Spelend met de lijn Steenbergen-Nijmegen tref ik bij verlenging naar het noordoosten Doetinchem met de Catharinakerk. Ik doorwrocht het web grondig en heb nu, in de context van WEDERWAARDIGHEDEN, een prachtige legende in de aanbieding. Maar daarover later.

Eerst even terug in de tijd: naar 31 oktober 2011.

Het is rond het begin van WEDERWAARDIGHEDEN dat ik, na een stagebezoek bij een studente in Doetinchem, bij mijn geparkeerde auto in de Kapoeniestraat een Uitnodiging hoor: 'Ga de Straat uit en rechtsaf...' 

Die dag besluit ik gewoon naar huis te rijden; ik ben vermoeid; het verkeer tussen Doetinchem en Nijmegen zal snel nog drukker worden en ik begrijp niet wat de bedoeling is.

Het web leert me dat als ik de Uitnodiging wel gevolgd zou zijn dat ik dan in de Grutstraat zou zijn uitgekomen. Wat ik daar zou vinden? Geen idee, aan het eind van de straat in elk geval de Catharinakerk. 

Die dag sla ik aan het eind van de straat met de auto linksaf, aldus rijd ik een klein stukje door de Grutstraat: de verkeerde kant op! Ik verheug me al op het volgende stagebezoek aan Doetinchem; ga beslist de tijd nemen om op onderzoek uit te gaan.

Het web onderwijst dat bisschop Albericus van Utrecht reeds in 838, in een oorkonde, sprak over een kerk met onderhorigen van de Villa Duetinghem. 

Oh, en uit tijnzenonderzoek blijkt dat de huidige Grutstraat (vroeger Gruitstraat) waarschijnlijk tot het oudste deel van Doetinchem behoort. Hier werden namelijk geen tijnzen geheven, dus als het goed is, was dit gebied al bebouwd en bewoond voordat tijnzen geheven werden. 

Wat gruit is? Een granen- en kruidenmengsel dat gebruikt wordt bij het brouwen van bier.

En kapoenie? Tja, een kapoen is een vetgemeste, gecastreerde haan, dus misschien werden hier kippen verhandeld. Kapoen is ook de benaming voor een deugniet, een kwajongen. Dus of het een straat is waar de kwajongens van Doetinchem uithingen en kattenkwaad uithaalden!? Geen idee, ben zelf benieuwd waar de naam vandaan komt. 

Weet ik meer dan zal ik het in WEDERWAARDIGHEDEN melden.

Terug naar de Catharinakerk. 

De kerk is rond 1200 gebouwd, mooi oud dus! Het is niet helemaal zeker dat de kerk op dezelfde plek ligt als het oude kerkje uit 838. Het huidige middenschip zou het oudste zijn. Na de grote stadsbrand van 1527 is de huidige hallenkerk gebouwd. 

Voor de reformatie (1591) was de kerkgemeenschap katholiek en de kerk gewijd aan Sint Catharina. In maart 1945 leed de kerk ernstig onder onnauwkeurige bombardementen van de geallieerden. Tja, de herbouw heeft zo'n 15 jaar geduurd.

Wat is er in het verleden trouwens veel vernield aan kerken. Het is net of een natuurlijker open omgeving passender is. Of is het gewoon om in het verleden zoveel vernieling aan te treffen. Is verval natuurlijker dan dat ik gewoon ben te beleven?

Warrior Iadied

http://nl.wikipedia.org/wiki/Sint_Catharinakerk_(Doetinchem)

http://route.anwb.nl/routeplanner/

http://www.graafschap-middeleeuwen.nl/steden/stad-doetinchem.html

Benieuwd naar Sint Geertrui oftewel Sint Gertrudis?

De vader van Gertrudis van Nijvel blijkt een man van aanzien te zijn: de als zalig beschouwde hofmeier van Austrasië Pepijn van Landen. Haar moeder is de heilige Ida en haar zus de heilige Begga en haar broer Grimoald worden eveneens als zalige vereerd.

Bijna bizar zo'n 'heilige' familie.

Bekend met Austrasië?

Tussen grofweg 400 en 700 na Christus werden variërende delen van het huidige West-Europa geregeerd door Frankische koningen van de Merovingische dynastie. Het land dat geregeerd werd varieerde over de jaren heen in grootte.

Tot Austrasië behoorden een oostelijk deel van het huidige Frankrijk, een westelijk deel van het huidige Duitsland, het deel van België ten oosten van de Schelde en het deel van Nederland ten zuiden van de Rijn/Waal.

Maar goed, Gertrudis wordt geboren in 626 en als zij ongeveer twintig is, sterft haar vader. Op het landgoed Nijvel sticht haar moeder een dubbelklooster, een voor mannen en een voor vrouwen. Gertrudis wordt benoemd tot abdis, haar moeder en zus worden een gewone zusters.

Als abdis doet Gertrudis het goed: ze organiseert scholing en bouwt kerken, kapellen, scholen en gasthuizen in de omgeving. Ze sterft vrij jong op 33-jarige leeftijd, waarschijnlijk omdat ze zichzelf weinig voedsel veroorlooft en pittig kastijdt.

De  legendevorming rond Sint Gertrudis rijst de pan uit.

Volgens door onderzoek niet bevestigde verhalen wilde haar vader Pepijn van Landen Gertrudis uithuwelijken. Zij weigerde en vluchtte, ondermeer met een boot. 

Op de rivier de Donge ging ze ter hoogte van een 'berg' aan land, bouwde er een kluis en bleef om te mediteren. De reizende bisschop Amandus bouwde er later een kapel: het begin van de stad Sint Geertruidenberg.

Een tweede legende verhaalt dat een ridder een oogje op haar heeft, maar dat Gertrudis het kloosterleven verkiest. Met een heildronk neemt ze afscheid van de man. Hij blijft echter verliefd en blijft zijn best doen haar hart te winnen. 

In dit kader verkoopt hij zelfs zijn ziel aan de duivel. Als de duivel na zeven jaar de ziel van de man komt opeisen, lukt het hem niet er macht over te krijgen. 

De reden? De heildronk die Gertrudis op de man heeft uitgebracht: zij is het die de man aldus van de ondergang redt.

Uit de heildronk van Gertrudis ontstaat de drank Sint Geerte-minne. 

Haar heildronk wordt in het dagelijks leven overgenomen en uitgebracht op reizigers en pelgrims: 'Een goede reis en behouden terugkeer.'

Vervolgens wordt de afscheidsdronk ook na een overlijden toegepast: voor de reis van de overledene naar het eeuwige leven.

Oh, wat de doden betreft... er wordt gezegd dat hun ziel na het verlaten van het lichaam de eerste nacht bij Sint Gertrudis verblijft, de tweede nacht bij de engelen en in de derde nacht gaat de ziel pas naar de voor haar voorbestemde plek.

Hm, volgens een verklaring is het vanwege die zielen dat Sint Gertrudis vaak met muizen wordt afgebeeld. De muizen verbeelden daarbij de zielen die eerst bij haar langsgaan.

Een andere legende verhaalt dat haar dode lichaam door het klooster rondgedragen is om muizen en ratten te verjagen. Voor ons misschien een beetje een vreemde handeling maar muizen en ratten konden hongersnood veroorzaken door de wintervoorraad aan te vreten. 

Een derde legende stelt dat als water uit de bron in de crypte van het klooster in Nijvel over akkers wordt uitgegoten ratten en muizen door dit water verjaagd worden.

De nodige wonderen en verschijningen worden aan Sint Gertrudis toegeschreven. Zo zou een vlammende bol op haar hoofd zijn neergedaald zonder haar te verwonden. Ook zou ze zeemonsters verslagen hebben. Tot zover een deel van de legenden.

In elk geval is Sint Gertrudis de beschermheilige van ziekenhuizen geworden. Daarnaast is ze de beschermster van armen, weduwen, herbergiers, pelgrims, reizigers, weggebruikers, tuin- en veldvruchten. En niet te vergeten: ze wordt aangeroepen tegen ratten- en muizenplagen. Aansluitend bij haar taak rond overledenen worden kerkhofkapellen vaak naar Sint Gertrudis vernoemd.

Warrior Iadied

http://nl.wikipedia.org/wiki.Austrasië

http://nl.wikipedia.org/wiki/Geertruidenberg_(plaats)

http://nl.wikipedia.org/wiki/Geertruidskerk

http://nl.wikipedia.org/wiki/Gertrudis_van_Nijvel

http://nl.wikipedia.org/wiki/Merovingen

http://www.hasseltsekapel.nl/heiligen-gertrudis.html (afbeelding)

http://www.heiligen.net/heiligen/03/17/03-17-0659-geertruida.php

http://www.heiligen.net/heiligen/03/17/0659-geertruida_0.php?JPG=34

http://www.meteo-maarssen.nl/hk_0317.html

WEDERWAARDIGHEDEN loslaten, gaat niet zo gemakkelijk. 

