echter 

belangrijk een tweetal kapitelen nader te beschouwen, om 

zodoende een inzicht te verkrijgen in de ontwikkeling van

de opvattingen en techniek van de kunstenaar, mede 

onder invloed van de samenwerking met de theoloog, die 

eerst later tot stand kwam.

Afgebeeld zijn twee kapitelen aan de westzijde van het 

noordertransept, respectievelijk "het jonge meisje" en 

"de oude vrouw". Symbolen van het verglijdende leven.

Hm, de beeldhouwer had dus al kapitelen versierd voordat de relatie met de theoloog begon. De theoloog is vast H.F. Winterwerp (H.F.W.) die aan het eind van het boekje uitgebreid over Wladyslaw Miller's leven schrijft. 

Ja, het lijkt erop dat bij het bepalen van de afbeeldingen voor de kapitelen in de viering Maria (de Godin) niet geambieerd werd. Misschien is Zij zelfs weggebeiteld.

Heeft de Sint-Stevenskerk last van 'het wegwerken' van het vrouwelijk aspect? 

Warrior Iadied

Barnard, ds. W. & Winterwerp, ds. H.F. (1966). Gods Lof in Steen. Nijmegen: kerkvoogdij der Hervormde gemeente Nijmegen.

Steenmeijer, W. (1966) Kerk (Foto). In W. Barnard & H.F. Winterwerp. Gods Lof in Steen (p. 13). Nijmegen: kerkvoogdij der Hervormde Gemeente.

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/kapitelen.html

http://www.ocp-nijmegen.nl/home.html

http://www.stevenskerk.nl/Welkom-op-de-officiele-website.htm?fluxmenu=m1

Woensdagavond wandel ik met Mijn Lief langs de Moordkuil, de Korenmarkt en rond de Sint Stevenskerk. Het afsluit-/totempaaltje van de Zwarte Godin is fel verlicht. 

Donderdagmiddag 29 december ga ik onderzoeken of er een Toegang is naar de Andere Werelden in de Sint-Stevenskerk, want in januari en februari 2012 is de kerk zoals gezegd doordeweeks gesloten. Mijn Lief vergezelt me om een oogje op de omgeving te houden: dat niemand me gaat aanspreken terwijl ik reis.

We plaatsen een stoel aan de kant van de doopvont naast het grafmonument. Een fel licht schijnt op mijn hoofd dus zet ik mijn capuchon op. Ik richt mijn blik op het punt vijf stappen voor het grafmonument en begin met mezelf twintig ademteugen te gunnen. De geluiden in de kerk klinken helder. Ze mogen er zijn, maar de galm maakt het moeilijk ze enkel gewoon te laten bestaan. 

Vrijwel vanaf het Begin zie ik een grijzige Slurf. Aan het Eind van de Slurf zie ik de in Banen van verschillende Dikte samengestelde Wand van een Gebouw: grijsblauwe, harde Steen. Toch lijk ik nauwelijks op te schieten. Er wandelen bezoekers door mijn focus waardoor het zwaar is verder te gaan. Soms zie ik andere Beelden aan het Eind van de Slurf: groen Conifeerblad; een geelwit kalkstenen Wand. De Reis gaat traag... als Stroop. De Voortgang stagneert.

Na enige tijd zeg ik: "Hallo, hier ben ik, Thea-Warrior, is hier iemand? Ik ben op zoek naar de Zwarte Godin."

Er gebeurt nauwelijks iets; de grijswolkige Slurf lijkt een lang ongebruikte, bijna totaal vervallen Weg. Opnieuw zeg ik: "Hallo, is hier iemand, ik ben op zoek naar de Zwarte Godin."

Ik kom in een volledig donkere Ruimte... een verdonkerd Heelal.

"Hallo, is de Zwarte Godin hier? Ik wil graag meer weten over wat Ze kan; over de Taken en Verantwoordelijkheden van Crones? Wat ze kunnen..."

"Je weet wat ze kunnen, Thea," zegt een Stem.

"Kunnen, kunnen, kunnen!" citeert een Groep Stemmen.

Links van mij zie ik Maria staan.

"De Zwarte Godin...!?" zeg ik.

"Een Aspect van MIJ," zegt Maria.

"O ja, natuurlijk," reageer ik.

"Ze kunnen werken aan hun eigen Zwakheden; trachten goed te zijn voor Anderen," zegt Maria.

"Kunnen, kunnen, kunnen!" citeert de Groep Stemmen.

"Je weet waar IK ben, Thea," zegt Maria.

Ik knik 'Jaja...' en denk 'Dekkerswald'.

Blijkbaar wil Maria een Antwoord: "Je wéét waar IK ben...!"

"Jaja, op Dekkerswald," antwoord ik.

"Ja, je weet waar IK ben en je kunt altijd komen als je een Vraag hebt."

Ik voel me wat terechtgewezen, alsof ik in de Sint-Stevenskerk foutief bezig ben.

Maria merkt het: "Je kunt gerust verder reizen." 

"Kunnen, kunnen, kunnen!" citeert de Groep Stemmen.

Maria wandelt naast me. Er komt wat Ruimte in de drukkende Atmosfeer en voor me in het Heelal zie ik een volledig vrij Pad van zwarte Lavastenen / Kinderkopjes met aan het Einde een Rozenberceau: een Pad richting de Hemelpoort

"Ze kunnen helpen de Overgang te vergemakkelijken; bij de Mensen die het Leven op Aarde loslaten" zegt Maria.

"Kunnen, kunnen, kunnen!" citeert de Groep Stemmen.

"Veel van hun Taken en Verantwoordelijkheden zijn tegenwoordig overgenomen door andere Professies: Artsen, Verpleegkundigen en Anderen," zegt Maria.

