Tja, daar sta ik dan. Vorige week was ik hier al met Siv en Åke. Voor de tweede keer binnen een week in hetzelfde museum! Eigenlijk is mijn toegangskaartje ongeldig, want het geeft enkel toegang voor het jaar waarin je het kaartje koopt. De medewerksters weten het, want na de jaarwisseling verkopen ze allemaal nieuwe kaartjes. Ze staan me wat onwennig aan te kijken, alsof ze denken: 'Moeten we die wat vreemde dame die helemaal uit Nederland komt nu voor de tweede keer entree laten betalen, terwijl een kaartje normaal... eigenlijk wel!'

Ze zeggen niets.

Ik voel aan wat hen bezighoudt, maar hou mijn kaken stijf op elkaar: 'Sommige regels!'

Ik loop de zalen in: 'Zou er toch iets in het museum zijn?'

Het is zinloos. De eerste keer heb ik het museum minutieus bezichtigd en niets gevonden: 'Waar en hoe zou ik moeten zoeken?'

Onwennig sta ik rond te kijken. Ik kan mijn draai niet vinden en bemerk opeens honger te hebben. Vrijwel direct schiet ik het museum uit: op naar de pizzeria in de hoofdstraat. Net als met Siv en Åke smaakt de pizza uitstekend en met goedgevulde maag wandel ik een uurtje later naar het bussstation van Jokkmokk: Mijn logeerverblijf en de derde Saami-film lokken.

Warrior Iadied

Terwijl ik in WEDERWAARDIGHEDEN schrijf, check ik foto-albums, reisverhalen, gewone reisaantekeningen, mijn boek 'Het Verhaal van de Steen' en kom ik verrassende bewaarde souveniertjes tegen. Heel wat leeswerk!

Omdat de gebeurtenissen in 'Het Verhaal van de Steen' zich gewoon in de gewone wereld hebben afgespeeld, vind ik het leuk om WEDERWAARDIGHEDEN met veel foto's te verluchten. Hm, best een taak; soms denk ik: 'Nou is het wel genoeg, ga maar even pauzeren met WEDERWAARDIGHEDEN...'

Zo kom ik zaken tegen waarvan mijn mond openvalt. Deze kwesties meld ik in glossen. Deze tekst 'Thea en Peter - Contact met Tekeningen 1' is een glos bij 'HET VERHAAL VAN DE STEEN - Peter Spiik'. Ik schrijf deze tekst op 7 februari 2013, maar plaats hem op het web terug in de tijd, dat kan namelijk. 

Dit betekent even zoeken... hoe en waar? Het is wel de bedoeling dat het een logisch geheel blijft en ik heb nog niet helemaal door wanneer op een bepaalde datum een tekst boven of onder een reeds bestaande tekst geplaatst wordt. Goed, het hoeft niet per se eenvoudig te zijn! 

Na wat schuiven lijkt 'Thea en Peter - Contact met Tekeneningen 1 op plaatsingsdatum 3 februari 2013 op zijn plek te vallen.

Hm, in het boek 'Het Verhaal van de Steen' vertel ik dat ik tekenend op een krant oude Peter duidelijk maak dat ik uit Nederland ben gekomen. Ik weet ook zeker dat ik op een krant getekend heb, maar... blijkbaar heb ik ook getekend op een pagina uit mijn blocnote. Tenminste die pagina tref ik (6 februari 2013) aan tussen mijn gewone reisaantekeningen van mijn reis naar Lapland. Ik heb er twee foto's van gemaakt: een foto van de voorkant en een foto van de achterkant van die pagina.

Destijds op 3 januari 2001 ging mijn gesprek met de oude Peter met veel gebaren gepaard! Op de voorkant van de pagina staat verbeeld dat ik in Holland (Nederland) drumde en dat ik met het vliegtuig naar Gällivaare vloog.

De vraagtekens staan voor het gegeven dat ik niet wist wat ik daar in Gällivaare, beter gezegd in Lapland, precies te zoeken had. 

Vanuit de vraagtekens kom ik op deze pagina bij Laïla Spik en van haar bij Peter Spiik.

Hm, alles is met een zwarte pen geschreven en getekend, behalve de naam van 'Peter Spiik'; die is met blauwe inkt geschreven. Ik denk dat ik de naam van Peter Spiik later heb toegevoegd. Weet ik wel zeker.

Centraal op de voorkant van de pagina heb ik blijkbaar een Lapse drum getekend. Beslist om oude Peter duidelijk te maken dat mijn bezoek aan hem met drummen en reizen verbonden was. 