Op 5 januari zoek ik via het web naar verdere onderbouwing voor de eventuele leylijn Steenbergen - Neerlangel - Nijmegen - Doetinchem. 

Zoals ik al schreef: voordat ik met WEDERWAARDIGHEDEN begon, kreeg ik in Doetinchem een Uitnodiging om op Onderzoek uit te gaan: Ga de Straat uit en rechtsaf....

Ga de Straat uit betreft de Kapoeniestraat en rechtsaf... betreft de Grutstraat. 

ik zet die dag de Uitnodiging aan de kant omdat ik moe ben en in druk verkeer nog naar huis moet rijden, nog een nieuwe parkeerplaats moet zoeken en me niet kan voorstellen wat de bedoeling is.

Het vorsen op het web op 5 januari 2012 maakt duidelijk dat op de lijn Steenbergen - Neerlangel - Nijmegen de stad Sint Geertruidenberg ligt. 

Deze stad, ook wel Mons Sancte Gertrudis genoemd, is vernoemd naar Geertrui of Gertrudis van Nijvel: de stad draagt haar naam al sinds 1220. 

Oef, er bestaan heel veel legenden over Sint Gertrudis!

Staat in Sint Geertruidenberg een oude kerk? Ja, de Hervormde Geertruidskerk. Deze ontdekking doet me bijna dansen van plezier. 

Hoe zit het met die Geertruidskerk?

Aan het eind van de 11e eeuw staat er in Sint Geertruidenberg een tufstenen romaanse kerk gewijd aan Geertrui van Nijvel: de Sint Geertruidskerk.

Later houdt de tachtigjarige oorlog, de reformatie, ook in Sint Geertruidenberg stevig huis. In 1593, tijdens het Beleg van Geertruidenberg, verovert de ons reeds bekende prins Maurits de stad. Vandaar dat de kerk het 'Sint' verliest: Geertruidskerk.

Warrior Iadied

http://route.anwb.nl/routeplanner/

http://nl.wikipedia.org/wiki/Geertruidenberg_(plaats)

http://nl.wikipedia.org/wiki/Geertruidskerk

Doodmoe sluit ik mijn laptop tegen drie uur 's middags op dinsdag 4 januari 2012: 'Even geen WEDERWAARDIGHEDEN meer.'

Op hetzelfde moment zie ik twee vrouwen naar de voordeur lopen: 'Echt waar? Opnieuw Jehova-getuigen?'

Als ik de voordeur open, zie ik twee knappe vrouwen staan: een jonge vrouw en een tienermeisje. De oudste introduceert het thema: "Het is koud buiten; het stormt. We willen graag praten, er zijn mensen die zich zorgen maken; het gaat niet zo goed met de wereld, tenminste... we zijn benieuwd of er een oplossing voor is? Of u een oplossing ziet..."

"Kom binnen."

Ze stellen zich voor, hangen hun jassen op en nemen plaats op de bank in de woonkamer. Mijn Lief stelt zich voor en ik vraag hem theewater op te zetten. Ik excuseer me: "Even iets anders aantrekken; ik heb uren zitten schrijven / typen."

Ik kleed me om; had nog mijn warme pyjama, sokken en een prettige bodywarmer aan.

Weer beneden serveer ik thee. Mijn Lief gaat eigen dingen doen. Vanaf het begin realiseer ik me het belang van gewoon rustig ademhalen. 

Het gesprek dat zich ontvouwt, kan ik niet letterlijk herhalen, maar net als de vorige keer doe ik mijn best daarvoor. Ik heb zo goed mogelijk geluisterd en wat ik over eigen woorden schrijf, is weinig afwijkend van wat ik gezegd heb. Hoofdletters, enzovoort in de tekst zijn natuurlijk van mij.

Ik vraag me wel af of deze vrouwen gestuurd zijn na het bezoek van de vorige twee personen op donderdag 29 december 2011.

"Zo, dus jullie maken je zorgen..."

De oudste vertelt kort dat ze graag met mensen praten om te horen wat mensen geloven.

"Ja, vorige week waren hier ook al twee Jehova-getuigen."

"Dan zijn de blokjes verkeerd verdeeld, dat kan, maar de mensen zijn zeer vriendelijk hier," reageert de oudste.

"Hm, als kind was ik rooms-katholiek, maar later ben ik uit de kerk gestapt."

"Bewust?"

"Nee, het gebeurde als het ware toevallig. Ik ging in Nijmegen studeren en kreeg vrienden die niet meer naar de kerk gingen, en toen... toen ben ik als het ware meegestroomd. Eerst vond ik het heel eng; alsof de hemel op me zou vallen. Maar er gebeurde niets en mettertijd ervoer ik vrede. Herinnerde ik me ook dat ik het als kind niet eens was met wat er in de kerk gezegd werd, maar ik mocht niet discussiëren, als meisje al helemaal niet."

De vrouw bevestigt wat ik zeg: "En gelooft u nu?"

Ik lach: "Ja, ik geloof nu, maar niet in de regels van de een of andere persoon of groep. Het is ook niet zo dat ik me bewust in religies verdiep om er een te kiezen, om te bekijken wat volgens mij de juiste is. Maar ik verdiep me op het web wel in wat er binnen religies geschreven staat. Hm, het gebeurt allemaal toevallig. Dat waarin ik me verdiep, is wat ik in het leven aangeboden krijg. Ik heb min of meer mijn eigen religie; volg mijn eigen pad."

"Welke regels volgt u dan?"

Ik moet er even over nadenken: "Als het om regels gaat, denk ik dat ik christelijke regels volg."

"Schrijft u boeken of zo?"

Ik bevestig: "Ja, nou ja, kijk 'Het Verhaal van de Steen'." 

Ik pak het boek uit de boekenkast: "Kijk de Steen..."

"Is een hand," vult de vrouw aan.

"Is een houvast voor een hand, voor mensen," reageer ik, "het is een Keltisch teken uit het Ogham-alfabet. Dertien mensen reisden met de Steen en vertelden mij, onafhankelijk van elkaar, hun Verhalen. Samen vertellen ze 'het Verhaal van de Steen', van de Aarde, en vormen ze de Ourobouros, de Beschermer van de Aarde."

De vrouwen drinken van hun thee.

"Zojuist was ik ook aan het schrijven. Sinds afgelopen oktober ben ik een blog begonnen. Tja, inspiratie... jullie geloven in de Bijbel, teksten van 2000 jaar terug. Nou, toen was ik er ook, in die tijd was ik Petrus en nu ben ik een vrouw. In mijn blog ben ik net geëindigd bij de Kruisdood van Jezus. Daardoor zijn God en de mensen met elkaar verzoend, en kunnen zelfs moordenaars de Hemel binnengaan, tenminste als de Hemelpoort geopend is. 

De Hemelpoort is te openen met het Sleutelwoord 'Jahweh'. Dit heb ik geleerd in Guatemala bij de Maya's in het plaatsje San Pedro bij een heilig meer, het Lake Atitlan.

Beide vrouwen zitten rechtop en kijken me stil aan, dan zegt de oudste: "U gelooft dus in reïncarnatie!?"

"Ja, inderdaad. We leven als mensen op aarde en leven als Ziel in de Hemel. Het maakt ergens dus niet uit of we levend of dood zijn. Al wil ik wel honderd worden, hoor.

Hm, ik wilde al langer een blog beginnen. Voor Jezus waren er andere geïnspireerden, dat leidde bijvoorbeeld tot de Mahabharata en de Ramayana. 

In de Ramayana komt Aapgod Hanuman voor en afgelopen oktober, toen ik terug was uit La Palma, zag ik Hanuman op een foto. Dat is voor mij het begin geweest om met mijn blog te starten. God inspireert mensen, ik zie mijzelf ook als iemand die door God geïnspireerd is. Maar jullie zijn dus geïnteresseerd of er oplossingen zijn voor de problemen in de wereld?"

Het jonge meisje pakt haar mobieltje om haar moeder te bellen. Vreemd genoeg zegt ze geen nummer van haar te hebben. Ze noemt een andere naam en zoekt naar een ander nummer en er worden heel wat toetsen ingedrukt. 

Buiten lopen een oudere man en een vrouw over de stoep, ze lopen naar mijn voordeur en bellen aan: "Wilt u zeggen dat wij de wijk uit zijn?"