Ik wandel over het Pad en knik instemmend.

"Ze kunnen de Jongeren Verhalen vertellen," zegt Maria, "dat kan overal."

"Kunnen, kunnen, kunnen!" citeert de Groep Stemmen

Ik zie Plekken buiten, gewoon in de Wereld: een Blok Graniet om op te zitten, een Groep Bomen. Daar kan ook ik Verhalen vertellen.

"Dank U wel," zeg ik.

"Kunnen, kunnen, kunnen!" citeert de Groep Stemmen.

Ik open mijn ogen en zet mijn capuchon af. Mijn Lief zit wat verderop te wachten. Ik zet de stoel terug. Door de viering wandelen we naar de uitgang.

'Kunnen, kunnen, kunnen!' 

Het zijn net toverwoorden; er zijn geen echte verplichtingen meer, enkel nog mogelijkheden voor Crones. Heb ik MARIA ontmoet, ben ik toch wat teleurgesteld en verdrietig: 'Wat is er met de Sint-Stevenskerk?'

Warrior Iadied

Terwijl ik de financiën en administratie in orde breng, gaat donderdag 29 december de voordeurbel: Jehova's Getuigen. 

Mijn twijfel is van korte duur: "Een kwartier wil ik wel praten, kom binnen, koffie?"

Oef, dit blijkt te snel; de koffiefilters zijn op: "Thee?"

Even later zitten we rond de salontafel: een goed uitziend echtpaar en ik. De man heeft een bijbeltje in zijn hand en steekt van wal: "Jezus heeft ons de Bijbel gegeven." 

Hij zwaait met het boekje: "Hierin staat hoe we moeten leven. Hij leefde het ons voor."

"Ik geloof het graag. In die tijd liep ik daar ook rond."

Er wordt niet gereageerd: "Ik heb trouwens veel aan de Bijbel gehad in een tijd dat het me niet goed ging. Dan sloeg ik de Bijbel op een willekeurige pagina open, las wat er stond, dacht erover na en werd er over het algemeen rustig van."

De man slaat de Bijbel op een willekeurige pagina open en treft zo te horen een pagina waarop Paulus zegt dat Jezus' woorden de Waarheid betreffen.

Ik reageer: "Jezus zei, doe als ik. Hij zei: 'Ik ben een Zoon van God.' Wie durft Hem in deze wereld echt te volgen? Te doen als Hij? Wie durft te zeggen 'Ik ben een Zoon/Dochter van God.' Ik durf het: Ik ben een Dochter van God... zoals we allemaal Zonen en Dochters van God zijn; we hebben allemaal 'een lijntje' met God."

Het paar zit me rustig aan te kijken en hij reageert: "Als alle mensen zouden leven volgens de Bijbel zou het beter gaan in de wereld."

Ik ben het oneens: "Hoezo beter? Waarom is het niet goed zoals het nu gaat? Leed is er altijd geweest. Vrede? God zelf joeg Adam en Eva het Paradijs uit, en denk aan de Romeinen en wat ze met Jezus deden. Leed is er altijd geweest en God is al die tijd aanwezig geweest! Ik vind het niet eerlijk wat jullie zeggen. Over leed gesproken: het is pijnlijk voor mij wat jullie zeggen; waarom enkel uitgaan van wat er zo'n 2000 jaar geleden gebeurd is. O, ik denk dat Jezus en de profeten voor Hem daadwerkelijk geïnspireerd waren door God, maar waarom zou de inspiratie daarna opgehouden zijn? Waarom zou ik niet geïnspireerd kunnen zijn door God?"

Ik zeg het vrij heftig en de man reageert op mijn heftigheid: 'Het raakt u nogal."

Ik denk: 'Je hebt gelijk, ik ben gezakt voor dit examen rustig-ademhalen.' 

De resterende tijd poog ik bewust rustig te ademen. Moeilijk.

Ik pak mijn betoog weer op: "Hm, leed zal er altijd zijn. Misschien geen groot leed zoals oorlog, maar dan toch klein leed, mensen die elkaars standpunt afwijzen, het niet eens zijn met elkaar; zoals wij nu discussiëren. Jezus werd ook niet geloofd toen Hij discussieerde met schriftgeleerden in de tempel."

De man reageert: "Jezus discussieerde niet: Hij zette dingen recht."

'Hm,' denk ik, 'kijk uit met wat je zegt, Thea. Deze man is Bijbelvast en als je er qua formulering naast zit, word je onmiddellijk gecorrigeerd.'

"Ach ja waar, maar misschien zegt over 2000 jaar wel iemand, die Thea, die zette dingen recht."

De man haalt het Onze-Vader erbij: "U kent de tekst: Uw Rijk kome, Uw wil geschiede op aarde zoals in de Hemel."

"Ja, Uw Rijk kome, helemaal waar. Dit geldt voor iedereen; we gaan allemaal dood en dan komen we, onze Zielen, in de Hemel en daar heerst Vrede. Hm, de Hel is niet meer....'

De man reageert: "Volgens de Bijbel is er helemaal geen Hel."

Ik zit op mijn praatstoel: "Hm, kan best, het Voorgeborchte is er nu ook niet meer. Gelukkig is dit verzinsel van de Kerk van eeuwen geleden ondertussen door de Kerk opgeheven. Jammer genoeg heb ik er in mijn huidige leven met mijn vader al woorden over gehad. De wereld is een oefenterrein voor de mensen, als wij er een puinhoop van maken met elkaar... dan is het een puinhoop. En soms weten we gewoon niet hoe we het moeten doen, al willen we nog zo graag. Kijk naar Egypte, daar zijn zoveel mensen geboren de laatste twintig jaar dat men daar gewoon niet weet hoe de problemen op te lossen. En wij hier weten het ook niet. Tja, en dan reageren we zo ongeveer met: los het daar binnen eigen grenzen op, dan redden wij het hier misschien." 