Grappig dat ik op het drumvel de Drie Werelden zo duidelijk heb aangegeven. Ergens, ik denk in het museum Ájtte, had ik al, voor twee Zweedse Kronen, een A-4tje gekocht met afbeeldingen die op drums getekend werden en dus kende ik de indeling van de drum (ook uit het boek 'The End of Drum-Time') en de verschillende mogelijke afbeeldingen. Hm, en min of meer de betekenis van deze laatsten.

Beer, die erop staat, is in elk geval mijn Krachtdier uit het Westen. O, en Rendier is ook Een van mijn Krachtdieren. Centraal staat een soort Wervelwind. Deze Wind verwijst naar de Reistunnel: een Soort Snelweg om Andere Werelden te bereiken.

Tja, het lijkt me niet dat ik mijn gewone reisaantekeningen dien over te typen. Blijkbaar heb ik me daar in Lapland redelijk druk gemaakt over alcoholisme en de relatie tussen mannen en vrouwen. Ik schreef er een verhaaltje over het met alcohol testen van de geschiktheid van een man als echtgenoot. Ook heb ik, gezien mijn aantekeningen, behoorlijk gestudeerd op de Kwintessens van Krachtdieren als Dolfijnen, Adelaar en Wolf. Deze studie is vrij logisch want ik wilde Hun Kwaliteiten absoluut inzetten om de Zoektocht in Lapland tot een goed einde te brengen.

Warrior Iadied

Penterman, Thea - Warrior (2006). Het Verhaal van de Steen. Utrecht: Uitgeverij Gopher.

Rydving Håkan (1993) 1995, The End of Drum-Time. Religious Change among the Lule Saami, 1670s-1740s. Acta Universitatis Upsaliensis. Historia Religionum 12. Uppsala.

Tegen de ochtend sluimer ik in, maar gelukkig... precies op tijd knappen alle waterleidingen met een enorme knal. Het lijkt erop dat de spirits over mij waken. Snel kleed ik me aan, stop de cadeaus in een tas, neem de drum onder mijn arm en wandel naar het busstation van Gällivare. 

De buschauffeur rijdt héél voorzichtig. De bus heeft vele tientallen kilometers naar het Zuiden te gaan en het is glad op de weg. Verkeer is er nauwelijks. Als we al met al vijf voertuigen tegenkomen, is het veel. Het sneeuwlandschap glijdt voorbij en de passagiers praten en gebaren. Hun stemmen worden luider als we langs roodwitte linten rijden. Blijkbaar praten ze over de overstekende rendieren en de risico's voor dieren en verkeer. Inderdaad, redenen genoeg om rustig te rijden. De adrenaline zit nog rijkelijk in mijn bloed en vrolijk en vol goede moed neem ik alles in me op.

Eenmaal in Jokkmokk, Peter's woonplaats, aangekomen, wandel ik door de hoofdstraat van het stadje richting zijn huis. De zachtgeel geverfde, houten kerk met haar kleine ruitjes in wit houtwerk ziet er betoverend uit: net suikerwerk. In stil protest fotografeer ik mijn drum naast de toegangspoort op het pad naar de kerk. Niet dat ik iets tegen religies of kerken heb, welnee, ik doe van harte mee. Ik geloof in God en de manier waarop hij gedankt of geprezen wordt, maakt mij niets uit. Maar ondertussen vind het absoluut niet te betreuren dat, ondanks de inspanningen van religieuze instituten en de handelwijze van enkele fanatieke adepten, het drummen niet is uitgebannen. Van mij mag het drummen een eigen plek binnen de verschillende religies krijgen.

Warrior Iadied

Opgefrist door het buiten zijn, praten Laïla en ik vervolgens in de romantisch-gezellige woornkamer over de praktijk van het drummen. Ik laat haar mijn achtkantige drum zien en bewonder die van haar. Deze drum heeft een ovale vorm en een schitterend uitgesneden bolle achterkant gemaakt van een berkenboomknoest. Laïla slaat tamelijk voorzichtig op haar kwetsbaar uitziende drum en deze laat een vrij hoog, tamelijk iel, geluid horen. Als ik op mijn drum sla, resoneert zijn bas aandachttrekkend door het woonvertrek.

Pratend over sjamanistische gebruiken vertel ik Laïla over het smudgen, dat wil zeggen het reinigen van de menselijke aura met rook van smeulende salie. Na zo een tijd met elkaar gesproken te hebben, heb ik het idee dat de tijd gekomen is en vraag ik haar nieuwsgierig of zij een Saami-man kent die veel van drummen weet. Laïla noemt de naam van een man die nog enkele honderden kilometers naar het Noorden woont.