Ik knik en ga de kamer weer binnen: "Volgens mij hebben jullie gehoord wat ze zeiden."

De vrouw knikt en het meisje legt haar mobieltje tussen hen in.

De vrouw bevestigt dat ze naar oplossingen zoeken: "Hoe ziet u het? Er zijn mensen die zich zorgen maken. Er is wel veel interesse in spiritualiteit, met name ook via de media. Maar de problemen stapelen zich op. Er moet iets gebeuren. De mensen worden zo gestimuleerd richting materie. Dat begint al op school. Als je goed kunt leren, vinden onderwijzers al gauw dat je moet doorstuderen. En als je dan zegt 'Dat wil ik niet!' en als je dan liever dit vrijwilligerswerk wilt doen, dan vinden ze dat jammer van je hoofd." 

Ik denk na: 'Tja, wat moet er gebeuren?'

Dan vertel ik het volgende nare verhaal: "In Nederland wonen 17 miljoen mensen. De gemiddelde leeftijd is meer dan veertig jaar. Dat wil zeggen dat de helft, 8.5 miljoen, ouder is dan veertig jaar en de andere helft jonger is dan veertig jaar. In Egypte wonen ongeveer 80 miljoen mensen. De gemiddelde leeftijd is goed twintig jaar. Dat wil zeggen dat veertig miljoen mensen ouder zijn dan twintig jaar en veertig miljoen mensen, zeg maar kinderen, daar jonger zijn dan twintig jaar. 

De mensen / mannen die wij op het Tahrirplein zien protesteren, zijn voor een groot deel ouder dan twintig jaar. Voor hen is er geen werk, zij zien geen toekomst voor zichzelf. Maar wat met die veertig miljoen die jonger is dan twintig jaar? Wat is er voor hen? Welke oplossing? Er wordt gezegd dat er op dit moment wapens ingevoerd worden in Egypte. Wat als dit waar is!? Blijven die mensen binnen de grenzen?"

"Het is volgens u dus een illusie dat de problemen opgelost kunnen worden."

Ik haal mijn schouders op: "... problemen!?"

De vrouw begint over God en over dat ik er meer goden bij haal: "Ik hoor u over een Aapgod praten. Wij geloven in één God, als de mensen zich meer op Hem zouden richten, op de regels die Hij ons gegeven heeft, zou het leven op aarde meer paradijselijk zijn." 

"Hoho, wie zegt dat het hier niet gaat zoals God dat wil. God is er alle tijd bij geweest en ieder mens heeft een lijntje met God via de eigen Ziel." 

Ik breng het gesprek op de drie-eenheid lichaam, Geest en Ziel van de mens en op de Drie-eenheid van God. De oudste van de twee vertelt onmiddellijk dat zij daarin niet geloven: "In de Bijbel praat God wel tegen iemand. Hij zegt immers: "Laten we de mensen maken." Wij noemen dat 'de Geest', maar dat is om het visueel te maken; het is God's Innerlijke Kracht."

Ik kijk hen aan: "Om het visueel te maken... wij zitten hier als drie vrouwen, maar wij hebben ook mannelijke kanten. Zo zou het goed zijn om naast de mannelijke kant, ook de vrouwelijke kant van God te benadrukken, dat zou mogelijk een verbetering in de wereld kunnen bewerkstelligen. Zo kom ik als ik het visueel maak op een God en Godin uit, hoewel er wel sprake is van één werkzame Kracht. Ik kan jullie op de laptop de foto van Hanuman wel laten zien."

"Nee, nee, nee," reageert de oudste gehaast.

Ik kijk de jongste aan: "Nou ja, als jullie tijd hebben, kunnen jullie altijd mijn blog bekijken: WEDERWAARDIGHEDEN op Seniorennet.nl "

De oudste vertelt over wat liefde kan doen. Bijvoorbeeld tussen een man en een vrouw: een echtpaar dat zo zijn verschillen heeft; de een houdt van fietsen, de ander van musea. Maar door te praten met elkaar en door erover na te denken, kunnen ze elkaar nader komen en hun problemen oplossen. 

Ze vertelt hoe belangrijk het is om speciaal op de kwaliteiten van mensen te letten en te werken aan eigen minder sterke kanten.

Ik kan het enkel beamen: "Ik denk dat jullie prima regels hebben om volgens te leven, maar er gaat wel een grote voorwaarde aan vooraf, namelijk weten hoe liefde vorm te geven. Zoveel mensen krijgen geen liefde als kind en dan is het zeer moeilijk om liefdevol te zijn als volwassene. Goed voorbeeld doet goed volgen, maar velen hebben geen goed voorbeeld gehad."

De vrouw is het met me eens, maar God geeft volgens haar iedereen wel een kans, en zo zou het in de wereld toch beter kunnen gaan. 

Ik beaam wat ze zegt, maar breng er tegenin dat er tegelijkertijd zovéél mensen zijn die steun kunnen gebruiken: "Hm, over echte aantallen durf ik niks te zeggen, daar is ook geen onderzoek naar gedaan voor zover ik weet. En laten we naar de mannen op het Tahrirplein kijken, zij schreeuwen ook uit liefde. Nemen om die reden misschien zelfs wel de geweren op... uit liefde voor zichzelf, voor de vrouw die ze lief hebben, voor wat ze zichzelf gunnen: een huisje, een kind, voedsel. Liefde voor wat er nu niet voor ze is: ruimte, vrijheid, vrede."

We praten al drie kwartier met elkaar. 

De oudste zegt vriendelijk: "We praten graag met mensen om te weten wat er leeft. Dat helpt om te weten wat te zeggen als we met andere mensen praten. Wat u vertelt, horen we niet alle dagen."

"Kan ik me voorstellen."

Terwijl ze opstaan om hun jassen te pakken, zegt de oudste: "Toch moet er wat gebeuren anders zijn er over 100 jaar hier geen mensen meer."

"Nou," reageer ik, "dan is er vrede op aarde, en als iedereen dan het Sleutelwoord 'Jahweh' uitspreekt voor de Hemelpoort dan zijn we met zijn allen daar, in de Hemel, en daar is ook Vrede."

Aangezien ze reeds de woonkamer uitloopt, draait ze haar hoofd om om mij aan te kunnen kijken: "Ja, zo kun je het dus ook bekijken."

Terwijl ze hun jassen aantrekken, bekijken ze foto's op het prikbord in de gang.

"Heeft u veel gereisd?" 

"Ach, mijn man is nogal ernstig ziek, dus hebben we het afgelopen jaar meer gereisd."

Ik wijs op een foto van het Fiesta de la Cruz op La Palma: "Vrouwen versieren de wegkruizen en behangen ze met eigen gouden sieraden. Dat doen ze op de avond voor 3 mei en dan moeten ze natuurlijk wel de hele nacht opblijven om hun goud te bewaken. Dat is goed voor de gemeenschapszin. De volgende dag is het groot feest... sommigen zijn dan goed dronken."

Als de oudste de voordeur wil openen, lukt dat niet.

Ik schrik: "Sorry, het nachtslot zit erop."

Ze reageert met dat het niet erg is, en dan wisselen we de beste wensen uit: "Nog een goed 2012!"

Hm, het gesprek heeft me weer energie gegeven.

Warrior Iadied

ECCE AGNUS DEI oftewel LAM GODS brengt me dus weer bij de vraag: "Hoe zit dat met de kruisiging van Jezus? Ging door zijn dood de Hemel weer open?'

Het web biedt uitkomst. De naam Jezus komt via het Latijnse Jesus van het Griekse Jesoes, hetgeen een verbastering is van het Hebreeuwse Jesjoea, wat betekent 'JHWH redt'.

Hm, als gevolg van de zondeval van Adam en Eva in het paradijs werd de harmonie tussen God en de mensen verbroken. Jezus is de, door profeten in het Oude Testament beloofde, eniggeboren Zoon van God die de mensen verlost van hun zonden en met zijn kruisdood God met de mensen verzoent dat wil zeggen de harmonie tussen God en de mensen die geloven herstelt. Doordat Jezus de straf voor de zonden van de mensheid op zich nam, kon hij hen 'behouden' en hen 'eeuwig leven' geven.

Tja, maar dan moet de Hemelpoort wel open gaan. Het sleutelwoord is 'Jahweh'!

Warrior Iadied

http://nl.wikipedia.org/wiki/Jezus_(traditioneel-christelijk)

Weer thuis zoek ik maandag 2 januari op het web op wat ECCE AGNUS DEI betekent: ZIE, HET LAM GODS.

'Lam Gods' is de bijbelse naam voor Jezus. 

Als kind heb ik in de kerk het 'Agnus Dei' vele malen gezongen, altijd drie keer achter elkaar. 