"Ja," zegt de man, "God is volmaakt, mensen zijn niet volmaakt."

Ik zeg: "Ho, mensen zijn perfect; perfect geschapen naar Zijn Evenbeeld. Dat betekent dat we fouten maken en mogen maken. God heeft ons hier die vrijheid gegeven. Waarom? Het was Zijn idee, dus laten we ervan uitgaan dat het goed is en niet beter hoeft; we mogen hier met elkaar oefenen. Wat hier nu geschiedt, is zoals Hij het wil; Uw Wil geschiede."

"Ik moet even mijn dochters bellen," zegt de vrouw, "zij lopen hier ook in de wijk."

"Goed idee," reageer ik, "jullie gaat tenslotte huizen binnen zonder precies te weten waar jullie naar binnen gaan."

Ze gaat naar de gang. De man zegt: "Laatst ontmoette ik een vrouw die volgens de Bijbel leefde, maar ook van allerlei andere religies dingen overnam/leende."

"Och ja, elke religie is goed, het maakt niet uit... zolang mensen door hun religie in vrede met elkaar leven en voor elkaar zorgen, lijkt het me prima."

De vrouw is alweer op de bank gaan zitten. Op straat lopen twee knappe jonge meisjes voorbij. Ze kijken lachend naar binnen, komen niet aan de deur maar draaien om en lopen terug.

"Ja," lach ik, "het zijn al 35 minuten. Ik wil jullie nog een ding laten zien: over inspiratie. Jezus was geïnspireerd maar de oudste geschriften op aarde zijn de Mahabmarata en de Ramayana, geschreven in het Sanskriet, Vedische geschriften. In die tijd waren er ook al geïnspireerden! 

In de Ramayana ziet Duivel Ravana God Rama wandelen met Godin Sita. God en Godin zijn zichtbaar gelukkig. Ravana ontvoert Godin Sita en betovert Goden en Mensen zodat hij onaantastbaar is. In zijn hoogmoed vergeet hij echter de Aapgoden, half-aap-half-mens, te betoveren. Hm, apen zijn beschermers, als er gevaar dreigt, waarschuwen apen met hun gekrijs de mensen. Aapgod Hanuman weet Duivel Ravana te verslaan waardoor God en Godin gelukkig weer verenigd worden."

Ondertussen heb ik mijn laptop gepakt, kniel naast hen neer en laat de foto van 111111 van Wim-del-Arte zien: "Kijk, niet iedereen kan het zien, maar velen wel. De tijden zijn veranderd; de Reuzen en Goden laten zich weer zien. Kijk deze gewone rots laat Hanuman zien. Kijk maar: in het zwarte deel is het apengezicht van Hanuman te zien. Achter hem loopt een andere strijder met een kleurig kleed om zich heen."

Ondertussen wijs ik, terwijl ik het benoem 'kleding, baard, neuzen, ogen en monden' aan. 

De vrouw reageert met: "Jaja..."

De man zegt: "Ik heb er de ogen niet voor."

Ik reageer: "Ja, dat kan, en kijk... hier op de borst van Hanuman kust Godin Sita God Rama. Zij heeft lang haar en hij heeft ook een kleed om zich heen."

Dan laat ik bij Afbeeldingen van Google een 'gewone' afbeelding van Hanuman zien: "Kijk in zijn Borstkas, in zijn Hart, de God en de Godin."

"Jaja...," reageert de vrouw.

Ik sla mijn laptop dicht en ga staan. Zij staan eveneens op en pakken hun jassen in de gang. Als ik het echtpaar uitlaat, wensen we elkaar een goede jaarwisseling.

Als ze het tuinpad aflopen, wens ik: "En een goed 2012."

Als ze weglopen, lijken ze mij ietwat beduusd en confuus: 'Heb ik hier goed aan gedaan? Hm, zij waren in de aanbieding om te praten over religie, over geloven. Oh, ik heb mijn tijd in het gesprek wel genomen.'

Ik zucht; het is tijd om verder te gaan met de administratieve rompslomp.

Warrior Iadied

Bovenstaande is geen letterlijk verslag van wat er gezegd is, maar de onderwerpen zijn aan bod geweest en op betreffende wijze aangekaart. Mijn eigen reacties verschillen minimaal van wat ik werkelijk gezegd heb. De foto die ik heb toegevoegd is de 'gewone' afbeelding van Hanuman die ik het paar heb laten zien.

http://blog.seniorennet.be/schetsblog/

students.ou.edu/G/Jerrid.J.Gelinas-1/hanuman_poster_PX94_l.jpg

Op weg naar 'De Hemel' zie ik dat het afsluitpaaltje van de Witte Godin niet meer op de plek staat waar het in het boekje 'De Kracht(plaatsen) van Nijmegen' op een foto staat.

Er is hier een groot parkachtig plein aangelegd: prachtig in etages bestraat. 

Er schijnt water te kunnen stromen. Hoe heet het hier? Korenmarkt. Hmm, blijkbaar is dit parkplein aangelegd in het kader van het project 'Groene Allure Binnenstad'. 

Het is nog maar net klaar.

Toen ik even terug bij de Sint-Stevenskerk de trappen van 'Achter de Hoofdwacht' afliep, heb ik een vrouw in het zwart laten voorgaan die een grote papieren doos wegbracht. Ik zie haar nu een hoekwoning binnengaan. Ik bel aan en, oei, de poes ontsnapt. 

Ze vertelt me dat het afsluitpaaltje hoog op de Korenmarkt is neergezet. Terwijl zij de prachtige langharige poes met eten naar binnen lokt, wandel ik omhoog. Waarom moest ik zo nodig contact maken met deze vrouw? Ze heeft wel een schitterend uitzicht op de Korenmarkt.