"Nee," zeg ik, "ken je de man uit de film van gisteravond? Zijn naam is Peter Spiik!?"

"Ach," zegt Laïla, "de oude Petter... natuurlijk... die is bijna familie."

Ik vertel haar dat ik juist hém graag zou ontmoeten, dat ik volgens mij daarvoor naar Lapland ben gekomen. Laïla aarzelt even, want de oude Petter is in de tachtig, maar dan belt ze hem en het is goed.

"Morgen kun je hem in zijn woonplaats bezoeken!"

De energie in mijn lijf stijgt tot gigantische hoogten. Het liefst ging ik meteen terug naar mijn pension. Niet aan de orde! Eerst bekijken we gezamenlijk de tweede Saami-film. Op mijn verzoek rijden Laïla en haar dochter mij daarna met de auto terug naar mijn barak in Gällivare.

Slapen doe ik die nacht bijna niet. Ik heb veel te veel energie en ben angstig om, zonder wekker, de bus te missen, terwijl die heel vroeg vertrekt en ik nog helemaal naar het busstation moet lopen. Opgewonden lig ik in bed te woelen: 'Morgen! Morgen zal ik weten waarvoor ik deze reis naar Lapland heb ondernomen.

Warrior Iadied

Ad foto: smudgeschelp met aangestoken salie.

De volgende middag stap ik bij Laïla in de auto. Het blauwwitte landschap met de besneeuwde sparren is betoverend. Hier en daar hangen roodwitte linten aan de kant van de weg. Laïla vertelt dat het waarschuwingslinten zijn: "Dat zijn de plekken waar rendieren plegen over te steken."

Haar echtgenoot en dochter zijn thuis en verwelkomen mij eveneens hartelijk. Mijn ogen kleven aan de schat originele Saami-voorwerpen die hun huis herbergt. Laïla en haar man koken een uitgebreid Laps maal en het rendiervlees smaakt me uitstekend. 

Dan is het tijd om de sneeuw in te gaan om de rendieren te voeren. Achter het huis loopt een groep dieren op een groot, omheind terrein. Er zijn jonge rendieren bij die hun moeder hebben verloren op de trektocht naar het Noorden en bijzondere mannetjes, die uitverkoren zijn getemd te worden zodat ze de rendierkudde kunnen leiden. Gezamenlijk heeft Laïla's familiegroep een groot aantal dieren, die vrij in de bossen rondlopen. In het blauwe schijnsel van het winterlicht van de poolnacht hoor ik het geknik van de knieën van de rendieren en leg ik stro op de besneeuwde hardbevroren grond. Sprookjesachtig worden de beelden uit mijn voorbereidende reis bewaarheid. 

Warrior Iadied

Ad ingescande foto van 2 januari 2001: Rendieren voeren bij Laïla Spik in Lapland. Met de rode jas: de echtgenoot van Laïla.

Het is de Chippewa-indiaan Sun Bear geweest die de oude heilige Steencirkel van zijn volk breder in de belangstelling heeft gezet, en volgens mij is het Desie Brons-Gerritsen van de School voor Sjamanisme die mij met het leggen van het Medicijnwiel heeft laten kennismaken. Van haar zou ook bijgaande tekening kunnen zijn, ik weet het niet zeker, ik heb de tekening al lang in mijn bezit. Misschien heeft Roger Quintens deze tekening gemaakt.

Wat de ceremonie betreft: in totaal worden er  36 stenen gelegd. Zestien in de buitencirkel, zeven in de binnencirkel, op het pad in elke windrichting drie (op de vier paden dus int totaal twaalf) en dan natuurlijk de centrale steen. Elke steen is gewijd aan een Bepaalde Kracht en het neerleggen van de stenen in een Medicijnwiel gebeurt rechtsom. Het is daarbij de bedoeling om op de cirkels en paden te blijven. Terug, tegen de richting in, lopen is uit den boze.

Hm, een pad kun je verderop in de goede richting wel tegen de richting in lopen anders kom je niet buiten het Wiel terecht.

Met de studenten ga ik eerst in een grote kring staan en samen bepalen we de vier windrichtingen. Elke student heeft stenen bij zich die gelegd kunnen worden. De opdracht luidt, als een Kracht je aantrekt, leg daar dan een steen. Draag de steen op aan Groot Mysterie boven je (steen in beide handen boven het hoofd houden), draag de steen op aan Moeder Aarde onder je (steen in beide handen naar de aarde brengen) en dan aan de Kracht van je Hart (steen voor je borst houden) daarna vertel je waarvoor je dankbaar bent (en dat met de specifieke Kracht van die Plek in het Medicijnwiel te maken heeft) aan wie je die Kracht eventueel opdraagt en wat je die persoon of groep (en daarmee ook jezelf) toewenst. Sluit af met 'Mitakuye Oyasin'.