Later zongen we de Nederlandse vertaling.

Agnus Dei,

Lam Gods,

qui tollis peccata mundi,

dat wegneemt de zonden der wereld,

miserere nobis.

ontferm u ons ons.

Het web biedt uitkomst over de symboliek van het lam dat een kruis draagt. Dit lam symboliseert Jezus als Lam Gods dat wil zeggen als perfect genademiddel; Jezus die zich opoffert en daardoor in de christelijke theologie de zonden van de mens verzoent. 

Oh, nu kom ik weer bij de vraag die ik mezelf eerder op 1 januari stelde: "Hoe zit dat met de kruisiging van Jezus? Ging door zijn dood de Hemel weer open?'

http://nl.wikipedia.org/wiki/Lam_Gods_(symbool)
http://translate.google.com/#la|nl|ecce%20agnus%20dei

http://www.woorden-boek.nl/woord/sacrament

Met de auto rijd ik naar de bungalow van Hartelijke Vrouw. Haar man verwijst me achterom. Het is warm en gezellig. Ik word voorgesteld aan drie vlotte kleindochters. 

Hartelijke Vrouw reddert druk: "Koffie mag er wel zijn." 

Even later zitten we te praten aan de keukentafel. Ik laat haar foto's van de zon op Jezus zien. Haar zus komt binnen en het verhaal van het verjagen van de merel wordt nog eens verteld: "Ik sloeg voorzichtig met de kaarsendover tegen de takken van de kerstbomen. Wat een circus, hè!?"

Zus lijkt het minder te kunnen waarderen.

"Oh ja, je man stond op de credens. Vanochtend vond ik daar een plat ding, misschien heeft hij het verloren. Uit zijn jaszak gevallen misschien. Ik heb het laten liggen."

'Credens, wat zou dat zijn, waarschijnlijk de tafel achter het altaar. Hm, hij is dus van de trap op die tafel gestapt! Tss, dat vertelt hij me dan niet!'

Zus gaat het ding halen. Het is een enorm sterke cirkelvormige magneet. Oef, wat een aantrekkingskracht: "Niet van mijn man."

Hartelijke Vrouw vraagt Zus een nieuwsbrief te halen en vlotte Zus vliegt alweer naar buiten, naar het kerkje. Ze is snel terug en ik vertel kort van de fictieve Sancta Ontkomer en de leylijn: 'Hmm, doe ik hier wel goed aan!?' 

Het is tijd om naar huis te gaan. Hartelijke Vrouw zegt de witte rozen echt zelf te houden: "Vaak komen mensen bloemen brengen voor de kerk."

We spreken af dat ik foto's naar de secretaris van de Stichting Neerlangel Historie en Toekomst zal sturen. 

Buiten tref ik nog de dochter van Hartelijke Vrouw. De kleindochters zijn met pony's in de weer. O, de echtgenoot van Hartelijke Vrouw is blijkbaar houtdraaier en timmerman.

Warrior Iadied

http://nl.wkipedia.org/wiki/Credens_(priesterkoor)

Ik wandel naar buiten en mijn oog valt op de bomenweide. Hier houdt het St.-Jansgilde rond 24 juni, de verjaardag van Sint-Jan, de openluchtmis. Daarna begint het feest met het koningsschieten. 

Brr, het is waterkoud. Stormachtige wind waait hoog door de takken van de bomen. Hm, er zijn zoveel bomen. Met welke boom, met welk Bewustzijn, zal ik proberen contact te maken. De duiven vliegen op. Met de boom waarin ze neerstrijken? Nee, ik kies voor de boom in de noordwesthoek. Wat is dit voor boom? Er hangen propjes aan. De boom, volgens mij een els, staat met de voeten in het water. Er groeien meerdere jongere bomen op en in, onder andere een hulst. Op de grond enkele doornatte vermolmde takken.

Ik ga op drie meter afstand staan en zie rechtsonder een toegang tot de boom. Ik sluit mijn ogen, gun mezelf twintig ademteugen en zie mezelf klein de Els binnengaan: "Hallo, is hier iemand? Ik ben Thea, Thea-Warrior, Warrior-Iadied!

Ik hoor niets, maar zie de Rand van een Bewustzijn, het lijkt een Kwart van een Cirkel. De Rand ligt hoger. Er stroomt als het Ware grijs Water over de Rand en komt dan neer in de Cirkel. 

Dan voel ik hoe iemand mij in mijn Nek grijpt en me onderdompelt in het Water. 

"Ik doop u in de Naam des Heren en in de Naam van het Lam Gods," zegt een Stem.

Oef... als ik boven kom, bemerk ik dat ik een lange grijswitte Baard en lang grijswit Haar heb: 'Oh, zo was het toen, toen ik-Petrus gedoopt werd in de Jordaan.'

Even later zie ik-Petrus mezelf-Petrus op een hoge Oever staan. In de Stroom staat een Man die Mensen doopt. Hij duwt een Vrouw onder water: "Ik doop u in de Naam des Heren en in de Naam van het Lam Gods."

De Vrouw komt proestend boven water. 

"Komt u maar," zegt de dopende Man tegen de volgende Persoon. 

Op de oever staat een Man. Hij schreeuwt tegen de Man in het Water. Deze lijkt zich nergens wat van aan te trekken. Hij kijkt niet op of om maar gaat onverstoorbaar verder: "Ik doop u in de Naam des Heren en in de Naam van het Lam Gods."

De Man aan de Waterkant doet een paar Stappen voorwaarts. Hij is rijk gekleed: een stijf, breed, wijd, vierkant, roodbruin Kleed versierd met groen-goudkleurige Randen. Op zijn Hoofd een soort Mijter. Er zit een gouden Kruis tegenaan en de Mijter heeft eveneens goudkleurige Randen. 

Hij doet een paar voorzichtige Passen richting het Water; bang dat zijn Sandalen/Voeten nat worden. Hij schreeuwt: "Houd op, houd op, houd daarmee op!"

Jan in het Water gaat gewoon door: "Komt u maar. Komt u maar gewoon. Ik doop u in de Naam des Heren en in de Naam van het Lam Gods."

De Man aan de Waterkant loopt terug en stapt schuddend met zijn Vuist in zijn houten Draagstoel: "Wacht maar, wacht maar, ik krijg je nog wel."

Vier donkere Mannen pakken de Draagstoel op en lopen weg, richting de Stad.

Ik sta nog even op de hoge Oever te kijken en mijmer over het Moment dat Jan mij doopte, dat is alweer even terug, dan roep ik: "He, Johannes!?"

Johannes kijkt op en laat een brede Lach zien: "He, Peter!"

"Komt u maar," richt hij zich tot de Volgende.

Dan kijkt hij mij weer aan: "Tot vanavond!"

Ik open mijn ogen: er hangt rust op de bomenweide in Neerlangel. 

Ja, destijds, zo'n 2000 jaar geleden was ik Simon Petrus. Ik vind het nog steeds een goede grap; op mij, vandaag de dag een vrouw, is twee eeuwen terug de kerk gebouwd.

Na mijn bezoek aan Neerlangel op 1 januari 2012 haal ik het contact met mijn nicht, een vrolijke meid (Vrolijke Nicht), weer aan. De afgelopen jaren hebben we sporadisch contact gehad. Ieder ging zijns weegs in het volwassen leven, maar zij is net als ik geinteresseerd in het bovennatuurlijke. Ik sms haar met de vraag of zij iets van wichelroedelopen weet.

Het gelijkarmig kruis boven de ingang van de St.-Jan de Doperkerk in Neerlangel heeft me namelijk te denken gegeven. Gelijkwaardigheid is belangrijk. Is er één leylijn? Zijn er meer leylijnen? Het boek 'The Sun and the Serpent' van Hamisch Miller en Paul Broadhurst komt me in gedachten. Daarin staan twee leylijnen beschreven die vanuit het zuidoosten van Engeland richting het noordoosten gaan. Een mannelijke leylijn (genaamd de Michaellijn naar de aartsengel Michael) en een vrouwelijke leylijn (genaamd de Marialijn naar Maria de moeder van Jezus). Deze twee leylijnen kruisen elkaar op bijzondere plaatsen. 

Op 2 januari brengt De Gelderlander boeiend nieuws: Maria wordt al zeven eeuwen vereerd op Bergharense berg.

Met behulp van de ANWB Routeplanner bekijk ik de afstanden en de richtingen ten opzichte van Neerlangel, Nijmegen en Doetinchem. Nee, niet op een leylijn lijkt het. Het bestuderen van wat me aangeboden wordt, vermoeit me. Even alle info loslaten.