Oef, wat is het hier mooi. Het afsluitpaaltje is gauw gevonden. Twee jonge vrouwen zitten met elkaar te praten op een bankje bij de fontein. Ik maak wat foto's maar merk hoe moe ik ben. 

In 'De Hemel' is het gezellig warm. Dikke, kleurige engelen zweven op een grote wandklok. In de vensterbank staat een beeldje van 'een vreemde vogel'. Hmm, terwijl ik geniet van mijn cappuccino voel ik me verwant met dit beestje. 

Het wordt tijd dat ik naar huis toe ga deze dinsdag 27 december 2011. Mijn Lief zal zich wel afvragen of ik ondertussen nog 'geen honger' heb.

Warrior Iadied

Nelemans, H. (2011). De Kracht(plaatsen) van Nijmegen Geomantie in het Rijk van Nijmegen. Nijmegen: Geateam

http://www2.nijmegen.nl/wonen/Wijken/nijmegen-centrum/Benedenstad/plannenprojecten/korenmarkt

Wat nu? Ik besluit een cappuccino te gaan drinken in Brouwerscafé de Hemel in de Commanderie van Sint Jan. Dit zou de plek van de Witte Godin zijn, maar daar ga ik nu niet naar op zoek; de ontdekkingstocht van vandaag is reeds vermoeiend genoeg. 

Ik loop langs de west- en noordkant van de Sint-Steven en benader het totempaaltje van de Zwarte Godin van achteren. O schattig: Ze steekt haar Duim naar me op!

Warrior Iadied

Goed geluimd wandel ik rond de Sint-Stevenskerk. Ik maak een foto van de grafsteen op het Sint-Stevenskerkhof, waar de naam van Mijn Liefste vandaan komt. De steen komt uit de kerk, maar is tijdens de restauratie als plaveisel op het kerkhof gelegd.

Hmm, blijkbaar gaat de leylijn door het kleine deurtje naast de toren en dan via de Zuiderkerktrappen naar het pleintje van de Ganzenheuvel... richting de Lange Hezelstraat.

Een etage lager staat / ligt het beeld van de Engel die een onschuldige gevallene uit de Tweede Wereldoorlog oppakt in haar arm en mee omhoog lijkt te nemen: 'Wat zijn de taken, bevoegdheden en verantwoordelijkheden van de Zwarte Godin?'

Ik wandel verder rond de kerk, langs de kanunnikenhuizen en tref dan bovenaan de trappen richting het Waaggebouw het afsluitpaaltje van de Zwarte Godin. Het heet hier Achter de Hoofdwacht. Hierlangs gaat de leylijn, die van de Moordkuil de Sint-Stevenskerk binnenkomt. Prachtig dat zwaard dat de Zwarte Godin vasthoudt: hanteer het Zwaard om eigen onnodige Zwakheden te bestrijden!

Aan de oostkant van de Sint-Stevenskerk komt een man een aanbouw uit: "Mooi hè, dat ze in Nijmegen allemaal verschillende afsluitpaaltjes hebben. Die onder de Kerkboog vind ik ook mooi. Ken je die? Ga maar kijken, die heeft twee oren."

Hm, blijkbaar tijd om goed te luisteren. Ik bekijk het zwarte paaltje onder de Kerkboog en besluit weer naar binnen te gaan om de plaats van de oude Mariakapel beter te bepalen. Het krachtige punt ligt min of meer recht onder het vierkant in het koepelgewelf van de Mariakapel. Binnen tel ik het aantal grote ramen, te beginnen bij de plek van het afsluitpaaltje van de Zwarte Godin aan de noordoostkant: acht. 

Ik het kapelletje zoek ik me vervolgens bijkans een ongeluk naar de kraagstenen van 'Mariken en Moenen'. Ha, ik kijk gewoon te hoog: de kraagstenen zitten op ongeveer 1.50 meter hoogte. Vanuit het noorden gezien zit Mariken / Maria westelijk, namelijk rechts aan de zuil van het herengestoelte. Het duiveltje Moenen zit daar tegenover, oostelijk: aan een zuil van de wand. Vanuit het noorden gezien wandel je dus tussen het kwaad en het goed door de Mariakapel in.

Als ik weer buiten ben en de ramen aan de buitenkant tel, zit het raam van de Mariakapel daar waar aan de buitenkant het toiletgebouw is aangebouwd. Hm, de Zwarte Godin heeft met 'loslaten' te maken.

Warrior Iadied

Zo dit voelt goed: het contact met Orientalis is nauwer gelegd. 

Het is druk in de Sint-Stevenskerk op deze 27ste december. De Davidster ligt open en bloot in de viering. Wat een enorme ster! Er is nog te zien waar de doopvont gestaan heeft. Ik geniet van een diapresentatie met prachtige afbeeldingen van het Kerstverhaal. 

Vervolgens neem ik een foto van het grafmomument van Ian Iosselet (het hoofd met de bolhoed). Grappig, die big smile! Hm, de zwarte marmeren piramide heeft de vorm die in antieke tijden 'de vrouw' voorstelde. Vijf stappen recht voor dit monument... daar is het Krachtige Punt. 

De hobbelige grafstenen in het koor zijn mooi. Ik sta te kijken bij een koperen plaat aan de koorwand als er een vrouwelijke kerkgids op me afkomt. Ze vertelt dat het een grafplaat is, maar dat de plaat aan de wand is gehangen omdat ze op de grond zo versleet. Er staat een priester op met een kazuifel: Thomas Buys. Hm, dus nog van voor de beeldenstorm. Hij stierf in 1570.