Eerst wordt de Buitencirkel gelegd, te beginnen in het Oosten of Noordoosten. Soms als eerste de vier stenen van de Vier Windrichtingen! Vervolgens de Binnencirkel, bestaande uit de stenen met de namen: Moeder Aarde, Vader Zon, Grootmoeder Maan, Aarde (Schildpad), Water (Kikker), Vuur (Donderdvogel) en Lucht (Vlinder). De stenen worden in de genoemde volgorde gelegd en de studenten lopen erbij over de nog niet belegde paden. 

Daarna leggen we de Paden te beginnen in het Oosten met de steen Helderheid, dan Wijsheid, dan Inzicht, enzovoort naar het Pad in het Zuiden: Vertrouwen, Groei, Liefde. Als laatste leg ik de steen in het Midden waaraan meerdere namen worden toegekend: Creator, Schepper, Great Spirit of bijvoorbeeld Groot Mysterie.

Als het Medicijnwiel gelegd is, lopen we met zijn allen rond het Wiel om het te laten draaien en om de Krachten weg te sturen en bij de gewenste persoon en groep te laten aankomen. Dit draaien levert vaak bijzondere ervaringen op.

Oh ja, 'Mitakuye Oyasin' is een groet en betekent zoveel als 'Al mijn Relaties'. Met 'Mitakuye Oyasin' wordt de band onderkend die er is tussen alle wezens op aarde.

Warrior Iadied

Penterman, Thea - Warrior (2006). Het Verhaal van de Steen. Utrecht: Uitgeverij Gopher.

Sun Bear & Wabun (1983). Het medicijnwiel - Aarde-Astrologie. Den Haag: Mirananda uitgevers.

Wilson, Roy I. (1995). Indiaanse medicijnwielen - Oude rituelen voor een nieuwe tijd. Den Haag: Mirananda uitgevers.

Wat heb ik eigenlijk te zoeken in het Hoge Noorden? Ik weet het niet: 'Ga ik zomaar? Onvoorbereid?' Het laatste voelt niet goed aan en daarom besluit ik de andere werelden te raadplegen.

Het is kort dag, maar gelukkig kan het nog. Op de eerstvolgende open meditatieavond in de Nebo, op 19 december 2000, stel ik al drummend de vraag: 'Wat heb ik nodig in Lapland?'

Ik drum en de drum zingt achtspiralen. Dan hoor ik dolfijnen en meteen zie ik dolfijnen. Ik ben verbaasd. Eén dolfijn maakt dolfijngeluiden. Ik ben blij dat ik dolfijnen zie omdat ik die nog nooit gezien heb.Ik zeg: Akkoord ik heb jullie, jullie energie, nodig in het Noorden. Het is goed, ik neem jullie mee. Ik vraag: Wat zeg je precies.

De dolfijn maakt opnieuw dolfijngeluiden, opnieuw met de bek rechtop boven water. Ik versta het niet, maar begrijp dat ik mijn derde gehoor dien te gebruiken in Lapland... dat ik daar goed naar moet luisteren.

Ik (ik-Adelaar) zweef hoog boven de oceaan en zie de dolfijn in een groep van drie zwemmen. Ze zwemmen in warm water en ik volg ze want ik denk dat ze me ergens naar toe brengen.

Dan is, in het drumlokaal, Coyote om me heen. Hij rolt over de grond, slap van het lachen: Ik ben gek... dolfijnen hebben warm water nodig en die wil ik meenemen naar het Noorden.

Ik grijns en zeg: Oké, jou neem ik ook mee naar het Noorden. Ik zal speels en ondeugend zijn.

Dan hoor ik olifantengetetter en ik neem waar hoe een kudde olifanten opgewonden door het oerwoud stormt. Het lijkt Afrika te zijn. Ik besef meteen dat ik de olifantenenergie en de olifantenkracht ook mee moet nemen. Tot twee keer hoor ik het getetter...

Dan hoor ik een hoge doordringende bel. Als in India, denk ik. Dan zie ik apen in India en tegelijkertijd neem ik waar hoe ze boven de olifanten in de hoge bomen spelen. Hun speelsheid en ondeugendheid moet ik dus ook meenemen, besef ik.

Even kom ik met mijn bewustzijn terug in lokaal 215.