Vrolijke Nicht sms't op 2 januari terug: ze heeft ervaring in het wichelroedelopen. Met mijn ervaring daarin komen we samen een heel eind of eerst een cursus volgen?

Warrior Iadied

Miller, H. & Broadhurst P. (1994). The Sun and the Serpent. An investigation into Earth Energies. Cornwall: Pendragon Press.

http://route.anwb.nl/routeplanner/

Na mijn bezoek aan de St.-Jan de Doperkerk in Neerlangel op 1 januari 2012 verneem ik dat op 31 december 2011 Zwangere Vrouw bevallen is van een dochter: "Gefeliciteerd, ik stel me een stralende moeder voor, dat jij en je kind een mooi leven mogen leiden."

's Avonds lees ik in de mail van 31 december het antwoord van Wim Dellaert. 

Hoera, toestemming om foto's van zijn blog te gebruiken! 

Wim schrijft: 'Je mag gerust alle foto's gebruiken...' 

Tadaa... de fonolitische rotspunten van Los Campanarios ... Hanuman met God Rama en Godin Sita. De foto mag op WEDERWAARDIGHEDEN!

Wat een mooie Drie-in-Een: 

- Zwangere Vrouw laat een kind los.

- Wim Dellaert laat zijn foto's los.

- Ik mijn Ervaringen in de Andere Werelden, 

en mijn belevenissen en ideeën.

Allen 'Een Goed 2012' toegewenst.

Warrior Iadied

http://blog.seniorennet.be/schetsblog/

Op  maandag 2 januari beschrijf ik mijn belevenissen voor WEDERWAARDIGHEDEN. 

Ik zit niet rustig. Het kerkje van Sint-Jan de Doper trekt. Ik heb in alle consternatie niet eens een foto gemaakt van het altaar en de kerststal. Tegen drie uur houd ik het niet meer: "Ik ga nog even naar Neerlangel!"

Mijn Lief blijft thuis, want hij is net appelmoes aan het maken.

Op weg naar Neerlangel koop ik een bosje witte rozen voor Hartelijke Vrouw. Alle respect voor haar dat zij alle dagen het kerkje geopend houdt en verzorgt.

Als ik bij het St.-Jan de Doperkerkje aankom, krijgen de donkere wolken in het zuidwesten een gouden rand: prachtig. Een grote groep duiven daalt neer in de bomen van de bomenweide. Als ik op het kerkje toeloop wordt ze in gouden zonlicht gezet. 

Tss, dit is mooi: de zon schijnt door de deur naar binnen en zet in het kerststalletje Jezus in het kribje en Jozef in het licht.

Hm, het lijkt of ik erop gewezen wordt dat ik me meer moet richten op de gelijkwaardige rol van zowel de vrouw als de man.

Ik maak foto's van de in-het-Zonnetje-gezette-'Personen'.

Daarna van het gehele interieur van het kerkje. 

Op het altaar ligt een geborduurd altaarkleed met de tekst: ECCE AGNUS DEI. 

'Wat betekent dit precies?'

'... van God.'

'Hm, ik zal het thuis opzoeken.'

Ik zet me neer op een kerkstoeltje voor het beeld van Jozef met Jezus, op de leylijn dus, en gun me twintig ademteugen. 

Het resultaat: Intense Rust, het enige Beeld is een donkere bolle Cirkel met een gelijkzijdig Kruis erin: de Bol lijkt levend te zijn!

Ik zet me neer op een bankje voor het beeld van Maria en gun me twintig ademteugen. Na tien ademteugen in stille rust is het me al duidelijk: hier moet ik niet zijn.

Warrior Iadied

Mijn Lief en ik gaan met de vrouw (Hartelijke Vrouw) mee.

"Vroeger heette het hier 'De Lange El'," vertelt ze, "dat was toen Ravenstein er nog niet was. Toen maakte de Maas hier een lange el. Van Overlangel helemaal tot aan hier: Neerlangel. Nu is dat niet meer. Niet meer sinds de Maas hier in 1928 is gekanaliseerd. 

Ik ben geboren in de boerderij hiernaast. Vroeger liep de Maas veel dichter langs de boerderij. Mijn grootmoeder vertelde dat de Maas tot aan de deur kwam: "Dan deden we de deur open en deden zo de was in de Maas." Nu woon ik aan de overkant in een bungalow. Van hieruit heb je er zicht op. De kerk heet St.-Jan de Doper, dat past wel... zo dicht bij het water."

Ze gaat ons voor de toren in en vertelt over de restauratie. Onder in de toren staat een maquette van het kerkje van voor de verbouwing in 1869. Er zit een aanbouwtje aan, precies achter het beeld van Sint-Jozef met Jezus: "Wat is dat?"

"O," antwoordt Hartelijke Vrouw, "daar zaten vroeger de rijke heren; die zaten heus niet bij het gewone volk." 

Hm, het aanbouwtje is tegenwoordig verdwenen, maar ze zaten precies op de leylijn.

In de toren beklimmen we nieuwe houten ladders, stappen af en toe vervaarlijk op een verdieping en bewonderen het houtwerk, de stenen en het voegwerk, en werpen zelfs een blik op het prachtige houtwerk van de gewelven boven het schip. De oude tufstenen muren zijn dik, echt dik.

"We hebben onze klok nog, in de oorlog ook niet kwijtgeraakt; de boeren hadden de toren gevuld met graan."

Blijkbaar werkt de kleine gemeenschap van Neerlangel hecht samen.

Terug op de begane grond mag Mijn Lief het klokkentouw bedienen. Even later klinkt het geluid van de klok over de landerijen en het water. Dan zie ik iets bijzonders: "Kijk, in de balk boven je hoofd zitten groeven van het klokkentouw."

Mijn Lief begrijpt het al: "Vroeger gingen ze niet onder de klok staan, maar in de doorgang in de muur."

"Ja," reageert Hartelijke Vrouw, "voordat de toren opgeknapt was, mochten we twee jaar de klok niet luiden. Zo gevaarlijk was het."

Ik heb onmiddellijk de neiging om onder de klok uit te stappen.

Als we vanuit de toren het kerkje binnengaan, vliegt de merel weer door het schip. 

Ik vertel over het wiebelende apostelbeeld hoog op het altaar en Hartelijke Vrouw wil de vogel de kerk uit hebben: "Vanmorgen heb ik hem met mijn zus de kerk uitgejaagd! Er lagen allemaal vogelveertjes bij de kaarsen."

De merel zit achter de sierrand bij het kruis hoog op het altaar. Met een bezem is Hartelijke Vrouw nog te klein om daar bij te kunnen. Ze vraagt ons de lampen uit te doen en de ramen te openen; dan kan de vogel door de buitendeur of door een van de hoge ramen naar buiten: naar het licht. 

De vogel vliegt vrolijk heen en weer. De lampen gaan weer aan en Hartelijke Vrouw komt met een hoge keukentrap aanzetten. Ze vraagt Mijn Lief om achter het altaar op de keukentrap te klimmen: "Met de bezem erbij ben je groot genoeg."

Zelf staat ze achter de twee kerstbomen (coniferen). Ik klim de trap naar het balkon op, want de merel gooit af en toe bijna de glazen potten met kaarsen van de balustrade. 

Het is theater in vele bedrijven. Met mijn armen wijd sta ik achter de balustrade om de merel aan mijn kant te verjagen en vertel ondertussen de beide anderen waar de merel is: "Hij zit hoog op het altaar; nu op de kerstboom bij de muur; op het raam; nee, mis, weer op het altaar..." 

Naarmate de tijd verstrijkt, vliegt de vogel nerveuzer heen en weer. Mijn Lief tikt als het nodig is met de bezem hoog tegen de achterkant van het houten altaar, Hartelijke Vrouw schudt dan de ene, dan de andere en soms beide kerstbomen, en ik wandel van links naar rechts over de balustrade. Af en toe gaat er een lamp aan als Hartelijke Vrouw wil controleren of de merel nog echt binnen is.

Ondertussen is een vrouw bij Maria gaan zitten, zijn er twee kinderen en is er een man in een rolstoel de kerk binnengekomen: "De kerk is toch open voor iedereen!"

"Ja," verweert Hartelijke Vrouw zich, "de kerk is open voor iedereen, maar niet om een nestje te bouwen." 

Om een lang verhaal kort te maken: de merel geeft zich gewonnen en vliegt door de deur weer naar buiten.

Als ik beneden kom, zegt de man: "O je, hij is weer binnen."

"Nee toch," schrik ik. Dan zie ik de brede grens op zijn gezicht. Hm, in de kerk mag je geen 'zakkenwasser' zeggen, dus ik houd dit woord netjes binnen.