Ze vertelt me over het verschil tussen wereldheren en kloosterlingen. Wereldheren: rooms-katholieke priesters zoals pastoors en kapelaans die niet bij een orde hoorden, wereldse bezittingen mochten hebben, een salaris van het bisdom kregen en onder andere door het opdragen van missen geld verdienden. Ze zegt dat de Sint-Stevenskerk wel 28 altaren had en dat aan al die altaren missen werden opgedragen. 

Kloosterlingen, zoals monniken, deden geloften van armoede, gehoorzaamheid en kuisheid. Wereldheren niet, al hoorde het celibaat natuurlijk wel bij hun ambt. De wereldheren van de Sint-Stevenskerk woonden in de Kanunnikenhuizen naast de kerk.

Ik vertel over de grafsteen in het zuidwesten bij een steunbeer van de kerk waar ik de naam van mijn zoon (Mijn Liefste) vandaan heb. Dan vertel ik over de krachtplaatsen van Nijmegen en dat ik in de Sint-Stevenskerk op zoek ben naar de specifieke plek van de Zwarte Godin.

"Is het dan een specifieke plek?" vraagt ze.

Ik ben ervan overtuigd en neem haar mee naar de krachtige plek bij de doopvont. 

"Vroeger was hier de Mariakapel," zegt ze, "o nee, de Bakkerskapel.'

"Neehee, dat weet ik, die is hiernaast."

Bij mij rinkelen de belletjes en lichtjes in mijn hoofd: 'Yes, yes, yes, ik zat in een keer goed, in de oude Mariakapel... natuurlijk.'

De vrijwilligster neemt me mee naar de informatietafels. Op de geplastificeerde plattegronden staat de Mariakapel niet genoemd. Niet getreurd; ze wandelt naar een andere, in deze deskundige, vrijwilligster: "Ja, waar de doopvont nu staat dat is de oude Mariakapel. Je kunt het aan het plafond nog zien; dat is iets anders vormgegeven."

Ik dans bijna door de Sint-Stevenskerk; GEVONDEN DE ZWARTE GODIN.

Warrior Iadied

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/buys.html

http://www.encyclo.nl/begrip/wereldheer

Vrolijk en opgewekt stap ik over de Grote Markt langs het beeld van Mariken van Nieumeghen: 'Laat ik nog wat onderzoek doen naar de Zwarte Godin.'

Als ik de Sint-Stevenskerk binnenkom, word ik getroffen door de poster 'Museumpark Orientalis: voor wereldreligies en spiritualiteit'. 

Hmm, ik wandel naar de informatietafels: "Die poster daar, is er iemand die meer weet over Orientalis?"

De vrijwilligster wijst naar de vrouw naast haar: "Zij weet er alles van."

"Hebt u eerder gewerkt als vrijwilliger bij Orientalis?"

Nee dus, ik vertel over mijn intentie om workshops te geven om mee te werken aan het behoud van het park. Ze kent oud-directeur Jan van Laarhoven en is al door hem gebeld in verband met de voortzetting van het museumpark. Ik noteer mijn gegevens op een A-4tje, en nu maar hopen dat ik voor vergaderbijeenkomsten benaderd word.

Warrior Iadied

www.museumparkorientalis.nl

Klaar met mijn karwei breng ik de bezem terug. De jonge man neemt hem aan en bekijkt de troep die ik netjes verzameld heb.

"Komt u hier uit de buurt?"

"Eh, nee, hierachter is een krachtplaats..."

"Ja," knikt hij, "de Moordkuil. Morgen ga ik naar de stort en dan kan ik het hout en de stoel wel meenemen. De fietsen zijn voor de gemeente."

Hm, in mijn wijk komt af en toe een oud-ijzer-handelaar langs, misschien kan ik hem tippen.

"Ik zoek wel een vuilnisbak voor de kleine spullen."

De jonge man sleept echter al een vuilniszak aan waarin ik de rotzooi kan deponeren. Wat een sympathiek jong mens.

Opgewekt besluit ik een cappuccino te gaan drinken op de Grote Markt. Bij Atlanta maak ik gebruik van de wastafels bij de toiletten. Als ik met schone handen naar een tafeltje loop, zie ik een uitnodigende folder liggen. De folder gaat over carnaval. De titel luidt: 'De Knots 2011/2012'. 

Met een brede grijns zit ik achter mijn koffie en denk aan Aapgod Hanuman met in zijn Rechterhand de Knots/Scepter en in zijn Linkerhand de Steen/Berg.

In 'De Knots' staat: Op de magische dag van de 11e van de 11e om 11.11 uur heeft dit kabinet besloten een toost uit te brengen op alle mensen die Knotsenburg trouw is gebleven, voor de vrijwilligers die actief zijn...

Ha, op 111111 trof ik op het blog van Wim-del-Arte een foto aan waarop Hanuman, Rama, Sita en Anderen te zien zijn. Voor mij het begin van WEDERWAARDIGHEDEN.

In de carnavalstijd heet Nijmegen Knotsenburg. Waarom eigenlijk? 

Onder aan de pagina staat het motto "Knotsenburg zonder grenzen, één groot feest voor alle mensen". Nou, vandaag ben ik in elk geval over grenzen heengegaan.

Met de warme cappuccino in mijn maag begin ik het te begrijpen. Onderzoekswerk is moeilijk. Fantasie kan voor hypothesen zorgen, maar veldwerk is noodzakelijk. Het stellen van de juiste onderzoeksvragen is geen sinecure; ik nam zonder het bewust te weten een heleboel als vanzelfsprekend aan. Er werd een Rode Godin vereerd... brr, ik behandelde de kwestie alsof het destijds een spelletje van onwetende mensen was. De vragen hadden moeten zijn: Waarom? Waarom daar? Waarom een Rode Godin? Wat is er daar? Daar op die Plek? Specifiek daar? Wat is er daar dat mensen destijds tot verering overgingen? Welke krachten of mogelijkheden zijn er daar?