Dan zie ik mezelf van boven af. Ik voer rendieren, buiten in de sneeuw. Ik besef dat ik dit in Lapland zal doen.

Dan ben ik in een houten tipi. Er brandt een vuur van grote blokken en dat vuur smeult roodgloeiend. Het is alsof ik vanuit de nok van de tipi naar beneden kijk. Van bovenaf zie ik een man in de tipi rond het vuur lopen, hij draagt donkere, blauwgrijze kledij. Het is alsof hij een jurk aanheeft, over een broek heen.

Ik kan zijn gezicht niet goed zien. Hij is actief met iets bezig, maar dan kijkt hij omhoog. Zijn gezicht komt groot naar mij toe. En nog groter en nog groter. Het herhaalt zich een paar keer. Het lijkt alsof zijn gezicht naar mij uitgezonden wordt. De oude man lacht. Hij heeft zeer gebrekkige tanden. Ik hoor een stem: Als je hem gevonden hebt en hem ziet, ben je in Lapland op de goede plaats aangekomen... dat weet je waarvoor...

De stem herhaalt de informatie een aantal keren.

Ik besef dat ik dan zal weten waarvoor ik naar Lapland diende te reizen.

Dan zit ik opeens als Thea naast de man op een laag, houten bankje. Hij is bezig met huishoudelijke zaken, het voorbereiden van eten of zo. Terwijl ik daar zit, besef ik dat ik cadeau's voor hem dien mee te nemen en vraag me af wat voor cadeau's. Als ik de vraag in mezelf gesteld heb, kom ik mede door een stem die ik hoor tot het volgende besef: een groot pak cafeïne koffie, tabak voor zijn, voor dé, pijp, en mijn groene zijden sjaal. Ik stribbel tegen: die groene sjaal wil ik houden. Waarom dien ik dingen die ik net heb en waar ik gek op ben af te geven?

Dezelfde stem maakt mij duidelijk dat de sjaal met rode, gele en blauwe blokken ook goed is. Iemand (het lijkt Coyote) plaagt me met de opsomming van cadeau's!

De oude man kijkt mij vriendelijk aan, hij praat met mij en legt mij iets uit.

Dan realiseer ik me dat ik mijn drum moet meenemen. Hij dient warm verpakt in het rendierbontje. Gedurende de kerst kan ik daar een tas van maken... maar hij kan ook met het vel in de blauwe tas van papa.

Dan zie ik hoe ik afscheid dien te nemen van de man, als ik hem ontmoet heb. Ik heb papier nodig om te communiceren, want wij, de man en ik, spreken niet dezelfde taal. Ik zie mezelf de zon tekenen en wijzen op het feit dat de zon nu niet te zien is en dan teken ik de zon hoog aan de hemel. Hij vindt het jammer dat ik wegga en moppert wat, maar begrijpt wel dat ik in de zomer terugkom... met de auto en Aad. Hij dreigt met het feit dat hij in de tussentijd dood gaat.

Dan open ik mijn ogen en probeer ik in de gewone wereld op mijn horloge te kijken, maar dat lukt niet want er zit een zwarte waas voor... ik besef dat er iets is end at ik goed moet kijken. Ik sluit mijn ogen opnieuw en kijk en kijk en dan zie ik benden me de voetjes van Roodkapje en links voor me de poten van de Wolf...

Ik besef dat ik daarover wijzer word in het Noorden; dat gaat er gebeuren: ik word wijzer van wolvenkracht. De oude Lap is een Wolf. Ik besef dat het de bedoeling is dat ik gegeten word... en ik besef dat ik een klein sprookjesboek moet meenemen als cadeau. Een sprookjesboek met plaatjes van Roodkapje en de Wolf, zodat hem duidelijk is wat ik weet en dat hij kan zien dat wij hier bekend zijn met gegeten worden door de Wolf.

Roodkapje komt opnieuw in mijn beeld. Ze staat links voor me en kijkt me aan, en dan laat ik mezelf bijten door de / een wolf en dan ben ik ik-Wolf. Ik heb een enorme bek met afgrijselijke tanden en de zever loopt ertussendoor en eraf. Tegenover me staat ook een wolf, maar hij is kleiner en ik-Wolf grom vervaard en dan verschijnt er, tussen ons in, een cirkelvormige doorgang, groen van kleur, een beetje zoals turquoise, maar dan waterig en walmig. Ik besef dat ik in / door die tunnel kan gaan. De doorgang heeft dampige bollige witte randen, een beetje wolkig. Op het moment dat ik erin wil stappen ben ik opeens terug in lokaal 215; de drumtijd is om.

Warrior Iadied