Hartelijke Vrouw bedankt ons uitgebreid, met haar linkerarm zwaait ze gebarend door de kerk: "Dure dingen hebben we hier niet. Met dure dingen hebben we 't nooit gedaan. Onze kracht ligt in de eenvoud."

Buiten is het donker geworden: hoog tijd om op huis aan te gaan.

's Avonds lees ik de folders 'Sint-Jan de Doper Neerlangel'. 

Waar staat een merel voor? Het boek 'Luisteren naar Dieren' biedt uitkomst. De kwintessens is het begrijpen van de energieën van Moeder Natuur. Het is een vogel van voortekens en mystiek. Hm, merels bouwen hun nest in moerassen en laag struikgewas, gewoonlijk op een paar meter afstand van water. 

Nou, water, het oude symbool van vrouwelijke kracht en de natuur, is met de Maas bij Neerlangel genoeg voorhanden. 

Als ik in bed lig, krijg ik de slappe lach: "Om nooit meer te vergeten: Hartelijke Vrouw met de ruisende kerstbomen. Wat jammer dat ik geen foto van Jou-met-de-Bezem op die hoge keukentrap heb!"

Warrior Iadied

Andrews, T. (1997). Luisteren naar Dieren. Spirituele en magische lessen uit het dierenrijk als sleutel tot zelfkennis en bewustzijnsverruiming. Haarlem: Becht.

Peters, J. & provincie Noord Brabant (2008). Sint-Jan de Doper Neerlangel. Ervaar de inspirerende eenvoud van 'de kleine Sint-Jan'. Folder in het kader van het Religieus Erfgoedjaar. Nijmegen: Thoben Offset.

Peters, J. & provincie Noord Brabant (2008). Sint-Jan de Doper Neerlangel. Ervaar de inspirerende eenvoud van 'de kleine Sint-Jan'. Uitgave Open Monumentendag in het kader van het Religieus Erfgoedjaar. Nijmegen: Thoben Offset.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Sint-Jan_de_Doperkerk_(Neerlangel)

http://www.neerlangel.nl/

http://www.neerlangel.nl/vriendenvandekleinesintjan/

http://www.heemkunderavenstein.nl/neerlangel.htm

De suggestie van de vriendelijke vrouw in de Stadsherberg in Ravenstein kan op zondag 1 januari 2012 vormgegeven worden: Mijn Lief en ik gaan 's middags naar Neerlangel, naar de Sint-Jan de Doperkerk.

In het kerkje is de lucht koeler dan buiten. Uit oostnoordoost komt de leylijn uit de richting van Nijmegen aan: in het kerkje gaan de rillingen door mijn lijf. 

Tot mijn verrassing voel ik de leylijn het sterkst vlak voor het beeld van Sint Jozef met Jezus. Voor het beeld van Maria aan de linkerkant voel ik de leylijn niet. 

Het is een lieflijk kerkje. Het tufstenen deel van de toren uit de 11e eeuw is in de kerk prachtig zichtbaar. Hoger loopt een balustrade langs de torenwand. In het koor een houten altaar met hoge opbouw. Centraal staat Johannes de Doper. Op de top een kruis, rechts van het kruis Maria, links daarvan de apostel Johannes. Er vliegt een zwarte merel door de kerk. Het lijkt wel een jonge merel. Als deze op het hoofd van de apostel gaat zitten, beweegt het beeld vervaarlijk heen en weer. Voor het altaar staan twee kerstbomen en is een lieve kerststal opgebouwd. 

Ik steek een kaarsje op bij het Mariabeeld. Ernaast liggen folders op een tafeltje: Sint-Jan de Doper Neerlangel - Ervaar de inspirerende eenvoud van 'de kleine Sint-Jan'.

Ernaast ligt een boekje met gebeden opengeslagen. Het opengeslagen gebed past bij mijn gemoedstoestand:

HET WEESGEGROETJE

Het kleine weesgegroetje, wat moeder ons leerde,

en waarmee we ook dagelijks Maria vereerden.

Zo'n simpel gebedje, dat werd vroom en net,

door ons toen gebeden, op de knieën voor het bed.

We leerden daarbij ook een kruisje te maken

en te vragen of God ons die nacht wou bewaken.

Zo bracht men ons bij te vertrouwen op U,God,

dat was ons eerste gebed en ons eerste gebod.

Maar dat kleine weesgegroetje, wat ons zo goed past,

dat geeft ons nog altijd een beetje houvast.

Als de storm van het leven ons dreigt te plagen,

dan moeten wij immers iemand om hulp kunnen vragen.

Dan geeft het gebed ons weer hoop en weer moed,

dan doet die leerschool van moeder zo goed.

En ziet men het niet meer zitten in droefenis of smart,

dan komt z'n gebedje vaak heel diep uit het hart.

We wandelen om het kerkje. Bijzondere bakstenen versieringen aan de buitenkant. Aan het eind van het koor hangt een kruisbeeld met een gekruisigde Jezus. Daarboven een cirkel met daarin een driehoek en daarin een lam of is het in het Hebreeuws het woord 'Jahweh'?

Ik sta er echt even gek naar te kijken. Hoe zit dat met de kruisiging van Jezus? Ging door zijn dood de Hemel weer open? Wat erg... hoe het precies zit, zal ik moeten opzoeken.

Boven de ingang een cirkel met een gelijkzijdig kruis en acht 'windrichtingen'. Het kruisje doet gedachten aan gelijkwaardigheid opkomen. Heel anders dan het Latijnse kruis van Jezus.

We lopen langs de goedverzorgde graven op het kerkhofje, bekijken de oude toren aan de buitenkant en gaan dan omhoog de Maasdijk op. Een grote boom aan deze kant van de Maas geeft de leylijn aan. Terugwandelend zien ik hoe op de zuidwesthoek van de boerderij tussen het kerkje en de Maas een beeldje van Sint-Jan de Doper staat. Hmm, de leylijn gaat daar doorheen. 

Aan de andere kant van het kerkje ligt een weide met grote bomen. Ik wandel om de weide heen om te zien waar de leylijn loopt. De lijn lijkt door de drassige plek in het diepste punt van de bomenweide te gaan.

Als ik terugwandel, fiets een oudere vrouw langs me heen. Ze zingt een mij onbekend lied over een uur dat nadert. Als ze het Sint-Janspad naar het kerkje opgaat, snel ik achter haar aan. De vrouw ledigt het geldkluisje bij de kaarsjes en maakt opgewekt contact.

Enthousiast overhandigt ze mij een dun boekje over Sint-Jan de Doper: "Willen jullie de toren van binnen zien? Jullie mogen ook de klok luiden."

Warrior Iadied

Vrijdag, 30 december 2011, hebben Lieve Vrouw en ik afgesproken. Het plan is wandelen bij Orientalis, maar we beginnen in het centrum van Nijmegen bij het totempaaltje van de Vijfringengas. 

We bezoeken de Moordkuil en de Mandala van de Rode Godin, en schrikken ons halfdood van gemeen afgestoken vuurwerk. We schudden handen met de jonge man die ondertussen de rotzooi van de Moordkuil naar de stort heeft gebracht en wandelen naar de Korenmarkt om het totempaaltje van de Witte Godin met zicht op de Sint-Stevenskerk te bewonderen. Lieve Vrouw reageert gevoelig op de aanwezige leylijnen.

Op de Korenmarkt treffen we een man en vrouw die de omgeving fotograferen. De man ergert zich aan het feit dat er nog geen graven of delen van de oude Sint Janskapel te zien zijn. Bij de huidige parkaanleg zijn die afgelopen september namelijk ontdekt, en ze zouden getoond worden. Hij moppert: "Volgend jaar horen we vast dat er geen geld meer voor is."

Hm, ik heb er wel over gelezen, maar toen was het niet belangrijk voor me. Nu met het op het toneel verschijnen van de Witte Godin wel.

Bij de Sint-Stevenskerk staat het totempaaltje met het zwaard stoer te wezen. We wandelen rond en gaan in de kerk naar de achter de witte kalk vandaan gekomen schildering van Sancta Ontkomer. Natuurlijk vertel ik Lieve Vrouw 'haar' verhaal.

Als we in het koor de koperen grafplaat op de graftombe van Catharina van Bourbon (klik op de foto) bekijken, komt een kerkgids naar ons toe. Indien gewenst wil hij ons wel wat vertellen. Prettig dat deskundige mensen bereid zijn zo spontaan hun kennis te delen. 

Hij vertelt dat alle zuilen en pilaren in de rooms-katholieke tijd altaren hadden. Op die altaren werden relieken van heiligen bewaard. Mensen wilden graag zo dicht mogelijk bij die altaren begraven worden; des te meer kans om in de Hemel te komen.