Blijkbaar is er daar, bij DE MANDALA VAN DE RODE GODIN, een Toegang tot de Andere Werelden, specifiek 'Het Heelal'.

En waarom de kleur 'rood'? Tja, rood staat in positieve zin voor seks, passie en kracht, en in negatieve zin voor woede, agressie en impulsiviteit. Het eerste behoort tot de Krachten van de Rode Godin (van moeders!), het laatste past zeker bij de Moordenaars in de Kuil in het Heelal/het Hiernamaals.

Die moeders... als je eenmaal kinderen hebt, zijn de plichten navenant: DOE GEWOON WAT JE DOEN MOET ALS JE HET DOEN MOET.

Hm, moeders kunnen dus met hun problemen terecht bij De MANDALA VAN DE RODE GODIN. Vreemd eigenlijk dat veel van de kennis over deze specifieke plek verloren is gegaan in het verleden. Tenminste...

Warrior Iadied

Andrews, T. (1997). Luisteren naar Dieren. Spirituele en magische lessen uit het dierenrijk als sleutel tot zelfkennis en bewustzijnsverruiming. Haarlem: Becht.

http://blog.seniorennet.be/schetsblog/

www.knotsenburg.nl

24 december is onder andere voor het halen van boodschappen. 

Als Mijn Lief en ik om half zes terugwandelen uit de stad zien we hoog in de lucht een enorme vuurbal met een lange gloeiende staart. Met hoge snelheid gaat de vuurbal van west naar oost: "Wat is dit? De Ster van Bethlehem?"

Later biedt het web uitkomst: Waarschijnlijk is het een deel van de Sojoezraket waarmee astronaut André Kuipers op 21 december in Kazachstan gelanceerd werd naar het International Space Station. Ha, toch een fantastisch idee: die Ster van Bethlehem.

25 december half een 's middags zie ik dat de noveenkaars is uitgebrand: 'Hoe zou het met Zwangere Vrouw zijn?' 

Gewoon afwachten.

27 december, dinsdagochtend, een fijn gesprek met Lieve Vrouw; praten over ons werk, de feestdagen, spiritualiteit en behoeften. Het gesprek eindigt met het motto dat Mijn Lief veelvuldig hanteert: "Wie je tijd heeft, heeft je geest."

Zwangere Vrouw laat weten dat het geen kerstkindje is geworden. 

Ik mag een nieuwe kaars opsteken.

Warrior Iadied

In de nacht van 24 december kan ik de beelden van de middag niet loslaten. Als ik in mijn hoofd boven de Vijfringengas en Moordkuil zweef 'zie ik het': het is een Bijl of een Labrys. De Vijfringengas is de Steel, het Afsluitpaaltje is een Totemversiering tegen het Kwaad, de Moordkuil is het Bloederige Blad waarmee het Kwade bestreden wordt en de Tuin is een Driehoekige Punthaak 'het Goede'.

Waauw, magistraal. Is dit een taak van de Rode Godin? Het Kwade bestrijden en het Goede koesteren? Hmm, ik ga nog pogen met het Bewustzijn van de Wilgen contact te maken, en wie weet welke verrassingen 'de goede tuin' nog te bieden heeft.

Waar staat een bijl/labrys voor? In de kleine uurtjes van 25 december zoek ik het op. De bijl is een strijdwapen tegen... bijvoorbeeld demonen. De bijl is ook gereedschap voor houtbewerking en staat dan symbool voor Jozef de timmerman: de vader van Jezus. De betekenis is dan: hij die geeft zonder eigenbelang. Hmm, dat doet een moeder, een Rode Godin ook.

Een labrys is een ceremoniële dubbele bijl. Oh, het is een oersymbool dat teruggaat tot de Moedergodincultus. Het onderzoekswerk mag verder verdiept worden, maar ik ben behoorlijk sprakeloos. Zou het waar zijn? Of gaat mijn fantasie hier met mij op de loop?

http://nl.wikipedia.org/wiki/Labrys

http://nl.wikipedia.org/wiki/Moedergodincultus

mediaevist.nl/sentio/bestanden/Symbolenles.doc

Tijdens het concert van het Choir of Clare Colllege zit ik in het noordelijk transept. Terwijl ik luister, veelal met gesloten ogen, dwaalt mijn blik af en toe door de kerk. Waar, o waar zou het Centrale Punt zijn van de Zwarte Godin? Hmm, misschien leg ik mezelf teveel op met deze zoektocht. 

Links van mij kijk ik telkens weer naar een grafmonument. Vreemde vormgeving: een soort piramide, een staande steen, is er te zien. In de pauze wandel ik er naartoe. Het monument staat er ter nagedachtenis aan een burgemeester van Nijmegen: Ian Iosselet stierf in 1790. Hmm.

Op vijf stappen voor het grafmonument gaan zware rillingen door mijn lijf. Hé, dit is een krachtig punt. Als ik er vanaf stap wordt de energie snel 'leeg'. Wat is hier? Ik kijk om me heen en zie een enorm herengestoelte. Kan er weinig mee. Het duurt even, nogal lang, voordat ik zie dat ik bij een grote doopvont sta. Bizar. Ik probeer foto's te maken van de doopvont, maar dat valt met alle bezoekers nog tegen. Het bekken is achthoekig en rondom zitten vier hoofden. Een ervan is zwaar beschadigd. Het koperen deksel is net een platte hoed. Haha, net of het hoofd van iemand uit de grond oprijst: de Zwarte Godin! 