Hoe dat zo zit? Hij vertelt dat het voor rooms-katholieken vrijwel onmogelijk was om in de Hemel te komen. De Hemel was bestemd voor heiligen en martelaren. Gewone mensen waren te zondig en kwamen in het vagevuur terecht. 

Door goede werken te verrichten, zoals voedsel verstrekken aan armen en hongerigen, en het verzorgen van zieken en stervenden, konden zonden vergeven worden en de betreffende persoon nader tot de Hemel komen. 

Dichtbij een heilige of een reliek van een heilige begraven worden, wilde ook nog wel eens helpen. Zeg maar: meeliften. Bidden voor een overledene hielp eveneens. De kanunniken staken hiertoe een helpend handje uit... dank u. Ach ja, de een zijn dood is de ander zijn brood.

De kerkgids vertelt dat de kanunniken elke dag getijdengebeden moesten bidden. Eigenlijk moest dit acht keer per dag, namelijk elke drie uur, maar meestal werd dat zeven keer. Hij noemt er een paar: de priem, de sext, de vespers. Hmm...

Betaalde iemand goed dan baden de kanunniken voor een overledene, waardoor deze uit het vagevuur bevrijd kon worden. 

In de hele context was het belangrijk dat de naam van een overledene niet vergeten werd. Rijke mensen wilden derhalve grafmonumenten met hun naam en liefst met een afbeelding van henzelf erop, zodat ze goed in de herinnering zouden voortleven. 

Het doneren van kerkversieringen, bijvoorbeeld een beeldhouwwerk, droeg ook positief bij. Door dat te doen werd er rechtstreeks aan het persoonlijke zielenheil gewerkt, zeker als de donateur erop werd afgebeeld. Dit werkte zelfs beter dan voedsel verstrekken of ziekenzorg, want dergelijke acties betroffen enkel lichamelijk heil.

Bijzonder hè, hoe groepen mensen gezamenlijk waarden en normen, hun cultuur, vormgeven. Brr, hoe ze elkaar wat wijsmaken. 

De kerkgids weet veel over belangrijkheid en positie; een belangrijk persoon mag rechts van de centrale persoon, bijvoorbeeld Jezus, staan of zitten. 

Aan de hand van een gebeeldhouwde voorstelling van 'Het Laatste Oordeel' dat in de zuidelijk kooromgang boven een doorgang naar het koor hangt, doet hij zijn kennis boeiend uit de doeken.

Ik vraag hem naar het opdragen van missen door de kanunniken, maar volgens hem was dit niet hun belangrijkste taak, dat was namelijk het bidden voor de overledenen. 

Tss, het verbaast me hoeveel de Sint-Stevenskerk met overledenen te maken heeft. De Zwarte Godin past goed.

In de viering vertelt de man dat tijdens de restauratie stalen dwarsbalken op de zuilen en pilaren zijn gelegd om de stabiliteit van de kerk te waarborgen en dat om die balken te verhullen een fries en kapiteelachtige versieringen zijn aangebracht.

Wat een schitterende bouwkundige verklaring! 

Het is het goede moment om mijn vraag te stellen over de afbeelding op het kapiteel in het noordoosten van de viering: "Is Maria weggebeiteld daar waar 'de Ark van de Kerk' nu staat?" 

Hij heeft er niet over gehoord. Van beneden gezien valt het niet op. 

Ik laat de afbeelding in het boekje 'Gods Lof in Steen' zien en hij zegt er achteraan te willen gaan, waarna hij wordt weggeroepen. 

Lieve Vrouw en ik slenteren verder en bewonderen de kapiteelversieringen hoog in de kerk en de door Quirine van Daal geschilderde iconen. We geven elkaar lieve cadeautjes die bij de infotafels te koop zijn en gaan ons dan warmen op de Grote Markt bij Grand Café Moenen. Aan het eind van de middag rijden we nog naar de Cenakelkerk in de Heilig Landstichting. Gesloten: jammer.

Warrior Iadied

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/l_oordeel.html

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/tombe.html

Omdat het op 29 december 2011 voelt alsof de Godin, specifiek Maria, uit de Sint-Stevenskerk is weggemoffeld, verrast het me dat de laatste preek van de week op de website van het Oecumenisch Citypastoraat de titel 'De groet aan Maria en aan ons' draagt. De preek is geschreven door Jan van Hooydonk voor de zondag van de 4e advent (18 december 2011).

De preek begint met de eerste zinnen uit het Weesgegroet: 'Wees gegroet, Maria, vol van genade, de Heer is met U.' 

Dit gebed 'het Weesgegroet' is ontleend aan de groet van de engel Gabriël als deze Maria haar aanstaande maagdelijke zwangerschap van Jezus aankondigt: "Verheug je, jij begenadigde, de Eeuwige is met jou."

Van Hooydonk vertelt in zijn preek over de theologische maagd, immers van een biologische maagd was in de tijd dat het Evangelie werd geschreven niks bekend. 

Een theologische maagd erkent dat bij God niets onmogelijk is. 

Maria is een theologische maagd want ze accepteert de boodschap van de engel Gabriël dat ze zwanger is zelfs al heeft ze geen omgang met een man. Maria houdt het onmogelijke voor mogelijk: Maria gelooft!

Van Hooydonk verwijst in de preek naar Meister Eckhart, de dertiende-eeuwse mysticus en dominicaan, die uit het ontbreken van de naam van Maria in de groet van Gabriël afleidt dat het God meer waard is om geestelijk geboren te worden uit welke maagd of goede ziel dan ook dan dat Hij lichamelijk uit Maria geboren wordt. 

Volgens van Hooydonk leert Meister Eckhart ons dat God onophoudelijk geboren wil worden in elk mens. Dat geboren worden kan volgens de mysticus geschieden als mensen alle ik-binding voorbij, in kwetsbare wederzijdse ontvankelijkheid, belangeloos goed doen aan anderen. 

Tja, mis ik Maria in de Sint-Stevenskerk, tref ik Haar via de preek van de week van het Oecumenisch Citypastoraat, de geloofsgemeenschap die thuis is in de Sint-Stevenskerk. 

Is het wel Maria die ik tref in 'De groet aan Maria en aan ons'? 

Eigenlijk niet, via de boodschap van de engel Gabriël aan Maria is het eigenlijk een groet van God aan Maria. Het is God die ons via die groet wil laten weten hoe mensen zouden moeten leven. Nou ja, Meister Eckhart en Jan van Hooydonk zitten er ook nog tussen.

Hm, onbaatzuchtig goed doen aan een ander... daar lijkt me weinig verkeerd aan. 

Het doet me denken aan wat 'de Steen' mij zou leren: onbaatzuchtig geven. 

Tsjah, 'gewoon loslaten', dit brengt me weer in contact met de boodschap en rol van de Zwarte Godin, en de Sint-Stevenskerk.

Hm, in de kerk is op de zuidoostelijke pilaar van de viering 'God de Vader' weergegeven door middel van het alziend oog van God. 

God kijkt naar 'zijn Zoon' op de noordwestelijke pilaar.

Als je dit beeldhouwwerk vergelijkt met dat van 'de Kerk', hiervoor in 'Gods Lof in Steen', is het verschil in uitvoering navenant. Ik ben benieuwd of ik er ooit nog achterkom dat er op de noordoostelijke pilaar daadwerkelijk een afbeelding is weggekapt.

Warrior Iadied

Penterman, Thea-Warrior (2006). Het Verhaal van de Steen. Utrecht: Uitgeverij Gopher. 

Steenmeijer, W. (1966) God de Vader (Foto). In W. Barnard & H.F. Winterwerp. Gods Lof in Steen (p. 7). Nijmegen: kerkvoogdij der Hervormde Gemeente.

http://www.ocp-nijmegen.nl/rond-vieringen/preek-van-de-wwk/188-preek-vd-week-18-12-2011.html

Lezend op de website van het Oecumenisch Citypastoraat (OCP) trekt 'Vespers op zaterdag' door de Stichting Ontcommer (Spiritualiteit en Cultuur in het hart van Nijmegen) mijn aandacht. Hm, hier ga ik een keer kijken en luisteren. 

Stichting Ontcommer (ik zou zeggen: Stichting Maak-je-niet-druk) is gerelateerd aan Sint Ontcommer. Wie is Sint Ontcommer? 

Op het web staat: de vrouwelijke heilige die in de noordelijke kooromgang van de Stevenskerk is uitgebeeld. Hm, een vermomde vrouw!?

Sancta Ontkomer (zoals boven haar hoofd in de Sint-Stevenskerk staat) blijkt een fictieve heilige te zijn, haar naam betekent: (zij die) ontsnapt/ontkomt. 

Twee verhaallijnen komen bij haar samen.

De ene lijn is dat Jezus aan het Kruis vanaf de 11e eeuw niet meer in zijn onderkleed maar naakt met een lendendoek werd afgebeeld. Toen enkele eeuwen later een afbeelding van Jezus met lang haar, een kroon en een lang kleed werd verspreid, werd de afbeelding foutief geïnterpreteerd als zijnde een gekruisigde vrouw met een baard.

De andere lijn gaat over een knappe, jonge maagd genaamd Ontcommer, die bekeerd tot het christendom met een kuisheidsgelofte non wil worden. Haar heidense vader, een koning uit Portugal, daarentegen wil haar uithuwelijken aan een heidense prins. 

Ontcommer bid tot God om een lelijk uiterlijk en krijgt van God een snor en baard. De prins bedenkt zich en haar vader wordt zo kwaad over haar verzet dat hij haar laat kruisigen zoals haar idool Jezus.

Steenbergen, in het westen van Noord-Brabant, is de bedevaartsplaats voor Sint Ontcommer. Ha, in Duitsland deed het verhaal de ronde dat Sint Ontcommer daar begraven zou zijn. In Steenbergen had men nog niet van de heilige gehoord of rijke Duitse pelgrims kwamen er al aan. Steenbergen, niet achterlijk, had al snel een altaarstuk, een jaarlijkse processie, een Sint-Ontkommerkapel en zelfs een Sint-Ontkommergilde.

Hm, er zijn momenten dat ik echt begrip kan opbrengen voor de beeldenstorm!

Volksgeloof stelt dat iedereen die Sancta Ontcommer in zijn / haar stervensuur aanroept 'zonder kommer' sterft. Hmm, het stervensproces en de begeleiding daarbij zijn belangrijk voor de Sint-Stevenskerk; de Zwarte Godin duikt weer op.

Warrrior Iadied

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/ontcommer

http://nl.wikipedia.org/wiki/Ontkommer

http://www.ocp-nijmegen.nl/home.html

http://www.ocp-nijmegen.nl/rond-vieringen/preek-van-de-week/188-preek-vd-week-18-12-2011.html

http://www.ocp-nijmegen.nl/rond-vieringen/vespers-op-zaterdag.html

http://web.me.com/hggols/webme.com_hggols_Site_Welkom.html/Stichting_Ontcommer.html

Na mijn Ontmoeting met Maria in de voormalige Mariakapel kijk ik in de Sint Stevenskerk om me heen: overal wandelen groepjes mensen; de diapresentatie in de viering is kleurig en mooi; kinderen knutselen onder het Königorgel aan tafels; er is een vrolijke tentoonstelling van engelen en iconen onder in de toren;  aan de wanden worden kleurige schilderijen geëxposeerd; hier en daar lichten spots bezienswaardigheden uit; vrouwelijke vrijwilligers zitten bij de informatietafels bij de deuren van het Zuiderportaal. 

En toch: 'Wat?'

De kerk is eigenlijk een levendig geheel. 

'Wat maakt dat de Aarde hier zo verdicht, stroef en stroperig is? Heeft de oorlog de grond hier zo sterk verstoort?' 

Bij de informatietafels telt een vrouw het bezoekersaantal. 

Spontaan vertelt ze: "Meer dan 75 000 per jaar, de concerten niet meegerekend."

Ze wijst op de Kerstpop-upkaart van Nijmegenaar Kees Moerbeek; ze wijst op de geplastificeerde plattegronden van de kerk; ze biedt aan een rondleiding te geven; ze is gewoon de vriendelijkheid zelve: "De kerk is ook een oecomenische geloofsgemeenschap."

Ik ben afwezig; mijn gedachten buitelen door elkaar: 'Wat is hier aan de hand!? Wat maakt dat ondanks alle goeds en schoons mijn hart samengeknepen wordt. Mijn God, Maria kwam naar mij toe! Met mijn kracht kon ik nauwelijks wegkomen hier. Komt het door alle steen!?'

Er liggen enkele boekjes op de tafel. 

Mijn oog valt meteen op: 'Gods Lof in Steen'. Een boekje voor 1 Euro. Ik bekijk enkele boekjes over de Sint Stevenskerk waarin de ontwikkelingen beschreven staan die de kerk bouwkundig en religieus heeft meegemaakt: 'Nee, deze zijn het niet!' 

Ik koop 'Gods Lof in Steen'.

"Ik zie u nog," zegt de vriendelijke vrouw. 

Mijn Lief en ik wandelen naar huis. Dat de zuilen en kolommen om bouwkundige reden verhoogd moesten worden, intrigeert me omdat de kaalgeslagen kerk daardoor weer versiering kreeg. 

Thuis kijk ik 'Gods Lof in Steen' globaal door. 

Een prachtig oud boekje; uitgegeven in 1966. Summier wordt het levensverhaal beschreven van de rooms-katholieke, Poolse, steenhouwer Wladyslaw Miller en zijn samenwerking / vriendschap met een schijnbaar anonieme theoloog, van beroep evangelisch-protestant predikant. 

Samen hebben ze de vraag 'Op welke wijze zullen de stenen de Lof des Heren bezingen?' beantwoord.

Ik bekijk de knap gefotografeerde beeldhouwwerken: schitterend gekapt. 

De ervaringen van Wladyslaw Miller in het ghetto van Warschau zouden de gelaatstrekken van de figuren medebepaald hebben. Ik neem het graag voor waar aan.

Dan treft me iets in 'Gods Lof in Steen' dat me al eerder heeft getroffen. Wanneer? 

Ah, op de website over de Sint Stevenskerk. Bij 'Kapitelen' staat daar aangegeven welke versieringen de kapitelen van de viering hebben: Vader, Zoon, H. Geest en Kerk.

Dit is het: Ik mis MARIA, ik mis DE GODIN in de Sint-Stevenskerk. Jeeh, dit is pijnlijk. 

Op de pijler naast de oude Mariakapel wordt in de viering de 'Kerk' weergegeven door een ark met een kruis en davidster. Er staat: het zinnebeeld der oecumene. Vóór 1966? 

Ik zoek op het web met de trefwoorden 'oecumene' en 'Sint Stevenskerk' en kom bij het Oecumenisch Citypastoraat. 

Ik lees: Het OCP streeft naar een levende, en levendige, band met de kerken die in 1974 aan zijn wieg stonden. Hm, het lijkt of er op het kapiteel 'Kerk' afbeeldingen weggekapt zijn... het zal toch niet waar zijn. 

In 'Gods Lof in Steen komen de afbeeldingen van vrouwen er niet zo goed vanaf.

In 1966 schreven de schrijvers ds. W. Barnard en ds H.F. Winterwerp: 

Het noordertransept is volgens de beeldhouwer het minst 

interessant. 

De beeldhouwwerken hier stammen uit de allereerste tijd,

dat hij in de Stevenskerk werkzaam was. Het is echter 

belangrijk een tweetal kapitelen nader te beschouwen, om 

zodoende een inzicht te verkrijgen in de ontwikkeling van

de opvattingen en techniek van de kunstenaar, mede 

onder invloed van de samenwerking met de theoloog, die 

eerst later tot stand kwam.

Afgebeeld zijn twee kapitelen aan de westzijde van het 

noordertransept, respectievelijk "het jonge meisje" en 

"de oude vrouw". Symbolen van het verglijdende leven.

Hm, de beeldhouwer had dus al kapitelen versierd voordat de relatie met de theoloog begon. De theoloog is vast H.F. Winterwerp (H.F.W.) die aan het eind van het boekje uitgebreid over Wladyslaw Miller's leven schrijft. 

Ja, het lijkt erop dat bij het bepalen van de afbeeldingen voor de kapitelen in de viering Maria (de Godin) niet geambieerd werd. Misschien is Zij zelfs weggebeiteld.

Heeft de Sint-Stevenskerk last van 'het wegwerken' van het vrouwelijk aspect? 

Warrior Iadied

Barnard, ds. W. & Winterwerp, ds. H.F. (1966). Gods Lof in Steen. Nijmegen: kerkvoogdij der Hervormde gemeente Nijmegen.

Steenmeijer, W. (1966) Kerk (Foto). In W. Barnard & H.F. Winterwerp. Gods Lof in Steen (p. 13). Nijmegen: kerkvoogdij der Hervormde Gemeente.

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/kapitelen.html

http://www.ocp-nijmegen.nl/home.html

http://www.stevenskerk.nl/Welkom-op-de-officiele-website.htm?fluxmenu=m1