24, 25 en 26 december breng ik door in de familiekring. Op vrije momenten speur ik op het web terwijl ik verslag doe voor WEDERWAARDIGHEDEN. Hm, blijkbaar is er nogal rondgesleept met de bezienswaardigheden van de Sint Stevenskerk. Het herengestoelte, de bank voor het Nijmeegse stadsbestuur, stond ooit tegen een zuil in de viering. De zuil waartegen de herenbank nu staat, moet versierd zijn met twee kraagstenen: een vrouw en een duiveltje. Misschien Mariken van Nieumeghen en Moenen. Best aardig; het goede en het kwade naast elkaar. Ga ik nog bekijken.

De doopvont komt oorspronkelijk niet uit Nijmegen, maar van een 19e eeuwse opgraving uit de buurt van Wageningen. De hoofdjes op het bekken zouden twee mannen en twee vrouwen zijn die samen het hele menselijke geslacht voorstellen. Deksel en voet zijn in de moderne tijd toegevoegd.

Op het web staat dat in de Middeleeuwen de doopvont waarschijnlijk in het westelijk schip stond; ongeveer onder het huidige Königorgel. Bij de restauratie na de Tweede Wereldoorlog is de huidige doopvont in de viering geplaatst bovenop de Davidster die daar in de vloer is ingelegd, min of meer onder de preekstoel. In het voorjaar van 1999 ging het vont naar de Mattheuspijler en vandaar naar de huidige plek. 

Tja, zou de zespuntige ster in de viering iets opleveren? Op het web staat dat de davidster een doorsnee heeft van vier meter en naoorlogs is. Foei, dat is groot! In verband met de kerstconcerten is de viering de 23ste volgebouwd met een houten podium: niks te zien. Afwachten maar. Toch intrigerend dat energiekrachtige punt! Zou ik het Centrale Punt van de Zwarte Godin onder de Sint Stevenskerk nu al gevonden hebben?

Warrior Iadied

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/doopvont.html

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/grafmon.html

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/kansel.html

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/viering.html

Jawel, Mijn Lief en ik gaan 23 december naar het kerstconcert 'O Emmanuel' (O God is bij ons) van het 'Choir of Claire College' uit Cambridge in de Sint Stevenskerk. Wat een stemmen en wat een magistrale kerk om in te zingen! 

Gabrielle Haigh, sopraan, zingt hoog bij de balustrade van het orgel in de rol van Engel die God aanroept in het antiphoon O Adonai (O Heer) terwijl tenor Peter Aisher antwoordt vanaf de preekstoel en tegelijkertijd de overige koorleden (de gemeente) oproept om te bidden. De koorleden staan in elk van de vier richtingen verspreid in de kerk. Het is verbijsterend mooi, zeker zoals Gabrielle zingt. Mijn achterbuurman zegt: "Als je je voorstelt hoe een echte Engel klinkt dan is het zo!"

In de pauze ga ik op verkenning uit. Ik zoek de plek waar de Zwarte Godin verblijft. Hmm, ik word aangetrokken door een specifieke plek en maak foto's van een doopvont. Rillingen gaan me over de rug. Is dit de plek? 's Avonds thuis zoek ik info op het web over de doopvont. Hmm, volgens mij is er meer, maar daarover morgen.

Na de pauze vertelt dirigent Graham Ross dat het vlak voor de Kerst (17 tot en met 23 december) gebruikelijk is tijdens de vespers (het avondgebed) O-antifonen te zingen. Een antifoon (tegenstem) is een beurtzang: een vers dat, voor of na een psalm, deels gesproken deels gezongen wordt.

De zeven O-antifonen worden in de liturgie van de rooms-katholieke kerk voor en na het Magnificat (de Lofzang van Maria) gezongen.

Antifoon I O Sapientia  O Wisdom

Antifoon II O Adonai O Lord

Antifoon III O Radix Jesse O Root of Jesse

Antifoon IV O Clavis David O Key of David

Antifoon V O Oriens O Dayspring

Antifoon VI O Rex Genrium O King of nations

Antifoon VII O Emmanuel O God is with us

Graham Ross vertelt dat de beginletters in het Latijn, van onderen naar boven een acrostichon vormen: Ero Cras (Morgen zal ik worden).

Toeval is het niet, maar toch raakt het me om dit te horen op 23 december na zonsondergang, want na zonsondergang op de 24ste (25 december) wordt gevierd dat Jezus geboren is.

Hier de Latijnse en Engelse teksten van de Antiphonae Majores:

O Sapientia, quae ex ore Altissimi prodiisti,

O Wisdom, coming forth from the mouth of the Most Hig

attingens a fine usque ad finem,

reaching from one end to the other mightily,

fortiter suaviterque disponens omnia:

and sweetly ordering all things:

veni ad docendum nos viam prudentiae.

Come and teach us the way of prudence

O Adonai, et Dux domus Israel,

o Adonai, and leader of the House of Israel,

qui Moysi in igne flammae rubi apparuisti,

who appeared to Moses in the fire of the burning bush

et ei in Sina legem dedisti:

and gave him the law of Sinai:

veni ad redimendum nos in brachio extento

Come and redeem us with an outstretched arm.

O Radix Jesse, qui stas in signum populorum,

O Root of Jesse, standing as a sign among the peoples;

super quem continebunt reges os suum,

before you kings will shut their mouths,

quem Gentes deprecabuntur:

tot you the nations will make their prayer:

veni ad liberandum nos, jam noli tardare.

Come and deliver us, and delay no longer.

O Clavis David, et sceptrum domus Israel;

O Key of David, and sceptre of the House of Israel;

qui aperis, et nemo claudit; claudis, et nemo aperit:

you open and no one can shut; you shut and no one can open:

veni, et educ vinctum de domo carceris,

Come and lead the prisoners from the prison house,

sedentem in tenebris, et umbra mortis.

those who dwell in darkness and the shadow of death.

O Oriens,

O Morning Star,

splendour lucis aeternae, et sol justitiae:

splendour of light eternal and sun of righteousness:

veni, er illumina sedentes in tenebris, et umbra mortis.

Come and enlighten those who dwell in darkness and the shadow of death.

O Rex Gentium, et desideratus earu,

O King of the nations, and their desire,

lapisque angularis, qui facis utraque unum:

the cornerstone making both one:

veni, et salva hominem,

Come and save the human race,

quem de limo formasti.

which you fashioned from clay.

O Emmanuel, Rex et legifer noster,

O Emmanuel, our King and lawgiver,

exspectatio Gentium, et Salvator earum:

the Desire of all nations, and their Salvation:

veni ad salvandum nos, Domine, Deus noster.

come and save us, O Lord, our God.

Tja, is het voor te stellen? Zit ik daar te luisteren en de tekst mee te lezen, kom ik bij 'O Key of David' en dan denk ik geraakt aan Rozen-Maria, aan mijn Reis van 1 december 2011. 

Weet je nog?

Opnieuw zegt Ze: "Toe, zeg het ze dan."

"Wat!?"

"Het Woord," antwoordt Maria.

"Het Woord?" reageer ik.

"O, het Woord... willen ze naar de Hemel?"

Maria kijkt me enkel aan, en ik kijk naar de enorme massa Grijzige Figuren, velen hebben Doodshoofden. Hun Weeklagende Stemmen weerkaatsen door het Heelal.

"O... willen jullie de Hemel in!? Eh, als jullie voor de Hemelpoort staan, kunnen jullie de Poort openen door het Woord 'Jahweh' uit te spreken."

Warrior Iadied.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Antifoon

http://nl.wikipedia.org/wiki/Magnificat

http://nl.wikipedia.org/wiki/O-antifoon

http://nl.wikipedia.org/wiki/Vespers

http://www.woorden.org/index.php?woord-antifoon

Nadat ik de 23ste foto's heb genomen in de Vijfringengas en van de Moordkuil realiseer ik me dat Mijn Lief misschien wel bij de Sint Stevenskerk op me te wachten staat. Waar ook... we zouden de zwarte steen onderzoeken. Over de Grote Markt, langs de kerstboom en onder de Kerkboog door rep ik me naar het Zuiderportaal van de Sint Stevenskerk. 

Binnen kom ik in een wolk van klank terecht: het Choir of Clare College uit Cambridge is aan het oefenen. Wat een klank. In het schip houd ik halt voor het Königorgel en speur de kapitelen af. Ja! Geen zwarte steen, maar een roodbruine... kat. Knap zou ik de kat niet willen noemen. Bij kaarslicht zal de kleur wel zwart geleken hebben. Ik vraag een van de vrijwilligers naar de kat.

"Na de oorlog hebben steenhouwers de kat achtergelaten. Er zit een mooi verhaal aan vast. Via de Vrienden van de Sint Stevenskerk verscheen een artikeltje over de kat. Korte tijd later kregen we een schenking. 'Voor kattenvoer' stond erbij! Maar mevrouw... we gaan sluiten."

"Nu al!?"

"Het is vijf uur. Komt u gerust vanavond naar het concert van het koor luisteren. Om kwart over zeven is de kerk weer open."

Buiten staat Mijn Lief te wachten. We brengen de tijd tot kwart over zeven door in de stad; er is een bijzonder concert te beluisteren vanavond.

In de kleine uurtjes van 24 december zwerf ik over het web. Na de Tweede Wereldoorlog lag de Sint Stevenskerk en haar omgeving in puin, en tussen de puinhopen door zwierven vele straatkatten. Tijdens de wederopbouw zijn deze katten 'geruimd'. 

De restauratie van de Stevenskerk heeft overigens meer dan 1000 werkweken geduurd. Bij de wederopbouw werden de muren enkele tientallen centimeters verhoogd. Waarom? Tja!? In elk geval ontstond daardoor ruimte tussen de bestaande pijlers en het dak. De oplossing werd gevormd door een rijk bewerkt fries en gebeeldhouwde kapitelen. Eigenlijk past dit niet in een gothische kerk. Hmm, bij de beeldenstorm (de verovering van Nijmegen door Maurits van Nassau in 1591 en tevens het verjagen van de katholieke Spanjaarden) verdwenen de kleurige schilderingen en beelden uit de kerk, maar ondertussen zijn er bij de restauratie na de Tweede Wereldoorlog heel stiekem heel hoog heel mooie beelden, witte dat dan weer wel, verschenen.

Er wordt gezegd/geschreven dat de ambachtslieden, de Poolse steenhouwer Wladyslaw Miller wordt met name genoemd, destijds door het kerkbestuur flink op de vingers gekeken werden, want de kerk moest wel een symbool van calvinistische soberheid blijven. Maar één van de werkers (Wladyslaw?) heeft weten te ontsnappen aan het toezicht en wist een roodbruine kat (kleur!!!) bovenop de zeker veertien meter hoge pijler te positioneren. 

Prachtig, prachtig deze nieuwsgierige kat: een blijvende herinnering aan noeste arbeiders en verdwenen straatkatten. Katten worden trouwens geassocieerd met magie en mysterie. Hm, een kat past wel bij een Dame in het Zwart. Leve de Nijmeegse kat! Hiep...

Warrior Iadied

Andrews, T. (1993). Luisteren naar Dieren. Haarlem: Becht

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/kapitelen.html

http://www.noviomagus.nl/Blik/00-02/Blik0002.htm

http://www.nijmegencentraal.nl/gratis-katten-castratie/49/

http://www.stevenskerk.nl/Zondagmiddagrondleiding.htm